Άρθρο του Δημήτρη Α. Γιαννακόπουλου
Δεν νομίζω πως θα ζήλευε κάποιος με σώας τας φρένας την σημερινή θέση του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα! Από την μια να έχεις μεταβληθεί σε πιόνι της «φιλοσοφίας», στρατηγικής και πρακτικής του Σόιμπλε - τον οποίο δεν κατηγορείς, ασφαλώς, πλέον για τα μνημόνια που εφαρμόζεις, αλλά για το υποχθόνιο εναλλακτικό του «Σχέδιο Β», το οποίο τον συνδέει με τους συντρόφους σου «συνωμότες της δραχμής» - και από την άλλη να επιχειρεί να σε αγιοποιήσει η διαπλοκή, αφού πρώτα εξαγνιστείς στο «Ποτάμι» και απαλλαγείς από τον «κομματικό ΣΥΡΙΖΑ», ο οποίος σε τραβά από το μανίκι του σακακιού σου, το οποίο έτσι δεν μπορείς να προσφέρεις στην κυρία Μέρκελ!
Είδες, αναγνώστη μου, τι τραβάει ένας ταλαίπωρος Αλέξης για να συνεχίσει να είναι πρωθυπουργός, εκεί όπου μια υποκριτική μεταδημοκρατία εγκλωβίζεται στον φαύλο κύκλο της...
λιτότητας, της μακρόχρονης ύφεσης με εσωτερική υποτίμηση και ασφαλώς της διαπλοκής, η οποία μεταφέρει σήμερα τις φαρσοειδείς «κάθετες διαχωριστικές γραμμές», οι οποίες δήθεν χώριζαν κάποτε τη ΝΔ από το ΠΑΣΟΚ, στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ; (!) Το νέο καλαμπούρι περί «κάθετων διαχωριστικών γραμμών» αφορά στην μεταμοντέρνα διχοτομία «κοινωνικός ΣΥΡΙΖΑ» εναντίον «κομματικού ΣΥΡΙΖΑ» ! Ή με άλλους όρους «πλήρως πασοκοποιούμενος ΣΥΡΙΖΑ του ΝΑΙ» εναντίον «προγραμματικού ΣΥΡΙΖΑ του ΟΧΙ»!
Ο «κοινωνικός ΣΥΡΙΖΑ», του οποίου ηγείται ο ηρωικός πρωθυπουργός μας, Αλέξης Τσίπρας, που επιδιώκει να σώσει την χώρα από την τρισκατάρατη δραχμή, σε συνεργασία ασφαλώς με τις υπεύθυνες για την πτώχευση, την φτωχοποίηση και το Πλάνο Β του Σόιμπλε δυνάμεις του πολιτικαντισμού, του νεοφιλελευθερισμού και του νεοσυντηρητισμού στην Ελλάδα και στην Ευρώπη, βρίσκεται αντιμέτωπος με τον «κομματικό ΣΥΡΙΖΑ», στον οποίο στριμώχνονται παραδόξως όλοι όσοι διαφωνούν με το Πλάνο Α του Σόιμπλε! Άρα, ο ΣΥΡΙΖΑ διχοτομείται σύμφωνα με την ηγετική του ομάδα και την διαπλοκή μεταξύ του «Σχεδίου Α του Σόιμπλε» και του «Σχεδίου Β του Σόιμπλε» και έτσι ορίζονται οι «κάθετες διαχωριστικές γραμμές», που διαπερνούν και στρατοπεδοποιούν ολόκληρο το ελληνικό πολιτικό σύστημα. Δηλαδή, οι νέες «κάθετες διαχωριστικές γραμμές» έρχονται ως επικοινωνιακό τεχνούργημα να αντικαταστήσουν τις «κόκκινες γραμμές» στις οποίες αναφερόταν ο Αλέξης Τσίπρας πριν από την «μεθυσμένη» συμφωνία των Βρυξελλών και στις οποίες επιμένουν οι αντιφρονούντες στο ευρύτερο κόμμα του.
Αυτό το φαινόμενο, επίτρεψε μου να αποκαλέσω σταλινικοποίηση του αστικού πολιτικού πολιτισμού και να επισημάνω πως αποτελεί σύμπτωμα μιας εγκλωβισμένης στο αδιέξοδο της λιτότητας και του αντιπληθωρισμού (: ευρωπαϊκός νεοηγεμονισμός υπό την ηγεσία της γερμανικής ελίτ) υποκριτικής μεταδημοκρατίας.
Παντού, στη δημοκρατική μας Δύση, αλλά πουθενά τόσο έντονα όσο στην πτωχευμένη και βήμα-βήμα φτωχοποιούμενη, υποτελή ευρωπαϊκή πολιτεία της Ελλάδας, βιώνουμε το φαινόμενο της παγκοσμιοποίησης (κουλτούρα και οικονομία), που τείνει να σταλινικοποιήσει - με την έννοια του επιχειρηματικού και όχι του κομματικού/γραφειοκρατικού συγκεντρωτισμού - τον καπιταλισμό, ενώ αλλοιώνει έως εξευτελισμού την αστική δημοκρατία. Η γυναίκα μου καθημερινά αναφέρεται σε παραδείγματα που δείχνουν εμφατικώς την μεταμόρφωση των δημοκρατικών θεσμών σε ένα αγοραίο μόρφωμα υποκριτικής μεταδημοκρατίας, ενώ στο δικό μου μυαλό έρχεται ο Ζακ Ρανσιέρ να λέει πως: αυτά τα οποία τον 19ο αιώνα κατήγγειλε ο Μάρξ ως τις κάτω από το τραπέζι συνδιαλλαγές της πολιτικής εξουσίας με το κεφάλαιο, σήμερα θεωρούνται και αναγνωρίζονται ως ο ενδεδειγμένος τρόπος να λειτουργεί η πολιτική εξουσία. Κάθε τι, μάλιστα, που ξεφεύγει από αυτό και λαμβάνει υπόψιν του κάποια λαϊκά αιτήματα, κατηγορείται ως λαϊκιστικό.
Έτσι, ο αναφερόμενος ως «κοινωνικός ΣΥΡΙΖΑ», ή αλλιώς «ο ΣΥΡΙΖΑ του Σχεδίου Α του Σόιμπλε», έρχεται υπό την αιγίδα της διαπλοκής ασφαλώς να υποστηρίξει «τις κάτω από το τραπέζι συνδιαλλαγές της πολιτικής εξουσίας με το κεφάλαιο», ενώ οι αντιφρονούντες που ταυτίζονται από την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ και τα ΜΜΕ της διαπλοκής με το «Σχεδίου Β του Σόιμπλε», επιμένουν στον σαφή διαχωρισμό της πολιτικής εξουσίας από την επιχειρηματικότητα και στον προγραμματικό και όχι καιροσκοπικό χαρακτήρα των κομμάτων.
Αυτό το τελευταίο εμφανίζεται σήμερα και χαρακτηρίζεται από την διαπλοκή και την ηγετική ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ, ως αναχρονισμός και συνδιαλλαγή με το λόμπυ της δραχμής. Φτάσαμε, αναγνώστη μου, η κανονική λειτουργία των αστικών θεσμών μιας δημοκρατικής πολιτείας ευημερίας να θεωρείται επικίνδυνος αναχρονισμός και καταφύγιο λαϊκιστών, συνήθως από αριστερά. Ακούω την Ζωή Κωνσταντοπούλου και φοβάμαι να την υποστηρίξω ανοιχτά μήπως χαρακτηριστώ και εγώ λαϊκιστής, κατά την στιγμή που συμφωνώ απόλυτα μαζί της στο ότι τα μνημόνια αποτελούν ένα διαρκές πραξικόπημα που συντελείται εκ μέρους των εταίρων-δανειστών προς την χώρα μας, την στιγμή κατά την οποία καλεί όλους τους θεσμικούς παράγοντες να αποτρέψουν την ψήφιση των συμφωνηθέντων μέτρων από τον Αλέξη Τσίπρα!
Τι συμβαίνει εδώ; Τι γίνεται όταν η υποκριτική μεταδημοκρατία αρχίζει να περιδινείται στον φαύλο κύκλο της λιτότητας και των μνημονίων που ορίζουν το ελληνικό πολιτικό σύστημα ως μηχανισμό πολιτικής νομιμοποίησης μιας μετανεωτερικής υποτελούς πολιτείας;
Από την μια αυξάνεται η τάση για κάτω από το τραπέζι συνδιαλλαγές της πολιτικής εξουσίας με το κεφάλαιο, γεγονός που ενδυναμώνει τον ηγεμονικό ρόλο της διαπλοκής στην πατρίδα μας, ενώ από την άλλη απαξιώνεται σε βαθμό διάλυσης η αστική δημοκρατία με την σύγχρονη, αναφερόμενη ευρωπαϊκή, κοινοβουλευτική της μορφή.
Στο στενό οικονομικό πλαίσιο τα πράγματα είναι καταθλιπτικώς απλά και επ’ αυτού καλύτερα να αφήσω τον σημαντικό οικονομολόγο Μαρκ Μπλάιθ να (τα) συνοψίσει: «Οι άγριες περικοπές είναι εγγυημένη συνταγή για καταστροφή, γιατί αυξάνουν αντί να μειώνουν το χρέος της Ελλάδας …[αλλά το Σχέδιο Α του Σόιμπλε] είναι σαγηνευτικό στην απλότητά του: "Εχετε πάρα πολύ μεγάλο χρέος; Κόψτε τις δαπάνες". Αλλά κάποιος πρέπει να παράγει εισόδημα για να αποταμιεύσεις ένα μέρος του. Χωρίς ανάπτυξη, απλώς συρρικνώνεις την οικονομία σου: όσο περισσότερο περικόπτεις, τόσο αυξάνεται το χρέος σου. Η κατάσταση γίνεται χειρότερη όταν πολλά κράτη που είναι εμπορικοί εταίροι μεταξύ τους προσπαθούν να κάνουν περικοπές την ίδια στιγμή, κάτι που συμβαίνει στην Ευρώπη από το 2010. Οι χώρες του Νότου έχουν χάσει μεταξύ 20% και 30% του ΑΕΠ τους. Ως αποτέλεσμα της συρρίκνωσης, τα χρέη τους αυξάνονται - δεν μειώνονται - παρά τις περικοπές. Είναι το λεγόμενο "παράδοξο της λιτότητας" […] Η εμπειρία της Ελλάδας είναι μια τραγωδία και όσες από τις λεγόμενες διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις και αν κάνετε, δεν πρόκειται να αντιστραφεί η ζημιά σύντομα. Το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων και οι απολύσεις δημοσίων υπαλλήλων δεν είναι η απάντηση σε ένα πρόβλημα που πηγαίνει πολύ πέρα από την Ελλάδα: ένα τραπεζικό σύστημα σε όλη την Ευρώπη, το οποίο είναι γεμάτο με προβληματικά περιουσιακά στοιχεία και σε πολλές περιπτώσεις το κρατάει στη ζωή η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα (ΕΚΤ). Ακόμη και αν μειώσετε τις ελληνικές δημόσιες δαπάνες σε νεολιθικά επίπεδα, πάλι δεν θα λυθεί το πρόβλημα με τα χρηματοδοτικά ανοίγματα των τραπεζών του Βορρά που υπερδάνεισαν τον Νότο. Αυτή είναι η πραγματική αιτία της κρίσης. Το μέλλον της Ελλάδας βρίσκεται τελικά στα χέρια των πολιτών της. Αλλά προς το παρόν αυτά τα χέρια είναι δεμένα από μια ΕΚΤ η οποία δεν μπορεί να λύσει τα προβλήματα που αντιμετωπίζει […] Η Ελλάδα δεν έχει επιχειρηματικό μοντέλο για τον 21ο αιώνα. Οι ανταγωνιστικοί κλάδοι της είναι λίγοι και εξαρτώνται από εισοδήματα και πιστώσεις που έρχονται από το εξωτερικό, γεγονός που την καθιστά εγγενώς ευάλωτη σε σοκ. Η Ελλάδα αντιμετωπίζει ένα πολύ αβέβαιο μέλλον, αλλά η λιτότητα κάνει τα πράγματα χειρότερα […] Για κάθε έναν που δανείζεται υπερβολικά υπάρχει κάποιος που τον δανείζει υπερβολικά. Οι τράπεζες του ευρωπαϊκού Βορρά έκαναν τεράστιες αγορές ομολόγων από την περιφέρεια κατά το διάστημα 2001-2006, κυρίως ως εγγύηση για νέα δάνεια. Οταν τα spreads τινάχθηκαν στα ύψη η αξία τους ως εξασφαλίσεων έπεσε και το επιχειρηματικό μοντέλο τους κατέρρευσε. Οι κυβερνήσεις τις διέσωσαν και οι δαπάνες αυτές βαρύνουν τώρα την κοινωνία στο σύνολό της. Αλλά όσοι μπορούν να πληρώσουν δεν το κάνουν και εκείνοι που δεν μπορούν, συμπιέζονται. Είμαι υπέρ του να σφίξουμε όλοι το ζωνάρι μας τη στιγμή που θα φοράμε όλοι τα ίδια παντελόνια. Αλλά εκείνοι με τα μεγαλύτερα παντελόνια και τις βαθύτερες τσέπες φαίνεται να έχουν τα πιο κοντά χέρια»!
Ο αναφερόμενος από την ηγετική ομάδα του Αλέξη Τσίπρα ως «κοινωνικός ΣΥΡΙΖΑ», ο ΣΥΡΙΖΑ δηλαδή που δεσμεύτηκε στους εταίρους-πιστωτές της Ελλάδας να εφαρμόσει το «Σχέδιο Α του Σόιμπλε», το οποίο δεν είναι άλλο ως μεθοδολογία, παιδαγωγική και πολιτική οικονομία από εκείνο στο οποίο δεσμεύτηκαν όλες οι κυβερνήσεις της κρίσης στην Ελλάδα από τον Γιώργο Παπανδρέου και εντεύθεν, βρίσκεται πλέον σε συνδιαλλαγή κάτω από το τραπέζι με εκείνους με τα μεγαλύτερα παντελόνια και τις βαθύτερες τσέπες, που διαθέτουν τα πιο κοντά χέρια! Το αποτέλεσμα αυτής της συνδιαλλαγής θα κρίνει τόσο την πολιτική εξέλιξη στην Ελλάδα, όσο και το εάν περάσουμε τελικά αναποφεύκτως στο «Σχέδιο Β του Σόιμπλε». Όπως υποστηρίζοντας την κυβέρνηση του Αλέξη Τσίπρα και ψηφίζοντας ΟΧΙ στο κυριολεκτικώς φαιδρό δημοψήφισμα που διεξήγαγε, καταλήξαμε στις όχθες του «Ποταμιού» και στην υιοθέτηση του ΝΑΙ για «πάση θυσία στο ευρώ», έτσι και επιχειρώντας να εφαρμοστεί κουτσά-στραβά το «Σχέδιο Α του Σόιμπλε», μπορεί να καταλήξουμε στο «Σχέδιο Β του Σόιμπλε». Και τότε το τελευταίο θα εμφανιστεί από τον «κοινωνικό ΣΥΡΙΖΑ» και την διαπλοκή ως η λύση των σωφρόνων σε αντίθεση με την λύση των σαμποτέρ του «λόμπυ της δραχμής»!
Τι δεν κατάλαβες; Αντί για την ενδυνάμωση των δημοκρατικών θεσμών σε συνάρτηση με την ανάπτυξη της ανταγωνιστικότητας της ελληνικής οικονομίας με βιοοικονομικούς όρους, καταντήσαμε να συζητάμε πλέον με τους όρους του κ. Σόιμπλε, τον οποίο μάλιστα οι άφρονες αριβίστες της ηγεσίας του ΣΥΡΙΖΑ διχοτόμησαν καθέτως: από την μία πλευρά βρίσκεται το «μη χείρον βέλτιστον» κομμάτι του, που οι ίδιοι δεσμεύτηκαν να ολοκληρώσουν στην Ελλάδα, ενώ από την άλλη το κομμάτι του που πρέπει να κοπεί και να απορριφθεί τόσο από τον κορμό του ΣΥΡΙΖΑ, όσο και από τον κορμό της κοινωνίας! Οι νέες «κάθετες διαχωριστικές γραμμές» που κατασκευάζονται αυτή την ώρα με μια συναλλαγή «κάτω από το τραπέζι» του ηγετικού κύκλου του Αλέξη Τσίπρα, συμπίπτουν με μία κάθετη διαχωριστική γραμμή που τεμαχίζει τον Σόιμπλε και αυτό θα έπρεπε να προβληματίζει όσους διαθέτουν λίγα δράμια μυαλό και τοποθετούν τον εαυτό τους στον προοδευτικό χώρο ή στην αριστερά. Αυτή η προσέγγιση ουσιαστικά εκμηδενίζει τον προοδευτικό χώρο στην Ελλάδα και πλήττει στην ρίζα της την πλουραλιστική διάσταση του ελληνικού κοινοβουλευτισμού.
Έχει ίσως ακόμη λίγο χρόνο ο Αλέξης Τσίπρας να μην συνθλιβεί στις παραπλανητικές διαχωριστικές γραμμές που κατασκευάζουν εκείνοι που τον θέλουν μπροστά σαν μαριονέτα, για να κρύβουν από πίσω του την ιδιοτελή μετριότητά τους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου