Διαβάζει ο Χρόνης Μίσσιος από το βιβλίο του 'Καλά, εσύ σκοτώθηκες νωρίς' (1985 Εκδόσεις Γράμματα) Sample από Ο Χρόνης Μίσσιος διαβάζει Χρόνη Μίσσιο, Bond-us music (κείμενα, αφήγηση)
Mpelalis Reviews
Κυριακή 30 Ιουνίου 2013
Ο Μακρυγιάννης γράφει για τον Ιωάννη Καποδίστρια
Κι᾿ αὐτὸ τὸ σκολεῖον θὰ φάγη τὴν λευτερία μας· κι᾿ αὐτείνη τὴν λευτερίαν, Κυβερνήτη μου, δὲν τὴν ηὕραμεν εἰς τὸ σοκάκι καὶ δὲν θὰ μποῦμεν εὔκολα πίσου εἰς τοῦ αὐγοῦ τὸ τζόφλιο· ὅτι δὲν εἴμαστε πουλάκι νὰ χωρέσουμεν πίσου, ἐγίναμε πουλὶ καὶ δὲν χωροῦμεν.”
Γράφει ο Ερανιστής
Γράφει ο Ερανιστής
 |
| Τον Αύγουστο του 1828, ο συνταγματάρχης Τζόναθαν Μίλερ Π. Βερμόντ (P. Miller of Vermont) δημοσίευσε ένα βιβλίο με τον τίτλο Η Κατάσταση στην Ελλάδα το 1827 και 1828. Τα σκίτσα του χρησιμοποιήθηκαν εκτεταμένα από καλλιτέχνες και ιστορικούς. |
Σύμφωνα με τον Παπαρρηγόπουλο, ο Κολοκοτρώνης και ο Καραισκάκης ήταν οι πρώτοι συλλαβόντες και ενεργήσαντες το σχέδιον της υποψηφιότητος του κόμη.[1]
Τον πρώτο καιρό της διακυβέρνησης -αφού ο Καποδίστριας συγκέντρωσε δικτατορικές εξουσίες- παρατηρήθηκε πράγματι σημαντική βελτίωση της αγροτικής παραγωγής και σχετική τάξη και ησυχία. Ο Θέρσιος αποδίδει τα προηγούμενα μάλλον στη συνείδηση αυτού του λαού όστις μετά μακράν περίοδον πολέμων και καταστροφών, κεκμηκώς από των έργων των όπλων, εδίψα ησυχίαν και ασφάλειαν, ίνα επιδοθή ακωλύτως εις τα έργα ειρήνης και ευημερίας, παρά στην πολιτική του κυβερνήτη.[2]
Ο γηραιός κλέφτης Κολοκοτρώνης, σύμφωνα με το Μακρυγιάννη, θα γίνει το δεξί χέρι του Κερκυραίου κόμη. Γράφει σχετικά o στρατηγός:
Τὴν συνείδησίν μου, ἀδελφοὶ ἀναγνῶστες, τὴν ἔχω ἐλεύτερη. Πολλὲς φορὲς τοῦ μίλησα καὶ δι᾿ αὐτὰ ἔπεσα εἰς τὴν ὀργήν του. Ὅταν μ᾿ ἔβαλε εἰς τὴν ῾πηρεσίαν ὁ Κυβερνήτης, μοῦ εἶπε ὅτι θέλει δικαιοσύνη. Τοῦ εἴπα· «Ὅταν ἰδῆς ἀναφορὰ ἀναντίον μου, τότε παίδεψε μὲ μὲ τὴν ζωήν μου ἐμένα κι᾿ ἐκείνους ὁποῦ ῾χω εἰς τὴν ὁδηγίαν μου». Σὲ καμπόσον καιρὸ πιάστη φίλος μὲ τὸν Κολοκοτρώνη – μεσίτης ἦταν κι᾿ ἐνεργητὴς ὁ Μεταξᾶς – καὶ τότε ὅλοι αὐτεῖνοι ἔγιναν ἕνα καὶ οἱ Σουλιῶτες. Ἀφοῦ πῆρε ὅλους αὐτούς, ἄρχισαν νὰ κατατρέχουν τοὺς Ρουμελιῶτες καὶ νὰ βάνουν ἀξιωματικοὺς ἀνθρώπους χωρὶς δικαιώματα, ὅσους ἤθελαν ὁ Τζαβέλας καὶ οἱ ἄλλοι. Ὅταν ἦταν ὁ πόλεμος, πολλοὶ ἀπὸ αὐτοὺς δὲν ἦταν εἰς τὸν ἀγώνα – εὐτὺς ἀξιωματικούς. Πληρεξούσιος τῶν ἁρμάτων ἦταν ὁ Ἀγουστίνος, τοῦ πολέμου ὁ Βιάρος – κι᾿ ὅλα τελείωναν.
“Μάχαι των Ελλήνων εις Καρπενήσι και Καλιακούδα.”
Ο Μακρυγιάννης είναι Ρουμελιώτης, αλλά δεν υπήρξε ούτε αρματολός ούτε κλέφτης. Δεν ανήκε ακόμη στα πατροπαράδοτα τζάκια των προκρίτων. Ξεκίνησε ως επιτυχημένος έμπορος στην Άρτα και το πολεμικό του στάδιο αναπτύχθηκε στη διάρκεια της Επανάστασης και κυρίως εξαιτίας αυτής. Όταν ξεσπάει η Επανάσταση ο στρατηγός είναι 24 περίπου ετών και τα απομνημονεύματα του τα γράφει στα πενήντα ένα. Γνώρισε από κοντά πρόσωπα και καταστάσεις, πήρε μέρος σε πολλές μάχες και πρωταγωνίστησε στα πολιτικά πράγματα της εποχής και μετά τον Αγώνα της ανεξαρτησίας. Έχει σημασία να πούμε ότι ο Μακρυγιάννης ταλαιπωρείται συνεχώς από προβλήματα υγείας- έφερε επώδυνα τραύματα στο κεφάλι, από τη μάχη του Σερπετζέ- και θα ήταν απολύτως λογικό να απέχει τουλάχιστον από κοπιώδεις στρατιωτικές επιχειρήσεις. Και όμως, ο στρατηγός, -με μια δύναμη που μόνο στη φλογερή του πίστη μπορούμε ίσως να αποδώσουμε- συμμετέχει στην πρώτη γραμμή των συγκρούσεων.
 |
| Ο Θεόδωρος Κολοκοτρώνης (3 Απριλίου 1770 – 4 Φεβρουαρίου 1843) ήταν Έλληνας κλέφτης, καπετάνιος, στρατηγός με πρωταγωνιστικό ρόλο στην Επανάσταση του 1821, πολιτικός, αρχηγός κόμματος, πληρεξούσιος σύμβουλος της Επικράτειας. Έμεινε γνωστός και ως Γέρος του Μοριά. Σκίτσο του P. Miller of Vermont |
”Αι πληγαί συχνά ηνοίγοντο αιμορροούσαι» γράφει ο γιατρός Γούδας που μίλησε στη κηδεία του· «ο εξ αυτών πυρετός κατεβίβρωσκεν αυτόν. Βαρείαι νόσοι επήρχοντο, η δε ανάρρωσις εγένετο βραδυτάτη. Ταύτα ήσαν τα αγαθά ων έλαχεν ο Μακρυγιάννης ως αμοιβήν των υπέρ πατρίδος εξόχων υπηρεσιών αυτού. Πληγαί και ασθένειαι πολυώδυνοι και μετ’αυτών πενία δυσθεράπευτος ως εκείναι”.[2]
Αὐγερώθη κι᾿ ἔγινε ἕνα μ᾿ αὐτούς
Ο Μ. στήριξε το νέο κυβερνήτη αρχικά, όπως στήριξε και το βασιλιά Όθωνα αργότερα, ελπίζοντας να συγκροτηθεί επιτέλους ισχυρή κεντρική εξουσία, ικανή να βάλει τη χώρα στο δρόμο της προόδου:
Ὅταν ὁ Κυβερνήτης μας ἔδειχνε πατριωτικὰ αἰστήματα, τὸν πίστεψαν ὡς ἀληθινὸν καὶ τὸν συντρόφεψαν οἱ τίμιοι ἄνθρωποι καὶ συνφώνως κυβερνήθη ὁ τόπος ἀγγελικά. Ὕστερα τραβήχτηκαν ὅλοι κι᾿ ἔπεσε διχόνοια. Ὅταν ἦταν ῾λικρινείς ἄνθρωποι μὲ τὸν Κυβερνήτη μας, ἦταν καλὴ κυβέρνηση. Ὅταν προσκολλήστη μὲ τὴν λοιμικὴ τῶν καλοθελητῶν τῆς πατρίδας, ὁποῦ μὸ ῾λεγε πρῶτα νὰ προσέχω ἀπ᾿ οὔλους αὐτούς, ὅτ᾿ εἶχε ὑποψίαν νὰ μὴν δὲν γυρίσουν μὲ τὴν Ἐξοχότη του, τότε αὐγερώθη κι᾿ ἔγινε ἕνα μ᾿ αὐτούς. Τοῦ λέγω· «Κυβερνήτη, αὐτεῖνοι κάνουν ἐκεῖνο, ἐκεῖνο, καθώς μου εἶπες νὰ προσέχω. – Αὐτεῖνοι εἶναι οἱ καλύτεροι ἄνθρωποι καὶ δὲν θέλω ν᾿ ἀκούγω κατηγορία δι᾿ αὐτούς. – Τοῦ λέγω, δὲν τοὺς κατηγορῶ, ἀλλά μου εἶπες μόνος σου νὰ προσέχω καὶ σοῦ τὰ εἶπα. Ὅταν ἡ Ἐξοχότη σου λὲς ὅτ᾿ εἶναι καλοί, ἐγὼ δὲν ματαλέγω τίποτας. – Ἔλα τὸ γιόμα νὰ φᾶμε ψωμὶ καὶ σοῦ λέγω». Πῆγα. Τελειώνοντας τὸ φαγί, μοῦ λέγει· «Τοὺς μίλησα καὶ εἶναι σὲ ὀρθὸν δρόμον· καὶ νὰ εἶσαι φιλιωμένος κι᾿ ὄμορφα εἰς τὴν ῾πηρεσίαν σου. – Τοῦ λέγω, μὴ σὲ μέλει. Κι᾿ ὅταν δῆς τίποτα, παίδεψε μέ».
Η συμμαχία του Καποδίστρια με τον Κολοκοτρώνη, το Μεταξά και άλλους αναφέρεται επικριτικά από το στρατηγό. Η αφιλοκέρδειά του ήταν πρώτου ήταν γνωστή- όχι μόνο αρνήθηκε να επιχορηγηθεί ετησίως με 180.000 φοίνικες, όπως προτάθηκε στη συνέλευση του Άργους αλλά υποθήκευσε τα κτήματα του στην Κέρκυρα και ξόδεψε εξ ιδίων για να εξαγοράσει αιχμαλώτους και τρόφιμα. Οι αγαθές πατριωτικές προθέσεις του, όπως θα δούμε, δε στάθηκαν ικανές.
Η Ἐξοχότη τοῦ ἕνας πρίτζηπας
Σύμφωνα με τα απομνημονέυματά του, ο κυβερνήτης πίστευε ότι η Ρούμελη δεν μπορεί να ελευθερωθεί και δε χρειάζεται κιόλας, αφού όσοι Ἕλληνες μείναν ζωντανοὶ χωροῦνε εἰς τὴν Πελοπόννησο. Κάτι τέτοιο θα εξυπηρετούσε τα σχέδια του κυβερνήτη (Ἀπὸ τὸν Ἰσθμὸν τῆς Κόρθος καὶ μέσα ἔμενε ἡ Ἐξοχότη τοῦ ἕνας πρίτζηπας) και τη σύμμαχη φατρία του Κολοκοτρώνη (κι᾿ ὁ Κολοκοτρώνης ἀρχιστράτηγος καὶ τ᾿ ἀδέλφια τοῦ Κυβερνήτη μας καὶ οἱ φίλοι του Κολοκοτρώνη δικαιοκράτες·) Διαβάζουμε σχετικά:
“Ὁ Κυβερνήτης μας ἄρχισε νὰ ξηγέται τὰ αἰστήματά του εἰς ἀνθρώπους ὁποῦ ῾χαν τὴν ἀρετή του καὶ νὰ βγαίνουν οἱ πατρικοί του σκοποὶ ἔξω. Τὸν Χαράλαμπο Παπαπολίτη πατριώτη μου, ἀφοῦ ἤτανε τουρκοκοτζάμπασης καὶ φίλος τοῦ Μαυροκορδάτου, τὸν σύστησε αὐτὸς τοῦ Κυβερνήτη. Ὡς τοιοῦτος συστημένος ὁ Παπαπολίτης, τοῦ εἶπε ὁ Κυβερνήτης μας ὅτι ἡ Ρούμελη δὲν μπορεῖ νὰ λευτερωθῆ – καὶ τί τὴν θέλομεν; Ὅσοι Ἕλληνες μείναν ζωντανοὶ χωροῦνε εἰς τὴν Πελοπόννησο. Ὅμως νὰ ῾νεργήση ὁ Παπαπολίτης νὰ μποῦνε οἱ Λιδορικιῶτες μέσα εἰς τὴν Πελοπόννησο. Καὶ εἶπε κι᾿ ἀλλουνῶν τοιούτων. Αὐτὸ ἔδινε χέρι καὶ τοῦ Κυβερνήτη μας. Ἀπὸ τὸν Ἰσθμὸν τῆς Κόρθος καὶ μέσα ἔμενε ἡ Ἐξοχότη τοῦ ἕνας πρίτζηπας κι᾿ ὁ Κολοκοτρώνης ἀρχιστράτηγος καὶ τ᾿ ἀδέλφια τοῦ Κυβερνήτη μας καὶ οἱ φίλοι του Κολοκοτρώνη δικαιοκράτες· καὶ τότε ἡ πατρὶς λάβαινε τὴν τύχη τῆς εἰς αὐτὸ – οἱ Ἕλληνες ραγιάδες αὐτεινῶν κι᾿ αὐτεῖνοι ἀφεντάδες.
“Ὁ Κυβερνήτης μας ἄρχισε νὰ ξηγέται τὰ αἰστήματά του εἰς ἀνθρώπους ὁποῦ ῾χαν τὴν ἀρετή του καὶ νὰ βγαίνουν οἱ πατρικοί του σκοποὶ ἔξω. Τὸν Χαράλαμπο Παπαπολίτη πατριώτη μου, ἀφοῦ ἤτανε τουρκοκοτζάμπασης καὶ φίλος τοῦ Μαυροκορδάτου, τὸν σύστησε αὐτὸς τοῦ Κυβερνήτη. Ὡς τοιοῦτος συστημένος ὁ Παπαπολίτης, τοῦ εἶπε ὁ Κυβερνήτης μας ὅτι ἡ Ρούμελη δὲν μπορεῖ νὰ λευτερωθῆ – καὶ τί τὴν θέλομεν; Ὅσοι Ἕλληνες μείναν ζωντανοὶ χωροῦνε εἰς τὴν Πελοπόννησο. Ὅμως νὰ ῾νεργήση ὁ Παπαπολίτης νὰ μποῦνε οἱ Λιδορικιῶτες μέσα εἰς τὴν Πελοπόννησο. Καὶ εἶπε κι᾿ ἀλλουνῶν τοιούτων. Αὐτὸ ἔδινε χέρι καὶ τοῦ Κυβερνήτη μας. Ἀπὸ τὸν Ἰσθμὸν τῆς Κόρθος καὶ μέσα ἔμενε ἡ Ἐξοχότη τοῦ ἕνας πρίτζηπας κι᾿ ὁ Κολοκοτρώνης ἀρχιστράτηγος καὶ τ᾿ ἀδέλφια τοῦ Κυβερνήτη μας καὶ οἱ φίλοι του Κολοκοτρώνη δικαιοκράτες· καὶ τότε ἡ πατρὶς λάβαινε τὴν τύχη τῆς εἰς αὐτὸ – οἱ Ἕλληνες ραγιάδες αὐτεινῶν κι᾿ αὐτεῖνοι ἀφεντάδες.
Δι᾿ αὐτοὺς κάψαμε τὰ σπίτια μας
Οι Ρουμελιώτες, σύμφωνα με το σχέδιο, θα γίνονταν εἵλωτες αὐτεινῶν:
 |
| Ο Κωνσταντίνος Κανάρης (Ψαρά 1793 ή 1795 – Αθήνα 2 Σεπτεμβρίου 1877) ήταν σημαντική μορφή του ναυτικού αγώνα κατά την Ελληνική Επανάσταση του 1821 και μετέπειτα ναύαρχος και πολιτικός, ο οποίος διετέλεσε πέντε φορές πρωθυπουργός της Ελλάδας. Σκίτσο του P. Miller of Vermont |
Ἦταν τυχερὸν καὶ μαθεύτηκε ὕστερα, ὁποῦ τὸ εἶδε καὶ ὁ Μαυροκορδάτος.
Ὁ Κυβερνήτης δὲν ἤθελε νὰ βγοῦνε ἀσκέρια ἔξω, συνεχίζει ο στρατηγός, και ως προς αυτό έρχεται σε σύγκρουση με το Δημήτριο Υψηλάντη (ἄρχισε νὰ τὸν κατατρέχη):
“Ὁ Ὑψηλάντης εἶδε τὸν δόλον τοῦ Κυβερνήτη – δὲν μπόρεσε νὰ τὸν βάλη εἰς τὸν ὅρκον του. Τότε ἄρχισε νὰ τὸν κατατρέχη κι᾿ ἔβαλε τὸν μαρσιάλη Ἀγουστίνο καὶ τὸ ῾κάνε χιλιάδες ἀντενέργειες νὰ τὸν βγάλη ἀπὸ αὐτείνη τὴν θέσιν, νὰ τὸν ἀφήση μόνον του. Τότε, διὰ νὰ ῾πιτύχουν αὐτό, ἔκαναν τοὺς ἀνθρώπους, ὁποῦ ἦταν εἰς τῆς χιλιαρχίες ἀσήμαντοι μὲ μικρὸν βαθμόν, τοὺς ἔδινε ἀνώτερον ὁ Ἀγουστίνος καὶ τράβαγε πολλοὺς τοιούτους ἀπὸ τῆς χιλιαρχίες τοῦ Ὑψηλάντη· κι᾿ ἔφκειασε ἀξιωματικοὺς πλῆθος τοιούτους κι᾿ ἀδίκησε ἐκείνους ὁποῦ ῾χαν δικαιώματα. Καὶ τοιούτως ἔκαμε κι᾿ ὁ Ἀγουστίνος σῶμα τραβώντας κι᾿ ἀπὸ τὸν Ὑψηλάντη κι᾿ ἀπὸ τὸν Τζούρτζη.
«Θὰ βαρήσουμεν τοὺς Τούρκους»
Η ανατολική Ελλάδα τελικά απελευθερώθηκε, και ο Σουλιώτης οπλαρχηγός Κίτσος Τζαβέλας (στανικῶς, …ὅτι θὰ νὰ ῾μενε μόνος του καὶ μποροῦσε νὰ κιντυνέψη) χτύπησε στο Λιδορίκι τους Τούρκους, μαζί με δυνάμεις του Υψηλάντη και των ντόπιων σωμάτων (Ρουμελιῶτες, οἱ περισσότεροι Λιδορικιῶτες καὶ Κραβαρίτες κι᾿ ἀπὸ αὐτὰ τὰ μέρη):
“Οἱ Ἕλληνες φτωχοὶ καὶ πήγαιναν εἰς τὸν ἀδελφόν του Κυβερνήτη. Οἱ Ρουμελιῶτες ἔβλεπαν τὸν χαμὸ τῆς Ρούμελης κι᾿ ὅλο γιόμωζε νέους Τούρκους. Ὁ Κυβερνήτης δὲν ἤθελε νὰ βγοῦνε ἀσκέρια ἔξω. Οἱ φίλοι του οἱ Ρουμελιῶτες, ὁ Παπαπολίτης κι᾿ ἄλλοι, ἔγραψαν τοῦ Κυβερνήτη ὅτι «εἰς τὴν Πάτρα καὶ Καστέλλια κουβαλοῦνε πλῆθος ζαϊρὲ οἱ Τοῦρκοι καὶ πάρε μέτρα». Τότε ὁ Κυβερνήτης στέλνει τὸν Τζαβέλα μὲ τὴν χιλιαρχίαν του εἰς τὸ Λιδορίκι.
Στὴν χιλιαρχία ἦταν ὅλο Ρουμελιῶτες, οἱ περισσότεροι Λιδορικιῶτες καὶ Κραβαρίτες κι᾿ ἀπὸ αὐτὰ τὰ μέρη. Συνομίλησαν ὅλοι, βλέποντας τὴν πατρίδα τους καὶ τὰ σπίτια τοὺς γιομάτα Τούρκους· τοῦ λένε τοῦ Τζαβέλα· «Θὰ βαρήσουμεν τοὺς Τούρκους». Τότε στανικῶς ὁ Τζαβέλας, ὅτι θὰ νὰ ῾μενε μόνος του καὶ μποροῦσε νὰ κιντυνέψη (ὅτι συνάχτηκαν ὅλοι οἱ κάτοικοι Λιδορικιοὺ καὶ Κράβαρι), βάρεσε εἰς τὸ Λιδορίκι, ἡ χιλιαρχία καὶ οἱ κάτοικοι, καὶ τοὺς χάλασαν καὶ τοὺς διῶξαν τοὺς Τούρκους ἀπὸ κεῖ. Ἦταν καὶ εἰς τὸ Κράβαρι Τοῦρκοι. Πιάσαν τὰ στενὰ οἱ ντόπιοι καὶ οἱ ἄλλοι, τοὺς σκότωσαν καὶ πιάσαν καὶ τὸν Πρεβίστα καὶ ἄλλους πολλοὺς Τούρκους ζωντανούς. Τότε ὁ καλὸς κι᾿ ἀγαθὸς πατριώτης ὁ Ὑψηλάντης ἔστειλε καὶ τὸν Στράτο μὲ τὴν χιλιαρχία του κι᾿ ἀνταμώθηκαν ὅλοι μὲ τὸν Τζαβέλα καὶ κατοίκους καὶ πολέμησαν παντοῦ τοὺς Τούρκους· καὶ εἰς Καρπενήσι τοὺς χάλασαν κι᾿ ἀπὸ κεῖ. Καὶ συνχρόνως ἐβῆκε κι᾿ ὁ Ὑψηλάντης καὶ τοὺς πολέμησε παντοῦ τοὺς Τούρκους μ᾿ ὅλες της χιλιαρχίες. Κι᾿ ἀφάνισαν τοὺς Τούρκους καὶ λευτέρωσαν τὴν Ἀνατολικὴ Ἑλλάδα.
Εἰς τὴν Φήβα εἶχαν οἱ Τοῦρκοι ὀρδί. Ρίξαν καὶ οἱ ἐδικοί μας καὶ πολέμησαν τοὺς Τούρκους καμπόσον καιρόν· ὅτι πήγαιναν κι᾿ ἀπὸ τὴν Ἔγριπον πλῆθος Τοῦρκοι. Καὶ πολεμοῦσαν νύχτα καὶ ἡμέρα ἀντρείως, οἱ Τοῦρκοι καὶ οἱ Ἕλληνες, καὶ σκοτώνονταν κι᾿ ἀπὸ τὸ ῾να τὸ μέρος κι᾿ ἀπὸ τ᾿ ἄλλο.
Ἐθνικὴ Συνέλεψη
Ο Καποδίστριας προετοίμαζε ήδη συστηματικά το έδαφος για την εθνοσυνέλευση του Άστρους και περιοδεύει στην Πελοπόννησο και αλλού (πῆρε τὸν Κολοκοτρώνη καὶ Νικήτα κι᾿ ἐμένα ὡς Γενικὸν Ἀρχηγὸν τῆς ἐκτελεστικῆς δύναμης καὶ πήγαμε γύρα τὴν Πελοπόννησο ὡς τὴν Πάτρα). Περιττό να πούμε ότι κόμματα με τη σημερινή έννοια δεν υπήρχαν, οι πάντες ραδιουργούσαν, εξαγόραζαν, έταζαν και συνωμοτούσαν. Οι πληρεξούσιοι ήταν άνθρωποι του κυβερνήτη (αγορασμένοι, πλάσματά του, τι νὰ τοὺς λέγη ἐκεῖνο νὰ κάνουν).
Ἀφοῦ εἶδαν ὁ κόσμος ὅτι ὁ Κυβερνήτης κυβερνοῦσε τοῦ κεφαλιοῦ του, τότε ἄρχισαν νὰ τοῦ γυρεύουν Ἐθνικὴ Συνέλεψη. Ὁδήγησε παντοῦ τοὺς διοικητᾶς καὶ συντρόφους του, ἔδωσε καὶ τὰ μέσα τὰ χρηματικὰ νὰ κάμουν τῆς ἐκλογὲς τῶν πληρεξουσίων μὲ τὸ πνεῦμα του καὶ νὰ ἐκλένε αὐτὸν πληρεξούσιον καὶ ὅ,τι νὰ τοὺς λέγη ἐκεῖνο νὰ κάνουν. Ἀφοῦ τελείωσε αὐτὸ παντοῦ, πῆρε τὸν Κολοκοτρώνη καὶ Νικήτα κι᾿ ἐμένα ὡς Γενικὸν Ἀρχηγὸν τῆς ἐκτελεστικῆς δύναμης καὶ πήγαμε γύρα τὴν Πελοπόννησο ὡς τὴν Πάτρα. Ἔβγαιναν οἱ ἄνθρωποι καὶ τὸν προϋπαντοῦσαν μίαν ὥραν δυὸ μακρυὰ καὶ τὸ ῾στρωναν δάφνες. Δὲν τὸν εἶχε νοιώση ἀκόμα ὁ μικρὸς λαός. Τοὺς σύναζε ὅλους κι᾿ ἔκανε μὲ τὰ λόγια τους φτωχοὺς πλούσιους. Τὸν καθέναν τὸν ἀνάπευε εἰς τὴν αἴτησίν του καὶ κατάιφερε τὸν κόσμο, ὅταν ἔγιναν οἱ ἐκλογές, νὰ τὸν κάμουν οἱ περισσότερες ἐπαρχίες αὐτοπληρεξούσιον καὶ ὅ,τι λέγη αὐτὸς ἐκεῖνο νὰ κάνουν οἱ πληρεξούσιοί τους.
Ἀφοῦ εἶδαν ὁ κόσμος ὅτι ὁ Κυβερνήτης κυβερνοῦσε τοῦ κεφαλιοῦ του, τότε ἄρχισαν νὰ τοῦ γυρεύουν Ἐθνικὴ Συνέλεψη. Ὁδήγησε παντοῦ τοὺς διοικητᾶς καὶ συντρόφους του, ἔδωσε καὶ τὰ μέσα τὰ χρηματικὰ νὰ κάμουν τῆς ἐκλογὲς τῶν πληρεξουσίων μὲ τὸ πνεῦμα του καὶ νὰ ἐκλένε αὐτὸν πληρεξούσιον καὶ ὅ,τι νὰ τοὺς λέγη ἐκεῖνο νὰ κάνουν. Ἀφοῦ τελείωσε αὐτὸ παντοῦ, πῆρε τὸν Κολοκοτρώνη καὶ Νικήτα κι᾿ ἐμένα ὡς Γενικὸν Ἀρχηγὸν τῆς ἐκτελεστικῆς δύναμης καὶ πήγαμε γύρα τὴν Πελοπόννησο ὡς τὴν Πάτρα. Ἔβγαιναν οἱ ἄνθρωποι καὶ τὸν προϋπαντοῦσαν μίαν ὥραν δυὸ μακρυὰ καὶ τὸ ῾στρωναν δάφνες. Δὲν τὸν εἶχε νοιώση ἀκόμα ὁ μικρὸς λαός. Τοὺς σύναζε ὅλους κι᾿ ἔκανε μὲ τὰ λόγια τους φτωχοὺς πλούσιους. Τὸν καθέναν τὸν ἀνάπευε εἰς τὴν αἴτησίν του καὶ κατάιφερε τὸν κόσμο, ὅταν ἔγιναν οἱ ἐκλογές, νὰ τὸν κάμουν οἱ περισσότερες ἐπαρχίες αὐτοπληρεξούσιον καὶ ὅ,τι λέγη αὐτὸς ἐκεῖνο νὰ κάνουν οἱ πληρεξούσιοί τους.
Οἱ Ἕλληνες εἶναι φτωχοί
Ο Μακρυγιάννης, παρά τις αρχικές αντιρρήσεις του («Δὲν ἔχω ἰκανότη καὶ δὲν ἀπατῶ τοὺς ἀνθρώπους»), ορίζεται πληρεξούσιος τῶν Ἀρτηνῶν και δέχεται πεντακόσια γρόσια διὰ χαρτζιλίκι (Τὰ πῆρα διὰ νὰ τοῦ δείξω ὅτι οἱ Ἕλληνες εἶναι φτωχοί):
“Στὴν Πάτρα ἦταν κι᾿ ὅλοι οἱ Ἀρτηνοὶ συνασμένοι καὶ ἦρθαν εἰς τὸ κονάκι μου νὰ μὲ κάνουν πληρεξούσιόν τους. Δὲν ἤθελα. Τὸ μαθαίνει ὁ Κυβερνήτης, μὲ βιάζει νὰ δεχτῶ. Τοῦ λέγω· «Δὲν ἔχω ἰκανότη καὶ δὲν ἀπατῶ τοὺς ἀνθρώπους». Μ᾿ ἔβγιασε πολύ· τὸ ἄφησα, χωρὶς νὰ τὸ δεχτῶ. Εἰς τ᾿ Ἄργος ἐδῶ μὸ ῾στειλαν τὸ πληρεξούσιον καὶ τὸ δέχτηκα. Πήγαμεν εἰς τὸν κόρφον τοῦ Ἐπάχτου εἰς τὸ καράβι τὸ Ρούσσικον –ἦταν καὶ τὰ δικά μας – κι᾿ ἐκεῖ σταθήκαμεν καὶ παραδόθη ὁ Ἔπαχτος· καὶ σηκωθήκαμεν καὶ γυρίσαμεν ἀπὸ Βοστίτζα καὶ Μέγα Σπήλαιον κι᾿ ὅλα τὰ μέρη ὁποῦ δὲν διαβήκαμεν. Καὶ κατηχήσαμεν τοὺς ἀνθρώπους. Καὶ ἤρθαμεν εἰς τ᾿ Ἀνάπλι. Σὰν ἔμαθε ὁποῦ μου ῾ρθε τὸ πληρεξούσιον τῶν Ἀρτηνῶν, μὲ φώναξε, μὲ διάταξε, μὸ ῾δωσε καὶ πεντακόσια γρόσια διὰ χαρτζιλίκι. Τὰ πῆρα διὰ νὰ τοῦ δείξω ὅτι οἱ Ἕλληνες εἶναι φτωχοί, διὰ νὰ φᾶνε κομμάτι ψωμί, ὁποῦ μείναν δυστυχείς· ἀλλὰ τὴν πατρίδα τοὺς τὴν φυλᾶνε ὡς πατρίδα.
«Τὸ ἴδιον εἶναι, ἢ ἐγὼ εἶμαι ἢ ὁ Νικήτας»
Υπεύθυνος για την ασφάλεια της συνέλευσης στο Άργος ορίστηκε ο Νικήτας Σταματελόπουλος ή Νικηταράς (Τότε διάταξε τὸν Νικήτα φρουρὰ τῆς Συνέλεψης). Οι πληρεξούσιοι ( οἱ περισσότεροι μὲ τὸ πνεῦμα του καὶ κόλακες) είναι ωστόσο ανήσυχοι και ζητούν και τη συμμετοχή του Μακρυγιάννη (θέλαν ἐμένα):
“Ἄρχισε ἡ Συνέλεψη ἔξω εἰς τ᾿ ἀφιθέατρο εἰς τ᾿ Ἄργος – τὸ ῾φκειασε ὁ Κυβερνήτης ἀξιόλογα. Κι᾿ ἔβαλε καπιστράνες κι᾿ ἔδεσε τὰ γομάρια ὁποῦ ὁδήγησε τοὺς ἀνθρώπους καὶ σύναξε. Τότε διάταξε τὸν Νικήτα φρουρὰ τῆς Συνέλεψης. Πολλοὶ πληρεξούσιοι θέλαν ἐμένα. Ἐγὼ τοὺς εἴπα· «Τὸ ἴδιον εἶναι, ἢ ἐγὼ εἶμαι ἢ ὁ Νικήτας». Μοῦ εἶπε ὁ Κυβερνήτης νά ῾χω ἀνθρώπους νὰ προσέχω κι᾿ ἐγώ. Ἡσύχασα τοὺς βουλευτᾶς, ὁποῦ μὲ ζητοῦσαν, νὰ μὴ γένη σκίσμα. Ἄρχισε ἡ Συνέλεψη. Εἶχαν μαζωχτὴ οἱ συντρόφοι τοῦ Κυβερνήτη μας, ὁποῦ τὸν εἶχαν αὐτὸν διορίση πληρεξούσιον στὸ κάθε μέρος οἱ διοικηταί του – καὶ οἱ πληρεξούσιοι ὅλοι ν᾿ ἀκοῦνε τὸν Κυβερνήτη μας, ὅ,τι τοὺς λέγη ἐκεῖνο νὰ κάνουν. Ὅτι τὸ περισσότερον μέρος δὲν τὸν γνωρίζει ἀκόμα· δὲν ἐβῆκε ἡ προσωπίδα νὰ γνωριστοῦν τὰ πατριωτικὰ τοῦ φρονήματα. Καὶ κατὰ ὁποῦ τοὺς ὁδήγησε ἦταν οἱ περισσότεροι μὲ τὸ πνεῦμα του καὶ κόλακες· κι᾿ ἔκανε ὅ,τι ἤθελε – καλὸ δικό του, ζημιὰ τῆς πατρίδας.”
ο κύριος Μαῦρος πῆγε εἰς τὴν Εὐρώπη
Ένα τζιράκι του Καποδίστρια, ο Μαύρος (μὲ γυαλιὰ εἰς τὰ μάτια, βουλευτής) ήταν πληρεξούσιος από τα νησιά, αν και δεν είχε λάβει μέρος στον Αγώνα. Μίλησε στη συνέλευση και ζήτησε να πάψη το δικαίωμα των στρατιωτικών να εκλέγουν αντιπροσώπους, όπως συνέβαινε σε ευρωπαϊκές χώρες. Οι στρατιωτικοί που ήταν παρόντες δε μίλησαν καθόλου (τόσοι ὁπλαρχηγοὶ σημαντικοὶ Πελοπόννησος, Σπάρτης, Ρούμελης καὶ νησιῶν, δὲν κρένει κανένας). Την άποψη του Μαύρου υποστήριξε και ο Τάτζης Μαγγίνας (ὅτι μίλησε κι᾿ αὐτὸς συχρόνως μὲ τὸν Μαῦρον μίαν γνώμη):
Μίαν ἡμέρα εἶχε ὁδηγήση ἕνα τζιράκι τοῦ τὸν Μαῦρον – ἦταν πληρεξούσιος ἀπὸ τὰ νησιὰ κι᾿ ἦρθε ἀπὸ τὴν Εὐρώπη, ὁποῦ σπούδαζε, μὲ γυαλιὰ εἰς τὰ μάτια, βουλευτής. Βγαίνει εἰς τὸ βῆμα, λέγει· «Ἔχομεν μεγάλες χάριτες εἰς τὸ στρατιωτικόν της θαλάσσης καὶ ξερᾶς, ὅτι σκοτώθηκαν, θυσιάστηκαν διὰ τὴν πατρίδα. Καὶ ἡ πατρίδα δι᾿ αὐτὰ ὅλα τους ἔδωσε τὸ δικαίωμα κι᾿ ἔχει καὶ τὸ στρατιωτικὸν πληρεξούσιους. Καὶ ὡς τώρα ἦταν εἰς τῆς ἄλλες Συνέλεψες· τώρα νὰ πάψη». Κι᾿ ἀφοῦ μίλησε πολύ, λέγει τοῦ προέδρου νὰ τὸ κανονίση. Ὅτι καμπόσοι πληρεξούσιοι, θαλασσινοὶ καὶ τῆς ξερᾶς στρατιωτικοί, καὶ δὲν τοὺς ἔδιναν χέρι, ὅτι δὲν παῖζαν τὸν ἄσο τους, νὰ ἦταν μὲ τὸ πνεῦμα τους. Εἰς αὐτὸ ὅλοι ὁποῦ ἦταν ἐκεῖ, τόσοι ὁπλαρχηγοὶ σημαντικοὶ Πελοπόννησος, Σπάρτης, Ρούμελης καὶ νησιῶν, δὲν κρένει κανένας.
Ο Μακρυγιάννης μεταφέρει όσα είπε στη συνέχεια:
“Τότε σηκώνομαι ἐγώ, τοὺς λέγω· «Κύριε Πρόεδρε! Ἡ μάθηση δὲν μὲ βοηθάγει οὔτε καὶ εἰς τὸ βῆμα νὰ μιλήσω, οὔτε καὶ ἀπὸ τὸν τόπο μου. Ὅμως ἡ ἀδικία μου δίνει τὸ θάρρος νὰ μιλήσω ἁπλά, ὅπως μπορῶ. Ὁ κύριος Μαῦρος ἔχει δίκιον ὁποῦ ῾καμεν τόσα ῾γκώμια τοῦ στρατιωτικοῦ θαλάσσης καὶ ξερᾶς. Κι᾿ ὄντως ἀγωνίστη πατριωτικῶς, ἡ πατρὶς τὸ βράβεψε διὰ ὅλα αὐτὰ καὶ τὸ ῾δωσε τὸ δικαίωμα νά ῾χη πληρεξούσιους. Τώρα τοῦ ὑστερεῖ αὐτὸ τὸ δικαίωμα. Ἔχει δίκιον ὁ κύριος Μαῦρος νὰ λέγη αὐτό, ὅτι ὅταν πολεμούσαμεν ἐμεῖς καὶ σκοτωνόμαστε, ὁ κύριος Μαῦρος πῆγε εἰς τὴν Εὐρώπη μὲ δυὸ μάτια καὶ γύρισε μὲ τέσσερα – σπούδαξε κι᾿ ἔβαλε καὶ γυαλένια μάτια. Εἶδε καὶ εἰς τὴν Εὐρώπη ὁποῦ ῾ναι στρατέματα, καὶ θαλασσινὰ καὶ στεργιανά, καὶ δὲν ἔχουν πληρεξούσιους. Δὲν ρωτοῦσε ὁ κύριος Μαῦρος διατὶ δὲν ἔχουν; Νὰ τοῦ τὸ εἰπῶ ἐγώ: Ὅτι αὐτεῖνοι πλερώνονται βαρυοὺς μιστούς, θαλασσινοὶ καὶ στεργιανοί, καὶ τ᾿ ἀναγκαῖα τοῦ πολέμου, ὅπλα καὶ καράβια καὶ ζωοτροφίες, εἶναι ἐθνικά. Ἀφοῦ εἶναι ὅλα ξένα αὐτὰ καὶ πλερώνονται κι᾿ οἱ ἴδιοι, τί πληρεξούσιους θέλουν; Αὐτεῖνοι εἶναι κοπέλια, μιστωτοὶ τοῦ ἔθνους τους. Οἱ Ἕλληνες, κύριε Μαῦρο καὶ Τάτζη Μαγγίνα (ὅτι μίλησε κι᾿ αὐτὸς συχρόνως μὲ τὸν Μαῦρον μίαν γνώμη), οἱ Ἕλληνες, κύριοι, ἔβαλαν τὴν ζωὴ τοὺς πρῶτα, τὸ ντουφέκι τους, τὸ ψωμί τους, τὸ καράβι τους καὶ κατάστασίν τους μέσα εἰς τὸ καράβι, καὶ μ᾿ αὐτὰ ἀνάστησαν τὴν πατρίδα καὶ θέλει ὁ ἀγωνιστὴς τὸν πληρεξούσιόν του νὰ τοῦ μιλήση τὰ δίκια του, νὰ λάβη τὰ δικαιώματά του, ὅτ᾿ εἶναι ἀγωνιστὴς καὶ λευτερωτὴς τῆς πατρίδος, δὲν εἶναι κοπέλι. Ὅταν λάβη ὁ καθεὶς τὸ δίκιον του, τότε ἐκεῖνοι ὁποῦ θὰ μποῦνε εἰς ῾πηρεσίαν τῆς πατρίδος, ἀφοῦ θὰ εἶναι κοπέλια, δὲν θά ῾χουν πληρεξούσιους· ὅμως ἐμεῖς πρέπει νά ῾χωμεν πληρεξούσιους ὅσο νὰ θεωρήσουμε τὰ δίκια μας. Ὅτι ὅλοι οἱ πολιτικοὶ πλερώνονται χοντροὺς μιστοὺς καὶ τῶν στρατιωτικῶν τους δίνουν ἀπὸ μίαν ὁμολογίαν εἴκοσι πέντε γρόσια τὸν μήνα. Καὶ νὰ μὴν γένη αὐτό, Κύριε Πρόεδρε – καὶ τότε δὲν θὰ ἰδῆ ἀπό μας ἐδῶ μέσα ἕνας τὸν ἄλλον. Τοῦ κυρίου Μαύρου καὶ Μαγγίνα κι᾿ ἀλλουνῶν τοὺς δίνει χέρι, δὲν μᾶς δίνει ἐμᾶς».
“Τότε σηκώνομαι ἐγώ, τοὺς λέγω· «Κύριε Πρόεδρε! Ἡ μάθηση δὲν μὲ βοηθάγει οὔτε καὶ εἰς τὸ βῆμα νὰ μιλήσω, οὔτε καὶ ἀπὸ τὸν τόπο μου. Ὅμως ἡ ἀδικία μου δίνει τὸ θάρρος νὰ μιλήσω ἁπλά, ὅπως μπορῶ. Ὁ κύριος Μαῦρος ἔχει δίκιον ὁποῦ ῾καμεν τόσα ῾γκώμια τοῦ στρατιωτικοῦ θαλάσσης καὶ ξερᾶς. Κι᾿ ὄντως ἀγωνίστη πατριωτικῶς, ἡ πατρὶς τὸ βράβεψε διὰ ὅλα αὐτὰ καὶ τὸ ῾δωσε τὸ δικαίωμα νά ῾χη πληρεξούσιους. Τώρα τοῦ ὑστερεῖ αὐτὸ τὸ δικαίωμα. Ἔχει δίκιον ὁ κύριος Μαῦρος νὰ λέγη αὐτό, ὅτι ὅταν πολεμούσαμεν ἐμεῖς καὶ σκοτωνόμαστε, ὁ κύριος Μαῦρος πῆγε εἰς τὴν Εὐρώπη μὲ δυὸ μάτια καὶ γύρισε μὲ τέσσερα – σπούδαξε κι᾿ ἔβαλε καὶ γυαλένια μάτια. Εἶδε καὶ εἰς τὴν Εὐρώπη ὁποῦ ῾ναι στρατέματα, καὶ θαλασσινὰ καὶ στεργιανά, καὶ δὲν ἔχουν πληρεξούσιους. Δὲν ρωτοῦσε ὁ κύριος Μαῦρος διατὶ δὲν ἔχουν; Νὰ τοῦ τὸ εἰπῶ ἐγώ: Ὅτι αὐτεῖνοι πλερώνονται βαρυοὺς μιστούς, θαλασσινοὶ καὶ στεργιανοί, καὶ τ᾿ ἀναγκαῖα τοῦ πολέμου, ὅπλα καὶ καράβια καὶ ζωοτροφίες, εἶναι ἐθνικά. Ἀφοῦ εἶναι ὅλα ξένα αὐτὰ καὶ πλερώνονται κι᾿ οἱ ἴδιοι, τί πληρεξούσιους θέλουν; Αὐτεῖνοι εἶναι κοπέλια, μιστωτοὶ τοῦ ἔθνους τους. Οἱ Ἕλληνες, κύριε Μαῦρο καὶ Τάτζη Μαγγίνα (ὅτι μίλησε κι᾿ αὐτὸς συχρόνως μὲ τὸν Μαῦρον μίαν γνώμη), οἱ Ἕλληνες, κύριοι, ἔβαλαν τὴν ζωὴ τοὺς πρῶτα, τὸ ντουφέκι τους, τὸ ψωμί τους, τὸ καράβι τους καὶ κατάστασίν τους μέσα εἰς τὸ καράβι, καὶ μ᾿ αὐτὰ ἀνάστησαν τὴν πατρίδα καὶ θέλει ὁ ἀγωνιστὴς τὸν πληρεξούσιόν του νὰ τοῦ μιλήση τὰ δίκια του, νὰ λάβη τὰ δικαιώματά του, ὅτ᾿ εἶναι ἀγωνιστὴς καὶ λευτερωτὴς τῆς πατρίδος, δὲν εἶναι κοπέλι. Ὅταν λάβη ὁ καθεὶς τὸ δίκιον του, τότε ἐκεῖνοι ὁποῦ θὰ μποῦνε εἰς ῾πηρεσίαν τῆς πατρίδος, ἀφοῦ θὰ εἶναι κοπέλια, δὲν θά ῾χουν πληρεξούσιους· ὅμως ἐμεῖς πρέπει νά ῾χωμεν πληρεξούσιους ὅσο νὰ θεωρήσουμε τὰ δίκια μας. Ὅτι ὅλοι οἱ πολιτικοὶ πλερώνονται χοντροὺς μιστοὺς καὶ τῶν στρατιωτικῶν τους δίνουν ἀπὸ μίαν ὁμολογίαν εἴκοσι πέντε γρόσια τὸν μήνα. Καὶ νὰ μὴν γένη αὐτό, Κύριε Πρόεδρε – καὶ τότε δὲν θὰ ἰδῆ ἀπό μας ἐδῶ μέσα ἕνας τὸν ἄλλον. Τοῦ κυρίου Μαύρου καὶ Μαγγίνα κι᾿ ἀλλουνῶν τοὺς δίνει χέρι, δὲν μᾶς δίνει ἐμᾶς».
 |
| Φώτης Κόντογλου: «Αρματολοί και Κλέφτες», 1948 |
Με τρύπιες σκούφιες
Ο λόγος του Μακρυγιάννη φαίνεται ότι έπεισε τους στρατιωτικούς -θαλασσινούς καὶ στεργιανούς-, παρόλο που οι περισσότεροι ήταν μιλημένοι και δεμένοι καποδιστριακοί, αλλά εξόργισε τον κυβερνήτη:
“Τότε αὐτεῖνοι ἐπιστήριξαν τὴν ἰδέα τους. Σηκώθηκαν ὅλοι οἱ στρατιωτικοί, θαλασσινοὶ καὶ στεργιανοί, κι᾿ ἐπιστήριξαν τὴν δική μου. Κι᾿ ἔμεινε ἡ δική μου πρόταση. Μαθαίνοντας αὐτὸ ὁ Κυβερνήτης μὲ πῆρε εἰς τὴν ὀργή του – ὅτι ἔχασε καὶ τὰ πεντακόσια γρόσια ὁποῦ μὸ ῾δωσε· δὲν μὲ δέχονταν νὰ παρουσιαστὼ ὀμπρός του. Μ᾿ ὑπομονὴ παρουσιάστηκα.
Στην ίδια συνέλευση σχεδίαζαν να κάμουν ευγενείς, να αποδώσουν δηλαδή τίτλους, αξιώματα και μισθούς. Ο Μ. χειρίστηκε το ζήτημα αρκετά έξυπνα, επικαλούμενος την οργή του λαού (ἀναντιώθηκαν οἱ ἄνθρωποι καὶ θὰ κάμουν κίνημα) και τον κίνδυνο εξέγερσης (νὰ μὴν γένη τίποτας καὶ χαθοῦμεν):
“Τοῦ λέγω· «Ξέρεις, Κυβερνήτη μου, τί κάμαν αὐτεῖνοι οἱ πληρεξούσιοι; Κάμαν τέτοια πρότασιν. Κι᾿ ὁ λαός, ὅλοι οἱ ἀγωνισταί, ἤθελαν νὰ τοὺς λιθοβολήσουν καὶ ὕστερα νὰ ριχτοῦν καὶ εἰς τὴν Ἐξοχότη σου. Τὸ πῆρα χαμπέρι αὐτὸ καὶ μίλησα στὴν Συνέλεψη καὶ εἶπα τοῦ λαοῦ ὅτι μου εἶπες ἡ Ἐξοχότη σου νὰ μιλήσω. Κι᾿ ὅποιος σου μιλήση, νὰ εἰπῆς ὅτι δὲν τὸ ῾θελες καὶ μοῦ εἶπες νὰ μιλήσω ἐγώ. Εἶναι κι᾿ ἄλλο ἕνα ὁποῦ μάθαν οἱ ἄνθρωποι· θέλει ἡ Συνέλεψη νὰ κάμη εὐγενεῖς. Καὶ σ᾿ αὐτὸ ἀναντιώθηκαν οἱ ἄνθρωποι καὶ θὰ κάμουν κίνημα νὰ μᾶς βαρέσουν. Καὶ τοὺς μίλησα καὶ δι᾿ αὐτὸ νὰ ἡσυχάσουνε, ὅτι ἡ Ἐξοχότη σου δὲν τοὺς ἀφίνεις νὰ κάμουν παρόμοια. Καὶ νὰ μὴν γένη τίποτας καὶ χαθοῦμεν.
Πῆρε ἡ Ἐξοχότη τοῦ εὐκαρίστησιν ὁποῦ ἀγρυπνῶ καὶ μίλησε καὶ τῶν ἐδικῶν του νὰ μὴν ξανακάμουν τέτοια πρότασιν. Ὅτ᾿ ἤθελαν νὰ κάμουν σύστημα νὰ εἶναι αὐτεῖνοι ἀπόλυτοι ἀφεντάδες μας κι᾿ ἐμεῖς εἵλωτές τους, νὰ ἤμαστε μὲ τρύπιες σκούφιες. Μίλησα καὶ καμποσουνῶν καὶ φοβέριζαν, νὰ φαίνεται ὅτι εἶναι αὐτεινῶν κινήματα.”
Ζήθι!
Ο λόγιος Θεόφιλος Καΐρης εκφώνησε λόγο κατά την υποδοχή του κυβερνήτη. Διαβάζουμε μεταξύ άλλων τα εξής, σχεδόν προφητικά:
“Χαίρε, και Συ Κυβερνήτα της Ελλάδος, διότι μετά τοσούτον πολυχρόνιον αποδημίαν, επιστρέφεις εις την κοινήν πατρίδα, την βλέπεις, την χαιρετάς όχι πλέον δούλην και στενάζουσαν υπό τον ζυγόν, αλλ’ ελευθέραν, αλλά δεχομένην σε Κυβερνήτην, και περιμένουσαν να Σε ίδη να οδηγήσης τα τέκνα της εις την αληθινήν ευδαιμονίαν και εις την αληθινήν δόξαν. Ζήθι! αλλ’ έχων ιερόν έμβλημα ο Θεός και η δικαιοσύνη κυβερνήσουσι την Ελλάδα’. Ζήθι! αλλά κυβερνών ούτως ώστε να αισθανθή η πατρίς, να καταλάβωμεν και ημείς, να επαναλάβη η αδέκαστος ιστορία, να αντηχήσωσιν όλοι οι αιώνες, ότι ου Συ, ουδέ ο υιός σου, ουδέ ο οικείος σου, ουδέ ο φίλος σου, ουδέ πνεύμα φατρίας, αλλ’ αληθώς, αυτός ο νόμος του Θεού, αυτό το δίκαιον, αυτοί της Ελλάδος οι θεσμοί κυβερνώσι την Ελλάδα δια Σου…” [5]
Στο Μακρυγιάννη θα επανέλθουμε, το πλήθος των πηγών είναι άλλωστε τεράστιο και οι απόψεις πολλές και διαφορετικές. Η “αδέκαστος” Ιστορία, 170 χρόνια μετά, έδειξε ότι είναι πρακτικά αδύνατον να συμφωνήσουμε για το τι ήταν ο Καποδίστριας, όπως και για πλήθος άλλα. Τα εμπράγματα ιστορικά δεδομένα βεβαίως υπάρχουν, η επιλογή τους όμως και η εκτίμησή τους, -”θετική ή “αρνητική”- παραμένει πάντα ζήτημα υποκειμενικό. Κι έτσι θα συμβαίνει, για όσο διάστημα οι ιδέες- επομένως και η Ιστορία- θα χρησιμοποιούνται ως όπλο στον πανάρχαιο αγώνα των ανθρώπων για ισχύ και κυριαρχία, δηλαδή για όσο θα υπάρχουν οργανωμένες ανθρώπινες κοινωνίες σε συνθήκες πολιτισμού.
Παραπομπές και ενδεικτική βιβλιογραφία
Παραπομπές και ενδεικτική βιβλιογραφία
[1] Κ. Παπαρρηγόπουλος, Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Τόμος ΣΤ’, Μέρος 2ο (A’), σ.202, έκδοση Ελευθερουδάκη.
[2] Κ. Παπαρρηγόπουλος, Ιστορία του Ελληνικού Έθνους, Τόμος ΣΤ’, Μέρος 2ο (A’), σ.202, έκδοση Ελευθερουδάκη.
[3] Στρατηγοῦ Μακρυγιάννη ΑΠΟΜΝΗΜΟΝΕΥΜΑΤΑ
[4] Πηγή:Γιώργος Σεφέρης, http://el.wikipedia.org/wiki/%CE%93%CE%B9%CF%8E%CF%81%CE%B3%CE%BF%CF%82_%CE%A3%CE%B5%CF%86%CE%AD%CF%81%CE%B7%CF%82
[5] Προσφώνηση του λόγιου Θεοφ. Καΐρη προς τον I. Καποδίστρια Γενική Εφημερίς της Ελλάδος, 28-1 και 1-2-1828
Τα σκίτσα του Μακρυγιάννη, του ΚολοκοτρώνΗ, του Κανάρη και το σπίτι στην Αίγινα είναι από εδώ: http://surprisedbytime.blogspot.gr/2010/11/necessitous-inhabitants-of-greece-part.html
Το άδοξο τέλος της Ιρλανδικής «Success Story»
Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη
Εντελώς πρόσφατα η Γερμανίδα καγκελάριος Άγκελα Μέρκελ δήλωνε με φανερή ικανοποίηση ότι ‘η Ιρλανδία αποτελεί φωτεινό παράδειγμα της επιτυχίας της πολιτικής λιτότητας», που «καθιστά μια οικονομία ισχυρότερη από όσο πριν την υπαγωγή της στο ΔΝΤ». Στον ίδιο αστερισμό και η επί κεφαλής του ΔΝΤ Χριστίνα Λαγκάρντ έκφραζε τη βεβαιότητα ότι «σύντομα θα αναγνωριστεί η επιτυχία της πολιτικής του ΔΝΤ».
Δυστυχώς, όμως, η βελτίωση που εμφάνισε η οικονομία της Ιρλανδίας ήταν στιγμιαία, ενώ στη συνέχεια βούλιαξε και πάλι στην ύφεση. Ειδικότερα, η μικρή αύξηση των εξαγωγών της, που τροφοδότησε τις θριαμβολογίες των οπαδών τής, χωρίς όρια και χωρίς ημερομηνία λήξης, λιτότητας αποδείχθηκε αδύναμη για να εξουδετερώσει την κατάρρευση της πραγματικής οικονομίας της, που συνεχίστηκε χωρίς διακοπή. Όπως είναι γνωστό η Ιρλανδία έλαβε ένα πακέτο βοήθειας 67,5 Ε δισεκατομμυρίων, με τη βεβαιότητα ότι η ανόρθωση της οικονομίας της, χάρη στο πρόγραμμα λιτότητας, θα ήταν ταχύτατη. Η θλιβερή ιστορία του στραγγαλισμού κάθε αναπτυξιακής ροπής, στην Ιρλανδία, ακολούθησε την πεπατημένη του ΔΝΤ. Δηλαδή, μείωση των μισθών, αύξηση των φόρων, πτώση της δημόσιας δαπάνης, με την φρούδα ελπίδα ότι ο συνδυασμός θα οδηγούσε στην αναγέννηση της ιρλανδικής οικονομίας. Τα απογοητευτικά, αλλά αναμενόμενα αποτελέσματα είναι η πτώση του ΑΕΠ κατά 1.8%, το 2012 σε σύγκριση με το προηγούμενο έτος, η μείωση των εξαγωγών κατά 3.2%, η πτώση της κατανάλωσης κατά 3% το πρώτο τρίμηνο του 2013 σε σύγκριση με το αντίστοιχο του 2012, η συνεχιζόμενη πτώση της τιμής των κατοικιών, η πτώση των μισθών κατά 20% στον ιδιωτικό τομέα, η υψηλή ανεργία με εκπατρισμό των νέων και η αδυναμία καταβολής των δόσεων των στεγαστικών δανείων.
Ωστόσο, και σε πείσμα του φιάσκου, στο οποίο κατέληξε η “success story” της Ιρλανδίας, η παταγώδης αυτή αποτυχία αποσιωπάται, μεθοδικά, όπως άλλωστε συνέβη και με το λάθος του ΔΝΤ στην Ελλάδα, ώστε η τρόικα να μπορεί να συνεχίζει απερίσπαστη την ίδια εγκληματική πολιτική, με τις ίδιες φρούδες ελπίδες στον υπόλοιπο ευρωπαϊκό νότο.
Για τη συνέχιση αυτής της αδιέξοδης πολιτικής, που σε περίοδο ειρήνης κατόρθωσε να δημιουργήσει στην Ευρώπη των 27 22,7 εκατομμύρια ανέργους, ενώ μόνο στην Ελλάδα οι άνεργοι πλησιάζουν το 1,5 εκατομμύριο ευθύνεται, πρωτίστως, η Γερμανία και στη συνέχεια, βέβαια, και οι υπόλοιποι ευρωπαίοι ηγέτες, που πειθήνια την ακολουθούν. Ας σημειωθεί ότι η Γερμανία, αν και άρχισε να αντιμετωπίζει και η ίδια κάποια προβλήματα αυτής της εγκληματικής πολιτικής, που επιβάλλει σε ολόκληρη την Ευρώπη, ωστόσο, η ανεργία της μέχρι στιγμής δεν υπερβαίνει το 7,7%, ενώ είναι η μόνη που θα συμμορφωθεί με τους σκληρούς κανόνες του Συμφώνου Σταθερότητας, εφόσον το έλλειμμά της είναι μόνο 0.2% του ΑΕΠ της.
Είναι άξιο απορίας το πώς δεν έγινε, ακόμη, αντιληπτή, ύστερα από τόσες αποτυχίες και καμία απολύτως επιτυχία, η αδυσώπητη πραγματικότητα: ότι δηλαδή η πολιτική αυτή της λιτότητας, αν συνεχιστεί, θα καταστρέψει ολοκληρωτικά την Ευρώπη. Είναι, επιπλέον, ανεξήγητη η ψυχραιμία των ευρωπαίων ηγετών, οι οποίοι έχουν την υπομονή να συνεδριάζουν για ατέλειωτες ώρες, χωρίς και να θίγουν επιτέλους την καρδιά του προβλήματος, που καταποντίζει τις οικονομίες τους και εξαθλιώνει τους λαούς τους. Αντιθέτως επιδίδονται στη λήψη ατυχών αποφάσεων για μερικότερα θέματα, όπως είναι και το πρόσφατο, αναφορικά με τους νέους τρόπους σωτηρίας των τραπεζών, που βαθαίνουν ακόμη περισσότερο την κρίση των πραγματικών οικονομιών τους.
Δυστυχώς, όμως, η βελτίωση που εμφάνισε η οικονομία της Ιρλανδίας ήταν στιγμιαία, ενώ στη συνέχεια βούλιαξε και πάλι στην ύφεση. Ειδικότερα, η μικρή αύξηση των εξαγωγών της, που τροφοδότησε τις θριαμβολογίες των οπαδών τής, χωρίς όρια και χωρίς ημερομηνία λήξης, λιτότητας αποδείχθηκε αδύναμη για να εξουδετερώσει την κατάρρευση της πραγματικής οικονομίας της, που συνεχίστηκε χωρίς διακοπή. Όπως είναι γνωστό η Ιρλανδία έλαβε ένα πακέτο βοήθειας 67,5 Ε δισεκατομμυρίων, με τη βεβαιότητα ότι η ανόρθωση της οικονομίας της, χάρη στο πρόγραμμα λιτότητας, θα ήταν ταχύτατη. Η θλιβερή ιστορία του στραγγαλισμού κάθε αναπτυξιακής ροπής, στην Ιρλανδία, ακολούθησε την πεπατημένη του ΔΝΤ. Δηλαδή, μείωση των μισθών, αύξηση των φόρων, πτώση της δημόσιας δαπάνης, με την φρούδα ελπίδα ότι ο συνδυασμός θα οδηγούσε στην αναγέννηση της ιρλανδικής οικονομίας. Τα απογοητευτικά, αλλά αναμενόμενα αποτελέσματα είναι η πτώση του ΑΕΠ κατά 1.8%, το 2012 σε σύγκριση με το προηγούμενο έτος, η μείωση των εξαγωγών κατά 3.2%, η πτώση της κατανάλωσης κατά 3% το πρώτο τρίμηνο του 2013 σε σύγκριση με το αντίστοιχο του 2012, η συνεχιζόμενη πτώση της τιμής των κατοικιών, η πτώση των μισθών κατά 20% στον ιδιωτικό τομέα, η υψηλή ανεργία με εκπατρισμό των νέων και η αδυναμία καταβολής των δόσεων των στεγαστικών δανείων.
Ωστόσο, και σε πείσμα του φιάσκου, στο οποίο κατέληξε η “success story” της Ιρλανδίας, η παταγώδης αυτή αποτυχία αποσιωπάται, μεθοδικά, όπως άλλωστε συνέβη και με το λάθος του ΔΝΤ στην Ελλάδα, ώστε η τρόικα να μπορεί να συνεχίζει απερίσπαστη την ίδια εγκληματική πολιτική, με τις ίδιες φρούδες ελπίδες στον υπόλοιπο ευρωπαϊκό νότο.
Για τη συνέχιση αυτής της αδιέξοδης πολιτικής, που σε περίοδο ειρήνης κατόρθωσε να δημιουργήσει στην Ευρώπη των 27 22,7 εκατομμύρια ανέργους, ενώ μόνο στην Ελλάδα οι άνεργοι πλησιάζουν το 1,5 εκατομμύριο ευθύνεται, πρωτίστως, η Γερμανία και στη συνέχεια, βέβαια, και οι υπόλοιποι ευρωπαίοι ηγέτες, που πειθήνια την ακολουθούν. Ας σημειωθεί ότι η Γερμανία, αν και άρχισε να αντιμετωπίζει και η ίδια κάποια προβλήματα αυτής της εγκληματικής πολιτικής, που επιβάλλει σε ολόκληρη την Ευρώπη, ωστόσο, η ανεργία της μέχρι στιγμής δεν υπερβαίνει το 7,7%, ενώ είναι η μόνη που θα συμμορφωθεί με τους σκληρούς κανόνες του Συμφώνου Σταθερότητας, εφόσον το έλλειμμά της είναι μόνο 0.2% του ΑΕΠ της.
Είναι άξιο απορίας το πώς δεν έγινε, ακόμη, αντιληπτή, ύστερα από τόσες αποτυχίες και καμία απολύτως επιτυχία, η αδυσώπητη πραγματικότητα: ότι δηλαδή η πολιτική αυτή της λιτότητας, αν συνεχιστεί, θα καταστρέψει ολοκληρωτικά την Ευρώπη. Είναι, επιπλέον, ανεξήγητη η ψυχραιμία των ευρωπαίων ηγετών, οι οποίοι έχουν την υπομονή να συνεδριάζουν για ατέλειωτες ώρες, χωρίς και να θίγουν επιτέλους την καρδιά του προβλήματος, που καταποντίζει τις οικονομίες τους και εξαθλιώνει τους λαούς τους. Αντιθέτως επιδίδονται στη λήψη ατυχών αποφάσεων για μερικότερα θέματα, όπως είναι και το πρόσφατο, αναφορικά με τους νέους τρόπους σωτηρίας των τραπεζών, που βαθαίνουν ακόμη περισσότερο την κρίση των πραγματικών οικονομιών τους.
Σάββατο 29 Ιουνίου 2013
«TAP»: Ψέματα και αυTAΠάτες
του Νίκου Μπογιόπουλου
Τέτοιο πανηγύρι είχαμε να ζήσουμε από την εποχή τού (αιωνία του η μνήμη)… Μπουρκάς – Αλεξανδρούπολη!
Τώρα η ευτυχία απέκτησε άλλο όνομα: «ΤΑP» (σσ: «Trans Adriatic Pipelίne», ελληνιστί: «ΤΑΠ»).
Οι κυβερνώντες, από χτες λοιπόν, εμφανίζουν – ανεπισήμως, αφού οι οριστικές ανακοινώσεις αναμένονται για τις 8 Ιούλη - ως «τελειωμένη υπόθεση» την επιλογή του αγωγού «ΤΑΡ», ο οποίος προβλέπεται να διασχίζει τον ελλαδικό χώρο, για τη μεταφορά του φυσικού αερίου από την Κασπία Θάλασσα και το Αζερμπαϊτζάν στην Ευρώπη.
Ο πρωθυπουργός Αντ. Σαμαράς και ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Ευαγ. Βενιζέλος, συναντήθηκαν χτες με τους εκπροσώπους της κοινοπραξίας «Shah Deniz II» («Σαχ Ντενίζ ΙΙ») που εκμεταλλεύεται το κοίτασμα φυσικού αερίου στο Αζερμπαϊτζάν, όπου και ενημερώθηκαν, κατά τις πληροφορίες, για την επιλογή του «ΤΑΡ» έναντι της ανταγωνιστικής κοινοπραξίας «NABUCCO WEST» («Ναμπούκο Γουέστ»), που στη διαδρομή της δεν περιελάμβανε την Ελλάδα.
Με στόχο να υπηρετήσουν την «succes story» προπαγάνδα τους περί «ανάπτυξης» και «επενδύσεων», οι συγκεκριμένες συναντήσεις αξιοποιήθηκαν από τους κυβερνώντες και πυροδότησαν ένα χαρτοπόλεμο από μελέτες, ανακοινώσεις και δηλώσεις για τα δήθεν οφέλη που θα αποκομίσει η χώρα και ο ελληνικός λαός από την κατασκευή του αγωγού. Το υπουργείο Εξωτερικών εξέδωσε μάλιστα μέχρι και σχετική έκθεση για να «διαφημίσει» τα «πλεονεκτήματα που συνεπάγεται για την Ελλάδα ο αγωγός ΤΑΡ».
Ας δούμε πρώτα τι ισχυρίζονται, ώστε να έχουμε μια πλήρη εικόνα που θα αποκαθιστά την πραγματικότητα και θα εξηγεί γιατί το πανηγύρι τους είναι… για τα πανηγύρια:
Ανάμεσα στα άλλα, στην έκθεση του υπουργείου Εξωτερικών, γίνεται λόγος για «σημαντική άμεση ξένη επένδυση στην Ελλάδα ύψους 1,5 δισ. ευρώ» που όπως ισχυρίζεται η κυβέρνηση θα «αυξήσει την απασχόληση» με τη «δημιουργία 2.000 άμεσων και 10.000 έμμεσων νέων θέσεων εργασίας» και που θα φέρει «πολλαπλασιαστικά οφέλη στην ελληνική οικονομία»…
Στην ίδια έκθεση προπαγανδίζεται η «γεωστρατηγική σημασία της ολοκλήρωσης του αγωγού TAP», που όπως υποστηρίζουν «θα είναι μία από τις μεγαλύτερες επενδύσεις που έχουν γίνει ποτέ στη χώρα μας και θα σηματοδοτήσει τη δυναμική επανατοποθέτηση της Ελλάδας στο γεωστρατηγικό περιβάλλον και στον ενεργειακό χάρτη της περιοχής».
Πάντα σύμφωνα με την κυβέρνηση, η διέλευση του «ΤΑΡ» από την Ελλάδα σηματοδοτεί την «αύξηση των επιλογών και της διαπραγματευτικής δύναμης της χώρας μας έναντι των προμηθευτών της» και καθιστά την Ελλάδα «ενεργειακό κόμβο και άξονα στην περιοχή της ΝΑ Ευρώπης»…
Αυτά λέει η κυβέρνηση.
Ας δούμε τώρα την αλήθεια πίσω από τις κυβερνητικές υποσχέσεις και εξαγγελίες:
Πρώτον: Οι μόνιμες θέσεις εργασίας που θα δημιουργηθούν μετά την ολοκλήρωση της κατασκευής του αγωγού, σύμφωνα με πρόσφατη έκθεση του ΙΟΒΕ, θα είναι μόλις 100!
Σύμφωνα πάντα με την ίδια έκθεση, οι θέσεις εργασίας που θα δημιουργηθούν δεν θα ξεπερνούν τις 4.800 και αυτό μέσα στα επόμενα 54 χρόνια! Οση δηλαδή θα είναι η διάρκεια της σύμβασης της κοινοπραξίας με την ελληνική κυβέρνηση – περιλαμβανομένου και του χρόνου κατασκευής του έργου – και αυτό μόνο στην «περίπτωση που οι σωλήνες του αγωγού προμηθευτούν από εγχώριους παραγωγούς».
Ειδικά κατά τη διάρκεια της κατασκευής του αγωγού και για περίπου τρία χρόνια θα απασχοληθούν εργαζόμενοι - που χωρίς να υπάρχει σχετική πρόβλεψη το υπουργείο τους εκτιμά το πολύ στους 2.000 - με μισθούς και μεροκάματα που θα καθορίσουν οι κατασκευαστικοί όμιλοι που θα αναλάβουν το έργο, αξιοποιώντας φυσικά την εγχώρια αντεργατική νομοθεσία, που ξεκινά από τα 400 ευρώ βασικό…
Δεύτερον: Η διέλευση του αγωγού από την Ελλάδα δεν εξασφαλίζει φτηνό φυσικό αέριο για τα λαϊκά νοικοκυριά, αφού δεν υπάρχει καμία τέτοια πληροφορία που να αναφέρεται σε τέτοια ρήτρα στην προκαταρκτική συμφωνία κυβέρνησης και κοινοπραξίας «ΤΑΡ».
Οι πληροφορίες, μάλιστα, συγκλίνουν στην εκτίμηση ότι στην επιλογή της κοινοπραξίας καθοριστικό ρόλο δεν έπαιξε η έγνοια τους να προμηθεύουν με φτηνό αέριο τον ελληνικό λαό, αλλά το ακριβώς αντίθετο!Οτι, δηλαδή, οι αγορές της Ελλάδας και της Ιταλίας, έχουν από τις υψηλότερες τιμές παροχής φυσικού αερίου στην Ευρώπη!
Τρίτον: Τα τεράστια κέρδη από τη διέλευση του αγωγού ουδεμία σχέση έχουν με τον ελληνικό λαό. Οπως δεν έχουν, άλλωστε, με το λαό του ίδιου του Αζερμπαϊτζάν, της χώρας παραγωγής του αερίου, όπου ο ένας στους δυο κατοίκους ζει κάτω από το όριο της φτώχειας! Τα κέρδη θα τα καρπωθούν μια χούφτα μονοπώλια που ελέγχουν την εξόρυξη, τη μεταφορά και την πώληση του φυσικού αερίου. Συγκεκριμένα:
α) Τεράστια κέρδη θα αποκομίσει η κοινοπραξία «Σαχ Ντενίζ ΙΙ», που εκμεταλλεύεται το αζέρικο φυσικό αέριο, την οποία αποτελούν μερικά από τα μεγαλύτερα ενεργειακά μονοπώλια του κόσμου αφού σε αυτή μετέχουν η βρετανική «BP» και η νορβηγική «STATOIL», η Γαλλική «TOTAL», η ρωσική «LUK OIL», η ιταλική «ΕNI», η αζέρικη «SOCAR», η ιρανική «ΝIOC» και η τουρκική «TPAO».
β) Μεγάλα κέρδη επίσης από τη μεταφορά του αερίου θα βγάλουν και οι τρεις εταιρείες που ελέγχουν τον «ΤΑΡ», στις οποίες εκτός της νορβηγικής «STATOIL», περιλαμβάνονται η ελβετική «AXPO» και η Γερμανική «ΕΟΝ».
Τέταρτον: Η γεωστρατηγική «αναβάθμιση» και η μετατροπή της Ελλάδας σε «ενεργειακό κόμβο», για τα οποία επαίρεται η κυβέρνηση, εκείνο που «αναβαθμίζει» είναι τη βαθύτερη εμπλοκή της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς και μονοπωλιακούς ανταγωνισμούς.
Ουδείς μπορεί να αμφιβάλει ότι ιστορικά και πολιτικά ο δρόμος της ενέργειας, σε συνθήκες μονοπωλιακής κυριαρχίας, είναι στρωμένος με αίμα. Οση προπαγάνδα κι αν επιστρατεύσουν οι κυβερνώντες για να πείσουν ότι οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις ανάμεσα σε ΗΠΑ, Ρωσία και ΕΕ για τον έλεγχο του «νότιου ενεργειακού διαδρόμου» της Ευρώπης – μέρος του οποίου διαπερνά και την Ελλάδα μέσω και του αγωγού «ΤΑΡ» – θα είναι στρωμένες… με ροδοπέταλα, θα είναι μάταιη.
Κόντρα επομένως στα «πανηγύρια», στην Ελλάδα όπου ο περασμένος χειμώνας βρήκε τα 8 στα 10 νοικοκυριά χωρίς οικονομική δυνατότητα να καλύψουν τις ανάγκες θέρμανσης, η λύση για το λαό δε βρίσκεται στη μετατροπή της χώρας σε διαμετακομιστικό κέντρο και σε πεδίο κερδοσκοπικής δράσης των ντόπιων και ξένων μονοπωλίων.
Η λύση βρίσκεται στην κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων και του ενεργειακού πλούτου της χώρας, στην αποδέσμευση από την ΕΕ, με το λαό κυρίαρχο, με τη δική του οικονομία και εξουσία.
Μόνο αυτή η προοπτική μπορεί να εξασφαλίσει την ανάπτυξη όλων των ενεργειακών δυνατοτήτων της χώρας, με σκοπό την κάλυψη των λαϊκών αναγκών.
Τέτοιο πανηγύρι είχαμε να ζήσουμε από την εποχή τού (αιωνία του η μνήμη)… Μπουρκάς – Αλεξανδρούπολη!
Τώρα η ευτυχία απέκτησε άλλο όνομα: «ΤΑP» (σσ: «Trans Adriatic Pipelίne», ελληνιστί: «ΤΑΠ»).
Οι κυβερνώντες, από χτες λοιπόν, εμφανίζουν – ανεπισήμως, αφού οι οριστικές ανακοινώσεις αναμένονται για τις 8 Ιούλη - ως «τελειωμένη υπόθεση» την επιλογή του αγωγού «ΤΑΡ», ο οποίος προβλέπεται να διασχίζει τον ελλαδικό χώρο, για τη μεταφορά του φυσικού αερίου από την Κασπία Θάλασσα και το Αζερμπαϊτζάν στην Ευρώπη.
Ο πρωθυπουργός Αντ. Σαμαράς και ο αντιπρόεδρος της κυβέρνησης Ευαγ. Βενιζέλος, συναντήθηκαν χτες με τους εκπροσώπους της κοινοπραξίας «Shah Deniz II» («Σαχ Ντενίζ ΙΙ») που εκμεταλλεύεται το κοίτασμα φυσικού αερίου στο Αζερμπαϊτζάν, όπου και ενημερώθηκαν, κατά τις πληροφορίες, για την επιλογή του «ΤΑΡ» έναντι της ανταγωνιστικής κοινοπραξίας «NABUCCO WEST» («Ναμπούκο Γουέστ»), που στη διαδρομή της δεν περιελάμβανε την Ελλάδα.
Με στόχο να υπηρετήσουν την «succes story» προπαγάνδα τους περί «ανάπτυξης» και «επενδύσεων», οι συγκεκριμένες συναντήσεις αξιοποιήθηκαν από τους κυβερνώντες και πυροδότησαν ένα χαρτοπόλεμο από μελέτες, ανακοινώσεις και δηλώσεις για τα δήθεν οφέλη που θα αποκομίσει η χώρα και ο ελληνικός λαός από την κατασκευή του αγωγού. Το υπουργείο Εξωτερικών εξέδωσε μάλιστα μέχρι και σχετική έκθεση για να «διαφημίσει» τα «πλεονεκτήματα που συνεπάγεται για την Ελλάδα ο αγωγός ΤΑΡ».
Ας δούμε πρώτα τι ισχυρίζονται, ώστε να έχουμε μια πλήρη εικόνα που θα αποκαθιστά την πραγματικότητα και θα εξηγεί γιατί το πανηγύρι τους είναι… για τα πανηγύρια:
Ανάμεσα στα άλλα, στην έκθεση του υπουργείου Εξωτερικών, γίνεται λόγος για «σημαντική άμεση ξένη επένδυση στην Ελλάδα ύψους 1,5 δισ. ευρώ» που όπως ισχυρίζεται η κυβέρνηση θα «αυξήσει την απασχόληση» με τη «δημιουργία 2.000 άμεσων και 10.000 έμμεσων νέων θέσεων εργασίας» και που θα φέρει «πολλαπλασιαστικά οφέλη στην ελληνική οικονομία»…
Στην ίδια έκθεση προπαγανδίζεται η «γεωστρατηγική σημασία της ολοκλήρωσης του αγωγού TAP», που όπως υποστηρίζουν «θα είναι μία από τις μεγαλύτερες επενδύσεις που έχουν γίνει ποτέ στη χώρα μας και θα σηματοδοτήσει τη δυναμική επανατοποθέτηση της Ελλάδας στο γεωστρατηγικό περιβάλλον και στον ενεργειακό χάρτη της περιοχής».
Πάντα σύμφωνα με την κυβέρνηση, η διέλευση του «ΤΑΡ» από την Ελλάδα σηματοδοτεί την «αύξηση των επιλογών και της διαπραγματευτικής δύναμης της χώρας μας έναντι των προμηθευτών της» και καθιστά την Ελλάδα «ενεργειακό κόμβο και άξονα στην περιοχή της ΝΑ Ευρώπης»…
Αυτά λέει η κυβέρνηση.
Ας δούμε τώρα την αλήθεια πίσω από τις κυβερνητικές υποσχέσεις και εξαγγελίες:
Πρώτον: Οι μόνιμες θέσεις εργασίας που θα δημιουργηθούν μετά την ολοκλήρωση της κατασκευής του αγωγού, σύμφωνα με πρόσφατη έκθεση του ΙΟΒΕ, θα είναι μόλις 100!
Σύμφωνα πάντα με την ίδια έκθεση, οι θέσεις εργασίας που θα δημιουργηθούν δεν θα ξεπερνούν τις 4.800 και αυτό μέσα στα επόμενα 54 χρόνια! Οση δηλαδή θα είναι η διάρκεια της σύμβασης της κοινοπραξίας με την ελληνική κυβέρνηση – περιλαμβανομένου και του χρόνου κατασκευής του έργου – και αυτό μόνο στην «περίπτωση που οι σωλήνες του αγωγού προμηθευτούν από εγχώριους παραγωγούς».
Ειδικά κατά τη διάρκεια της κατασκευής του αγωγού και για περίπου τρία χρόνια θα απασχοληθούν εργαζόμενοι - που χωρίς να υπάρχει σχετική πρόβλεψη το υπουργείο τους εκτιμά το πολύ στους 2.000 - με μισθούς και μεροκάματα που θα καθορίσουν οι κατασκευαστικοί όμιλοι που θα αναλάβουν το έργο, αξιοποιώντας φυσικά την εγχώρια αντεργατική νομοθεσία, που ξεκινά από τα 400 ευρώ βασικό…
Δεύτερον: Η διέλευση του αγωγού από την Ελλάδα δεν εξασφαλίζει φτηνό φυσικό αέριο για τα λαϊκά νοικοκυριά, αφού δεν υπάρχει καμία τέτοια πληροφορία που να αναφέρεται σε τέτοια ρήτρα στην προκαταρκτική συμφωνία κυβέρνησης και κοινοπραξίας «ΤΑΡ».
Οι πληροφορίες, μάλιστα, συγκλίνουν στην εκτίμηση ότι στην επιλογή της κοινοπραξίας καθοριστικό ρόλο δεν έπαιξε η έγνοια τους να προμηθεύουν με φτηνό αέριο τον ελληνικό λαό, αλλά το ακριβώς αντίθετο!Οτι, δηλαδή, οι αγορές της Ελλάδας και της Ιταλίας, έχουν από τις υψηλότερες τιμές παροχής φυσικού αερίου στην Ευρώπη!
Τρίτον: Τα τεράστια κέρδη από τη διέλευση του αγωγού ουδεμία σχέση έχουν με τον ελληνικό λαό. Οπως δεν έχουν, άλλωστε, με το λαό του ίδιου του Αζερμπαϊτζάν, της χώρας παραγωγής του αερίου, όπου ο ένας στους δυο κατοίκους ζει κάτω από το όριο της φτώχειας! Τα κέρδη θα τα καρπωθούν μια χούφτα μονοπώλια που ελέγχουν την εξόρυξη, τη μεταφορά και την πώληση του φυσικού αερίου. Συγκεκριμένα:
α) Τεράστια κέρδη θα αποκομίσει η κοινοπραξία «Σαχ Ντενίζ ΙΙ», που εκμεταλλεύεται το αζέρικο φυσικό αέριο, την οποία αποτελούν μερικά από τα μεγαλύτερα ενεργειακά μονοπώλια του κόσμου αφού σε αυτή μετέχουν η βρετανική «BP» και η νορβηγική «STATOIL», η Γαλλική «TOTAL», η ρωσική «LUK OIL», η ιταλική «ΕNI», η αζέρικη «SOCAR», η ιρανική «ΝIOC» και η τουρκική «TPAO».
β) Μεγάλα κέρδη επίσης από τη μεταφορά του αερίου θα βγάλουν και οι τρεις εταιρείες που ελέγχουν τον «ΤΑΡ», στις οποίες εκτός της νορβηγικής «STATOIL», περιλαμβάνονται η ελβετική «AXPO» και η Γερμανική «ΕΟΝ».
Τέταρτον: Η γεωστρατηγική «αναβάθμιση» και η μετατροπή της Ελλάδας σε «ενεργειακό κόμβο», για τα οποία επαίρεται η κυβέρνηση, εκείνο που «αναβαθμίζει» είναι τη βαθύτερη εμπλοκή της χώρας στους ιμπεριαλιστικούς και μονοπωλιακούς ανταγωνισμούς.
Ουδείς μπορεί να αμφιβάλει ότι ιστορικά και πολιτικά ο δρόμος της ενέργειας, σε συνθήκες μονοπωλιακής κυριαρχίας, είναι στρωμένος με αίμα. Οση προπαγάνδα κι αν επιστρατεύσουν οι κυβερνώντες για να πείσουν ότι οι ενδοϊμπεριαλιστικές αντιθέσεις ανάμεσα σε ΗΠΑ, Ρωσία και ΕΕ για τον έλεγχο του «νότιου ενεργειακού διαδρόμου» της Ευρώπης – μέρος του οποίου διαπερνά και την Ελλάδα μέσω και του αγωγού «ΤΑΡ» – θα είναι στρωμένες… με ροδοπέταλα, θα είναι μάταιη.
Κόντρα επομένως στα «πανηγύρια», στην Ελλάδα όπου ο περασμένος χειμώνας βρήκε τα 8 στα 10 νοικοκυριά χωρίς οικονομική δυνατότητα να καλύψουν τις ανάγκες θέρμανσης, η λύση για το λαό δε βρίσκεται στη μετατροπή της χώρας σε διαμετακομιστικό κέντρο και σε πεδίο κερδοσκοπικής δράσης των ντόπιων και ξένων μονοπωλίων.
Η λύση βρίσκεται στην κοινωνικοποίηση των μονοπωλίων και του ενεργειακού πλούτου της χώρας, στην αποδέσμευση από την ΕΕ, με το λαό κυρίαρχο, με τη δική του οικονομία και εξουσία.
Μόνο αυτή η προοπτική μπορεί να εξασφαλίσει την ανάπτυξη όλων των ενεργειακών δυνατοτήτων της χώρας, με σκοπό την κάλυψη των λαϊκών αναγκών.
harryklynn.blogspot.gr
Ανάληψη ευθύνης στις Σκουριές
Anita Berber : Χορεύτρια και ηθοποιός του βωβού κινηματογράφου.
Ήταν τόσο ξεχωριστή, καθώς η σκανδαλώδεις εμφανίσεις της στις θεατρικές σκηνές του Βερολίνου της δεκαετίας του ’20 προκαλούσαν ρίγη ερωτισμού αλλά και αποτροπιασμό στους συντηρητικούς κύκλους της μεσοπολεμικής γερμανικής κοινωνίας.
Την έχω καμαρώσει αυτοπροσώπως να παραγγέλνει στον σερβιτόρο τρία ποτήρια σαμπάνια, να κατεβάζει στον λάρυγγά της το χρυσαφένιο ποτό και αφήνοντας την γούνα της να πέσει ατημέλητα στο πλάι της, να προκαλεί σάλο καθώς αποκαλύφθηκε πως από μέσα ήταν εντελώς γυμνή…!
Η σκανδαλώδης DIVA συντρίβει με τους γυμνούς χορούς της όλες τις συμβάσεις.
Φορούσε αντρικά κουστούμια, ερωτευόταν γυναίκες και άντρες, και έπαιρνε κοκαΐνη και μορφίνη δημόσια.
Ανάληψη ευθύνης για την εμπρηστική επίθεση στο εργοτάξιο της εταιρίας Ελληνικός Χρυσός στις Σκουριές.
Ποια άλλη λοιπόν θα έβγαινε μπροστά σε μια από τις ωραιότερες ακτιβιστικές πράξεις που έχουν χαρεί τα μάτια της Ελληνικής κοινωνίας τα τελευταία χρόνια.
Ήρθε η ώρα μια φωτογραφία να αποκαταστήσει την αλήθεια και να αθωώσει τους άδικα συλληφθέντες της Ιερισσού Χαλκιδικής αναδεικνύοντας ανυπόστατες και αίολες τις κατηγορίες.
Το χτύπημα στις Σκουριές σχεδιάστηκε από την Marlen, ετοιμάστηκε πρακτικά από την Loren και ενορχηστρώθηκε συνολικά από την επαναστατική οργάνωση DIVAS.
Τελευταία από όλες το πρόσταγμα το έδωσε η Anita, ενώ λίγα λεπτά μετά μεταμορφώθηκε και ακολούθησε τις συντρόφισσες της.
Παρά τις δύσκολες φωτιστικά συνθήκες κατάφερα να αποθανατίσω αυτή τη στιγμή.
Έτσι και αλλιώς στα χέρια της ακόμη και ένα μπουκάλι σαμπάνια έδειχνε το ίδιο αποτελεσματικό όπλο όπως και ένα κομπρεσέρ.
Διαλέγουμε αυτή τη στιγμή για την αποκάλυψη της αλήθειας καθώς η αντιπληροφόρηση της κατειλημμένης δημόσιας τηλεόρασης θα έχει μια ευκαιρία να εξυγιάνει το βρωμερό παρελθόν της, όσον αφορά την ενημέρωση, και να αποκαταστήσει έστω και τώρα την αλήθεια.
Μα τον Αλλάχ σας ορκίζομαι ότι όλα συνέβησαν όπως τα βλέπετε.
Τώρα που γνωρίζετε την αλήθεια κύριε Δένδια, αθωώστε άμεσα τους κατοίκους της Ιερισσού και λάβετε τα μέτρα σας.
Οι DIVΑS είναι καθ’ οδόν.
Κ. Π.
Παρασκευή 28 Ιουνίου 2013
CoscoLand
«Με τη δύναμη του Θεού θα τα καταφέρουμε», «Μίλησα ακόμη και με τον Θεό, δεν
μπορεί να γίνει τίποτα καλύτερο», «ο Θεός της Ελλάδας θα μας βοηθήσει» και άλλα
«θεϊκά» εκφράζονται συχνά – πυκνά από τον ίδιο τον πρωθυπουργό της χώρας, αλλά
και από συνεργάτες του.
Αυτή η διαρκής επίκληση του Θεού, σε μία χώρα με λογικούς πολίτες θα είχε
σπείρει ήδη τον πανικό και δε θα είχε μείνει τίποτε όρθιο. Όταν μία κυβέρνηση
επικαλείται τον Θεό, σημαίνει ότι όλα έχουν τελειώσει. Το success story είναι
δέηση. Και η πραγματικότητα μία κόλαση που τη ζούμε αλλά δεν την
αντιλαμβανόμαστε.
Για την κυβέρνηση δύο πιθανότητες υπάρχουν. Ή ο Θεός που επικαλείται αγαπάει
περισσότερο τους Κινέζους και ιδιαίτερα την Cosco ή αποκαλεί Θεό τον πρόεδρο της
Cosco, κάπτεν Γουέι Τζιαφού. Τείνω προς τη δεύτερη πιθανότητα, ειδικά μετά τις
διαβεβαιώσεις του «Θεού κάπτεν Γουέι Τζιαφού» ότι «Η ευημερία θα επιστρέψει στην
Ελλάδα» και ότι «η Ελλάδα θα είναι η πρώτη χώρα που θα ανακάμψει».
Για να το λέει αυτό ο «Θεός κάπτεν Γουέι Τζιαφού» κάτι θα ξέρει. Μπορεί να
μην ξέρει ελληνικά και να λέει τις προφητείες του στα κινέζικα, αλλά σίγουρα
ξέρει από κέρδη. Επίσης ξέρει από χάντρες και καθρεφτάκια. Γι’ αυτές τις
εξαιρετικές γνώσεις του, τιμήθηκε με το παράσημο του Μεγαλόσταυρου του Φοίνικα,
παράσημο που απονέμεται από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, αλλά για τον «Θεό
κάπτεν Γουέι Τζιαφού», έγινε μία εξαίρεση και τον παρασημοφόρησε ο ακόμη πιο
Πρόεδρος από τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας, Βαγγέλης Βενιζέλος.
Διαβάζοντας για το Μεγαλόσταυρο του Φοίνικα στην ιστοσελίδα της Προεδρίας της
Δημοκρατίας έμαθα ότι απονέμεται σε Έλληνες που διακρίθηκαν στη
Δημόσια Διοίκηση, στις επιστήμες, στις τέχνες και τα γράμματα, στο εμπόριο, τη
βιομηχανία και τη ναυτιλία, όπως επίσης σε αλλοδαπούς που συνέβαλαν στην εξύψωση
του ονόματος της Ελλάδας στο εξωτερικό.
Είναι λοιπόν και επίσημο ότι ο «Θεός κάπτεν Γουέι Τζιαφού» συνέβαλε στην
εξύψωση του ονόματος της Ελλάδας στο εξωτερικό, καθώς είμαστε η πρώτη χώρα όπου
οι επιθεωρητές εργασίας δεν πατάνε το πόδι τους σε επιχείρηση που βρίσκεται
εντός της ελληνικής επικράτειας, ενώ κατασκευάζουμε και το ευρωπαϊκό Χονγκ Κόνγκ
με τους δικούς του κανόνες λειτουργίας που δεν εξαρτώνται από την κεντρική
κυβέρνηση. Πως είναι η Disneyland της Ευρώπης στο Παρίσι; Ε, έτσι θα είναι και η
ευρωπαϊκή Coscoland στον Πειραιά και σε άλλα λιμάνια της χώρας.
Βέβαια, το μόνο σίγουρο είναι ότι όπως τώρα οι ευρωπαίοι «ανακαλύπτουν» ότι η
Ελλάδα ήταν ο Δούρειος Ίππος του ΔΝΤ για να μπει στην Ευρώπη, έτσι αύριο θα
«ανακαλύψουν» ότι η Ελλάδα ήταν ο Δούρειος Ίππος των κινέζικων προϊόντων για να
μπουν στην Ευρώπη άνετα και χωρίς πολλούς – πολλούς ελέγχους.
Λίγο με ενοχλεί αυτό, γιατί αν δεν ήταν η Ελλάδα που θα έκανε τον Δούρειο
Ίππο των Κινέζων, θα ήταν η Ιταλία, η Ισπανία ή η Πορτογαλία. Μια χαρά λιμάνια
έχουν όλες τους. Κι αυτό ακριβώς, ότι δηλαδή μια χαρά λιμάνια έχουν και η Ιταλία
και η Ισπανία είναι που κάνει καθαρό εκβιασμό την επένδυση της Cosco.
Όποια κυβέρνηση τολμήσει να ενοχλήσει στο παραμικρό την Cosco θα βρεθεί να
απολογείται στις «αναπτυξιακές δυνάμεις» του τόπου ότι άφησε τον «κινέζο
γίγαντα» να φύγει και να πάει κάπου καλύτερα. Διότι η Cosco δεν επενδύει, αλλά
χρησιμοποιεί υποδομές και καθόλου δεν την ενδιαφέρει αν αυτές βρίσκονται στην
Ελλάδα, στην Ισπανία ή στην Ιταλία. Αν δεν κάνει η κυβέρνηση όλα τα χατίρια του
«Θεού κάπτεν Γουέι Τζιαφού», αυτός θα ρίξει ένα χέσιμο στον Μεγαλόσταυρο του
Φοίνικα και θα πάει παραδίπλα.
Μιλώντας για «ανάπτυξη» κάθε σοβαρός άνθρωπος εννοεί την παραγωγή. Η κάθε
είδους παροχή δεν μπορεί να εκληφθεί ως «ανάπτυξη». Και η Ελλάδα του Σαμαρά το
μόνο που κάνει είναι να παρέχει υποδομές και γη. Δεν υπάρχει ούτε σχεδιασμός,
ούτε απόφαση για μια Ελλάδα που θα παράγει. Παράγουν στην Κίνα, πουλάνε στην
Ευρώπη, περνώντας από την Ελλάδα. Είναι ακριβώς το ίδιο με την περίφημη επιτυχία
του Αζερμπαϊτζάν. Είναι το ίδιο με την άλλη επιτυχία της ElDorado. Η Ελλάδα
παρέχει υποδομές και γη με τόσο χαμηλό αντίτιμο που αγγίζει τη δωρεάν
παραχώρηση. Και την παραχώρηση δε μπορείς να τη βαφτίσεις ανάπτυξη όσους
Βενιζέλους και αν χρησιμοποιήσεις για να πείσουν περί του αντιθέτου.
Ο οποίος Βενιζέλος σε συνάντηση που είχε στην Ιπποκράτους με τους υπουργούς,
υφυπουργούς και γενικούς γραμματείς, με τους οποίους το ΠΑΣΟΚ στηρίζει την
κυβέρνηση τόνισε ότι «Η προσπάθεια στην οποία συμμετέχουμε δεν είναι “κατοστάρι”
αλλά “μαραθώνιος”». Τουτέστιν έχουμε ακόμη πολύ δρόμο μπροστά μας και πολλές
παραχωρήσεις. Αυτό έχουν υπογράψει Βενιζέλος και Σαμαράς, αυτό κάνουν.
Όμως το κυριότερο σε αυτή την τραγωδία είναι όταν ακούς κάποιον πρωθυπουργό
κάποιας κανονικής χώρας να λέει ότι «η χώρα μας πρέπει να γίνει ανταγωνιστική»,
αυτομάτως αντιλαμβάνεσαι ότι σχεδιάζει να παράγει βιομηχανικά και γεωργικά
προϊόντα σε πολύ καλύτερη ποιότητα και καλύτερες τιμές από τις ανταγωνίστριες
χώρες ώστε να προτιμηθούν τα προϊόντα της από τις αγορές.
Ε, λοιπόν, όταν ο Σαμαράς λέει ότι «η Ελλάδα πρέπει να γίνει ανταγωνιστική»
δεν εννοεί να παράγουμε εμείς για να πουλήσουμε εμείς, αλλά να ξεπουλήσουμε
εμείς για να παράγουν οι άλλοι. Να μας επιλέξουν λοιπόν επειδή θα προσφέρουμε
φτηνά εργατικά χέρια και θα παραχωρήσουμε υποδομές και γη ώστε να βγάλουν κέρδη
οι άλλοι. Δηλαδή, πιο διεστραμμένη οπτική για την ανάπτυξη δεν υπάρχει.
Όταν ιστορικά σε άλλες χώρες έχουν γίνει αμέτρητες επαναστάσεις για να
διώξουν τους αποικιοκράτες, εμείς σήμερα προσπαθούμε να γίνουμε ανταγωνιστικοί
για να μαζέψουμε όσο το δυνατόν περισσότερους. Και ακόμη «κάνουμε υπομονή
ελπίζοντας ότι κάτι θα γίνει». Ειλικρινά απορώ πώς δεν ήρθε ακόμη κάποιος να μας
βάλει καθρεφτάκι στη μύτη για να δει αν αναπνέουμε.
Πέμπτη 27 Ιουνίου 2013
Βάσος Λυσσαρίδης: "Η πολιτική είναι η επιστήμη του εφικτού. Όχι για να οδηγεί όμως σε μοιρολατρικό δήθεν ρεαλισμό, αλλά για συνετή, αγωνιστική, διεκδικητική πορεία..."
Ομιλία Βάσου Λυσσαρίδη στη συζήτηση στρογγυλής τραπέζης με θέμα "Το Συντονισμό του Ευρωπαϊκού Νότου" που διοργάνωσε το Resistance Festival στην Αθήνα (22 Ιούνη 2013)
Η αέναη πορεία της ανθρωπότητας είναι πορεία προόδου, διανύουμε όμως μια περίοδο, προσωρινή ασφαλώς, πισωδρόμησης.
Μια διεστραμμένη, μονοδιάστατη παγκοσμιοποίηση με το οικονομικό να αποπειράται όχι πάντα ανεπιτυχώς να κηδεμονεύσει επί του πολιτικού, με το χρηματοπιστωτικό κατεστημένο να επιχειρεί όχι πάντα ανεπιτυχώς να μετατρέψει κυβερνήσεις σε υποχείρια όργανα, να συρρικνώσει το κοινωνικό κράτος, να επιβάλει κοινωνικό-οικονομικές δομές, να υποβαθμίζει ακόμα περισσότερο την δημοκρατία και την λαϊκή συμμετοχή. Κατά τη γνώμη μου μετά την αποικιοκρατία, και τον μεταποικισμό μαρτυρούμε τη χρηματοκρατία. Αυτό τελικά θα επηρεάσει και τις τώρα ισχυρές χώρες. Παγκόσμιο το φαινόμενο, παγκόσμια η αναμενόμενη αντίδραση.
Όμως ξεφεύγω από το θέμα. Η Ε.Ε. δημιουργήθηκε με βάση τη συνοχή. Ήταν φανερό πως η δασμολογική ενοποίηση θα ωφελούσε τις πιο ανεπτυγμένες οικονομίες και η απάντηση -θεωρητική- ήταν ότι αυτό θα αντισταθμιζόταν με τη μεταφορά κεφαλαίων και τεχνογνωσίας από το βορρά στο νότο. Ασφαλώς αυτό δεν επετεύχθη επαρκώς στον αναμενόμενο βαθμό και καταλήξαμε σε Ευρώπη πολλών ταχυτήτων και αντί συνοχής έχουμε αποικιοποίηση σε μερικές περιπτώσεις.
Με βάση υπαρκτές αδυναμίες υιοθετήθηκε θεραπευτική αγωγή καταστροφική, με λιτότητα που πλήττει την ανάπτυξη και δεν οδηγεί σε πλεονασματικούς προϋπολογισμούς για αποπληρωμή χρεών.
Έχουμε μια μορφή χρηματικής αποικιοποίησης με...
αποθέματα τρισεκατομμυρίων που δεν προέρχονται μόνο από την υπεραξία, αλλά από μια οικονομία καζίνου (πώληση μετοχών και συναλλάγματος).
Αν δεν υπάρξει ανατροπή της εκτροπής θα υπάρξουν εκρήξεις με ζητούμενο την πυξίδα που στο παρόν στάδιο απουσιάζει.
Αν δεν υπάρξει ανατροπή της εκτροπής θα υπάρξουν εκρήξεις με ζητούμενο την πυξίδα που στο παρόν στάδιο απουσιάζει.
Τα πρώτα θύματα από Ευρωπαϊκής πλευράς οι λιγότερο ανεπτυγμένες χώρες του νότου και στον παρόν στάδιο οι αντιδράσεις είναι εκ των πραγμάτων σπασμωδικές χωρίς συντονισμό.
Το φαινόμενο προβάλλεται έντονα αν συγκρίνουμε το ποσοστό κάλυψης εσωτερικών αναγκών από την εγχώρια παραγωγή πριν και μετά αυτής της μορφής την Ευρωπαϊκή ενοποίηση.
Οι στόχοι της χρηματοπιστωτικής ελίτ είναι έκδηλοι. Έλεγχος πλουτοπαραγωγικών πόρων και υποβολή ή επιβολή πολιτικών αποφάσεων. Στόχοι στους οποίους αντιδρούν όλοι οι επηρεαζόμενοι.
Το ποσοστό συσσωρευμένου πλούτου από μιά μικρή ολιγαρχία είναι τρομακτικό. Και ενώ με την τεχνολογική πρόοδο η παραγωγικότητα αυξάνεται και θα μπορούσε να υπερκαλύψει τις ανάγκες, η ανέχεια επιτείνεται, το χάσμα κατανομής κεφαλαίων και τεχνογνωσίας διευρύνεται με τις γνωστές συνέπειες και τα μεταναστευτικά ρεύματα. και τώρα και η κατανομή εθνικού πλούτου γίνεται πιο ανισομερής. Και το βιωτικό επίπεδο των εργαζομένων υποβαθμίζεται. Η κατάσταση γίνεται πιο περίπλοκη με τη στέρηση δικαιωμάτων ατομικών και εθνικών να οδηγεί σε βίαιες συγκρούσεις που χαρακτηρίζονται δήθεν "τρομοκρατικές" και που ενισχύονται από την κρατική τρομοκρατία.
Θα σταθώ στο παράδειγμα της δικής μου χώρας γιατί είναι ενδεικτικό.
Παρά την απώλεια 70% των παραγωγικών μας πόρων λόγω της Τουρκικής κατοχής υπήρξε μια ανάκαμψη και οι προοπτικές δεν ήσαν αρνητικές.
Είναι γεγονός ότι υπήρξε γραφειοκρατία, υπερτροφική κυβερνητική υπηρεσία, φοροδιαφυγή και ατασθαλίες. Παγκόσμιο το φαινόμενο και παγκόσμια θα έπρεπε να είναι η θεραπευτική αγωγή με ευεργετικά ιάματα και όχι δηλητηριώδη.
Όπως είναι γνωστό πρόσφατα στην Κύπρο ανευρέθηκαν κοιτάσματα και στην προσπάθεια ελέγχου από το χρηματοπιστωτικό κατεστημένο οδηγηθήκαμε σε αδιέξοδο, κρίση, τραυματισμό της εθνικής μας ανεξαρτησίας και εξωτερικό έλεγχο των εξελίξεων.
Το Eurogroup αντί θεραπείας των κακώς εχόντων επέβαλε κούρεμα των καταθέσεων πράγμα που οδηγεί σε χρεωκοπία λόγω φυγής επενδύσεων και καταθέσεων. Τώρα από αρκετούς γίνεται αναγνώριση του σφάλματος.
Είναι χαρακτηριστικό των προθέσεων αυτών των παγκοσμιοποιημένων κύκλων ότι έδωσαν δάνειο 8,5 δισεκατομμυρίων ευρώ σε καταρρέουσα Κυπριακή Λαϊκή τράπεζα. Με ποιό στόχο;
Γνωρίζουν ότι αν η Κύπρος αντέξει για μερικά χρόνια η αξιοποίηση των κοιτασμάτων θα οδηγήσει σε μια ευημερούσα οικονομία.
Γι΄αυτό και η βιασύνη και η προσπάθεια από τώρα να τροχιοδρομήσουν και τις οικονομικές και τις πολιτικές εξελίξεις.
Είμαι βέβαιος ότι συναγωνιστές από τις άλλες χώρες του νότου θα αναλύσουν την εικόνα στη δική τους περιοχή.
Όμως είναι ευθύς εξ αρχής εξόφθαλμο ότι απαιτείται συνεργασία και συντονισμός για να αποτραπούν τα επερχόμενα δεινά.
Με τις συνδικαλιστικές οργανώσεις, με τις προοδευτικές δυνάμεις και το σύνολο όλων των εθνικών δυνάμεων που εμμένουν σε ανεξαρτησία.
Με συνεργασία που όταν πραγματοποιηθεί μπορεί να επεκταθεί σ΄ολόκληρο τον Ευρωπαϊκό χώρο γιατί οι κοινωνικές κατακτήσεις είναι υπό πολιορκία σ΄ολόκληρη την Ευρώπη και παγκόσμια.
Παρά το γεγονός ότι ο ουσιαστικός στόχος του σοσιαλισμού παραμένει ή πρέπει να παραμείνει αμετακίνητος η αλληλεγγύη, οι συνθήκες διαφοροποιούνται. Η υφή των εργαζομένων στρωμάτων επίσης διαφοροποιείται με υπο-ομάδες, με πολύ διαφορετικά εισοδήματα. Η τεχνολογική εξέλιξη συντομεύει αποστάσεις και δημιουργεί συνθήκες για κοινή βάση αγώνων όχι για να βρούμε σύμφωνα με τους οπαδούς της μονοδιάστατης παγκοσμιοποιήσης το φθηνότερο συνεργείο για τη φορολογική μας διευθέτηση, αλλά για αγώνα για να αξιοποιήσουμε τις νέες παραγωγικές δυνατότητες για γεφύρωση του χάσματος τεχνολογικής ανάπτυξης σε παγκόσμιο επίπεδο και πιο ισότιμης κατανομής του εθνικού εισοδήματος, μελετώντας την υποομαδοποίηση των εργαζομένων στρωμάτων. Δεν είναι μόνο οι δυνάμεις ασφαλείας που μας ανήκουν αλλά και εργαζόμενοι που μετατρέπονται σε προωθητές των συμφερόντων του παγκόσμιου χρηματοπιστωτικού κατεστημένου.
Χρειαζόμαστε ένα σοσιαλιστικό μανιφέστο του 21ου αιώνα και μια σωστή παγκοσμιοποίηση που ήταν και είναι σοσιαλιστικό όραμα χωρίς ερήμους πλήρους ανέχειας και μικρές οάσεις υπεραφθονίας.
Παρά το γεγονός ότι ο στόχος αυτής της συνάντησης είναι Ευρωπαϊκός αυτό μπορεί να αποβεί το πρώτο βήμα για μια νέα παγκόσμια συνεργασία.
Θα πρέπει να παρατηρήσουμε ότι σοσιαλιστικός στόχος δεν μπορεί να είναι η ανταγωνιστικότητα με χαμηλό κόστος παραγωγής λόγω μειωμένων εργατικών απολαβών.
Το υπόβαθρο για συνεργασία υπάρχει. Χρειαζόμαστε πρακτική δράση με ενωμένες δυνάμεις κι όχι διασπασμένες στη βάση επί μέρους διαφορών.
Το σοσιαλιστικό όραμα πλήττεται. Το όραμα μιας ενωμένης Ευρώπης των λαών κινδυνεύει.
Χρειάζεται άμεση δράση.
Στον μητροπολιτικό Ελλαδικό χώρο είναι φυσικό να κάνω αναφορά στα εθνικά θέματα. Είναι έκδηλο ότι αποτελούν συγκοινωνούντα δοχεία με κοινή πηγή κινδύνου, τον Τουρκικό επεκτατισμό. Οι απόψεις Νταβούτογλου είναι χαρακτηριστικές. Η Τουρκία πρέπει να ελέγχει την Κύπρο έστω κι αν δεν υπήρχε ένας Τουρκοκύπριος, γιατί της είναι απαραίτητη στους σχεδιασμούς της να αποβεί περιφερειακή δύναμη με παγκόσμια εμβέλεια. Περαιτέρω αυτοκαθορίζεται ως κηδεμόνας των Μουσουλμανικών κοινοτήτων του πρώην Οθωμανικού χώρου και περιφρονεί διεθνείς συμβάσεις που αφορούν γειτονικές χώρες.
Στόχος η συγκυριαρχία στο Αιγαίο η Κυπροποίηση της Θράκης και η Αλεξανδρεττοποίηση της Κύπρου με πρώτο βήμα νεο-Ανανικά σχέδια.
Επιβάλλεται κοινή πανεθνική στρατηγική. Οι εθνικοί κίνδυνοι δημιουργούν προϋποθέσεις για πανεθνική συνεργασία.
Επαναλαμβάνω ότι κανενός τα δικαιώματα δεν αμφισβητούμε, αλλά και σε κανένα δεν εκχωρούμε τα δικά μας.
Ναι. Η πολιτική είναι η επιστήμη του εφικτού. Όχι για να οδηγεί όμως σε μοιρολατρικό δήθεν ρεαλισμό, αλλά για συνετή, αγωνιστική, διεκδικητική πορεία.
Με βάση ισοζύγια δυνάμεων δεν θα διαγράψουμε πατρογονικές εστίες και τα κατοχυρωμένα ανθρώπινα δικαιώματα και βασικές ελευθερίες.
Θέλουμε φιλία με όλους. Όμως δηλώνουμε κατ΄επανάληψη ότι μονόπλευρη φιλία ισοδυναμεί με δουλεία.
Η συμπόρευση όμορων δυνάμεων ανατρέπει μηχανιστικά ισοζύγια.
Και αυτή τη συμπόρευση χρειάζονται σήμερα οι χώρες της νότιας Ευρώπης.
Με κυβέρνηση φάρσα για εκλογές, αν φτάσουμε…
Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου
«Δεν συμφέρει τον ελληνικό λαό να γίνει τέτοια
συγκυβέρνηση [ΝΔ-ΠΑΣΟΚ], συμφέρει μόνο το ΠΑΣΟΚ, για να πέσει στα μαλακά,
συμφέρει τη διαπλοκή και τα εξωθεσμικά κέντρα […] Αν κάναμε κυβέρνηση μαζί με το
ΠΑΣΟΚ, θα ήμασταν αιχμάλωτοι της δικής του πολιτικής. Θα ήμασταν υποχρεωμένοι να
κρατάμε συνεχώς ισορροπίες, αλλά εμείς θέλουμε να κάνουμε μεγάλα άλματα. Εκείνο
που χρειαζόμαστε είναι σταθερότητα, ισχυρή εντολή και ισχυρή κυβέρνηση για να
φύγουμε μπροστά», διευκρίνιζε
προεκλογικά ο πρωθυπουργός Αντώνιος Σαμαράς. Δεν πρόκειται για συνωνυμία, Αντώνης Σαμαράς τα έλεγε,
Αντώνης Σαμαράς έπραξε γι’ άλλη μια φορά αυτά τα οποία εμφάνιζε ως αποκρουστικό
σενάριο στο οποίο δεν επρόκειτο ποτέ να.....συναινέσει, πόσο μάλλον να
συμμετάσχει! Δυστυχώς για τον σημερινό πρωθυπουργό, ο Αντώνης Σαμαράς που
διεκδικούσε την πρωθυπουργία είχε δίκιο υπό κάποια έννοια, που δεν απείχε από
την αλήθεια. Άρα ο Αντώνης Σαμαράς που βρίσκεται σήμερα στην θέση του
πρωθυπουργού, αποτελεί δίχως αμφιβολία έναν ρόλο για
ιλαροτραγωδία.
Αν και είναι απολύτως αδόκιμο, δεν θα ήθελα να ταυτίσω το πρόσωπο Αντώνης Σαμαράς με τον ρόλο του ως πρωθυπουργός. Και δεν το κάνω γιατί εάν το αποτολμούσα θα έπρεπε να τον χαρακτηρίσω καραγκιόζη. Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι διπλοπρόσωπος δεν είναι ο Αντώνης Σαμαράς, αλλά διχασμένη προσωπικότητα ο πρωθυπουργός της Ελλάδας, ο οποίος προδήλως από φιλοπατρία και μόνον ορμώμενος, όχι μόνον συγκρότησε ένα υπουργικό συμβούλιο που αποτελεί απόλυτη όσμωση της ΝΔ με το ΠΑΣΟΚ, μία γνήσια συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, αλλά ταυτόχρονα φρόντισε αυτό να διακοσμείται με τα χρώματα της πατρωνίας, της οικογενειοκρατίας και της διαπλοκής. Με σημαία αυτά τα τρία ο πρωθυπουργός σκοπεύει να καταπολεμήσει το πελατειακό κράτος, μπορεί και τα εξωθεσμικά κέντρα, τα οποία θα συνέφερε μία κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ!!!
Δεν πιστεύω να μπερδεύεστε από την παραπάνω αντίφαση; Είπαμε δεν ταυτίζεται το πρόσωπο Αντώνης Σαμαράς με τον πρωθυπουργό, άρα δεν πρόκειται για σχιζοφρένεια! Πρόκειται απλώς για έκφραση υπέρτατης εθνικής ανάγκης να σπάσουν τα αυγά της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ για να κατασκευαστεί μία προεκλογική ομελέτα ΝΔΠΑΣΟΚ ως κυβέρνηση – φάρσα μήπως και επιτρέψουμε ως χώρα στην κυρία Μέρκελ να φτάσει σχετικά αξιοπρεπώς στην κάλπη των γενικών γερμανικών εκλογών. Έλα, όμως, που επιμένω ακόμη και σήμερα και ιδιαίτερα σήμερα μετά την με παραθεσμικό τρόπο ασφαλώς ανακοίνωση της σύνθεσης του νέου υπουργικού συμβουλίου υπό τον κ. Σαμαρά: εκλογές στην Ελλάδα θα έχουμε είτε πριν τις γερμανικές με Σαμαρά, είτε αμέσως μετά δίχως Σαμαρά! Η μορφή του υπουργικού συμβουλίου που διαβάζω μέσω «δημοσιογραφικών» πληροφοριών, πριν αυτό ανακοινωθεί επίσημα, έρχεται να επιβεβαιώσει την άποψή μου, η οποία ασφαλώς προκύπτει από μακροπολιτική ανάλυση που συμπεριλαμβάνει την εξέλιξη στην εθνική οικονομία και αγορά και όχι από οποιουδήποτε τύπου μικροπολιτική προσέγγιση. Σύμφωνοι, η μικροπολιτική μέσω του μηχανισμού της διαπλοκής είναι αυτή που επιχείρησε και επιχειρεί να διασκεδάσει την πολιτική αναγκαιότητα των εκλογών, όχι όμως ως στρατήγημα, αλλά ως απέλπιδα τακτική κίνηση για να μην χρεωθεί η ηγεσία της ΝΔ, ή η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ την καταφυγή στην «κάλπη της σωτηρίας» και να ολοκληρωθούν οικονομικού και διοικητικού, ακόμα και δικαστικού χαρακτήρα διευθετήσεις, πριν την διεξαγωγή εκλογών. Δεν γίνεται να πάμε σε εκλογές, για παράδειγμα, δίχως να ξεκαθαρίσει το τραπεζικό τοπίο και δρομολογηθούν οι διευθετήσεις για νέα αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους παράλληλα με το ιδιωτικό. Αυτό είναι πολύ σοβαρότερο ζήτημα για τους παράγοντες της τρόικας από το κλίμα των γερμανικών εκλογών. Μην αμφιβάλετε καθόλου ότι τόσο ο κ. Σαμαράς όσο και ο κ. Βενιζέλος θα μπορούσαν να βάλουν φωτιά στα μπατζάκια της κ. Μέρκελ, πράγμα το οποίο ασφαλώς γνωρίζει και η ίδια. Ουδείς από τους χριστιανοδημοκράτες της Ευρώπης μοιάζει να εμπιστεύεται τον κ. Σαμαρά. Και η πολιτική ταύτισή του με τον άνθρωπο που ως υπουργός οικονομικών προκαλούσε ιλαρότητα τόσο στους χριστιανοδημοκράτες, όσο και στους σοσιαλδημοκράτες μάλλον ως ιλαροτραγωδία εκλαμβάνεται. Το ιλαρό τμήμα προφανώς είναι ο κ. Βενιζέλος, ενώ ο κ. Σαμαράς μάλλον διατηρεί το προνόμιο της τραγωδίας. Μετά από αυτά μόνον με μία ευχή θα μπορούσε κανείς να καταλήξει: μακάρι αυτή η κυβέρνηση να οδηγήσει σε εκλογές, παίζοντας έστω το παιχνίδι «τις εκλογές προκάλεσε ο άλλος και όχι εγώ» και όχι μέσω της επιβολής καθεστώτος τυπικής μορφής χούντας.
Αν και είναι απολύτως αδόκιμο, δεν θα ήθελα να ταυτίσω το πρόσωπο Αντώνης Σαμαράς με τον ρόλο του ως πρωθυπουργός. Και δεν το κάνω γιατί εάν το αποτολμούσα θα έπρεπε να τον χαρακτηρίσω καραγκιόζη. Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι διπλοπρόσωπος δεν είναι ο Αντώνης Σαμαράς, αλλά διχασμένη προσωπικότητα ο πρωθυπουργός της Ελλάδας, ο οποίος προδήλως από φιλοπατρία και μόνον ορμώμενος, όχι μόνον συγκρότησε ένα υπουργικό συμβούλιο που αποτελεί απόλυτη όσμωση της ΝΔ με το ΠΑΣΟΚ, μία γνήσια συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, αλλά ταυτόχρονα φρόντισε αυτό να διακοσμείται με τα χρώματα της πατρωνίας, της οικογενειοκρατίας και της διαπλοκής. Με σημαία αυτά τα τρία ο πρωθυπουργός σκοπεύει να καταπολεμήσει το πελατειακό κράτος, μπορεί και τα εξωθεσμικά κέντρα, τα οποία θα συνέφερε μία κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ!!!
Δεν πιστεύω να μπερδεύεστε από την παραπάνω αντίφαση; Είπαμε δεν ταυτίζεται το πρόσωπο Αντώνης Σαμαράς με τον πρωθυπουργό, άρα δεν πρόκειται για σχιζοφρένεια! Πρόκειται απλώς για έκφραση υπέρτατης εθνικής ανάγκης να σπάσουν τα αυγά της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ για να κατασκευαστεί μία προεκλογική ομελέτα ΝΔΠΑΣΟΚ ως κυβέρνηση – φάρσα μήπως και επιτρέψουμε ως χώρα στην κυρία Μέρκελ να φτάσει σχετικά αξιοπρεπώς στην κάλπη των γενικών γερμανικών εκλογών. Έλα, όμως, που επιμένω ακόμη και σήμερα και ιδιαίτερα σήμερα μετά την με παραθεσμικό τρόπο ασφαλώς ανακοίνωση της σύνθεσης του νέου υπουργικού συμβουλίου υπό τον κ. Σαμαρά: εκλογές στην Ελλάδα θα έχουμε είτε πριν τις γερμανικές με Σαμαρά, είτε αμέσως μετά δίχως Σαμαρά! Η μορφή του υπουργικού συμβουλίου που διαβάζω μέσω «δημοσιογραφικών» πληροφοριών, πριν αυτό ανακοινωθεί επίσημα, έρχεται να επιβεβαιώσει την άποψή μου, η οποία ασφαλώς προκύπτει από μακροπολιτική ανάλυση που συμπεριλαμβάνει την εξέλιξη στην εθνική οικονομία και αγορά και όχι από οποιουδήποτε τύπου μικροπολιτική προσέγγιση. Σύμφωνοι, η μικροπολιτική μέσω του μηχανισμού της διαπλοκής είναι αυτή που επιχείρησε και επιχειρεί να διασκεδάσει την πολιτική αναγκαιότητα των εκλογών, όχι όμως ως στρατήγημα, αλλά ως απέλπιδα τακτική κίνηση για να μην χρεωθεί η ηγεσία της ΝΔ, ή η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ την καταφυγή στην «κάλπη της σωτηρίας» και να ολοκληρωθούν οικονομικού και διοικητικού, ακόμα και δικαστικού χαρακτήρα διευθετήσεις, πριν την διεξαγωγή εκλογών. Δεν γίνεται να πάμε σε εκλογές, για παράδειγμα, δίχως να ξεκαθαρίσει το τραπεζικό τοπίο και δρομολογηθούν οι διευθετήσεις για νέα αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους παράλληλα με το ιδιωτικό. Αυτό είναι πολύ σοβαρότερο ζήτημα για τους παράγοντες της τρόικας από το κλίμα των γερμανικών εκλογών. Μην αμφιβάλετε καθόλου ότι τόσο ο κ. Σαμαράς όσο και ο κ. Βενιζέλος θα μπορούσαν να βάλουν φωτιά στα μπατζάκια της κ. Μέρκελ, πράγμα το οποίο ασφαλώς γνωρίζει και η ίδια. Ουδείς από τους χριστιανοδημοκράτες της Ευρώπης μοιάζει να εμπιστεύεται τον κ. Σαμαρά. Και η πολιτική ταύτισή του με τον άνθρωπο που ως υπουργός οικονομικών προκαλούσε ιλαρότητα τόσο στους χριστιανοδημοκράτες, όσο και στους σοσιαλδημοκράτες μάλλον ως ιλαροτραγωδία εκλαμβάνεται. Το ιλαρό τμήμα προφανώς είναι ο κ. Βενιζέλος, ενώ ο κ. Σαμαράς μάλλον διατηρεί το προνόμιο της τραγωδίας. Μετά από αυτά μόνον με μία ευχή θα μπορούσε κανείς να καταλήξει: μακάρι αυτή η κυβέρνηση να οδηγήσει σε εκλογές, παίζοντας έστω το παιχνίδι «τις εκλογές προκάλεσε ο άλλος και όχι εγώ» και όχι μέσω της επιβολής καθεστώτος τυπικής μορφής χούντας.
Η νομιμοποίηση εκτροπών και πραξικοπημάτων μια ολόκληρη ζωή
του Δημήτρη Καζάκη
Τελικά το Συμβούλιο της Επικρατείας έχει μετεξελιχθεί σε βασικό μοχλό νομιμοποίησης της πιο άγριας κυβερνητικής παρανομίας. Σύμφωνα με πληροφορίες του ΑΠΕ συνταγματικό και νόμιμο κρίθηκε από την Ολομέλεια του Συμβουλίου της Επικρατείας σε διάσκεψη, κεκλεισμένων των θυρών, το «κούρεμα» (PSI) των ομολόγων του Ελληνικού Δημοσίου που έγινε τον Μάρτιο του 2012, σύμφωνα με το ΑΠΕ. Η δημοσίευση της σχετικής απόφασης αναμένεται με την έναρξη του νέου δικαστικού έτους (17 Σεπτεμβρίου 2013).
Μην αναρωτηθείτε πώς και από πού «διέρρευσε» η απόφαση του ΣτΕ, μιας και η διάσκεψη της ολομέλειας ήταν «κεκλεισμένων των θυρών». Είναι περιττό, όταν πρόκειται για τέτοια συνύφανση δικαστικής και εκτελεστικής εξουσίας, όπου η πρώτη απλά αποτελεί το άλλο πρόσωπο του Ιανού της σύγχρονης απολυταρχίας και της κυβερνητικής αυθαιρεσίας.
Σας θυμίζουμε ότι στο Ανώτατο Ακυρωτικό Δικαστήριο έχουν προσφύγει πλέον των 7.000 ομολογιούχων (φυσικών προσώπων, ΝΠΔΔ, ΝΠΙΔ, Εμπορικό και Βιομηχανικό Επιμελητήριο, Εθνικός Οργανισμός Φαρμάκων, ΕΔΟΕΑΠ, φαρμακευτικών εταιρειών, ΤΕΙ Καβάλας, κλπ). Όλοι στρέφονται κατά του «κουρέματος» των ομολόγων που κατείχαν, αξίας δεκάδων δισεκατομμυρίων ευρώ, χωρίς ωστόσο να μπορεί να υπολογιστεί το ακριβές ποσό. ...
Οι προσφεύγοντες στρέφονται κατά των πράξεων του υπουργικού συμβουλίου (5 και 10/2012), των αποφάσεων του διοικητή της Τράπεζας της Ελλάδος και του αναπληρωτή υπουργού Οικονομικών με τις οποίες υλοποιήθηκε το PSI. Γιατί έκαναν την προσφυγή;
Από ιδιοτροπία και καπρίτσιο; Όχι, από ανάγκη γιατί με το «κούρεμα» ουσιαστικά οδηγήθηκαν σε χρεοκοπία ΝΠΙΔ, ΝΠΔΔ, επιμελητήρια, οργανισμοί, νοσοκομεία, πανεπιστήμια, κοκ, ενώ ληστεύτηκαν οι αποταμιεύσεις φυσικών προσώπων που είχαν τοποθετηθεί σε ελληνικά ομόλογα. Κι όλα αυτά έγιναν αυθαίρετα, χωρίς να ρωτηθούν με παγίδευση από την Τράπεζα της Ελλάδος και την κυβέρνηση.
Η απόφαση αυτή του ΣτΕ δεν είναι μόνο κατάφωρα άδικη σε βάρος όλων αυτών των φυσικών και νομικών προσώπων, μιας και νομιμοποιεί την υπεξαίρεση και την ανοιχτή κλοπή, αρκεί να προφασιστεί η κυβέρνηση το δικό της «εθνικό συμφέρον», αλλά δημιουργεί δεδικασμένο και για επερχόμενα «κουρέματα». Δημιουργεί δηλαδή νομικό προηγούμενο για να δικαιολογηθούν «κουρέματα» σε αποταμιευτικούς λογαριασμούς, σε τρέχουσες καταθέσεις φυσικών και νομικών προσώπων. Κι ο νοών, νοείτο.
Δεν θα επεκταθούμε περισσότερο. Επιφυλασσόμεθα να δούμε την απόφαση του ΣτΕ και το σκεπτικό της δημοσιευμένο και τότε θα επανέλθουμε για να δείξουμε με στοιχεία το έγκλημα που έχει συντελεστεί με το PSI σε βάρος του ελληνικού λαού και της χώρας. Ένα έγκλημα που άφησε ασυγκίνητους – απ’ ότι φαίνεται – τους δικαστές του ΣτΕ. Κάτι βέβαια που εδώ και μήνες είχε προδικάσει το υπουργείο οικονομικών και πιο συγκεκριμένα ο κ. Σταικούρας. Προς δόξα της ανεξαρτησίας της δικαιοσύνης.
Για πολλοστή φορά το ΣτΕ αποδεικνύει τον βαθιά αντιδραστικό χαρακτήρα του. Τα ειδικά δικαστήρια γενικά δεν συνάδουν με μια αληθινή δημοκρατία, ούτε με μια αληθινά ανεξάρτητη δικαιοσύνη. Είναι απομεινάρια της απολυταρχίας στον κοινοβουλευτισμό, όπως και η περίπτωση του ΣτΕ που αποτελεί δάνειο από την συνταγματική παράδοση της Γερμανικής απολυταρχίας, το Σύνταγμα της μοναρχικής παλινόρθωσης της Γαλλίας μετά το 1815 και το προεδρικό που το διαδέχτηκε (1848) όπου ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας πήρε την θέση του μονάρχη. Από τότε μας κατατρέχει.
Το ΣτΕ επιβλήθηκε στην χώρα μας πολύ πριν υπάρξει Σύνταγμα. Ήταν θεσμός που επέβαλλε η βαυαρική αντιβασιλεία και είχε σαν βασική αποστολή να δικαιολογεί και να δίνει νομιμοφάνεια σε κάθε αυθαιρεσία της βαυαροκρατίας. Ο συνταγματολόγος Φλογαίτης γράφει σχετικά:
«Εν Ελλάδι ο θεσμός του Συμβουλίου της Επικρατείας ήν εισηγμένος προ του Συντάγματος του 1843 επί της απολύτου Μοναρχίας, κατά το 1835, αλλ’ ένεκα της χειρίστης αυτού καταρτίσεως εξ ανδρών κατά το πλείστον ανεπιστημόνων και αδαών της υπηρεσίας και παρασυρομένων υπό του φατριασμού εδείχθη ως γνωμοδοτικόν μεν σώμα τυφλόν όργανον των διαθέσεων του Άρμανσπεργ επί βλάβη της νομοθεσίας, ως δικαστήριον δε του αμφισβητουμένου διοικητικού άθλιον και κακόζηλον, ουδαμώς προασπίσαν τα δίκαια των διοικουμένων κατά της αυθαιρεσίας των διοικητικών αρχών.»[1]
Η εκτίμηση αυτή του Φλογαίτη θα μπορούσε κάλλιστα να περιγράφει και τη σημερινή λειτουργία του ΣτΕ. Ο θεσμός αυτός κατέληξε στα σκουπίδια της ιστορίας μαζί με την εκθρόνιση του Όθωνα. Ένας από τους βασικούς λόγους που εκείνη την εποχή επικαλέστηκαν όσοι στάθηκαν ενάντιοι στο θεσμό ήταν «ότι το Συμβούλιον της Επικρατείας, διορισθέν και μισθοδοτούμενον από την κυβέρνησιν, δεν εκπροσωπεί τον ελληνικόν λαόν και ότι, μη εκλεγέν από αυτόν, δια να τον αντιπροσωπεύση, δεν γνωρίζει και δεν δύναται να γνωρίζη «ούτε οποία η κατάστασις του τόπου, ούτε οποία η διαγωγή των διοικούντων προς τους διοικουμένους και οποία η εκ τούτου διάθεσις του λαού προς την εξουσίαν».»[2]
Ωστόσο, κατ’ απαίτηση του Γεωργίου του Α΄ «δια διαγγέλματος» και των βρετανών υποβολέων του στο Σύνταγμα του 1864 προβλεπόταν η ανασύστασή του. Παρά την προσπάθεια αναβίωσής του, τελικά στις 25-10-1865 δεκαέξι βουλευτές κατέθεσαν πρόταση στην Βουλή με σκοπό «... να καταργηθή το σώμα τούτο, ούτινος η δημιουργία, από των πρώτων ημερών, κατέστη λαομίσητος.»[3] Η πρόταση έγινε δεκτή με πλειοψηφία 3/4 και με τον νόμο ΡΙΒ' της 25ης-11-1865 καταργήθηκαν τα σχετικά άρθρα του Συντάγματος που αφορούσαν στο Συμβούλιο της Επικρατείας.
Από τα σκουπίδια της ιστορίας έγινε προσπάθεια να ανακτηθεί από τον Ελευθέριο Βενιζέλο κατά την αναθεώρηση του Συντάγματος το 1911. Η ίδια η αναθεώρηση ήταν μια πολιτική παρωδία. Ήταν η ανοιχτή προδοσία των λαϊκών προσδοκιών που είχαν ξεσπάσει με το κίνημα του 1909 και αποζητούσαν να ξεμπερδέψουν μια και καλή με τον ξενοκίνητο θεσμό της μοναρχίας. Εκεί όπου οι λαϊκές μάζες ζητούσαν Συντακτική Εθνοσυνέλευση και νέο Σύνταγμα για να απαλλαγεί ριζικά η χώρα από την μοναρχία και τους θεσμούς της, ο Βενιζέλος, πιστός στις προσταγές των Βρετανών, προχώρησε σε αναθεωρητική βουλή για να μην αναθεωρηθούν οι βασικές διατάξεις του Συντάγματος του 1864, που προστάτευαν τον θεσμό της μοναρχίας. Για να μην χάσουν δηλαδή τα βρετανικά συμφέροντα τον τοποτηρητή της εθνικής υποτέλειας των Ελλήνων.
Στις 25 Απριλίου 1911 κατετέθη στην Βουλή η τρίτη έκθεση της επί της Αναθεωρήσεως του Συντάγματος Επιτροπής, η οποία είχε ως Πρόεδρο τον Στέφανο Δραγούμη και ως Εισηγητή τον βουλευτή Αττικοβοιωτίας, Κωνσταντίνο Ρακτιβάν, τον μετέπειτα πρώτο Πρόεδρο του Συμβουλίου της Επικρατείας. Στην εισαγωγή αυτής της έκθεσης σημειώνεται ότι: «Το Συμβούλιον όμως της Επικρατείας, ούτινος έχει ανάγκη η σημερινή διοίκησις, κοινόν έχει μετά του παλαιού μόνον την ονομασίαν και ουδέν πλέον» και αναπτύσσει επιχειρήματα υπέρ της αναγκαιότητας του θεσμού.
Η προσπάθεια του Βενιζέλου να επαναφέρει το θεσμό του ΣτΕ συνάντησε ισχυρή αντίσταση. Χαρακτηριστικά μπορούμε να αναφέρουμε:
Π. Κασσίμης: «Είναι θεσμός λαομίσητος, αντίκειται στο δημοκρατικόν πνεύμα… Το Συμβούλιον της Επικρατείας θα είνε ο τάφος του θάρρους και του ανδρισμού των πολιτικών ανδρών, τούτο σημαίνει μείωσιν των εθνικών δυνάμεν, θα καταψηφίσω τον θεσμόν μετά του αυτού αγρίου φανατισμού, μεθ’ ου θα καταψηφίζω πάντα θεσμόν τείνοντα εις περιορισμόν των λαϊκών ελευθεριών, της λαικής αναπτύξεως και εις δημιουργίαν τιμαριωτικών συνθέσεων εν δημοκρατουμένη πολιτεία, ως η ημετέρα.»[4]
Ι. Πατσουράκος: «Αναξιοπρεπές είνε να συζητή ήδη η Βουλή επί θεσμού, δις δοκιμασθέντος και καταπέσαντος. Μόνον απολυταρχική Κυβέρνησις ηδύνατο να εισηγηθή και να υποστηρίξη πάλιν τοιούτον θεσμόν… Εν τη Ελληνική δε αρχαιότητι υπήρχε τοιούτον συμβούλιον αλλά μόνον επί απολυταρχίας… Ιδρύθη, κατηργήθη, ιδρύεται και πάλιν ήδη, αλλά θα καταργηθή και πάλιν. Και θα καταργηθή, ουχί βεβαίως δι’ εξεγέρσεως ειρηνικής.»[5]
Ένας από τους υπέρμαχους της ανασύστασης του ΣτΕ, ο Π. Μυρλόπουλος έλεγε: «Επανελήφθησαν κατά του θεσμού όσα και άλλοτε. Αλλά τότε είχον λόγον. Νυν όχι. Η Συνέλευσις του 64, η καθιερώσασα τους άκρως φιλελεύθερους θεσμούς, οίτινες μας διέπουν σήμερον, απέρριψε δια ψήφων 2 τον θεσμό του Συμβουλίου. Κατεδίκασεν αυτόν ως δήθεν αντικείμενον εις το φιλελεύθερον καθεστώς. Και όμως θα ήτο φραγμός κατά των ακολασιών του καθεστώτος τούτου. Διότι αύται μας έφερον εις ο σημείον ευρισκόμεθα σήμερον, πιστεύω τούτο αδιστάκτως, η τρομερά και πρόδηλος κατάχρησις, η καταστρατήγησις και εκμετάλλευσις του άνευ ουδενός περιορισμού φιλελευθέρου τούτου καθεστώτος εδημιούργησε την δυστυχίαν της νέας Ελλάδος.»[6]
Αυτή ήταν η ουσία της λογικής πίσω από την ανασύσταση του ΣτΕ. Η Ελλάδα της εποχής ήταν πολύ φιλελεύθερη(!) και δεν το άντεχε. Η πολύ ελευθερία έβλαπτε τον τόπο και δημιουργούσε «καθεστώς ακολασίας». Έπρεπε λοιπόν να ενισχυθεί η εκτελεστική εξουσία έναντι της Βουλής και για νομιμοποιηθεί κάτι τέτοιο χρειαζόταν το ΣτΕ: «Φιλελεύθερος, ενισχυτικός της αυτοτέλειας της Εθνικής αντιπροσωπείας, της δυνάμεως και της εξουσίας του Υπουργού – εξασφαλίζων την νομιμότητα της εξουσίας ταύτης – φρουρός της νομιμότητος των οργάνων της εξουσίας θα είνε το Συμβούλιον.»[7]
Τελικά, το Συμβούλιο της Επικρατείας, όπως το γνωρίζουμε σήμερα, προβλέφθηκε για πρώτη φορά στο Σύνταγμα του 1911, όπου ανάμεσα στα άλλα προβλεπόταν ότι «η γνώμη του Συμβουλίου της Επικρατείας δεν είναι υποχρεωτική δια τον Υπουργόν» (άρθρο 84) και «τα τακτικά μέλη του Συμβουλίου της Επικρατείας διορίζονται δια βασιλικού διατάγματος προτάσσει του Υπουργικού Συμβουλίου» (άρθρο 86). Με άλλα λόγια το Συμβούλιο της Επικρατείας, ο «φρουρός της νομιμότητος των οργάνων της εξουσίας» ιδρύθηκε υπό τον πλήρη έλεγχο της κυβέρνησης και του βασιλιά.
Μπορεί το ΣτΕ να ιδρύθηκε με το Σύνταγμα του 1911, αλλά για μια σειρά ιστορικούς λόγους δεν άρχισε να λειτουργεί παρά το 1929. Η Ελλάδα έως τότε είχε περάσει μια ολόκληρη δεκαετία συνεχών πολέμων, τον «εθνικό διχασμό» όπου η άρχουσα τάξη χωρίστηκε σε δυο μερίδες ανάλογα με τις εξαρτήσεις της από τους μεγάλους αντιπάλους του πρώτου παγκοσμίου πολέμου, την μικρασιατική καταστροφή του ελληνισμού για χάρη κυρίως των αγγλογαλλικών βλέψεων στην περιοχή και βρισκόταν μπροστά στην επικείμενη κατάρρευση και χρεοκοπία της. Αυτήν ακριβώς την στιγμή «θυμήθηκε» ο Βενιζέλος την σύσταση του ΣτΕ.
Ο λόγος που έσπρωξε τον Βενιζέλο στην ίδρυση του ΣτΕ το 1929 τον εξηγεί ο ίδιος στην ομιλία του κατά την πρώτη συνεδρίαση της 17ης Μαΐου: «Δυστυχώς, κύριοι, ο ελληνικός λαός ζήσας τόσους αιώνας υπό ξένην δουλείαν εσυνήθισε να θεωρή το κράτος εχθρικόν, όπως πράγματι ήτο, ο δε αιών της ελευθερίας δεν κατώρθωσε να του μεταβάλη εντελώς την ψυχολογίαν αυτήν. Εάν κατορθώσωμεν και είμαι βέβαιος ότι θα το κατορθώσωμεν δια του συμβουλίου της επικρατείας να εμπνεύσωμεν και εις τον τελευταίον πολίτην που κατοικεί εις τα απώτατα του κράτους ότι «υπάρχουν δικασταί εις τας Αθήνας» που προστατεύουν κάθε πολίτην αδικούμενον από οιονδήποτε διοικητικόν όργανον και από την κυβέρνησιν αυτήν χωρίς να έχη ανάγκην ο πολίτης να προσφεύγη εις πλάγια μέσα και εις την υποστήριξιν των ισχυρών της ημέρας δια να εύρη το δίκαιόν του, βεβαιωθήτε ότι εγκαινιάζομεν ένα σταθμόν ιστορικόν, τον ιστορικώτερον ίσως σταθμόν της ζωής μας από αιώνος.»[8]
Με άλλα λόγια χρειαζόταν η κυβέρνησή του μια βιτρίνα νομιμοφάνειας που θα έπειθε τον ελληνικό λαό ότι υπάρχει «κράτος δικαίου». Σε μια εποχή όπου η συνταγματική νομιμότητα είχε πάει κατά διαόλου και οι κυβερνήσεις αυθαιρετούσαν επιβάλλοντας αναγκαστικούς νόμους. Ο Βενιζέλος ήταν εχθρός της δημοκρατικής έννομης τάξης, δεν καταλάβαινε γιατί θα πρέπει να υποτάσσεται η εκτελεστική εξουσία στο κοινοβούλιο και στους συνταγματικούς κανόνες.
«Η σημερινή εκτελεστική εξουσία είναι ανίκανος να ανταποκριθεί προς τα καθήκοντά της, ευρισκόμενη υπό την πλήρη εξάρτησιν της νομοθετικής εξουσίας, η οποία επηρεάζεται πάλιν από την ανάγκην να μη δυσαρεστήση τας διαφόρους εκλογικάς ομάδας, δια να μη διακινδυνεύση η επανεκλογή των αποτελούντων αυτήν βουλευτών… Πρέπει και εις την εκ της πλειοψηφίας τής Βουλής σχηµατιζοµένην Κυβέρνησιν νά δοθή µείζων ελευθερία κινήσεως. Πρέπει να δύναται να θέτη Νόµους, αφού γνωµοδοτήσουν επ' αυτών τό Οικονοµικόν Συµβούλιον καί το Συµβούλιον τής Επικρατείας.»[9]
Να γιατί ήθελε στην πραγματικότητα το ΣτΕ ο Ελευθέριος Βενιζέλος. Άλλωστε την εποχή εκείνη τον είχε συνεπάρει το φασιστικό καθεστώς Μουσολίνι στην Ιταλία. Γι’ αυτό και είχε φροντίσει από την 23ην Σεπτεμβρίου 1928 να υπογράψει με τον ίδιο τον Μουσολίνι στην Ρώμη το Ελληνοϊταλικό σύμφωνο φιλίας. «Το φασιστικόν καθεστώς επεφύλαξεν εξαιρετική υποδοχήν εις τον Έλληνα πρωθυπουργόν, εις τον οποίον απενεμήθη και το ανώτατον ιταλικόν παράσημον,» όπως μας πληροφορεί ο δημοσιογράφος και φίλος του Βενιζέλου Γρ. Δαφνής.[10] Βέβαια, ο Βενιζέλος δεν ακολουθούσε απλά μια δική του ανεξάρτητη πολιτική, αλλά εξυπηρετούσε ταυτόχρονα και τα Βρετανικά συμφέροντα, που δεν έπαψε να υπηρετεί έως τον θάνατό του. Η Βρετανία εκείνη την εποχή έσπρωχνε την Ελλάδα σε διαχυτικές σχέσεις με το καθεστώς Μουσολίνι, μήπως και αποσπάσει τον Ντούτσε από τις αγκάλες του Χίτλερ, τουλάχιστον όσον αφορά την λεκάνη της Μεσογείου.
Κι έτσι επιτρεπόταν στον Βενιζέλο να ονειρεύεται μια φασιστική Ελλάδα κατά το πρότυπο της Ιταλίας του Μουσολίνι. Το 1933 σε μια στιχομυθία ανάμεσα στον Πλαστήρα και στον Βενιζέλο, όπου ο πρώτος ανακοινώνει στον δεύτερο την πρόθεσή του να επιβάλλει στην Ελλάδα δικτατορία, όμοια μ’ αυτήν της φασιστικής Ιταλίας με το επιχείρημα ότι «θα κάνουμε ότι και στην Ιταλία, που χάρις στον Φασισμό προοδεύει,» ο Βενιζέλος αρκέστηκε να του πει: «Η Ιταλία πηγαίνει καλά, διότι εκεί υπήρχε δικτάτωρ, ενώ στην Ελλάδα δεν υπήρχε δικτάτωρ.»[11]
Η στάση των ελληνικών δικαστηρίων μπρος στις απανωτές παραβιάσεις της συνταγματικής τάξης ήταν απολύτως συμβιβαστική. Τον δρόμο άνοιγε, ως συνήθως, ο Άρειος Πάγος, ο οποίος δικαιολόγησε την προσφυγή στα αναγκαστικά διατάγματα υποστηρίζοντας ότι σε περίπτωση άμεσης απειλής κατά του κράτους – που αποτελεί τον «υπέρτατο» νόμο – η εκτελεστική εξουσία έχει όχι μόνο το δικαίωμα, αλλά και την υποχρέωση να εκδίδει αναγκαστικά διατάγματα με περιεχόμενο νόμου, ακόμη κι αν παραβιάζονται ρητές συνταγματικές διατάξεις.[12] Έτσι, «η ελληνική νομολογία των δεκαετιών του 1920 και του 1930 κατασκεύασε ένα δίκαιο ανάγκης, με γνώμονα το οποίο ανέχθηκε την προσφυγή σε μιαν αυτόνομη κυβερνητική νομοθεσία, της οποίας η εκτελεστική εξουσία έκανε συχνά χρήση, κατά τρόπο δυσανάλογο προς τη σοβαρότητα της συγκεκριμένης συγκυρίας.»[13]
Η «κατάσταση πολιορκίας» με βάση την οποία επέβαλε το 1924-25 την δικτατορία του ο Πάγκαλος, η δικτατορία του στρατηγού Κονδύλη το 1935 με το ψευτοδημοψήφισμα που έφερε πίσω τον βασιλιά, αλλά και η δικτατορία της 4ης Αυγούστου του Μεταξά (1936-1941), βασίστηκαν σε αναγκαστικούς νόμους και βασιλικά διατάγματα που έσπευσαν να νομιμοποιήσουν τόσο ο Άρειος Πάγος, όσο και το Συμβούλιο της Επικρατείας.
Ο Σπ. Λιναρδάτος γράφει: «Τα δυο διατάγματα με τα οποία οι Γεώργιος και Μεταξάς κήρυσσαν τη δικτατορία ήταν και τυπικά άκυρα… Παρ’ όλα αυτά δε βρέθηκε ούτε ένα δικαστήριο, ούτε ένας δικαστής να διακηρύξει την αντισυνταγματικότητα των διαταγμάτων της δικτατορίας. Όταν εκατοντάδες απλοί Έλληνες πήγαιναν στην εξορία, βασανίζονταν, πέθαιναν γιατί δεν δέχονταν να υποκύψουν στους εκβιασμούς του Μανιαδάκη και των χαφιέδων του, δε βρέθηκε ούτε ένας «φρουρός της νομιμότητος» να αντιταχθεί, με θυσία της θέσης του ή και της προσωπικής του, σε ανάγκη, ελευθερίας, στις αυθαιρεσίες της εκτελεστικής εξουσίας.»[14]
Στην ίδια ακριβώς κατάσταση βρισκόμαστε σήμερα. Η κατάλυση ακόμη κι αυτού του μισερού και μίζερου κοινοβουλευτισμού της μεταπολίτευσης από τους κυβερνώντες, οι οποίοι κυβερνούν με σωρεία αναγκαστικών νόμων που σήμερα ονομάζονται Πράξεις Νομοθετικού Περιεχομένου και η αναγωγή σε «υπέρτατο νόμο» της θέλησης και των προσταγών από την τρόικα έχουν βρει την πλήρη δικαίωσή τους από το ΣτΕ και τον Άρειο Πάγο σε βαθμό κακουργήματος.
Να μου το θυμηθείτε: δεν είναι μακριά η μέρα όπου το ΣτΕ θα νομολογήσει υπέρ της επίσημης κατάλυσης του ελληνικού κράτους υπέρ της Ευρωπαϊκής Ομοσπονδίας και της κατάλυσης και των τελευταίων τυπικών δικαιωμάτων του ελληνικού λαού σ’ αυτόν τον τόπο που μόνο οι αγωνιστές Έλληνες επιμένουν να θεωρούν και να υπερασπίζονται σαν πατρίδα.
Τόσο το ΣτΕ, όσο και ο Άρειος Πάγος, έχουν πάψει προ πολλού να εκφράζουν τον ελληνικό λαό.
Αντίθετα σαν θεσμοί είναι υπόλογοι στον ελληνικό λαό, του οποίου έχει απομείνει μόνο το ακροτελεύτιο άρθρο του Συντάγματος (άρθρο 120) για να υπερασπιστεί τον εαυτό του και τα δικαιώματά του σ’ αυτόν τον τόπο.
[1] Θεοδώρου Φλογαίτου, Εγχειρίδιον Συνταγματικού Δικαίου, Αθήνησι, 1879, σ. 110 (υποσημείωση).
[2] Γ. Αγγελίδη, «Καθίδρυσις και Κατάλυσις του Συμβουλίου της Επικρατείας επί Όθωνος», Αρχείον Δ. Καλλιτσουνάκη, Αθήνα, 1956, σελ. 651.
[3] Γιάννη Αγγελίδη, «Ιστορικά για το Συμβούλιο της Επικρατείας 1864-1865», Τιμητικός Τόμος του Σ.τΕ, Αθήνα: 1979, Ι, σ. 87.
[4] Πρακτικά της Βουλής (Διπλή Αναθεωρητική), Εν Αθήναις, 1911, σ. 1077-1078.
[5] Ό. Π., σ. 1082.
[6] Στο ίδιο.
[7] Ό.Π., σ. 1083.
[8] Ελεύθερον Βήμα της 18ης Μαΐου 1929.
[9] Σ. Στεφάνου, Ελευθερίου Βενιζέλου Πολιτικαί Υποθήκαι, Αθήναι, 1965, σ. 115.
[10] Γρηγορίου Δαφνή, Η Ελλάς Μεταξύ Δυο Πολέμων, 1923-1940, Αθήνα, 1965, Β, σ. 52.
[11] Ό. Π., σ. 183.
[12] Απόφαση Αρείου Πάγου υπ’ αρίθμ. 93 του 1919.
[13] Νίκος Αλιβιζάτος, Οι Πολιτικοί Θεσμοί σε Κρίση 1922-1974. Όψεις της Ελληνικής Εμπειρίας, Αθήνα, 1995, σ. 81.
[14] Σπύρου Λιναρδάτου, 4η Αυγούστου, Αθήνα, 1966, σ. 39-40.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)