Αποχαιρετισμός στα όπλα (που εσίγησαν)

Στάθης 

 

@ Θα ήθελα να προσθέσω στο κυνήγι που έχει εξαπολυθεί εναντίον του κ. Βαρουφάκη, ως στοιχείο εναντίον του, ότι ο πρώην εγκάρδιος υπουργός του κ. Πρωθυπουργού τρώει τα βράδια παιδάκια και βράζει σίδερα για να τα κάνει χρυσάφι, ώστε να κατασκευάσει επιτέλους τη χρυσή δεκάρα του Σκρουτζ Μακ Ντακ και να επαναφέρει με ασφάλεια τη χώρα στη δραχμή ο Γκαστόνε!..
@ Οντως απορώ! Τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που καλοβλέπουν την ανθρωποφαγία εναντίον του κ. Βαρουφάκη (ή που κάνουν τα στραβά μάτια) δεν καταλαβαίνουν ότι οι ωμοφάγοι, που τρώνε τώρα ζωντανόν τον Γιάνη, δοκιμάζουν τι γεύση θα έχει αύριο στο στόμα τους ο κ. Τσίπρας;
@ Τι νομίζουν όσοι κάνουν γαργάρες; ότι η στάση τους είναι λιγότερο γελοία και λιγότερο επικίνδυνη απ’ τις κραυγές Πανούση; O οποίος έφθασε να μιλήσει ακόμα και για «εσχάτη προδοσία»!! (Καλά, ο άνθρωπος αυτός, ο κ. Πανούσης, αναδεικνύεται σε κλόουν με περικεφαλαία. Ο απύλωτος στόμας του έχει πει τα πάντα! ακόμα και ότι οι μπάχαλοι μπορεί να βάλουν βόμβες στο σπίτι του κ. Τσίπρα - σαν να τους έβαζε την ιδέα να πάνε να βάλουν! Απίθανος! Αλλά πάντα στην κυβέρνηση! Πάντα με τις ευλογίες του κ. Τσίπρα.)
@ Ομως, αυτό που συμβαίνει με τον κ. Βαρουφάκη είναι πολύ σοβαρό και εκθέτει το ήθος της Αριστεράς. Διότι είναι κάποιοι απ’ την κυβέρνηση που ρίχνουν κρυφά λάδι στη φωτιά εναντίον του. Κι άλλοι στα φανερά. Και το χειρότερο: κάποιοι έχουν «δώσει» τον κ. Βαρουφάκη. Και κάποιοι άλλοι τον έχουν εγκαταλείψει. Αυτά είναι πράγματα ιταμά.
@ Ο κ. Βαρουφάκης δεν πληρώνει μόνον τη δική του αμετροέπεια, την ανεπάρκεια (όπως απεδείχθη) και τον αφόρητο ναρκισσισμό του, αλλά πληρώνει κυρίως τον ρεβανσισμό ενός ολόκληρου συστήματος, της Διαπλοκής, της Διαφθοράς και της Υποτέλειας, ένα σύστημα που είδε τον χάρο με τα μάτια του, γλίτωσε και τώρα αντεπιτίθεται. Και θα αντεπιτεθεί στη συνέχεια με ακόμα μεγαλύτερο μένος. Ως το τέλος. Αυτοί που γλίτωσαν τα ειδικά δικαστήρια απειλούν τώρα με ειδικό δικαστήριο (κατ’ αρχάς) τον κ. Βαρουφάκη, κι ύστερα βλέπουμε, ώστε ο καραγκιόζης αυτός λαός επιτέλους να σκάσει.
@ Και η κυβέρνηση «λιάζεται», το κόμμα «ψειρίζεται». Διότι όλα αυτά γίνονται με την ανοχή του ΣΥΡΙΖΑ και τη συνενοχή ορισμένων Συριζαίων. Η αντίδραση τρώει την εκδίκησή της σε πιάτο ζεστό, κι όχι κρύο, άρκεσαν έξι μόλις μήνες για την παλινόρθωση των ντόμπερμαν που δίνουν τώρα ξεδιάντροπα και δημοσίως στον κ. Τσίπρα συμβουλές κι επαίνους. Βρήκαν και τα κάνουν!..
@ Πώς όμως φθάσαμε έως εδώ; Δεν θα κάνω απολογισμό. Θα κάνω μια μικρή ανακεφαλαίωση:
@ 1. Ο ελληνικός λαός, συκοφαντημένος (ως τεμπέλης, διεφθαρμένος και λαϊκιστής), παραπλανημένος (από Σημίτηδες, Καραμανλήδες και Γιωργάκηδες), αιχμαλωτισμένος (απ’ τα μνημόνια), αντί να κάτσει στα αυγά του και να πάει ακόμα πιο δεξιά (όπως συνήθως γίνεται στην Ευρώπη), εξανέστη και πήγε πιο αριστερά.
@ 2. Ο κ. Τσίπρας σχημάτισε κυβέρνηση. Μια κυβέρνηση μέσα στην οποίαν αισθανόταν ασφαλής (παρέα της Αίγινας) και την οποίαν διέτρεχαν παλιές παθολογίες. Και συστημικές και κομματικές. Ας είναι. Ο ΣΥΡΙΖΑ είχε πάρει 36%, αλλά η υποστήριξη του λαού στη νέα κυβέρνηση και τον κ. Τσίπρα προσωπικώς εξελίχθηκε σε υπερδιπλάσια.
@ 3. Ταυτοχρόνως με τη νέα κυβέρνηση ανεδύθη και το λεγόμενο «περιβάλλον» Τσίπρα. Ας είναι. Με το οποίον επίσης ο ίδιος αισθανόταν ασφαλής. Παρ’ ότι αδόκιμο και αδόκητο για τα αριστερά ήθη, το «περιβάλλον» αντιμετωπίσθηκε εν πρώτοις θετικά.
@ Παραλλήλως άρχισαν και οι πρώτες δυσάρεστες εκπλήξεις. Η νέα κυβέρνηση εις ουδέν «προσκλητήριο προς τον ανθό της ελληνικής κοινωνίας» προέβη για να κυβερνήσει, αλλά άρχισαν να σκάνε άνθρωποι σαν τον κ. Σαγιά, τον κ. Μάρδα κι άλλους! Γνωστούς στους παροικούντες την (σημιτική) Ιερουσαλήμ, αλλά αγνώστους στους απλούς ανθρώπους, δεξιούς κι αριστερούς, σε όλους τους αγωνιστές της ζωής.
@ 4. Αρχαίες παθολογίες του δικομματικού μονοκομματισμού άρχισαν να επαναλαμβάνονται, σύμβουλοι και παρασύμβουλοι στα Υπουργεία να προσλαμβάνονται, κρατικά παράσιτα και κομματικά ρουσφέτια (πλην όμως με ικανά στελέχη του κόμματος στην απέξω) άρχισαν να δείχνουν ότι άλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς.
@ Απόδειξη το ίδιο το κυβερνητικό έργο. Αν εξαιρέσουμε πέντε-δέκα Υπουργούς που έπεσαν με τα μούτρα στη δουλειά και τρία-τέσσερα σωστά μέτρα που ελήφθησαν, τα υπόλοιπα αφέθηκαν να σαπίζουν. Και μαζί τους σάπιζαν και οι προεκλογικές δεσμεύσεις του κόμματος. Κι όχι μόνον. Αλλά άρχισε να ανθεί και πάλι η επικοινωνιακή διαχείριση, το φαίνεσθαι αντί του βουλεύεσθαι και του πράττειν. Καθώς και τα πρώτα ψέματα.
@ Πέρασαν έξι μήνες και η Διαπλοκή ουδέν υπέστη.
@ Πολύ γρήγορα αυτοί που είχαν χάσει πολλά έβλεπαν να χάνουν κι άλλα μπαίνοντας στον δρόμο να τα χάσουν όλα. Κι όμως εξακολουθούσαν να υποστηρίζουν την κυβέρνηση και προσωπικώς τον κ. Τσίπρα.
@ Στην πιάτσα έπεσε το σόφισμα ότι η (καλή) διακυβέρνηση θα αρχίσει μετά το (καλό) τέλος των διαπραγματεύσεων. Στο μεταξύ όμως και ανεξαρτήτως των διαπραγματεύσεων, καμιά προσπάθεια (πλην των τριών-τεσσάρων μέτρων που προαναφέραμε), καμιά αλλαγή. Ούτε η αρχή ανάταξης στην πρωτογενή παραγωγή, ούτε σχέδια επαναβιομηχάνισης, ούτε εξορθολογισμός των δεδομένων στον τομέα της παροχής υπηρεσιών, ούτε επανάσταση στη δημόσια διοίκηση, ούτε τίποτα. Αντιθέτως, υπό το βάρος (και την εξέλιξη) των διαπραγματεύσεων η κυβέρνηση της Αριστεράς μπήκε στην πεπατημένη της Δεξιάς κι άρχισε να λαμβάνει μέτρα υφεσιακά, φορομπηχτικά, αντιαναπτυξιακά, βαθαίνοντας τη λιτότητα και την υποτέλεια.
@ Κάγκελο οι γεωργοί, οι άνεργοι, οι υποαπασχολούμενοι, οι υποαμειβόμενοι, οι απλήρωτοι, κάγκελο οι μικροεπιχειρηματίες, οι επαγγελματίες, οι αυτοαπασχολούμενοι, οι μαγαζάτορες, οι συνταξιούχοι. Οι νέοι συνέχισαν και συνεχίζουν να φεύγουν, οι αυτοκτονίες να πληθύνονται εκ νέου, η φτώχεια να εξαπλώνεται (οι 4 πλέον στους 10 Ελληνες), με τη Διαπλοκή άπληκτη, τη φοροδιαφυγή απρόσβλητη και την κυρίαρχη προπαγάνδα να σηκώνει κεφάλι.
@ Στον ίδιο χωροχρόνο με τη διακυβέρνηση άρχισαν, εξελίχθηκαν και κατέληξαν (και με τις δύο έννοιες του ρήματος) οι διαπραγματεύσεις.
@ 1) Σε αυτές τις διαπραγματεύσεις ο κ. Τσίπρας και οι συν αυτώ κ.κ. Δραγασάκης, Βαρουφάκης και Παππάς πήγαν ικέτες. Διότι δεν είχαν μαζί τους Plan B. Γνωστό urbi et orbi. Διότι δεν είχαν αμέσως νομοθετήσει δέκα νομοσχέδια ανεξαρτήτως κόστους, για τα εργασιακά, τα δημοσιονομικά και τα κοινωνικά θέματα που θα είχαν χαλυβδώσει τη σχέση λαού - κυβέρνησης. Διότι δεν εκμεταλλεύθηκαν (ενώ ακόμα υπήρχαν εθνικοί πόροι) το κόστος που θα είχε το Grexit για την ευρωζώνη, την Ευρωπαϊκή Ενωση, τις ΗΠΑ κι όλον τον κόσμο.
@ Διότι, ενώ γνώριζαν πως μόνον με την απειλή της ρήξης θα αποσπούσαν καλή συμφωνία, διαβεβαίωναν τους πάντες ότι δεν θα θέσουν σε κίνδυνο τα γερμανικά σχέδια (εναντίον μας). Επιπροσθέτως, ακολούθησαν τακτική κατευνασμού απέναντι στα θηρία, τα θηρία εξεπλάγησαν κι ύστερα τους έφαγαν. Είδαν ότι δεν είχαν να κάνουν με αποφασισμένους ριζοσπάστες, αλλά με αμφίθυμους ερασιτέχνες. Και τους έφαγαν, τρώγοντας την Ελλάδα λάχανο.
@ Και ξεσάλωσαν. Τα θηρία. Μπορούσαν πλέον να δείξουν στην Ευρώπη και τον κόσμο ότι οι αριστεροί πειρασμοί μπορούν να ’χουν μόνο κακό τέλος. Κι άρχισαν να ζητάνε τη μάνα τους και τον πατέρα τους. Τη νήσο Χίο έδινε ο Κομνηνός, όλο το Αιγαίο τού έπαιρναν οι Φράγκοι. Και στο σημείο αυτό, όντως ο κ. Τσίπρας βασανίσθηκε. Διότι η διαπραγμάτευση είχε γίνει μαρτύριο του δίδειν, έδινε και δεν τελείωνε.
@ 2) Παρά ταύτα, υπήρχε ακόμα χρόνος και τρόπος. Υπήρχαν ακόμα πόροι, υπήρχε ακόμα ο λαός που θα μπορούσε να βγει στους δρόμους, υπήρχε (και πάντα υπάρχει) η γεωπολιτική αξία της χώρας. Ε, και; Ο κ. Τσίπρας ομολόγησε ότι «έκανε λάθος». Οτι υπέγραψε μια μεσοσυμφωνία στις 20 Φεβρουαρίου χωρίς να λάβει αντίκρισμα ούτε τα «λύτρα της». Εκπληκτα απ’ τη χαρά τους τα θηρία, άρχισαν τις μονομερείς ενέργειες, έκοψαν τις «δόσεις μας» και πάθαμε σύνδρομο στέρησης. Οικονομική ασφυξία.
@ 3) Ο κ. Τσίπρας θα έπρεπε πλέον να υπογράψει ένα μνημόνιο-μικρασιατική καταστροφή. Και πρότεινε το δημοψήφισμα. Σχεδόν σαν να ξαναβρήκε τον εαυτόν του - άλλωστε ακόμα δημοφιλής, άλλωστε ακόμα στα μάτια του λαού παλληκάρι, ένας Διγενής που αντιχαρομάχεται στα μαρμαρένια αλώνια. Και πήρε μπόι ο λαός. Ενιωσε ότι διακυβεύεται η ύπαρξή του κι έδωσε στον Αλέξη σκουτάρι 63% να κάνει τον χάροντα του αλατιού.
@ Δεν γνωρίζω αν ο κ. Τσίπρας ήθελε το 63% του «Οχι» και εικασίες δεν θα κάμω. Γνωρίζω όμως ότι ο Αλέξης πήρε το «Οχι» και το έκανε «Ναι». Σε όλα.
@ Και γύρισε πίσω στην Αθήνα, στη Σπάρτη, στη Θήβα και στη Μακεδονία φέρνοντας ένα νέο Μνημόνιο που όμοιό του δεν είχε υπάρξει. Και μας είπε ότι «δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς» παρά να σύρει την Ελλάδα προς στραγγαλισμό σε «θρίαμβο των Δανειστών» στο Βερολίνο.
@ 4) Ωπα! Μπάστα! Αυτό το Μνημόνιο θα οδηγήσει τη χώρα σε Grexit. Ή θα την κρατήσει μέσα στην Ενωση ως Προτεκτοράτο. Με το νέο Μνημόνιο η Ελλάδα θα είναι σε Καθεστώς Εντολής ως το 2073!!! Το ΑΕΠ της χώρας ήταν το 2010 στα 245 δισ.! Σήμερα έχει πέσει κατά 25%, στα 180 δισ.! Το χρέος της είναι στα 320 δισ., δηλαδή στο 180% του ΑΕΠ και με τα 90 δισ., το νέο δάνειο του κ. Τσίπρα, το χρέος της Ελλάδας θα φθάσει στον Θεό (και μαζί του ένας-ένας εκδημούντες οι Ελληνες). Δεν βγαίνουν οι αριθμοί. Οι υποσχέσεις ότι θα επανεξετασθεί το χρέος είναι για την ώρα υποσχέσεις, αλλά κι αν γίνουν πράξη, δεν θα λύσουν το πρόβλημα. Διότι ουδείς απ’ τους δανειστές θέλει να λυθεί το πρόβλημα. Το πρόβλημα είναι εργαλείο για να γίνει η Ελλάδα αυτό που έγινε, προτεκτοράτο. Ειδική Οικονομική Ζώνη. Εντός ή εκτός της ευρωζώνης, αυτό λίγη σημασία έχει και μετ’ ου πολύ καμία.
@ Ετσι ο κ. Τσίπρας και οι συν αυτώ κ.κ. Δραγασάκης, Παππάς, Βαρουφάκης, Σαγιάς κατάφεραν να ολοκληρώσουν τη δουλειά που άρχισε ο Γιωργάκης και συνέχισε ο κ. Σαμαράς. Και κατόρθωσαν το «δεν μπορούσαμε να κάνουμε αλλιώς» να γίνει το success story της Αριστεράς. Η ντροπή είναι το λιγότερο. Το άγος (που ίσως να μην εξιλεωθεί ποτέ) είναι ότι η Ελλάδα συνεχίζει την κάθοδό της στον Αδη με οδηγό τη «ρεαλιστική Αριστερά»...
@ 5) Μαζί όμως με τη «ρεαλιστική Αριστερά», την κάθοδό του για τον πολιτικό Αδη έχει αρχίσει και ο κ. Τσίπρας. Γιατί; Διότι ήδη κυβερνά με την ψήφο των αδυσώπητων πολιτικών του εχθρών. Διότι έχει ήδη διχάσει τον ΣΥΡΙΖΑ. Διότι έχει ήδη ντροπιάσει την Αριστερά. Διότι ακόμα κι αν παραμένει δημοφιλής, όπως ισχυρίζονται τα γκάλοπ που έδιναν στο «Ναι» 51-52%, όταν αρχίσουν να φαίνονται τα αποτελέσματα των νέων μέτρων, η οργή θα υψωθεί στο στερέωμα.
@ Τι θα κάνει στο εξής ο Αλέξης; Τι θα κάνει μετά την υπογραφή της συμφωνίας; Θα πάει σε εκλογές; Οποιο ποσοστό κι αν πάρει, δεν θα του δίνει ούτε αυτοδυναμία, ούτε αυτονομία. Ή λοιπόν θα αναγκασθεί να συγκυβερνήσει με μνημονιακούς και να αφομοιωθεί (ώσπου να τον φάνε) ή να περάσει στην αντιπολίτευση και να χαθεί (όπου επίσης θα τον φάνε). Θα τον κατασπαράξουν και στις δύο περιπτώσεις, διότι διέπραξε το θανάσιμο αμάρτημα να φέρει τον λαό ante portas και να τρομάξει την μπουρζουαζία.
@ Υπάρχει και μια τρίτη περίπτωση. Μιας «μεσοβασιλείας». Οπου μετά την υπογραφή του νέου Μνημονίου, ο κ. Τσίπρας θα τεθεί επικεφαλής ή θα συμμετάσχει σε μια οικουμενική κυβέρνηση - ειδικού σκοπού και (πιθανόν) μακράς πνοής που θα προκύψει απ’ την αναμόχλευση των συσχετισμών στο τρέχον Κοινοβούλιο. Εχουμε ξαναγράψει ότι θα πρόκειται για κοινοβουλευτικό πραξικόπημα, αλλά κυρίως θα πρόκειται για μια κυβέρνηση ανδρεικέλων. Τοποτηρητών της Τρόικας. Για μια δικτατορία. Σε μια χώρα υπό διαρκή έλεγχο, υπό διαρκή λεηλασία.
@ Ο,τι και να γίνει, αυτή η ιστορία δεν έχει τέλος, κι ορισμένοι απ’ όσους την έστησαν δεν θα έχουν καλό τέλος. Το ίδιο το Μνημόνιο δεν θα έχει τέλος. Τα μέτρα που προβλέπει είναι αίολα (τυχάρπαστα) και έωλα (βρομάνε), είναι ατελέσφορα και απάνθρωπα. Εξ ορισμού λοιπόν η «ρεαλιστική Αριστερά» θα φαγωθεί απ’ τους μνημονιακούς (αφού πλέον θα έχει περιφρονηθεί απ’ τον λαό), είτε πρώτη, είτε τελευταία, ο Πολύφημος θα αποφασίσει και σιγά την απόφαση…
@ Ομως το Μνημόνιο πρέπει να ανατραπεί. Οι Ελληνες (κατά βάθος το ξέρουμε όλοι) γνωρίζουν ότι το νεκρωτικό αυτό πράγμα δεν μπορεί να είναι η ζωή τους. Σήμερα ή αύριο, ο αγώνας για ανθρώπινη ζωή θα ξαναρχίσει, νέες πολιτικές προτάσεις για τη σχέση της χώρας με την Ενωση, για το πλαίσιο του αυτεξούσιου, για το νόμισμα, για τον επανασχεδιασμό της οικονομίας θα τεθούν εκ των πραγμάτων στην πολιτική αγορά. 
@ Προσωπικώς, χωρίς πόνο (όσον πονέσαμε, πονέσαμε) αποχαιρετώ τα όπλα που εσίγησαν. Ξανά απ’ την αρχή. Οπως κι άλλες φορές στο παρελθόν.
@ Δεν είναι θέμα (μόνον) ιδεολογίας. Είναι θέμα πραγματικότητας. Η οποία διαμορφώνεται από μια οικονομική δικτατορία σε κοινωνική ζούγκλα. Η Ιστορία έχει αποδείξει ότι ο «τρόμος και η αθλιότητα» (των όποιων Ράιχ) δεν διαρκούν πολύ. Εκείνοι που «δεν μπορούσαν να κάνουν αλλιώς» ας κάνουν ό,τι τους φωτίσει ο θεός. Στις δημοκρατίες όμως, ακόμα και τις εκφυλισμένες, ακόμα και τις αυταρχικές, οι δικτατορίες της «οικονομικής φρίκης» μπορεί να είναι το ανώτερο στάδιο του καπιταλισμού, αλλά είναι και το κατώτατο στάδιο του ανθρώπου.
@ Και ο άνθρωπος έχει πολλή μνήμη μέσα του από Προμηθέα και Ιησού, από Σπάρτακο κι Ολοκαυτώματα, για να παραδεχθεί ότι «δεν μπορεί να κάνει αλλιώς»...

e-nikos

Τηλεφωνική συνομιλία μεταξύ Γιάνη Βαρουφάκη, Νόρμαν Λάμοντ και Ντέιβιντ Μαρς στις 16/07/2015

 

Νόρμαν Λάμοντ: Θα ήθελα να καλωσορίσω έναν πολιτικό, το Γιάνη Βαρουφάκη, ο οποίος για εμένα ποτέ δεν φοβάται τον καυγά, όμως συμπεριφέρεται με παραδοσιακή ευγένεια. Εγώ δεν αναγνωρίζω την εικόνα που πολλές εφημερίδες δίνουν στο Γιάνη Βαρουφάκη. Ο Γιάνης, βάσει της εμπειρίας μου, είναι πάντοτε εκπληκτικά ευγενικός, άφοβος, όμως ορθολογικός και πάντοτε ενδιαφέρων. Θα ήθελα να σου ζητήσω να σχολιάσεις το ζήτημα που μπέρδεψε πολύ κόσμο, και συγκεκριμένα, γιατί δεν είχατε σκεφτεί να εγκαταλείψετε την ευρωζώνη, κάτι που θα μπορούσε να σας αφήσει να ελέγχετε περισσότερο την τύχη σας, ως χώρα, και να είστε σε θέση να διαμορφώσετε την πορεία σας με βάση τις δικές σας πολιτικές.
Γιάνης Βαρουφάκης: Νόρμαν, έχεις πολύ δίκιο. Το ζήτημα είναι, και αυτό οφείλω να το παραδεχτώ, ότι δεν είχαμε εντολή να βγάλουμε την Ελλάδα εκτός Ευρωζώνης. Αυτό που είχαμε εντολή να κάνουμε ήταν να διαπραγματευθούμε για ένα είδος διευθέτησης με το Eurogroup, την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα, η οποία θα καθιστούσε την Ελλάδα βιώσιμη εντός ευρωζώνης. Η εντολή πήγαινε και λίγο πάρα πέρα, τουλάχιστον κατά την εκτίμησή μου: πιστεύω οτι ο ελληνικός λαός μας είχε εξουσιοδοτήσει να διεξάγουμε ενεργητικά και δυναμικά αυτή τη διαπραγμάτευση μέχρι του σημείου να πούμε ότι αν δεν μπορούμε να έχουμε μία βιώσιμη συμφωνία, τότε θα πρέπει να εξετάσουμε την έξοδο. Το πρόβλημα ήταν πως, όταν βρίσκεσαι εντός μιας νομισματικής ένωσης, είναι το δυσκολότερο πράγμα να διαμορφώσεις το είδος εκείνο του δημοσίου διαλόγου ο οποίος είναι απαραίτητος ώστε να προετοιμάσεις το λαό για το τι επίκειται, για τη διαδικασία αποχώρησης από τη νομισματική ένωση, και ταυτόχρονα να μην οδεύεις προς την κατάρρευση. Είναι περίπου ωσάν να είχες να προετοιμάσεις έναν πληθυσμό, ένα εκλογικό σώμα, για μια υποτίμηση, για μια πολύ μεγάλη υποτίμηση 12 μήνες πριν αυτή λάβει χώρα, μέσω διαλόγου. Καταλαβαίνετε ότι κάτι τέτοιο είναι ανέφικτο. Δεν έχουμε ένα νόμισμα το οποίο θα μπορούσαμε να υποτιμήσουμε έναντι του ευρώ. Έχουμε το ευρώ. Και αυτό που λέω συνεχώς στον κόσμο είναι ότι, κατά τους υπολογισμούς μας, θα έπαιρνε 12 μήνες.

Ντέιβιντ Μαρς: Προφανώς δεν είχατε Plan B και μάλλον αποδυναμώσατε έτσι τα διαπραγματευτικά σας επιχειρήματα, γιατί οι άλλοι ήταν εξαιρετικά φοβισμένοι μήπως φύγετε από το ευρώ, και όμως εσείς είπατε: “Μην ανησυχείτε, δεν πρόκειται να φύγουμε”. Νομίζω, ωστόσο, πως μόλις τις δύο τελευταίες εβδομάδες, εσύ προσωπικά άρχισες να σκέφτεσαι για ένα Plan B, και νομίζω, μάλιστα, πως άφησες κάποια σχετική νύξη για αυτό στη συνέντευξή σου στο New Statesman όπου διεξήχθη μια ψηφοφορία εντός της κυβέρνησης στην Αθήνα μετά το δημοψήφισμα και εσύ ήσουν υπέρ της προσπάθειας για ένα Plan B, όμως μειοψήφησες. Πιστεύεις ότι υπάρχει ακόμα πιθανότητα, αν όλα πάνε άσχημα, ότι μπορεί να υπάρξει ένα Plan B και ότι το Grexit -κάτι που κανείς δεν θέλει στην Ελλάδα, το καταλαβαίνω- μπορεί να συμβεί, παρότι είναι κάτι για το οποίο είστε απροετοίμαστοι;
Γιάνης Βαρουφάκης: Ναι, βέβαια. Πιστεύω ότι αυτή η συμφωνία δεν είναι βιώσιμη. Ο δρ. Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ο Γερμανός υπουργός Οικονομικών, είναι αποφασισμένος να πετύχει ένα Grexit, επομένως, τίποτα δεν έχει τελειώσει. Επιτρέψτε μου, όμως, να είμαι πολύ ακριβής και συγκεκριμένος σε αυτό το σημείο. Ο πρωθυπουργός, προτού γίνει πρωθυπουργός και προτού κερδίσουμε τις εκλογές τον Ιανουάριο, μου είχε δώσει το πράσινο φως να εκπονήσω ένα Ρlan Β. Και συγκέντρωσα μια πολύ ικανή ομάδα, μικρή ομάδα, όπως θα έπρεπε να είναι, επειδή έπρεπε να δράσει υπό πλήρη μυστικότητα, για προφανείς λόγους. Και αρχίσαμε να εργαζόμαστε από τα τέλη Δεκεμβρίου και αρχές Ιανουαρίου για τη δημιουργία της. Επιτρέψτε μου όμως, αν αυτό σας ενδιαφέρει, να σας περιγράψω κάποια πολιτικά και θεσμικά εμπόδια, που κατέστησαν δύσκολο σε εμάς να ολοκληρώσουμε το έργο και, στην πραγματικότητα, να το ενεργοποιήσουμε. Το έργο είχε λίγο - πολύ ολοκληρωθεί, είχαμε πράγματι ένα Ρlan Β, αλλά η δυσκολία έγκειτο στο να προχωρήσουμε από τους πέντε ανθρώπους, που το σχεδίαζαν, στους χίλιους που θα έπρεπε να το υλοποιήσουν. Και για κάτι τέτοιο θα έπρεπε να εξασφαλίσω μία άλλη εξουσιοδότηση, την οποία ουδέποτε έλαβα. Όμως, επιτρέψτε μου να σας δώσω ένα παράδειγμα: Εκπονούσαμε σχέδιο για ένα μεγάλο αριθμό μετώπων. Θα αναφέρω ενδεικτικά ένα: Πάρτε την περίπτωση των λίγων πρώτων λεπτών όπου οι τράπεζες έχουν κλείσει, τα ΑΤΜ δεν λειτουργούν και πρέπει να υπάρξει ένα σύστημα παράλληλων πληρωμών, με το οποίο να διατηρήσουμε την
οικονομία να λειτουργεί για λίγο, ώστε να δώσουμε στον πληθυσμό την αίσθηση ότι το κράτος ελέγχει την κατάσταση και πως υπάρχει σχέδιο.
Αυτό που σχεδιάζαμε να κάνουμε είναι το εξής: Υπάρχει η ιστοσελίδα της φορολογικής υπηρεσίας, όπως υπάρχει αντίστοιχα στη Βρετανία και παντού αλλού, όπου πολίτες - φορολογούμενοι οι οποίοι μπαίνουν στην ιστοσελίδα,- χρησιμοποιούν τον ΑΦΜ τους και μεταφέρουν μέσω web banking χρήματα από τους λογαριασμούς τους στον ΑΦΜ τους, ώστε να πληρώσουν τον ΦΠΑ, τον φόρο εισοδήματος κ.ο.κ. Σχεδιάζαμε να δημιουργήσουμε, κρυφά, εφεδρικούς λογαριασμούς συνδεδεμένους με κάθε ΑΦΜ, χωρίς να το πούμε σε κανέναν, απλώς να έχουμε αυτό το σύστημα σε λειτουργία υπό άκρα μυστικότητα. Και με το πάτημα ενός κουμπιού αυτό θα μας επέτρεπε να αποδώσουμε αριθμούς pin σε κάθε κάτοχο ΑΦΜ, δηλαδή σε κάθε φορολογούμενο. Ας πάρουμε, λοιπόν, για παράδειγμα, την περίπτωση στην οποία το κράτος χρωστάει ένα εκατομμύριο [ευρώ] σε φαρμακευτική εταιρία για αγορά φαρμάκων εκ μέρους του Εθνικού Συστήματος Υγείας. Θα μπορούσαμε άμεσα να δημιουργήσουμε μια ψηφιακή μεταφορά σε αυτόν τον λογαριασμό του ΑΦΜ της φαρμακευτικής εταιρίας και να τους αποδώσουμε έναν αριθμό pin.
Θα μπορούσαν να το χρησιμοποιήσουν αυτό ως ένα είδος παράλληλου μηχανισμού πληρωμής για τη μεταφορά οποιοδήποτε μέρους αυτού του ψηφιακού χρήματος σε οποιονδήποτε άλλο που χρωστούσαν χρήματα. Ή, στην πραγματικότητα, να το χρησιμοποιήσουν για να κάνουν φορολογικές πληρωμές προς το κράτος. Αυτό θα είχε δημιουργήσει ένα παράλληλο τραπεζικό σύστημα, ενώ οι τράπεζες θα ήταν κλειστές λόγω της επιθετικής πολιτικής της ΕΚΤ, και θα μας έδινε λίγο αέρα να αναπνεύσουμε.
Αυτό το σχέδιο ήταν πολύ καλά αναπτυγμένο, και νομίζω ότι θα έκανε μια πολύ μεγάλη διαφορά, επειδή πολύ γρήγορα θα μπορούσαμε να το επεκτείνουμε, χρησιμοποιώντας εφαρμογές σε smartphones (apps) και αυτό θα μπορούσε να εξελιχθεί σε λειτουργία ενός παράλληλου συστήματος. Φυσικά, αυτό θα μπορούσε να είναι προσδιορισμένο σε ευρώ, αλλά άμεσα θα μπορούσε να μετατραπεί και σε μια νέα δραχμή.
Τώρα, επιτρέψτε μου να σας πω, και αυτό νομίζω είναι μια αρκετά συναρπαστική ιστορία, τι δυσκολίες συνάντησα. Η Γενική Γραμματεία Δημοσίων Εσόδων, που βρίσκεται εντός του υπουργείου μου, ελέγχεται πλήρως και απευθείας από την
Τρόικα. Δεν βρισκόταν υπό τον έλεγχο του υπουργείου μου, και εμού ως υπουργού: βρισκόταν υπό τον έλεγχο των Βρυξελλών. Η Γενική Γραμματέας είχε οριστεί στην πραγματικότητα μέσω μιας διαδικασίας η οποία ελέγχεται από την Τρόικα, και ο όλος μηχανισμός αυτής της Γραμματείας είναι, στην πραγματικότητα, ωσάν η εφορία του Ηνωμένου Βασιλείου να ελεγχόταν από τις Βρυξέλλες - είμαι σίγουρος ότι ακούγοντας αυτές τις λέξεις ανατριχιάζετε. Τέλος πάντων, αυτό ήταν το πρώτο πρόβλημα.
Η Γενική Γραμματεία Πληροφοριακών Συστημάτων, από την άλλη, ελέγχεται από εμένα, ως υπουργό. Τοποθέτησα έναν καλό μου φίλο, από την παιδική ηλικία φίλο μου, ο οποίος είχε γίνει καθηγητής πληροφορικής στο Πανεπιστήμιο Κολούμπια. Τον τοποθέτησα εκεί γιατί τον εμπιστευόμουν για την ανάπτυξη του συστήματος. Κάποια στιγμή, μια εβδομάδα περίπου αφότου πήγαμε στο υπουργείο, με καλεί και μου λέει: “Ξέρεις τι, εγώ ελέγχω τα μηχανήματα, το hardware, αλλά όχι το λογισμικό (software). Το λογισμικό ανήκει στην ελεγχόμενη από την Τρόικα Γενική Γραμματεία Δημοσίων Εσόδων. Τι κάνουμε;”. Έτσι είχαμε μια συνάντηση, οι δυο μας, κανείς άλλος δεν το γνώριζε. Και μου είπε “άκου, αν ζητήσω άδεια από αυτούς να αρχίσω να εφαρμόζω αυτό το πρόγραμμα, τότε η Τρόικα θα καταλάβαινε αμέσως ότι σχεδιάζαμε ένα παράλληλο σύστημα”. Του είπα “Αυτό δεν πρέπει να γίνει, δεν μπορούμε να αποκαλύψουμε τις κινήσεις μας σε αυτό το στάδιο”. Και έτσι τον εξουσιοδότησα… και δεν μπορείτε να το πείτε πουθενά αυτό, είναι κάτι που απολύτως δεν πρέπει να γνωστοποιήσουμε...

Ντέιβιντ Μαρς: Σίγουρα και άλλοι ακούν αλλά [γελώντας] δεν θα το πουν στους φίλους τους...
Γιάνης Βαρουφάκης: Ξέρω, ξέρω, ξέρω πως υπάρχουν. Αλλά ακόμη και αν το πουν, θα αρνηθώ ότι το είπα [γελώντας]...
Έτσι αποφασίσαμε να χακάρουμε το λογισμικό του ίδιου μου του υπουργείου ώστε να είναι σε θέση να τα εφαρμόσει όλα αυτά, απλώς να αντιγράψει τον κώδικα, τον κώδικα της ιστοσελίδας του φορολογικού συστήματος, σε ένα μεγάλο υπολογιστή στο γραφείο του, ώστε να μπορέσει να βρει πώς να σχεδιάσει και να εφαρμόσει αυτό το παράλληλο σύστημα πληρωμών. Και ήμαστε έτοιμοι να πάρουμε το πράσινο φως από τον πρωθυπουργό, όταν έκλεισαν οι τράπεζες, να
πάμε στα γραφεία της Γενικής Γραμματείας Δημοσίων Εσόδων – που δεν ελέγχεται από εμάς αλλά ελέγχεται από τις Βρυξέλλες – να συνδέσουμε το λάπτοπ και να ενεργοποιήσουμε αυτό το σύστημα. Επομένως, προσπαθώ να σας πω για τα θεσμικά προβλήματα που έχουμε, τα θεσμικά εμπόδια για να εφαρμόσουμε μια ανεξάρτητη πολιτική για να μετριάσουμε τις επιπτώσεις από το κλείσιμο των τραπεζών από την ΕΚΤ.

Νόρμαν Λάμοντ: Αυτό είναι πραγματικά τρομερό και σοκαριστικό. Θα μπορούσαμε, επειδή, Γιάννη, έχουμε περιορισμένο χρόνο, και προς χάριν όσων μας ακούν, να προχωρήσουμε στο σήμερα και στο τι μέλλει γενέσθαι; Εννοώ, είναι πράγματι σοκαριστικό και δεν θα το ξεχάσω ποτέ, όμως, μπορείς να πεις κάτι, αν είναι εφικτό, σχετικά με το αν πιστεύεις ότι επίκειται ελάφρυνση του χρέους τώρα για την Ελλάδα, όπως συστήνει το ΔΝΤ, ή πώς νομίζεις ότι θα μπορούσε να υπάρξει μια απόφαση σχετικά;
Γιάνης Βαρουφάκης: Ποια είναι η μεγάλη μου ανησυχία επί του παρόντος, για τον καλό μου φίλο Ευκλείδη Τσακαλώτο, τον οποίο νομίζω, επί τη ευκαιρία, ότι συνάντησες σε εκείνο το δείπνο;

Νόρμαν Λάμοντ: Ναι, ναι, πράγματι τον συνάντησα.Ντέιβιντ Μαρς: Ναι, και οι δύο μας τον συναντήσαμε. Είχε πάει στο παλιό μου κολέγιο, το Queen's College, στην Οξφόρδη, μάλιστα. Επομένως, έχουμε έναν ισχυρό δεσμό.
Γιάνης Βαρουφάκης: Ναι, ναι, πράγματι, είναι ένα παιδί του St. Paul, όπου και ο Τζορτζ Όσμπορν σπούδασε. Η μεγάλη μου ανησυχία για τον Ευκλείδη, από πλευράς Ευκλείδη, είναι ότι το ΔΝΤ και ο δρ. Σόιμπλε και ο ΕΣΜ, έχουν εμπλακεί σε ένα παιχνίδι το οποίο είναι το ακριβώς αντίθετο του άμεσου. Από τη μια, μας λένε ότι ο ΕSM θα παρέχει μόνο αυτό το πολυσυζητημένο δάνειο των πάνω από 80 δις [ευρώ], αν το ΔΝΤ συμμετέχει. Το ΔΝΤ βγαίνει με μια έκθεση βιωσιμότητας του χρέους, η οποία αρκετά ξεκάθαρα διατύπωνε ότι το ελληνικό χρέος δεν είναι βιώσιμο και, σύμφωνα με τους κανονισμούς του, το ΔΝΤ δεν μπορεί να συμμετέχει σε κανένα
πρόγραμμα διάσωσης. Έχουν ήδη παραβιάσει τους κανονισμούς τους δύο φορές για να συμμετέχουν. Όμως δεν νομίζω ότι θα το κάνουν τρίτη φορά. Νομίζω ότι δηλώνουν ότι δεν θέλουν να το κάνουν για τρίτη φορά.
Επομένως, υπάρχει ένας πολύ σοβαρός κίνδυνος ότι το ελληνικό κοινοβούλιο, όχι εξ ονόματός μου, αλλά στο όνομα της πλειοψηφίας που ψήφισε την περασμένη νύχτα, θα εγκρίνει, τα πολύ αυστηρά μέτρα, τις “μεταρρυθμίσεις” όπως τις αποκαλούν, όμως δεν είναι τίποτε άλλο παρά ασκήσεις περικοπής δαπανών, χωρίς πολλές μεταρρυθμίσεις να γίνονται... [ανησυχώ] ότι θα περάσουμε από το κοινοβούλιο αυτά τα προαπαιτούμενα, όπως έχουν ονομαστεί, όμως μετά, στο τέλος της ημέρας, ο ΕSM και το ΔΝΤ δεν θα είναι σε θέση να συντονιστούν ώστε να παρέχουν αυτό το τεράστιο δάνειο.
Όχι ότι θα ήθελα αυτό το τεράστιο δάνειο να δοθεί, για τους λόγους που εσύ Ντέιβιντ -και εσύ, Νόρμαν- έχετε αναδείξει προηγουμένως, όμως νομίζω ότι υπάρχει ένας μεγάλος καυγάς μεταξύ των θεσμών: του ΕSM, της Κομισιόν, του ΔΝΤ και του δρ. Σόιμπλε. Ο δρ. Σόιμπλε και το ΔΝΤ έχουν ένα κοινό συμφέρον, δεν θέλουν αυτή η συμφωνία να προχωρήσει. Ο Βόλφγκανγκ ξεκάθαρα που είχε πει ότι επιθυμεί Grexit, πιστεύει ότι αυτή η τακτική του “επέκτεινε και υποκρίσου” είναι απαράδεκτη και ατό είναι το ένα σημείο στο οποίο εγώ και αυτός συμφωνούμε.
Συμφωνώ μαζί του, όμως για εντελώς διαφορετικούς λόγους, φυσικά. Το ΔΝΤ δεν θέλει μια συμφωνία, γιατί δεν θέλει να πρέπει να παραβιάσει το καταστατικό του πάλι και να παρέχει νέα δάνεια σε μια χώρα της οποίας το χρέος δεν είναι βιώσιμο. Η επιτροπή πραγματικά θέλει αυτή η συμφωνία να προχωρήσει, η Μέρκελ θέλει αυτή η συμφωνία να προχωρήσει, επομένως αυτό που συμβαίνει κατά τους τελευταίους πέντε μήνες τώρα φαίνεται ότι γίνεται σε πολύ σύντομο χρονικό διάστημα- απλώς είναι πολύ πιο μεγάλο, και αυτό είναι η πλήρης έλλειψη συντονισμού μεταξύ των πιστωτών.

Ντέιβιντ Μαρς: Αυτό μου φαίνεται πολύ εκπληκτικό, πρέπει να πω, Γιάνη. Και όσον αφορά τη Γαλλία; Έχεις καταγραφεί ότι έχεις πει ότι πιστεύεις ότι όλα αυτά γίνονται για τη Γαλλία και ότι ο κ. Σόιμπλε σας χρησιμοποιεί ως πιόνι βασικά σε μια μεγαλύτερη παρτίδα σκάκι με τη Γαλλία. Τώρα, γνωρίζω η Ελλάδα σίγουρα δεν είναι σε πολύ
υγιή κατάσταση, όμως, μπορείς να μας πεις λίγο τι ρόλο πιστεύεις ότι παίζει η Γαλλία;
Γιάνης Βαρουφάκης: Οι Γάλλοι είναι τρομοκρατημένοι. Είναι τρομοκρατημένοι επειδή γνωρίζουν ότι, αν θα περιορίσουν το έλλειμμά τους στα επίπεδα που το Βερολίνο απαιτεί, τότε η κυβέρνηση του Παρισιού σίγουρα θα πέσει. Δεν υπάρχει τρόπος με τον οποίο πολιτικά να διαχειριστούν αυτό τον τύπο λιτότητας που απαιτείται από αυτούς το Βερολίνο. Και όταν λέω Βερολίνο, εννοώ από το Βερολίνο, δεν εννοώ Βρυξέλλες, εννοώ Βερολίνο. Επομένως, προσπαθούν να αγοράσουν χρόνο. Αυτό είναι που κάνουν τώρα, όπως ξέρετε, εδώ και δύο χρόνια. Προσπαθούν να αγοράσουν χρόνο σε όρους επέκτασης της χρονικής περιόδου κατά την οποία θα πρέπει να περιορίσουν το έλλειμμα σε κάτω από 3,5%,3% [βάσει] των κριτηρίων του Μάαστριχτ και του Συμφώνου Σταθερότητας και Ανάπτυξης.
Την ίδια στιγμή, ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε έχει ένα σχέδιο. Έγραψα σε ένα άρθρο σήμερα στη Die Zeit, μια γερμανική εφημερίδα, που είναι αρκετά εκτεταμένο και πιστεύω αντιφατικό, στο οποίο εξηγούσα ποιο είναι το σχέδιο του δρ. Σόιμπλε. Και αυτό είναι μια από τις πιο γλυκιές στιγμές στη ζωή κάποιου, όταν κάποιος δεν πρέπει να θεωρητικολογεί γιατί, όλα όσα έκανα ήταν να γνωστοποιήσω το σχέδιο του δρ. Σόιμπλε όπως αυτός μου το περιέγραψε. Και ο τρόπος που μου το περιέγραψε είναι πολύ απλός.
Πιστεύει ότι η Ευρωζώνη δεν είναι βιώσιμη όπως είναι τώρα. Πιστεύει ότι θα πρέπει να υπάρχουν κάποιες μεταβιβαστικές πληρωμές, κάποιος βαθμός πολιτικής ένωσης. Πιστεύει ότι, προκειμένου μια πολιτική ένωση να υπάρξει, χωρίς αυτή να είναι ομοσπονδία, χωρίς τη νομιμοποίηση που ένα κατάλληλα εκλεγμένο ομοσπονδιακό κοινοβούλιο θα μπορούσε να παρέχει σε μια κυβέρνηση, θα πρέπει να αυτό να γίνει με έναν πολύ πειθαρχημένο τρόπο. Και είπε ρητά σε εμένα ότι το Grexit, μια έξοδος της Ελλάδας από την Ευρωζώνη, θα τον εξοπλίσει με επαρκή διαπραγματευτική δύναμη, με επαρκή τρομοκρατική δύναμη, προκειμένου να επιβάλλει στους Γάλλους αυτό στο οποίο το Παρίσι αντιστέκεται. Και τι είναι αυτό; Αυτός είναι ο βαθμός μεταβίβασης αρμοδιοτήτων κατάρτισης προϋπολογισμού από το Παρίσι στις Βρυξέλλες.

Ντέιβιντ Μαρς: Αυτό είναι κάτι το πολύ συναρπαστικό δεδομένο.. Όπως ο Νόρμαν είπε, βγαίνουμε λίγο εκτός χρόνου, όμως θα πρέπει να μας επιτραπεί από τους υπεύθυνους του Radio OMFIF να προχωρήσουμε για πέντε ακόμα λεπτά. Επομένως, Νόρμαν, έχουμε δύο τελευταίες ερωτήσεις, μία από εσένα και μία από εμένα; Νόρμαν.
Νόρμαν Λάμοντ: Λοιπόν, απλώς αναρωτιόμουν, ενδιαφέρομαι απλώς για την άποψή σου για το ρόλο της ΕΚΤ σε όλα αυτά. Διαβάζω ότι υπάρχει αρκετή κριτική στην Ελλάδα για την ΕΚΤ και ένα αίσθημα ότι η ΕΚΤ έχει ενεργήσει με πολιτικό τρόπο. Ενώ, κατά το ένστικτό μου, ο Μάριο Ντράγκι κλίνει υπέρ του να μην είναι πολιτικός, παρότι ενίοτε πρέπει να πάρει αποφάσεις που προφανώς έχουν πολιτικές επιπτώσεις.
Γιάνης Βαρουφάκης: Πιστεύω ότι και τα δύο ενδεχόμενα είναι εντελώς ακριβή: Έχεις δίκιο, ο Μάριο Ντράγκι έχει φερθεί πολύ καλά όπως θα μπορούσε, και προσπάθησε να μείνει εκτός αυτού του βούρκου, του πολιτικού βούρκου, εντυπωσιακά. Πάντοτε τον εκτιμούσα πάρα πολύ. Τον εκτιμώ ακόμα περισσότερο τώρα, αφού τον έχω ζήσει πια τους έξι τελευταίους μήνες. Λέγοντας αυτό, η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα έχει δομηθεί με τέτοιο τρόπο, ο οποίος είναι τόσο πολύ πολιτικός, που είναι αδύνατο να μην είναι πολιτικής σημασίας οι αποφάσεις της. Μην ξεχνάς ότι η ΕΚΤ- η Κεντρική Τράπεζα της Ελλάδας, γιατί αυτό είναι η ΕΚΤ, είναι η κεντρική τράπεζα όλων των κρατών-μελών μας- η Κεντρική Τράπεζα της Ελλάδας είναι ένας πιστωτής του ελληνικού κράτους. Και επομένως, είναι ο δανειστής έσχατης προσφυγής, υποθετικά, και αυτός που θέτει εν ισχύ τη δημοσιονομική λιτότητα. Τώρα που παραβιάζει άμεσα την υποθετική διάκριση μεταξύ δημοσιονομικής και νομισματικής πολιτικής, θέτει το Ντράγκι σε μια θέση όπου, με το να δρα ως πιστωτής όταν εμείς ήρθαμε στην εξουσία, έπρεπε να μας πειθαρχήσει, έπρεπε να μας προκαλέσει πραγματικά αρκετή ασφυξία ώστε να ικανοποιήσει τις απαιτήσεις των πιστωτών- και ταυτόχρονα να κρατήσει τις τράπεζές μας ανοιχτές. Επομένως, αυτό, ούτε ο Θεός δεν θα μπορούσε να το κάνει με έναν μη πολιτικό τρόπο.

Ντέιβιντ Μαρς: Πρόκειται να ανοίξει τις στρόφιγγες πάλι. Υπάρχει μια συζήτηση ότι κάπως εσείς θα επωφεληθείτε από την ποσοτική χαλάρωση όταν τα δάνεια αποπληρωθούν τη Δευτέρα. Αυτό είναι ένα ερώτημα για εσένα, Γιάνη, για τα τελευταία δύο λεπτά. Το δεύτερο ερώτημα που έχω για σένα είναι: τι ρόλο θα παίζεις εσύ; Θα έχεις κάποια πολιτική θέση τώρα; Ο Αλέξης Τσίπρας σου μιλά ακόμα; Έχεις ακόμα κάποια θέση συνομιλητή με την κυβέρνηση; Και, επίσης, τι πιστεύεις για το μέλλον του κ. Τσίπρα, θα μείνει ακόμα για κάποιο διάστημα; Λυπάμαι που σε φορτώνω με τόσες πολλές ερωτήσεις στα τελευταία δύο λεπτά.
Γιάνης Βαρουφάκης: Λοιπόν, στο πρώτο ερώτημα, αυτό που η ΕΚΤ κάνει είναι να αυξήσει τον ELA κατά 900 εκατομμύρια [ευρώ] προκειμένου να δώσει λίγη περισσότερη ρευστότητα στα ΑΤΜ, που είχαν εντελώς περικυκλωθεί μέχρι τώρα. Το ζήτημα της ποσοτικής χαλάρωσης είναι, νομίζω, πολύ κρίσιμο. Αν η Ελλάδα δεν μπει στο βαγόνι της ποσοτικής χαλάρωσης κατά τους αμέσως επόμενους μήνες, τότε, αυτό ήταν- δεν υπάρχει κανένας τρόπος ώστε η Ελλάδα να μπορεί να μείνει στην Ευρωζώνη. Όμως για να έχει αυτό νόημα, θα πρέπει πρώτα να αναδιαρθρώσουμε το ελληνικό χρέος. Η ιδέα της γερμανικής κυβέρνησης- ότι πρώτα πρέπει να υλοποιήσουμε επιτυχώς ένα πρόγραμμα που δεν μπορεί να υλοποιηθεί επιτυχώς, και έπειτα να μπορούμε να έχουμε αναδιάρθρωση χρέους- στην πραγματικότητα ακυρώνει την όλη ιδέα περί ποσοτικής χαλάρωσης.
Στο ζήτημα των σχέσεών μου με τον Αλέξη, κοιτάξτε, έχω μια πολύ ισχυρή προσωπική σχέση μαζί του. Και υπάρχει και μια καλή φιλία, επιτρέψτε μου να σας δώσω ένα παράδειγμα. Χτες, ψήφισα εναντίον του. Ψήφισα ενάντια στη γραμμή του. Ήταν κάτι το πολύ επίπονο για μένα. Μπορούσα να δω ότι ήταν πολύ αναστατωμένος από αυτό. Συναντηθήκαμε κατόπιν. Καθόταν και εγώ πέρασα από εκεί. Μου έτεινε το χέρι, πολύ θερμά. Πήγα κάπως κατά πάνω του, αγκαλιαστήκαμε και φιληθήκαμε, μάλιστα. Υπάρχει αυτό. Όμως, ταυτόχρονα, επί του παρόντος, αυτό που βιώνω, Ντέιβιντ και Νόρμαν, είναι, όπως ξέρετε, ότι έχω γίνει ο προδότης του κόμματος. Ξέρετε πως είναι όταν ξαφνικά πας ενάντια στη γραμμή, πας όχι επειδή εσύ άλλαξες, αλλά επειδή οι υπόλοιποι άλλαξαν. Έχουν υποστεί μια αλλαγή, ξαφνικά υιοθέτησαν τη γλώσσα που εγώ καταπολεμούσα τα έξι τελευταία χρόνια, μαζί τους, όμως τώρα την έχουν υιοθετήσει. Δεν είναι βέβαιος τι είδους σχέση θα έχουμε. Μέχρι χτες, ο Αλέξης ήταν πολύ πρόθυμος να μου λέει ότι σίγουρα θα με χρειάζεται, μου πρότεινε ένα άλλο υπουργείο μόλις
λίγες ημέρες πριν. Είπα “όχι, δεν με νοιάζει να έχω ένα υπουργείο. Αυτό που με νοιάζει είναι ένα βιώσιμο ελληνικό χρέος, μια βιώσιμη ελληνική οικονομία”. Αυτό που κάνουμε τώρα- όποιοι και να είναι οι λόγοι- τα μέτρα που υιοθετήσαμε χτες από το κοινοβούλιο, θα πετσοκόψουν τον ελληνικό ιδιωτικό τομέα, έναν ιδιωτικό τομέα ο οποίος έχει ήδη υποφέρει πολύ στην Ελλάδα κατά τα τελευταία πέντε χρόνια.
Θα παραμείνω στο κοινοβούλιο. Πραγματικά μου αρέσει να είμαι βουλευτής. Είμαι ένας βουλευτής μόνο για μία εβδομάδα τώρα. Είναι πολύ καλό. Μου δίνει την ευκαιρία να μιλήσω και να γράψω και να επισκέπτομαι φίλους εκτός Ελλάδας. Και ελπίζω σύντομα να σας δω στο Λονδίνο.

Νόρμαν Λάμοντ: Λοιπόν, το ελπίζουμε κι εμείς πολύ. Ήταν ένας πολύ καλός επίλογος. Θα ήθελα μόνο να ευχαριστήσω το λόρδο Λάμοντ και το Γιάνη Βαρουφάκη. Λυπάμαι που υπήρχαν τεχνικά προβλήματα στην αρχή- αυτό ήταν γιατί το σύστημά μας είχε υπερφορτωθεί από τους πολλούς που καλούσαν. Όταν ήρθες στο Λονδίνο, Γιάνη, το Φεβρουάριο, υπήρχαν περίπου 20. Στην πραγματικότητα έχουμε 84 ανθρώπους στη γραμμή από όλο τον κόσμο. Πρέπει να πω επίσης ότι εσύ είπες ένα ή δύο πράγματα που ήταν αρκετά ευαίσθητα για διάφορα επεισόδια που έλαβαν χώρα όταν ήσουν υπουργός, επομένως, θα ήθελα να πω ότι καμία από αυτές τις πληροφορίες που ακούτε εδώ δεν θα πρέπει να χρησιμοποιηθεί με κανέναν τρόπο. Όμως, παρακαλώ, μην τις περάσετε σε άλλους ανθρώπους, είναι μια ιδιωτική συζήτηση βάσει των κανονισμών του Chatham House. Και η ιδέα είναι ότι ακούτε από πρώτο χέρι από το Γιάνη Βαρουφάκη, και επίσης από το λόρδο Λάμοντ, για τις εμπειρίες τους- όμως δεν είναι μια δημόσια ακρόαση, δεν είναι εδώ το BBC. Επομένως, θα ήθελα να πω ευχαριστώ πολύ για αυτή την εμπιστοσύνη και την εχεμύθεια, και πιστεύω ότι μιλώ εκ μέρους μου και του Νόρμαν, Γιάνη, είναι ένα μεγάλο προνόμιο να μιλά κανείς σε έναν υπουργό οικονομικών ο οποίος μπορεί, πράγματι, να έχασε μια προσωρινή μάχη εδώ, ωστόσο, παραμένει ότι τα έχει φιλοσοφήσει πολύ όλα αυτά – και ο οποίος έχει ένα τεράστιο βάθος πολιτικής και οικονομικής γνώσης για το Ευρωσύστημα το οποίο δεν διαθέτουν όλοι οι συνάδελφοί σου στο Eurogroup. Επομένως, χαρήκαμε πολύ που σου μιλήσαμε, είμαστε απολύτως βέβαιοι ότι αυτό δεν θα είναι η τελευταία φορά που θα σε έχουμε στη γραμμή. Προσβλέπουμε να σε δούμε είτε στην Αθήνα είτε στο Λονδίνο πολύ σύντομα. Και επομένως, θα ήθελα να πω, εκ μέρους του
Ντέιβιντ Μαρς, του Νόρμαν Λάμοντ και του Γιάνη Βαρουφάκη, γεια σας από το OMFIF και ελπίζουμε να επικοινωνήσουμε πάλι όχι πολύ καιρό μετά. Επομένως, ευχαριστούμε όλους εσάς που μας ακούσατε. Ευχαριστούμε, Γιάνη, ευχαριστούμε, Νόρμαν, που αποτελέσατε μέρος αυτής της συνομιλίας. Γεια σας από το Λονδίνο.Νόρμαν Λάμοντ: Γεια σας. Γεια σου, Γιάννη.
Γιάνης Βαρουφάκης: Γεια σας, γεια σας, ευχαριστώ πάρα πολύ.

Μετάφραση: Δρόμος της Αριστεράς
http://www.omfif.org/media/1122791/omfif-telephone-conversation-between-yanis-varoufakis-norman-lamont-and-david-marsh-16-july-2015.pdf
www.e-dromos.gr

Αφιερωμένο στα καβαλημένα καλάμια της κυβερνητικής εξουσίας...

"Όλα τα βελανίδια θέλουν να γίνουν βελανιδιές αλλά στην πραγματικότητα, το 99,99 % από αυτά χρησιμεύει ως γεύμα για τους χοίρους"!...

Αντόνιο Γκράμσι

Είμαστε όλοι Βαρουφάκης

 

 Άρης Χατζηστεφάνου

 

Δεν πίστευα ποτέ ότι θα έπρεπε να γράψω ένα κείμενο στήριξης στον Γ.Βαρουφάκη. Στα πάνελ που βρεθήκαμε να συζητάμε για το ευρώ και τη δραχμή ή στις ραδιοφωνικές συνεντεύξεις μαζί του πίστευα πάντα ότι ήταν επικίνδυνος για τις επιδιώξεις και τα οράματα της Αριστεράς.

Δυσκολεύομαι να θυμηθώ κάποιον άλλο οικονομολόγο (του δικού του διαμετρήματος) που να επιχειρηματολογούσε με τόσο πάθος για την ανάγκη παραμονής της χώρας στην ευρωζώνη. Ήταν μάλιστα ο πρώτος που έφερε στην Ελλάδα τη θεωρία του Hotel California σχετικά με τις δυνατότητες εξόδου (You can check-out any time you like, But you can never leave!). Γι’ αυτόν ήταν λάθος ότι μπήκαμε στη νομισματική ένωση αλλά θα ήταν καταστροφή να βγούμε.

Ήταν επίσης ο πρώτος που επιτέθηκε στην πρωτοβουλία για τη σύσταση Επιτροπής Λογιστικού Ελέγχου. Και μάλιστα το έκανε από τις σελίδες του Protagon με επιχειρήματα που θύμιζαν τα τρομολαγνικά σενάρια των νυχτερινών δελτίων ειδήσεων.

Και ύστερα ήρθαν τα ασυγχώρητα λάθη, από τη θέση πλέον του υπουργού Οικονομικών. Πληρώνοντας τις δόσεις παράνομων και απεχθών δανείων άφησε τα ταμεία να αδειάσουν και εκμηδένισε τις ελπίδες μια σοβαρής διαπραγμάτευσης. Οι προηγούμενες ιδεοληψίες του για την ανάγκη παραμονής στο ευρώ και η άρνησή του για κάθε συζήτηση σοβαρής διαγραφής του χρέους απλώς επιδείνωσαν δραματικά την κατάσταση.

Για όλους αυτούς τους λόγους το info-war άσκησε από την πρώτη στιγμή σκληρή κριτική στην επιλογή του για τη θέση του υπουργού οικονομικών. Είναι μάλιστα κωμικοτραγικό ότι ορισμένοι από τους σημερινούς διώκτες του στον ΣΥΡΙΖΑ δήλωναν ενοχλημένοι από τη στάση μας απέναντι στον «υπουργο-σταρ» της κυβέρνησης Τσίπρα.

Κι όμως σήμερα ο Γιάνης Βαρουφάκης χρειάζεται τη στήριξη όλων μας. Γιατί στο πρόσωπό του δεν διώκεται απλώς ένας πρώην υπουργός οικονομικών ή ένας οικονομολόγος. Διώκεται κάθε άνθρωπος που τολμά να υψώσει το ανάστημά του απέναντι στη δικτατορία της Ε.Ε.

Δεν έχει σημασία εάν σήκωσε το γιακά και αντιμίλησε στους Ευρωπαίους κομισάριους για ιδεολογικούς λόγους για κάποια προσωπική ατζέντα η απλώς επειδή έχει ένα τεράστιο Εγώ, το οποίο δεν μπορεί να κρύψει κάτω από το σακάκι του. Σημασία έχει ότι για εκατομμύρια ανθρώπους σε όλη την Ευρώπη ταυτίστηκε με μια μικρή χώρα που τολμά να τα βάλει με τα θηρία.

Κι αυτό δεν μπορούσε να γίνει ανεκτό ούτε από το Βερολίνο, ούτε από τους Έλληνες γερμανοτσολιάδες-υπηρέτες των τραπεζών ούτε από ορισμένα ασπόνδυλα της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ, που επιχειρούν να κρύψουν την ολοκληρωτική παράδοση μιας χώρας πίσω από κόκκινες σημαίες και φωτογραφίες του Τσε Γκεβάρα.

Ο Γιάνης Βαρουφάκης δεν διώκεται επειδή προετοίμαζε εναλλακτικά σχέδια αντιμετώπισης της κρίσης (αυτό ήταν καθήκον του και δυστυχώς το έκανε με μεγάλη καθυστέρηση και προχειρότητα). Διώκεται επειδή στην περίφημη ηχογραφημένη συνομιλία αποκάλυψε το βαθμό με τον οποίο η τρόικα ελέγχει ολοκληρωτικά τον κρατικό μηχανισμό της χώρας και κυρίως τους μηχανισμούς του υπουργείου οικονομικών.

Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι την ένορκη διοικητική εξέταση εναντίον του διέταξε η Κατερίνα Σαββαΐδου, πρώην υψηλόβαθμο στέλεχος της PriceWaterhouseCooopers και νυν Γενική Γραμματέας Δημοσίων Εσόδων – πρόκειται δηλαδή για την υπηρεσία που, όπως προκύπτει και από τις συνομιλίες Βαρουφάκη, αποτελεί τον δούρειο ίππο για τον απόλυτο έλεγχο της ελληνικής οικονομίας από την τρόικα.

Αν προχωρήσουν οι διώξεις εναντίον του Βαρουφάκη το πραξικόπημα θα έχει ολοκληρωθεί. Κάθε εναλλακτικό σχέδιο εξόδου από την κρίση θα ποινικοποιηθεί έμμεσα η άμεσα. Μέχρι σήμερα όσοι μιλούσαν για έξοδο από το ευρώ είτε απολύονταν (αν ήταν π.χ δημοσιογράφοι) είτε περιθωριοποιούνταν (αν ήταν πανεπιστημιακοί ή πολιτικοί). Στο εξής θα βρίσκονται αντιμέτωποι και με την αυτοαποκαλούμενη «δικαιοσύνη».

Και μπορεί να συμβεί κάτι τέτοιο με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και πρωθυπουργό τον Τσίπρα, θα αναρωτηθεί κάποιος; Την απάντηση έδωσε πρόσφατα ο Μανώλης Γλέζος: Άλλο η κυβέρνηση Μαξίμου και άλλο ο ΣΥΡΙΖΑ.

info-war.gr

Τα "νταούλια" του Τσίπρα! Το Stratfor αναλύει πόσο θα επηρεάσει τις εκλογές στην Ευρώπη η Ελλάδα!

 

 

Ο ΣΥΡΙΖΑ προεκλογικά αλλά και μετεκλογικά μέχρι κάποιου σημείου, υποστήριζε ότι θα “αλλάξει την Ευρώπη”, με την διαπραγμάτευση που θα εκανε με τους δανειστές.

Από την άλλη πλευρά είναι πασιφανές ότι οι Γερμανοί κατά κύριο λόγο δεν έκαναν ούτε μισό βήμα πίσω στην διαπραγμάτευση με την ελληνική κυβέρνηση ακριβώς γι΄ αυτό το λόγο. Δεν ήθελαν σε καμία περίπτωση να σταλεί το μήνυμα στην Ισπανία κυρίως αλλά και σε άλλες χώρες που θα έχουν εκλογές, ότι η αλλαγή κυβερνήσεων και ειδικά με ροπή κεντροαριστερή θα αλλάξει την πολιτική του “οικονομικού εθνικισμού” του Βερολίνου.

Άλλαξε κάτι στην Ευρώπη από το ελληνικό παράδειγμα; Κέρδισε κατά κράτος η Γερμανία ή έχει κι αυτή απώλειες;

Το αμερικανικό think tank Stratfor επιχειρεί με μια ανάλυσή του να “διαβάσει” τις πολιτικές επιπτώσεις του φαινομένου ΣΥΡΙΖΑ και την επιρροή που μπορεί να έχει ο 40χρονος Αλέξης Τσίπρας.

• Το συμπέρασμα που προκύπτει είναι ότι όλα τα κόμματα που μάχονται την εμμονική γερμανική λιτότητα μπορεί να έχουν χάσει μέρος της δύναμής τους, ωστόσο θα εξακολουθήσουν να έχουν επιρροή. Αυτό ισχύει σε Ισπανία,Πορτογαλία και Ιρλανδία.
• Ο εκλογικός κύκλος που ακολουθήσει στην Ευρώπη θα οδηγήσει σε εύθραυστες πολιτικές συμμαχίες, ιδιαίτερα στην Ισπανία. Η χρηματοπιστωτική σταθερότητα θα πρέπει να συνδεθεί άμεσα με τις πολιτικές εξελίξεις.

Οι εκλογικές αναμετρήσεις στην Ευρώπη θα καθυστερήσουν επίσης τον όποιο συμβιβασμό για την ελάφρυνση του χρέους στην Ελλάδα ,τουλάχιστον μέχρι το τέλος του έτους, επειδή κόμματα από Ισπανία, Πορτογαλία και Ιρλανδία θα συνεχίσουν να είναι αντίθετα σε οποιαδήποτε επιείκεια προς την Αθήνα.Είναι τα κόμματα που στις χώρες τους έχουν αναγκαστεί να λάβουν δυσάρεστα οικονομικά μέτρα.
Η ανάλυση του Stratfor υπενθυμίζει ότι “όταν ξεκίνησε η ευρωπαϊκή κρίση, η Ισπανία, η Πορτογαλία και η Ελλάδα είχαν κεντροαριστερές κυβερνήσεις και η Ιρλανδία έναν κεντρώο συνασπισμό. Για να αντιμετωπίσουν την κρίση, οι κυβερνήσεις αυτές αναγκάστηκαν να πάρουν σκληρά μέτρα λιτότητας στα οποία αντέδρασαν οι πολίτες. Καθώς η κοινωνική δυσαρέσκεια αυξήθηκε, οι ψηφοφόροι εξέφρασαν την απογοήτευσή τους με την καταψήφισή τους φέρνοντας στην εξουσία συντηρητικές κυβερνήσεις το 2011-2012.
Στους μήνες που προηγήθηκαν των εκλογών, ή λίγο μετά την αλλαγή της κυβέρνησης, οι τέσσερις αυτές χώρες ζήτησαν οικονομική βοήθεια από την Ευρωπαϊκή Ένωση και το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο.
Τώρα η Ευρώπη εισέρχεται στον δεύτερο εκλογικό κύκλο της κρίσης. Εκλογές έχουν προγραμματιστεί για τον Οκτώβριο στην Πορτογαλία, για το Νοέμβριο ή το Δεκέμβριο στην Ισπανία και για λίγο πριν από τον Απρίλιο στην Ιρλανδία. Στις αρχές του 2015, φαινόταν ότι οι ψηφοφόροι ήταν έτοιμοι να τιμωρήσουν τις συντηρητικές κυβερνήσεις αυτή τη φορά και ότι το πολιτικό εκκρεμές ταλαντευόταν προς τα αριστερά. Ωστόσο, η αριστερά έχει αλλάξει. Αντί των παραδοσιακών κεντροαριστερών κομμάτων υπέρ της ΕΕ, τα νέα κόμματα συνδυάζουν την απόρριψη των μέτρων λιτότητας με ισχυρή ρητορική ενάντια στο κατεστημένο και την έντονη κριτική των διαφόρων στοιχείων της διαδικασίας ένταξης στην ΕΕ. Τα ποσοστά αυτών των κομμάτων αυξήθηκαν γρήγορα στις δημοσκοπήσεις. 

Η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ, τον Ιανουάριο ς στην Ελλάδα φαίνεται να είναι μια πρόωρη επιβεβαίωση της αναδυόμενης τάσης. Ο ΣΥΡΙΖΑ υποσχέθηκε τον τερματισμό των μέτρων λιτότητας και την επαναδιαπραγμάτευση του χρέος της Ελλάδας, επικρίνοντας την ηγεσία της Γερμανίας και της Ευρωπαϊκής Ένωσης.

Εν τω μεταξύ, στην Ισπανία, οι Podemos ανέβαιναν στις δημοσκοπήσεις και στην Πορτογαλία, το Σοσιαλιστικό Κόμμα είδε μια ώθηση στη δημοτικότητα του, αφού υιοθέτησε μια σκληρότερη στάση κατά της λιτότητας. Στην Ιρλανδία, η στήριξη για την αριστερή πτέρυγα Sinn Fein αυξήθηκε σχεδόν χωρίς διακοπή από τα τέλη του 2011 ως στις αρχές του 2015.
Η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ ήρθε γρήγορα και επιτάχυνε τις εξελίξεις.
Η πρόθεση της Αθήνας για να επαναδιαπραγματευτεί το χρέος βρήκε μικρή υποστήριξη στην Ευρωπαϊκή Ένωση, και η οικονομική κατάσταση συνέχισε να επιδεινώνεται. Στα μέσα Ιουλίου, η Αθήνα ζήτησε ένα τρίτο πακέτο διάσωσης συμφωνώντας σε νέες περικοπές δαπανών και αυξήσεις φόρων, οι τράπεζες είχαν ήδη κλείσει και ορισμένοι πιστωτές πρότειναν την έξοδο της Ελλάδας από το ευρώ.
Καθώς η ελληνική κρίση κλιμακώθηκε, οι συντηρητικές κυβερνήσεις στην Ισπανία, την Πορτογαλία και την Ιρλανδία επέκριναν έντονα τη διαπραγματευτική στρατηγική του ΣΥΡΙΖΑ. Αυτές οι κυβερνήσεις άρχισαν να χρησιμοποιούν την κατάσταση στην Ελλάδα, για εκλογικό κέρδος, υποστηρίζοντας ότι οι χώρες τους θα αντιμετωπίσουν μια παρόμοια κρίση αν επικρατήσουν τα κόμματα κατά της λιτότητας.
Πράγματι, μέρος της αντίστασης του Eurogroup για συμβιβασμό με την Ελλάδα προήλθε από την επιθυμία να αποφευχθεί να αποδειχτεί ο ΣΥΡΙΖΑ προηγούμενο για παρόμοιες καταστάσεις σε άλλες χώρες της ευρωζώνης.
Ίσως για το λόγο αυτό, ο ΣΥΡΙΖΑ έχασε επίσης την υποστήριξη των πρώην συμμάχων του όπως οι Podemos που άρχισαν να μαλακώνουν σταδιακά τη ρητορική τους σχετικά με την ανάγκη αναδιάρθρωσης του ισπανικού χρέους, ενώ μέλη του κόμματος, προσπάθησαν να εξηγήσουν ότι η οικονομική κατάσταση της Ισπανίας δεν μπορούσε να συγκριθεί με την Ελλάδα. Στις αρχές Ιουλίου, ο αρχηγός των Σοσιαλιστών της Πορτογαλίας , Αντόνιο Κόστα είπε ότι «το Σοσιαλιστικό Κόμμα δεν είναι όπως ο ΣΥΡΙΖΑ» και ότι «κάθε κόμμα και κάθε χώρα παίρνει τις δικές του αποφάσεις." Στην Ιρλανδία, το Sinn Fein παρέμεινε σιωπηλό μετά την απόφαση της Αθήνας να ζητήσει τρίτο πακέτο διάσωσης.
Εν τω μεταξύ, το δημοσκοπικό χάσμα μεταξύ των συντηρητικών και των αριστερών δυνάμεων άρχισε να συρρικνώνεται και σε ορισμένες περιπτώσεις,αντιστράφηκε.
Οι δημοσκοπήσεις στην Πορτογαλία στα μέσα Ιουλίου δείνχουν ότι η κεντροδεξιά συμμαχία(το Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα και το Λαϊκό Κόμμα) και το Σοσιαλιστικό Κόμμα είναι πολύ κοντά . Το Σοσιαλιστικό Κόμμα είχε προβάδισμα κατά 11 ποσοστιαίες μονάδες το Μάρτιο.
Στην Ισπανία, Λαϊκό Κόμμα και Σοσιαλιστικό Κόμμα βρίσκονται σε στενό ανταγωνισμό για την πρώτη θέση στις δημοσκοπήσεις. Οι Podemos, που ήταν το πιο δημοφιλές κόμμα της Ισπανίας στις αρχές του έτους, αυτή τη στιγμή είναι στην τρίτη θέση. Στην Ιρλανδία, η στήριξη για το Sinn Fein είναι σήμερα μεταξύ 17 και 20 τοις εκατό, κάτω από το 26 τοις εκατό στις αρχές του έτους.

Σε Ισπανία και Πορτογαλία η ανεργία μειώνεται αργά και στην Ιρλανδία πιο γρήγορα. Αυτό ενισχύει τις συντηρητικές δυνάμεις.
Η Ελλάδα είναι συνεχώς παρών στις ειδήσεις, και οι κυβερνήσεις στη Μαδρίτη, τη Λισαβόνα και το Δουβλίνο, χρησιμοποιούν την Ελλάδα ως μια προειδοποίηση.
Αν η νίκη του ΣΥΡΙΖΑ ήρθε πολύ σύντομα, η ανταμοιβή του θα έρθει πολύ αργά: η Ελλάδα θα μπορούσε τελικά να λάβει κάποια μορφή ελάφρυνσης του χρέους, αλλά αυτό θα συμβεί κατά πάσα πιθανότητα μετά διενέργεια των εκλογών σ΄ αυτές τις χώρες”.
Ωστόσο σημειώνει το Stratfor η άνοδος του ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία θα έχει διεθνώς επιπτώσεις:
“…ο πολιτικός κατακερματισμός θα οδηγήσει στο σχηματισμό δυνητικά εύθραυστων κυβερνήσεων συνασπισμού. Η Ισπανία θα είναι η πιο δραματική υπόθεση. Το παραδοσιακό δικομματικό σύστημα της χώρας είναι ένα κατάλοιπο του παρελθόντος, και η επόμενη κυβέρνηση στη Μαδρίτη θα είναι μια συμμαχία που θα περιλαμβάνει ένα από τα δύο μεγάλα κόμματα και τουλάχιστον μία από τις δύο πολιτικές δυνάμεις που έγιναν πιο δημοφιλής λόγω της κρίσης, Podemos και το κεντρώο Ciudadanos. Αυτό θα περιπλέξει τη διαδικασία λήψης αποφάσεων, δεδομένου ότι τα παραδοσιακά κόμματα δεν έχουν μάθει να μοιράζονται την εξουσία σε εθνικό επίπεδο.
Η Πορτογαλία είναι πιο εξοικειωμένη με κυβερνήσεις συνασπισμού, αλλά η εκλογή θα μπορούσε να οδηγήσει σε ένα “αβέβαιο” κοινοβούλιο. Ανακοινώνοντας την ημερομηνία των εκλογών, ο Πρόεδρος της Πορτογαλίας είπε ότι είναι εξαιρετικά σημαντικό το γεγονός η επόμενη κυβέρνηση να έχει μια σταθερή πλειοψηφία στο κοινοβούλιο. Αυτό υποδηλώνει ότι ο πρόεδρος θα μπορούσε να ωθήσει την κεντροδεξιά και την κεντροαριστερά για να σχηματίσουν ένα μεγάλο συνασπισμό. Ωστόσο, οι δύο τους μάλλον θα αρνηθούν να σχηματίσουν μια συμμαχία. Ως αποτέλεσμα, τις εκλογές του Οκτωβρίου θα μπορούσαν να ακολουθήσουν εβδομάδες πολιτικών διαπραγματεύσεων για το σχηματισμό κυβέρνησης. Στην Ιρλανδία, οι πρόσφατες δημοσκοπήσεις δείχνουν ότι η υποστήριξη των δύο μεγαλύτερων κομμάτων είναι στάσιμη, ενώ τα μικρότερα, ανεξάρτητα βρίσκονται σε άνοδο. Ένας στους τρεις Ιρλανδούς ψηφοφόρους είναι πιθανότερο να ψηφίσουν σχετικά μικρά κόμματα, κάτι που θα μπορούσε να αυξήσει τις διαιρέσεις εντός του ιρλανδικού κοινοβουλίου.
Παρά αυτές τις πολιτικές αλλαγές, τα κόμματα της αντι-λιτότητας θα παραμείνουν ισχυρά. Ανεξάρτητα από τη σύνθεσή τους, μετά από χρόνια προσπαθειών δημοσιονομικής εξυγίανσης, οι νέες κυβερνήσεις στην Ισπανία, την Πορτογαλία και την Ιρλανδία θα είναι υπό πολιτική πίεση για τη μείωση των φόρων και την αύξηση των δαπανών. Ωστόσο, αν ενδώσουν στην πίεση αυτή θα δημιουργήσουν σύγκρουση με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Οι Βρυξέλλες έδειξαν πρόσφατα μεγαλύτερη ευελιξία, για την εφαρμογή των δημοσιονομικών στόχων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, αλλά εξακολουθούν να πιέζουν τις χώρες της ευρωπαϊκής περιφέρειας για να μειώσουν τα ελλείμματά τους.
Πιο σημαντικό, οι νέες κυβερνήσεις θα μπορούσαν να ανανεώσουν τις ανησυχίες σχετικά με τη βιωσιμότητα του χρέους τους. Αυτό ισχύει ιδιαίτερα στην περίπτωση της Πορτογαλίας, μιας χώρας με υψηλά επίπεδα χρέους και πενιχρά ποσοστά οικονομικής ανάπτυξης. Το χρέος της Πορτογαλίας είναι 130 τοις εκατό του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος της, το τρίτο υψηλότερο ποσοστό στην ευρωζώνη μετά την Ελλάδα και την Ιταλία. Επιπλέον, το μεγαλύτερο μέρος του χρέους της Πορτογαλίας ανήκει στο εξωτερικό. Αντιμετωπίζοντας μόνο μέτριες προοπτικές για την οικονομική ανάπτυξη (η Ευρωπαϊκή Επιτροπή προβλέπει η πορτογαλική ανάπτυξη να είναι κάτω από το 2 τοις εκατό το 2015 και το 2016), η Πορτογαλία θα πρέπει να ασχοληθεί με τον υψηλό δείκτη χρέους της.
Αυτό δεν θα είναι πρόβλημα αν η κυβέρνηση στη Λισαβόνα είναι σταθερή. Αλλά η πολιτική αστάθεια και η χαλάρωση των δημοσιονομικών στόχων θα μπορούσε να αναζωπυρώσει τους φόβους για τη βιωσιμότητα του χρέους της Πορτογαλίας, ακριβώς όπως έκαναν στην Ελλάδα.
Στην Ισπανία αν προκύψει κεντροδεξιά κυβέρνηση θα έρθει σε σύγκρουση με τις περιφερειακές κεντροαριστερές κυβερνήσεις. Αν προκύψει κεντροαριστερή κυβέρνηση θα επιβραδύνει το ρυθμό μείωσης του ελλείμματος,θα αυξήσει τις δημόσιες δαπάνες και ενδεχομένως θα αναστρέψει τις πρόσφατες μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας και τον τραπεζικό τομέα.
Η Ιρλανδία θα είναι σε μια κάπως πιο σταθερή κατάσταση, διότι δεν υπάρχουν σημαντικές διαφορές μεταξύ των δύο μεγαλύτερων κομμάτων σχετικά με τα οικονομικά θέματα. Ωστόσο, όλα τα πολιτικά κόμματα σήμερα υπόσχονται να αυξήσουν τις δημόσιες δαπάνες, χωρίς αύξηση φόρων.
Τα αποτελέσματα των εκλογών στην περιφέρεια της Ευρώπης θα επηρεάσουν την πολιτική και τους υπολογισμούς στην Ελλάδα. Η κυβέρνηση στην Αθήνα διαπραγματεύεται αυτή τη στιγμή ένα τρίτο πακέτο διάσωσης με τους πιστωτές της. Μετά από το “πάγωμα” που επιβλήθηκε στις περισσότερες από τις προεκλογικές του υποσχέσεις, ο Έλληνας Πρωθυπουργός Αλέξης Τσίπρας θέλει να εξασφαλίσει μια υπόσχεση ελάφρυνσης του χρέους από τους δανειστές και ο ίδιος εξετάζει το ενδεχόμενο διεξαγωγής πρόωρων εκλογών για να απαλλαγεί από τα πιο “επαναστατικά” μέλη του κόμματός του.Μια συγκεκριμένη υπόσχεση ελάφρυνσης του χρέους θα βοηθήσει σίγουρα τον Τσίπρα κατά τη διάρκεια της προεκλογικής εκστρατείας. Αλλά η Ισπανία και η Πορτογαλία θα συνεχίσουν να αντιτίθεται στην ελάφρυνση του χρέους για την Ελλάδα, τουλάχιστον μέχρι τις εκλογές. Αυτό σημαίνει ότι η Ελλάδα δεν θα δει λύση τουλάχιστον μέχρι το τέλος του έτους. Καθώς τα ελληνικά νοικοκυριά αρχίζουν να αισθάνονται την επίδραση των υψηλότερων φόρων, η δημοτικότητα του Τσίπρα θα μπορούσε να πληγεί και να επηρεάσει τους υπολογισμούς του για το πότε και αν θα κάνει εκλογές.
Ενώ η ευρωζώνη θα συνεχίσει να αντιμετωπίζει οικονομικές απειλές στο μέλλον, οι πολιτικοί κίνδυνοι θα είναι μεγαλύτεροι. Η ελληνική κρίση έχει αποδυναμώσει τους ευρωσκεπτικιστές και τα κόμματα κατά της λιτότητας στην περιφέρεια της Ευρώπης, αλλά αυτό μάλλον θα είναι προσωρινό.
Για να ανακτήσουν την ορμή τους , τα κόμματα αυτά θα μετατοπίσουν πιθανώς την προσοχή τους από τα οικονομικά θέματα προς την καταπολέμηση της διαφθοράς.
Όμως, η κατάσταση στην Ελλάδα έχει πείσει τις δυνάμεις ενάντια στο κατεστημένο πως η ευρωζώνη πρέπει να αναμορφωθεί, και οι φωνές που θα καλούν τις χώρες να αντισταθούν σ΄ αυτό που θεωρούν ότι είναι μια γερμανική προσαρμογή νομισματικής ένωσης δεν θα εξασθενίσουν. Ακριβώς το αντίθετο: Αφού κατακαθίσει η σκόνη στην Αθήνα, όλες οι συνθήκες θα οδηγήσουν το το εκκρεμές να ταλαντευθεί πάλι πίσω προς τις δυνάμεις κατά του κατεστημένου”.

www.onalert.gr

Τι έπαθαν με τον Βαρουφάκη;

Του Θανάση Καρτερού

 

Αχ τι κακό! Η Ν.Δ. τον εγκαλεί στην εξεταστική να δώσει λόγο για τις συνωμοσίες του. Η Σαββαΐδου διέταξε ΕΔΕ. Οι εισαγγελείς που τα συρτάρια τους είναι γεμάτα με υποθέσεις υπουργικών σκανδάλων, όπως για παράδειγμα η απόκρυψη της λίστας Λαγκάρντ από τον Βενιζέλο, σπεύδουν να στείλουν στη Βουλή αυθωρί, παραχρήμα και αμελλητί τη μήνυση του Γκλέτσου και κάποιου δικηγόρου. Και το κύριο άρθρο του έγκυρου "Βήματος" τον χαρακτηρίζει μεταξύ άλλων υπονομευτή και επικίνδυνο.

Για τον Βαρουφάκη, όπως καταλαβαίνετε, ο λόγος. Και ο ντόρος. Που δεν υπάρχει αυτές τις μέρες κανάλι της διαπλοκής, βαρονία της φυλακής, έντυπο της πλοκής, και παλληκάρι της φακής, που να μην τον έχει στο στόχαστρο. Πάρε να 'χεις. Δρυός πεσούσης η υπόθεση, μιας και οι χθεσινοί του συνεργάτες στην κυβέρνηση τηρούν ντροπαλές αποστάσεις. Τις ίδιες περίπου που κράτησαν και με την εκστρατεία συκοφάντησης της Βαλαβάνη. Διότι νομίζουν, προφανώς, ότι τα πυρά είναι προσωπικά.

Εμ δεν είναι. Διότι μπορεί ο Βαρουφάκης, με την ασυγκράτητη τάση του για δημοσιότητα, να τους διευκολύνει άθελά του. Μπορεί απειρία και κάποιες παλινωδίες να έφθειραν το αρχικό του πολιτικό κεφάλαιο. Η ίδια η επίθεση όμως, συντονισμένη και χωρίς κανένα φραγμό, δεν έχει στόχο μόνο το πρόσωπό του. Μόνο την ηθική εξόντωση ενός ανθρώπου, που, όπως και να το δεις, σήκωσε ανάστημα στους δανειστές. Συνέβαλε στη διεθνοποίηση του ελληνικού δράματος. Έφερε στο προσκήνιο το αβίωτο το χρέους.

Την κυβέρνηση και τον τρόπο που διαπραγματεύτηκε έχουν ως στόχο τα κογιότ. Τον Τσίπρα που τον διάλεξε και τον στήριξε. Την ελληνική αντίσταση απέναντι στους δανειστές. Ο Βαρουφάκης είναι ο ιδανικός στόχος για να δυσφημιστεί μια τεράστια προσπάθεια. Θυμάστε στις κρίσιμες στιγμές, όταν οι εκβιασμοί κορυφώνονταν, για ποιο πράγμα κατηγορούσαν όλοι αυτοί, παρέα με τους δανειστές, την κυβέρνηση; Για έλλειψη σοβαρότητας. Για έλλειψη επεξεργασμένων προτάσεων. Για ελαφρότητα.

Ε, ο Βαρουφάκης, φορτωμένος τις ίδιες ακριβώς κατηγορίες, γίνεται τώρα σαπούνι για το ξέπλυμά τους. Αν τον βγάλουν μάλιστα, εκτός από επιπόλαιο, και συνωμότη, και πραξικοπηματία, και πράκτορα της δραχμής, ακόμα καλύτερα. Ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Ας προσέξουν όμως, με τη μεγάλη εκτίμηση που τους έχει ο λαός, μήπως μαζί με τα μέσα αγιάζει κι ο Γιάνης...

www.avgi.gr

Κατερίνα Σαββαΐδου: 1/3 Ο λύκος που φυλάει τους λύκους

 

 

Του Νικόλα Λεοντόπουλου

 

Η Γενική Γραμματέας Εσόδων, δηλαδή ο υπ. αριθμ. 1 αρμόδιος στη χώρα για την είσπραξη φόρων, ήταν ανώτατο στέλεχος στην PwC στα 4 χρόνια που αυτή έστηνε σχήματα φοροαποφυγής για τις μεγαλύτερες ελληνικές πολυεθνικές. Για τη θέση της Γ.Γ. την πρότεινε ο υπουργός Οικονομικών, ο πρώην εργοδότης του οποίου επίσης εμπλέκεται στα LuxLeaks. Και αυτό δεν είναι παρά η άκρη του μίτου της διαπλοκής μεταξύ PwC και δημοσίου.

 

Σε έναν κόσμο λογικής, οι αποκαλύψεις του ICIJ σχετικά με τα LuxLeaks, και η συμμετοχή σε αυτά ελληνικών εταιρειών, θα οδηγούσε τις ελληνικές αρχές σε επείγουσα δράση εναντίον του «κυκλώματος»: εναντίον των εμπλεκόμενων εταιρειών αλλά και εναντίον της PwC, της εταιρείας δηλαδή που έστησε όλο αυτό το σύστημα.
Σε αυτόν τον κόσμο, ο Γενικός Γραμματέας Εσόδων, ο άνθρωπος που νυχθημερόν ασχολείται με τη συλλογή εσόδων, θα ήταν τώρα (ή πιο σωστά από καιρό) επί ποδός πολέμου κατά της PwC.
Ας μεταβούμε λοιπόν νοερά στο αρχηγείο αυτού του πολέμου. Εκεί, στην οδό Καραγεώργη Σερβίας 8, συναντούμε την Κατερίνα Σαββαΐδου, ετών 41. Ανέλαβε το πόστο του γενικού γραμματέα Δημοσίων Εσόδων τον Ιούνιο του 2014.
Η κ. Σαββαΐδου μονομιάς έκανε σαφές πως προτεραιότητά της είναι η πάταξη της φοροαποφυγής: «Να μην επιτρέψεις στον άλλον να φθάσει στο σημείο να φοροδιαφύγει. Αυτό το επιτυγχάνεις μόνο εφόσον κλείσεις όλα τα “παράθυρα” της φοροαποφυγής», επεσήμανε σε στενούς της συνεργάτες, σύμφωνα με Το Βήμα. Πρόκειται για δήλωση με υψηλή αίσθηση της ειρωνίας καθώς προερχόταν από μια ειδικό της... φοροαποφυγής.
Μέχρι τον Ιούνιο του 2014, η κ. Σαββαΐδου ήταν ανώτατο στέλεχος στην PriceWaterhouseCooopers (PwC), μία από τις λεγόμενες Big Four, τις μεγάλες ελεγκτικές εταιρείες του κόσμου. Στην υπόθεση των LuxLeaks, η PwC είναι η πραγματική πρωταγωνίστρια: Η εταιρεία που έστησε για περισσότερες από 340 πολυθενικές ένα σοφιστικέ μηχανισμό φοροαποφυγής σε συνεργασία με τις αρχές του Λουξεμβούργου. Ανάμεσα τους και 9 εταιρείες που σχετίζονται με την Ελλάδα...

 

Είναι δυνατόν ο Tax Senior Manager της PwC να μη γνώριζε τι έκανε η PwC;

Όχι μόνον η προϋπηρεσία της κ. Σαββαΐδου στην PwC δεν αποτελεί μυστικό αλλά το ΥπΟικ στην ανακοίνωση επιλογής της είχε φροντίσει να τονίσει πως η νέα Γ.Γ. ήταν «Senior Manager στην εταιρία “PwC-Ελλάς”, επικεφαλής μιας ομάδας περίπου 100 δικηγόρων και φοροτεχνικών συμβούλων». Ήταν «επίσης, Knowledge Manager όλης της εταιρείας, που στελεχώνεται από περίπου 900 υπαλλήλους».

Σύμφωνα με το Ελληνοαμερικανικό Εμπορικό Επιμελητήριο, η κ. Σαββαΐδου, ως Tax Senior Manager της PwC είναι (ακόμα;) μέλος της Επιτροπής Φορολογίας του επιμελητηρίου, μιας επιτροπής της οποίας η αποστολή ρητώς «δεν παραβλέπει τις ευκαιρίες για σύννομη φορολογική ελάφρυνση». Τον ίδιο ακριβώς όρο («tax saving») χρησιμοποιεί το ICIJ στη σύνοψη των ευρημάτων του (key findings) για να περιγράψει τo σκοπό των συμφωνιών στο Λουξεμβούργο.

(Δύο μέρες πριν τη δημοσιοποίηση των LuxLeaks, οργανώθηκε το 6ο Tax Forum στη Θεσσαλονίκη με σπόνσορες ανάμεσα σε άλλους την PwC. Κεντρικοί ομιλητές ήταν δύο: η Κατερίνα Σαββαίδου, πρώην PwC / πλέον Γ.Γ. Εσόδων. Και ο Γιώργος Μαυραγάνης, πρώην KPMG / πλέον υφυπουργός Οικονομικών.)

Και όμως, παρόλο που η κ. Σαββαΐδου ήταν Tax Senior Manager στην PwC, η ελληνική κυβέρνηση την είχε διορίσει ήδη από τον Ιούλιο του 2013 (βλ. ΦΕΚ παραπλεύρως) σε επιτροπή του Υπουργείου Οικονομκών ενώ (όπως θα δούμε παρακάτω) ταυτόχρονα με τη θέση της στην PwC έκανε δηλώσεις σε διεθνή μέσα ως «σύμβουλος της κυβέρνησης».

Από το προσωπικό της LinkedIn προκύπτει ότι έμεινε στην PwC από τον Ιανουάριο του 2010 ως τον Ιούνιο του 2014, περίοδος που εν μέρει συμπίπτει με την περίοδο των LuxLeaks. Για παράδειγμα, δύο από τα tax rulings που επιτρέπουν, κατά το ICIJ, σε ελληνικές εταιρείες να κάνουν φοροαποφυγή στο Λουξεμβούργο (ένα ruling για το EFG Group του Ομίλου Λάτση, και ένα για τη Wind Hellas) έχουν ημερομηνία Φεβρουαρίου και Μαρτίου 2010 αντίστοιχα, αφού δηλαδή η κ. Σαββαΐδου έχει αναλάβει ως senior manager στην PwC.

Σε κάθε όμως περίπτωση, η κ. Σαββαΐδου ήταν ενεργός μάνατζερ στην PwC όταν όλα αυτά τα σχήματα φοροαποφυγής ήταν σε ισχύ: δηλαδή από το 2010 ως το 2014.

Και το ΦΕΚ στο οποίο αναφερθήκαμε πιο πάνω, με το οποίο διορίστηκε το 2013 στην επιτροπή του ΥπΟικ (ενώ συνέχισε να εργάζεται στην PwC) ανέφερε ρητά πως "ε) Κατά την έναρξη κάθε συνεδρίασης κάθε µέλος του Γνωµοδοτικού Συµβουλίου οφείλει να δηλώνει ενδεχόµενη σύγκρουση συµφερόντων."
  Το ερώτημα που τίθεται είναι φυσικά το ακόλουθο: Είναι δυνατόν ένας «tax senior manager», ένας «knowledge manager», επικεφαλής του νομικού – φοροτεχνικού τμήματος της εταιρείας, να μην έχει γνώση του συστήματος φοροαποαφυγής που η εταιρεία του κατ’εξακολούθηση έστηνε για λογαριασμό σειράς επιχειρήσεων;

Θα μπορούσε να αντιτάξει κανείς ότι αυτές οι εννιά επιχειρήσεις έχουν την έδρα τους στο Λουξεμβούργο, συνεπώς τα σχήματα φοροαποφυγής θα τα αναλάμβανε η PwC Λουξεμβούργου. Αυτό όμως δύσκολα θα μπορούσε να συμβεί χωρίς τη γνώση και τη συμμετοχή της ελληνικής PwC αφού στη μεγάλη τους πλειοψηφία τα tax rulings αφορούν τις προσπάθειες των εταιρειών να μην πληρώσουν φόρους στη χώρα μας για λεφτά που έβγαλαν στην Ελλάδα. Επιπροσθέτως, πολλές από τις φορολογικές συμφωνίες αφορούν επιχειρηματικές δραστηριότητες στην Ελλάδα. Πώς είναι δυνατόν η ελληνική PwC να μη γνώριζε;
 

Coca-Cola & EFG: Δύο κραυγαλέες περιπτώσεις ασυμβίβαστου για την PwC

Το έργο των accounting firms μπορεί σε γενικές γραμμές να διαιρεθεί σε δύο δραστηριότητες, αντιφατικές η μία προς την άλλη: αφενός να ελέγχουν τα βιβλία των πελατών τους (ως ελεγκτικές εταιρείες). Από την άλλη, όπως και οι ίδιες παραδέχονται, να βοηθούν τους πελάτες τους να πληρώνουν λιγότερους φόρους. Το αν αυτό εκτός από ανήθικο είναι και παράνομο είναι άλλη ιστορία. Οι ίδιες οι ελεγκτικές εταιρείες επιχειρηματολογούν ότι είναι νόμιμο, και όμως, σύμφωνα όμως με στατιστικές (πηγή: συνεδριάσεις Επιτροπής Δημόσιων Λογαριασμών, Βουλή των Κοινοτήτων, pdf), οι φορολογικές λύσεις που προσφέρουν, οσάκις προσβληθούν σε δικαστήριο, κρίνονται παράνομες σε ποσοστό από 50% ως 75%! Aν διαβάζετε αυτή τη γραμμή κάποιος έχει αντιγράψει το κείμενο χωρίς την άδειά μας

Ο στοιχειώδης κανόνας αποφυγής σύγκρουσης συμφερόντων είναι η εταιρεία λογιστών να μην μπλέκει την ελεγκτική δουλειά με την παροχή συμβουλών φοροαποφυγής. Μπορεί δηλαδή να κάνει το ένα (έλεγχο βιβλίων) ή το άλλο (παροχή συμβουλών) με έναν πελάτη αλλά όχι και τα δύο μαζί.

Μια απλή διασταύρωση όμως των εταιρειών που έλεγχε η PwC και των tax rulings του Λουξεμβούργου δείχνει ότι τελικά έκανε και τα δύο μαζί.

Έτσι η PwC για τις χρονιές 2009 και 2010, σύμφωνα με τα LuxLeaks, πετυχαίνει tax rulings στο Λουξεμβούργο για λογαριασμό του EFG Group (Όμιλος Λάτση) και της Coca-Cola SBC (Όμιλος Δαυίδ-Λεβέντη).

 

 

Ταυτόχρονα, σύμφωνα με τις Εκθέσεις Διαφάνειας για τις χρονιές 2009 και 2010, η PwC «ορίσθηκε ως νόμιμος ελεγκτής για τη διενέργεια υποχρεωτικών ελέγχων των ετησίων οικονομικών καταστάσεων» τόσο για την Coca-Cola SBC όσο και για την Eurobank, τη θυγατρική (εκείνη την εποχή) του EFG Group. 

 

Για πολλά χρόνια, οι Big Four αντιστέκονταν στην ποινικοποίηση της σύγκρουσης συμφερόντων. Τελικά το σκάνδαλο της Enron οδήγησε το 2002 στο διάσημο νόμο Sarbanes–Oxley Act (ή SOX από τα αρχικά των δύο αμερικανών πολιτικών που τον νομοθέτησαν, του Ελληνοαμερικανού γερουσιαστή Paul Sarbanes και του βουλευτή Michael G. Oxley) με τον οποίο οριοθετήθηκαν οι περιπτώσεις σύγκρουσης συμφερόντων στις ΗΠΑ. Αλλά όχι στην Ευρώπη όπου μόνο μετά το 2011 πάρθηκαν ανάλογες πρωτοβουλίες από την Κομισιόν και τον Επίτροπο Μισέλ Μπαρνιέ. Το τελικό πλαίσιο θέτει για πρώτη φορά κανόνες μετά όμως από σημαντικές υποχωρήσεις σχετικά με το αρχικό σχέδιο Μπαρνιέ...

 

Πρόσβαση στα πιο μύχια μυστικά

Η τοποθέτηση της κ. Σαββαΐδου προκαλεί τέλος ένα δύσκολο ερώτημα - δύσκολο όχι μόνο να απαντηθεί αλλά ακόμα και να διατυπωθεί: Από την πιο σημαντική θέση διοίκησης του ελληνικού φοροεισπρακτικού μηχανισμού έχει πρόσβαση στα πιο μύχια κρατικά μυστικά. Πόσο συμβατή είναι αυτή η επιλογή με ένα πρόσωπο που μέχρι πρότινος εργαζόταν ως μάνατζερ για μια εταιρεία με ευθέως ανταγωνιστικά προς το ελληνικό δημόσιο συμφέροντα;

Αντί για τέτοιου είδους ερωτήσεις, τα ελληνικά ΜΜΕ παρείχαν κρίσιμες πληροφορίες σχετικά με την κ. Σαββαΐδου από ανώνυμες πηγές εντός του ΥπΟικ, όπως η ακόλουθη: «Τις περισσότερες φορές δεν έφευγε ούτε για φαγητό το μεσημέρι, αλλά έτρωγε την σαλάτα της με βιολογικά προϊόντα, που είναι αδυναμία της στο γραφείο, προσέχοντας πάντα να μην λερώσει τα απλωμένα χαρτιά».
Και όμως ένα απλό γκουγκλάρισμα για το ποιόν της PwC θα αρκούσε. Ας σταθούμε σε ένα μόνο περιστατικό. Βουλευτές του βρετανικού κοινοβουλίου ανακάλυψαν το 2013 πως η εταιρεία είχε στήσει ένα υπερεθνικό σύστημα με επτά (7) επίπεδα ώστε το πιο ακριβό συγκρότημα γραφείων στο Λονδίνο, αξίας 600 εκατ. λιρών (κοντά στο 1 δισ. ευρώ), να μην πληρώνει φόρους από ενοίκια.

Η ροή του χρήματος περνούσε από τους συνήθεις κόμβους, δηλαδή χώρες με ντοκτορά στη φορολογική διαφθορά. Όχι, κακώς πήγε το μυαλό σας στα PIGS, Πορτογαλία, Ιταλία, Ελλάδα, Ισπανία. Εδώ μιλάμε για επιστημονική διαφθορά και όχι για τις αποδείξεις που δεν κόβει ο υδραυλικός ή ο ιδιοκτήτης ταβέρνας. Οι κόμβοι που η PwC χρησιμοποίησε στην προσπάθειά της να κρύψει το χρήμα δεν ήταν στη Μύκονο, τη Νάπολη ή τη Βαρκελώνη αλλά στο Λουξεμβούργο, το Ντελαγουέρ (δηλαδή ΗΠΑ), το Τζέρσεϊ (δηλ. Βρετανία)...
 

Δύο υπουργοί και ένας τροϊκανός: Το φαν κλαμπ της Γενικής Γραμματέως

Τέτοιες υποθέσεις, για  το τι πραγματικά κάνει η PwC και γενικότερα οι Big Four, υπάρχουν αμέτρητες. Δεν χρειαζόταν δηλαδή να περιμένει κανείς τα LuxLeaks. Και όμως, όταν ανακοινώθηκε η επιλογή της κ. Σαββαΐδου, αντί ενστάσεων, ακούστηκαν εγκώμια, εντός και εκτός Ελλάδας.

Τρεις ανώτατοι αξιωματούχοι ερίζουν για την πρόσληψη της. Όλοι τους, αν πιστέψουμε τα δημοσιεύματα εφημερίδων ήταν ενθουσιώδεις υποστηρικτές της:

Πρώτα απ'όλα αποτελούσε πρόταση του υπουργού Οικονομικών Γκίκα Χαρδούβελη, σύμφωνα με το επίσημο ανακοινωθέν του υπουργείου.
Επιπροσθέτως, στο Βήμα διαβάζουμε πως «κομβικό ρόλο στην επιλογή έπαιξε ο υφυπουργός Οικονομικών Γιώργος Μαυραγάνης», ο οποίος «είχε θητεύσει με επιτυχία στην KPMG», δηλαδή μία από τις υπόλοιπες Big Four. Με άλλα λόγια, στην Ελλάδα η μάχη κατά της φοροδιαφυγής είναι στα χέρια δύο πρώην στελεχών των εταιρειών με ειδικότητα τη... φοροαποφυγή.
Τέλος, η κ. Σαββαΐδου δεν θα 'χε πάρει την θέση, αν δεν την είχε εγκρίνει ο Γενικός Επιθεωρητής του Υπουργείου Οικονομικών της... Γαλλίας, ο κ. Λε Πετίτ, ο οποίος σύμφωνα με το Πρώτο Θέμα, συμμετείχε στην 5μελή επιτροπή επιλογής και «πέρασε από κόσκινο» τους υποψηφίους. (Ωραία εθνική κυριαρχία όπου τον Έλληνα γενικό γραμματέα Εσόδων εγκρίνει ένας... Γάλλος).

 

Το Bloomberg ψάχνει τη φοροδιαφυγή στα υπόγεια των μπαρ

Ήταν άνοιξη προς καλοκαίρι του 2014, η εποχή του success story, στο οποίο ατυχώς δεν προσέτρεξαν μόνον τα εγχώρια πρόθυμα ΜΜΕ αλλά και μερικά από τα εγκυρότερα μέσα διεθνώς. Το ελληνικό success story, η ανάκαμψη (rebound), η αναγέννηση (revival), σαν κάθε καλό δράμα με χάπι έντ, χρειαζόταν χαρακτήρες, ήρωες. Και τους βρήκε.

Κατά το πρακτορείο Bloomberg το νέο πρόσωπο της Ελλάδας είναι δύο γυναίκες, η Αικατερίνη Σαββαΐδου, νέα γενική γραμματέας Δημοσίων Εσόδων, και η Αναστασία Σακελλαρίου, πρόεδρος του Ταμείου Χρηματοπιστωτικής Σταθερότητας. Μέσα στο καλοκαίρι το αμερικάνικο μέσο δημοσίευσε δύο διθυραμβικά προφίλ για τις δύο Ελληνίδες. (Και αν στην περίπτωση Σαββαΐδου, το πρακτορείο πέρασε στο ντούκου τη θητεία της στην PwC, στην περίπτωση της Σακελλαρίου θεώρησε τριτεύουσας σημασίας ότι η πρόεδρος του ΤΧΣ διώκεται για κακούργημα που σχετίζεται με την άσκηση των καθηκόντων της κατά την προηγούμενη θητεία της σε τράπεζα).

Το Bloomberg στο προφίλ της Σαββαΐδου αναφέρεται στην ιδιότητα της νέας Γ.Γ. Εσόδων ως πρώην μάνατζερ στην PwC αλλά δεν βρίσκει τίποτα το αμφιλεγόμενο σε αυτό. Δύο μήνες πριν, τον Απρίλιο του 2014 (πριν πάρει τη νέα της θέση), το Bloomberg είχε ξανά κομμάτι με αναφορά στη Σαββαΐδου. Το ρεπορτάζ είχε τίτλο (σε ελεύθερη μετάφραση) «Οι διώκτες της φοροδιαφυγής στην Ελλάδα στρέφουν την προσοχή τους στα υπόγεια των νυχτερινών κλαμπ» και εστίαζε στο «κορυφαίο» ζήτημα: αν οι μπάρμαν στα ποτάδικα της νύχτας κόβουν απόδειξη στους πελάτες τους και στη μάχη του ΥπΟικ να τους πιάσει στα πράσα.
Παρότι η Σαββαΐδου ήταν ακόμα ενεργός senior manager στην PwC, στο ρεπορτάζ έκανε δηλώσεις με το το καπέλο του «κυβερνητικού συμβούλου». (Δείτε παραπάνω, το ΦΕΚ του διορισμού της). 

Ο κ. Πετίτ και το Bloomberg, απρόσμενοι φαν της κ. Σαββαΐδου. Οι ίδιοι δηλαδή παράγοντες (διεθνή ΜΜΕ και εκπρόσωποι των δανειστών) που επί χρόνια πυροβολούσαν τους Έλληνες για το ότι δεν πληρώνουν φόρους, τώρα έδωσαν το χρίσμα του σε ένα ανώτατο στέλεχος πολυεθνικής που τα πηγαίνει περίφημα σε αυτό ακριβώς το σπορ.
 

Η διαπλοκή ελληνικού δημοσίου - PwC

Γνωρίζουμε τον αντίλογο που εκφράζεται από όσους υποστήριξαν την επιλογή Σαββαΐδου: Είναι σα να προσλάβεις ένα χάκερ. Η παρομοίωση θα ευσταθούσε μόνον αν αυτός που προσέλαβε τον χάκερ (το ΥπΟικ) αλλά και ο ίδιος ο χάκερ (Σαββαΐδου), αναγνώριζαν ότι ο προηγούμενος εργοδότης του χάκερ ήταν εγκληματικό στοιχείο. Δεν βλέπουμε καμιά τέτοια διάθεση... Τουναντίον, το ελληνικό κράτος σπεύδει σε κάθε ευκαιρία να διαπλακεί με τις ελεγκτικές εταιρείες, και με την PwC ιδιαιτέρως, σε σημείο που στην ουσία «ιδιωτικοποιεί» κομμάτια της δικής του αρμοδιότητας.

§  Το 2009, πριν καν την αρχή της κρίσης, διαβάζουμε πως το Υπουργείο Οικονομικών, θα ανέθετε στην PwC το κυνήγι των μικροοφειλετών, την ίδια ακριβώς εποχή που η εταιρεία υπέρβαλλε στις αρχές του Λουξεμβούργου πατέντες για τη φοροελάφρυνση των μεγαλο-πελατών της.
§  Το 2010, της ανατέθηκε (από κοινού με την KPMG) ο έλεγχος δαπανών του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους - μία ακόμα περίπτωση πρόσβασης σε νευραλγικό τομέα του δημοσίου.
§  Το 2011 ήταν σύμβουλος αποκρατικοποιήσεων για τις ΟΣΕ / ΤΡΕΝΟΣΕ.
§  Και πολύ πρόσφατα, τον Οκτώβριο του 2014, ο κ. Χαρδούβελης ανέθεσε στην PwC μελέτη για τον τρόπο εφαρμογής του αναβαλλόμενου φόρου των τραπεζών. Το έκανε σύμφωνα με τα ρεπορτάζ των εφημερίδων, «παρακάμπτοντας πλήρως τις υπηρεσίες του υπουργείου» του. Ανέθεσε δηλαδή την επίλυση ενός ζητήματος δημοσίου συμφέροντος σε μια ιδιωτική εταιρεία η οποία εκ της φύσεως της διαπλέκεται με τις ελληνικές τράπεζες... Και αν κρίνουμε από το αποτέλεσμα, σύμφωνα τουλάχιστον με όσα έχουν υποστηρίξει τόσο ο Γιάννης Βαρουφάκης εδώ όσο και η Wall Street Journal εδώ, οι τράπεζες έμειναν ενθουσιασμένες από τη λύση...

Και αυτά αφορούν μόνο τη διαπλοκή της PwC με το ελληνικό δημόσιο. Το μεγάλο θέμα όμως είναι η διαπλοκή της εταιρείας με το ευρύτερο σύστημα εξουσίας στην Ελλάδα. Αλλά γι αυτό θα μιλήσουμε αναλυτικότερα τις επόμενες μέρες...
 

Αντί επιλόγου: Ένα ερώτημα για τους Χαρδούβελη και Σαββαΐδου

Ο Γκίκας Χαρδούβελης πήγε στο υπουργείο Οικονομικών από τη Eurobank, όπου θήτευσε ως πολυετής και πολύτιμος συνεργάτης του Ομίλου Λάτση. (Για το σοβαρό πρόβλημα σύγκρουσης συμφερόντων μεταξύ των δύο ιδιοτήτων, διαβάστε  εδώ την ανάλυση του Γιάννη Βαρουφάκη). Ταυτόχρονα, στο δημόσιο μεταγράφηκε η κ. Σαββαΐδου με τον τρόπο που είδαμε, και με τη θερμή, όπως προείπαμε, σύσταση του κ. Χαρδούβελη.

Τώρα αποκαλύπτεται πως η πρώην εταιρεία της κ. Σαββαΐδου (πιθανώς με τη συμμετοχή της), εκπόνησε ένα σχήμα φοροαποφυγής με ωφελημένο τον πρώην εργοδότη του κ. Χαρδούβελη. Η επιχείρηση είχε πολλούς κερδισμένους και ένα μόνο θύμα, το ελληνικό δημόσιο, στο οποίο υπηρετούν πλέον οι κ.κ. Χαρδούβελης και Σαββαΐδου. Ερώτηση αφελής: Δεν υπάρχει ηθικό και πολιτικό θέμα και για τους δύο;

www.thepressproject.gr

Ο «λενινιστής» Τσίπρας και οι τσαρλατάνοι τύπου (Αλέξανδρου) Κερένσκι

Νίκος Μπογιόπουλος

 

Μετά τον κ.Μειμαράκη (που τον στηρίζει), μετά τον κύριο Σταύρο Θεοδωράκη (που τον στηρίζει), μετά τον κύριο Στουρνάρα (που τον στηρίζει), μετά τους κκ.Βορίδη, Γεωργιάδη, Ψαριανό, Γιακουμάτο, Χαρδούβελη, Σαμαρά, Βενιζέλο (που τον στηρίζουν και ψηφίζουν μαζί του), μετά την κυρία Βούλτεψη – το μαλλί πως είναι;-  (που τον στηρίζει), ο κ.Τσίπρας επικαλέστηκε χτες και έναν ακόμα για να αποδείξει πόσο δίκιο έχει να ακολουθεί την πολιτική που ακολουθεί. Επικαλέστηκε τον… Λένιν. 
«Οι συμβιβασμοί είναι στοιχείο και της επαναστατικής τακτικής. Το έγραψε και ο Λένιν στο βιβλίο του “Αριστερισμός, η παιδική ασθένεια του κομμουνισμού”», είπε ο κ.Τσίπρας. Το είπε στην συνέντευξή στο ρ/σ «Στο Κόκκινο» για να δικαιολογήσει την φαντασμαγορικών διαστάσεων κωλοτούμπα του.
Λόγω του ότι η συνέντευξη ήταν ραδιοφωνική δεν ξέρουμε αν ο πρωθυπουργός, τη στιγμή που αναζήτησε την δικαίωση του στον… Λένιν, είχε κοκκινίσει μια στάλα από ντροπή. Προσωπικά αμφιβάλουμε.
Ο… επαναστάτης, λοιπόν, πρωθυπουργός, αυτός που θα καταργούσε σε ένα νόμο με ένα άρθρο τα Μνημόνια, αλλά τώρα φέρνει σε ένα νόμο με ένα άρθρο το τρίτο και χειρότερο Μνημόνιο, αυτός που δεν υπάρχει χαμερπής υπαλληλάκος της ντόπιας και ξένης ολιγαρχίας που να μην του φιλοτεχνεί προφίλ «αριστερού εθνάρχη», τι μας λέει; Ότι η προδοσία της αλήθειας και του δίκιου συνιστά συμβιβασμό… επαναστατικού τύπου!
Δυστυχώς για τον κ.Τσίπρα, αυτός που του «σφύριξε» το απόσπασμα από το βιβλίο του Λένιν, το οποίο και ανέφερε στη συνέντευξή του, είναι εξίσου αδιάβαστος με τον πρωθυπουργό.
Απόδειξη: Επειδή ο Λένιν κάτι είχε ακούσει για τους Κερένσκι (σσ: το μικρό όνομα του Κερένσκι ήταν «Αλέξανδρος»), τους πρώην, τους νυν και τους επόμενους Αλέξανδρους Κερένσκι, γι’ αυτό στον «Αριστερισμό», κάτω ακριβώς από το παράδειγμα με τους ληστές στο οποίο αναζήτησε καταφύγιο ο κ.Τσίπρας, ο Λένιν φροντίζει να ξεκαθαρίζει τη διαφορά ανάμεσα σε αυτόν που δίνει τα λεφτά του στον ληστή για να σώσει τη ζωή του και σε αυτόν που αποτελεί συνένοχο του ληστή.
Γράφει ο Λένιν:
«Φανταστείτε πως το αυτοκίνητο σας το σταμάτησαν οπλισμένοι ληστές. τους δίνετε τα λεφτά, το διαβατήριο, το πιστόλι, το αυτοκίνητο σας. Έτσι γλιτώνετε από την ευχάριστη συντροφιά με τους ληστές. Εδώ υπάρχει αναμφισβήτητα συμβιβασμός: “Do ut des” («σου δίνω» τα λεφτά, το όπλο, το αυτοκίνητο, “για να μου δόσεις” τη δυνατότητα να φύγω σώος και  άβλαβης). Είναι όμως δύσκολο να βρει κανείς άνθρωπο που να είναι στα καλά του και να λέει πως ένας παρόμοιος συμβιβασμός είναι “κατ” αρχήν απαράδεκτος”, ή να θεωρεί το πρόσωπο που έκανε έναν τέτοιο συμβιβασμό συνένοχο των ληστών (…)».
Οι… λενινιστικές γνώσεις του Κ.Τσίπρα σταματούν εκεί. Ας πει κάποιος στον κ.Τσίπρα, όμως, ότι αμέσως μετά, στην ακριβώς επόμενη παράγραφο, ο Λένιν φροντίζει να κάνει τη διάκριση ανάμεσα στους συγγνωστούς και στους ασύγγνωστους συμβιβασμούς. Ανάμεσα στους παραδεκτούς και στους απαράδεκτους συμβιβασμούς. Τονίζει, δηλαδή, ότι υπάρχουν αυτοί που κάνουν συμβιβασμούς για να γλιτώσουν από τους ληστές, αλλά υπάρχουν και οι άλλοι. Αυτοί που βαφτίζουν συμβιβασμό την προδοσία, που κορδακίζονται στην πασαρέλα της εξαπάτησης ξεφωνίζοντας την ίδια τους τη γύμνια. «Να τότε όλοι αυτοί οι κύριοι (που) ενεργούσαν σαν συνένοχοι  των ληστών» σημειώνει ο Λένιν και συνεχίζει:
«Το συμπέρασμα είναι καθαρό: το να αρνιέσαι τους συμβιβασμούς “από άποψη αρχών”, το να αρνιέσαι γενικά οποιοδήποτε συμβιβασμό, αποτελεί παιδαριωδία, που είναι δύσκολο ακόμα και να την πάρει κανείς στα σοβαρά. Ο πολιτικός, που θέλει να είναι ωφέλιμος στο επαναστατικό προλεταριάτο, πρέπει να ξέρει να ξεχωρίζει τις συγκεκριμένες περιπτώσεις εκείνων ακριβώς των συμβιβασμών που είναι απαράδεκτοι, που εκφράζουν οπορτουνισμό και προδοσία, και να κατευθύνει όλη τη δύναμη της κριτικής του, όλη την αιχμή ενός αμείλικτου ξεσκεπάσματος κι ενός ανειρήνευτου πολέμου  ενάντια σ” αυτούς τους συγκεκριμένους συμβιβασμούς χωρίς να επιτρέπει στους πολύπειρους “καταφερτζήδες” σοσιαλιστές και  στους κοινοβουλευτικούς ιησουΐτες να ξεφεύγουν και να ξεγλιστρούν από τις ευθύνες με πραγματείες για “συμβιβασμούς γενικά”.”»
«Αμειλικτο ξεσκέπασμα» και «ανειρήνευτο πόλεμο» λοιπόν. Αυτή είναι η συμβουλή του Λένιν. Έτσι πρέπει να αντιμετωπίζονται οι «καταφερτζήδες». Οι εκπρόσωποι του οπορτουνισμού και της προδοσίας. Αυτοί που επιδίδονται σε πραγματείες για «συμβιβασμούς γενικά» ώστε – συνεχίζει ο Λένιν – να «ξεφεύγουν από τις ευθύνες για  την προδοσία που διέπραξαν, για το συμβιβασμό που έκαναν, ο οποίος είναι, τέτοιος που αποτελεί πραγματικά οπορτουνισμό, ατιμία και  προδοσία του χειρίστου είδους».
Προσθέτει ο Λένιν:
«Υπάρχουν συμβιβασμοί και  συμβιβασμοί. Πρέπει να ξέρεις να αναλύεις την κατάσταση και τους συγκεκριμένους όρους κάθε συμβιβασμού, ή κάθε ποικιλίας συμβιβασμών. Πρέπει να μάθεις να ξεχωρίζεις τον άνθρωπο που έδωσε στους ληστές λεφτά και όπλο για να περιορίσει το κακό που θα έκαναν οι ληστές και να διευκολύνει τη σύλληψη και  την εκτέλεση τους, από τον άνθρωπο που δίνει στους ληστές λεφτά και όπλο για να πάρει μέρος στο μοίρασμα της λείας».
Και τρεις γραμμές παρακάτω, ο Λένιν επιμένει: Όποιος δεν κάνει αυτή τη διάκριση «θα ήταν απλούστατα τσαρλατάνος».
Ας έρθουμε, τώρα, στα δικά μας: Την ώρα που η Μέρκελ και ο Σόιμπλε, η εγχώρια πλουτοκρατία, η κλεπτοκρατία, η τραπεζοκρατία και η μιντιακή σαπίλα των νταβατζήδων κανακεύουν την «ωριμότητα» του κυρίου πρωθυπουργού, ο επαναστάτης κ.Τσίπρας τι μας λέει;
Επικαλείται τον… Λένιν για να ισχυριστεί ότι «η αστάθεια μιας τέτοιας επαναστατικότητας, η στειρότητά της, η ιδιότητά της να μετατρέπεται γρήγορα σε υποταγή, σε απάθεια, σε φαντασιοπληξία, ακόμη και σε “μανιασμένο” ενθουσιασμό» (σσ: λόγια του Λένιν είναι κι αυτά στον «Αριστερισμό») αποτελούν… αριστερή (άμα τε και επαναστατική) τακτική!
Αλήθεια, χρειάζεται να είναι κανείς λενινιστής ή μήπως θα ήταν αρκετό να διαθέτει (έστω και λίγο) φιλότιμο ώστε – την ώρα που έχει διαπράξει αυτό που ο Λένιν αποκαλεί «ατιμία και προδοσία του χείριστου είδους» – να μην είναι και πολιτικός τσαρλατάνος;

www.imerodromos.gr