Εκείνος αποθεώνεται στο αρχαίο θέατρο. Εκείνη πετάει πάνω στις επευφημίες των οπαδών της στο Σύνταγμα. Και οι δύο έχουν προσβληθεί από την ασθένεια της ύβρεως, την πάθηση από υπερβολικό εαυτό, όπως λέγεται αλλιώς ο ακραίος ναρκισσισμός όσων κατέχουν εξουσία. Θυμάμαι τον υποδιοικητή Μάρκος όταν εμφανίστηκε στην αγορά των μύθων, έφιππος και μασκοφορεμένος, έλεγε: Το προσωπείο «φτιάξτε το οι ίδιοι ώστε να αποφύγετε να σας το επιβάλουν οι εχθροί ή οι ομοϊδεάτες σας· και μην το κάνετε τόσο δύσκαμπτο, τόσο κλειστό και αδιαπέραστο που να ασφυκτιά πίσω το πρόσωπό σας γιατί αργά ή γρήγορα θα κληθείτε να δείξετε αυτό το πρόσωπο (...) Οι μάσκες (εξάλλου) μπορούν να δείχνουν και οι σιωπές να μιλούν».
Αλλά η απόκρυψη του προσώπου είναι και μια μορφή άμυνας γιατί δεν είναι λίγες οι φορές που κάποιοι μαρμάρωσαν όταν είδαν το νέο τους πρόσωπο στα μάτια-καθρέφτη της Μέδουσας-κόσμος. Βλέπω το άσπαγο πρόσωπό τους, το μαρμαρωμένο χαμόγελό τους. Ο καθρέφτης του πλήθους, αυτή η Μέδουσα-μάζα αντικατοπτρίζει τον ηγέτη όσο αυτός νικάει, όταν όμως ηττάται, η μάζα-κάτοπτρο γίνεται χίλια γυαλιά φαρμάκια που τον κατακρεουργούν.
Αλλά εκτός από τα ακραία ναρκισσιστικά Εγώ της πολιτικής υπάρχουν και τα μικρομεσαία, αυτά των οποίων ο ναρκισσισμός βρίσκεται σε έξαψη λόγω της μικροεξουσίας τους και που αδυνατώντας να έχουν την υπομονή για μία νέα θεώρηση των πραγμάτων και της ζωής, μετασχηματίζουν τον ναρκισσισμό τους σε μία μηχανή φθόνου, άκρατου μίσους ή αδιαφορίας. Κάθε κριτική, κάθε διαφωνία δεν μπορεί να γίνει σεβαστή και ανεκτή καθώς βιώνεται ως επίθεση. Έτσι κάθε μορφή αντίθεσης ή διαφορετικότητας αντιμετωπίζεται με ελάχιστη ανοχή και πολλές φορές μεταλλάσσεται σ’ έναν μισάνθρωπο φανατισμό και ενίοτε φασισμό, που φωνάζει «στα όπλα»! Αυτά τα «καθαρά» Εγώ είναι που πλήττονται από τον ναρκισσισμό των μικρών διαφορών, είναι αυτοί που χάνουν το δάσος για το δέντρο, που δεν βλέπουν τη μεγάλη πυρκαγιά που απειλεί την κοινωνία, που δεν γνωρίζουν ότι τόσο στις διαπροσωπικές σχέσεις (η τρελίτσα του Δον Κιχότη) όσο και στην πολιτική η αντίπυρα είναι μία συνειδητή μικρή πυρκαγιά, την οποία προκαλεί ο απειλούμενος προκειμένου να σωθεί από τη μεγάλη φωτιά.
Βλέπω τα μικρομέγαλα Εγώ καθώς καίγονται με μία χοντροκέφαλη ειρωνεία στο βλέμμα, καίγονται δια μιας λόγω… καθαρότητας, λόγω αδυναμίας να υιοθετήσουν την «μικρή αντίπυρα». Και για να εξηγούμε, είμαι υπέρ της απελευθέρωσης από την κανιβαλική νεοφιλελεύθερη γερμανική Ευρώπη. Αλλά προειδοποιούσα, ότι αυτό θέλει σοβαρή πολιτική, ιδεολογική, οργανωτική και οικονομική προετοιμασία (δες σχετική αρθρογραφία στην Ελευθεροτυπία και στο διαδίκτυο). Φευ, όμως, όλοι σχεδόν (και τα ΟΧΙ και τα ΝΑΙ)πίστευαν με περισσή αλαζονεία ότι η κατάκτηση της κυβερνητικής εξουσίας θα έλυνε όλα τα προβλήματα. Και πήγαμε «Ξυπόλυτοι στ’ αγκάθια». Τώρα είναι εύκολη η κριτική. Όσο για το μεγάλο ΟΧΙ. Αυτό ήταν η απάντηση του λαού, για την ακρίβεια των νέων μας, κυρίως των ανένταχτων, για τους οποίους αυτή η στάση απέκτησε έναν μεγάλο συμβολισμό. Όμως, δεν ξέρω αν ο ίδιος λαός θα άντεχε το μεγάλο κραχ της τέλειας οικονομικής καταστροφής. Ναι, θα τολμήσω να το πω, αυτές οι πλατείες, τούτοι οι δρόμοι που έγιναν των «ανθρώπων δρόμοι», εδώ που οι άνθρωποι αγκαλιάζονταν και έκλαιγαν προχθές, μπορούν να γίνουν πεδία εμφύλιας αμάχης. Δέστε πως οι ίδιοι άνθρωποι αντιπαρατίθενται με το ίδιο πάθος σήμερα.
Τελικά, η αγωνία μας αγγίζει όλους και η τάση για ναρκισσισμούς των μικρών διαφορών είναι έντονη και ασυνείδητα προσδιοριζόμενη, καλύπτοντας ακόμα και ολόκληρες πολιτικές ομάδες. Σήμερα στο ΣΥΡΙΖΑ διαμορφώνεται το σχίσμα της πλειονοψηφίας των «Ναι», των… «μιασμάτων» με τη μειονότητα των… «καθαρών», των «Όχι». Υπ’ αυτή την οπτική, όντως ο Αλ. Τσίπρας νίκησε τον Σόιμπλε, μην επιτρέποντάς του την πτώση, το πολιτικό Grexit του ΣΥΡΙΖΑ, όμως ο Σόιμπλε κατάφερε να τον πλήξει καίρια, προκαλώντας σχάση στο εσωτερικό του κόμματος.
Μιλώντας για ομαδικές δυναμικές ο Bion σημειώνει:
«Την αμυντική λειτουργία που ένα σχίσμα παρέχει, ενάντια σε μία ιδέα απειλητική προς την εξέλιξη, μπορεί να την αναγνωρίσει κανείς στην διaμόρφωση των σχισματικών ομάδων – επιφανειακά αντιθετικές η μία στην άλλη, αλλά κατά βάθος προωθούσες και οι δύο τον ίδιο σκοπό. Η μία ομάδα προσκολλάται στον εξαρτώμενό της χώρο… απλοποιεί θεμελιακές έννοιες και ουσιαστικά τις απογυμνώνει, αποκτώντας συνεπώς πληθώρα οπαδών που επιζητούν ανώδυνες λύσεις, ενώ η άλλη ομάδα… υποθετικά υποστηρίζουσα εξαιρετικά σημαντικές ιδέες, καθίσταται τόσο απαιτητική στα κριτήρια της που τελικά παύει να έχει οπαδούς. Συνεπώς και οι δύο ομάδες τείνουν να αποφύγουν την επώδυνη σύγκλιση του πρωτόγονου με το ωριμότερο που αποτελεί την πεμπτουσία της εξελικτικής σύγκρουσης».
Γι’ αυτό λέω πως έχουμε ανάγκη από συνθέσεις, αδέρφια. Και από λιγότερο εαυτό
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου