Μία μικρή ιστορία…

Ακόμα κι’ απ’ ατσάλι να ‘σαι φτιαγμένος έρχεται μία στιγμή που λυγίζεις. Λίγο η απίστευτη διαστροφή της πραγματικότητας, που καταπίνουν αμάσητη όσοι δεν ξέρουν ιστορία ή βαριούνται να σκεφτούν, περισσότερο η προσπάθεια να μην απαντήσεις σε κατώτερες μορφές ζωής και. ορίστε η, σχεδόν, πλήρης εικόνα. Τα γεγονότα των τελευταίων επτά ετών είναι, λίγο-πολύ γνωστά κι’ αν δεν (είναι), όποιος ενδιαφέρεται μπορεί να τα διαβάσει (με κάθε λεπτομέρεια) σ’ αυτό εδώ το ιστολόγιο. Κάποια στιγμή θα βρω το κουράγιο (γιατί χρόνο πλέον έχω) να καταγράψω τα γεγονότα αν και, κάθε φορά που το σκέπτομαι λέω στον εαυτό μου: ποιος ενδιαφέρεται. Πολλοί, απαντούν οι άγνωστοι μέχρι πριν 2-3 χρόνια αναγνώστες με τους οποίους (ξανα)βρεθήκαμε σ’ ένα μπαράκι στη Νέα Κηφισιά. Δύο γενιές μεγάλωσαν με τα περιοδικά των παλαιών Τεχνικών Εκδόσεων και οφείλεις να πεις την ιστορία. Μα, απαντούν οι άλλοι μου …εαυτοί (γνωστοί σε όσους διαθέτουν ίχνος χιούμορ), κανείς δημοσιογράφος/εκδότης δεν «είπε την ιστορία του» σε μία καθημαγμένη χώρα σαν τη  Ελλάδα. Ποιος νοιάζεται τι έπαθε ο Κ.Κ, ο Μποζόν ντε Χιγκς ή ο Μάντης Κάλχας όταν ένας ολόκληρος λαός είχε πουληθεί, προδοθεί, διακορευτεί από τις ηγεσίες του, με μία-δύο εξαιρέσεις τα τελευταία 50 χρόνια;
Μαζευτήκαμε που λέτε ο Γιώργος, ο Ανδρέας, ο Δημήτρης, ο Κωνσταντίνος και άλλοι και, ήτα σαν όλοι όσοι μεγάλωσαν ή διάβαζαν τα περιοδικά μας (μέχρι το 2006 που, εξ αιτίας δικών λαθών πουλήθηκαν σε άλλη εκδοτική εταιρία), να ήταν εκεί. Μη στενοχωριέσαι δάσκαλε, μου είπαν. Εμείς γνωρίζουμε την αλήθεια κι’ αυτό το «δάσκαλε» μου έδωσε δύναμη και τιμή που αισθάνθηκα πως δεν μπορούσα να σηκώσω. Η λέξη «δάσκαλος» είναι βαριά. Παλιότερα αποδίδονταν στους καθηγητές μας που, σαν φωτίσες στο σκοτάδι, προσπαθούσαν να μας «μάθουν γράμματα». Τους θυμάμαι με αγάπη περισσή να έρχονται στο σχολείο με το τραμ ή το λεωφορείο αδύνατοι, φτωχικά ντυμένοι λάμποντας όμως από γνώσεις, πνευματική και φυσική καθαριότητα. Τι σχέση έχω εγώ μ’  αυτούς; Σχεδόν καμία και λέω «σχεδόν» γιατί, έχω συναντήσει πολλές εκατοντάδες αναγνώστες που είπαν ότι, τα περιοδικά τους άνοιξαν κάποιον καλύτερο δρόμο για το μέλλον.
Γιατί όμως αυτό το σημείωμα; Απλά για να τους ευχαριστήσω με καθυστέρηση ενός άγριου (για μένα) μήνα για τη συμπαράσταση. Μπορεί να μη το κατάλαβαν αφού, το ίδιο πρωινό κάποιοι, καλύτεροι από μένα επαγγελματίες, άνθρωποι που, με τη δουλειά τους έδωσαν «ψωμί» και ασφάλεια σε εκατοντάδες εργαζόμενους, με είχαν «ξεγυμνώσει» αποκαλύπτοντας το πραγματικό μου πρόσωπο.
Το οποίο ήταν άφαντο από το 1970 ως το 2006 και εμφανίστηκε όταν η παρά φύση ένωση «Αγράμματων Συμπλεγματικών» με  αρσενικές (και θηλυκές) επιχειρηματικές πόρνες γέννησε τέρατα.
Όπως έχω πολλές φορές γράψει, οι Τεχνικές Εκδόσεις πέθαναν μία φορά το 2006 και μία δεύτερη το 2013. Ίσως ρωτήσετε πόσες φορές πέθαναν οι ιδέες τους.
Είπαμε… Οι ιδέες δεν πεθαίνουν από κάθε λογής σφαίρες αφού είναι  αλεξίσφαιρες

Κ.Κ.

kavvathas.com