Κανονικά, η μέρα μου ήταν σήμερα να γράψω για την Καρτουνάρα.
Τι να κάνουμε παιδιά, αλήθειες να λέμε. Ο ρεπόρτερ Ξανθάκης το έχει καθιερώσει το προσωνύμιο για την Πρόεδρο της... Δημοκρατίας, δικό του είναι το προνόμιο της έγκαιρης ειρωνείας απέναντι στον θεσμό.
Τον οποίο θεσμό καρτουνοποιεί κάθε μέρα και περισσότερο η Αικατερίνη Σακελλαροπούλου, ιδίως τώρα που άρχισε τις τσαχπινιές.
Λέω για το περιβόητο μαξιλαράκι με τη φάτσα της και τη γάτα Καλυψώ, που της το κάνανε δώρο από το Πελοποννησιακό Λαογραφικό Ίδρυμα και αντί να το καταχωνιάσει σε κάνα σεντούκι, σε κάνα γιούκο, το κότσαρε πρώτη μούρη σε καναπέ του γραφείου της. Και πήγε ο Άδωνις να τη δει και το ανακάλυψαν οι φωτογράφοι κι έγινε πάρτυ στο διαδίκτυο.
Δικαίως, νομίζω, μιας και αυτού του είδους οι χαριτωμενιές (για να μην πω τίποτε πιο χοντρό…) ανήκουν στις ελληνικές ταινίες του πενήντα και του εξήντα και όχι στην προεδρία του εικοστού πρώτου αιώνα. Όχι τίποτε άλλο δηλαδή, θα το δει ο Μακρόν (απαράμιλλη γαλλική κομψότητα) και θα μας κακοχαρακτηρίσει!
Μάλιστα, θα ήταν μια ωραία μέρα να γράφει κανείς για την Καρτουνάρα και για να παρακολουθεί ύστερα τις απόπειρες ντάματζ κοντρόλ των Καρτουνοφυλάκων. Γιατί υπάρχουν και αυτοί, μας προέκυψαν εσχάτως, και προτάσσουν τα στήθη τους προκειμένου να υπερασπιστούν την Σακελλαροπούλου από τους εμμονικούς σαν και του λόγου μου. Ναι, αυτό θα ήθελα γκαντάμιτ, μια μέρα πλακατζίδικη να περάσει ευχάριστα η ώρα, να σκάσουμε λίγο χαμογελάκι, να ξεχαστούμε μια στιγμή από κόπους και βάσανα. Και τι μου προέκυψε;
Μου προέκυψε ότι το αυγό του φιδιού όχι μόνο δεν κλούβιασε, αλλά χαίρει άκρας υγείας και γεννάει διαρκώς φρέσκα ερπετά!
Βλέπε τις επιθέσεις ακροδεξιών στοιχείων εναντίον φοιτητών έξω από σχολεία της Σταυρούπολης, στη Θεσσαλονίκη. Επιθέσεις με πέτρες και καδρόνια που είχαν ως αποτέλεσμα τραυματισμούς και (όχι και τόσο έγκαιρη) παρέμβαση της εισαγγελίας. Επιθέσεις που στήριξε η εγκληματική οργάνωση της Χρυσή Αυγής, καθώς με ανακοίνωση που εξέδωσε συνεχάρη τους επιτιθέμενους σημειώνοντας ότι «απομάκρυναν τους αριστεριστές συμμορίτες κάνοντας αυτό που η πολιτεία αρνείται να πράξει καλύπτοντας τους χαϊδεμένους της “ταξικούς επαναστάτες”».
Εδώ είμαστε λοιπόν.
Εδώ είμαστε έναν χρόνο μετά από την καταδίκη της Χρυσής Αυγής, έναν χρόνο μετά από τη μεγαλειώδη συγκέντρωση έξω από το Εφετείο, ένα χρόνο μετά απ’ τα δάκρυα και τη δικαίωση της Μάγδας Φύσσα, αντιμέτωποι ξανά με το σκότος, τον ζόφο, το έρεβος…
Είναι που θα λουφάζανε μια για πάντα οι ναζί, είναι που δεν θα ξανασήκωναν κεφάλι, είναι που είχαμε τελειώσει οριστικά με τις σιχαμένες υπάρξεις τους. Είναι που κοιμόμασταν ήσυχοι πια, ενδεχομένως και με ξεκλείδωτες τις πόρτες. Μπορεί και με ανοιχτά τα παράθυρα.
Ίσως αυτό να είχε στο νου του ο συγγραφέας και ερευνητής Κωστής Παπαϊωάννου όταν μου έστελνε την περασμένη Δευτέρα μέηλ για τις εκδηλώσεις και τις συζητήσεις που θα γίνουν σχετικά με τον ένα χρόνο από την καταδίκη της Χρυσής Αυγής. Και σημείωνε εκεί:
«Από την άλλη, φυσικά, δεν ξεμπλέξαμε συνολικά με τον κίνδυνο της ακροδεξιάς. Πολλές από τις ιδέες της Χρυσής Αυγής συνεχίζουν να αναπαράγονται και να δηλητηριάζουν. Εκπρόσωποι θεσμών, δημόσια πρόσωπα που επηρεάζουν την κοινή γνώμη διατυπώνουν συχνά λόγο τοξικό. Ο εθνικισμός, ο ρατσισμός, ο σεξισμός, η ομοφοβία, ο εθνοφυλετισμός, η μισαλλοδοξία είναι εδώ. Πρόσωπα με σαφείς ακροδεξιές ιδέες και διαδρομή αναλαμβάνουν καίριες κυβερνητικές θέσεις».
Εδώ είμαστε λοιπόν. Στη Σταυρούπολη, στη Σαλονίκη ανοίξανε κεφάλια, αύριο μεθαύριο μπορεί να σπάσουνε και κόκκαλα, λίγο αργότερα μπορεί ν’ αστράψει το μαχαίρι στα χέρια κάποιου δολοφόνου. Στην Ελλάδα του 2021 που παραγγέλνει φρεγάτες και μαχητικά, αλλά δεν βρίσκει την ώρα να ασχοληθεί με το δηλητήριο που τρέχει στις φλέβες της.
Χίλιες φορές Καρτουνάρα και Καλυψώ ρε φίλε, χίλιες φορές…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου