Λιάνα Κανέλλη
Ο νεαρός άντρας έχει βγει βόλτα στη γειτονιά μ' ένα σκυλί μαύρο, οπότε εξ ορισμού απειλητικό, μεγαλόσωμο, οπότε εξ ορισμού δυνατό, Ροντβάιλερ, οπότε αφού δεν το δάγκωσε ποτέ άνθρωπος, κυκλοφορεί ως «κακό», ενισχυμένο από χολιγουντιανά θρίλερ και «προφητείες». Η απέναντι κυρία, οικεία κι ευγενής, σταυροκοπιέται φωναχτά επικαλείται την Παναγιά και αναρωτιέται «τι είναι τούτο;»... Η εκπαιδεύτρια του σκύλου δυο βήματα παραπίσω, ευγενικώς παρεμβαίνει και ομιλεί περί μύθων κακής ράτσας, κάνει μια απονενοημένη προσπάθεια να καλμάρει το φόβο και την προκατάληψη της γενίκευσης. Στη θέα και μόνον του σκυλιού ο τρόμος δεν υποχωρεί. Η μορφωμένη γειτόνισσα δεν αρκείται, παρότι έχει και μάνα εκπαιδευτικό, στο παιδευτικότατον «το παιδί σου και το σκυλί σου όπως το μάθεις»... Το σκυλί χαριεντίζεται ηρέμως. Δίνει στίγμα προθέσεων με το κούνημα της ουράς του, αλλά φευ, η φυγή μπρος στο μαύρο, το κακό σκυλί, είναι το λογικό τέλος του σκηνικού άμα τη εμφανίσει της... ράτσας του.
Ο Κεμάλ τρόμαξε τη μαμά και τον μπαμπά ! Πού να φανταστούν πως στέλνουν το παιδί στο Δημοτικό, στην προσφυγοδέχτρα βόρεια Ελλάδα και κοτζάμ μορφωμένη κι ευαίσθητη δασκάλα, παίζει με την ψυχή του, ύπουλα , με όπλα σαν τη μουσική του σκύλου Χατζιδάκι και του Ροντβάιλερ Γκάτσου ! Είναι δόντια οι νότες και κυνόδοντες οι στίχοι, και δαγκώνουν τις παιδικές ψυχές... Η διευθύντρια ελέγχει και ελέγχεται πολιτισμικώς για την αντοχή της στο κακό που τους βρήκε στο σχολειό.
Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας είναι γενναίος. Δε φοβάται τα σκυλιά τα καπιταλιστικά που είναι εκπαιδευμένα να δαγκώνουν τους δούλους εργάτες και να βαστάνε την τάξη στο ανθρώπινο κοπάδι. Ξέρει να πλησιάζει τα σκυλιά της ανάπτυξης. Αυτά έχουν διδαχτεί από κούνια να δαγκώνουν στο λαιμό, ανεξαρτήτως ράτσας και περιλαίμιου. Μπορεί να είναι γερμανικοί λύκοι, αμερικάνικα Ροντβάιλερ, κινέζικα Πεκινουά, ελληνικά Γκέκας κι αλβανικά κι αφγανικά και κολομβιάνικα... Δεν είναι ράτσα τα καπιτάλια. Είναι τάξη εκπαίδευσης των ανθρώπων. Και πήγε και τα είδε στο καθαρό κι εν πλήρει τάξει εκτροφείο τους. Αφοβος. Κάτοχος των γαλανόλευκων περιλαιμίων τους που γράφουν ομοιόμορφα «κέρδος».
Είναι να μη σε βρει αδέσποτη σφαίρα σε δεσπόζουσα θέση αδυναμίας. Ετσι κι απασφαλιστεί επιστημονικώς το... DNA και περάσει στις ασφαλιστικές εταιρείες και στο συνταξιοδοτικό ή προνοιακό σύστημα, τότε οι δεσπότες βγάζουν φράγκα πιθανολογώντας επί του τρόμου σου. Αμολάς μια ιστορία για σκύλους και ύστερα προσλαμβάνεις τον μπόγια. Το αντιρατσιστικό σκυλί δαγκώνει; Και ποιον; Στο περιλαίμιο η απάντηση: «Η εταιρεία μπορεί να είναι πολυεθνική. Η κοινωνία ποτέ». Αλήτες, που θα πείτε εθνικό ποιητή τον Παλαμά, που έγραψε το Δωδεκάλογο του Γύφτου... Γαβ! Γαβ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου