Μετά τις ευρωεκλογές, το συνέδριο στο Λαύριο, την επίσκεψη στο πρόεδρο της Δημοκρατίας και...την είσοδο χωρίς σακίδιο στο μέγαρο Μαξίμου, ήλπιζα ότι το Ποτάμι θα πορευόταν σταδιακά το δρόμο της ενηλικίωσης και της πολιτικής ωρίμανσης. Μάταια .
Όσοι παρακολούθησαν τον επικεφαλή του Ποταμιού στο αίθριο του Δημαρχείου της Ερμούπολης Σύρου μάλλον θα πρέπει να θεωρούνται τυχεροί που επιλέχθηκε αυτό το ανθεκτικό μέγαρο του Τσίλερ για την ομιλία του. Άλλο κτίριο στη θέση του θα είχε καταρρεύσει από τη περιδίνηση ασυναρτησιών που εκστόμιζε χαλαρά ο πρώην εστιάτορας και τηλεοπτικός παρουσιαστής.
Κάτι χύμα αοριστολογίες, λίγο από όλα, ένας φλύαρος αχταρμάς, που ακόμα κι αν προβάλλονταν εσκεμμένα για να καλύψουν την ένδεια πολιτικών θέσεων, δεν άφηναν αμφιβολίες ότι επρόκειτο για οριστικό διαζύγιο με τον όποιο ρεαλισμό. Απλώς καταιγισμός κοινοτοπιών συνόδευαν ρητορικά το έκδηλο επικοινωνιακό χάρισμα του αρχηγού του κινήματος , ο οποίος με σεμνότητα έχει δημοσίως διατυμπανίσει : "Δέκα χρόνια στην τηλεόραση είμαι, δεν μπορεί να λέω ψέματα". Έλα ντε ;
Ενθουσιασμένος από κάποιες δημοσκοπήσεις που αναδεικνύουν το Ποτάμι ως τρίτο κόμμα στη σειρά προτίμησης του εκλογικού σώματος, ο επικεφαλής του αναζήτησε το πρόσκαιρο χειροκρότημα εκτιμώντας το υποτιθέμενο προσεχές ποσοστό του ως μήνυμα της κοινωνίας για ανατροπή του πολιτικού συστήματος. Και ταυτόχρονα αναγόρευσε το ίδιο θεωρητικό ποσοστό του και ως υποχρέωση του ίδιου πολιτικού συστήματος να κυβερνήσει με τους όρους του Ποταμιού.
Για οποιοδήποτε κόμμα που έχει κατακτήσει ένα δημοσκοπικό μομέντουμ και καταφέρει να γίνει της μόδας, η παράλληλη καλλιέργεια αντισυστημικού προφίλ με την συμβατική εξουσιολαγνική ενάσκηση, θα μπορούσε να θωρηθεί πολιτική γυμνότητα ή αντιφατικότητα- αν όχι τυχοδιωκτισμός. Όχι, όμως για το Ποτάμι. Στη περίπτωσή του η σύγχυση είναι προσόν.
Η επιφανειακότητα, η γενικολογία , η ασάφεια, το εννοιολογικό μπέρδεμα του Ποταμιού αποτελούν μια ρεβάνς στο βαρύγδουπο λόγο της κατεστημένης πολιτικής σκηνής, νεωτερικής ή παγιωμένης αδιάφορο. Η έλλειψη ουσίας χαϊδεύει τα’ αυτιά των κομματικά ανέστιων ψηφοφόρων, σαν το μονόλογο τηλεπαρουσιαστή σε λάιτ ψυχαγωγικό χάπενινγκ. Και ο επιδιωκόμενος ασύνδετος διάλογος, με γαρνιτούρα μια ανάμικτη λεκτική σαλάτα, υποκρύπτει την όποια διάθεσης να προσεγγιστεί κάποτε το περιεχόμενο της πολιτικής.
Κοινώς , με τετριμμένα συμφύρματα, υπεκφυγές και αλληγορικές παραμυθίες, το Ποτάμι επιχειρεί σε θολά νερά να απλώσει ένα ελκυστικό δίχτυ για ψάρεμα επιπλεόντων φελλών. Θεμιτό, από τη στιγμή που και ο παλιός δικομματισμός εγκατέλειψε καιροσκοπικά την πολιτική. Και όχι κατ΄ ανάγκη, υστερόβουλα, αφού δεν κόβεται κιόλας να αποκαταστήσει την χαμένη τιμή του πολιτικού κόσμου. Κάθε άλλο.
Το πρόβλημα στη Σεβαστουπόλεως δεν είναι ότι θέλει μετά από ιδιότυπα πολιτικά κάστινγκ, να γίνει το όχημα ανανέωσης της πολιτικής . Το πρόβλημα εντοπίζεται στο ότι αδυνατεί να περιγράψει ένα εντελώς νέο μοντέλο διακυβέρνησης – πόσο μάλλον όταν αυτό δεν το εμπεριέχει;
Τα πράγματα γίνονται δυσκολότερα δεδομένου ότι το Ποτάμι επιθυμεί να προσφέρει νέα ήθη στο κομματικό σύστημα διαμέσου ενός ναρκισσιστικού μικομεσιανισμού στον οποίο ασκείται μάλλον παιδαριωδώς ο επικεφαλής του. Και ακόμα χειρότερα, όταν αυτό θέλει αφελώς να γεφυρώσει , σε αντίθεση με τη κομματική επωνυμία του, απόμακρες, πολιτικά και ιδεολογικά, απέναντι όχθες .
Υπ’ αυτά και μόνο τα ασταθή υποστυλώματα που στήνει μεταξύ φιλελευθερισμού και σοσιαλδημοκρατίας είναι άξιο απορίας ποιοι θα ήθελαν να κολυμπήσουν πότε κόντρα και πότε κατά το ρου των μεταβαλλόμενων ρευμάτων του Ποταμιού. Αν πιθανώς τα καταφέρουν οι Λυκούδης και Ψαριανός ή οι Σκυλακάκης και Τζήμερος, η βουλευτική έδρα που ίσως τους προκύψει θα είναι το έπαθλο ενός μοναδικού άλματος στο κενό.
Διανύοντας, μάλιστα αντίθετες διαδρομές χωρίς ενδιάμεση στάση . Όχι , όπως ο «ψυχαναλυτής» του Σταύρου Θεοδωράκη, φιλόσοφος Στέλιος Ράμφος που πέρασε από τον μαρξισμό στο νεοφιλελευθερισμό, αφού προηγουμένως σκάλωσε στην ορθοδοξία...
matrix24.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου