Οι αμμισθί εργαζόμενοι και η κατάντια της δημοσιογραφίας...

Στέλεχος εφημερίδας και φίλος με ρώτησε αν προσφέρεται φιλικό μου πρόσωπο, διδάκτωρ Θεατρολογίας, να γράφει τη...
θεατρική κριτική στην εφημερίδα.
 Ρώτησα:
 - Πόσο και με ποιό τρόπο θα αμείβεται.
 Μου απάντησε:
 - Δεν προβλέπεται Αρη μου αμοιβή για τέτοιες συνεργασίες.
 Παρατήρησα:
 -Δηλαδή ενας διδάκτωρ που έχει φάει την ζωή του στα θρανία, θα γράφει κριτική για την ψυχή της μάνας του; Και είναι πρέπουσα στάση αυτή στο πρόσωπό του;
 Ο καλός συνάδελφος συμφώνησε με την ένστασή μου και μου εξέφρασε την λύπη του με ενα "δυστυχώς αυτο συμβαίνει σήμερα". Στην συνεχεια μου πρότεινε αν θα μ' ενδιέφερε να αναδημοσιεύει η εφημερίδα τις "Μνημες". Μαλιστα εξέφρασε την εκτίμησή του στα κείμενα και στο πρόσωπό μου. Εγω που είχα κρατήσει την προηγούμενη κουβέντα για την κριτικό παρατήρησα οτι μου ειναι αδιανόητο να δίνει κάποιος κείμενα χωρις μια έστω συμβολική αμοιβή. Για να εισπράξω την απαντηση:
 - Ξέρεις Αρη μου πόσοι εργάζονται αμισθί μόνο και μόνο για να δουν το όνομα τους στην εφημερίδα;
 Ευχαρίστησα τον καλό συνάδελφο για την εκτίμησή του στο πρόσωπό μου και του εξήγησα οτι δεν μπορούσα να γίνω εστω ενα μικρό όχημα ενός νεόκοπου εκδότη. Κι εξέφρασα την λύπη μου για την κατάντια της δημοσιογραφίας!...

 Από το fb του Άρη Σκιαδόπουλου

μέσω nonews-news.blogspot.com