...τις βραδιές συνθήματα γράφαμε στους τοίχους πέφταμε φωνάζοντας κάτω οι Γερμανοί...

 

Το απομεσήμερο έμοιαζε να στέκει σαν αμάξι γέρικο στην ανηφοριά

κάθε απομεσήμερο στο παλιό μας στέκι πίσω απ' το μαγέρικο του Ντελη-βοριά

Κι όλα μοιάζαν ουρανός και ψωμί σπιτίσιο κι όλα μοιάζαν ουρανός και γλυκό γλυκό ψωμί

Γνώριζες τα βήματα ξέκρινα τους ήχους και φωτιές ανάβαμε με σβηστή φωνή...

τις βραδιές συνθήματα γράφαμε στους τοίχους πέφταμε φωνάζοντας κάτω οι Γερμανοί

Κι όλα μοιάζαν ουρανός και ψωμί σπιτίσιο κι όλα μοιάζαν ουρανός και πικρό πικρό ψωμί

Τάχα τι να ζήλεψαν στα χλωμά σου μάτια που γιομαν τ' απόβραδο γλύκα πρωινή

ήρθαν και βασίλεψαν τα βαθιά σου μάτια κάποιο Σαββατόβραδο στην Καισαριανή

Κι όλα γίναν κεραυνός πελαγίσια αρμύρα κι όλα γίναν κεραυνός και πικρό πικρό ψωμί

 

Σαββατόβραδο στην Καισαριανή

Στίχοι: Λευτέρης Παπαδόπουλος

Μουσική: Σταύρος Ξαρχάκος
Πρώτη εκτέλεση: Γρηγόρης Μπιθικώτσης

stoxasmos-politikh.blogspot.gr

 

ΥΓ του blog: Το δάκρυ τ' άκοπο κι η αντάρα της ψυχής που προκαλεί τούτος ο στοίχος και τούτη η μουσική δεν είναι άλλος ένας εθνικός μύθος κύριε Δήμου και κυρία Ρεπούση. Είναι ένας ατσάλινος κι αδιάσπαστος δεσμός, έρωτας αγιάτρευτος, με την την λευτεριά και τις ιδέες που γέννησαν τούτα τα χώματα, σμίλεψαν τα μανιασμένα κύματα και κουβαλάει μέσα του τούτος ο λαός είτε τον πεις Πελασγό, είτε Μινωίτη, Αθηναίο, Σπαρτιάτη, Μακεδόνα, Ίωνα, Θράκα, ρωμιό, γραικό ή Έλληνα.