Γράφει η Κατερίνα Ακριβοπούλου
Τσακώνομαι και σπαράζω πολύ τις τελευταίες μέρες με φίλους και αγαπημένους ανθρώπους. Διαφωνούμε, αρπαζόμαστε, άλλοτε αλληλοσυμπληρωνόμαστε, άλλοτε χρεώνουμε ο ένας στον άλλον ενοχές και ανεπάρκειες που πιθανότατα δεν μας αφορούν, αλλά κάπως πρέπει να ξεσπάσουμε ρε αδελφέ…
Οι τελευταίες εξελίξεις μας έκαναν όλους διπολικούς. Τη μία στιγμή η συλλογική μανία για τη δικαίωση και την άλλη η μαζική κατάθλιψη για τη ματαίωση. Μια κοινωνία πολιτών σε διπολική διαταραχή που ψάχνει το σωστό και το λάθος, μ” ένα τρόπο που ακροβατεί μερικές φορές ανάμεσα στο ανυστερόβουλο πάθος και την υστερόβουλη εμπάθεια…
Πέντε χρόνια ήμασταν όλοι μασίφ. Ξέραμε τη διαφορά ανάμεσα στον εχθρό και τον αντίπαλο, βιώσαμε πρωτόγνωρες συνεκτικές καταστάσεις καμιά φορά και ετερόκλητες, μα γίναμε ξανά πολιτικά υποκείμενα που επέβαλαν εξελίξεις, όσο και αν η μηχανή χειραγώγησης προσπάθησε -και τα κατάφερε στα σημεία- να απαξιώσει αυτή τη δυναμική …
Ανασχηματισμένοι τώρα και μετασχηματισμένοι μέσα μας κι εντός μας, χάνουμε συχνά το μπούσουλα. Αρπαζόμαστε από τα μικρά που τα κάνουμε μεγάλα και το αντίθετο για να θεμελιώσουμε τι άραγε; Επιχειρήματα ή άλλοθι ;
Ο Τσίπρας διατάραξε από την πρώτη στιγμή τις βολικές συντεταγμένες όλων. Του ευρωπαϊκού κατεστημένου, του παλαιού και σάπιου συστήματος στην Ελλάδα, των καθιερωμένων αναφορών μας αλλά και του δικού του ατομικού σύμπαντος.
Ωρίμασε βίαια μέσα σε τρία χρόνια,ο ίδιος και το κόμμα του, το οποίο – μεταξύ μας-ουδέποτε συμφιλιώθηκε με την προοπτική της εκτόξευσης Τσίπρα, σε μια ηγεμονία ανεξέλεγκτη, από όσους επιμένουν να συμπεριφέρονται ως ιδιοκτήτες ενός χώρου, φροντίζοντας από την πρώτη στιγμή να καταστήσουν σαφές στον «μικρό», πώς ο ίδιος είναι ενοικιαστής…
“Ενα power game που καλύπτεται συχνά πίσω από ιδεολογικό πρόσημο,για να καλύψει την παραδοχή ότι το κόμμα βρέθηκε απροετοίμαστο για την αρχιτεκτονική της κυβερνησιμότητας. Γνωρίζουν καλά ότι το κόμμα πήρε δυναμική από τον αρχηγό και όχι ο αρχηγός από το κόμμα, κακά τα ψέματα. Και έγινε σε μια νύχτα από ηγέτης του χώρου, ηγέτης της χώρας…
Και από την άλλη η μεγάλη μάζα των προοδευτικών και αριστερών ανθρώπων που δεν είχαν για πολλά χρόνια καμία οργανική σχέση με ιερατεία και καθοδηγητές και γι” αυτό κατέκλυσαν τις πλατείες αυθόρμητα, ακηδεμόνευτα και δυναμικά, γι αυτό έκαναν τον Τσίπρα πρωθυπουργό και τον ΣΥΡΙΖΑ κυβέρνηση, αποδεικνύοντας γι άλλη μια φορά, ότι η κοινωνία είναι πάντα πιο μπροστά από κατεστημένες δομές και καλοστημένα «μαγαζάκια»…
Το παράπονο και η απορία αυτού του κόσμου που τον εμπιστεύτηκε και τώρα αναρωτιέται μήπως έκανε λάθος, ακούγεται σαν βουητό και φτάνει μέχρι το Μαξίμου. Όπως φτάνει όμως και το στήριγμα, πηγαίο, ενστικτώδες και αέναο, παρά τις πληγές…
Θες το σήμα που εκπέμπει το βλέμμα, όταν ακούς τον πρωθυπουργό σου να παραδέχεται την ήττα μετουσιώνοντας το δικό σου αίσθημα, θες η απαντοχή, θες ο λόγος και η ψυχή στο συμφραζόμενο, θες όλα αυτά και άλλα πολλά, το αποτέλεσμα είναι ότι ο πρώτος και ο τελευταίος λόγος ανήκει σε όλους εμάς, που δεν παίρνουμε γραμμή παρά μόνον από το ηθικό και αξιακό μας σύστημα.
Ο λαός είναι στο προσκήνιο όπως ποτέ με ρόλο καταλυτικό, διαχρονικό και αξεπέραστο. Φτιάχνει σιγά-σιγά τη δική του νέα τάξη πραγμάτων και σβήνει τις φωτιές με τους κουβάδες, στη σειρά και με αλληλεγγύη. Συνεχίζει τη ζωή του κανονικά με κλειστές τράπεζες και ανοιχτά χέρια, πρόσφορα για βοήθεια τους ενός προς τον άλλον …
Ζούμε τη βίαιη ωρίμανση μιας κοινωνίας που μετασχηματίζεται για να υποδεχθεί τη νέα εποχή, η οποία ξεκίνησε ήδη και δεν ανακόπτεται ούτε από τακτικισμούς , ούτε από συνθηκολογήσεις, ούτε από επιμέρους επιλογές προσώπων που αναχαιτίζουν προσωρινά την προοπτική της…
Δεν είναι καν το δέντρο μέσα στο δάσος. Κάτι αγκαθάκια είναι αυτά που θα ξεριζωθούν όπου νάναι από τη νομοτέλεια των πραγμάτων…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου