Η Λεγεώνα των Φλώρων

 

Στις δυσκολίες της ζωής, καθώς δεν έχουν σκληραγωγηθεί, βιώνουν ένα «μαλακισθῆναι», δηλαδή μια λιποψυχία όπως θα μας πει ο Θουκυδίδης στις Ιστορίες του, αλλά και ένα «μαλακιζόμενον», δηλαδή μια τεμπελιά σύμφωνα με τον Ξενοφώντα

 

Ευάγγελος Κωνσταντέλος

 

Την περασμένη εβδομάδα ο Νίκος Υποφάντης αποκάλεσε τον Κώστα Ταχτσίδη… φλώρο. Αυτή ήταν πολύ βαριά κουβέντα. Φυσικό επακόλουθο ήταν, πιστεύω, όχι μόνο να πληγωθεί βάναυσα ο Ταχτσίδης, αλλά και ολόκληρο το twitter να γελάει μέχρι δακρύων μπροστά σε μια τέτοια προσβολή. Πιστεύω, να έχει ηρεμήσει μετά από μια εβδομάδα ο Ταχτσίδης. Πιστεύω, να έχει συγχωρέσει τον Υποφάντη. Να είναι σε θέση να πει… πως ήταν μια κακή στιγμή και ότι, βρε αδερφέ, του ξέφυγε πάνω στον ενθουσιασμό του ή τον υπερβάλλοντα ζήλο του, στην προσπάθειά του να αποδείξει πόσο καλός «υπάλληλος» είναι… καθώς σήμερα θα μιλήσουμε για… φλώρους.  

Όποιος έχει παρακολουθήσει τα άρθρα μου, θα έχει παρατηρήσει, ότι διαθέτω μια… «αναπηρία». Αυτή η «αναπηρία» με εξωθεί, να μην μπορώ να ανεχτώ τους ακροδεξιούς, τους φασίστες, τους ρατσιστές, τους παλαιο-χουντικούς και τους νέο-χουντικούς, τους νεοφιλελεύθερους, τους υποκριτές, τους κόλακες, τους αντικοινωνικούς, τους ψευτοεπαναστάτες, τον Ευάγγελο Βενιζέλο και τους κακούς ανθρώπους, τις «νυφίτσες» του εκσυγχρονισμού, τους εμπόρους ναρκωτικών, τους παιδεραστές, τους κλέφτες, τους εθελόδουλους και τους δουλοπρεπείς, τον Αρκά, τους ψεύτες, τους ακαλλιέργητους και απολίτιστους, τους παράσιτους, καθώς επίσης τους δειλούς και τους θρασύδειλους, τους ψευτόμαγκες, τους οκνηρούς, τους ράθυμους και φυσικά τους μαλθακούς, ανεύθυνους μπούφους, δηλαδή όλους τους… φλώρους.  

Ο φλώρος άνθρωπος είναι υπεύθυνος για τη φλωριά του. Είναι υπεύθυνος καθώς δεν μπορεί… πρώτον να την αναγνωρίσει ως τέτοια και δεύτερον να την αμφισβητήσει, ώστε να προχωρήσει στη ζωή του χωρίς συμπλέγματα ή ενοχές. Μια δεσποτική, αυταρχική και απαιτητική οικογένεια ή μια φαλλοκρατική, συντηρητική, οπισθοδρομική κοινωνία σίγουρα δημιουργούν ανθρώπους με τρομερά και επικίνδυνα συμπλέγματα. Ο άνθρωπος, που σταδιακά αμφισβητεί αυτές τις εξωγενείς και κοινωνικά επίκτητες επιρροές, είναι πιο ελεύθερος, αυτόνομος, μάγκας ωραίος, ευθύς, δυνατός, υπεύθυνος, φιλαλήθης, συμπονετικός, σοφός, ντόμπρος, με μπέσα και «ψυχή», ή όπως θα έλεγε ένας από τους πιο ωραίους Έλληνες, ο Μίμης Φωτόπουλος… ένας τέτοιος άνθρωπος είναι «χάρακας». Γι’ αυτό και η φλωριά αλλά και το αντίθετό της, λειτουργούν ανεξαρτήτως φύλου, σεξουαλικού προσανατολισμού, κοινωνικής και οικονομικής κατάστασης, μορφωτικού επιπέδου, ηλικίας, είτε διαμένει σε αγροτική είτε σε αστική περιοχή, κλπ.   

Αυτό όμως, που διαφοροποιεί τα πράγματα, εμπεριέχεται μέσα στους αντιθετικούς όρους ως επιμέρους ιδιότητες, που λειτουργούν σαν συμβεβηκότα. Λειτουργούν ως τυχαίες και απρόβλεπτες ιδιότητες των αντιθετικών όρων, τις οποίες μπορεί να παρερμηνεύσει κάποιος ή ακόμα και να παρασυρθεί από αυτές. Αυτές οι ιδιότητες άλλοτε είναι ακίνδυνες και δεν επηρεάζουν ούτε το άτομο ούτε την κοινωνία και άλλοτε είναι εξαιρετικά επικίνδυνες. Για παράδειγμα, ένας φλώρος μπορεί να είναι απλά ένας γλυκύτατος άνθρωπος, που όμως είναι κοινωνικός και αξιαγάπητος φίλος χωρίς συμπλέγματα, ο οποίος όχι μόνο δεν ενοχλείται από τα πειράγματα των φίλων του, αλλά πολλές φορές τα επιδιώκει συμμετέχοντας έτσι σε μια κοινωνία (μικρή ή μεγάλη), όπου ο καθένας μας έχει τα προτερήματα και τα ελαττώματά του. Σε μια αντιστρόφως ανάλογη υπόθεση το «αλάνι» μπορεί να γίνει ένας βάρβαρος νταής (πραγματικός bully) ή κάγκουρας, ο οποίος για δικούς του ψυχολογικούς λόγους, φθόνου και κενότητας, συμπεριφέρεται με βίαιο και αντικοινωνικό τρόπο. 

Και στις δύο περιπτώσεις, είτε του φλώρου είτε του αλανιού, η αδυναμία ή η ανεπάρκεια του ατόμου να αμφισβητήσει την όποια αντικοινωνική ιδιότητα, ίσως δημιουργεί τα περισσότερα προβλήματα. Είναι ένα «μαλακίζεσθαι» όπως πολύ σωστά μας λέει ο Θουκυδίδης στις Ιστορίες του (ΘΟΥΚ. ΙΣΤΟΡΙΑΙ. 3.37.2). Με άλλα λόγια, η αδυναμία του φλώρου και του αλανιού να αναγνωρίσει τα θετικά στοιχεία και να αποβάλει τα αρνητικά και αντικοινωνικά, είναι επικίνδυνη και για τους ίδιους, καθώς δεν δημιουργεί ευεργετήματα για την κοινωνία παρά μόνο ψυχικά ατομικά οφέλη, τα οποία όμως είναι εφήμερα και πρόσκαιρα. Μακροπρόθεσμα φυσικά δεν ωφελούν κανένα, αφού είναι η εύκολη λύση ή, όπως μας λέει ο Αριστοτέλης στα Ηθικά Νικομάχεια, είναι μια καθαρή «μαλακία», δηλαδή μαλθακότητα και αδυναμία (μαλακία γάρ τό φεύγειν τά ἐπίπονα… ΑΡΙΣΤ Ηθ.Νικ 1116a). 

Τα εφήμερα κέρδη επομένως χωρίς προσπάθεια και συλλογισμό χαρακτηρίζουν ένα φλώρο ανώριμο, ο οποίος βιάζεται και είναι ασυγκράτητος. Δεν έχει ούτε εμπιστοσύνη στον εαυτό του ούτε διαθέτει χαρίσματα, όπως αυτά της αυτογνωσίας και της περισυλλογής. Καλύτερα όπως μας διδάσκει ο Αριστοτέλης «Όλος λοιπόν ο κόσμος θεωρεί, ότι η εγκράτεια και η καρτερία ανήκουν στις καλές και αξιέπαινες ιδιότητες, ενώ η ακρασία και η μαλακία στις ευτελείς και αξιοκατάκριτες· ότι ο εγκρατής είναι αυτός που έχει την τάση να μένει σταθερός στους λογισμούς και στους σχεδιασμούς του, ενώ ακρατής είναι αυτός που έχει την τάση να τους εγκαταλείπει» (ΑΡΙΣΤ Ηθ.Νικ, 1145b). Η φλωριά ή η μαλακία κατά τον Αριστοτέλη, χαρακτηρίζει έναν ελλιπή άνθρωπο, μια μη ολοκληρωμένη προσωπικότητα σε πράγματα και καταστάσεις, τις οποίες αντέχουν και μπορούν να αντέχουν οι περισσότεροι άνθρωποι. Αυτός ο άνθρωπος είναι μαλθακός και τρυφηλός. Η τρυφηλότητα είναι ένα είδος μαλακίας (ΑΡΙΣΤ Ηθ.Νικ, 1150b). Ο τρυφηλός και ηδυπαθής βίος όμως ορισμένων ανθρώπων είναι τόσο έντονος, που γίνεται συνήθεια η έλλειψη ενεργητικότητας και η μαλθακότητα πρώτη φύση. Δεν ξέρουν ούτε να ζουν αυτόνομα ούτε να δημιουργούν. Αντιθέτως, φθονούν και όλους όσοι βιώνουν βίο ελεύθερο και δημιουργικό. Στις δυσκολίες της ζωής, καθώς δεν έχουν σκληραγωγηθεί, βιώνουν ένα «μαλακισθῆναι», δηλαδή μια λιποψυχία όπως θα μας ξαναπεί ο Θουκυδίδης στις Ιστορίες του (ΘΟΥΚ. ΙΣΤΟΡΙΑΙ. 7.68.3), αλλά και ένα «μαλακιζόμενον», δηλαδή μια τεμπελιά σύμφωνα με τον Ξενοφώντα (ΞΕΝ Κ. Αναβ. 5.8.14). 

Όταν όμως αποκτάται πλούτος ή υπάρχει ελπίδα απόκτησης πλούτου χωρίς κόπο και συλλογισμό, τα πράγματα αποκτούν εξαιρετικό ενδιαφέρον. Γίνονται ορατά όλα τα «φρούτα», που η μαλθακότητα και η φλωριά μπορούν να δώσουν. Ο Πλούτος λοιπόν μιλά στον Ερμή και λέει: «Όταν κάποιος με πρωτοσυναντήσει και μου ανοίξει τις πόρτες του διάπλατες και με δεχτεί στο σπίτι του, γλιστρά μαζί μου η ξιπασιά (τῦφος), η ανοησία (ἄνοια), η καυχησιά (μεγαλαυχία), η βλακεία (μαλακία), η αυθάδεια (ὕβρις), η απάτη και χίλια δυο. Λοιπόν με την ψυχή κυριευμένη απ’ αυτά, θαυμάζει όσα δεν είναι για θαυμασμό και επιθυμεί όσα πρέπει να αποφεύγει, κι εμένα, τον πατέρα όλων αυτών των συμφορών που έχουν τρυπώσει μέσα, με έχει σε μεγάλη υπόληψη, γιατί με περικυκλώνουν αυτά όλα. Και θα προτιμούσε να πάθει το καθετί, παρά να με χάσει» (ΛΟΥΚ. Τιμ. 28). Είναι τόσο λοιπόν φλώροι, οι φλώροι, που λόγω της αριστοτελικής μαλακίας και σύμφωνα με τον Λουκιανό, θα παραμένουν νωθροί, δειλοί και θρασύδειλοι, τους οποίους η οικονομική ευρωστία και η τρυφηλή ζωή καθιστά ανίκανους να διαχειριστούν τόσο τις ιδιωτικές όσο και δημόσιες υποθέσεις τους. 

Πάμε να δούμε λίγα παραδείγματα, για να γίνουν ο Αριστοτέλης και ο Θουκυδίδης ακόμη πιο κατανοητοί. Η Ελλάδα, λένε, χρεωκόπησε εξαιτίας της διακυβέρνησης Κώστα Σημίτη και Κώστα Καραμανλή. Κανένας δεν έχει λησμονήσει και δεν πρέπει να λησμονεί τη σκηνή που ο Σημίτης ζητάει τα γλυπτά του Παρθενώνα από τον Tony Blair. Είναι μια στιγμή στην παγκόσμια πολιτική και διπλωματική ιστορία, που έχεις απέναντί σου και προσπαθείς να αναλύσεις κάποιον τόσο μαλθακό, που αναρωτιέσαι αν υπάρχουν κατάλληλες λέξεις, ώστε να μπορούν να αποδώσουν ουσιαστικά και καθολικά όλες τις ιδιότητες της λέξης «φλώρος». Ο Κώστας Καραμανλής ήταν ανίκανος και αυτός, αλλά όχι κακός και μοχθηρός. Ήθελε, πιστεύω, να κάνει το κομμάτι του, αλλά με τόσους ανιψιούς και άλλους τόσο διεφθαρμένους, δεν μπορούσε να το παίξει μάγκας. Ο Γιώργος Παπανδρέου είναι τόσο φλώρος όσο χρειάζεται, ώστε να μην τον χαρακτηρίσεις φλώρο. Είναι μια μετριότητα, που φαινόταν ακίνδυνη, αλλά τελικά αποδείχτηκε μια μοιραία προσωπικότητα. 

Το κομβικό σημείο της τελικής και ολικής επαναφοράς της Λεγεώνας των Φλώρων θα έρθει με την Κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου. Από εκείνη τη στιγμή εμφανίζονται όλα τα άνθη του κακού, της μαλθακότητας, της ψευτομαγκιάς και της θρασυδειλίας. Ο Σαμαράς, ο οποίος έκανε καριέρα ως μακεδονομάχος και είναι υπερήφανο μέλος τσ’ αντρικής σχολής, θα οδηγήσει τη χώρα σε επαναλαμβανόμενα και κατά ριπάς οικονομικά success stories και μια καθηγήτρια, που έπιασε τον γιό του να αντιγράφει, στην απόλυση. Ο Σαμαράς θα συστήσει στην κεντρική πολιτική σκηνή και την τριανδρία της θρασυδειλίας. Ο Άδωνις Γεωργιάδης και ο Μαυρουδής (Μάκης) Βορίδης, αφού ίσως γλίτωσαν την περιτομή, έχουν υποσχεθεί, ότι θα αλλάξουν τους θεσμούς, ώστε να μην έρθει ξανά η αριστερά στην εξουσία. Ο Βενιαμίν της τριανδρίας, ο Θανάσης Πλεύρης, είναι των ειδικών δυνάμεων. Ο Πλεύρης είναι τόσο αιμοδιψής και ανηλεής, που είναι ικανός να βατέψει το άβατο των Εξαρχείων ψιθυρίζοντας ιαχές πολέμου. Για τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τον ανιψιό του, δεν υπάρχει κάτι άλλο να πούμε. Είναι και οι δύο ίδιοι.  

Αφού έφυγε ο Βαγγέλης ο Μεϊμαράκης από την πολιτική σκηνή της χώρας και πήγε στην Ευρώπη, η ΝΔ έμεινε με κανονικούς και συνεπείς φλώρους. Ο Βαγγέλης ο Μεϊμαράκης διέσωζε λίγο την εικόνα της νεοφιλελεύθερης και διεφθαρμένης παράταξης, η οποία έχει μείνει με την ελίτ των μαλθακών της λεγόμενης αστικής τάξης αλλά και με επίδοξους υπηρέτες των αφεντικών της. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει ένα αδιαμφισβήτητο χάρισμα. Μπορεί να εντοπίζει τον μεγαλύτερο και τον πιο συμπλεγματικό φλώρο που μπορεί να γεννήσει μια εποχή και μάλιστα να τον τοποθετήσει στην κατάλληλη θέση, ώστε να προκαλέσει την μεγαλύτερη δυνατή καταστροφή. 

Δείγμα αυτού του ταλέντου είδαμε στην περίπτωση του Χρυσοχοΐδη και των αστυνομικών, οι οποίοι ειρήσθω εν παρόδω στην πλειοψηφία τους ψήφιζαν Χρυσή Αυγή και τώρα ΝΔ. Ο Χρυσοχοΐδης και η αστυνομία του Μπαλάσκα είναι τόσο «μάγκες» και τόσο «λεβέντες», που έκαναν ειδική επιχείρηση για να τερματίσουν την παραβατικότητα και την ανομία των Εξαρχείων συλλαμβάνοντας γυναίκες με μωρά στην αγκαλιά. Δεν έχω ξαναδεί μεγαλύτερους φλώρους, άνανδρους, δειλούς και λιπόψυχους, να συλλαμβάνουν ανυπεράσπιστους και εξαθλιωμένους μετανάστες, με τρομαγμένα μωρά στα χέρια. 

Αυτοί είναι οι βουλευτές και οι υπουργοί της ΝΔ και όλοι οι φανατικοί υποτακτικοί της συγκλίνουν στις Αριστοτελικές περιγραφές στα Ηθικά Νικομάχεια, περί μαλθακότητας. Είναι η λεγεώνα των «πορφυρογέννητων» και των φλώρων, που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν μέσα στην πούδρα και εχθρεύονται την κοινωνία των ανθρώπων.   

 

ΥΓ 1. Φλώροι υπάρχουν όμως και στο ΚΚΕ και στο Σύριζα. Παρατηρούν και προσπαθούν να καταλάβουν τόσο καιρό, γιατί το κέντρο είναι αμήχανο και αναποφάσιστο, η αριστερά διασπασμένη και η κοινωνία στέκεται με κομμένη την ανάσα εδώ και ενάμιση μήνα. Πνίγονται σε μια κουταλιά νερό, λες και η πολιτική και η κοινωνική ζωή ανακαλύφθηκαν μόλις χθες. 

ΥΓ 2. Για την περίπτωση Σαμαρά και τον κουτσαβακισμό του έχει μιλήσει ο ίδιος ο Αριστοτέλης παρακαλώ: «γιατί και η τρυφηλότητα είναι ένα είδος μαλθακότητας (μαλακίας). Ένας τέτοιας λογής άνθρωπος αφήνει το ιμάτιό του να σέρνεται στο έδαφος, για να μην κάνει τον κόπο να το σηκώσει και να νιώσει έτσι τη λύπη που προκαλεί αυτός ο κόπος», (ΑΡΙΣΤ Ηθ.Νικ, 1150b).

www.koutipandoras.gr