Θανάσης ΑσπρούλιαςΠρώτη φορά ...πολιτικά. Ο Θανάσης Ασπρούλιας, που αρνήθηκε να ακολουθήσει διλήμματα περί του ψευτοδιχασμού, φέρνει τους αναγνώστες του απέναντι στο ίδιο τον καθρέπτη τους και αναφέρεται στον Αλέξη Τσίπρα διερωτώμενος: Τι σημαίνει ψέμα;
Μία απαραίτητη σημείωση πριν ξεκινήσω την ανάλυση που σε πολλούς δε θα αρέσει, αλλά οι όμοιοί μου, αυτοί που δεν δηλώνουν μητροπολίτες της πολιτικής επιστήμης και ταυτόχρονα δεν ανήκουν σε καμία παράταξη (πολιτικά), πιθανώς και να προβληματιστούν.
Στην Ελληνική Βουλή, το Κοινοβούλιο, τον καθρέπτη της λαϊκής βούλησης, εκπροσωπούνται κόμματα, στα οποία ηγούνται...
- Ο Καμμένος! Ξαναγράφω, ο Καμμένος!!!
- Ο δημοσιογράφος με το σακίδιο... Ο Θεοδωράκης! Επαναλαμβάνω: Ο Θεοδωράκης!
- Η Φώφη Γεννηματά! Χωρίς περαιτέρω σχόλια
- Ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης, ως διάδοχη επιλογή του ηγέτη που αποδομήθηκε με τις διαρχικές ήττες του σε όλα τα επίπεδα.
- Ο Μιχαλολιάκος! Για σκεφτείτε: Ο Μιχαλολιάκος!
Πάμε πάλι!
Στην πιο κρίσιμη καμπή της σύγχρονης τη σύγχρονης ιστορίας, το Ελληνικό Κοινοβούλιο, στα έδρανα πρώτης γραμμής, φιλοξενεί ως αρχηγούς κομμάτων
Τον Καμμένο!
Τον Θεοδωράκη! (Οχι τον Μίκη)
Τη Φωφώ
Τον Ευάγγελο «Χαμογελαστό»
και μία Χρυσή Αυγή!
Ολοι εκλεγμένοι με την ψήφο και την ετυμηγορία του ελληνικού λαού!
Αυτή η σύνθεση αρχηγών επιστρατεύτηκε να βγάλει τη χώρα από την κρίση, διότι: Εσείς, εμείς, όλοι μας, τους ψηφίσαμε/τε! Κι έχετε/έχουμε την απαίτηση η χώρα που υποτίθεται ότι αγαπάμε, που μας πονάει αλλά δεν της γυρίζουμε την πλάτη, που μας θίγει, αλλά δεν την χτυπάμε, να ακολουθήσει το δρόμο που της αξίζει. Ειλικρινά λυπάμαι. Για όλους μας/σας!
Επίτηδες, απομόνωσα τον ΣΥΡΙΖΑ του συμμαθητή μου, Αλέξη Τσίπρα και το ΚΚΕ. Είναι δύο διαφορετικές περιπτώσεις. Κι επειδή με τον Τσίπρα θα ασχοληθώ εκτενώς πιο κάτω, οφείλω να ομολογήσω πως αν και όχι αριστερός, στο κολάζ των εντυπώσεων που αφήνει το αμφιθέατρο, το ΚΚΕ, είναι ο μοναδικός σχηματισμός που, από την κορυφή της πυραμίδας, μέχρι και τη βάση της, μοιάζει με κανονική πολιτική παράταξη.
Αλλαξε ο Μανωλιός, έβαλε τα ρούχα του αλλιώς (Κουτσούμπας αντί Παπαρήγα) και η στάση απέναντι στα γεγονότα είναι ίδια, όπως ίδια είναι και η έλλειψη επιρροής στην πολιτική ζωή! Τίμιοι, ειλικρινείς, αμετακίνητοι, αλλά αδιάφοροι.
Η Ελλάδα και τα γεγονότα 2010-15, αλλά κυρίως του τελευταίου 5μηνου θα περάσουν στην ιστορία ως η επιβεβαίωση της απαξίωσης κάθε είδους πολιτικής ιδεολογίας, που έτσι κι αλλιώς σε τούτη χώρα, έχει ξεφτίσει εδώ και δεκαετίες.
Για φαντάσου! Το ΠΑΣΟΚ και η Νέα Δημοκρατία συγκυβέρνησαν! Ο ΣΥΡΙΖΑ ψήφισε μνημόνια... Το λίκνο της Δημοκρατίας (τρομάρα του τόπου αυτού) έγινε ο πυρήνας του παραλογισμού και των καρεκλοκένταυρων από τζάκι και τρανές φαμίλιες.
Ο Αλέξης και ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μία ιδιαίτερη και πολύ ξεχωριστή περίπτωση επίσης. Μοναδική! Δεν γράφω για να κάνω πολιτική ανάλυση. Αλλωστε δέκα εκατομμύρια Ελληνες εσχάτως μεταμορφώθηκαν σε υπουργούς, πρωθυπουργούς, οικονομολόγους. Μέχρι τι σημαίνει Eurogroup, Κομισιόν, ELA, EFSF έμαθαν. Στα δάχτυλα τα παίζουν πια. Κι ας μην ξέρουν κατά που πέφτουν οι Βρυξέλλες.
Ο Τσίπρας στα μάτια των περισσότερων, έχει υποστεί μία τεράστια προσωπική ήττα. Εξευτελισμός! Ο Μεϊμαράκης τον αποκαλούσε «χαμογελαστό», ενώ δεν είχε περάσει ούτε μία ημέρα μετά την υποτιθεμένη εθνική ενότητα που οι «αρχηγοί» προσυπέγραψαν πριν το ταξίδι του Τσίπρα στις Βρυξέλλες σε μία ημέρα που ο κόσμος, για πρώτη φορά, αισθανόταν τρομοκρατημένος! Αυτή είναι ενότητα! Οχι αστεία!
Ο Τσίπρας κατηγορείται ότι είπε ψέματα! Και πράγματι, είπε! Γιατί; Για να συνδέσει το όνομά του με τη νέα εποχή που θα φέρει (ή θα έφερνε) η «Πρώτη φορά Αριστερά».
Θα το θέσω κυνικά και ίσως αναιδώς, αλλά όσοι πίστεψαν ότι ο Τσίπρας θα εκλεγεί για να σκίσει τα μνημόνια, δεν με αφορούν ως άνθρωποι. Είναι αφελείς και ανόητοι, που ήλπισαν ότι ολόκληρος ο ευρωπαϊκός μηχανισμός θα επέτρεπε στον αριστερό Τσίπρα με ρεύμα, καθαρό πρόσωπο και ηθική να τους χορέψει στο ταψί. Τους χρωστάμε, δεν μας χρωστούν. Είναι πανίσχυροι. Είμαστε αδύναμοι και όποια ισχύ μπορεί να είχε η Ελλάδα, φρόντισε να την αδρανοποιήσει.
Ο Τσίπρας είπε ψέματα! Για αναλογιστείτε όμως,..
Δύο δεκαετίες πέρασαν από τότε που ο προάγγελος του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ, ο Συνασπισμός της Αριστεράς και της Προόδου, έμεινε εκτός Βουλής. Το 2009, υπό την αρχηγία του Αλέξη Τσίπρα έλαβε 4.59%. Μόλις τρία χρόνια μετά, ο γεννημένος το 1974, Τσίπρας εξελέγη πανηγυρικά πρωθυπουργός. Σε μία εποχή που η Ελλάδα ήταν (και θα συνεχίσει να είναι) απολύτως εξαρτημένη από τις δυνάμεις των Εταίρων (ο Θεός να τους κάνει) και των Τροϊκανών.
Είσαι ο ηγέτης ενός αριστερού κόμματος, που στην Ελλάδα επί δεκαετίες δεν έχει στο ήλιο μοίρα.
Εχεις μεγαλώσει ακούγοντας τους ανθρώπους της γενιάς σου να λένε πως: «Ο πατέρας μου, δύο πράγματα μου έχει πει να μη γίνω: Πούστης και κομμουνιστής».
Ζεις σε μία χώρα που εδώ και 40 χρόνια, μετατρέπει τα ψέμματα γαλανών και πράσινων, σε ιδεολογία. My ass!
Απευθύνεσαι σε έναν λαό τόσο συμφεροντολόγο και συντηρητικό, που διατηρεί από τη Μετοπολίτευση στην εξουσία δύο κόμματα. Μόνο δύο κόμματα. Και δύο οικογένειες.
Είναι αριστερός με μοντέρνες αντιλήψεις. Εχεις φιλοδοξίες. Δε θες να αρκεστείς στην πολιτική ως μέσο διαβίωσης. Θες να διακριθείς! Να δημιουργήσεις ρεύμα. Να κυβερνήσεις! Οραματίζεσαι πράγματι μία διαφορετική Ευρώπη, διότι είσαι ένας σύγχρονος επαναστάτης.
Την ίδια στιγμή στη χώρα οι 30somethiong που σε στηρίζουν δεν αποτελούν αποφασιστικό εκλογικό πυρήνα. Χρειάζεσαι και τους 50something, αυτούς που συνήθισαν στην Ελλάδα των συνδικάτων, του δημόσιου, του ρουσφετιού, του γραψαρχιδισμού και του μπάρμπα στην Κορώνη. Αυτών που κοιμούνταν, έχοντας στο προσκέφαλο, είτε τη φωτογραφία του Αντρέα, είτε του Καραμανλή, είτε και των δύο ανάλογα με το δως ημίν σήμερον συμφέρον.
Γνωρίζεις καλά (ως όφειλαν να γνωρίζουν και οι ψηφοφόροι σου) ότι η Ελλάδα δεν εξαρτάται από πολιτικές μεθόδους και ιδεολογίες (ή ιδεοληψίες), ούτε είναι πιθανό για ένα εύλογο χρονικό διάστημα να εφαρμοστούν τακτικές που ανήκουν δεξιά, κεντρώα, ή αριστερά του πολιτικού χάρτη.
Παρόλα αυτά ήταν η μεγάλη ευκαιρία! Η μεγάλη προσωπική ευκαιρία του, αλλά και όλων υμών των υπολοίπων. Στον καιρό της μεταπολίτευσης, ποτέ δεν υπήρξαν πιο ώριμες προϋποθέσεις να σπάσει το απόστημα της δυαρχίας. Αυτής που για να μην ξεχνάμε έφερε τη χώρα στην κατάσταση που βρίσκεται.
Είτε το θέλεις, είτε το αποδέχεσαι, είτε το ξερνάς αγαπητέ αναγνώστη μου, οι επιλογές του Τσίπρα ήταν δύο:
Α) Να πει την αλήθεια! Να υποστηρίξει την πραγματικότητα και την ηθική του, περιοριζόμενος, αυτός και οι λιγοστοί εκλεγμένοι του στα βορινά έδρανα του Κοινοβουλίου, απ’όπου η φωνή δεν ακούγεται, ούτε με μικρόφωνο. Ο Ιστορικός του μέλλοντος θα έγραφε... ‘Υπήρξε κάποτε ένας Τσίπρας»...
Β) Να πει ψέματα. Τα κατά συνθήκη ψεύδη, βλέποντας το τρένο να περνά από μπροστά του και με ισχυρές πιθανότητες να μην ξαναγυρίσει πίσω. Να εκμεταλλευτεί την οργή του κόσμου που για πρώτη φορά τάχθηκε εναντίον της φύσης του, της χρόνιας προσκόλλησής του στα δύο μεγάλα κόμματα. Χαχα! Κι όχι γιατί κρίθηκαν ανεπαρκείς οι ηγέτες του. Μα γιατί «ουκ αν λάβεις παρά του μη έχοντος». Για πρώτη φορά το κράτος του ρουσφετιού και των αγκυλώσεων, ήταν αδύνατον να λειτουργήσει. Λεφτά ΔΕΝ υπάρχουν. Στην πυρά οι Σαματοβενιζελοπαπανδρέοι από τον ελληνικό λαό. Πάραυτα! Καλώς, ή κακώς, αυτή ήταν η μεγάλη ευκαιρία του Τσίπρα. Οχι της Αριστεράς. Θα το επαναλάβω. Στην Ελλάδα οι πολιτικές δεν έχουν θέση, ούτε αξία. Εξαϋλώθηκαν ως αρχές εδώ και δεκαετίες. Είπε ψέματα, μα αληθινά ψέματα. Τόσο αληθινά, όσο ήθελαν να είναι κι αυτοί που τον ψήφισαν. Οπως ακριβώς ορίζουν οι άγραφοι κανόνες της πολιτικής που ακουμπάει στο λαό και ζητά την ψήφο του. Μία ψήφος που δεν έπεφτε ποτέ στην κάλπη, αν τα λόγια ενός άγουρου, νεαρού αριστερίζοντος πολιτικού, στεναχωρούσαν. Εδώ, ο Καραμανλής, τόλμησε να πει την αλήθεια και υποτάχθηκε στο λεφτά υπάρχουν του Γιωργάκη. Ο Τσίπρας θα μεσουρανούσε; Ο κόσμος πίστεψε αυτό που ήθελε να ακούσει. Οχι την αλήθεια. Αυτή είναι η φύση της πολιτικής αγαπητή, ή αγαπητέ που με διαβάζεις.
Εκανε δηλαδή, ακριβώς το ίδιο, που έπρατταν οι προκάτοχοί του. Γιατί; Μα για να εκλεγεί, γνωρίζοντας ότι: Δεν έχει σημασία αν είναι οι εξαγγελίες του ψευδείς, αλλά ποιος εξαγγέλλει.
Στους πύρινους λόγους του ο Τσίπρας δεν έπειθε κανένα ότι θα σκίσει τα μνημόνια. Δεν περνούσε από το χέρι του και οι ψηφοφόροι όφειλαν να το ξέρουν. Το ερώτημα που απηύθυνε στον κόσμο ήταν ένα και μοναδικό: Ολα αυτά τα 40 χρόνια σου λένε ψέματα και τους ψηφίζεις. Το ίδιο κάνω κι εγώ. Με ποιον από όλους θες να μπεις στην κατάρα των μνημονίων; Με εμένα, ή με αυτούς;
Ηταν τόσο ξεκάθαρο το βουβό ερώτημα που ουσιαστικά διατύπωνε, που μία μέρα, σε ένα καφέ, έχοντας στο πλάι μου πολύ καλό φίλο, άκουσα την μεγαλύτερη κουβέντα που έχει ειπωθεί ποτέ στην ιστορία των προεκλογικών αναμετρήσεων...
«Θα ψηφίσω τον Τσίπρα γιατί πιστεύω κι ελπίζω ότι δε θα κάνει τίποτα από αυτά που λέει».
Μπίνγκο! Διάνα! Αυτός, ναι! Είναι ο συνειδητός ψηφοφόρος του Τσίπρα. Αυτός που τον ψηφίζει, ελπίζοντας ότι δε θα κάνει τίποτα από αυτά που υπόσχεται (άρα διακινδυνεύοντας την έξοδο της χώρας από το Ευρώ). αλλά τον προτιμά σφόδρα, ως νέο, πιο αγνό και σίγουρα πιο μαχητικό πρόσωπο, από τα τσαλακωμένα λαμόγια που προηγήθηκαν.
Ο Τσίπρας δεν είναι λαμόγιο και δε χρειάζεται να τον ξέρεις καλά για να το καταλάβεις. Είναι οραματιστής, ιδεολόγος, εμπνευστής. Εστω κι αν οι έως τώρα πρακτικές του ενισχύουν τον κρατικοδίαιτο μηχανισμό και ρίχνουν νερό στο φαύλο ...μύλο της αιώνιας εξάρτησης με τον δημόσιο τομέα. Μπορεί να του καταμαρτυρήσει πολλά ο αντίπαλός του, όχι όμως κακή πρόθεση.
Ο Τσίπρας μέσα σε πέντε μήνες παρουσίας του στον πρωθυπουργικό θώκο έκανε αμέτρητα λάθη. Οπως μου είπε ένας φίλος, ωρίμασε, πολιτικά και ως άνθρωπος, πάρα πολύ βίαια. Απότομα! Ο καθένας έχει την άποψή του για τα επιτρεπτά και ανεκτά όρια των στραβοτιμονιών που δικαιολογούνται. Είναι κάτι σαν τους προπονητές στο ποδόσφαιρο, ή στο μπάσκετ που κουβαλούν την λαϊκη απαίτηση να μετατρέψουν ένα μάτσο από τσουβάλια σε υπερδυνάμεις μέσα σε μία εβδομάδα.
- Εκανε λάθος με το (χρονικό σημείο που ζήτησε το) δημοψήφισμα
- Εκανε λάθος με την τακτική αντιμετώπισης των Εταίρων
- Εκανε λάθος με τους ανθρώπους που εμπιστεύτηκε.
- Ισως να έκανε λάθος και με την 5μηνη διαπραγμάτευση, που θα έπρεπε να έχει ολοκληρωθεί νωρίτερα...
Θέλετε να μετρήσουμε κι άλλα.. Ελεύθερα! Συνδράμετε!
Είμαι σίγουρος ότι δεν το έκανε για τον εαυτό του, ούτε για τους Λαφαζάνηδες και τους Φίληδες, ή κάποια ανδρείκελα που τον περιτριγυρίζουν. Το έκανε, για εσένα, για εμένα, τον διπλανό σου. Εσφαλε; Οικτρά! Κέρδισε; Οχι! Εχασε; Ισως και πολλά. Προσπάθησε όμως! Σκληρά! Για ένα γαμημένο «ΟΧΙ», που δεν υποστήριζε την έξοδο της Ελλάδας από το Ευρώ, αλλά όπως πολύ γλαφυρά έγραψε η Μποφίλιου στον επίλογο ενός πολύ μεστού μηνύματος που ανήρτησε στο Facebook: «Για αυτό ΟΧΙ. Για την τιμή των όπλων. Και την προσωπική μου ηθική». Το ΟΧΙ έγινε ΝΑΙ με τα μπούνια εν τέλει (όπως αναμενόταν), αλλά για θυμηθείτε πόσες φορές έχετε ακούσει ανθρώπους γύρω σας να σας λεν... «Στη ζωή σου πρέπει να μάθει να λες ΟΧΙ. Μπορεί να είναι επίπονο και σκληρό, αλλά μη λες σε όλα ΝΑΙ». Εριξε τη ζαριά, απέτυχε, η οικονομία της χώρας πήγε πίσω, το πολιτικό κόστος που πληρώνει είναι μεγάλο, αλλά και πάλι... Προσπάθησε!
Του μένει όμως μία τελευταία ευκαιρία... Αλέξη, ήρθε η ώρα να κυβερνήσεις! Από τη στιγμή που θα υπογραφεί το μνημόνιο, έστω κι αν η χώρα ζήσει τα χειρότερα υφεσιακά μέτρα από το 2010, τώρα ήρθε η ώρα να αποδείξεις ότι το κατά συνθήκη ψεύδος που έγινε παντιέρα κι έπεισε, άξιζε τον κόπο.
Επί πέντε μήνες, ο Τσίπρας, ο (κατά γενική ομολογία αξιολογότατος) Νίκος Παππάς, οι Σταθάκηδες και οι Τσακαλώτοι, ή οι Βαρουφάκηδες δεν είχαν την δυνατότητα να κυβερνήσουν τούτη τη χώρα. Δεν είχαν το χρόνο.
Τώρα, όμως κι αν όλα πάνε καλά (αφού αποδεχτήκαμε ακόμα και τον Τόμσεν να βάλει το χέρι του στην καταγραφή των μέτρων) και υπάρξει συμφωνία, ο Τσίπρας και ο ΣΥΡΙΖΑ θα πρέπει να κυβερνήσουν τον τόπο. Να πάρουν αποφάσεις. Να κάνουν μεταρρυθμίσεις. Να διαχειριστούν όποια (μικρά) οφέλη μπορεί να επικαρπωθεί η χώρα από μία μνημονιακή συμφωνία.
Αλέξη, ήρθε η ώρα να κυβερνήσουμε. Υπάρχει ο κόσμος, που συγχωρεί τα λάθη, όσο δραματικά κι αν ήταν, διότι αναγνωρίζει ότι έγιναν υπό τις καλύτερες των προθέσεων.
Ο κόσμος ίσως μπορέσει μία ημέρα να δικαιολογήσει τις αστοχίες στη διαπραγμάτευση, πολύ περισσότερο όταν αυτή η διαπραγμάτευση, από την πρώτη ημέρα κιόλας, δεν είχε κανένα οικονομοτεχνικό χαρακτήρα, παρά μόνο πολιτικό. Οι Ευρωπαίοι, δε θα χαμήλωναν το κεφάλι στην πρώτη αριστερή ευρωπαϊκή κυβέρνηση. Είχαν (κι έχουν έναν και μοναδικό στόχο)... Να της κόψουν το δικό της! Στα κομμένα πόδια του ΣΥΡΙΖΑ και του νεαρού Τσίπρα με την υψηλή δημοτικότητα σε παγκόσμιο επίπεδο και σε μία Ευρώπη δύο ταχυτήτων που δυστυχεί, οι Ευρωπαίοι έβλεπαν τα διαλυμένα φτερά Ιταλών, Ισπανών, Πορτογάλων και όποιων άλλων θα επιδίωκαν να ακολουθήσουν το ίδιο παράδειγμα. Το διακύβευμα ήταν ένα. Και μοναδικό: Μόνο αυτό! Ο Τσίπρας, ο ΣΥΡΙΖΑ, η Αριστερά να εξευτελιστούν. Γαλαντόμα, ανθρώπινα, με στυλ... Αλλά να ξεφτιλιστεί!
Ο κόσμος μπορεί να το αντέξει αυτό. Δεν θα ανεχτεί όμως έναν μοντέρνο, νέο πολιτικό που δε θα καταφέρει να κυβερνήσει τον ίδιο τον τόπο του... Κι αυτή η ώρα έχει έρθει τώρα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου