Του Γ. Λακόπουλου
«Πιάσε μια δημοσκόπηση- από τις καλές». Κάθε φορά που τα πράγματα γίνονται σκούρα για τον Κυριάκο Μητσοτάκη σκάει μια δημοσκόπηση και του δίνει αέρα. Όσο πιο νέος είναι στην πιάτσα ο δημοσκόπος τόσο μεγαλύτερη η διαφορά. Το τελευταίο δείγμα μας τον παραδίδει κραταιό και αυτοδύναμο. Από κοντά και η Φώφη, τρίτο κόμμα και τροπαιούχα. Έτσι είναι, αν έτσι νομίζετε.
Τα τελευταία χρόνια γινόμαστε μάρτυρες ενός ιδιαίτερου φαινομένου. Ενώ όλες οι εξελίξεις αποβαίνουν υπέρ του Τσίπρα και τα στοιχεία επικυρώνουν την επιτυχία της πολιτικής του και αντιστοίχως όλες οι αποτυχημένες προβλέψεις συσσωρεύονται στην πλευρά Μητσοτάκη, κάποιοι δημοσκόποι δεν το βάζουν κάτω: στις εκλογές ο Μητσοτάκης θα κάνει περίπατο και θα γίνει Πρωθυπουργός!
Μπορεί και να γίνει. Αλλά πίσω από το επικοινωνιακό νέφος και με βάση τα πραγματικά δεδομένα και τα διαθέσιμα στοιχεία δείχνει κάπως χλωμό.
Οι πολίτες έχουν προβλήματα και αγωνιούν για την καθημερινότητά τους. Πληρώνουν το βαρύ τίμημα της χρεοκοπίας και των Μνημονίων. Διαμαρτύρονται για την εξουσία, φορτώνοντας στην κυβέρνηση και αμαρτίες που δεν έχει. Δυσφορούν με τον Τσίπρα και την αναγκαστική πολιτική που ασκεί, ιδίως όταν ασκείται χωρίς αποτέλεσμα. Αλλά αυτό δεν τους στέλνει ως πρόβατα επί σφαγή στον Μητσοτάκη. Για πολύ συγκεκριμένους λόγους:
Πρώτο, δεν είναι πρωθυπουργήσιμος. Για να είσαι ηγέτης, πρέπει να είσαι ηγετικός. Ο Κυριάκος, από την ώρα που κέρδισε την προεδρία του κόμματός του, πάει προς το χειρότερο, σε ό,τι αφορά τις επιδόσεις του. Βγήκε με προφίλ σύγχρονου, εμπροσθοβαρούς και εκσυγχρονιστή πολιτικού, αλλά σε λίγο χρόνο ταυτίσθηκε με το παλιό, το αντιδραστικό, το ξεπερασμένο. Δεν καταφέρνει να πείσει ότι είναι ηγέτης ούτε τους δικούς του, που ψιθυρίζουν«δεν τραβάει, αλλά αυτόν έχουμε, τι να κάνουμε»;
Δεύτερο, δεν έχει πρόγραμμα. Αυτό που ο ίδιος ονομάζει «το πρόγραμμα μας» δεν υπάρχει. Δεν βρίσκεται πουθενά αποτυπωμένο στο σύνολό του. Είναι διάφορα σλόγκαν στο σάιτ της ΝΔ και τσιτάτα που πετάει στις ομιλίες του δίκης πλίνθων και κεράμων ατάκτως ερριμένων. Με το κουραστικό μότο «δεσμεύομαι προσωπικά». Από το ότι θα «καθαρίσει τα Εξάρχεια» , μέχρι ότι «θα καταργήσει φόρους» ενιαίο συγκροτημένο κείμενο προγράμματος δεν υπάρχει.
Τον λόγο τον αποκάλυψε πρόσφατα ο… Ντάισελμπλουμ: «Αυτοί που τάζουν κατάργηση φόρων να εξηγήσουν και πού θα βρουν τα έσοδα». Ο Μητσοτάκης υπόσχεται να τα βρει αλλά… σε δυο χρόνια: πρώτα θα «αγοράσει αξιοπιστία» και μετά θα μειώσει τους φόρους. Αν τον ρωτήσει κανείς το κλασικό «ποιο είναι το πρόγραμμα των εκατό ημερών σας;» θα κοιτάζει το ταβάνι.
Τρίτο, βρίσκεται σε ευρωπαϊκή καραντίνα. Ενώ υποτίθεται ότι είναι εν αναμονή πρωθυπουργός, λίγοι στην Ευρώπη -από τους Χριστιανοδημοκράτες- έχουν ιδιαίτερες σχέσεις μαζί του. Πλην του ανεκδιήγητου Βέμπερ, για ειδικούς λόγους. Η Μέρκελ τον έχει στο ψυγείο, ο Γιούνκερ του κλείνει την πόρτα και σπανίως φτάνουν στην Πειραιώς προσκλήσεις σε διμερές επίπεδο. Ότι ήλθε ο επικεφαλής του τρίτου κόμματος της Γαλλίας είναι θρίαμβος. Υπάρχει μόνο στις αδιάφορες συνάξεις του ΕΛΚ, όπου η διεθνής παρουσία του εξαντλείται σε χειραψίες και «επαφές» στο πόδι.
Οι άνθρωποι δεν έχουν προσωπικά μαζί του. Απλώς δεν τους πείθει. Αντίθετα βγαίνουν από τα ρούχα με κάποιες πολιτικές του. Π.χ. η εθνικιστική στάση του στο Μακεδονικό, ο παραλογισμός ότι θα ζητήσει να μειωθούν τα πρωτογενή πλεονάσματα, οι υποσχέσεις «στα πάντα όλα» που βαφτίζεται… αντιλαϊκισμός, η περικύκλωσή του από τους Σαμαρά -για τον οποίο έχουν ίδια αντίληψη, Βορίδη, Γεωργιάδη που εξοργίζουν την Ευρώπη όσο και ο Καμμένος.
Τέταρτο, ταυτίζεται με τη διαπλοκή,. Ζήτησε εκλογές αμέσως μετά την ανάδειξή του, καθ’ υπόδειξη εκδοτικών παραγόντων και έκτοτε λειτουργεί ως πολιτικός εκπρόσωπος μιας «κάστας» που λεηλατούσε το δημόσιο χρήμα επί δεκαετίες και -παρότι τα καλύτερα παιδιά της παίρνουν το δρόμο του εισαγγελέα -θέλει να επιστρέψει και να συνεχίσει. Τα πιο τυχοδιωκτικά στοιχεία της πολιτικής, της επιχειρηματικότητας και των ΜΜΕ συμπράττουν στην υποστήριξή του με τρόπο συχνά ευτελή, ανήθικο και διατεταγμένο. Οι σκελετοί που τρίζουν στα ντουλάπια της ΝΔ τον απειλούν, αλλά συντηρεί τον μπαξέ με τα ευωδιάζοντα άνθη της Δεξιάς…
Πέμπτο, διεκδικεί την πρωθυπουργία ως κληρονόμος της. Η λειτουργία του αναδύει ότι επιθυμεί να αποκτήσει την εξουσία ως δικαίωμα και να την ασκήσει με ΙΧ κόμμα, κράτος και υπουργικό συμβούλιο. Τώρα θέλει και ΙΧ… Σύνταγμα. Αντί να πει ποιες διατάξεις να αναθεωρηθούν, θέλει, αν είναι πρώτο κόμμα, να αλλάξει ο ίδιος όποιες θέλει γιατί θα τις έχει εγκρίνει ο λαός. Ο υπέρτατος λαϊκισμός που παραβλέπει ότι η Δημοκρατία μας είναι αντιπροσωπευτική.
Και πάντως δεν είναι οικογενειακή υπόθεση.Φέρνει τον έναν ανεψιό του στην Αθήνα ως υποψήφιο δήμαρχο, χρησιμοποιεί τον άλλο ως το μακρύ χέρι του στο κόμμα, εκπορθεί παλαιό βουλευτή της ΝΔ για να διευκολύνει την αδελφή του, δίνει ζωτικό χώρο στο δημόσιο χώρο στη σύζυγό του, ενώ πρόσφατα είπε ότι θα έβλεπε και τον γιο του στη πολιτική, «αρκεί να έχει δουλέψει για μια δεκαετία πριν» -όπως ο ίδιος.
Για να ανατρέψει το μειονέκτημα της πιο δακτυλοδεικτούμενης πολιτικής οικογένειας, προσπάθησε να εξαγνίσει την πολιτική διαδρομή του πατέρα του- σα να μη γνωρίζουν οι πάντες πώς πολιτεύθηκε ο αποστάτης του 1965.
Έκτο, η δημόσια παρουσία του είναι δραματική. Ειδικά στις αναμετρήσεις του με τον Αλέξη Τσίπρα φεύγει μονίμως με μώλωπες. Κακός ρήτορας, σε κάθε βήμα εμφανίζεται αδέξιος και ελλιπής. Λειτουργεί κυρίως με σκηνοθετημένες παραστάσεις και σε αποστειρωμένο περιβάλλον. Δύσκολα μπορεί να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις μιας ανοιχτής πολιτικής αναμέτρησης και η έλλειψη οράματος είναι βασικό χαρακτηριστικό της πολιτικής του. Εκτός αν θεωρηθεί όραμα το να ανατινάξει την κοινωνία, με την απόλυτη ιδιωτικοποίηση κοινωνικών αγαθών. Το πολιτικό μάρκετινγκ δια του οποίου προσπαθεί να πείσει ότι βρίσκεται κοντά στο λαό τον ακυρώνει περισσότερο, καθώς απουσιάζει το συναίσθημα στο λόγο του. Επειδή είναι φανερό οτι προσπαθεί να πάρει την κυβέρνηση άνωθεν, συναλλασσόμενος με τους ισχυρούς, δεν πείθει οτι ενδιαφέρεται για τους αδύναμους.
Έβδομο, δεν μπορεί να πάρει μεγάλες πολιτικές αποφάσεις. Η θητεία του στην ηγεσία της ΝΔ χαρακτηρίζεται από τις ισορροπίες τρόμου και την αδυναμία για μεγάλες αποφάσεις σε ό,τι αφορά τα πρόσωπα, αλλά και πολιτικές όπως το Μακεδονικό, η νομοθεσία για τα κοινωνικά δικαιώματα κ.λ.π. Ενώ ο Τσίπρας στο δικό του χώρο απομάκρυνε χωρίς δισταγμό παράγοντες όπως ο Λαφαζάνης, η Κωνσταντοπούλου και ο Βαρουφάκης και τώρα μετά τον Κοτζιά ετοιμάζεται να απομακρύνει και τον Καμμένο, ο Κυριάκος δείχνει να βρίσκεται στο έλεος τους Σαμαρά, να υποτάσσεται στο ιμπέριουμ του Άδωνι και να ελπίζει στην αμεροληψία του Καραμανλή.
Πώς θα πείσει ότι κάνει για Πρωθυπουργός κάποιος με αυτά τα πολιτικά χαρακτηριστικά; Και γιατί θα ψηφιστεί κάποιος που δεν έχει αποδείξει ότι κάνει; Ποιος θα παρακινηθεί, ποιος θα συγκινηθεί και ποιος θα πιστέψει ότι αυτό που χρειάζεται η χώρα –στη κρίσιμη καμπή που βρίσκεται- είναι ένας ακόμη υιός του πατρός, ενδεχομένως με τη σύμπραξη μιας θυγατέρας του πατρός; Ποιος θέλει επιστροφή σε καταστάσεις που θα έχουν το πάνω χέρι στο δημόσιο βίο οι «νταβατζήδες» με τους υπαλλήλους τους, οι μιντιάρχες και οι οικογένειες;
Σ’ αυτό δεν έχουν απαντήσεις οι «παραστάσεις νίκης» των δημοσκόπων, που κοινοποιούν στοιχεία «ερευνών» για τις οποίες -χάρη την αδράνεια του Νίκου Παππά- καμιά αρχή προστασίας του πολίτη δεν έχει κάνει έλεγχο, ποιος πλήρωσε, πώς διενεργήθηκαν, πώς βγήκαν οι»πίτες» και οι «κολώνες» και πού βρίσκεται το σώμα των ερωτηματολογίων τους από τα οποία προέκυψαν -υποτίθεται- όσα ανακοινώνουν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου