Διαβάζοντας τις κυριακάτικες εφημερίδες, ένιωθα ότι ο καθένας τους έψαχνε να βρει έναν τρόπο να με στεναχωρήσει περισσότερο από τον άλλον.
-«Όχι εγώ έχω πιο δυσάρεστα να σου πω», «Όχι, εγώ έχω ακόμα πιο δυσάρεστα».
Το φεστιβάλ του δυσάρεστου.
Άλλος θα γίνει κούρεμα, άλλος δεν θα γίνει κούρεμα.
Τι να κουρέψετε ρε παιδιά, πετάχτηκε ένας στην παρέα. Τον φαλακρό να κουρέψετε;
Αφού έχουν αδειάσει όλοι.
Το μάτι μου έπεσε και στην είδηση πως χιλιάδες φεύγουν για Βουλγαρία.
Ένιωσα σαν να τρύπησε η χώρα μας, όπως τρυπάει μια βάρκα κι αρχίζει να μπάζει νερά από παντού.
Σαν μετανάστες στην ίδια μας την χώρα, νιώθουμε.
Όλη μέρα μιλάμε για το που θα πάμε, πως θα πάμε, αν θα ζήσουμε, αν θα αντέξουμε.
Θα συνέλθει η χώρα; Θα δούμε φως; Κι αν δούμε φως τι φως θα είναι;
Θα μείνουμε στο ευρώ; Θα πάμε στην δραχμή;
Ανοίγουμε τις τηλεοράσεις και γίνεται το κεφάλι μας καζάνι. Πραγματικά, είναι αυτή τη στιγμή ο Έλληνας σαν ένα καζάνι όπου πετάει ο καθένας το ζαρζαβατικό του και πρέπει εσύ ν΄ανακατεύεις το καζάνι και το χειρότερο είναι ότι στο τέλος δεν τρώγεται όλο αυτό που τόση ώρα ανακάτευες.
Δεν σταματάνε και να μιλάνε οι υπεύθυνοι του ΣΥΡΙΖΑ.
Ο καθένας με τον λόγο του στήνει μια νέα κυβέρνηση. Έχει ο καθένας ένα πολιτικό αντίσκηνο και το στήνει.
Το χουν δει κατασκήνωση. Μια κυβέρνηση ο Λαφαζάνης, ένα αντίσκηνο μόνο του ο Βαρουφάκης, ένα αντίσκηνο η Ζωή, τ” Αντιγονάκι, η Ζηνοβία, ω τι χαρούμενη ζωή, που λέει και το τραγούδι.
Είμαστε ενωμένοι φωνάζουν αυτοί που διαφωνούν, επιβεβαιώνεται το ρήγμα διαφωνίας λένε οι άλλοι.
Κι όλοι μαζί βγαίνουν να μας πουν ότι πρέπει να εμπιστευτούμε το τραπεζικό σύστημα.
Όταν όλη μέρα μιλούν για κούρεμα, όταν σε θεωρούν επενδυτή μετά από κάποιο ποσόν – που κάθε μέρα αλλάζει αυτό το ποσόν- όταν σου λένε ότι εσύ θα πληρώνεις τα σπασμένα της τράπεζας αφού είσαι επενδυτής.
Πως εσύ να κατανοήσεις μετά το γιατί πρέπει εσύ να ασφαλίσεις τα λεφτά σου σε μια τράπεζα, η οποία αύριο θα σου πάρει όλες σου τις αποταμιεύσεις.
Είναι σαν να λες στον άλλον: «να ένα σαπιοκάραβο αλλά σε υποχρεώνω για λόγους πατριωτικούς να ταξιδέψεις και να “σαι έτοιμος και να βουλιάξεις χωρίς σωσίβιο».
Για ποιο λόγο να το κάνει κάποιος;
Σε ένα διάτρητο σύστημα, όπου ο κάθε δημοσιογράφος μπορεί να παίρνει τηλέφωνο τον διοικητή της τράπεζας και να του δίνει τους λογαριασμούς του καθενός.
Ένα σύστημα που έχει γίνει φόρα παρτίδα. Που μπορεί από τον ληστή μέχρι τον εφοριακό μέχρι τον οποιονδήποτε να γνωρίζει τι έχεις και τι δεν έχεις.
Και δεν ομιλώ περί του παρανόμως έχειν. Μιλώ περί του νομίμως έχειν και κατέχειν.
Δεν αντιλαμβάνονται ότι έτσι διαλύεται η εμπιστοσύνη, έτσι διαλύεται η πίστη, έτσι διαλύεται ο έντιμος λόγος; Έτσι διαλύεται η ελπίδα του κάθε ανθρώπου;
Την χώρα την διέλυσε, επιμένω και θα επιμένω, ο Γιώργος Παπανδρέου σε συνεννόηση και όχι από ηλιθιότητα όπως φαίνεται στην πρώτη εκτίμηση. Έχει και ηλιθιότητα, αλλά έχει και συνεννόηση.
Διότι αυτή η «αγία» οικογένεια – η μετά τον Ανδρέα Παπανδρέου- έχει μία απληστία πολύ καλά κρυμμένη.
Αλλά φταίνε και οι Έλληνες που αρέσκονται να υμνούν και να ακολουθούν βρυκόλακες. Φτάσαμε εδώ που φτάσαμε. Τα είπαμε, τα ξαναείπαμε.
Ας δεχτούμε ότι αυτό είναι το σημείο. Νομίζω ότι κάνουμε την τελευταία προσπάθεια.
Ή θα συνέλθουμε και θέλουμε χρόνο γι΄αυτό ή θα εγκαταλείψουμε την βάρκα.
Αν γίνει ελάφρυνση, ουσιαστική, του χρέους, μπορεί να δημιουργηθεί προσδοκία.
Αν συνεχίσουν οι έκτακτες εισφορές αλληλεγγύης, ο ΕΜΦΙΑ, η ξεσπίτωση, η υπερφορολόγηση, αν συνεχίσουν να έρχονται οι ξένοι και να αγοράζουν τη γη και τα σπίτια όσο-όσο, να φεύγουν οι νέοι ψάχνοντας για δουλειά, να τρέχουν οι συνταξιούχοι και οι επιχειρήσεις στην Βουλγαρία, νομίζω ότι και ο Τσίπρας, που φαίνεται να είναι το μόνο πρόσωπο που εμπιστεύονται οι “Ελληνες σ΄αυτή την δύσκολη συγκυρία, νομίζω ότι κι αυτός θα καταρεύσει απο το ασήκωτο βάρος αυτής της τερατώδους αλλαγής που πρέπει να συμβεί.
Μοιάζει σαν οι Έλληνες όλα αυτά τα χρόνια να μάζεψαν ένα ασήκωτο βάρος που αυτή την στιγμή κανείς δεν έχει τις δυνάμεις να το σηκώσει μόνος του.
Είναι λύση η δραχμή; Δεν είναι λύση.
Μήπως δεν είναι λύση κάτω από τις παρούσες συγκυρίες;
Μήπως θα μπορούσε να είναι λύση μετά από κάποια χρόνια;
Αυτά που πρότεινε ο Βαρουφάκης σε κλειστή τηλεσύσκεψη – που αναφέρονται σε εφημερίδα- ότι είχαν έτοιμο σχέδιο να πάμε σε δραχμή σε μία ώρα αλλάζοντας τα ΑΦΜ;
Τι είναι όλα αυτά;
Μπαίνουν στο καζάνι μας, τα γυρίζουμε στο κεφάλι μας αλλά λύση δεν βλέπουμε.
Βλέπουμε ένα παζάρι λύσεων που όλες οι λύσεις μοιάζουν σαν αυτά τα παιχνιδάκια στο παζάρι που τα παίρνεις και σε δέκα λεπτά χαλάει. Μετά από λίγο ένα άλλο παιχνιδάκι σου μοιάζει πιο καλό.
Γιατί δεν υπάρχει κανείς που να μπορεί να εξηγήσει καλά και σταθερά τις τρεις κυρίαρχες απόψεις, τις τρεις βασικές λύσεις, τους τρεις καινούργιους δρόμους στους οποίους θα μπορούσε να πορευτεί η χώρα.
Να ακούσουμε τα επιχειρήματα και σιγα-σιγά να ασπαστούμε την ορθότερη λύση γι΄αυτή την περίοδο.
Αλλά όλες αυτές οι συζητήσεις πρέπει να γίνουν στην τηλεόραση κυρίως.
Μ΄αυτούς τους εντεταλμένους δημοσιογράφους δεν πρόκειται καμία συζήτηση να γίνει.
Αυτοί είναι οι διαστρεβλωτές της ιστορίας.
Ευτυχώς που την ιστορία δεν την γράφουν οι δημοσιογράφοι, γιατί αν την γράφαν οι δημοσιογράφοι είναι σίγουρο ότι καλύτεροι ηγέτες θα ήταν αυτοί που είχανε δώσει δάνεια στα αφεντικά τους.
Είμαστε έτοιμοι να μάθουμε. Είμαστε έτοιμοι να δεχτούμε σκέψεις και κατευθύνσεις που το μυαλό μας πριν δεν θα δεχόταν.
Έχουμε αλλάξει οι Έλληνες, έχουμε ωριμάσει και φαίνεται αυτό από την απίστευτη ψυχραιμία με την οποία έχουμε αντιδράσει σε όλα αυτά τα τελευταία γεγονότα.
Αλλά, πρέπει να αποφασίσουμε.
Ή ο Τσίπρας μπορεί να κλείσει τις τρύπες και η βάρκα να σταματήσει να μπάζει νερά ή αν συνεχίσει να μπάζει νερά πρέπει να μας πουν ποια είναι η σωστή ώρα και ποια είναι τα σωστά νερά στα οποία θα πηδήξουμε.
Και φορώντας σωσίβιο ή… όποιος ξέρει να κολυμπάει;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου