Η αδέξια φιλαυτία του Γιώργου Παπανδρέου

Όταν ο ολετήρας της Δημοκρατικής Παράταξης επιστρέφει στον τόπο του εγκλήματος ως … σωτήρας και ιδιοκτήτης της
 

γράφει ο Νίκος Τσαγκρής    

Οι αριστεροί, πολιτικοί ή πολίτες, σπάνια υπήρξαν (υπήρξαμε, αν θέλετε) φρόνιμοι. Και όποτε υπήρξαν, εξαντλούσαν τη φρονιμάδα τους απέναντι στο κόμμα. Υπό μορφήν πίστης και, σε πολλές περιπτώσεις, τυφλής πίστης. Αλλά μια τέτοια φρονιμάδα, διόλου φρονιμάδα δεν ήταν. Αφού ήταν μια «φρονιμάδα» που οδήγησε εκατοντάδες αριστερούς στα εκτελεστικά αποσπάσματα και χιλιάδες στις εξορίες και τις φυλακές. 
Φυσικά, αν ήταν φρόνιμοι, θα κοίταζαν τα ατομικά τους συμφέροντα, δεν θα ήταν αλτρουιστές. Δεν θα θυσίαζαν ακόμα και τη ζωή τους για ιδέες όπως η ισότητα, η ελευθερία, η κοινωνική δικαιοσύνη. Άλλωστε, η μητέρα της φρονιμάδας, η Φρόνηση, ελάχιστα ευδοκίμησε ως αρετή. «Δεν είναι παρά μια φωτισμένη ή επιδέξια φιλαυτία δίχως ηθική αξία», απεφάνθη πολύ νωρίς ο Καντ. Και δεν είχε άδικο, αφού η φρόνηση παραείναι συμφεροντολογική για να είναι ηθική... 
Κάνοντας ένα άλμα στο ζοφερό παρόν, μπορούμε να διασκεδάσουμε λέγοντας ότι, στην εποχή μας, οι μόνοι που διαθέτουν φρόνηση, και κατά συνέπεια φρονιμάδα, είναι οι πολιτικοί! Πράγμα που δεν είναι εντελώς αστείο, αφού οι περισσότεροι, ιδιαίτερα οι εκ δεξιών προς τα… αριστερά κομματικοί αξιωματούχοι, διακρίνονται για τη φιλαυτία τους. Άλλοτε... φωτισμένη και άλλοτε επιδέξια. Τις περισσότερες, όμως, φορές αδέξια, αφού εύκολα αποκαλύπτεται. Και τους κάνει να γίνονται του κόσμου ο περίγελος, που έλεγε και ο μη φρόνιμος φίλος μου Άκης Πάνου. 

*******
Όπως ο Γιώργος Παπανδρέου, ας πούμε. Ο οποίος, λίγες μέρες πριν, μας ξανασυστήθηκε ως ένας εκ των κορυφαίων πολιτικών – πρέσβεων της αδέξιας φιλαυτίας. Μη διστάζοντας, ο αφιλότιμος, να εμφανιστεί, όχι μόνο ως ο καταλληλότερος υποψήφιος πρόεδρος του κόμματος που ο ίδιος κατάντησε από ΠΑΣΟΚ του 45% σε ΚΙΝΑΛ του 6%, αλλά και ως ο καταλληλότερος υποψήφιος σωτήρας της Δημοκρατικής Παράταξης!.. Την οποία ο ίδιος έριξε στα μνημονιακά τάρταρα,  το 2010, μ’ εκείνο το αλήστου μνήμης "Ζητούμε επισήμως από τους εταίρους μας την ενεργοποίηση του μηχανισμού στήριξης, που από κοινού δημιουργήσαμε στην Ε.Ε." που ξεστόμισε στο Καστελόριζο…
Και περάσανε χρόνια πολλά μέσα σε λίγες μέρες. Και εξόντωσαν πλήθη τα θηρία. Και αν δεν προέκυπτε ο Τσίπρας για  να ακουμπήσει επάνω του και, ασθμαίνοντας, να περάσει τις ευρωσυστημικές συμπληγάδες επιβιώνοντας με το αξιοπρεπές 31,53%, η Δημοκρατική Παράταξη –και όχι μόνο–  θα παρέμενε παρατεταγμένη στην κόλαση… Έως σήμερα.     
Το εξωφρενικό είναι ότι, επιστρέφοντας στον τόπο του εγκλήματος, ο τέως ολετήρας και νυν υποψήφιος… σωτήρας,   δεν κρύβει ότι αισθάνεται ιδιοκτήτης της Δημοκρατικής Παράταξης: «Αποφάσισα να θέσω υποψηφιότητα για την ηγεσία του Κινήματος. Θα συμβάλω με όλες μου τις δυνάμεις για να ξαναγίνει η παράταξη μας μεγάλη και ισχυρή» δηλώνει σε πληθυντικό μεγαλοπρεπείας, στη δεύτερη κιόλας παράγραφο της ανακοίνωσής του…

*******
Ωστόσο, καθώς στην πραγματικότητα ο κορυφαίος πολιτικός πρέσβης της αδέξιας φιλαυτίας Γιώργος Παπανδρέου δεν διεκδικεί την προεδρία ενός κόμματος – πυλώνα, έστω, της Δημοκρατικής Παράταξης (όπως το ΠΑΣΟΚ πριν και ο ΣΥΡΙΖΑ σήμερα), αλλά την ηγεσία  ενός κόμματος αμφιβόλου πολιτικής ταυτότητας και εκλογικής εμβέλειας που με το ζόρι αγγίζει το  6%, γίνεται του κόσμου ο περίγελως. Αφού μοιάζει να περιγράφει το ΚΙΝΑΛ σαν ένα κόμμα που κρατά φυλακισμένη την Δημοκρατική Παράταξη εντός του. Και ότι εκείνος ονειρεύεται να γίνει πρόεδρος για να την απελευθερώσει.
Το παράδοξο είναι ότι κάτι παρόμοιο υποστηρίζουν αρκετοί αριστερόστροφοι ή  δεξιόστροφοι αναλυτές, ο καθένας με τα δικά του ορμέμφυτα πολιτικής… φιλαυτίας. Και, ω του θαύματος, οι δυό αντίρροπες πλευρές συμπίπτουν στην εκτίμηση ότι η υποψηφιότητα του Γιώργου Παπανδρέου ωφελεί αμφότερες τις πολιτικές παρατάξεις και τους πυλώνες τους,  απελευθερώνοντας κυβερνητικές συμμαχίες με κατεύθυνση από… αριστερά προς τα δεξιά και τούμπαλιν.  
Μοιάζει απίθανο, αλλά αν το παράδοξο αυτό ισχύει,  καταρρίπτει την άποψή μου ότι ο Γιώργος Παπανδρέου (όπως και οι περισσότεροι πολιτικοί – ιδιαίτερα οι εκ δεξιών προς τα… αριστερά κομματικοί αξιωματούχοι) διακατέχεται από την Καντιανή «αδέξια φιλαυτία» και τον τοποθετεί  στην περί φιλαυτίας άποψη του Ρόμπερτ Μιούζιλ.
Ο οποίος, στο περίφημο μυθιστόρημά του "Ο άνθρωπος χωρίς ιδιότητες", αφιερώνει μια μεγάλη παρέκβαση στην αρχαιοελληνική έννοια της φιλαυτίας, σύμφωνα με την οποία το να στρέφει κανείς την προσοχή και τη φροντίδα του στον εαυτό του, αποτελεί την πιο υγιή και αποτελεσματική μέθοδο για να μπορέσει να καταλάβει και ν’ αγαπήσει τους άλλους.
Ισχύει; Αν ναι, τότε η πολιτική φιλαυτία του Γιωργάκη δεν είναι αδέξια αλλά… επιδέξια. Όλα κομπλέ, δηλαδή!.. 

restaro.blogspot.com

Μία λιγότερη

Ακόμα μια γυναικοκτονία στην Ελλάδα

Έλενα Ακρίτα

Την έλεγαν Νεκταρία.
Ήταν γυναίκα και ζούσε στην Ιεράπετρα.
Ήταν γυναίκα και είχε τέσσερα παιδιά.
Ήταν γυναίκα κι είχε χωρίσει με τον άντρα της.
Ήταν γυναίκα κι αυτός την δολοφόνησε.
Ήταν γυναίκα κι ύστερα ο φονιάς της απειλούσε να αυτοκτονήσει.
Να αυτοκτονούν.
Καλή ιδέα.
Ακόμα καλύτερη ιδέα να αυτοκτονούν πριν σκοτώσουν. Πριν αφήσουν τέσσερα παιδιά ορφανά.
Τη σκότωσα γιατί την αγαπούσα.
Ήταν έγκλημα πάθους.
Τη ζήλευα.
Πήγε με άλλον.
Δεν πήγε με άλλον.
Ζητώ συγγνώμη.
Ήταν η κακιά στιγμή.
Δε θέλω τη ζωή μου.
Θα αυτοκτονήσω.
Κι αν πέσουν όλοι πάνω μου για να με αποτρέψουν μετά ο δικηγόρος μου θα με βγάλει τρελό.
Θα πέσω στα μαλακά, τομάρι μου γλυκό κι αγαπημένο.
Και σε λίγα χρονάκια θα παίζω τάβλι στο καφενείο με τα φιλαράκια μου. Γι’ άλλους τα ντόρτια κι οι διπλές, για μένα οι εξάρες.
Πιάσε ένα ούζο μάστορα.
Έτσι γίνεται με τους "τρελούς". Έτσι ψυχιατρικοποιείται το έγκλημα, το αίμα, ο πόνος, ο φόνος, ο θάνατος, η ορφάνια. Κολλάμε "το στίγμα της σχιζοφρένειας" κι από δω παν κι οι άλλοι.
Ωραία πράγματα.
Κιμπάρικα.
Μετρηθήκαμε και βρεθήκαμε μια λιγότερη. Κι όσο εμείς μετράμε τις νεκρές αδελφές μας, κάποιοι κάθονται και κοσκινίζουν τον όρο "γυναικοκτονία". Είναι σωστός, είναι αδόκιμος, είναι έτσι, είναι γιουβέτσι;
Στις πόσες γυναικοκτονίες θα το αποφασίσουμε αυτό, παιδιά;
Στις είκοσι; Στις σαράντα; Στις εκατό;
Στις πόσες;
Μην αγχώνεστε, απλά πείτε ένα νούμερο για να μην μας φάει η ορθοστασία.
Εμείς στο μεταξύ - για να περάσει ευχάριστα η ώρα μας βρε - θα βγαίνουμε στους δρόμους για τις δολοφονημένες μας, χωρίς να ιδρώνει το κοραλένιο μας αυτάκι όταν οι κουραδόμαγκες, μας βρίζουν και μας απειλούν.
Μας απειλούν γιατί τους απειλούμε.
Μας απειλούν γιατί μας φοβούνται.
Μας απειλούν γιατί εμείς, όλες εμείς είμαστε σκληρά καρύδια με λουλούδια στα μαλλιά. Ξέρουν καλά πως δεν θα ησυχάσουμε, δεν θα βαρεθούμε, δεν θα σωπάσουμε.
Και δεν θα βάλουμε τον κ@λο μας κάτω. Κυρίως αυτό.
Πάμε άλλη μια λοιπόν.
«Γυναικοκτονία είναι η δολοφονία γυναικών και κοριτσιών που διαπράττεται εξαιτίας του φύλου τους και γίνεται ανεκτή τόσο από ιδιώτες όσο και από δημόσιους φορείς. Ο όρος περιλαμβάνει μεταξύ άλλων τη δολοφονία γυναίκας ως αποτέλεσμα άσκησης βίας από ερωτικό σύντροφο, τον βασανισμό και τη δολοφονία γυναίκας ως αποτέλεσμα μισογυνισμού, τη δολοφονία γυναικών και κοριτσιών ως «εγκλήματα για λόγους τιμής».
Ευρωπαϊκό Ινστιτούτο Ισότητας
Ο όρος «γυναικοκτονία» αποτυπώνει την ‘κανονικότητα’ της ατιμωρησίας του δράστη στο πλαίσιο της θεσμικής βίας των δικαστικών, αστυνομικών αρχών. Αποτυπώνει την ανοχή της κοινωνίας, την προτροπή στο έγκλημα, την κάλυψη – συχνά και την ηρωοποίηση - του γυναικοκτόνου που δεν λογοδοτεί, που είναι μάγκας και ξέπλυνε την τιμή του.
Μια λιγότερη.
Την "μια λιγότερη" την έλεγαν Νεκταρία κι η δολοφονία της το χρονικό ενός προαναγγελθέντος εγκλήματος.
Παντού το διαλαλούσε ο φονιάς το κρίμα που θα κάνει. Δεν κρυβόταν. Δεν αιφνιδίασε κανέναν. Υπάρχουν μαρτυρίες ανθρώπων που λένε πως ο 54χρονος το βροντοφώναζε, αλλά εκείνοι δεν το πίστευαν.
Νόμιζαν λέει ότι ο φονιάς δεν σοβαρολογούσε. Η γειτονιά, οι γνωστοί, οι φίλοι, ο περίγυρος νόμιζαν ότι δεν σοβαρολογούσε.
Και κανείς τους δεν κινητοποιήθηκε.
Κανείς δεν ανησύχησε.
Κανείς δεν έκανε κάτι να προλάβει το κακό. Να μιλήσουν στην Αστυνομία, να ειδοποιήσουν τη Νεκταρία να πάρει μέτρα για να προστατέψει εκείνην και τα παιδιά της.
Πάλι πέφτουν από τα σύννεφα οι γείτονες. Πόσο αίμα να βρέξει πια αυτός ο ουρανός για να σταματήσουν να πέφτουν από τα σύννεφα;
Μέτρα.
Χρειάζονται μέτρα και χρειάζονται χτες.
Η Πολιτεία θα πρέπει να βρει έναν τρόπο αξιοποίησης της τεχνολογίας, ούτως ώστε οι γυναίκες να μπορούν με το πρώτο σημάδι ενδοοικογενειακής βίας να ενημερώνουν με εχεμύθεια ειδική υπηρεσία που θα αξιολογεί τα περιστατικά και θα προστατεύει τα θύματα.
Η Γενική Γραμματεία Οικογενειακής Πολιτικής και Ισότητας των Φύλων λειτουργεί Συμβουλευτικά Κέντρα για τη Βία κατά των Γυναικών τα οποία στελεχώνονται από επιστήμονες εξειδικευμένους και παρέχουν δωρεάν υπηρεσίες πληροφόρησης και συμβουλευτικής στις κακοποιημένες γυναίκες.
Όμως πρέπει να γίνουν πολλά ακόμα.
Να δημιουργηθεί επίσημο δίκτυο αναγνώρισης και καταγραφής της έμφυλης βίας.
Να αναγνωρίσει θεσμικά πλέον τον όρο "γυναικοκτονία".
Να οργανώσει μια μαζική καμπάνια ενημέρωσης σε πανελλαδική κλίμακα.
Να ενισχύσει και να να δημιουργήσει νέους ξενώνες προστασίας (ασφαλή σπίτια) για τις κακοποιημένες γυναίκες και τα παιδιά τους.
Να δημιουργήσει ένα δίκτυο προστασίας για τα θύματα με δωρεάν ψυχιατρικές, νομικές συμβουλές, με εργασιακές ευκαιρίες για τις μανάδες, με εκπαίδευση για τα παιδιά.
Μέχρι τότε μετράμε. Μία αδελφή μας λιγότερη.
Κι άλλη μία.
Κι άλλη μια.
Και πόσες ακόμα.
Την έλεγαν Νεκταρία. Είχε τέσσερα παιδιά. Ήταν η χτεσινή ‘μια λίγοτερη’ από τις δολοφονημένες αδελφές μας.

Υ.Γ. Το 15900 είναι η Τηλεφωνική Γραμμή SOS Πανελλαδικής εμβέλειας, 24ωρης λειτουργίας 365 μέρες το χρόνο

www.news247.gr

Πόσο αξίζει η ζωή ενός… «γύφτου»;

Το πόρισμα του πειθαρχικού ελέγχου που παραδόθηκε στον υπουργό Προστασίας του Πολίτη Τάκη Θεοδωρικάκο και αφορά στη (δολο)φονική καταδίωξη στο Πέραμα, από τα στοιχεία τουλάχιστον που είδαν το φως της δημοσιότητας, είναι διατυπωμένο έτσι ώστε να χρησιμοποιηθεί σαν ελαφρυντικό για την αθώωση των ενόχων αστυνομικών.

Γιάννης Μυλόπουλος

Σύμφωνα με το πόρισμα της αστυνομίας για τον φόνο ευθύνονται η έλλειψη συντονισμού της αστυνομικής επιχείρησης, οι ασαφείς εντολές από το κέντρο, η έλλειψη εκπαίδευσης των αστυνομικών, πρόβλημα στην επικοινωνία τους με το κέντρο, ελλιπής εικόνα της πραγματικής κατάστασης και απουσία επικεφαλής στο κέντρο της Άμεσης Δράσης. 
Οι ευθύνες δηλαδή που αποδίδονται είναι γενικές και αόριστες και αντί να επικεντρώνονται στους ενόχους της ανθρωποκτονίας, αποπροσωποποιούνται και διαχέονται σε παράγοντες άσχετους με τους ίδιους τους εκτελεστές. Η εκπαίδευση, ο συντονισμός, η ελλιπής εικόνα, η επικοινωνία…
Οι δράστες αστυνομικοί άλλωστε μέχρι τώρα αντιμετωπίστηκαν από τον ίδιο τον υπουργό και μέλη της κυβέρνησης ως θύματα, ενώ από τους συναδέλφους τους στην αστυνομία ως ήρωες.
Αφού ο μεν υπουργός τους επισκέφτηκε προκειμένου να τους συμπαρασταθεί κατά την κράτησή τους και ήταν αυτός που πρώτος χειροκρότησε την κοινή απόφαση εισαγγελέα και ανακριτή να αφεθούν ελεύθεροι χωρίς περιοριστικούς όρους. 
Οι δε συνάδελφοί τους αστυνομικοί τους επιφύλαξαν υποδοχή ηρώων όπως είδαμε στην τηλεόραση, αφού τους περίμεναν έξω από το κρατητήριο με χειροκροτήματα και επευφημίες.
Όμως τα γεγονότα στο Πέραμα δεν συνάδουν ούτε με τις εκ προοιμίου αθωωτικές δηλώσεις του υπουργού, ούτε με τις νικητήριες επευφημίες των αστυνομικών, ούτε όμως και με το κατ’ ουσία αθωωτικό για τους αστυνομικούς πόρισμα του πειθαρχικού ελέγχου.
Σύμφωνα με τα πραγματικά γεγονότα, εφόσον υπάρχει πτώμα και μάλιστα ενός άοπλου παιδιού, καθώς και 36 σφαίρες που έφυγαν από τα περίστροφα 7 αστυνομικών που πυροβολούσαν επιμόνως, υπάρχει φόνος.
Κι ακόμη, δεν επρόκειτο για επικίνδυνους κακοποιούς, αλλά για 3 ανήλικους Ρομά που είχαν κλέψει ένα αυτοκίνητο, έναν 18χρονο και 2 μικρότερης ηλικίας. Για τους οποίους μάλιστα κυκλοφόρησε σκοπίμως αρχικά η είδηση ότι ήταν δήθεν μεγαλύτεροι.
Οι οποίοι νεαροί, όπως αποδείχθηκε τελικά ήταν άοπλοι και όπως επίσης προκύπτει από τα ηχογραφημένα στιγμιότυπα και τις καταθέσεις δεν κινήθηκαν επιθετικά με το αυτοκίνητο εναντίον των οπλισμένων αστυνομικών, όπως ψευδώς υποστηρίχθηκε από αυτούς, αλλά αντίθετα, οι καταδιωκόμενοι έκαναν όπισθεν για να φύγουν και χτύπησαν τις μοτοσικλέτες τους. Αφού οι αστυνομικοί τις είχαν ήδη εγκαταλείψει και πυροβολούσαν…
Και τέλος, όπως προκύπτει από τις καταθέσεις, οι 3 άοπλοι νεαροί είχαν ήδη σηκώσει τα χέρια ψηλά και παραδίνονταν όταν οι αστυνομικοί τους πυροβολούσαν στον θώρακα, σκοτώνοντας τον έναν εξ αυτών και τραυματίζοντας τον δεύτερο.
Από όλα τα στοιχεία προκύπτει λοιπόν ότι οι αστυνομικοί δεν βρίσκονταν σε νόμιμη άμυνα, όπως θέλησαν να παρουσιάσουν, αλλά σε καταδίωξη 3 νεαρών και άοπλων κλεφτών. Επομένως η χρήση των υπηρεσιακών τους όπλων ήταν καταχρηστική. Κι ακόμη χειρότερα, εφόσον οι νεαροί είχαν σηκώσει τα χέρια ψηλά, όφειλαν να προχωρήσουν σε συλλήψεις και όχι να πυροβολούν στο ψαχνό.
Είναι λοιπόν προφανές από τα γεγονότα που δημοσιοποιήθηκαν ότι πρόκειται για ανθρωποκτονία. Με πρόθεση ή όχι θα αποφανθεί το δικαστήριο. Όπως και να έχει όμως, πρόκειται για ανθρωποκτονία. Ανεκπαίδευτοι ή όχι, οι αστυνομικοί πυροβόλησαν 36 φορές με σκοπό όχι να σταματήσουν το αυτοκίνητο, αλλά να κτυπήσουν τα 3 παιδιά.
Το γεγονός ότι αυτοί οι 7 κατηγορούμενοι για ανθρωποκτονία σε βαθμό κακουργήματος κυκλοφορούν ελεύθεροι ανάμεσά μας, είναι άκρως ανησυχητικό.
Κι ακόμη χειρότερα, αν οι 7 αστυνομικοί δεν τεθούν σε διαθεσιμότητα μέχρι να τελεσιδικήσει η υπόθεση, αλλά συνεχίσουν να αστυνομεύουν οπλοφορώντας, αυτό εκτός από πολύ επικίνδυνο, θα στείλει και ένα σαφές μήνυμα ατιμωρησίας στους συναδέλφους τους. Καθώς οι επόμενοι «ανεκπαίδευτοι» και «ασυντόνιστοι» αστυνομικοί που θα βρεθούν σε παρόμοια θέση, δεν θα το σκεφτούν και πολύ να τραβήξουν κι εκείνοι το περίστροφο και να πυροβολήσουν στο θώρακα. Αφού θα ξέρουν πια καλά ότι αυτή τους η συμπεριφορά όχι μόνο δεν τιμωρείται, αλλά και επιβραβεύεται από την πολιτεία και ηρωοποιείται από τους συναδέλφους τους.
Το μήνυμα λοιπόν που στέλνει η κυβέρνηση στους αστυνομικούς που σκότωσαν ένα νεαρό παιδί και τραυμάτισαν ακόμη ένα είναι ένα μήνυμα ατιμωρησίας, όσον αφορά στις προθέσεις της. Συγχρόνως όμως είναι και ένα μήνυμα αυθαιρεσίας, όσον αφορά στις δικές τους υποχρεώσεις και στη δική τους δράση.
Με δυο λόγια, αυτό που η κυβέρνηση λέει στους αστυνομικούς είναι: «βαράτε στο ψαχνό και μη φοβάστε τίποτε. Θα δικαιωθείτε».
Άλλωστε σιγά τη ζημιά. Πόση αξία έχει η ζωή ενός «γύφτου», ενός ομοφυλόφιλου, ενός ναρκομανούς, ενός αναρχικού ή ενός αριστερού μπροστά στην εξουσία ενός αστυνομικού…

Πηγή: tvxs.gr

Καλώς ήρθατε στο «Σύμπαν του Ζούκερμπεργκ»

Ο Ζούκερμπεργκ θέλει να κερδοσκοπήσει από όλη σας την ύπαρξη

Ανδρέας Κοσιάρης

Συνδέεστε και μαζεύεστε σε ένα ψηφιακό μπαρ για να ακούσετε το αφεντικό σας να λέει αστεία. Παράλληλα, ένα μεσιτικό γραφείο πουλά υπερτιμημένα ακίνητα σε ένα ψηφιακό Λονδίνο, και οι gamers συναγωνίζονται για «μη ανταλλάξιμες μάρκες» (non-fungible tokens – NFTs). Καλώς ήρθατε στο «Σύμπαν του Ζούκερμπεργκ» — ένα μέρος το οποίο κανείς δε ζήτησε, αλλά στο οποίο μπορεί σύντομα όλοι μας να περνάμε πολύ χρόνο. 
Την Πέμπτη η εταιρεία Facebook άλλαξε το όνομά της σε Meta, τμήμα μιας ευρύτερης στροφής στο αποκαλούμενο «μετασύμπαν» (metaverse) — ένα δίκτυο αλληλοσυνδεδεμένων εμπειριών μερικώς προσβάσιμων μέσω συσκευών εικονικής (VR) και ενισχυμένης πραγματικότητας (AR). Με τα λόγια του ίδιου του Ζούκερμπεργκ, «μπορείτε να φανταστείτε το metaverse ως ένα ενσωματωμένο διαδίκτυο, όπου αντί απλά να βλέπετε περιεχόμενο, είστε μέσα του». Τα πιο αναγνωρίσιμα παραδείγματα είναι οι εικονικές συναντήσεις γραφείου με γυαλιά VR, το να παίζει κανείς παιχνίδια σε ένα εκτεταμένο διαδικτυακό σύμπαν, και η πρόσβαση σε ένα ψηφιακό επίπεδο τοποθετημένο πάνω στον πραγματικό κόσμο μέσω AR.
Ως ιδιοκτήτης των Facebook, Instagram, WhatsApp και της εταιρείας εικονικής πραγματικότητας Oculus, η μητρική εταιρεία που πλέον ονομάζεται Meta σχεδιάζει να δημιουργήσει έναν διασυνδεδεμένο κόσμο στον οποίο η εργασία, η ζωή και ο ελεύθερος χρόνος μας λαμβάνουν χώρα στις δικές της υποδομές — δημιουργώντας έσοδα από κάθε πτυχή των ζωών μας. Προς ώρας, αυτό είναι μονάχα αντικείμενο φαντασίας. Όμως είναι η φαντασία ενός από τους ισχυρότερους ανθρώπους στον κόσμο — και γι’ αυτόν τον λόγο, αξίζει την προσοχή μας.
Σε μία έκθεσή του, ο επενδυτής κεφαλαίου o Matthew Ball γράφει, «το Metaverse θα είναι ένα μέρος όπου θα επενδύονται και θα χτίζονται σωστές αυτοκρατορίες και όπου αυτές οι πλούσια κεφαλαιοποιημένες επιχειρήσεις θα μπορούν να έχουν πλήρως υπό την ιδιοκτησία τους έναν πελάτη, να ελέγχουν τη Διασύνδεση Προγραμματισμού Εφαρμογών και τα δεδομένα, τα οικονομικά στοιχεία κλπ.». Κάτι που ακούγεται λίγο ανατριχιαστικό… 

Η Meta ελπίζει πως, φτιάχνοντας ντόρο γύρω από το σχέδιο της, θα ενθαρρυνθούν κι άλλοι να την ακολουθήσουν στη δημιουργία του. Είναι σαν να χτίζεις ένα ταχυδρομείο κι ένα μαγαζί και να το αποκαλείς «πόλη». Η ελπίδα είναι να δεχτούν αρκετές εταιρείες να συμμετάσχουν στο σχέδιο ώστε, σύντομα, να το χρησιμοποιούμε όλοι — είτε μας αρέσει είτε όχι.

Headsets για όλους
Το metaverse δεν είναι μπλόφα. Θα ήταν λάθος να το δει κανείς ως απλά ένα κόλπο για να διασπαστεί η προσοχή από τον ορυμαγδό κρίσεων που αντιμετωπίζει η εταιρεία. Ούτε είναι απλά μια μετονομασία για να πάρει η εταιρεία ένα «βαψιματάκι», όπως έκανε η Philip Morris το 2003 μετονομαζόμενη σε Altria Group.
Η εταιρεία του Ζούκερμπεργκ έχει επενδύσει μεγάλα ποσά στον εξοπλισμό VR, και επιθυμεί να γίνει ο κυρίαρχος παίκτης στην αγορά headsets (συστήματα ακουστικών και γυαλιών εικονικής πραγματικότητας). Στοιχηματίζει πως η γραμμή της με VR ακουστικά και AR γυαλιά θα είναι εν τέλει τόσο πανταχού παρούσα όσο τα έξυπνα κινητά τηλέφωνα. Υπάρχουν εκτιμήσεις πως η εταιρεία έχει ήδη πουλήσει πέντε με έξι εκατομμύρια VR headsets, στην τιμή των 300 δολαρίων, δηλαδή συνολικά γύρω στα δύο δισ. δολάρια. Αλλά δεν βγάζει ακόμα χρήματα από αυτό το κομμάτι. Υπολογίζεται πως με περίπου δέκα χιλιάδες άτομα να εργάζονται πάνω στις συσκευές VR, η εταιρεία χάνει μεταξύ 5,4 και 6,4 δισ. δολαρίων σε λειτουργικά έξοδα. 
Υπάρχει πραγματικό ρίσκο όλο αυτό να αποτύχει. Οι καταναλωτές άργησαν να υιοθετήσουν την τεχνολογία VR και, σε μερικα΄ χρόνια, μπορεί να είναι μόνο ο Ζούκερμπεργκ, ο επικεφαλής επικοινωνίας του Facebook Νικ Κλεγκ, και η Γενική Διευθύντρια Σέριλ Σάντμπεργκ που θα συναντιούνται σε ένα κατά τα άλλα άδειο metaverse. Όμως η Goldman Sachs έχει προβλέψει πως η βιομηχανία VR & AR θα μπορούσε να φτάσει σε αξία τα 80 δισ. δολάρια ανά έτος το 2025, με σωρευτικό ετήσιο ρυθμό ανάπτυξης της τάξης του 40 με 80 τοις εκατό. Σύμφωνα με τέτοιες εκτιμήσεις, το metaverse θα είναι κάτι παραπάνω από μια ανούσια άσκηση δημοσίων σχέσεων για να πουληθούν περισσότερα γυαλιά.

Η ζωή σου ως υπηρεσία
Οι ψηφιακές πλατφόρμες δημιουργούν ένα περιβάλλον όπου η δουλειά μας, η κοινωνική μας ζωή και η διασκέδασή μας αυξανόμενα λαμβάνουν χώρα σε ψηφιακά πλαίσια, έτοιμα δημιουργία εσόδων. Η υποκείμενη ιδέα του metaverse είναι να επεκτείνει τον ορίζοντα της απαλλοτρίωσης της ανθρώπινης σε ζωής σε κάθε πτυχή της ύπαρξής μας. Η Meta θέλει να επεκτείνει την εμβέλειά της από ένα απλό μέσο κοινωνικής δικτύωσης, και να γίνει η ψηφιακή υποδομή της καθημερινής μας ζωής.
Το 2005, ο Ζούκερμπεργκ φαντάστηκε το Facebook ως έναν «διαδικτυακό κατάλογο» που μπορούσε να χρησιμοποιηθεί για «να ψάξεις ανθρώπους και να βρεις πληροφορίες για αυτούς». Το Facebook ήταν ουσιαστικά μία βάση δεδομένων για ανθρώπους, στην οποία μπορούσε κανείς να βρει πληροφορίες. Αλλά η εταιρεία έχει επίσης δηλώσει μια κοινωνική αποστολή, που υποτίθεται πως έχει να κάνει με τη διαφάνεια: ο Ζούκερμπεργκ περιέγραψε πώς «όλη η πρόσθετη πρόσβαση σε πληροφορίες και κοινή χρήση αναπόφευκτα θα δημιουργούσε αλλαγές στον “μεγάλο κόσμο”».
Κατά τα επόμενα χρόνια, το Facebook δεν παρουσιαζόταν πλέον ως ένα ψηφιακό εργαλείο, αλλά ως ένας τρόπος για τους ανθρώπους να συνδε΄ονται, να μοιράζονται εμπειρίες, και συναντώνται. Έπειτα από τις πολιτικές αναταράξεις του 2016, ο Ζούκερμπεργκ άρχισε να μιλά για το Facebook με όρους εποχής, ως παροχή της παγκόσμιας υποδομής επικοινωνίας για μια κοσμοϊστορική διαδικασία: «Αυτή είναι η μάχη του καιρού μας. Οι δυνάμεις της ελευθερίας, της διαφάνειας και της παγκόσμιας κοινότητας ενάντια στις δυνάμεις του αυταρχισμού, του απομονωτισμού και του εθνικισμού».
Στις 27 Ιουνίου 2017, στο πρώτο Συνέδριο Κοινοτήτων του Facebook, ο Ζούκερμπεργκ ανακοίνωσε μια αλλαγή στη «δήλωση αποστολής» του Facebook: από τη σύνδεση ανθρώπων στη δημιουργία μια παγκόσμιας κοινότητας. Η στροφή του προς το metaverse είναι το επόμενο λογικό βήμα σε αυτό το σχέδιο. Τότε, ο Ζούκερμπεργκ μίλησε για την παροχή ψηφιακής υποδομής για την κοινωνική ζωή του 21ου αιώνα μέσω των ομάδων του Facebook. Αυτή τη φορά, η Meta θέλει ένα προβάδισμα έναντι των αντιπάλων της στην ιδιοκτησία της επόμενης γενιάς υποδομών του ενσωματωμένου ίντερνετ. 
Ο τελικός στόχος για τη Meta είναι να μην είναι πλέον μια υπηρεσία που χρησιμοποιείτε, αλλά αντίθετα, η υποδομή πάνω στην οποία ζείτε.

Η Meta ανήκει στη βιομηχανία της κατασκευής κόσμων
Σαν το νερό για το ψάρι, η Meta θέλει να γίνει το ανεπαίσθητο μέσο που διαποτίζει ολόκληρη την ύπαρξή μας. Δεν θα είναι πλέον μία επιλογή που κάνετε, αλλά ο χώρος μέσα στον οποίο οι επιλογές σας είναι διαθέσιμες. Με άλλα λόγια, δεν είναι η εταιρεία που σπονσοράρει την εκδήλωση, αλλά το στάδιο στο οποίο αυτή λαμβάνει χώρα. Η ιδέα είναι πως η Meta θα γίνει η εταιρεία που θα είναι υπεύθυνη για ένα ακμάζον οικοσύστημα διασυνδεδεμένων προϊόντων και υπηρεσιών, όλες τους ανεπαίσθητα ενσωματωμένες σε έναν υβριδικό κόσμο που θα μπορεί χωρίς κόπο να εξάγει κέρδος σε κάθε σημείο του συστήματος.
Θα μπορείτε να παίξετε παιχνίδια, να κατεβάσετε περιεχόμενο και να εγγραφείτε σε υπηρεσίες, και όλα θα αφαιρούνται αυτόματα από τον λογαριασμό σας. Τραπεζικά και επενδυτικά προϊόντα θα είναι ενσωματωμένα στον κόσμο του metaverse ώστε ένα τμήμα του μισθού σας να μεταφέρεται αυτόματα στο νόμισμα αυτού του κόσμου.
Πολλές εταιρείες θα διαγωνίζονται για μια φέτα από αυτόν τον κόσμο, αλλά θα υπάρχει και ένα ακόμα μεγαλύτερο κίνητρο για κάθετα και οριζόντια μονοπώλια. Οι εταιρείες θα βάζουν φραγμούς στις διαλειτουργικές υπηρεσίες — και θα είναι πιο βολικό για τους πελάτες να παραμένουν σε έναν περιφραγμένο κήπο όπου τα πάντα θα είναι μεταφερόμενα και συνδεδεμένα.
Η ιδέα πως οι πλατφόρμες είναι ουδέτεροι μεσάζοντες που διευκολύνουν τις συναλλαγές ήταν πάντοτε παραπλανητική. Όμως τώρα ακόμα κι αυτή προσποίηση θα είναι παρελθόν, καθώς οι εταιρείες του metaverse θα παίζουν έναν πιο ενεργό ρόλο στον σχεδιασμό της ψηφιακής αρχιτεκτονικής ψηφιακών κόσμων. Ακόμα κι οι σημερινές ψηφιακές πλατφόρμες είναι πολύπλοκα κοινωνικά και οικονομικά περιβάλλοντα που έχουν αναπτυχθεί μέσω δεκαετιών έρευνας στην κοινωνική ψυχολογία. Αλλά σε αυτούς τους νέους κόσμους, οι βαρόνοι της τεχνολογίας θα θεσπίσουν τους κανόνες και θα δημιουργήσουν τεράστια συστήματα που θα ωθούν τους χρήστες σε συμπεριφορά κερδοφόρα για την εταιρεία.

Μετασυμπαντικός Καπιταλισμός
Οι πιο κερδοφόρες επιχειρήσεις στον ψηφιακό καπιταλισμό ήταν επί της ουσίας διαφημιστικές εταιρείες. Η Apple κατάφερε να ξεφύγει πουλώντας υψηλής ποιότητας καταναλωτικά προϊόντα. Όμως το επιχειρηματικό μοντέλο εποπτικού καπιταλισμού της Google και της Facebook προσπάθησε να προσφέρει στους ανθρώπους δωρεάν υπηρεσίες, με αντάλλαγμα τα δεδομένα τους, τα οποία έπειτα θα αναλύονταν και θα πωλούνταν.
Ο μετασυμπαντικός καπιταλισμός θα δει τις μεγάλες εταιρείες τεχνολογίας να στρέφονται περισσότερο προς τον εξοπλισμό και τις υποδομές, καθώς η ιδιοκτησία του πλαισίου εντός του οποίου μπορούν να προσφερθούν υπηρεσίες θα γίνεται ολοένα πιο προσοδοφόρα. Αυτό δεν έχει να κάνει μόνο με τη συλλογή δεδομένων, αλλά με την ιδιοκτησία των σέρβερ και των ψηφιακών κόσμων. Έχουμε ήδη δει την Big Tech να ξεκινά να ξοδεύει μεγάλα ποσά για υποθαλάσσια καλώδια ίντερνετ και κέντρα δεδομένων ώστε να μειωθεί το κόστος μεταφοράς δεδομένων. Η Alphabet (μητρική της Google) και η Amazon έχουν ξοδέψει κοντά στα 100 δισ. δολάρια η καθεμιά, επενδύοντας σε υποδομές και άλλα περιουσιακά στοιχεία σταθερής αξίας. Όλο και περισσότερο, η ιδέα των εταιρειών τεχνολογίας ως λιτών επιχειρηματικών μοντέλων που ακολουθούν στα βήματα της Nike και άλλων εταιρειών εξωτερικής ανάθεσης, γίνεται παρωχημένη. 
Μια δεύτερη θεμελιώδης αλλαγή είναι η διαφοροποίηση των πηγών εσόδων και η αποκέντρωση του ρόλου των δεδομένων και της διαφήμισης. Στο πρώτο τρίμηνο του 2021, το 97,2% των συνολικών εσόδων του Facebook δημιουργήθηκε μέσω της διαφήμισης. Το metaverse παρέχει μια ευρύτερη γκάμα ροών εσόδων, από τον εξοπλισμό στον οποίο λειτουργεί μέχρι τα παιχνίδια, τις υπηρεσίες και το περιεχόμενο εντός του. Η Meta μπορεί να ξεκινήσει να προσφέρει περιεχόμενο που βασίζεται σε συνδρομές· μπορεί να πουλήσει ψηφιακή περιουσία κι εμπειρίες· και μπορεί να χρεώνει άλλες εταιρείες για πρόσβαση στον κόσμο της. Η διοχέτευση δεδομένων προς διαφήμιση θα συνεχίσει να υπάρχει, αλλά θα είναι τμήμα ενός μεγαλύτερου χαρτοφυλακίου περιουσιακών στοιχείων.
Οι εταιρείες που πρόσφεραν μία και μοναδική υπηρεσία, θα είναι τώρα πιο πιθανό να επεκταθούν στην προσφορά ενός φάσματος υπηρεσιών σε έναν συνδεδεμένο κόσμο. Το πώς θα κατανεμηθεί το metaverse μεταξύ των ανταγωνιστικών εταιρειών τεχνολογίας μένει να φανεί. Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς πως η Meta θα είναι πρόθυμη να αφήσει τους ανταγωνιστές της να στήσουν μαγαζάκι στο δικό της κομμάτι μετασύμπαντος ή να ανταγωνιστεί μαζί τους επί ίσοις όροις.
Οι μεγάλες επενδύσεις στην τεχνολογία VR & AR θα δημιουργήσουν επίσης μία μεγαλύτερη ανάγκη για επισφαλείς και κακοπληρωμένους «μικρο-εργάτες» για την εκπαίδευση αλγορίθμων. Η μηχανή του metaverse θα είναι ο απτός και πολύ αληθινός κόσμος της εκμεταλλευτικής εργασίας — κυρίως εργαζομένων στον Παγκόσμιο Νότο. Όπως υποστήριξε πρόσφατα ο Φιλ Τζόουνς στο «Εργασία Χωρίς τον Εργάτη», το «κρυμμένο σπίτι του αυτοματισμού» είναι στην πραγματικότητα «ένα παγκόσμια διασκορπισμένο σύμπλεγμα προσφύγων, κατοίκων παραγκουπόλεων, και θυμάτων κατοχής, αναγκασμένων μέσω της εξαθλίωσης, ή αλλιώς του νόμου, να τροφοδοτούν τη μηχανική μάθηση εταιρειών όπως η Google, η Facebook και η Amazon».

Εταιρική Υπερβολή
Θα χτιστεί το metaverse με υπευθυνότητα; Φυσικά όχι. Αντίθετα, θα χτιστεί με οποιονδήποτε τρόπο φαντάζει πιο προσοδοφόρος στη Meta. Όποια προβλήματα προκύψουν θα αντιμετωπιστούν ως ζητήματα Δημοσίων Σχέσεων, καθώς η εταιρεία θα βγάζει χρήματα σε ρυθμό ρεκόρ. Ποιος νοιάζεται για τις χειραψίες των πολιτικών όταν έχεις στην ιδιοκτησία σου όχι μόνο τις ψηφιακές υποδομές αυτού του κόσμου αλλά ολόκληρο το μετασύμπαν;
Το «metaverse» του Ζούκερμπεργκ είναι ένας κόσμος στον οποίο οι χρήστες κινούνται ανεπαίσθητα από το ένα εταιρικό περιβάλλον στο άλλο. Ο ιδρυτής του Facebook έχει διαβεβαιώσει το κοινό πως το τελευταίο του καλαμπούρι θα χτιστεί υπεύθυνα και σε συνεργασία με άλλους. Όμως υπό τη χιονοστιβάδα αποδείξεων για αδικήματα που αποκαλύφθηκε από τη Φράνσις Χάουγκεν, είναι δύσκολο να πιστέψει κανείς πως ακόμα και οι πιο κοντινοί σύμμαχοι του Ζούκερμπεργκ εμπιστεύονται αυτό το αφήγημα.

Πηγή: James Muldoon - Jacobin

μέσω koutipandoras.gr

Η αρετή των εγχώριων ελίτ: Προσαρμοστικότητα

Από Σύνταξη

Αν στο μεδούλι ήσουν οπαδός ενός κοινωνικού δαρβινισμού (ακόμα κι αν δικαιολογούσες την απαγόρευση της θεωρίας της εξέλιξης του Δαρβίνου, όπως γίνεται σε ορισμένες πολιτείες των ΗΠΑ), δεν θα είχες κανένα πρόβλημα να διακηρύττεις ότι η «προσαρμοστικότητα» είναι το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό για την επιβίωση και μη εξαφάνιση ενός είδους. Αυτό, μεταφερμένο στο κοινωνικό πεδίο, δικαιολογεί τον ανταγωνισμό, τον πόλεμο καθενός εναντίον όλων, και ούτω καθεξής.
Πρόσφατα λοιπόν ο κ. Μητσοτάκης, μιλώντας στο «Φόρουμ Ελλάδα 2040», ανέφερε επί λέξει: «Αποδίδω πολύ μεγάλη σημασία στην αρετή της προσαρμοστικότητας. Όσο και εάν πασχίζουμε να προβλέψουμε το μέλλον, η διαχείριση του απρόοπτου θα είναι το στοίχημα της εποχής μας». Η αναφορά στην «προσαρμοστικότητα» γίνεται συχνά από τον κ. Μητσοτάκη, αλλά τώρα την παρουσίασε ως «αρετή», και μάλιστα τέτοια που «θα αποτελέσει και τη διαχωριστική γραμμή ανάμεσα στα κράτη που θα προοδεύσουν και σε αυτά που θα μείνουν πίσω».
Στην ουσία ο κ. Μητσοτάκης ομιλεί για μια ιδιότητα, ένα χάρισμα των ελληνικών ελίτ να προσαρμόζονται στο περιβάλλον που δημιουργείται κάθε φορά, να εξυπηρετούν όσο περισσότερο μπορούν τις εξαρτήσεις που διαμεσολαβούν, να «επιπλέουν» οι όμιλοι και οι οίκοι της άρχουσας τάξεις, να διαπλέκονται σε υπεργολαβικούς ρόλους με πολυεθνικούς γίγαντες, να επιβάλλουν τις επιλογές τους με το καλό ή με άγρια καταστολή στο εσωτερικό. Να προσαρμόζουν την οικονομία, το πολίτευμα, το καθεστώς, την όποια δημοκρατία, την κυριαρχία της χώρας, στις ανάγκες που προκύπτουν σε μεγάλες στροφές, χωρίς να ενδιαφέρονται στα σοβαρά τι επιπτώσεις θα έχουν στο εγγύς μέλλον οι επιλογές της «προσαρμοστικότητας».
Προσαρμοστικότητα του μεταπρατικού μοντέλου στις σύγχρονες πραγματικότητες, διαιώνιση ή και αναβάθμιση των βαθμών εξάρτησης και ξεπουλήματος της χώρας, εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων και ό,τι άλλο απαιτηθεί – φθάνει να μην «μείνουμε πίσω», να μην «χάσουμε το τρένο». Τώρα λοιπόν είναι η ώρα που πρέπει όλα να «πρασινίσουν» και να «ψηφιοποιηθούν». Η Ελλάδα (και ο τόνος πάει στις ελίτ της) πρέπει να κολυμπήσει στις θάλασσες της «πράσινης μετάβασης» και της «ψηφιακής οικονομίας», και σ’ αυτό το περιβάλλον να επιβεβαιώσουν οι ντόπιες ελίτ έναν ρόλο στο νέο παγκόσμιο τοπίο.
Συνέδρια, φόρουμ, ταξίδια, επισκέψεις, λόγοι, ομιλίες, σεμινάρια, άρθρα, εγκαίνια κ.λπ., όλα έχουν προσανατολιστεί σε αυτή τη νέα «Μεγάλη Ιδέα» της συμμετοχής της Ελλάδας στη «μετάβαση» που συντελείται. Ή προσαρμοζόμαστε ή χανόμαστε.
Πρακτικά αυτά σημαίνουν πως όλα τα συγκριτικά πλεονεκτήματα της χώρας βγαίνουν στο σφυρί, δεν εντάσσονται καθόλου σε μια στρατηγική διεξόδου και άλλης πορείας της χώρας. Το αποτέλεσμα θα είναι, όπως συνήθως γίνεται, να στριμωχθούν ακόμα περισσότερο τα φτωχά και μεσαία στρώματα του πληθυσμού, δηλαδή η πλειοψηφία των πολιτών, για να «προσαρμοστούν» οι ελίτ στο νέο περιβάλλον. Κι ας γίνει πλιάτσικο στη χώρα, φτάνει να κερδίζουν οι όμιλοι, να πλουτίζουν οι CEO, να «πρασινίσει» η Ελλάδα.
Η προσαρμοστικότητα αφορά όλους τους τομείς και ό,τι μας ζητηθεί από τους boss των Βρυξελλών και της Ουάσιγκτον, βασικά. Οικονομία, ενέργεια, πανδημία, άμυνα, προσφυγικό, συμμετοχή σε όλες τις εκστρατείες, παραχωρήσεις και εκχωρήσεις κυριαρχίας. Το μοντέλο που επιβάλλεται μπορεί να τιναχθεί στον αέρα στις επόμενες φούσκες που σίγουρα θα σκάσουν, και ήδη η Ελλάδα είναι υποθηκευμένη για 99 χρόνια, έχει χρέος που τρέχει με 200% (όταν μπήκαμε στα μνημόνια ήταν 125%), και αμφισβητείται ανοικτά η κυριαρχία της από την Τουρκία.
Απέναντι σε αυτήν την «προσαρμοστικότητα» και στους βασικούς της αρμούς, δεν υπάρχει ουσιαστικός αντίλογος. Δεν υπάρχει μια ποιοτικά διαφορετική πολιτική πρόταση, σύγχρονη και πειστική. Αυτό είναι το πραγματικό ζητούμενο, κι όχι απλά η καταγγελία του «ακροδεξιού» Μητσοτάκη και το σαλιάρισμα με κεντροαριστερές ξαναζεσταμένες σούπες…

edromos.gr

Και πλέον χάνουμε το μέτρημα

Το κοντέρ δείχνει τον αριθμό 13, γνωστός γρουσούζικος αριθμός - και όχι άδικα. Αυτή είναι η 13η γυναικοκτονία στη χώρα μας από την αρχή της χρονιάς. Στις πόσες θα καταλάβουμε ότι περνάμε μια κοινωνική κρίση;

γράφει η Εύα Κανδύλη

Το πρωί της Παρασκευής, στην Ιεράπετρα Λασιθίου, εκτυλίχθηκε ένα άγριο έγκλημα με θύμα μια 48χρονη γυναίκα, μητέρα τεσσάρων παιδιών και θύτη τον πρώην σύζυγό της. Τη μαχαίρωσε μέχρι θανάτου και μετά απείλησε ότι θα αυτοκτονήσει. 
Ο λόγος; «Είχαμε προηγούμενα», όπως είπε αργότερα. Εξάλλου είχε προαναγγείλει καιρό τώρα τα σχέδιά του, όμως κανείς δεν έδωσε σημασία.
Το σενάριο πλέον γνωστό, το μοτίβο ίδιο. Η λίστα με τα ονόματα δολοφονημένων γυναικών μεγαλώνει και αρχίζουμε να χάνουμε το μέτρημα. 
Οι γυναικοκτονίες δεν είναι άλλη μια «οικογενειακή τραγωδία» ή κάποιο «έγκλημα πάθους».
Ο έρωτας δεν σκοτώνει. Είναι ακόμη μια μορφή - ακραίας - σεξιστικής και έμφυλης βίας, που έχει σκοπό να μας υποβάλει στον απόλυτο έλεγχο της ανδρικής εξουσίας. 
Είναι η αρχέγονη πεποίθηση ότι η γυναίκα είναι κτήμα του "ισχυρού" ανδρός και μπορεί να κάνει ό,τι θέλει σε αυτήν, ακόμη και να της αφαιρέσει την ίδια τη ζωή. 
Ακόμα μια δολοφονημένη γυναίκα και μερικοί δειλιάζουν να την αποκαλέσουν με το όνομά της: Γυναικοκτονία.
Είναι λες και αν αποδεχθούν τον όρο, θα απειληθεί ο ανδρισμός τους. Μια δολοφονία με βάση το φύλο, βαθιά συνδεδεμένη με τις πατριαρχικές αντιλήψεις της κοινωνίας που ζούμε.
Μας δολοφονούν όταν φεύγουμε. Μας δολοφονούν όταν αντιμιλάμε. Μας δολοφονούν όταν κοιμόμαστε. Δεν είναι η «κακιά η στιγμή», δεν τους «τύφλωσε το πάθος», ούτε είναι ψυχασθενείς. Είναι δολοφόνοι. Άνδρες που σκοτώνουν γυναίκες, επειδή είναι γυναίκες.
Καρολάιν, Δάφνη, Γαρυφαλλιά, Ελένη. Ονόματα που μας προκαλούν ανατριχίλα και παραμένουν στη μνήμη μας, να μας υπενθυμίζουν ότι από καθαρή τύχη δεν είμαστε στη θέση τους. 
Πρέπει να σταματήσει αυτός ο φαύλος κύκλος. Πρέπει η λίστα να σταματήσει να μεγαλώνει. Να μην είναι καμία μόνη και να ακουγέται πάντα η φοβισμένη φωνή της.
Πρέπει να μην κρυβόμαστε πίσω από το δάχτυλό μας και να αναλάβουμε ως κοινωνία την ευθύνη, σταματώντας την "ανατροφή" και άλλων γυναικοκτόνων.

www.2020mag.gr

Η Βουβή Επέτειος. Γιορτή και Λαός

Το παρακάτω άρθρο του Κώστα Βάρναλη δημοσιεύτηκε στις 27 Οκτώβρη του 1947 στο Ρίζο της Δευτέρας, 7 χρόνια μετά το ΟΧΙ, 3 χρόνια μετά την απελευθέρωση. Το ΚΚΕ και η Εαμική Αντίσταση αντιμετωπίζουν την βαθιά τρομοκρατία του κράτους και του παρακράτους που με αιχμή του δόρατος τους πρώην συνεργάτες των κατακτητών, τους ταγματασφαλίτες και τους γερμανοτσολιάδες, βάλθηκε να εξοντώσει τους πρωτεργάτες της αντιστασιακής εποποιίας του ελληνικού λαού. Εξαιτίας της πολιτικής και ιδεολογικής συγγένειας του καθεστώτος Μεταξά με τον ναζισμό και τον φασισμό, αλλά και του μοναρχοφασιστικού χαρακτήρα του καθεστώτος που εγκαθιδρύουν Άγγλοι και Αμερικάνοι μετά τον Δεκέμβρη του 44, η επέτειος του ΟΧΙ γιορτάζεται “βουβά”.

Του Κώστα Βάρναλη

Η 28 του Οκτώβρη είναι μια μεγάλη μέρα για τον ελληνικό λαό-και μέρα ντροπής για τους προδότες του. Κι όμως ετούτοι γιορτάζουνε το «αλβανικό έπος». Και πάλι χωρίς το λαό. Και πάλι με φράχτη γύρω τους τα όπλα για να τους φυλάνε, όταν πηγαίνουν στην τελετή-να φυλάνε από το λαό τους εχθρούς του λαού. Το τι νόημα δίνουν στο αλβανικό έπος οι φυγάδες του έπους φαίνεται από το νόημα που δίνουν σε κάτι ανάλογες και παράλληλες ορολογικές απάτες, όπως π.χ. «απελευθέρωση», «ανεξαρτησία», «δημοκρατία», «αμερικάνικη βοήθεια», «πνευματική ελευθερία» κ.λπ. Το ιστορικό περιεχόμενο των λέξεων είναι διαμετρικά αντίθετο με την ετυμολογική τους σημασία.
Αλλά το νόημα που έδινε η 4η Αυγούστου στο «αλβανικό έπος», μας το εξήγησε τότε με τρόπο επίσημο ο τότε διευθυντής της Ασφάλειας κ. Παξινός. Ενώ δηλαδή ο ελληνικός λαός γυμνός και άοπλος, εγκαταλελειμμένος από τους αρχηγούς του χτύπαγε στο μέτωπο και μπροστά του και πίσω του τους εχθρούς της ελευθερίας του, τους φασίστες, οι «αρχηγοί» του ελληνικού φασισμού ετοιμάζανε στην πρωτεύουσα την παράδοση του λαού-γιατί η συνθηκολόγηση του μετώπου δεν ήταν παράδοση του στρατού μονάχα (των 200 χιλιάδων ανδρών) αλλά ολάκερου του ελληνικού λαού (των 7 εκατομμυρίων).
Ο μοναρχοφασισμός που είπε το μαύρο του «όχι» μονάχα για τον τύπο, κοίταξε από την πρώτη στιγμή πως θα έσωζε όχι την πατρίδα, παρά το καθεστώς του. Πως θα περνούσε τον ελληνικό λαό από τα δικά του χέρια στα ξένα χέρια, χωρίς ο μεσίτης να χάσει ούτε την ηγεσία του λαού ούτε τα κέρδη του απ’ αυτόν. Η συνθηκολόγηση του μετώπου δεν ήταν πράξη ανωτέρας βίας, παρά θεληματική συμμαχία με τον εχθρό εναντίον του λαού. Και κανένας από τους μεταδεκεμβριανούς κυβερνήτες δεν αμφιβάλλει πως στη σημερινή επέτειο δεν γιορτάζεται το «αλβανικό έπος», παρά η συνθηκολόγηση και η συνεργασία με τον εχθρό. Αν τότε ο ελληνικός λαός νικούσε ως το τέλος τους εχθρούς κι έσωζε την ελευθερία του, οι τωρινοί συνεχιστές της 4ης Αυγούστου τη σημερινή επέτειο θα την είχανε ημέρα «εθνικού πένθους».
Λοιπόν τότε κι εμείς οι αριστεροί δημοσιογράφοι πήραμε στα σοβαρά όπως κι ο λαός τον πόλεμο κατά των «βάρβαρων επιδρομέων». Και γράφαμε πύρινα άρθρα εναντίον τους, εναντίον του φασισμού. Μα το είπαμε: ο δικός μας ο φασισμός, τέκνο και ομοίωμα του γερμανικού και του ιταλικού, δεν του καλάρεσε να βρίζουμε το «σύστημα». Κι ένα βράδυ (χειμώνας ήτανε) μας μαζέψανε στη Γενική Ασφάλεια τους ξεροκέφαλους αριστερούς, που χαλούσαμε τη «δουλειά». Ήτανε (όσο θυμάμαι) ο Καρβούνης, ο Κορδάτος, ο Κορνάρος, ο Πανσέληνος, ο Μέξης, ο Σπ. Θεοδωρόπουλος. Και ξαφνικά για λίγες ώρες μονάχα, μας φέρανε ωραίον, κομψόν και γόητα, με ύφος υπεράνω όλων μας, τον κ. Καραγάτση. Μα ως το βράδυ τον αφήσανε.
Το άλλο βράδυ μας ξαναπήγανε στην διεύθυνση της Γενικής Ασφάλειας όπου μας παρουσιάσανε στον κ. Παξινό. Εκεί πήραμε το πρώτο «βάπτισμά» μας στο νόημα του «αλβανικού έπους». Ο κ. Διευθυντής κοφτά και μελετημένα, μας είπε να μην κάνουμε τον έξυπνο στα άρθρα μας βρίζοντας το φασισμό (έτσι βρίζαμε έμμεσα και τη 4η Αυγούστου και σ’ αυτό δεν είχε άδικο ο κ. Διευθυντής) και πως δεν φταίει καθόλου ο φασισμός για τον πόλεμο.
Μ’ άλλα λόγια εννοούσε πως έφταιγε ο ιταλικός λαός που μας μισούσε ή που είχε κατακτητικές βλέψεις, λες κι οι λαοί αισθάνονται ή ενεργούνε μοναχοί τους κι είναι υπεύθυνοι αυτοί για ό,τι αγαπούνε, για ό,τι μισούνε και για ό,τι κάνουνε-όπως τα ομαδικά εγκλήματα εναντίον των αμάχων.
Κι αφού μας ενουθέτησε και μας έκανε προσεκτικούς για το μέλλον, μας άφησε ελεύθερους, δηλαδή μας εδέσμευσε τη σκέψη και τη γλώσσα. Έπρεπε δηλαδή κι εμείς να βοηθήσουμε το ξένο φασισμό να κατέβει και να θρονιαστεί άνετα στην Ελλάδα δίπλα στο ντόπιο.
Κάτι ανάλογο μου είπε μια μέρα κι ο διευθυντής της εφημερίδας που εργαζόμουνα τότε. Έγραφα μια ιστορία επί δυόμιση μήνες της διαφθοράς και απανθρωπιάς των πολιτικών παθών της Ρώμης από το Σύλλα και πέρα. Η περίσταση και η πεποίθησή μου με κάνανε να χρωματίζω κάπως ζωηρότερα τα πρόσωπα και τα πράγματα και να τα χαρακτηρίζω με τον ίδιο τρόπο κυρίως την αρπακτικότητα και τη φιλοχρηματία των ισχυρών της «αιώνιας πόλεως»: Σύλλα, Κράσου, Οκταβίου, Κικέρωνα, Σενέκα κ.λπ.
Ο διευθυντής μου λοιπόν με κάλεσε και μου λέγει: «Είπαμε να βρίζεις τους Ρωμαίους, μα όχι και τους πλουτοκράτες. Δυστυχώς ή ευτυχώς οι περισσότεροι αναγνώστες μας (της Κηφισιάς) είναι πλουτοκράτες! -Μα εγώ βρίζω, του απάντησα γελώντας, τους τότε Ρωμαίους πλουτοκράτες, όχι τους τώρα Έλληνες πλουτοκράτες. Εκείνοι ήταν τέρατα, οι δικοί μας είναι εντάξει! Πατριώτες μεγάλοι και καλοί Χριστιανοί!
Με άλλα λόγια οι δύο διευθυντές, της Ασφάλειας και της αστικής εφημερίδας, θέλανε, ο πρώτος να μη βρίζουμε τους εξωτερικούς εχθρούς και ο δεύτερος τους εσωτερικούς. Ας χάνεται η πατρίδα αλλά όχι το σύστημα! Θέλετε τώρα άλλη εξήγηση το τι σημαίνει για αυτούς ο όρος «αλβανικό έπος»; Όταν οι εχθροί του λαού λοιπόν ξηγιούνται με τόση ειλικρίνεια, τότε γιατί ο λαός να μην έχει κι αυτός το δικαίωμα να τους τα λέει από την καλή; Θα πείτε δεν τον αφήνουν! Θα τον αφήσουν! Κι αν τώρα τιμά ο λαός ανεπίσημα αυτή την επέτειο, θα έρθει η μέρα σύντομα, που θα τη γιορτάσει επίσημα κι όπως της αξίζει

Πηγή: antapocrisis.gr

Οι ναζί μισούσαν την τζαζ

 

Kόσμος

Είναι γνωστό ότι οι Ναζί μισούν... Όπως ήταν φυσικό, το μίσος στρεφόταν και κατά της μουσικής (εκτός των εμβατηρίων και των ελαφρών, ακίνδυνων σουξέ), πόσον μάλλον κατά της jazz που, σύμφωνα με τη γενικότερη ιδεολογία και τις απόψεις τόσο της ναζιστικής ηγεσίας όσο και των κατά τόπους γκαουλάιτερ (κυβερνήτες), ήταν υποδεέστερη, ήταν η μουσική των "νέγρων υπανθρώπων".
Είναι γνωστό ότι οι Ναζί μισούν... Μισούσαν τότε, μισούν τώρα και θα μισούν για πάντα. Το μίσος τους δεν απευθυνόταν μόνο προς τους ανθρώπους σαν φυσικές παρουσίες, αλλά και στα καλλιτεχνικά δημιουργήματά τους, εφόσον δεν συμφωνούσαν με τις επιταγές της "ανώτερης" Άριας φυλής. Όπως ήταν φυσικό, το μίσος στρεφόταν και κατά της μουσικής (εκτός των εμβατηρίων και των ελαφρών, ακίνδυνων σουξέ), πόσον μάλλον κατά της jazz που, σύμφωνα με τη γενικότερη ιδεολογία και τις απόψεις τόσο της ναζιστικής ηγεσίας όσο και των κατά τόπους γκαουλάιτερ (κυβερνήτες), ήταν υποδεέστερη, ήταν η μουσική των "νέγρων υπανθρώπων". Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι δέκα κανόνες που είχε συντάξει ο ναζί γκαουλάιτερ του Προτεκτοράτου της Βοημίας και της Μοραβίας και που σύμφωνα με τον συντάκτη του ιστορικού αμερικανικού περιοδικού The Atlantic (ιδρ. το 1857 και εξακολουθεί να εκδίδεται μέχρι σήμερα) JJ Gould "αποτελεί το μοναδικό αξιοσημείωτο παράδειγμα ύβρεως του ολοκληρωτισμού εναντίον της jazz".
(μετάφραση: Πάνος Τομαράς)

Oι "κανονισμοί" των ναζί

01. Τα κομμάτια σε ρυθμό φόξτροτ (ή σουίνγκ, όπως λέγονται) δεν πρέπει να ξεπερνούν το 20% του ρεπερτορίου στις ορχήστρες ελαφριάς και χορευτικής μουσικής.
02. Σ’ αυτό το αποκαλούμενο τζαζ ρεπερτόριο πρέπει να προτιμώνται συνθέσεις σε ματζόρε κλίμακες και με στίχους που εκφράζουν χαρά για τη ζωή, όχι με καταθλιπτικούς, εβραϊκούς στίχους.
03. Όσον αφορά το τέμπο, πρέπει να προτιμώνται ζωηρές συνθέσεις, όχι αργές (τα αποκαλούμενα μπλουζ). Ωστόσο, ο ρυθμός δεν πρέπει να ξεπερνάει έναν συγκεκριμένο βαθμό αλέγκρο, όπως αρμόζει στην αίσθηση πειθαρχίας και μέτρου της Άριας φυλής. Σε καμία περίπτωση δεν θα είναι ανεκτές νεγροειδείς υπερβολές στο τέμπο (η αποκαλούμενη χοτ τζαζ) ή στα σόλο (τα αποκαλούμενα μπρέικ).
04. Στις αποκαλούμενες τζαζ συνθέσεις, η συγκοπή στον ρυθμό δεν πρέπει να ξεπερνά το 10%. Το υπόλοιπο ποσοστό θα πρέπει να περιλαμβάνει φυσικό λεγκάτο, χωρίς υστερικές ρυθμικές αναφορές που παραπέμπουν στη μουσική των βάρβαρων φυλών και ξυπνούν σκοτεινά ένστικτα, ξένα προς τον γερμανικό λαό (τα αποκαλούμενα ριφ).
05. Απαγορεύεται αυστηρά η χρήση οργάνων που είναι ξένα προς το γερμανικό πνεύμα (τα αποκαλούμενα κουδούνα, φλεξ-α-τόουν, σκουπάκια κλπ), καθώς και όλες οι σουρντίνες που μετατρέπουν τον ευγενή ήχο των χάλκινων πνευστών οργάνων σε εβραιομασονικό ουρλιαχτό (το αποκαλούμενο γουα-γουα κλπ).
06. Απαγορεύονται τα αποκαλούμενα γεμίσματα στα ντραμς που ξεπερνούν το μισό μέτρο σε ρυθμό τεσσάρων τετάρτων (εκτός αν πρόκειται για στυλιζαρισμένα στρατιωτικά εμβατήρια).
07. Το κοντραμπάσο πρέπει να παίζεται αποκλειστικά με δοξάρι στις αποκαλούμενες τζαζ συνθέσεις. Απαγορεύεται το «τσίμπημα» των χορδών γιατί μπορεί να φθείρει το όργανο και γιατί είναι επιζήμιο για τη μουσικότητα της Άριας φυλής. Αν ένα πιτσικάτο εφέ κρίνεται απολύτως επιθυμητό για τον χαρακτήρα της σύνθεσης, θα πρέπει να δοθεί η μέγιστη προσοχή έτσι ώστε να μην χτυπήσει η χορδή στο σιγαστήρα, πράγμα το οποίο απαγορεύεται στο εξής.
08. Απαγορεύεται να σηκώνεται κάποιος όρθιος με προκλητικό τρόπο κατά τη διάρκεια ενός σόλο.
09. Επίσης, απαγορεύεται οι μουσικοί να κάνουν φωνητικούς αυτοσχεδιασμούς (το αποκαλούμενο σκατ).
10. Συστήνεται σε όλες τις ορχήστρες ελαφριάς και χορευτικής μουσικής να περιορίσουν τη χρήση των σαξοφώνων όλων των κλειδιών και να τα αντικαταστήσουν με βιολοντσέλα, βιόλες ή πιθανώς με κάποιο κατάλληλο παραδοσιακό όργανο.

Τα παιδιά του Swing
Οι Swingjugend (Τα Παιδιά του Swing), ένα όνομα σε αντιδιαστολή του ονόματος της Χιτλερικής Νεολαίας-Hitlerjugend) ήταν ομάδες Γερμανών νέων (γνωστών και ως Edelweisspiraten), συνήθως ηλικίας 14-18 ετών, που λάτρευαν την αμερικανική μουσική και κουλτούρα και, ασφαλώς, την jazz και το swing. Στη διάρκεια της δεκαετίας του '30 και σε πείσμα των χιτλερικών, έπαιζαν σε ιδιωτικές λέσχες, σε νοικιασμένες αίθουσες και σε κλαμπ κυρίως στο Αμβούργο και το Βερολίνο, αλλά και σε όλες τις μεγάλες πόλεις του Τρίτου Ράιχ. Πέρα από την αγάπη τους για τη μουσική, δεν είχαν συγκεκριμένες πολιτικές απόψεις πέρα από την απέχθειά τους απέναντι στο ναζιστικό καθεστώς και την ρατσιστική ιδεολογία του. Ντύνονταν σύμφωνα με την "αγγλική μόδα" της εποχής και αποτελούσαν πρόκληση για την πλειοψηφία των Γερμανόπαιδων που έσπευδαν να καταταγούν στη Χιτλερική Νεολαία. Τον Αύγουστο του 1941 οι ναζί εξαπέλυσαν προγκρόμ εναντίον τους συλλαμβάνοντας περισσότερα από 300 παιδιά. Αφού τα κούρεψαν τα έστειλαν στο σχολείο υπό στενή παρακολούθηση, ενώ οι θεωρούμενοι ως ηγέτες φυλακίστηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Συνεπεία τούτου, μεγάλο μέρος των Swingjugend ανέλαβαν πολιτική αντιφασιστική δράση, διανέμοντας αντικαθεστωτικά προπαγανδιστικά φυλλάδια. Στις 2 Ιανουαρίου 1942 ο αρχηγός των SS Χάινριχ Χίμλερ ζήτησε από τον Ράινχαρντ Χάινριχ την καταστολή των ηγετών του "κινήματος", συνιστώντας τον εγκλεισμό σε στρατόπεδα συγκέντρωσης με ξυλοδαρμούς και καταναγκαστική εργασία. Ακολούθησαν επιδρομές σε παράνομα κλαμπ και ιδιωτικές λέσχες και οι συλληφθέντες στάλθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, όπου πολλοί έχασαν τη ζωή τους.

* Πάνος Τομαράς: O Πάνος Τομαράς είναι μουσικός και μεταφραστής. Ως μπασίστας σήμερα κατοικοεδρεύει στους Swing Shoes, στους Happy Dog Project, στους. Οι Χτισμένες των Θεμελίων και στους Βabi Bone, ενώ στο παρελθόν συμμετείχε στα θρυλικά πλέον συγκροτήματα των Honeydive, των Engine V και των Earthbound.
**Πηγή: Merlin's Music Box

Πηγή:artinews.gr

Eurostat: Η φτώχεια απειλεί το 31,5% των παιδιών στην Ελλάδα

Στην Ελλάδα που το πρώτο εξάμηνο του 2021, 147 εισηγμένες εταιρείες είχαν καθαρή κερδοφορία, ύψους 1,639 δισ. ευρώ (χωρίς να περιλαμβάνονται οι 5 συστημικές τράπεζες)!  Στην Ελλάδα που η κυβέρνηση Μητσοτάκη δίνει σχεδόν 10 δισ. ευρώ μόνο στα γαλλικά μονοπώλια για μαχητικά αεροσκάφη και φρεγάτες. Στην Ελλάδα που οι μεγάλες αλυσίδες σούπερ μάρκετ  είχαν τζίρο 11,3 δισ. ευρώ το 2020! 

Σε αυτή την Ελλάδα με τον κίνδυνο της φτώχειας ή του κοινωνικού αποκλεισμού βρίσκεται αντιμέτωπο το 31,5% των παιδιών (κάτω των 18 ετών) στην Ελλάδα, έναντι ποσοστού 24,2% που είναι ο μέσος όρος στην ΕΕ, σύμφωνα με στοιχεία της Eurostat για το 2020 που δόθηκαν σήμερα στη δημοσιότητα.

Η Ελλάδα καταγράφει ένα από τα υψηλότερα ποσοστά στην ΕΕ όσον αφορά τον κίνδυνο της φτώχειας που διατρέχουν τα παιδιά, μετά τη Ρουμανία (41,5%), τη Βουλγαρία (36,2%), και την Ισπανία (31,8%). Αντίθετα, τα χαμηλότερα ποσοστά στην ΕΕ κατέγραψαν η Σλοβενία (12,1%), η Τσεχία (12,9%), η Δανία (13,5%) και η Φινλανδία (14,5%).

Ειδικότερα, στην ΕΕ το 71,9% του πληθυσμού ηλικίας κάτω των 60 ετών που ζούσε σε νοικοκυριά πολύ χαμηλής έντασης εργασίας με εξαρτώμενα παιδιά διατρέχει τον κίνδυνο της φτώχειας. Επίσης, το 50,5% των παιδιών με γονείς με χαμηλό μορφωτικό επίπεδο διατρέχουν τον κίνδυνο της φτώχειας, έναντι 7,7% των παιδιών με γονείς με υψηλό μορφωτικό επίπεδο.

Σύμφωνα με την Eurostat, με τον κίνδυνο της φτώχειας απειλείται στην ΕΕ το 42,1% των μονογονεακών νοικοκυριών, το 29,6% των νοικοκυριών με τρία ή περισσότερα παιδιά και το 32,9% των παιδιών με τουλάχιστον ένα γονέα με μεταναστευτικό υπόβαθρο.

imerodromos.gr

Γιατί κάποιοι δεν «κολλάνε» με τίποτα κορονοϊό; - Διεθνής μελέτη με επικεφαλής Έλληνα επιστήμονα

Το γενετικό μυστικό των «άτρωτων» που δεν αρρωσταίνουν ποτέ από Covid-19.

NewsRoom

Μια διεθνής ομάδα ερευνητών, με επικεφαλής έναν Έλληνα επιστήμονα, θέλει να ρίξουν φως στο γιατί μερικοί άνθρωποι πιθανώς έχουν εκ φύσεως γενετική αντίσταση στον κορονοϊό, με αποτέλεσμα να μην αρρωσταίνουν από τη νόσο Covid-19, ούτε να την μεταδίδουν σε άλλους. Ελπίζουν, έτσι, ότι θα βρουν νέα φάρμακα και θεραπείες.
Η πανδημία έχει αναδείξει ορισμένα παράδοξα, όπως π.χ. περιπτώσεις που ένας μοναδικός άνθρωπος σε μια οικογένεια δεν μολύνεται από τον κορονοϊό, όταν όλοι οι άλλοι γύρω του αρρωσταίνουν ή οι άνθρωποι που δεν μολύνονται παρόλο που εργάζονται σε περιβάλλον υψηλού κινδύνου. Και βέβαια γιατί ουκ ολίγοι δεν έχουν το παραμικρό σύμπτωμα όταν μολύνονται, ενώ άλλοι - παρόλο που δεν έχουν υποκείμενα νοσήματα - αρρωσταίνουν βαριά ή πεθαίνουν.
Μέχρι στιγμής κανένας δεν ξέρει πραγματικά γιατί υπάρχει τέτοια ποικιλομορφία απέναντι στη λοίμωξη του κορονοϊού. Έως τώρα είχε δοθεί έμφαση στην εύρεση σπάνιων μεταλλάξεων που καθιστούν κάποιους ανθρώπους λιγότερο ευάλωτους σε βαριά Covid-19, αλλά τώρα πλέον η προσοχή στρέφεται στην «ελίτ» όσων πιθανώς έχουν πλήρη φυσική αντίσταση στον κορονοϊό.
Οι ερευνητές, με επικεφαλής τον ανοσολόγο δρ Ευάγγελο Ανδρεαδάκο, ερευνητή του Εργαστηρίου Ανοσοβιολογίας του Κέντρου Κλινικής, Πειραματικής Χειρουργικής & Μεταφραστικής Έρευνας του Ιδρύματος Ιατροβιολογικών Ερευνών της Ακαδημίας Αθηνών, οι οποίοι έκαναν τη σχετική δημοσίευση στο περιοδικό ανοσολογίας «Nature Immunology», ξεκίνησαν μια διεθνή έρευνα με στόχο να ανακαλύψουν συγκεκριμένα γονίδια που προστατεύουν ορισμένους ανθρώπους από την Covid-19.
Αν όντως υπάρχει εκ γενετής αντίσταση στον κορονοϊό σε επίπεδο DNA, πιθανώς την έχουν ελάχιστοι άνθρωποι στη Γη, οπότε ίσως αποδειχθεί δύσκολο να εντοπιστούν οι σχετικοί προστατευτικοί γενετικοί παράγοντες, όπως δήλωσε στο «Nature» η ειδική στην παιδιατρική ανοσολογία Ιζαμπέλ Μέιτς του βελγικού Καθολικού Πανεπιστημίου της Λουβέν, οπότε το ζήτημα είναι να βρεθούν αυτοί οι «τυχεροί» άνθρωποι.
Ο Ε. Ανδρεαδάκος δηλώνει πάντως αισιόδοξος ότι είναι δυνατό να εντοπιστούν. Όπως λέει, «είμαστε σίγουροι ότι θα τους βρούμε. Ακόμη κι ένας να βρεθεί, θα είναι πραγματικά κάτι σημαντικό».
Στο στόχαστρο της έρευνας βρίσκονται κατά προτεραιότητα άνθρωποι που έχουν εκτεθεί για καιρό στον κορονοϊό χωρίς προστασία, π.χ. λόγω της στενής επαφής τους με κάποιον άρρωστο με Covid-19, χωρίς όμως οι ίδιοι να αρρωστήσουν. Ιδιαίτερο επιστημονικό ενδιαφέρον υπάρχει για όσους κοιμούνται στο ίδιο κρεβάτι με έναν άνθρωπο με κορονοϊό, αλλά οι ίδιοι δεν κολλάνε.
Οι ερευνητές από δέκα ερευνητικά κέντρα διαφόρων χωρών (μεταξύ των οποίων η Ελλάδα) έχουν ήδη βρει περίπου 500 υποψήφιους για μελέτη που φαίνεται να πληρούν τα ανωτέρω κριτήρια, ενώ μετά τη δημοσίευση της μελέτης τους άλλοι 600 άνθρωποι - μερικοί από την Ινδία και τη Ρωσία - έχουν εκδηλώσει προθυμία να συμμετάσχουν, κάτι που εξέπληξε τους ερευνητές, στόχος των οποίων είναι να βρουν τουλάχιστον 1.000 άτομα για τη μελέτη τους. Σύμφωνα με τον Ανδρεαδάκο έχει πάντως ήδη αρχίσει η ανάλυση των δεδομένων.
Μια από τις δυσκολίες είναι να βεβαιωθούν οι ερευνητές ότι οι συμμετέχοντες στη μελέτη όντως είχαν εκτεθεί σε συντρόφους ή συγκάτοικους που απέβαλαν γύρω τους μεγάλες δόσεις ενεργού κορονοϊού. Το γεγονός ότι πολλοί άνθρωποι έχουν πια εμβολιαστεί, κάτι που πιθανώς «σκεπάζει» την όποια γενετική αντίσταση του οργανισμού τους, περιορίζει τη δυνατότητα εύρεσης κατάλληλων υποψηφίων.
Όταν βρεθεί επαρκής αριθμός, οι ερευνητές θα συγκρίνουν τα γονιδιώματα των «άτρωτων» με εκείνα των αρρώστων από Covid-19, ελπίζοντας ότι θα βρουν κρίσιμες διαφορές σε κάποια γονίδια. Αν αυτά εντοπιστούν, θα μελετηθούν σε κυτταρικές καλλιέργειες και πειραματόζωα για να επιβεβαιωθεί ότι παρέχουν γενετική αντίσταση.
Μια πιθανή ανακάλυψη θα είναι οι άνθρωποι που δεν έχουν ενεργό υποδοχέα ACE2, τον οποίο χρησιμοποιεί ο ιός SARS-CoV-2 για να εισβάλει στα ανθρώπινα κύτταρα. Άλλοι άνθρωποι μπορεί να έχουν ασυνήθιστα ισχυρή ανοσιακή αντίδραση, ιδίως στα κύτταρα στο εσωτερικό της μύτης τους, εμποδίζοντας έτσι τον κορονοϊό να δημιουργήσει «προγεφύρωμα».
Ο Ανδρεαδάκος θεωρεί πιθανό ότι μερικοί άνθρωποι έχουν μεταλλάξεις σε γονίδια τέτοιες που «φρενάρουν» τον ιό ώστε να μην πολλαπλασιαστεί σε νέα ιικά σωματίδια ή που διασπούν το ιικό RNA μέσα στα κύτταρα.
Ο ερευνητής Α' δρ Ευάγγελος Ανδρεάκος έκανε τη διδακτορική διατριβή του στην ανοσολογία και σχετική μεταδιδακτορική έρευνα στο Imperial College του Λονδίνου. Το 2005 έγινε ερευνητής στο Κέντρο Ανοσολογίας και Μεταμοσχεύσεων του Ιδρύματος Ιατροβιολογικών Ερευνών της Ακαδημίας Αθηνών. Οι μελέτες του επικεντρώνονται στο ρόλο της φυσικής ανοσίας στην εκπαίδευση προσαρμοσμένων ανοσιακών αποκρίσεων στους αεραγωγούς, καθώς και στην ανάπτυξη και επιμονή της φλεγμονής.

koutipandoras.gr

Η κυρία Merkel στην Αθήνα

Επίκαιρη ερώτηση στον Πρωθυπουργό

από Παντελή Οικονόμου

Τελικά την επομένη (και όχι ανήμερα όπως είχε προγραμματιστεί) της εθνικής μας επετείου, η απερχόμενη Καγκελάριος της Ομοσπονδιακής  Δημοκρατίας της Γερμανίας πραγματοποιεί επίσημη επίσκεψη στην Αθήνα. Πράγματι, τα Χριστούγεννα, η κυρία Merkel αποχωρεί, με το κόμμα της να έχει ηττηθεί και να μην συμμετέχει στην επόμενη κυβέρνηση. Το γεγονός αυτό περιορίζει το «ειδικό βάρος» των αξιώσεων που ενδέχεται να εγείρει κατά την επίσκεψή της. Η οποία επίσκεψη, αντιθέτως, προσφέρεται για την αδρή παρουσίαση των ελληνικών θέσεων στα διμερή θέματα που μας απασχολούν, στις συναντήσεις της με τον Πρωθυπουργό Κυριάκο Μητσοτάκη και την Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κατερίνα Σακελλαροπούλου.
Ερωτάται συνεπώς ο Πρωθυπουργός αν θα θέσει δυο ερωτήματα προς την συνομιλήτρια του και αν θα γίνουν από την ελληνική πλευρά δυο απαραίτητες διευκρινίσεις.
Ερώτημα 1ο: Ως γνωστόν, η κυρία Merkel δήλωσε προ ημερών ότι «η πιο δύσκολη στιγμή της θητείας της ήταν όταν ζήτησε τόσα πολλά από τους Έλληνες». Η αλήθεια βέβαια είναι ότι παρά «τα τόσα πολλά που ζήτησε από τους Έλληνες», πήρε και συνεχίζει να παίρνει, ας μην ξεχνάμε, η χώρα μας παραμένει η μόνη στην Ευρωπαϊκή Ένωση και την ζώνη του ΕΥΡΩ που έχει αποστερηθεί την δημοσιονομική της κυριαρχία, η δημόσια περιουσία της παραμένει δεσμευμένη, οι τράπεζές της  ενισχύονται κάθε τρεις και λίγο με κεφάλαια από τους φορολογούμενους της για να μην κλείσουν και το δημόσιο χρέος της κινείται σε απαράδεκτα υψηλά επίπεδα. Τα όσα μας πήρε λοιπόν η κυρία Merkel μόνο σε καλό δεν μας βγήκαν. Και αν, πράγματι, αισθάνεται άσχημα γι’ αυτό, ας εξηγήσει πως βλέπει να επανορθώνεται αυτή η απαράδεκτη αστοχία εις βάρος μας;
Ερώτημα 2ο: Η κυβέρνηση Merkel υπήρξε η πρώτη ομοσπονδιακή γερμανική κυβέρνηση που δήλωσε δια του Υπουργού Οικονομικών της ότι δεν αναγνωρίζει την υποχρέωση εξόφλησης του αναγκαστικού κατοχικού δανείου που είχε επιβάλλει στην Ελλάδα, ούτε καταβολής επανορθώσεων και αποζημιώσεων. Εδώ, η Γερμανία εκδηλώνει μια, απαράδεκτη, άρνηση καταβολής οφειλών της προς εμάς. Σκοπεύουν οι χρεώστες μας να καταβάλλουν άμεσα όσα μας οφείλουν ή προτιμούν να επιλύσουμε την διαφορά μας δικαστικά;

Διευκρίνιση 1η: Προ ετών, ο τότε Πρόεδρος των Η.Π.Α. Barack Obama δήλωσε δημόσια ότι η διάσωση της Ελλάδας για να πετύχει χρειάζονταν περισσότερα ευρωπαϊκά κεφάλαια. Για να εισπράξει την ιταμή απάντηση «Να σας δώσουμε την Ελλάδα, να μας δώσετε την Αϊτή;» από τον τότε Υπουργό Οικονομικών της κυβέρνησης Merkel, κύριο Schäuble. Αλλά και με  πρόσφατες επίσημες δηλώσεις της εκπροσώπου της, εκθειάζεται η Καγκελάριος επειδή δεν αποδέχθηκε εισηγήσεις υπουργών της και «κράτησε την Ελλάδα στο ΕΥΡΩ». Η αλήθεια βέβαια είναι ότι τα λεφτά του ευρωπαϊκού δανείου προς την Ελλάδα τα έβαλε ο ESM και όχι η Γερμανία. Και η σχέση με τον πιστωτή μας είναι σχέση κράτους μέλους της ζώνης του ΕΥΡΩ με ευρωπαϊκό θεσμό και όχι διμερής σύμβαση Ελλάδος-Γερμανίας.

Διευκρίνηση 2η : Αλλά, πριν απ’ όλα, πρέπει να γίνει σαφές στην επισκέπτριά μας ότι ουδέποτε συνομολογήσαμε άγραφο, αορίστου βάσεως και χρόνου και εντελώς ξένο προς τα ευρωπαϊκά θέσμια, μνημόνιο με την Γερμανία το οποίο να προβλέπει:

• να χρησιμοποιηθούν οι ευρωπαϊκοί πόροι ως επιδοτήσεις εξαγωγών προϊόντων της προς την Ελλάδα
• να εκδηλώνουν ενδιαφέρον γερμανικές εταιρίες για δουλειές στην Ελλάδα με βασικό σχήμα «το ελληνικό δημόσιο τη γη, το ΕΣΠΑ, το Ταμείο Ανάκαμψης και η Ευρωπαϊκή Τράπεζα τα λεφτά, εμείς την τεχνογνωσία»
• να αποφασίζουν γερμανικά συμφέροντα σε ποιον θα εκχωρηθούν ελληνικές δημόσιες επιχειρήσεις.

Η αλήθεια είναι ότι η απερχόμενη Καγκελάριος άσκησε πολιτική υπέρ των γερμανικών συμφερόντων, όπως τα καταλαβαίνει η ίδια, εις βάρος των ελληνικών. Και επιμένει στην ορθότητα της πολιτικής αυτής. Η ερώτηση στον Έλληνα Πρωθυπουργό λοιπόν είναι αν, και με την ευκαιρία της εθνικής μας επετείου, απαντήσει «ΟΧΙ» ακόμα και σε υποψία αξίωσης ευθυγράμμισής μας με αυτή την επιζήμια για τα ελληνικά συμφέροντα πολιτική.

poikonomou.gr

Ούτε έπεα ούτε έπη: Ε, και τι να 'κανα;...

Θανάσης Καρτερός

Όταν έγινε 20 χρονώ, τον πήραν στρατιώτη. Ο στρατός, με όλα τα καψώνια της εποχής, του φάνηκε κολέγιο, αφού από τα 10 του βασανιζόταν σε σκληρές δουλειές για το μεροκάματο. Και στο κολέγιο αυτό έμεινε τρία χρόνια, καθώς ήταν ανυπάκουος, δεν μπορούσε να δεχτεί την τυπική... πειθαρχία της στολής και μάζευε «καμπάνες» για ψύλλου πήδημα. Το στρατιωτικό του βιβλιάριο ήταν γεμάτο από φυλακίσεις και αυστηρές φυλακίσεις.
Πριν φορέσει τη στολή είχε πάθει αυτό που περιπαικτικά αποκαλούσε «αριστεροπλευρίτιδα». Με πέντε λόγια από τον δάσκαλο και με το φροντιστήριο της κακοπληρωμένης δουλειάς, έμαθε να μισεί τον Μεταξά, να φυλάγεται από τους μπασκίνες, να διατηρεί μέσα του την ελπίδα ότι κάποια μέρα μια άσπρη μέρα θα διαδεχτεί το μισόφωτο στο οποίο ζούσε. Για μία, ή πιο σωστά για μισή, κουβέντα που του ξέφυγε στο καφενείο έφαγε και το πρώτο του θεσμικό ξύλο.
Ύστερα, μόλις απολύθηκε, πριν προλάβει να φορέσει τα πολιτικά ρούχα που του εξοικονόμησε η υπηρέτρια αδελφή του, ήρθε η 28η του Οκτώβρη και βρέθηκε πάλι με στολή. Αλλά δεν ήταν κολέγιο αυτή τη φορά, ήταν παγωνιά, χιόνι, ψείρες, κρυοπαγήματα, οβίδες, σφαίρες, όι-όι μάνα μου. Παρ' όλα αυτά, πάντα θυμόταν με νοσταλγία εκείνες τις μέρες, την αλληλεγγύη της χλαίνης, τους φρατέλους, τις σοκολάτες τους και την ιαχή «αέρα» με την οποία ρίχνονταν στις μάχες.
Ύστερα ήρθε η παράδοση, χωρίς να έχουν ηττηθεί. Βρέθηκε πεινασμένος και ψειριασμένος, παρέα με άλλους πεινασμένους και ψειριασμένους, να κατηφορίζει από την Αλβανία στην Αθήνα ζητιανεύοντας, ενώ ο αρχιστράτηγός τους ορκιζόταν πρωθυπουργός. Πείνασε στην πρωτεύουσα, δούλεψε σαν σκυλί για ένα κομμάτι ψωμί και μια νύχτα χωρίς φεγγάρι, χωρίς να το πει σε κανέναν, πήρε τα βουνά. Και βρέθηκε αντάρτης στον Παρνασσό.
Ύστερα, όλη του τη ζωή τον κυνηγούσαν. Όταν, ασπρομάλλη πια, τον ρωτούσαν γιατί μετά από τόσο στρατό και πόλεμο αυτός αποφάσισε να ξαναπάρει το όπλο χωρίς κανείς να τον υποχρεώσει, απαντούσε με ερώτηση απορώντας για την ερώτηση: Ε, και τι να 'κανα; Ούτε έπεα ούτε έπη. Μόνο «έ, και τι να 'κανα;». Που περιγράφει καλύτερα από χίλιους πανηγυρικούς τα υλικά που έχτισαν το 1940 και τα μετέπειτα...

avgi.gr

Η Κομαντατούρα

 Στίχοι: Ξενοφώντας Φιλέρης 

Μουσική: Γιώργος Ζαμπέτας 

Ερμηνεία: Βασίλης Λέκκας

Με αφορμή την επέτειο της απελευθέρωσης της Αθήνας από τα γερμανικά στρατεύματα (12 Οκτωβρίου 1944), με μεγάλο δέος καταθέτω την ερμηνεία μου σε αυτό το τραγούδι. Με ένα αυθόρμητο video θέλησα να το πλαισιώσω, αποδίδοντας έναν ελάχιστο φόρο τιμής σε όλους τους ήρωες που χάθηκαν ή βασανίστηκαν στα χρόνια της ναζιστικής κατοχής. Ένα μεγάλο ευχαριστώ στις οικογένειες των δημιουργών που μου παραχώρησαν την άδεια έκδοσης.

Συντελεστές:
Παναγιώτης Στεργίου: μπουζούκι, κιθάρα, μπαγλαμάς
Νίκος Πιτλόγλου: πιάνο, μπάσο
Βασίλης Λέκκας: κιθάρα
Άρτεμις Ματαφιά: φωνητικά
Hχογράφηση, mastering: Νίκος Πιτλόγλου - ARIONMUSIC
Επιμέλεια: Βασίλης Λέκκας

ΥΓ του blog: ....λαοί που ξεχνούν την ιστορία τους δεν έχουν μέλλον.......Σήμερα γιορτάζουμε, όσο κι αν  κάποιοι θέλουν με διάφορα προσχήματα να το ξεχνάμε, το ΟΧΙ  του λαού μας ενάντια στην φασιστική εισβολή.....αυτό θα πρέπει να μεταφέρουμε στα παιδιά και τα εγγόνια μας σαν παρακαταθήκη μνήμης, έστω κι υπόγεια και ψιθυριστά, όπως μεταφέρουν οι άνθρωποι την ιστορία τους όταν οι εξουσίες κι οι αφεντάδες δεν τους αφήνουν να την διατυπώσουν και να την πουν.... σαν κρυφό σχολείο.....

Πάλι βρέχει

Γιώτα Αναγνώστου

 
Είναι αυτές οι βροχερές, οι γκρίζες πόλεις, αυτές που σκωπτικά σε συμβουλεύουν να γεννιέσαι με ομπρέλα. Και πράγματι πολλοί γεννιούνται με ομπρέλα. Μα η ομπρέλα αναποτελεσματική και παλιομοδίτικη είναι πια. Της σπάει ο αέρας τις ακτίνες, όλο και κάποιος θα στην κλέψει, όλο και κάπου θα την ξεχάσεις. Γι’ αυτό όλο και πιο συχνά παρατηρώ πως πια γεννιούνται με αδιάβροχο. Ένα ολόσωμο, ελαστικό, πλαστικό, ανθεκτικό αδιάβροχο –στη θέση που ήταν άλλοτε το δέρμα το ευάλωτο-  από εκείνα που ό,τι και να βρέξει ο ουρανός γλιστράει πάνω τους και δεν τους αγγίζει τίποτα απολύτως. Σαν βρέχει μουσική κανένας δεν ακούει, σαν βρέχει ποίηση ούτε που ακουμπάει. Τίποτα δεν μπορεί να διαπεράσει αυτά τα αδιάβροχα. Νέας νανοτεχνολογίας για 100% εγγυημένη στεγανότητα.
Και συ που δεν γεννήθηκες με τέτοιο μη μου στεναχωριέσαι διόλου. Μπορείς και εσύ πανεύκολα να το αποκτήσεις, πληρώνοντας με τη συνείδησή σου. (συμφέρουσα συναλλαγή, αν το σκεφτείς, από υποτίμηση σε υποτίμηση πηγαίνει η συνείδηση στις συναλλαγματικές ισοτιμίες)
Σαν βρέχει απόγνωση, το πιο ακραίο των καιρών φαινόμενο, σαν βρέχει βία και πείνα και οδύνη, βγες να το δοκιμάσεις το καινούργιο σου αδιάβροχο. Τίποτα δεν σ’ αγγίζει. Σκοτώνουν έναν άνθρωπο, στον δρόμο που περνάς, μπροστά στα μάτια σου, βιάζουν μια κοπέλα μες στο τρένο, στο διπλανό σου κάθισμα και μένεις μονωμένος.
Είναι αυτός ο βροχερός, ο γκρίζος κόσμος.
Ήταν στ’ αλήθεια κάποτε υπέροχος;

ARTI NEWS

'Σαρδελοποίηση'' μαθητών σε 30άρια τμήματα τον καιρό της πανδημίας

Θα μπορούσε να είναι τίτλος για ταινία τρόμου αλλά είναι το -απλό και καταστροφικό- σχέδιο Κεραμέως για συγχωνεύσεις τμημάτων. Με μια ρύθμιση στο «myschool» τα τμήματα μιας τάξης που μπορούν να συμμαζευτούν, χτυπάνε κόκκινο. Ο αρμόδιος τα βλέπει και τηλεφωνεί ή στέλνει e-mail στη σχολική μονάδα. Συγχώνευση... χθες!

Της Μαρίας Κεφαλά

Μόλις σήμερα διαρροές από το υπουργείο Παιδείας κάνουν λόγο για κάποιες λίγες υπαναχωρήσεις. Κυρίως στην περιφέρεια που οι αντιδράσεις της τοπικής κοινωνίας κινητοποίησαν τους κυβερνητικούς βουλευτές, που εκλέγονται σε αυτές.
Κατά τα λοιπά η κυβέρνηση επιμένει και μέσω του Αλέξανδρου Κόπτση, Γενικού Γραμματέα του υπουργείου Παιδείας, μας λέει ότι η συγχώνευση τμημάτων είναι «επιμελημένος εξορθολογισμός που κάποτε έπρεπε να γίνει, ώστε να μην  κατασπαταλάται εκπαιδευτικό προσωπικό».
Προς τα πίσω ολοταχώς
Νομάδες εκπαιδευτικοί, αναστάτωση στα ωρολόγια προγράμματα, σαρδελοποίηση μαθητών εν μέσω πανδημίας και δυσκολία της παράδοσης του μαθήματος
Η εκπαιδευτικός Ε.Λ. με μεταπτυχιακό διδασκαλίας αγγλικής, διδάσκει αγγλικά σε Λύκειο στο κέντρο των Χανίων και με πικρό -καταδεικτικό της όλης κατάστασης στην παιδεία- χιούμορ, μας λύνει όλες τις απορίες.
Τι είναι τα «Κόκκινα Τμήματα»;
«Διαβολικά τμήματα μαθητών που κατασπαταλούν το δημόσιο χρήμα έχοντας κάτω από 28 μαθητές».
Πως ενημερώνεται το Υπουργείο για αυτά;
«Διαβολικό μηχάνημα του υπουργείου, το «myschool», ενημερώνει αυτόματα το σύστημα και μπλοκάρει τις διαδικασίες ακόμα αν φύγει ένας μαθητής».
Πως ενημερώνεται η σχολική μονάδα;
«Ο διευθυντής που χειρίζεται το «myschool», διαπιστώνει ότι έχουν “βαφτεί” τα τμήματα κόκκινα».
Αν διαφωνήσει;
«Συντάσσεται μια αίτηση που επιχειρηματολογεί στην δυσκολία να μειωθούν και να συγχωνευθούν τα τμήματα. Έπειτα αναμένουμε την απόφαση».
Γιατί έχει ξεκινήσει από την περιφέρεια;
«Στόχος είναι ο “εξορθολογισμός” των σχολείων, η μείωση τμημάτων, οδηγεί πιο σύντομα σε κλείσιμο περιφερειακών σχολείων. Έλεος και με τα παιδιά της περιφέρειας, ας γίνουν βοσκοί και αγρότες, τί θέλουν τα σχολεία»;
Προς τι η βιασύνη;
«Λογικά εξοικονομούνται χρήματα που μπορούν να επενδυθούν σε πιο αποδοτικούς τομείς στην χώρα (κανάλια,φρεγάτες,εκκλησία,αστυνομία)».
Έχει νομοθετηθεί αυτή η συνθήκη;
«Υπάρχει εγκύκλιος που ορίζει, σε εξαιρετική περίπτωση, την αύξηση των μαθητών κατά 10% με απόφαση του Διευθυντή Δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης. 25+10%».
Τι επιδιώκει το Υπουργείο με την εφαρμογή της;
«Εξοικονόμηση αναπληρωτών καθηγητών».
Τι σημαίνει πρακτικά για ένα σχολείο;
«Εκτός την σαρδελοποίηση μαθητών εν μέσω πανδημίας και την δυσκολία της παράδοσης του μαθήματος, οι μαθητές θα αλλάξουν τμήμα και καθηγητές, 1,5 μήνα μετά την έναρξη των μαθημάτων. Παράλληλα, καθηγητές που ήδη διδάσκουν στα τμήματα θα χρειαστεί να αλλάξουν τμήματα, θα χάσουν ώρες μαθημάτων που θα πρέπει να συμπληρώνουν σε άλλο σχολείο. Θα υπάρξουν περιπτώσεις εκπαιδευτικών που θα βρεθούν χωρίς καθόλου ώρες με αποτέλεσμα να πρέπει να αλλάξουν ακόμα και τόπο διαμονής».
Μπορεί να λειτουργήσει;
«Όχι. προκαλεί φοβερή αναστάτωση στα ορολόγια προγράμματα και στις τοποθετήσεις των καθηγητών. Ουσιαστικά γυρνάμε πίσω στην 1η Σεπτεμβρίου με επανατοποθετήσεις εκαπιδευτικών στα σχολεία».
Έχει συμβεί στο σχολείο σας;
«Είμαστε σε αναμονή απόφασης».
Τι κάνατε;
«Αίτηση δικαιολόγησης της αδυναμίας εκτέλεσης τέτοιας συγχώνευσης. Λόγω εμβαδού τάξεων, μαθημάτων κατεύθυνσης, λόγω περιορισμού στην επιλογή 2ης ξένης γλώσσας κ.ά.».
Τι είναι οι περιπλανώμενοι εκπαιδευτικοί;
«Νομάδες εκπαιδευτικοί από σχολείο σε σχολείο προκειμένου να συμπληρώσουν το ωράριό τους. Συνήθως δεν θυμόμαστε τα ονόματά τους, τους βλέπουμε μια μέρα, μπορεί να κάνουν σε μια μέρα δίωρο Αγγλικών στο ίδιο τμήμα, στα κενά τους οδηγάνε προς το επόμενο σχολείο και γενικά δεν νιώθουν ότι ανήκουν κάπου».
Τι επιχειρεί η κυβέρνηση στην Παιδεία;
«Εξολόθρευση δημόσιας παιδείας».
Τι πιστεύετε ότι θα καταφέρει;
«Εξόντωση. Είμαι απαισιόδοξη. Είναι αδυσώπητοι».
Τι ζητάτε και τι χρειαζόσαστε;
«Να μάθουν όλοι τι σημαίνει η αξιολόγηση και να σταματήσει η κοινωνία να μας χλευάζει ως τεμπέληδες που δε θέλουμε να αξιολογηθούμε, που κάνουμε διακοπές και δουλεύουμε 4 ώρες την ημέρα. Θέλουμε γονείς και κοινωνία μαζί μας. Πριν αρχίσουμε να πληρώνουμε τα βιβλία από την τσέπη μας και πριν στιγματίσουμε σχολεία σε β’ διαλογής».

Το νομικό πλαίσιο
Η δυνατότητα για αύξηση του αριθμού των μαθητών στις τάξεις, νομοθετήθηκε τον Ιούνιο του 2020, με τον νόμο για την Παιδεία 4692/2020 «Αναβάθμιση του Σχολείου και άλλες διατάξεις».  

Με τροποποίησες αύξησε τον μέγιστο αριθμό νηπίων, προνηπίων και μαθητών ανά τμήμα σε Νηπιαγωγεία και Δημοτικά από 22 σε 24, ενώ προέβλεπε και τη δυνατότητα προσαύξησης κατά 10% με απόφαση του διευθυντή, που σημαίνει ότι ο αριθμός διαμορφώνεται πλέον στα 26-27 άτομα ανά τάξη.
Στον ίδιο νόμο αναφέρεται ρητά πως από επταθέσιο σχολείο και άνω ο ελάχιστος αριθμός των μαθητών δεν μπορεί να είναι μικρότερος των 20 ανά τμήμα, ενώ στα σχολεία της δευτεροβάθμιας το όριο ανεβαίνει στους 27 μαθητές και συνυπολογίζοντας την προσαύξηση του 10% οι μαθητές μπορεί να φτάσουν και τους 30. Ο νόμος έγινε επιστολή και με την ένδειξη: «Βαθμός Προτεραιότητας; ΕΞ. ΕΠΕΙΓΟΝ», έφυγε με e-mail προς κάθε αρμόδια κατεύθυνση στις 23/6/2020.

Πηγή: 2020mag.gr

Ο παράπλευρος στιγματισμός του ιού

Παύλος Γιαννόπουλος

Aυτή η συζήτηση δεν γίνεται συχνά. Aυτή την σκέψη δεν τολμούν να την εκφράσουν πολλοί. Αφορμή στάθηκε μία διαδικτυακή συζήτηση στον “μεσσεντζέρη” με έναν πολύ καλό φίλο και συνάδελφο στον ΦΚ. Πόσο αλλαγμένοι βγήκαμε οι ίδιοι μέσα από αυτή την πανδημία που συνεχίζει να επηρεάζει τις ζωές μας μετά από 1,5 χρόνο; Γιατί φοβόμαστε να το παραδεχτούμε ότι είχε τεράστια επίδραση πάνω μας, έτσι ώστε αυτή η παραδοχή να αποτελέσει την αφετηρία για να επιστρέψουμε στον καλό μας εαυτό;
Εμείς οι νέοι, οι φοιτητές κι εκείνοι που είναι λίγο μεγαλύτεροι από εμάς, δεχθήκαμε το μεγαλύτερο “χτύπημα” από την επέλαση του Covid-19 και τον αναγκαστικό εγκλεισμό που επέβαλλαν οι συνθήκες για τον περιορισμό της διάδοσής του. Γιατί αυτές οι ηλικίες είναι κανονιστικά οι πιο αισιόδοξες, οι πιο αφελείς, οι πιο ωραίες και αξέχαστες του κύκλου της ζωής. Και, ειδικά κατά τη διάρκεια της 1ης και της 2ης καραντίνας, ζήσαμε σε ένα εντελώς παράλληλο σύμπαν, όπου δεν μπορούσαμε να απολαύσουμε ούτε τις πιο απλές μας συνήθειες, όπως το μάθημα στην Σχολή ή τον καφέ σε ένα στέκι με έναν φίλο.
Και έτσι, σταματήσαμε να προσπαθούμε. Σταματήσαμε να είμαστε αισιόδοξοι, σταματήσαμε να δίνουμε τον καλύτερό μας εαυτό, καθώς όλα δίπλα μας κατέρρεαν, όλα έμοιαζαν δυσοίωνα και χωρίς καμία ένδειξη για κάτι καλύτερο στον ορίζοντα. Για κάποιους από εμάς, μάλιστα, που είμαστε φύσει λιγότερο αισιόδοξοι, αυτή η εφιαλτική κατάσταση μας οδήγησε σε έναν “κακό” εαυτό που μπορεί καν να μην είχαμε φανταστεί ότι διαθέτουμε μέσα μας.
Φυσικά, ούτε μία παγκόσμια επιδημία είχαμε φανταστεί ότι θα ζούσαμε σε μία τόσο ευάλωτη για την ψυχοσύνθεσή μας ηλικία. Άγχος για το αύριο, κοινωνικός αποκλεισμός, μιντιακή και καθιστική εξάρτηση, συντέλεσαν σε ένα τόσο δυνατό κροσέ που μας έριξε -πνευματικά και ψυχολογικά- νοκ άουτ και ακόμα δεν μας αφήνει να ορθοποδήσουμε για τα καλά. Θαρρείς ότι η πανδημία είναι ένα μικρόβιο που έχει μείνει στιγματισμένο στον καθένα, και ο καθένας από μας πρέπει να αφιερώσει προσωπική προσπάθεια για να το αποβάλλει από πάνω του.
Τις ώρες που πληκτρολογούνται αυτές οι λέξεις, η πορεία του κορωνοϊού στη χώρα μας, αλλά και παγκοσμίως, φαίνεται να ανακάμπτει και να ξαναφέρνει φόβους του σύντομου παρελθόντος. Αυτό που λέω πλέον ανεξαρτήτως των συνθηκών, όμως, είναι ότι ο καθένας από μας μπορεί να “ξεκουνηθεί” ολοκληρωτικά και να επανακάμψει μόνο αν ο ίδιος αφήνει τον εαυτό του και δεν βάζει εμπόδια στον ίδιο.
Ίσως φαίνεται σε κάποιον μοιραίο να προσπαθήσει να ορθοποδήσει ξανά μόνο και μόνο για να βρεθούμε σε άλλη μία -πιθανώς- καραντίνα, με όλες τις επιπτώσεις που αυτή δημιουργεί βραχυπρόθεσμα (αδυναμία κοινωνικοποίησης, αδράνεια, επανάληψη) και μακροπρόθεσμα (οικονομικά, εργασιακά). Και σε μένα έτσι φαινόταν για πολύ καιρό. Ωστόσο, σκέφτηκα ότι ποτέ δεν υπάρχουν έτσι και αλλιώς οι τέλειες συνθήκες σε έναν ανθρώπινο κόσμο και πρέπει να ζούμε τα μέγιστα κόντρα σε κάθε πιθανότητα και δυσκολία. Οπότε; 

Πηγή: foititikoskosmos.gr

Χάρης Τζωρτζάκης: Εσείς που κοιμάστε, κοιμηθείτε ήσυχα. Ένας γύφτος λιγότερος...

Εγώ μόλις γύρισα σπίτι μου, η κόρη μου κοιμάται αλλά ντρέπομαι να πάω να τη φιλήσω

Χάρης Τζωρτζάκης

Στο δρόμο για το θέατρο στη συμβολή της Πανεπιστημίου με Βασιλίσσης Σοφίας, τι ειρωνική διασταύρωση ε;, με πλησίασε μια τσιγγανοπούλα τρία τέσσερα χρόνια μεγαλύτερη από την κόρη μου γύρω στα εφτά δηλαδή, για να μου καθαρίσει τα τζάμια του αυτοκινήτου.
Τη ρώτησα που είναι οι γονείς της και μου απάντησε με τον πιο φυσικό τρόπο του κόσμου «στη γύρα να κονομήσουν κάνα φράγκο».
Κοντοστάθηκα για λίγο στο φανάρι αναζητώντας κάποιον ενήλικο που ίσως την επιβλέπει, την άφησα να μου καθαρίσει το παρμπρίζ βλέποντάς την να σκαρφαλώνει στις μύτες των ποδιών της για να φτάσει να το καθαρίσει ολόκληρο, της έδωσα δύο ευρώ, άναψε το φανάρι και σηκώθηκα και έφυγα.
Έφυγα και παράτησα ένα παιδί στη μέση του δρόμου λίγο μεγαλύτερο από την ηλικία της κόρης μου γιατί έπρεπε να πάω στη δουλειά μου.
Το κορίτσι αυτό εκτός από εμένα το παράτησαν και εκατοντάδες άλλοι που πέρασαν και ενώ σταματάνε για να διασώσουν ένα γατάκι ή ένα σκυλάκι που το παίρνουν -και πολύ καλά κάνουν- και ύστερα το φροντίζουν και αναζητούν εναγωνίως μια ζεστή αγκαλιά να τα φροντίσει, προσπερνάνε όπως έκανα κι εγώ ένα παιδί λίγο μεγαλύτερο από την ηλικία της κόρης μου για να πάνε και αυτοί όπως έκανα κι εγώ στη δουλειά τους.
Το κορίτσι αυτό στο κεντρικότερο σημείο των Αθηνών είμαι σίγουρος ότι το προσπέρασαν αστυνομικοί της ομάδας Δίας, δικαστικοί, πολιτικοί, κοινωνικοί λειτουργοί και για να μην τα πολυλογώ το προσπεράσαμε όλοι μας.
Ε από αυτό το κορίτσι έχουμε την απαίτηση να ενταχθεί στην κοινωνία μας και αναρωτιόμαστε τι φταίξαμε που αύριο μεθαύριο θα μας κλέψει το αυτοκίνητο. Και όταν μας το κλέψει, γιατί θα μας το κλέψει και μεταξύ μας πολύ καλά θα μας κάνει, εμείς θα το σκοτώσουμε και θα πανηγυρίζουμε γιατί επιτέλους θα πρέπει να μπει μια τάξη με τους γύφτους.
Εγώ μόλις γύρισα σπίτι μου, η κόρη μου κοιμάται αλλά ντρέπομαι να πάω να τη φιλήσω.
Ξέρω ότι δεν αλλάζει κάτι με αυτό αλλά ακόμα αναρωτιέμαι πως γίνεται να υπάρχουν άνθρωποι που δεν ντρέπονται. Και τότε κάπως ηρεμώ ότι δεν έχω χάσει τελείως την ανθρωπιά μου.
Εσείς που κοιμάστε, κοιμηθείτε ήσυχα. Ένας γύφτος λιγότερος. 
Ξημερώματα Δευτέρας, 25 Οκτώβρη 2021
* Αναδημοσίευση από την προσωπική σελίδα στο Facebook του Χάρη Τζωρτζάκη

koutipandoras.gr

Όχι ρε κορνέ, δεν μισούν τους ανεμβολίαστους...

Χρήστος Ξανθάκης

Από μικρό παιδί που άκουγα για τον «κομμουνισμό και τις παραφυάδες του», αναρωτιόμουν ποιες μπορεί να ήταν οι παραφυάδες αυτές. Και έκανα σενάρια τύπου γεωπονικού, ότι απ’ τον κορμό, ας πούμε, τον κομμουνιστικό βγαίνανε κάτι κλαριά μυστεριόζα και περικολόζα, κάτι κλαριά... πρωτοφανέρωτα. Για να έρθουν να στεφανώσουν το σφυροδρέπανο με τον δικό τους τρόπο, όχι και τόσο ορίτζιναλ αλλά εξίσου αποτελεσματικό με τα κονσερβοκούτια. Μη σου πω και πιο αποτελεσματικό…

Το αυτό και με τους «συνοδοιπόρους». Γιατί δεν ήταν μόνο οι «παραφυάδες», ήταν και οι «συνοδοιπόροι» στην εξίσωση. Όχι ακριβώς κουμμούνια σαν να λέμε, αλλά κόκκινοι κι αυτοί, μπορεί και ροζ, μπορεί και μπορντό, ίσως και πορτοκαλί, δεν λέω. Διψάγανε κι αυτοί για αίμα αστικό και ήταν έτοιμοι να λύσουν το ζωνάρι με την παραμικρή αφορμή. Όχι κούτβηδες εκατό τοις εκατό, αλλά μπορώ να σου πω ακόμη χειρότεροι. Τουλάχιστον οι άλλοι είχαν περάσει και μια κομματική εκπαίδευση…

Κάπως έτσι και με τους «συνοδοιπόρους» των ανεμβολίαστων. Όσους και όσες από τη μία τάσσονται υπέρ των εμβολίων και από την άλλη δεν σπεύδουν να καταδικάσουν στο πυρ το εξώτερο τους αρνητές. Όσους και όσες πιστεύουν ότι άνθρωποι είναι και οι ανεμβολίαστοι, δεν είναι βοθρολύματα, δεν είναι σαπρόφυτα, δεν είναι κατακάθια του καφέ. Όσους και όσες βγαίνουν ευθαρσώς και πάνε κόντρα στον εθνικό διχασμό με τη μορφή της θαυματουργής βελόνας, που θα μας σώσει από πάσαν νόσον και πάσαν… γιου νόου γουάτ. Όσους και όσες δεν μασήσανε από το παραμύθι (ή μήπως την παραμύθα;) του «πες κι εσύ Σωτήρη»…

Ξέρετε κάτι; Έχω παρατηρήσει άφθονη λύσσα εναντίον των ανεμβολίαστων από έγκυρους παρατηρητές και σχολιογράφους της επικαιρότητας, αλλά αυτό που είδα για τους «συνοδοιπόρους» τους με άφησε εντελώς έκπληκτο. Τέτοια χολή πουθενά, τέτοιο δηλητήριο ουδέποτε, τέτοιο μίσος αβάσταχτο και αβυσσαλέο ούτε μια φορά τόσα χρόνια, τόσες δεκαετίες στη δημοσιογραφία. Και ο Αντρεας άκουσε βρισίδια και ο Σημίτης και ο Τσίπρας και οι Μητσοτάκηδες, όχι όμως αυτό το πράγμα. Εδώ πέρα μιλάμε για πρωτοφανείς κατάρες και αδιανόητες καταγγελίες, λες και οι «συνοδοιπόροι» των ανεμβολίαστων είναι υπεύθυνοι για όλα τα δεινά της ανθρωπότητας και όλες τις συμφορές που την έχουν βαρέσει ανά τους αιώνες.

Δεν θα διαφημίσω τα καϊνάρια που κάτσανε και γράψανε τις συγκεκριμένες αηδίες. Τους βλέπετε και τις βλέπετε μπροστά σας κάθε τρεις και λίγο, να κηρύσσουν το ιο των εμβολίων και να ετοιμάζουν τα καζάνια της Κολάσεως για τους αρνητές και τους «συνοδοιπόρους» τους. Εδώ φτάσαμε να δικαιολογείται το άθλιο «μη σώσουν» του Αδωνι, μόνο και μόνο γιατί κάποιοι και κάποιες (και η αφεντιά μου ανάμεσά τους!), άσκησαν κριτική στον Σώτο τον άφαντο που εμφανίστηκε από το πουθενά για να μας τραβήξει τ’ αυτιά. Και να κάνει τον Χριστοδουλάκη να ντρέπεται για τη δημιουργική λογιστική του, με όλα τα γαμάτα νούμερα που αράδιασε για τους υποθετικούς νεκρούς…

Αυτό, ωστόσο, που μπορώ να πω, είναι ότι αν δεν ξεμπερδέψουμε σύντομα με αυτό το φεστιβάλ σκατίλας στο τέλος δεν θα βρει ο παπάς να θάψει που λένε και στην Κρήτη. Δεν θα μείνει φλούδα, δεν θα μείνει λέπι, άκρα του τάφου σιωπή θα βασιλεύει. Αλλά μήπως αυτό είναι που θέλουν οι αγανακτισμένοι εμβολιασμένοι, που μας απειλούν με τις ρομφαίες; Να ψοφήσει κάθε φωνή πέρα απ’ τις δικές τους και να μην ακούγεται ούτε ψίθυρος διαφωνίας και αντίρρησης;…

newpost.gr