Η διάκριση των εξουσιών απαγορεύει κάθε παρέμβαση στη δικαιοσύνη. Ο ίδιος κανόνας που τέθηκε κάποτε για την προστασία μίας ανεξάρτητης δικαιοσύνης, λειτουργεί σήμερα ως ασπίδα μίας διεφθαρμένης.
του Νίκου Μωραΐτη
Καμία άλλη εξουσία -πολιτική, νομοθετική- δεν επιτρέπεται να μπλέκεται στη δικαστική. Κανόνας απαράβατος. Η αρχή της διάκρισης των εξουσιών είναι αρχή της δημοκρατίας. Τι γίνεται όμως όταν οι άλλες εξουσίες έχουν ήδη μπλεχτεί με τη δικαστική και την έχουν διαφθείρει;
Τότε ο ίδιος κανόνας, το «μην παρεμβαίνετε στη δικαιοσύνη», από κανόνας δημοκρατίας γίνεται κανόνας ανομίας. Διότι άλλο πράγμα είναι να ζητάς να μην παρέμβει η πολιτική εξουσία σε μία αδιάβλητη δικαιοσύνη και άλλο πράγμα να ζητάς να μην παρέμβει σε μία διεφθαρμένη δικαιοσύνη.
Γι’ αυτό βλέπουμε να επικαλούνται τη διάκριση των εξουσιών η Νέα Δημοκρατία, το ΠΑΣΟΚ και οι δημοσιογράφοι της διαπλοκής. Γι’ αυτό έπαθαν αμόκ με την πρόσληψη της Θάνου στο Μαξίμου. Γιατί με πρόσχημα την «ανεξάρτητη δικαιοσύνη» θέλουν τη συνέχιση της διεφθαρμένης.
Κακά τα ψέματα. Στην Ελλάδα της Μεταπολίτευσης, και ιδίως από το καθεστώς Σημίτη και μετά, διεφθάρησαν τα πάντα. Οι πολιτικοί της μίζας και της Siemens. Οι εκδότες που έγιναν πρώτη εξουσία από τέταρτη γιατί εξαγόρασαν την πρώτη. Πώς θα τη γλίτωνε η δικαιοσύνη;
Στη χρόνια της κρίσης ο ελληνικός λαός έκανε δύο μεγάλα άλματα: Γκρέμισε το διεφθαρμένο πολιτικό κατεστημένο 40 χρόνων δημιουργώντας ένα νέο κόμμα εξουσίας. Γκρέμισε και το εκδοτικό κατεστημένο που ανεβοκατέβαζε κυβερνήσεις. Έπαψε να αγοράζει τις εφημερίδες τους, έπαψε να βλέπει τις ειδήσεις τους, κυρίως έπαψε να τις πιστεύει.
Τους δύο μεγάλους πυλώνες διαφθοράς ο λαός τούς συνέτριψε. Έμεινε όμως ο τρίτος. Αδιατάρακτος και ακέραιος: η δικαιοσύνη.
Η δικαιοσύνη που αθωώνει ολιγάρχες και οικονομικά ή πολιτικά ισχυρούς. Η δικαιοσύνη που ενοχοποιεί Ηριάννες. Η δικαιοσύνη που δεν απηχεί πια το κοινό περί δικαίου αίσθημα. Η απεικόνιση της δικαιοσύνης ως τυφλής, με δεμένα τα μάτια, είναι ενδεικτική της θέσης που θα έπρεπε να έχει: Αναπηρέαστη. Άλλο όμως μία δικαιοσύνη τυφλή και άλλο μία δικαιοσύνη που δεν βλέπει την τύφλα της.
Μακάρι να βρισκόταν σήμερα μία πολιτική εξουσία που θα σαρώσει τη διεφθαρμένη, συντηρητική, εκτός τόπου και χρόνου δικαιοσύνη και θα βάλει στη θέση της μία πραγματικά δίκαιη. Όμως η διάκριση των εξουσιών απαγορεύει μία τέτοια παρέμβαση. Μετά την κατάρρευση του παλαιού πολιτικού συστήματος και των μιντιαρχών, οι δικαστές αποτελούν το τελευταίο οχυρό μίας διεφθαρμένης Ελλάδας. Είναι ισχυροί, πανίσχυροι, και αποτελούν το μοχλό παλινόρθωσης του παλαιού κράτους που κατέρρευσε. Γι’ αυτό συσπειρώνεται γύρω τους όλο το κατακάθι της πολιτικής ζωής. Γι’ αυτό στέκονται απέναντί τους πια οι πολίτες.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου