Του Δημήτρη Γιαννακόπουλου
«Δεν συμφέρει τον ελληνικό λαό να γίνει τέτοια
συγκυβέρνηση [ΝΔ-ΠΑΣΟΚ], συμφέρει μόνο το ΠΑΣΟΚ, για να πέσει στα μαλακά,
συμφέρει τη διαπλοκή και τα εξωθεσμικά κέντρα […] Αν κάναμε κυβέρνηση μαζί με το
ΠΑΣΟΚ, θα ήμασταν αιχμάλωτοι της δικής του πολιτικής. Θα ήμασταν υποχρεωμένοι να
κρατάμε συνεχώς ισορροπίες, αλλά εμείς θέλουμε να κάνουμε μεγάλα άλματα. Εκείνο
που χρειαζόμαστε είναι σταθερότητα, ισχυρή εντολή και ισχυρή κυβέρνηση για να
φύγουμε μπροστά», διευκρίνιζε
προεκλογικά ο πρωθυπουργός Αντώνιος Σαμαράς. Δεν πρόκειται για συνωνυμία, Αντώνης Σαμαράς τα έλεγε,
Αντώνης Σαμαράς έπραξε γι’ άλλη μια φορά αυτά τα οποία εμφάνιζε ως αποκρουστικό
σενάριο στο οποίο δεν επρόκειτο ποτέ να.....συναινέσει, πόσο μάλλον να
συμμετάσχει! Δυστυχώς για τον σημερινό πρωθυπουργό, ο Αντώνης Σαμαράς που
διεκδικούσε την πρωθυπουργία είχε δίκιο υπό κάποια έννοια, που δεν απείχε από
την αλήθεια. Άρα ο Αντώνης Σαμαράς που βρίσκεται σήμερα στην θέση του
πρωθυπουργού, αποτελεί δίχως αμφιβολία έναν ρόλο για
ιλαροτραγωδία.
Αν και είναι απολύτως αδόκιμο, δεν θα ήθελα να ταυτίσω το πρόσωπο Αντώνης Σαμαράς με τον ρόλο του ως πρωθυπουργός. Και δεν το κάνω γιατί εάν το αποτολμούσα θα έπρεπε να τον χαρακτηρίσω καραγκιόζη. Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι διπλοπρόσωπος δεν είναι ο Αντώνης Σαμαράς, αλλά διχασμένη προσωπικότητα ο πρωθυπουργός της Ελλάδας, ο οποίος προδήλως από φιλοπατρία και μόνον ορμώμενος, όχι μόνον συγκρότησε ένα υπουργικό συμβούλιο που αποτελεί απόλυτη όσμωση της ΝΔ με το ΠΑΣΟΚ, μία γνήσια συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, αλλά ταυτόχρονα φρόντισε αυτό να διακοσμείται με τα χρώματα της πατρωνίας, της οικογενειοκρατίας και της διαπλοκής. Με σημαία αυτά τα τρία ο πρωθυπουργός σκοπεύει να καταπολεμήσει το πελατειακό κράτος, μπορεί και τα εξωθεσμικά κέντρα, τα οποία θα συνέφερε μία κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ!!!
Δεν πιστεύω να μπερδεύεστε από την παραπάνω αντίφαση; Είπαμε δεν ταυτίζεται το πρόσωπο Αντώνης Σαμαράς με τον πρωθυπουργό, άρα δεν πρόκειται για σχιζοφρένεια! Πρόκειται απλώς για έκφραση υπέρτατης εθνικής ανάγκης να σπάσουν τα αυγά της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ για να κατασκευαστεί μία προεκλογική ομελέτα ΝΔΠΑΣΟΚ ως κυβέρνηση – φάρσα μήπως και επιτρέψουμε ως χώρα στην κυρία Μέρκελ να φτάσει σχετικά αξιοπρεπώς στην κάλπη των γενικών γερμανικών εκλογών. Έλα, όμως, που επιμένω ακόμη και σήμερα και ιδιαίτερα σήμερα μετά την με παραθεσμικό τρόπο ασφαλώς ανακοίνωση της σύνθεσης του νέου υπουργικού συμβουλίου υπό τον κ. Σαμαρά: εκλογές στην Ελλάδα θα έχουμε είτε πριν τις γερμανικές με Σαμαρά, είτε αμέσως μετά δίχως Σαμαρά! Η μορφή του υπουργικού συμβουλίου που διαβάζω μέσω «δημοσιογραφικών» πληροφοριών, πριν αυτό ανακοινωθεί επίσημα, έρχεται να επιβεβαιώσει την άποψή μου, η οποία ασφαλώς προκύπτει από μακροπολιτική ανάλυση που συμπεριλαμβάνει την εξέλιξη στην εθνική οικονομία και αγορά και όχι από οποιουδήποτε τύπου μικροπολιτική προσέγγιση. Σύμφωνοι, η μικροπολιτική μέσω του μηχανισμού της διαπλοκής είναι αυτή που επιχείρησε και επιχειρεί να διασκεδάσει την πολιτική αναγκαιότητα των εκλογών, όχι όμως ως στρατήγημα, αλλά ως απέλπιδα τακτική κίνηση για να μην χρεωθεί η ηγεσία της ΝΔ, ή η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ την καταφυγή στην «κάλπη της σωτηρίας» και να ολοκληρωθούν οικονομικού και διοικητικού, ακόμα και δικαστικού χαρακτήρα διευθετήσεις, πριν την διεξαγωγή εκλογών. Δεν γίνεται να πάμε σε εκλογές, για παράδειγμα, δίχως να ξεκαθαρίσει το τραπεζικό τοπίο και δρομολογηθούν οι διευθετήσεις για νέα αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους παράλληλα με το ιδιωτικό. Αυτό είναι πολύ σοβαρότερο ζήτημα για τους παράγοντες της τρόικας από το κλίμα των γερμανικών εκλογών. Μην αμφιβάλετε καθόλου ότι τόσο ο κ. Σαμαράς όσο και ο κ. Βενιζέλος θα μπορούσαν να βάλουν φωτιά στα μπατζάκια της κ. Μέρκελ, πράγμα το οποίο ασφαλώς γνωρίζει και η ίδια. Ουδείς από τους χριστιανοδημοκράτες της Ευρώπης μοιάζει να εμπιστεύεται τον κ. Σαμαρά. Και η πολιτική ταύτισή του με τον άνθρωπο που ως υπουργός οικονομικών προκαλούσε ιλαρότητα τόσο στους χριστιανοδημοκράτες, όσο και στους σοσιαλδημοκράτες μάλλον ως ιλαροτραγωδία εκλαμβάνεται. Το ιλαρό τμήμα προφανώς είναι ο κ. Βενιζέλος, ενώ ο κ. Σαμαράς μάλλον διατηρεί το προνόμιο της τραγωδίας. Μετά από αυτά μόνον με μία ευχή θα μπορούσε κανείς να καταλήξει: μακάρι αυτή η κυβέρνηση να οδηγήσει σε εκλογές, παίζοντας έστω το παιχνίδι «τις εκλογές προκάλεσε ο άλλος και όχι εγώ» και όχι μέσω της επιβολής καθεστώτος τυπικής μορφής χούντας.
Αν και είναι απολύτως αδόκιμο, δεν θα ήθελα να ταυτίσω το πρόσωπο Αντώνης Σαμαράς με τον ρόλο του ως πρωθυπουργός. Και δεν το κάνω γιατί εάν το αποτολμούσα θα έπρεπε να τον χαρακτηρίσω καραγκιόζη. Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι διπλοπρόσωπος δεν είναι ο Αντώνης Σαμαράς, αλλά διχασμένη προσωπικότητα ο πρωθυπουργός της Ελλάδας, ο οποίος προδήλως από φιλοπατρία και μόνον ορμώμενος, όχι μόνον συγκρότησε ένα υπουργικό συμβούλιο που αποτελεί απόλυτη όσμωση της ΝΔ με το ΠΑΣΟΚ, μία γνήσια συγκυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ, αλλά ταυτόχρονα φρόντισε αυτό να διακοσμείται με τα χρώματα της πατρωνίας, της οικογενειοκρατίας και της διαπλοκής. Με σημαία αυτά τα τρία ο πρωθυπουργός σκοπεύει να καταπολεμήσει το πελατειακό κράτος, μπορεί και τα εξωθεσμικά κέντρα, τα οποία θα συνέφερε μία κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ!!!
Δεν πιστεύω να μπερδεύεστε από την παραπάνω αντίφαση; Είπαμε δεν ταυτίζεται το πρόσωπο Αντώνης Σαμαράς με τον πρωθυπουργό, άρα δεν πρόκειται για σχιζοφρένεια! Πρόκειται απλώς για έκφραση υπέρτατης εθνικής ανάγκης να σπάσουν τα αυγά της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ για να κατασκευαστεί μία προεκλογική ομελέτα ΝΔΠΑΣΟΚ ως κυβέρνηση – φάρσα μήπως και επιτρέψουμε ως χώρα στην κυρία Μέρκελ να φτάσει σχετικά αξιοπρεπώς στην κάλπη των γενικών γερμανικών εκλογών. Έλα, όμως, που επιμένω ακόμη και σήμερα και ιδιαίτερα σήμερα μετά την με παραθεσμικό τρόπο ασφαλώς ανακοίνωση της σύνθεσης του νέου υπουργικού συμβουλίου υπό τον κ. Σαμαρά: εκλογές στην Ελλάδα θα έχουμε είτε πριν τις γερμανικές με Σαμαρά, είτε αμέσως μετά δίχως Σαμαρά! Η μορφή του υπουργικού συμβουλίου που διαβάζω μέσω «δημοσιογραφικών» πληροφοριών, πριν αυτό ανακοινωθεί επίσημα, έρχεται να επιβεβαιώσει την άποψή μου, η οποία ασφαλώς προκύπτει από μακροπολιτική ανάλυση που συμπεριλαμβάνει την εξέλιξη στην εθνική οικονομία και αγορά και όχι από οποιουδήποτε τύπου μικροπολιτική προσέγγιση. Σύμφωνοι, η μικροπολιτική μέσω του μηχανισμού της διαπλοκής είναι αυτή που επιχείρησε και επιχειρεί να διασκεδάσει την πολιτική αναγκαιότητα των εκλογών, όχι όμως ως στρατήγημα, αλλά ως απέλπιδα τακτική κίνηση για να μην χρεωθεί η ηγεσία της ΝΔ, ή η ηγεσία του ΠΑΣΟΚ την καταφυγή στην «κάλπη της σωτηρίας» και να ολοκληρωθούν οικονομικού και διοικητικού, ακόμα και δικαστικού χαρακτήρα διευθετήσεις, πριν την διεξαγωγή εκλογών. Δεν γίνεται να πάμε σε εκλογές, για παράδειγμα, δίχως να ξεκαθαρίσει το τραπεζικό τοπίο και δρομολογηθούν οι διευθετήσεις για νέα αναδιάρθρωση του δημόσιου χρέους παράλληλα με το ιδιωτικό. Αυτό είναι πολύ σοβαρότερο ζήτημα για τους παράγοντες της τρόικας από το κλίμα των γερμανικών εκλογών. Μην αμφιβάλετε καθόλου ότι τόσο ο κ. Σαμαράς όσο και ο κ. Βενιζέλος θα μπορούσαν να βάλουν φωτιά στα μπατζάκια της κ. Μέρκελ, πράγμα το οποίο ασφαλώς γνωρίζει και η ίδια. Ουδείς από τους χριστιανοδημοκράτες της Ευρώπης μοιάζει να εμπιστεύεται τον κ. Σαμαρά. Και η πολιτική ταύτισή του με τον άνθρωπο που ως υπουργός οικονομικών προκαλούσε ιλαρότητα τόσο στους χριστιανοδημοκράτες, όσο και στους σοσιαλδημοκράτες μάλλον ως ιλαροτραγωδία εκλαμβάνεται. Το ιλαρό τμήμα προφανώς είναι ο κ. Βενιζέλος, ενώ ο κ. Σαμαράς μάλλον διατηρεί το προνόμιο της τραγωδίας. Μετά από αυτά μόνον με μία ευχή θα μπορούσε κανείς να καταλήξει: μακάρι αυτή η κυβέρνηση να οδηγήσει σε εκλογές, παίζοντας έστω το παιχνίδι «τις εκλογές προκάλεσε ο άλλος και όχι εγώ» και όχι μέσω της επιβολής καθεστώτος τυπικής μορφής χούντας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου