Ή είσαι πρωθυπουργός με υψηλό αίσθημα ευθύνης, σε μια ιδιαίτερα επικίνδυνη περίοδο που δοκιμάζεται πολλαπλώς η ζωή των πολιτών, ή είσαι «ένα πουκάμισο αδειανό», μια χρυσοποίκιλτη και πανάκριβα κατασκευασμένη εικόνα και μια ανέμελη καρικατούρα στην ενσάρκωση του ρόλου της ζωής σου: “Ο Λόρενς της αφασίας”
γράφει ο Θύμιος Γεωργόπουλος
Να συμφωνήσουμε στα βασικά. Σε μία δημοκρατία καθένας δικαιούται απέναντι στους πολιτικούς, ειδικότερα αυτούς της πρώτης γραμμής, πολύ περισσότερο απέναντι στον Κυριάκο Μητσοτάκη (και σε όποιον άλλο επιλέγεται να κατέχει την θέση του οδηγού, ως πρωθυπουργός) να ασκεί κριτική, δίκαιη ή άδικη, να συντάσσεται με τις αποφάσεις της κυβέρνησης του ή να στέκεται απέναντι της και να πετροβολάει, να θεωρεί τον ένοικο του Μαξίμου μεγάλη τύχη, θεόσταλτο δώρο και υπέρτατη ευλογία ή μεγάλη πληγή, αναπάντεχη συμφορά και άδικη κατάρα.
Ο καθένας δικαιούται να πιστεύει ότι ο πρωθυπουργός είναι ο πλέον ικανός, ο πιο ευφυής και ο μεγαλύτερος αναμορφωτής της χώρας που αναδείχτηκε ποτέ ή ότι είναι ο πιο ανίκανος, ο μεγαλύτερος βλάκας και ο πλέον επικίνδυνος που έβγαλε ποτέ η κάλπη.
Κανένας όμως δεν δικαιούται -από όσους παρακολούθησαν την συζήτηση στην βουλή την προηγούμενη Δευτέρα για την πανδημία που προκάλεσε ο Αλέξης Τσίπρας- να παραμένει απαθής και αδιάφορος ή πολύ περισσότερο να επιχαίρει γιατί ο πρωθυπουργός με περισσή αυτοπεποίθηση, με κομπορρημοσύνη, με ανέξοδους εξυπνακισμούς και λογοπαιγνικές ατάκες «κατατρόπωσε» τον Τσίπρα.
Όταν η αντιπαράθεση αφορά την ανθρώπινη ζωή και την διαχείριση της (που έχει επιφέρει χιλιάδες θανάτους, τους περισσότερους στην Ευρώπη σε αναλογία πληθυσμού), ουδείς δικαιούται -για λόγους κομματικού πατριωτισμού- να συντάσσεται με την πλευρά που αποθεώνει την στατιστική μαγειρική του θανάτου και μεταθέτει τις ευθύνες στα υποκείμενα των πολιτικών της διαχείρισης.
Ή είσαι πρωθυπουργός με υψηλό αίσθημα ευθύνης, σε μια ιδιαίτερα επικίνδυνη περίοδο που δοκιμάζεται πολλαπλώς η ζωή των πολιτών, ή είσαι «ένα πουκάμισο αδειανό», μια χρυσοποίκιλτη και πανάκριβα κατασκευασμένη εικόνα και μια ανέμελη καρικατούρα στην ενσάρκωση του ρόλου της ζωής σου:
Δεν δικαιούται να μένει αδιάφορος κανείς ή πολύ περισσότερο να επιχαίρει ακούγοντας τον πρωθυπουργό να κουνάει το δάχτυλο στον Τσίπρα γιατί όπως ισχυρίστηκε υπερδιπλασίασε τις κλίνες ΜΕΘ, όταν οι μισοί περίπου νοσούντες από κορονοϊό πεθαίνουν εκτός ΜΕΘ, όταν τα νοσοκομεία έχουν γίνει μονοθεματικά και οι βαριά νοσούντες από άλλες ασθένειες πεθαίνουν και δεν καταγράφονται πουθενά, όταν προστατεύει τα ιδιωτικά νοσοκομεία να λειτουργούν ως non covid.
Δεν δικαιούται να μένει αδιάφορος κανείς ή πολύ περισσότερο να επιχαίρει ακούγοντας τον πρωθυπουργό να θεωρεί τον εμβολιασμό ως την πανάκεια κατά της πανδημίας, να χρεώνει στον εμβολιασμένο Παύλο Πολάκη (γιατί καθυστέρησε να εμβολιαστεί) την αποτυχία του εμβολιαστικού προγράμματος «Ελευθερία» (που μόλις το 55% του γενικού πληθυσμού είναι εμβολιασμένοι) και να αποκρύπτει ότι οι παλινωδίες της κυβέρνησης του έσπειραν την αμφιβολία για την ασπίδα προστασίας που προσφέρει το εμβόλιο.
Άλλωστε οι αντιεμβολιαστές προέρχονται από την δική του παράταξη και ο Υπουργός της Υγείας ήταν πολέμιος των εμβολίων στο πολύ πρόσφατο παρελθόν.
Δεν δικαιούται να μένει αδιάφορος κανείς ή πολύ περισσότερο να επιχαίρει ακούγοντας τον πρωθυπουργό να εγκαλεί τον Τσίπρα ότι είχε υποσχεθεί να δημιουργήσει τηλεοπτικά spots υπέρ του εμβολιασμού και δεν το έχει πράξει ακόμα, ενώ ο ίδιος με τις «λίστες Πέτσα» ξόδεψε περισσότερα από 40 εκατομμύρια στα ΜΜΕ (που όφειλαν να προβάλλουν τα διαφημιστικά μηνύματα δωρεάν), στην προσπάθεια του να χειραγωγήσει την κοινή γνώμη φιλοτεχνώντας την εικόνα του σωτήρα Μωυσή.
Σκάνδαλο πρώτης γραμμής με τα χρήματα των Ελλήνων φορολογουμένων και έγκλημα κατά της ελευθεροτυπίας και της δημοκρατίας.
“Τουλάχιστον οι σαδιστές δεν είναι αδιάφοροι για τον πόνο που προκαλούν” Natalie Clifford Barney, Αμερικανίδα διανοούμενη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου