Γιάννης Μακριδάκης
Φέτος ο Ιούνιος είναι πολύ περίεργος. Φυσάει ολημερίς ένα δροσερό βοριαδάκι, το οποίο ανεβαίνει σε ένταση κατά τη διάρκεια της νύχτας, ανάποδο δηλαδή από τα γνωστά μας μελτέμια, και εξαιτίας του η θάλασσα, είναι ασυνήθιστα παγωμένη. Συνήθως οι θάλασσές μας εδώ παγώνουν κατά το τέλος Ιουλίου και Αύγουστο, όταν αρχίζει το μελτέμι, που σπρώχνει τα επιφανειακά ζεστά νερά προς το πέλαγος και στην θέση τους...
αναδύονται τα γλυκά νερά του υδροφόρου ορίζοντα που έρχονται από το Πελινναίον όρος. Ποτέ τέτοια εποχή δεν είχαμε τόσο ισχυρούς βοριάδες και ποτέ τόσο κρύες θάλασσες.
Κάθε πρωί κι απόγευμα που πηγαίνω για μπάνιο, σκέφτομαι ότι αν ζούσα στην Αθήνα, θα ονειρευόμουν μια βουτιά στα νερά αυτά, αλλά δεν θα μπορούσα να φανταστώ πόσο παγωμένα είναι, τόσο που πιθανότατα δεν θα έμπαινα καν μέσα, αν με κάποιον υποθετικό τρόπο μπορούσα να διακτινιστώ εδώ από την Σόλωνος.
Κάτι τέτοιες σκέψεις κάνω όποτε μπαίνω στη θάλασσα και ύστερα που βγαίνω, το δροσερό βοριαδάκι μού φαίνεται πολύ ζεστό. Βρεγμένος πηγαίνω στο σπίτι. Και εκεί, αργά ή γρήγορα, έρχεται η ώρα που ακούω στο ραδιόφωνο τις διαφημίσεις της εποχής. Που δεν είναι άλλες βέβαια, από ρεκλάμες κλιματιστικών μηχανημάτων.
Ακούγοντας αυτές τις διαφημίσεις ένας άνθρωπος που είναι αποτοξινωμένος από τον καταναλωτισμό, ένας άνθρωπος που συνειδητά προσπαθεί να ζει στο περιθώριο του χρηματοοικονομικού συστήματος και στην καρδιά του οικοσυστήματος, δεν μπορεί παρά να απελπιστεί τελείως με την πορεία που τραβάει η ανθρωπότητα και με το σημείο κατάντιας στο οποίο βρίσκεται ήδη.
Καμία συναίσθηση δεν έχουν οι καταναλωτές ότι το σπίτι τους είναι ο πλανήτης γη. Βλέπουν τη ζωή και τον κόσμο τόσο κοντόφθαλμα όσο τους επιτρέπουν οι τέσσερις τοίχοι του διαμερίσματος και του γραφείου που τους περικυκλώνει. Πατούν απερίσκεπτα ένα κουμπί, καταναλώνουν ή κατασπαταλούν ενέργεια, η οποία ούτε αναρωτιούνται, ούτε τους ενδιαφέρει πώς και πού παράγεται, για να δροσίσουν τον μικρόκοσμό τους και ταυτόχρονα να ανεβάσουν την θερμοκρασία του πλανήτη, του σπιτιού τους δλδ, έτσι ώστε να χρειαστούν μετά ισχυρότερα ψυκτικά μηχανήματα, που θα ανεβάζουν κι άλλο την θερμοκρασία του πλανήτη κ.ο.κ, ένας κύκλος φαύλος και αδιέξοδος όπως οι ζωές μας.
Ακούω τις διαφημίσεις των ολοένα και πιο ισχυρών και πιο τρομερών και πιο οικονομικών και πιο δροσιστικών μηχανημάτων κλιματισμού, που κάνουν το σπίτι βόρειο πόλο και μπορείς να έχεις το ψάρι στην κρεμάστρα και το παγωτό μέσα στο ντουλάπι, και είμαι βέβαιος ότι αυτή η ανθρωπότητα αποβλακώνεται και αυτοκαταστρέφεται με γοργούς ρυθμούς. Με 60% του πληθυσμού του πλανήτη ήδη αποβλακωμένους καταναλωτές, οι οποίοι δροσίζουν τους μικρόκοσμούς τους και είναι ευχαριστημένοι διότι ούτε που διανοούνται τίποτε παραπάνω από το ότι βγάζει δροσιά αυτό το πράγμα στον τοίχο, δεν βγαίνει για πολλά χρόνια η ιστορία. Και δεν αξίζει κιόλας να βγει.
Τα κλιματιστικά είναι μία μικρή μονάχα παράμετρος αυτής της κατάντιας του ανθρώπινου είδους. Όλη μέρα κι όλη νύχτα δισεκατομμύρια άνθρωποι επί γης καταναλώνουν φυσικους πόρους. Και δεν κάνουν το παραμικρό για να αναπληρώσουν έστω και το ένα εκατομμυριοστό αυτών. Κι ύστερα τους φταίει το σύστημα, οι παγκόσμιες συνωμοσίες, οι ηγεσίες, και εσχάτως η χρηματοοικονομική κρίση και η λιτότητα που δεν τους αφήνει να έχουν λεφτά για να σπαταλούν μη αναστρέψιμα ολοένα και περισσότερους φυσικούς πόρους, αφού ως γνωστόν, ο μόνος φυσικός πόρος που υπάρχει στον αποβλακωμένο νου του καταναλωτή είναι το χρήμα.
Με τις υγείες μας. Θεωρούμε εαυτούς και τα εξυπνότερα πλάσματα της φύσης. Όλα τα υπόλοιπα πλάσματα θα γελούσαν με τα χάλια μας, εάν δεν ήταν μονίμως, μέρα νύχτα τρομαγμένα, επειδή νιώθουν να απειλείται η ύπαρξή τους από την απληστία και την ηλιθιότητά μας. Τελικά η βλακεία, όχι μόνο είναι αήττητη αλλά και μπορεί να καταστρέψει το σύμπαν.
αναδύονται τα γλυκά νερά του υδροφόρου ορίζοντα που έρχονται από το Πελινναίον όρος. Ποτέ τέτοια εποχή δεν είχαμε τόσο ισχυρούς βοριάδες και ποτέ τόσο κρύες θάλασσες.
Κάθε πρωί κι απόγευμα που πηγαίνω για μπάνιο, σκέφτομαι ότι αν ζούσα στην Αθήνα, θα ονειρευόμουν μια βουτιά στα νερά αυτά, αλλά δεν θα μπορούσα να φανταστώ πόσο παγωμένα είναι, τόσο που πιθανότατα δεν θα έμπαινα καν μέσα, αν με κάποιον υποθετικό τρόπο μπορούσα να διακτινιστώ εδώ από την Σόλωνος.
Κάτι τέτοιες σκέψεις κάνω όποτε μπαίνω στη θάλασσα και ύστερα που βγαίνω, το δροσερό βοριαδάκι μού φαίνεται πολύ ζεστό. Βρεγμένος πηγαίνω στο σπίτι. Και εκεί, αργά ή γρήγορα, έρχεται η ώρα που ακούω στο ραδιόφωνο τις διαφημίσεις της εποχής. Που δεν είναι άλλες βέβαια, από ρεκλάμες κλιματιστικών μηχανημάτων.
Ακούγοντας αυτές τις διαφημίσεις ένας άνθρωπος που είναι αποτοξινωμένος από τον καταναλωτισμό, ένας άνθρωπος που συνειδητά προσπαθεί να ζει στο περιθώριο του χρηματοοικονομικού συστήματος και στην καρδιά του οικοσυστήματος, δεν μπορεί παρά να απελπιστεί τελείως με την πορεία που τραβάει η ανθρωπότητα και με το σημείο κατάντιας στο οποίο βρίσκεται ήδη.
Καμία συναίσθηση δεν έχουν οι καταναλωτές ότι το σπίτι τους είναι ο πλανήτης γη. Βλέπουν τη ζωή και τον κόσμο τόσο κοντόφθαλμα όσο τους επιτρέπουν οι τέσσερις τοίχοι του διαμερίσματος και του γραφείου που τους περικυκλώνει. Πατούν απερίσκεπτα ένα κουμπί, καταναλώνουν ή κατασπαταλούν ενέργεια, η οποία ούτε αναρωτιούνται, ούτε τους ενδιαφέρει πώς και πού παράγεται, για να δροσίσουν τον μικρόκοσμό τους και ταυτόχρονα να ανεβάσουν την θερμοκρασία του πλανήτη, του σπιτιού τους δλδ, έτσι ώστε να χρειαστούν μετά ισχυρότερα ψυκτικά μηχανήματα, που θα ανεβάζουν κι άλλο την θερμοκρασία του πλανήτη κ.ο.κ, ένας κύκλος φαύλος και αδιέξοδος όπως οι ζωές μας.
Ακούω τις διαφημίσεις των ολοένα και πιο ισχυρών και πιο τρομερών και πιο οικονομικών και πιο δροσιστικών μηχανημάτων κλιματισμού, που κάνουν το σπίτι βόρειο πόλο και μπορείς να έχεις το ψάρι στην κρεμάστρα και το παγωτό μέσα στο ντουλάπι, και είμαι βέβαιος ότι αυτή η ανθρωπότητα αποβλακώνεται και αυτοκαταστρέφεται με γοργούς ρυθμούς. Με 60% του πληθυσμού του πλανήτη ήδη αποβλακωμένους καταναλωτές, οι οποίοι δροσίζουν τους μικρόκοσμούς τους και είναι ευχαριστημένοι διότι ούτε που διανοούνται τίποτε παραπάνω από το ότι βγάζει δροσιά αυτό το πράγμα στον τοίχο, δεν βγαίνει για πολλά χρόνια η ιστορία. Και δεν αξίζει κιόλας να βγει.
Τα κλιματιστικά είναι μία μικρή μονάχα παράμετρος αυτής της κατάντιας του ανθρώπινου είδους. Όλη μέρα κι όλη νύχτα δισεκατομμύρια άνθρωποι επί γης καταναλώνουν φυσικους πόρους. Και δεν κάνουν το παραμικρό για να αναπληρώσουν έστω και το ένα εκατομμυριοστό αυτών. Κι ύστερα τους φταίει το σύστημα, οι παγκόσμιες συνωμοσίες, οι ηγεσίες, και εσχάτως η χρηματοοικονομική κρίση και η λιτότητα που δεν τους αφήνει να έχουν λεφτά για να σπαταλούν μη αναστρέψιμα ολοένα και περισσότερους φυσικούς πόρους, αφού ως γνωστόν, ο μόνος φυσικός πόρος που υπάρχει στον αποβλακωμένο νου του καταναλωτή είναι το χρήμα.
Με τις υγείες μας. Θεωρούμε εαυτούς και τα εξυπνότερα πλάσματα της φύσης. Όλα τα υπόλοιπα πλάσματα θα γελούσαν με τα χάλια μας, εάν δεν ήταν μονίμως, μέρα νύχτα τρομαγμένα, επειδή νιώθουν να απειλείται η ύπαρξή τους από την απληστία και την ηλιθιότητά μας. Τελικά η βλακεία, όχι μόνο είναι αήττητη αλλά και μπορεί να καταστρέψει το σύμπαν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου