Η τελευταία γενιά

ΥΓ του blog: Η τελευταία γενιά που αναμετρήθηκε στα ίσια μ' αυτούς που κρατάνε το λαό μας σκυφτό κι εξαρτημένο από το '21. Η τελευταία γενιά που συγκρούστηκε άοπλη με τον ξένο παράγοντα και τους ντόπιους κοτζαμπάσηδες. Η τελευταία γενιά που αγωνίστηκε για εθνική ανεξαρτησία, κοινωνική δικαιοσύνη, προσωπική και συλλογική ελευθερία. Ηττήθηκε. Η χούντα έπεσε ένα χρόνο αργότερα κάτω από το βάρος του αίματος των Ελλήνων της μαρτυρικής Κύπρου όπως το είχαν σχεδιάσει οι αφεντάδες. Φαινομενικά αυτή η γενιά τιμήθηκε, ουσιαστικά όμως λοιδορήθηκε και της φορτώσανε τη μεταπολίτευση που ακολούθησε γιατί κάποιοι, λίγοι απ' τους μετέχοντες ενσωματώθηκαν στους μηχανισμούς εξουσίας που στήθηκαν για να εξυπηρετήσουν τους ίδιους σκοπούς και τα ίδια συμφέροντα. Έτσι φτιάχτηκε η μεταπολίτευση των κούφιων οραμάτων, της κομματοκρατίας, των παραπλανητικών αλλαγών κι απαλλαγών, της ρεμούλας, της κλοπής, της ψεύτικης ευμάρειας, του αμοραλισμού, του ατομικισμού, του life style, και τελικά των ελλειμμάτων και του χρέους.  Κι όμως η γενιά αυτή είχε προειδοποιήσει γι αυτά που ερχότανε στην μοναδική συλλογική της εμφάνιση μετά τις μέρες εκείνες. Είχε φωνάξει "ΨΩΜΙ - ΠΑΙΔΕΙΑ - ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ η Χούντα δεν τελείωσε το '73" στην μοναδική ουσιαστική τιμή που της έγινε στην πορεία πριν τις εκλογές της 17ης Νοέμβρη 1974. Μετά η φωνή της αδυνάτισε κι αφανίστηκε σκόπιμα στο σκηνικό της κομματοκρατίας που στηνότανε γοργά κι αργότερα πνίγηκε στον ολετήρα της μιντιακής 'ελευθερίας' που συντρίβει όνειρα κι αντιστάσεις. Πολλοί αργότερα φόρεσαν την κονκάρδα του αντιστασιακού κι ακόμη περισσότεροι σήκωσαν τα λάβαρα ενός αγώνα που δεν έδωσαν, κραυγαλέα. Η πλειοψηφία των ανθρώπων που συμμετείχαν στον αγώνα του Πολυτεχνείου κι αυτόν ενάντια στην χούντα σιώπησαν συνειδητά. Σιώπησαν γιατί δεν δέχτηκαν να εξαργυρώσουν ούτε τις στιγμές, ούτε τις αξίες, ούτε τα όνειρα, ούτε τα συναισθήματα που κυρίευσαν λογική και ψυχές κείνες τις μέρες. Σιώπησαν γιατί ".... δεν παραδέχτηκαν την ήττα / έβλεπαν τώρα πόσα κρυμμένα τιμαλφή έπρεπε να σώσουν / πόσες φωλιές νερού να συντηρήσουν μέσα στις φλόγες". Δεν χάθηκαν, ούτε σταμάτησαν όμως να δίνουν καθημερινά τον αγώνα τους για προσωπική και συλλογική αξιοπρέπεια στους χώρους δουλειάς, στις κοινωνικές επαφές, στην ανάγκη ατόμων κι ομάδων με προβλήματα, στον συνάνθρωπο, στην οικογένεια, στα παιδιά που ανέθρεφαν  κι όταν οι πλατείες γέμισαν και το σύνθημα τους έγινε κτήμα και βίωμα πια του λαού,  βρήκαν την πιο αυθεντική τους δικαίωση. Μια δικαίωση που η συμμετοχή των νοσταλγών, υποστηρικτών και συνοδοιπόρων των συνταγματαρχών στην παρούσα κυβέρνηση 'εθνικής σωτηρίας' την υποδηλώνει εκκωφαντικά!!!

                         "ΨΩΜΙ - ΠΑΙΔΕΙΑ - ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ η Χούντα δεν τελείωσε το '73"