Του Παναγιώτη Περιβολάρη
Μου τηλεφώνησε την περασμένη εβδομάδα ένας Ινδός πελάτης μου, κάτοικος Η.Π.Α. εδώ και μια πενταετία, που ζούσε κοντά 35 χρόνια στην Ελλάδα και δούλευε πρώτα στα καράβια και μετά σε μια κεραμοποιΐα-τουβλοποιΐα 16ωρο καθημερινά. Ήλθε πάμφτωχος στη χώρα, δούλεψε σκυλίσια, έφερε την οικογένειά του με χίλιες στερήσεις, αγόρασε οικόπεδο, έχτισε διώροφο σπίτι και, όταν τα παιδιά του τελείωσαν εδώ το Λύκειο, έφυγαν και τα δύο για σπουδές στις Η.Π.Α., όπου τελείωσαν με υποτροφία και μετά έφεραν και τους γονείς τους εκεί.
Τα δεκαπέντε πρώτα χρόνια δεν είχε άδεια παραμονής, αργότερα απέκτησε άδεια παραμονής και πιο μετά εντάχθηκε στην ομάδα των επί μακρόν νομίμως διαμενόντων αλλοδαπών από τρίτες χώρες, που είδαν την αίτησή τους για πολιτογράφηση να μαζεύει σκόνες ξεχασμένη σε κάποιο ράφι.
Ενδιαφερόταν να μάθει, τι γίνεται στη χώρα μας και αν πρόκειται να συμφωνήσουμε με τους δανειστές μας. Η φωνή του είχε σπάσει. Μου εξηγούσε, πόσο όμορφα είχε περάσει στην Ελλάδα και πόσο τον απασχολούσε η τύχη της. Τόσα χρόνια στην Ελλάδα και, μ' όλα ζόρια που έζησε, δεν διανοούνταν να μην πονά τον τόπο, όπου πέρασε τη μισή σχεδόν ζωή του, και τους δεσμούς που ανέπτυξε στη χώρα μας.
Σε μια εποχή, που συμπολίτες μας, έστω λίγοι, εύχονται να φάει τα μούτρα της η ελληνική αντιπροσωπεία αυτές τις μέρες στις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές μας, η εικόνα ενός ανθρώπου, που δεν είναι Έλληνας αλλά έφαγε ψωμί στη χώρα μας, που λυπάται περισσότερο από αυτούς τους συμπολίτες μας για την κατάστασή της και εύχεται να ξεπεραστούν όλα τα προβλήματά της, είναι εξαιρετικά συγκινητική και δείχνει, ότι κάποιοι ξένοι, που έζησαν κάποτε στη χώρα μας και εργάστηκαν εδώ, δεν έχουν ξεχάσει ούτε αυτή ούτε εμάς.
Τα δεκαπέντε πρώτα χρόνια δεν είχε άδεια παραμονής, αργότερα απέκτησε άδεια παραμονής και πιο μετά εντάχθηκε στην ομάδα των επί μακρόν νομίμως διαμενόντων αλλοδαπών από τρίτες χώρες, που είδαν την αίτησή τους για πολιτογράφηση να μαζεύει σκόνες ξεχασμένη σε κάποιο ράφι.
Ενδιαφερόταν να μάθει, τι γίνεται στη χώρα μας και αν πρόκειται να συμφωνήσουμε με τους δανειστές μας. Η φωνή του είχε σπάσει. Μου εξηγούσε, πόσο όμορφα είχε περάσει στην Ελλάδα και πόσο τον απασχολούσε η τύχη της. Τόσα χρόνια στην Ελλάδα και, μ' όλα ζόρια που έζησε, δεν διανοούνταν να μην πονά τον τόπο, όπου πέρασε τη μισή σχεδόν ζωή του, και τους δεσμούς που ανέπτυξε στη χώρα μας.
Σε μια εποχή, που συμπολίτες μας, έστω λίγοι, εύχονται να φάει τα μούτρα της η ελληνική αντιπροσωπεία αυτές τις μέρες στις διαπραγματεύσεις με τους δανειστές μας, η εικόνα ενός ανθρώπου, που δεν είναι Έλληνας αλλά έφαγε ψωμί στη χώρα μας, που λυπάται περισσότερο από αυτούς τους συμπολίτες μας για την κατάστασή της και εύχεται να ξεπεραστούν όλα τα προβλήματά της, είναι εξαιρετικά συγκινητική και δείχνει, ότι κάποιοι ξένοι, που έζησαν κάποτε στη χώρα μας και εργάστηκαν εδώ, δεν έχουν ξεχάσει ούτε αυτή ούτε εμάς.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου