της Σοφίας Λαμπίκη
Αυτή η χώρα μισεί τα παιδιά της.
Χρόνια το παρακολουθώ και το πιστεύω ακράδαντα.
Μην ακούτε τις πομφόλυγες «κάνω τα πάντα για τα παιδιά μου» ή «σαν την ελληνίδα μάνα δεν υπάρχει»
Ψέματα.
Παρακολουθείς και βλέπεις χρόνια τώρα.
Οι μαθητές, έφηβοι;
Τρέχουν σα τους Βέγγους από φροντιστήριο σε σχολείο, σε γυμναστήριο και μπαλέτο, σε ξένες γλώσσες και ωδεία για να εκπληρώσουν τα όνειρα των γονιών τους.
Κανείς δεν τα ρώτησε ποια είναι τα δικά τους όνειρα.
Φορτώνονται και την ηθική πίεση πως οι γονείς τους ξοδεύονται για να τα σπουδάσουν.
Αν αντισταθούν; Διαπομπεύονται μαζικά, «τσογλάνια που σηκώσανε κεφάλι, τι σκατά θέλουν πάλι τα κωλόπαιδα; Να χάσουν μαθήματα, να κάθονται.»
Λες και της εφηβείας ο σκοπός είναι να δουλεύεις σα δούλος, να χάνεις τα νιάτα σου για ένα αμφίβολο μέλλον.
Οι μεγαλύτερης ηλικίας νέοι;
Στην πυρά ομαδόν.
«Δεν ξέρουν τι θέλουν, κάθονται και τους ταΐζει η μαμά, δήθεν σπουδάζουν και κόβουν βόλτες.»
Αν εξεγερθούν; «Είναι αληταριά, θέλουν ξύλο, τσακίστε τους, μπουντρουμιάστε τους.»
Απίθανο επίσης ,και άξιο μελέτης, είναι το πώς οι μεγαλύτεροι χρεώνουν απίστευτες ευθύνες στους νέους ενώ, χαλαρά, απαλλάσσουν τους εαυτούς τους με γελοίες δικαιολογίες από κάθε ευθύνη.
Ζούμε στη χώρα που θεωρείται φυσιολογικό να συλλαμβάνεται ένας έφηβος επειδή συμμετείχε στην κατάληψη του σχολειού του αλλά να κάνει πάρτυ στη Μύκονο υπόδικος φοροφυγάς.
Γιατί;
Γιατί μισούν τόσο πολύ τους νέους;
Ίσως δεν έζησαν σαν νέοι αυτοί που τους μισούν, ίσως θρηνούν μέσα τους τον νέο που σκότωσαν για να βολευτούν σε ένα τριαράκι στο Χαλάνδρι κι ένα γυαλιστερό αυτοκίνητο.
Μπορεί να κοιτούν στον καθρέφτη και να βλέπουν μέσα το αυθάδικο νεανικό πρόσωπο που ξεπούλησαν για το τίποτα και για πάντα. Και φρενιάζουν.
Μπορεί να τους φοβούνται κιόλας. Ο νέος μπορεί να συντρίψει την μιζεριάρικη ρουτίνα του ενήλικα, να κάνει θρύψαλα ένα σαθρό καθεμέρα που μοιάζει με αιωνιότητα.
Κυρίως νιότη ίσον αλλαγή.
Και αλί! ο μικροαστός νοικοκύρης τρέμει τις αλλαγές.
Προτιμά το βόθρο που ζει, συνήθισε τη μυρουδιά, καλά τα σκατά που ξέρεις απ τα σκατά που δεν ξέρεις.
Πώς θα γλυτώσουμε λοιπόν απ' τους νέους;
Ή θα τους δείρουμε ή θα τους μπουντρουμιάσουμε ή θα τους ξεφτιλίσουμε ή θα τους κάνουμε σα τα μούτρα μας, ενσωματώνοντας τους στο φρεάτιο που ζούμε.
Εξάλλου, μην ξεχνάμε, πως οι «λατρευτοί νέοι» είναι συνήθως αυτοί που μας μοιάζουν, που ήδη είναι γέροι.
Οι άλλοι είναι απλώς «κωλοπαίδια.»
ΥΓ της αρθρογράφου: Επ' ευκαιρία και κατά συνεπαγωγή
Και όχι.
Δεν θα μου πείτε εσείς πως το Πολυτεχνείο είναι ένα πτώμα που βρώμισε και πρέπει να ταφεί.
Γιατί;
Γιατί εγώ ξέρω την Ελένη που χτυπήθηκε απ' τους παρακρατικούς εκείνη τη νύχτα και την έκρυψαν σε ένα δεύτερο υπόγειο στην Τοσίτσα ένας θυρωρός με την οικογένεια του.
Γιατί ξέρω τη Χαρούλα που βγήκε με τα χέρια στο κεφάλι ανάμεσα απ' την προστατευμένη δίοδο που είχαν φτιάξει οι φαντάροι ενώ από πίσω μπάτσοι και ασφαλίτες χτυπούσαν με καδρόνια.
Γιατί ξέρω την Ιωάννα που την έπιασαν και την έβαζαν δαρμένη στο ΕΑΤ ΕΣΑ να γλείφει κάτουρα από τούρκικους καμπινέδες.
Γιατί γνώρισα ανθρώπους που δεν εξαργύρωσαν τίποτα, γιατί το όνειρο της νιότης τους δεν σταμάτησε εκεί, γιατί σήμερα στα 60 τους χρόνια είναι εξίσου νέοι, άγνωστοι στο "επαναστατικό" κοινό, στο περιθώριο της κοινωνίας και συνεχίζουν με το να παλεύουν για τα ζώα, για τα βουνά, για το Περιβάλλον, για τους πρόσφυγες, για την ελευθερία των ανθρώπων, για τη δημιουργία.
Γνώρισα και το Μήτσο, τον Παπαχρήστο, στη Μεταπολίτευση, τη χλεύη που δεχόταν στη μούρη σαν "εκφωνητής", την αξιοπρέπεια του, την ανάγκη του να συνεχίσει, να μην ξεχάσει πως τα όνειρα δεν έγιναν ποτέ πραγματικότητα, δίπλα πάντα σε όποιον καταδίωκε το κράτος.
Όχι, μην μου μιλάτε για δαμανάκηδες κλπ.
Τους άλλους, τους γενναίους άλλους, δεν τους γνωρίζετε.
Δεν θα μου πείτε εσείς πως το Πολυτεχνείο είναι ένα πτώμα που βρώμισε και πρέπει να ταφεί.
Γιατί;
Γιατί εγώ ξέρω την Ελένη που χτυπήθηκε απ' τους παρακρατικούς εκείνη τη νύχτα και την έκρυψαν σε ένα δεύτερο υπόγειο στην Τοσίτσα ένας θυρωρός με την οικογένεια του.
Γιατί ξέρω τη Χαρούλα που βγήκε με τα χέρια στο κεφάλι ανάμεσα απ' την προστατευμένη δίοδο που είχαν φτιάξει οι φαντάροι ενώ από πίσω μπάτσοι και ασφαλίτες χτυπούσαν με καδρόνια.
Γιατί ξέρω την Ιωάννα που την έπιασαν και την έβαζαν δαρμένη στο ΕΑΤ ΕΣΑ να γλείφει κάτουρα από τούρκικους καμπινέδες.
Γιατί γνώρισα ανθρώπους που δεν εξαργύρωσαν τίποτα, γιατί το όνειρο της νιότης τους δεν σταμάτησε εκεί, γιατί σήμερα στα 60 τους χρόνια είναι εξίσου νέοι, άγνωστοι στο "επαναστατικό" κοινό, στο περιθώριο της κοινωνίας και συνεχίζουν με το να παλεύουν για τα ζώα, για τα βουνά, για το Περιβάλλον, για τους πρόσφυγες, για την ελευθερία των ανθρώπων, για τη δημιουργία.
Γνώρισα και το Μήτσο, τον Παπαχρήστο, στη Μεταπολίτευση, τη χλεύη που δεχόταν στη μούρη σαν "εκφωνητής", την αξιοπρέπεια του, την ανάγκη του να συνεχίσει, να μην ξεχάσει πως τα όνειρα δεν έγιναν ποτέ πραγματικότητα, δίπλα πάντα σε όποιον καταδίωκε το κράτος.
Όχι, μην μου μιλάτε για δαμανάκηδες κλπ.
Τους άλλους, τους γενναίους άλλους, δεν τους γνωρίζετε.
ΥΓ του blog: ...παλιότερα ήταν οι τεντιμπόηδες που τους κούρευαν, οι χίπις που τους χλεύαζαν, οι ροκάδες, οι έξαλλοι, οι κομμουνιστές, οι αληταράδες, οι αυτόνομοι, οι αναρχικοί, οι μεταλλάδες, τα πανκιά, τα φρικιά, οι χουλιγκάνοι, οι αναρχικοί, οι τρομοκράτες....οι λατρευτοί μας νέοι που δεν υπακούν στις εντολές των μεγάλων...τα κωλοπαίδια....οι νέοι που τους έλεγαν αλήτες την κατοχή σαν ξεχύνοντας στους δρόμους με το μόνο πράγμα που τους είχε απομείνει...μια παλάμη τόπο κάτω από τ' ανοιχτό πουκάμισο, με τις μαύρες τρίχες και το σταυρουδάκι του ήλιου...τελικά είναι αυτά τα κωλόπαιδα που είτε αντάρτες, κλέφτες, παλικάρια, αγωνιστές κράτησαν ψηλά τη σημαία τούτου του έθνους και μας ξελάσπωναν...αυτά τα κωλοπαίδια τούτους τους δύστροπους και δυσκοίλιους καιρούς μας σιχάθηκαν, έφυγαν ή σώπασαν εκκωφαντικά..... και μας ξεγύμνωσαν...κι εμείς; εμείς δειλοί, μοιραίοι κι άβουλοι αντάμα προσμένουμε ίσως κάποιο θάμα
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου