Απόσπασμα (σε λεύθερη μετάφραση) από κείμενο του Jean-Paul Foscarvel (τον ιστότοπό του) την Κυριακή 11 Αυγούστου 2019
Μια νέα κρίση βρίσκεται σε εξέλιξη
Έντεκα χρόνια μετά την κρίση του 2008, η οποία είναι γνωστή ως κρίση χαμηλού κινδύνου, η νέα κρίση έφτασε.
Η κρίση του 2008 αντιμετωπίστηκε με τη διάσωση τραπεζών από τα κράτη (δηλαδή από τους φορολογούμενους πολίτες), αυξάνοντας το δημόσιο χρέος και προκαλώντας έναν άνευ προηγουμένου περιορισμό των κοινωνικών δικαιωμάτων και δαπανών.
Η Ελλάδα λειτούργησε ως πειραματόζωο για τη συστηματική καταστροφή όλων των κοινωνικών δικαιωμάτων. Η συνταξιοδότηση, η υγεία, η εκπαίδευση, η ευημερία, το δημόσιο: υπηρεσίες, χώροι (συμπεριλαμβανομένων των λιμανιών), όλα έχουν είτε πωληθεί, είτε ιδιωτικοποιηθεί είτε καταστραφεί. Η προσπάθεια της κυβέρνησης του ΣΥΡΙΖΑ να συγκρατήσει το κοινωνικό κράτος και να περιορίσει την ιδιωτικοποίηση, αποδοκιμάστηκαν από την πλειονότητα των πολιτών. Τώρα, με την κυβέρνηση της ΝΔ, θα συμβούν και τα τρία: πώληση, ιδιωτικοποίηση, καταστροφή.
Το ελληνικό μοντέλο εξαπλώθηκε ήδη σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Ποιος είναι ο βασικός μηχανισμός του παιχνιδιού;
Πέρα από τις οικονομικές πτυχές της κρίσης των μεγάλων κινδύνων, υπάρχει ένα ιδεολογικό συμφέρον, αυτό της αυστηρής εφαρμογής του νεοφιλελευθερισμού, αλλά πίσω από αυτή την ιδεολογία, υπάρχει η μόνη πραγματική κινητήρια δύναμη του συστήματος, η αναζήτηση της μεγιστοποίησης των κερδών.
Δεν είναι τυχαίο ότι το σύστημα έχει μετατοπιστεί από ένα κεϋνσιανό δόγμα σε ένα δόγμα που θα μπορούσε να ονομαστεί Friedmannian (από τον Milton Friedmann *).
Πράγματι, μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του '80, το σύστημα βασιζόταν ουσιαστικά στο κέρδος που προέρχονταν από την κατασκευή αντικειμένων (αυτοκίνητα, πλυντήρια, ψυγεία, τηλεοράσεις κ.λπ.). Από τη δεκαετία του 1980, η δομή του συστήματος άρχισε να εξελίσσεται προς όλο και περισσότερα άυλα προϊόντα, όπως το λογισμικό, οι υπηρεσίες πληροφορικής κλπ.
Το συνολικό αποτέλεσμα αυτού του μετασχηματισμού είναι ότι η καπιταλιστική οικονομία, δεν χρειάζεται πλέον την κοόρτη των εργαζομένων που χρειάζονται για τη μαζική παραγωγή φυσικών προϊόντων. Επιπλέον, τα ποσοστά κέρδους που απελευθερώνονται δεν έχουν κοινό μέτρο με αυτά τα προϊόντα, αφού η "κατασκευή" τους δεν κοστίζει τίποτα (μια λήψη, ή ακόμη και η χρήση του "streaming" δεν είναι κατασκευή).
Το σύστημα δεν χρειάζεται πλέον τις ομάδες των εργαζομένων, επομένως δεν χρειάζεται να τους αντιμετωπίζει, να τους παρέχει εκπαίδευση, να εξασφαλίζει τη συνταξιοδότησή τους, κλπ.
Συνεπώς, οι κρατικές υπηρεσίες μπορούν, χωρίς να ανησυχούν για την αναπαραγωγή των κερδών, να εξαφανιστούν, γεγονός που, αντίθετα, αυξάνει τα κέρδη μειώνοντας τις χρεώσεις των εταιρειών που μπορούν έτσι να αυξήσουν τα μερίσματά τους.
Η κρίση του 2008 με αυτή την έννοια ήταν ένα όφελος για το σύστημα που ήταν σε θέση να καταστρέψει τις κοινωνικές υπηρεσίες στο όνομα του χρέους.
Αλλά το αποτέλεσμα αυτών των καταστροφών ήταν μια αύξηση της γενικής δυσαρέσκειας, με παράδειγμα, την εξέγερση των κίτρινων γιλέκων στη Γαλλία. Η κυβέρνηση Macron ** έστειλε την αστυνομία κατά των διαδηλωτών, χρησιμοποιώντας τα λεγόμενα μη θανατηφόρα όπλα, αλλά με νεκρούς και τραυματίες.
Αυτή η αρχή της δικτατορίας είναι επί του παρόντος μόνο παραδοσιακή, δημιουργώντας νέες προκλήσεις, οι οποίες έχουν ως αποτέλεσμα τη σύλληψη δημοσιογράφων που αφορούν στην αποκάλυψη των αποκαλούμενων κρατικών μυστικών.
Δεδομένου ότι το σύστημα δεν χρειάζεται ομάδες εργαζομένων για να δημιουργήσει τα κέρδη του, έτσι ώστε να τα μεταχειριστεί, να τα διδάξει, δεν χρειάζεται οι εργαζχόμενοι να θεωρούνται καν πολίτες.
Το σύστημα δεν χρειάζεται πλέον τη δημοκρατία για να δικαιολογήσει τον εαυτό του.
Επομένως, η κρίση του 2019 θα επιτρέψει την καθιέρωση ενός άυλου ολοκληρωτισμού τύπου 2.0, αποτρέποντας κάθε πρόκληση για το σύστημα, ενώ θα περιορίζει τον πληθυσμό σε μια απελπιστική σπείρα μεταξύ της φτώχειας, του κλεισίματος των δημόσιων υπηρεσιών, της εξάλειψης των κοινωνικών παροχών, και την εξάλειψη των εργασιακών δικαιωμάτων, μέχρι την καταστολή των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Γι' αυτό, οι κύριοι δικαιούχοι των νέων άυλων κεφαλαιακών κερδών θα είναι στην πρώτη γραμμή για:
- Γενική παρακολούθηση του πληθυσμού
- Έλεγχος περιεχομένου Διαδικτύου
- Έλεγχος κίνησης
- Δεν είναι δυνατή η πρόσβαση σε περιεχόμενο αντι-συστήματος
- Διαγραφή των λεγόμενων "fake news"
- Διαγραφή τυχόν ιδεολογικά εσφαλμένου περιεχομένου
- Απαγόρευση διαδηλώσεων
- Απαγόρευση οργανώσεων διαμαρτυρίας
- Απαγόρευση απεργιών
- Έλεγχος των πολιτικών κομμάτων
- Κλπ
Ένα τέτοιο αυταρχικό καθεστώς, σε προφανή αντίφαση με την φιλελεύθερη ιδεολογία, δεν μπορεί να νομιμοποιηθεί χωρίς ισχυρή δικαιολογία. Η τρομοκρατία αποτελεί ήδη δικαιολογία για την άρση ορισμένων θεμελιωδών ελευθεριών. Η κρίση 2.0 θα προσφέρει πιθανώς νέες.
Η G7, η οποία θα διεξαχθεί στο Μπιαρίτς, μπορεί να αποτελέσει ευκαιρία για τη δημιουργία ενός διεθνούς οδικού χάρτη για την εμφάνιση του νέου ολοκληρωτισμού.
Πρέπει να σημειωθεί ήδη ότι η ίδια η θέση της G7 θα λειτουργήσει ως εργαστήριο, όπως στην περίπτωση της Ελλάδας, για την καθιέρωση απαγόρευσης κυκλοφορίας σε ολόκληρη την περιοχή με απαγόρευση διαδηλώσεων και κυκλοφορίας, η οποία θα οδηγήσει σε απερίγραπτο χάος κατά την επιστροφή από τις διακοπές. Αυτό το χάος αναμένεται, αλλά η αντίδραση σε αυτό το σκόπιμο χάος θα είναι πιθανώς ένας από τους παράγοντες που οι υποκινητές του συστήματος θα αναλύσουν με φειδώ.
Επιπλέον, το θέμα αυτής της Ομάδας των 7, η οικολογία θα αποτελέσει ίσως ένα από τα συστατικά στοιχεία για την έναρξη του νέου ολοκληρωτισμού. Δεν πρόκειται να σώσει τον πλανήτη, αλλά να σώσει τα μερίσματα χρησιμοποιώντας το πρόσχημα της οικολογίας, καθώς έχουν καταστρέψει τα κοινωνικά δικαιώματα, χρησιμοποιώντας τα κοινωνικά δικαιώματα.
Η απόλυτη διαστροφή του συστήματος είναι να χρησιμοποιήσει μια έγκυρη δικαιολογία για να απαλείψει τα κοινωνικά δικαιώματα, το δικαίωμα στην αξιοπρέπεια, τα θεμελιώση δικαιώματα των ανθρώπων και να απορρίψει την διεκδίκηση ότι η προστασία του πλανήτη είναι ζωτικής σημασίας για τη συλλογική μας επιβίωση.
Όλα τα προσχήματα χρησιμοποιούνται από τους ολιγάρχες, που επιδιώκουν το μέγιστο κέρδος. Οι επόμενοι χρόνοι θα είναι αποφασιστικοί
* Ο Milton Friedmann, φιλελεύθερος οικονομολόγος, μεταξύ άλλων μεγάλος φίλος του Pinochet και Thatcher.
** Η μακροεντολή δεν είναι κεφαλαιοποιημένη επειδή δεν έχει μεγαλειότητα. Επιπλέον, ένα macron είναι μια μικρή παύλα πάνω από μια επιστολή που χρησιμοποιείται σε ορισμένες γλώσσες, μερικές παλιές. Όπως και αυτή η παύλα, η προεδρική μακρόνη είναι άκαμπτη και άχρηστη για τα γαλλικά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου