Συντάκτης: Θοδωρής Δρίτσας
Το τραγικό ερώτημα -γιατί εγκλωβιστήκαμε;- φοβάμαι ότι πολιτικά θα μείνει αναπάντητο. Δηλαδή, χωρίς δυνατότητα άρσης του εγκλωβισμού. Γι’ αυτό είναι τραγικό…
Στο πλαίσιο μιας ουδέτερα ορθολογικής και αντικειμενικά «συνεπούς» στάσης, ο Αλέξης Τσίπρας θα έπρεπε να μη συμφωνήσει στο Συμβούλιο Κορυφής της Ευρωζώνης. Να μη δεχτεί το συμβιβασμό. Αμέσως μετά, θα είχε δύο επιλογές. Μόνο δύο. Ή θα κατέθετε την εντολή στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας ή θα καλούσε το λαό, να στηρίξει μια Κυβέρνηση εκτός ευρώ. Με ή χωρίς (με αναφορά στο Δημοψήφισμα) εκλογές.
Δεν έχω -νομίζω ότι κανείς δε μπορεί να έχει- την παραμικρή αμφιβολία, ότι και τα δύο θα επιβεβαίωναν τη χρεοκοπία. Και μάλιστα ασύνταχτη. Δεν είναι απαισιοδοξία ή ηττοπαθής προσέγγιση. Είναι η αλήθεια.
Αυτή η υπαρκτή και άμεση απειλή μιας τόσο καταστροφικής εξέλιξης, είναι που μας εκβιάζει. Ούτε ο Σόιμπλε, ούτε η Μέρκελ. Γι’ αυτό και οι ευθύνες μας, είναι τεράστιες. Γιατί, διάολε, εγκλωβιστήκαμε; Τόσο… μοιραίοι είμαστε;
Ναι, χρειαζόμαστε ψυχραιμία. Και ενότητα. Σκληρή και ανελέητη διαπραγμάτευση με τους ίδιους τους εαυτούς μας. Δύσκολα πράγματα, γιατί η αλήθεια είναι σκληρή. Προς το παρόν τουλάχιστον (για να το απαλύνω, αν και δε γνωρίζω πόσο θα διαρκέσει αυτό το «προς το παρόν»), η τακτική μας -«αυτοί θα υποχωρήσουν, όχι εμείς»- διαψεύστηκε.
Ακόμα πιο σοβαρό: δεν ισχύει πλέον, το Προγραμματικό μας σχέδιο. Αυτό που μας έδωσε το 36%, την Κυβέρνηση, αλλά και το 61% στο Δημοψήφισμα. Έπρεπε να το είχαμε παραδεχτεί από το Φεβρουάριο. Τώρα πια, άλλα σχέδια πρέπει να εκπονήσουμε. Ούτε οι συνεδριακές αποφάσεις μας καλύπτουν. Όλα έχουν αλλάξει καθοριστικά. Χρειαζόμαστε ένα νέο πολιτικό σχέδιο. Αλλά πρώτα, πρέπει να σώσουμε, οτιδήποτε σώζεται…
Τι θα μπορούσαμε να κάνουμε;
Δανείζομαι κατ’ αρχήν, τα όσα έγραψε ένας καλός σύντροφος, ο Νίκος Κακλαμάνης από τη Σάμο. Νομίζω πως δίκαιο. Παραθέτω εμβόλιμα το κείμενό του και το προσυπογράφω:
«Να θρηνήσουμε και να εκλογικεύσουμε.
Είναι ημέρες πένθους. Δώσαμε μια μεγάλη μάχη και τη χάσαμε. Κάθε ήττα είναι ένας μικρός θάνατος. Έχουμε δικαίωμα να θρηνήσουμε ελπίδες, προσδοκίες, αυταπάτες, φαντασιώσεις, αγωνίες. Ο θρήνος είναι ανάγκη και λύτρωση. Δεν είμαστε επαγγελματίες. Στην Αριστερά, μας έφεραν πρώτα η ψυχή, το δίκιο, ο καημός των νικημένων προγόνων και μετά η λογική. Θρηνώντας είμαστε υποχρεωμένοι να σκεφτούμε, να εκλογικεύσουμε, να ζυγίσουμε τα πράγματα και να πάρουμε αποφάσεις. Να απαντήσουμε σε σκληρά ερωτήματα. Μπορούμε να συνεχίσουμε ενωμένοι; Με ποιές προϋποθέσεις; Μπορούμε να κερδίσουμε τον πόλεμο; Δεν υπάρχουν βεβαιότητες. Δεν υπάρχει χρόνος. Τη μεγάλη συζήτηση θα την κάνουμε αργότερα. Τώρα, σήμερα, είμαστε υποχρεωμένοι να αποφασίσουμε αν θα συνεχίσουμε ενωμένοι και αν θα υπάρχει αύριο Κυβέρνηση της Αριστεράς.
Θα προσπαθήσω να περιγράψω τους όρους μιας καταφατικής απάντησης:
- Να ομολογήσουμε την αλήθεια. Η συμφωνία είναι ένα απεχθές, αντιλαϊκό μνημόνιο. Δεν περιλαμβάνει, ούτε ένα σημείο στίξης από το Πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης. Αναγκαστήκαμε να συνθηκολογήσουμε, διότι η άτακτη χρεοκοπία θα οδηγούσε το λαό μας στην πείνα και τον αφανισμό. Δεν εκτιμήσαμε σωστά τα δεδομένα. Υποτιμήσαμε τη δύναμη και την αποφασιστικότητα του αντιπάλου. Δεν επεξεργαστήκαμε εναλλακτικό σχέδιο.
- Να συνεχίσουμε ενωμένοι. Δε θα δαιμονοποιήσουμε τη διαφορετική άποψη. Θα σεβαστούμε όλες τις επιλογές. Δε θα μιλήσουμε για προδοσίες και προδότες. Δε θα λειτουργήσουμε τιμωρητικά και εκδικητικά. Δε θα στοχοποιήσουμε συντρόφους και συντρόφισσες. Θα σταματήσει η απαξίωση του κόμματος. Από εδώ και πέρα, οι κρίσιμες αποφάσεις θα παίρνονται από τα Όργανα του κόμματος και όχι από αδιαφανή κέντρα. Όταν ηρεμήσουν τα πράγματα, θα πάμε συντεταγμένα σε Έκτακτο Συνέδριο.
- Να κυβερνήσουμε διαφορετικά. Θα προσπαθήσουμε να απαλύνουμε τις συνέπειες της συμφωνίας στους αδύναμους. Θα εξαντλήσουμε κάθε περιθώριο, να πληρώσουν οι πλούσιοι. Θα συγκρουστούμε ανελέητα με το οικονομικό, πολιτικό και μιντιακό σύστημα εξουσίας. Θα απομακρύνουμε τους υπηρέτες του από κρατικό μηχανισμό και κυβερνητικές θέσεις. Θα προετοιμάσουμε μεθοδικά και ήσυχα, εναλλακτικές λύσεις.
Υ.Γ. Το δημοψήφισμα προκάλεσε μια βίαιη ριζοσπαστικοποίηση μεγάλου μέρους του Ελληνικού λαού. Εάν δεν την ενσωματώσει η Αριστερά και δε μετατραπεί σε συνειδητή υποστήριξη ενός προοδευτικού πολιτικού σχεδίου, θα διοχετευτεί στην ακροδεξιά και τους ναζί».
Τώρα τί κάνουμε;
1/. Κάνουμε τα πάντα, για να αποφύγουμε τη χρεοκοπία. Είναι η πρώτιστη υποχρέωση και ευθύνη μας. Όσο βέβαια εξαρτάται από εμάς. Γιατί είναι βέβαιο, ότι δεν εξαρτάται μόνο από εμάς.2/. Η Κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝ.ΕΛ.-Οικολόγων/Πράσινων, αναλαμβάνει την ευθύνη να πετύχει τον παραπάνω στόχο-δέσμευση, ως οιονεί Κυβέρνηση «ειδικού σκοπού».
Επισήμανση τεράστιας σημασίας: αυτή την ευθύνη, η Κυβέρνηση μπορεί να την αναλάβει μόνο όσο διάστημα εκτιμάται βάσιμα ότι διαθέτει πλειοψηφική κοινωνική αποδοχή και στήριξη, όπως συμβαίνει σήμερα.
3/. Μόλις ολοκληρωθεί η διαδικασία (χρηματοδότηση-γέφυρα, συμφωνία, ρύθμιση χρέους), τότε είναι υποχρεωτικές οι εκλογές. Δε μπορεί και δεν πρέπει, καμία Κυβέρνηση να αναλάβει από κει και πέρα, την υλοποίηση του τριετούς προγράμματος, χωρίς λαϊκή έγκριση. Τότε, πάντα βέβαια με μεγάλες εκβιαστικές πιέσεις που δε θα σταματήσουν ποτέ, θα μπορούν να τεθούν με περισσότερη ασφάλεια οι όποιες εναλλακτικές προτάσεις, για έγκριση από τον Ελληνικό λαό.
4/. Στο διάστημα αυτό, όσο κι αν χρειαστεί και με όποιες συνθήκες που καθόλου προβλέψιμες δεν είναι, τόσο οι κομματικές, όσο και οι κοινωνικές λειτουργίες και διεκδικήσεις σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να ανασταλούν. Το δίλημμα, όμως, στο οποίο θα καλούνται να απαντήσουν, τόσο το κόμμα, όσο και τα κοινωνικά κινήματα, είναι εάν θα στηρίξουν την Κυβέρνηση, την κυβέρνηση «ειδικού σκοπού».
5/. Εννοείται, τέλος, ότι στο ίδιο διάστημα η Κυβέρνηση και το κόμμα, θα πρέπει να εξαντλήσουν και την παραμικρή δυνατότητα-χαραμάδα, για εντιμότητα και ανιδιοτέλεια και για χτύπημα στη διαπλοκή και τη διαφθορά, για δικαιοσύνη στα βάρη (φορολόγηση των πλουσίων), για στήριξη των φτωχών και των ανέργων με όποια μέτρα αναδιανομής και ισχυρά δίκτυα αλληλεγγύης, για ενίσχυση και αναδιάρθρωση της παραγωγής και τέλος, για υπεράσπιση της Δημοκρατίας που απειλείται από τη διεθνή και εγχώρια ολιγαρχία, αλλά και από τη φασιστική απειλή.
Η ψήφος στη Βουλή και η προσωπική μου στάση
1/. Δεν ξέρω πόσο ακόμα θα έχω το δικαίωμα να εκπροσωπώ τους πολίτες που με (μας) τίμησαν τόσα χρόνια και πολλές φορές. Κρατώ ανοιχτά τα μάτια και τα αυτιά και θέλω να πιστεύω πως είμαι σε θέση να παραλάβω το μήνυμα ανάκλησης της εντολής.2/. Δεν πιστεύω, πως η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα είναι Αριστερή, φιλολαϊκή, φιλεργατική λύση. Εάν το πίστευα θα ρύθμιζα πιο εύκολα την εσωτερική μου σύγκρουση. Θα είχα μια διέξοδο, που τώρα δεν έχω. Κανείς δε μπορεί να εγγυηθεί ότι με τη δραχμή δε θα υπάρχει λιτότητα και όχι μόνο προσωρινά. Ούτε και πιστεύω, ότι το εθνικό νόμισμα θα ισχυροποιήσει την εθνική μας αξιοπρέπεια. Γιατί η διεθνοποίηση της οικονομίας, στην εποχή του παγκοσμιοποιημένου νεοφιλελεύθερου καπιταλισμού της χρηματοπιστωτικής δικτατορίας, δεν πιστεύω ότι αφήνει το παραμικρό περιθώριο, για τη θεωρία του «αδύνατου κρίκου», που όταν σπάσει, ραγίζει και το συνολικό οικοδόμημα. Δεν ξέρω, μα την αλήθεια, γιατί εγκαταλείψαμε τη στρατηγική του παγκόσμιου και ευρωπαϊκού κοινωνικού φόρουμ… Αλλά τί ψάχνω τέτοιες ώρες; Ίσως αν το κάναμε, δε θα ήμασταν κυβέρνηση. Οι αδυσώπητοι εκβιασμοί, όμως, με εκατομμύρια θύματα εργαζόμενους, άνεργους, νέους και συνταξιούχους, θα υπήρχαν και θα επιβάλλονταν.
3/. Δεν είναι διόλου ασήμαντο, ότι -έστω και με αυτόν τον τραγικό εγκλωβισμό- έχουμε ανοίξει δρόμους εναλλακτικής αναζήτησης και αλλαγής συσχετισμών στο Ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Να μην κάνουμε ένα ακόμα λάθος αφέλειας επαναπαυόμενοι, αλλά αυτή την προοπτική πρέπει να την υπηρετήσουμε.
4/. Πιστεύω, πως εάν μπορούμε -ακόμα κι έτσι- να σώσουμε πολύ σημαντικά και εξαιρετικά κρίσιμα διακυβεύματα, όχι για μας, αλλά για την πλειοψηφία των πολιτών (με πρώτο και τεράστιο την αποφυγή της αναπάντεχης χρεοκοπίας), πρέπει ενωμένοι να στηρίξουμε την Κυβέρνηση, το κόμμα και τον Αλέξη Τσίπρα. Όσο μπορεί η καθεμιά και ο καθένας από εμάς, μέσα στις οριακές και οδυνηρές αναμετρήσεις με τους εαυτούς μας και την ιστορία μας.
5/. Για την ψήφο. Κατ’ αρχήν δεν πιστεύω πως μπορεί να τεθεί ζήτημα «κομματικής πειθαρχίας». Είναι ιστορική ψήφος και όλες/όλοι αναμετρόμαστε με σκληρά διλήμματα. Κάνω όμως έκκληση, με βάση και όσα εξέθεσα πιο πάνω, για ψήφο πολιτική και όχι «ηθική». Δυστυχώς, το δίλημμα δεν είναι ηθικό. Εάν ήταν, θα διευκόλυνε τις περισσότερες και τους περισσότερους από εμάς.
6/. Προσωπικά, θα ψηφίσω με βασικό κριτήριο την κατά το δυνατόν αποφυγή της χρεοκοπίας και τη στήριξη της Κυβέρνησης, σύμφωνα με τις σκέψεις που εξέθεσα παραπάνω και με την ελπίδα ότι θα δοθεί στο μέλλον η δυνατότητα στον Ελληνικό λαό, να πάρει πίσω ότι του στέρησαν με τα μνημόνια. Όμως, ρυθμίσεις που έχουν προφανώς μόνιμο και αμετάκλητο χαρακτήρα, θα σκεφθώ πάρα πολύ αν θα τις ψηφίσω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου