Της Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη
Εντελώς πρόσφατα η Γερμανίδα καγκελάριος Άγκελα Μέρκελ δήλωνε με φανερή ικανοποίηση ότι ‘η Ιρλανδία αποτελεί φωτεινό παράδειγμα της επιτυχίας της πολιτικής λιτότητας», που «καθιστά μια οικονομία ισχυρότερη από όσο πριν την υπαγωγή της στο ΔΝΤ». Στον ίδιο αστερισμό και η επί κεφαλής του ΔΝΤ Χριστίνα Λαγκάρντ έκφραζε τη βεβαιότητα ότι «σύντομα θα αναγνωριστεί η επιτυχία της πολιτικής του ΔΝΤ».
Δυστυχώς, όμως, η βελτίωση που εμφάνισε η οικονομία της Ιρλανδίας ήταν στιγμιαία, ενώ στη συνέχεια βούλιαξε και πάλι στην ύφεση. Ειδικότερα, η μικρή αύξηση των εξαγωγών της, που τροφοδότησε τις θριαμβολογίες των οπαδών τής, χωρίς όρια και χωρίς ημερομηνία λήξης, λιτότητας αποδείχθηκε αδύναμη για να εξουδετερώσει την κατάρρευση της πραγματικής οικονομίας της, που συνεχίστηκε χωρίς διακοπή. Όπως είναι γνωστό η Ιρλανδία έλαβε ένα πακέτο βοήθειας 67,5 Ε δισεκατομμυρίων, με τη βεβαιότητα ότι η ανόρθωση της οικονομίας της, χάρη στο πρόγραμμα λιτότητας, θα ήταν ταχύτατη. Η θλιβερή ιστορία του στραγγαλισμού κάθε αναπτυξιακής ροπής, στην Ιρλανδία, ακολούθησε την πεπατημένη του ΔΝΤ. Δηλαδή, μείωση των μισθών, αύξηση των φόρων, πτώση της δημόσιας δαπάνης, με την φρούδα ελπίδα ότι ο συνδυασμός θα οδηγούσε στην αναγέννηση της ιρλανδικής οικονομίας. Τα απογοητευτικά, αλλά αναμενόμενα αποτελέσματα είναι η πτώση του ΑΕΠ κατά 1.8%, το 2012 σε σύγκριση με το προηγούμενο έτος, η μείωση των εξαγωγών κατά 3.2%, η πτώση της κατανάλωσης κατά 3% το πρώτο τρίμηνο του 2013 σε σύγκριση με το αντίστοιχο του 2012, η συνεχιζόμενη πτώση της τιμής των κατοικιών, η πτώση των μισθών κατά 20% στον ιδιωτικό τομέα, η υψηλή ανεργία με εκπατρισμό των νέων και η αδυναμία καταβολής των δόσεων των στεγαστικών δανείων.
Ωστόσο, και σε πείσμα του φιάσκου, στο οποίο κατέληξε η “success story” της Ιρλανδίας, η παταγώδης αυτή αποτυχία αποσιωπάται, μεθοδικά, όπως άλλωστε συνέβη και με το λάθος του ΔΝΤ στην Ελλάδα, ώστε η τρόικα να μπορεί να συνεχίζει απερίσπαστη την ίδια εγκληματική πολιτική, με τις ίδιες φρούδες ελπίδες στον υπόλοιπο ευρωπαϊκό νότο.
Για τη συνέχιση αυτής της αδιέξοδης πολιτικής, που σε περίοδο ειρήνης κατόρθωσε να δημιουργήσει στην Ευρώπη των 27 22,7 εκατομμύρια ανέργους, ενώ μόνο στην Ελλάδα οι άνεργοι πλησιάζουν το 1,5 εκατομμύριο ευθύνεται, πρωτίστως, η Γερμανία και στη συνέχεια, βέβαια, και οι υπόλοιποι ευρωπαίοι ηγέτες, που πειθήνια την ακολουθούν. Ας σημειωθεί ότι η Γερμανία, αν και άρχισε να αντιμετωπίζει και η ίδια κάποια προβλήματα αυτής της εγκληματικής πολιτικής, που επιβάλλει σε ολόκληρη την Ευρώπη, ωστόσο, η ανεργία της μέχρι στιγμής δεν υπερβαίνει το 7,7%, ενώ είναι η μόνη που θα συμμορφωθεί με τους σκληρούς κανόνες του Συμφώνου Σταθερότητας, εφόσον το έλλειμμά της είναι μόνο 0.2% του ΑΕΠ της.
Είναι άξιο απορίας το πώς δεν έγινε, ακόμη, αντιληπτή, ύστερα από τόσες αποτυχίες και καμία απολύτως επιτυχία, η αδυσώπητη πραγματικότητα: ότι δηλαδή η πολιτική αυτή της λιτότητας, αν συνεχιστεί, θα καταστρέψει ολοκληρωτικά την Ευρώπη. Είναι, επιπλέον, ανεξήγητη η ψυχραιμία των ευρωπαίων ηγετών, οι οποίοι έχουν την υπομονή να συνεδριάζουν για ατέλειωτες ώρες, χωρίς και να θίγουν επιτέλους την καρδιά του προβλήματος, που καταποντίζει τις οικονομίες τους και εξαθλιώνει τους λαούς τους. Αντιθέτως επιδίδονται στη λήψη ατυχών αποφάσεων για μερικότερα θέματα, όπως είναι και το πρόσφατο, αναφορικά με τους νέους τρόπους σωτηρίας των τραπεζών, που βαθαίνουν ακόμη περισσότερο την κρίση των πραγματικών οικονομιών τους.
Δυστυχώς, όμως, η βελτίωση που εμφάνισε η οικονομία της Ιρλανδίας ήταν στιγμιαία, ενώ στη συνέχεια βούλιαξε και πάλι στην ύφεση. Ειδικότερα, η μικρή αύξηση των εξαγωγών της, που τροφοδότησε τις θριαμβολογίες των οπαδών τής, χωρίς όρια και χωρίς ημερομηνία λήξης, λιτότητας αποδείχθηκε αδύναμη για να εξουδετερώσει την κατάρρευση της πραγματικής οικονομίας της, που συνεχίστηκε χωρίς διακοπή. Όπως είναι γνωστό η Ιρλανδία έλαβε ένα πακέτο βοήθειας 67,5 Ε δισεκατομμυρίων, με τη βεβαιότητα ότι η ανόρθωση της οικονομίας της, χάρη στο πρόγραμμα λιτότητας, θα ήταν ταχύτατη. Η θλιβερή ιστορία του στραγγαλισμού κάθε αναπτυξιακής ροπής, στην Ιρλανδία, ακολούθησε την πεπατημένη του ΔΝΤ. Δηλαδή, μείωση των μισθών, αύξηση των φόρων, πτώση της δημόσιας δαπάνης, με την φρούδα ελπίδα ότι ο συνδυασμός θα οδηγούσε στην αναγέννηση της ιρλανδικής οικονομίας. Τα απογοητευτικά, αλλά αναμενόμενα αποτελέσματα είναι η πτώση του ΑΕΠ κατά 1.8%, το 2012 σε σύγκριση με το προηγούμενο έτος, η μείωση των εξαγωγών κατά 3.2%, η πτώση της κατανάλωσης κατά 3% το πρώτο τρίμηνο του 2013 σε σύγκριση με το αντίστοιχο του 2012, η συνεχιζόμενη πτώση της τιμής των κατοικιών, η πτώση των μισθών κατά 20% στον ιδιωτικό τομέα, η υψηλή ανεργία με εκπατρισμό των νέων και η αδυναμία καταβολής των δόσεων των στεγαστικών δανείων.
Ωστόσο, και σε πείσμα του φιάσκου, στο οποίο κατέληξε η “success story” της Ιρλανδίας, η παταγώδης αυτή αποτυχία αποσιωπάται, μεθοδικά, όπως άλλωστε συνέβη και με το λάθος του ΔΝΤ στην Ελλάδα, ώστε η τρόικα να μπορεί να συνεχίζει απερίσπαστη την ίδια εγκληματική πολιτική, με τις ίδιες φρούδες ελπίδες στον υπόλοιπο ευρωπαϊκό νότο.
Για τη συνέχιση αυτής της αδιέξοδης πολιτικής, που σε περίοδο ειρήνης κατόρθωσε να δημιουργήσει στην Ευρώπη των 27 22,7 εκατομμύρια ανέργους, ενώ μόνο στην Ελλάδα οι άνεργοι πλησιάζουν το 1,5 εκατομμύριο ευθύνεται, πρωτίστως, η Γερμανία και στη συνέχεια, βέβαια, και οι υπόλοιποι ευρωπαίοι ηγέτες, που πειθήνια την ακολουθούν. Ας σημειωθεί ότι η Γερμανία, αν και άρχισε να αντιμετωπίζει και η ίδια κάποια προβλήματα αυτής της εγκληματικής πολιτικής, που επιβάλλει σε ολόκληρη την Ευρώπη, ωστόσο, η ανεργία της μέχρι στιγμής δεν υπερβαίνει το 7,7%, ενώ είναι η μόνη που θα συμμορφωθεί με τους σκληρούς κανόνες του Συμφώνου Σταθερότητας, εφόσον το έλλειμμά της είναι μόνο 0.2% του ΑΕΠ της.
Είναι άξιο απορίας το πώς δεν έγινε, ακόμη, αντιληπτή, ύστερα από τόσες αποτυχίες και καμία απολύτως επιτυχία, η αδυσώπητη πραγματικότητα: ότι δηλαδή η πολιτική αυτή της λιτότητας, αν συνεχιστεί, θα καταστρέψει ολοκληρωτικά την Ευρώπη. Είναι, επιπλέον, ανεξήγητη η ψυχραιμία των ευρωπαίων ηγετών, οι οποίοι έχουν την υπομονή να συνεδριάζουν για ατέλειωτες ώρες, χωρίς και να θίγουν επιτέλους την καρδιά του προβλήματος, που καταποντίζει τις οικονομίες τους και εξαθλιώνει τους λαούς τους. Αντιθέτως επιδίδονται στη λήψη ατυχών αποφάσεων για μερικότερα θέματα, όπως είναι και το πρόσφατο, αναφορικά με τους νέους τρόπους σωτηρίας των τραπεζών, που βαθαίνουν ακόμη περισσότερο την κρίση των πραγματικών οικονομιών τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου