Πολλοί στο εξωτερικό μιλάνε για επερχόμενη παγκόσμια οικονομική κρίση, χειρότερη από εκείνην του 2008. Τόσο χειρότερη, λένε, ώστε το κραχ του 1929 να μοιάζει μπροστά της με ανέμελο περίπατο στη ζούγκλα των χρηματιστηρίων. Πολλοί δεν ήταν αρνητικοί, αρχικά, στην παγκοσμιοποίηση, αλλά τώρα οι περισσότερες χώρες δυστυχούν και επωφελούνται μερικοί Αμερικάνοι, οι κορυφές της Γερμανίας και κάποιοι του ευρωιερατείου.
Η επιστροφή στα έθνη-κράτη είναι αναπόφευκτη. Η Ευρώπη των εθνών και όχι των ισοπεδωμένων χωρών είναι αίτημα με αυξανόμενη στήριξη, η Ιταλία δίνει το ενθαρρυντικό παράδειγμα. Η ενσωματωμένη Αριστερά χάνει και τα τελευταία ίχνη επαφής με τις λαϊκές μάζες, γίνεται απεχθής ακόμα και ως άκουσμα. Η ίδια η ευρωπαϊκή Δεξιά μεταλλάσσεται, υπό την πίεση των ψηφοφόρων που την προσεγγίζουν όχι ως νοσταλγοί ενός παρελθόντος, όχι πάντα συμπαθούς, αλλά αναζητώντας σεβασμό στη δημοκρατία.
Η Αριστερά χρειάστηκε αρκετές δεκαετίες, πριν και μετά την πτώση της ΕΣΣΔ, για να μεταλλαχθεί, υπό την πίεση του συστήματος, σε όργανο των ελίτ. Είναι λογικό και η Δεξιά να χρειαστεί χρόνο για να αποβάλλει το ανεπιθύμητο παρελθόν. Οι νέοι ψηφοφόροι είναι πάμπολλοι πτωχευμένοι αστοί και λαϊκά στρώματα, απογοητευμένοι εξ αριστερών, επιφυλακτικοί προς την ακραία δεξιά (Χούντα, gladio, κ.λπ.). Οι ψηφοφόροι, δεν προσέρχονται με την αίσθηση του κυρίαρχου αλλά με την αίσθηση, ή την επίγνωση, ότι το παρελθόν κατέληξε σε αδιέξοδο και στην καταστροφή τους ενώ το μέλλον είναι άγνωστο και σκοτεινό. Δεν είναι επαναστάτες, ανατρεπτικοί, αλλά για πολλούς είναι η πρώτη φορά που αντιστέκονται στην καθεστηκυία τάξη, η πρώτη φορά που εντάσσονται στους αντισυστημικούς.
Η επιστροφή στα έθνη-κράτη είναι αναπόφευκτη. Η Ευρώπη των εθνών και όχι των ισοπεδωμένων χωρών είναι αίτημα με αυξανόμενη στήριξη, η Ιταλία δίνει το ενθαρρυντικό παράδειγμα. Η ενσωματωμένη Αριστερά χάνει και τα τελευταία ίχνη επαφής με τις λαϊκές μάζες, γίνεται απεχθής ακόμα και ως άκουσμα. Η ίδια η ευρωπαϊκή Δεξιά μεταλλάσσεται, υπό την πίεση των ψηφοφόρων που την προσεγγίζουν όχι ως νοσταλγοί ενός παρελθόντος, όχι πάντα συμπαθούς, αλλά αναζητώντας σεβασμό στη δημοκρατία.
Η Αριστερά χρειάστηκε αρκετές δεκαετίες, πριν και μετά την πτώση της ΕΣΣΔ, για να μεταλλαχθεί, υπό την πίεση του συστήματος, σε όργανο των ελίτ. Είναι λογικό και η Δεξιά να χρειαστεί χρόνο για να αποβάλλει το ανεπιθύμητο παρελθόν. Οι νέοι ψηφοφόροι είναι πάμπολλοι πτωχευμένοι αστοί και λαϊκά στρώματα, απογοητευμένοι εξ αριστερών, επιφυλακτικοί προς την ακραία δεξιά (Χούντα, gladio, κ.λπ.). Οι ψηφοφόροι, δεν προσέρχονται με την αίσθηση του κυρίαρχου αλλά με την αίσθηση, ή την επίγνωση, ότι το παρελθόν κατέληξε σε αδιέξοδο και στην καταστροφή τους ενώ το μέλλον είναι άγνωστο και σκοτεινό. Δεν είναι επαναστάτες, ανατρεπτικοί, αλλά για πολλούς είναι η πρώτη φορά που αντιστέκονται στην καθεστηκυία τάξη, η πρώτη φορά που εντάσσονται στους αντισυστημικούς.
***
Οι πολεμικές προετοιμασίες είναι φανερές. Και επιβάλλονται όχι μόνο επειδή ο αντίπαλος, Ρωσία και Κίνα, εμφανίζεται πολύ ισχυρός αλλά και επειδή οι ελίτ χάνουν τον έλεγχο των κοινωνιών, κυριευμένες από αλαζονεία και έπαρση. Ο έλεγχος των μαζών με την επιστράτευση και τον πατριωτισμό υποκινούμενο από τις ελίτ είναι συνήθης μέθοδος. Αλλά σε δυο τουλάχιστον κρίσιμες περιπτώσεις ο έλεγχος χάθηκε. Και προέκυψε η ΕΣΣΔ (τώρα η ανεξέλεγκτη Ρωσία) και η Κίνα.
Το πρώτο σημείο, λοιπόν, είναι ότι, παρά το ότι τα πυρηνικά εξακολουθούν να αποτελούν ισχυρό αποτρεπτικό παράγοντα, ένας πόλεμος με ατομικά όπλα δεν μπορεί να αποκλειστεί. Επειδή το αντικείμενο της διαμάχης δεν είναι απλώς αν τα Σκόπια θα ονομαστούν Μακεδονία, ή αν θα εντυπωσιάσουν τους εκλογείς οι ψηφοθηρικές προεκλογικές συλλήψεις πρώην υπουργών. Το επίμαχο είναι ότι πιθανόν τελειώνουν τα 400 χρόνια κυριαρχίας της Δύσης στον πλανήτη. Δεν είναι έκπληξη ότι οι σημερινοί κυρίαρχοι, όχι μόνο δεν θέλουν να πέσουν αμαχητί, αλλά και ότι σε μια κρίση αναίτιας αισιοδοξίας προβλέπουν, κατά τον Χάντιγκτον, το «Τέλος της Ιστορίας». Όπου η Δύση, με τις ΗΠΑ ηγέτη, κυριαρχούν στο διηνεκές, πιο αισιόδοξοι ακόμη και από τις «περιορισμένες» φιλοδοξίες των Ναζί για ένα «μόλις» χιλιόχρονο Ράιχ.
Η σύγχρονη προπαγάνδα θέλει να επιβάλλει την άποψη ότι αν καταργηθούν τα έθνη θα εκλείψουν οι ιδιαιτερότητες, θα ξεριζωθούν οι πόλεμοι, θα επικρατήσει αιώνια ειρήνη. Σαχλαμάρες. Οι ελίτ ενοχλούνται επειδή τα πολλά έθνη-κράτη σημαίνει πολλοί ατίθασοι παράγοντες, πολλές αντιστάσεις στους Μεγάλους. Καμιά μικρή χώρα δεν εμπνεύστηκε και δεν ξεκίνησε σταυροφορία για τον αφανισμό των εθνών και την ισοπέδωση των λαών. Είναι τέτοια η διαστρέβλωση, που από τις ΗΠΑ εκπέμπεται ο ισχυρισμός πως αυτοί που θέλουν τη διάλυση των (μικρών) εθνών, την παγκοσμιοποίηση, είναι Αμερικανοί «αριστεροί διεθνιστές» (!), πρώην τροτσκιστές, π.χ. ο Αμερικανός πρώην υπουργός Άμυνας Ράμσφελντ. Δρυός πεσούσης…
Δεν ξέρω αν, πως και πότε, θα εξαλειφθούν οι πόλεμοι. Ξέρουμε όλοι, όμως, ότι οι πόλεμοι είναι αρχαίοι, εμφανίστηκαν πολύ πριν να δημιουργηθούν τα έθνη. Και ότι κανένα μικρό, εξ ορισμού αδύναμο, έθνος-κράτος δεν ξεκίνησε πόλεμο. Επιθετικούς πολέμους προκαλούν οι ισχυροί, Άγγλοι, Γάλλοι, Ισπανοί, με τελευταίους τους Αμερικανούς.
Οι πολεμικές προετοιμασίες είναι φανερές. Και επιβάλλονται όχι μόνο επειδή ο αντίπαλος, Ρωσία και Κίνα, εμφανίζεται πολύ ισχυρός αλλά και επειδή οι ελίτ χάνουν τον έλεγχο των κοινωνιών, κυριευμένες από αλαζονεία και έπαρση. Ο έλεγχος των μαζών με την επιστράτευση και τον πατριωτισμό υποκινούμενο από τις ελίτ είναι συνήθης μέθοδος. Αλλά σε δυο τουλάχιστον κρίσιμες περιπτώσεις ο έλεγχος χάθηκε. Και προέκυψε η ΕΣΣΔ (τώρα η ανεξέλεγκτη Ρωσία) και η Κίνα.
Το πρώτο σημείο, λοιπόν, είναι ότι, παρά το ότι τα πυρηνικά εξακολουθούν να αποτελούν ισχυρό αποτρεπτικό παράγοντα, ένας πόλεμος με ατομικά όπλα δεν μπορεί να αποκλειστεί. Επειδή το αντικείμενο της διαμάχης δεν είναι απλώς αν τα Σκόπια θα ονομαστούν Μακεδονία, ή αν θα εντυπωσιάσουν τους εκλογείς οι ψηφοθηρικές προεκλογικές συλλήψεις πρώην υπουργών. Το επίμαχο είναι ότι πιθανόν τελειώνουν τα 400 χρόνια κυριαρχίας της Δύσης στον πλανήτη. Δεν είναι έκπληξη ότι οι σημερινοί κυρίαρχοι, όχι μόνο δεν θέλουν να πέσουν αμαχητί, αλλά και ότι σε μια κρίση αναίτιας αισιοδοξίας προβλέπουν, κατά τον Χάντιγκτον, το «Τέλος της Ιστορίας». Όπου η Δύση, με τις ΗΠΑ ηγέτη, κυριαρχούν στο διηνεκές, πιο αισιόδοξοι ακόμη και από τις «περιορισμένες» φιλοδοξίες των Ναζί για ένα «μόλις» χιλιόχρονο Ράιχ.
Η σύγχρονη προπαγάνδα θέλει να επιβάλλει την άποψη ότι αν καταργηθούν τα έθνη θα εκλείψουν οι ιδιαιτερότητες, θα ξεριζωθούν οι πόλεμοι, θα επικρατήσει αιώνια ειρήνη. Σαχλαμάρες. Οι ελίτ ενοχλούνται επειδή τα πολλά έθνη-κράτη σημαίνει πολλοί ατίθασοι παράγοντες, πολλές αντιστάσεις στους Μεγάλους. Καμιά μικρή χώρα δεν εμπνεύστηκε και δεν ξεκίνησε σταυροφορία για τον αφανισμό των εθνών και την ισοπέδωση των λαών. Είναι τέτοια η διαστρέβλωση, που από τις ΗΠΑ εκπέμπεται ο ισχυρισμός πως αυτοί που θέλουν τη διάλυση των (μικρών) εθνών, την παγκοσμιοποίηση, είναι Αμερικανοί «αριστεροί διεθνιστές» (!), πρώην τροτσκιστές, π.χ. ο Αμερικανός πρώην υπουργός Άμυνας Ράμσφελντ. Δρυός πεσούσης…
Δεν ξέρω αν, πως και πότε, θα εξαλειφθούν οι πόλεμοι. Ξέρουμε όλοι, όμως, ότι οι πόλεμοι είναι αρχαίοι, εμφανίστηκαν πολύ πριν να δημιουργηθούν τα έθνη. Και ότι κανένα μικρό, εξ ορισμού αδύναμο, έθνος-κράτος δεν ξεκίνησε πόλεμο. Επιθετικούς πολέμους προκαλούν οι ισχυροί, Άγγλοι, Γάλλοι, Ισπανοί, με τελευταίους τους Αμερικανούς.
***
Το τρίτο σημείο είναι ότι πάνω από μισό αιώνα κυριάρχησε η ψευδαίσθηση πως αιτία σύγκρουσης ήταν οι αντίθετες ιδεολογίες, ο κομμουνισμός και ο φιλελευθερισμός του αστικού Κόσμου της Δύσης. Παραμύθια. Η ιδεολογία ήταν ανέκαθεν προκάλυμμα, από την εποχή του Πελοποννησιακού Πολέμου όταν οι Σπαρτιάτες ζήτησαν ενότητα των ελληνικών Πόλεων εναντίον των Αθηναίων εν ονόματι της ελευθερίας. Τους μιμούνται οι ΗΠΑ εναντίον της ΕΣΣΔ και τώρα της Ρωσίας. Ο Τσάρος, ο Λένιν, ο Πούτιν, για τις ελίτ δεν αλλάζει παρά το όνομα του ίδιου εχθρού. Ο κομμουνισμός ήταν γι’ αυτές μια μάσκα. Όταν βγήκε αντίκρισαν τον μόνιμο εφιάλτη τους.
Κρίση: Μάρτιος 1987, Οκτώβρης 2018
Το συγκρουσιακό κλίμα των ημερών στα ελληνοτουρκικά θυμίζει την, προμελετημένη, με υπόδειξη Κίσινγκερ, «κρίση του Μαρτίου 1987», που έδωσε το πρόσχημα ώστε αντί για πόλεμο να αρχίσει ο διάλογος Παπανδρέου-Οζάλ. Τότε η ελληνική κυβέρνηση είχε ισχύ και το αποτέλεσμα ήταν ισοπαλία. Τώρα είναι αδύναμη, διεθνής επαίτης. Τι να περιμένουμε;
Ο πρωθυπουργός, ως νέος ΥΠΕΞ, μετά τις απειλητικές δηλώσεις των Τούρκων, είπε ότι για την επέκταση της αιγιαλίτιδας στο Ιόνιο θα αποφασίσει η Βουλή, στέλνοντας το θέμα στις καλένδες. Ωστόσο η επανάληψη είναι μήτηρ μαθήσεως. Μια «κρίση» λίαν προσεχώς (τέλη του μήνα;) ίσως είναι επιθυμητή. Μετά τις Πρέσπες, μπορεί να συμφωνήσουν το μερίδιο της Τουρκίας στα κοιτάσματα. Θα αποδείξουν ότι τα καταφέρνουν και χωρίς Κοτζιά.
Το συγκρουσιακό κλίμα των ημερών στα ελληνοτουρκικά θυμίζει την, προμελετημένη, με υπόδειξη Κίσινγκερ, «κρίση του Μαρτίου 1987», που έδωσε το πρόσχημα ώστε αντί για πόλεμο να αρχίσει ο διάλογος Παπανδρέου-Οζάλ. Τότε η ελληνική κυβέρνηση είχε ισχύ και το αποτέλεσμα ήταν ισοπαλία. Τώρα είναι αδύναμη, διεθνής επαίτης. Τι να περιμένουμε;
Ο πρωθυπουργός, ως νέος ΥΠΕΞ, μετά τις απειλητικές δηλώσεις των Τούρκων, είπε ότι για την επέκταση της αιγιαλίτιδας στο Ιόνιο θα αποφασίσει η Βουλή, στέλνοντας το θέμα στις καλένδες. Ωστόσο η επανάληψη είναι μήτηρ μαθήσεως. Μια «κρίση» λίαν προσεχώς (τέλη του μήνα;) ίσως είναι επιθυμητή. Μετά τις Πρέσπες, μπορεί να συμφωνήσουν το μερίδιο της Τουρκίας στα κοιτάσματα. Θα αποδείξουν ότι τα καταφέρνουν και χωρίς Κοτζιά.
Πηγή: e-dromos.gr
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου