Στην Αθήνα μες στο κέντρο φύτρωσε καινούργιο πρόβλημα. Η αντιπαράθεση για το Μετρό στην πλατεία των Εξαρχείων. Ευθύ το ερώτημα: γιατί επελέγη η μικρή πλατεία που θα σβηστεί από τον χάρτη με την κατασκευή του σταθμού και όχι φερ΄ειπείν ο διπλανός χώρος στο Εθνικό Αρχαιολογικό Μουσείο;...
Αν ο βασικός στόχος του Μετρό είναι χρηστικός, η εξυπηρέτηση του επιβατικού κοινού δηλαδή, σε τι θα έβλαπτε η επιλογή το Μουσείου; Ισα ισα: πέραν των άλλων, θα υπηρετούσε καλύτερα την πρόσβαση των επισκεπτών, ημετέρων και ξένων, στο εμβληματικό αυτό Μουσείο.
Τα επιχειρήματα των κυβερνώντων για…ανάπλαση και αναζωογόνηση των Εξαρχείων είναι χλωμά και υποκριτικά. Ο σταθμός του Μετρό ουδόλως θα βελτιώσει τα ουκ ολίγα παθογενή της περιοχής(π.χ. προβληματικά πεζοδρόμια, δυσκολίες στο πάρκινγκ, έλλειψη πρασίνου) ούτε θα συμβάλει στην οικονομική ενίσχυση των κατοίκων.
Απεναντίας: θα εξαφανίσει τα υφιστάμενα δέντρα της πλατείας, θα εκτινάξει την ούτως ή άλλως αυξητική τάση των ενοικίων (ανιούσα τάση ακόμη και σε άλλες παραμελημένες περιοχές του κέντρου) και προπάντων θα στερήσει από τους κατοίκους μια ορίζουσα κοινής ζωής: την ανεκτίμητη έννοια της πλατείας, το αρχέτυπον της κλασικής αθηναϊκής αγοράς.
Τότε προς τί η κυβερνητική εμμονή, στο όριο της μάνητας, να κατασκευαστεί εκεί ο σταθμός του Μετρό; Δυστυχώς, εκείνο που πρυτανεύει δεν είναι ούτε η…ανάπλαση ούτε η αναγέννηση των Εξαρχείων. Μέσω του σταθμού επιχειρείται η εξαφάνιση της πλατείας προκειμένου να αντιμετωπιστεί δραστικά «η φωλιά των αντιεξουσιαστών», όπως άλλωστε είχε υποσχεθεί ο Μητσοτάκης.
Τις τελευταίες δεκαετίες δεν ήταν ρόδινη η κατάσταση στην πλατεία. Ο αντισυστημκός ιδεασμός ορισμένων ομάδων οδηγούσε σε ανεπίτρεπτους αποκλεισμούς, σε προπηλακισμούς και σε εκδηλώσεις βίας, με αποτέλεσμα να εγκατασταθεί ένα ιδιότυπο καθεστώς αυταρχικών διαστάσεων.
Η αδυναμία (και) της σημερινής κυβέρνηση να διαχειριστεί το πρόβλημα αυτό την οδήγησε στην ανεκδιήγητη και προκλητική απόφαση «να χτυπήσει το κακό στη ρίζα του». Δηλαδή, να καταστρέψει την πλατεία!
Τα Εξάρχεια, όπως και αρκετές περιοχές του κέντρου αλλά και της Αττικής γενικώς, υπάρχουν κακοχυμένες και προβληματικές, θύματα της μεταπολεμικής ακηδίας και του κερδώου κυνισμού.
Κανένας σοβαρός πολεοδομικός σχεδιασμός, καμμία πρόβλεψη για ανοιχτούς χώρους, λειτουργικά πεζοδρόμια και πράσινο, κανένας κώδικας ενεργειακής και αισθητικής παρέμβασης. Όλα εική και ως έτυχεν. Ας είναι καλά η περιώνυμη αντιπαροχή…
Επιστροφή στα Εξάρχεια και στα επιχειρήματα εκείνων που αντιδρούν στην κατασκευή του σταθμού. Η εύλογη αγωνία και η αντίδρασή τους για την καταστροφή της πλατείας οδήγησε σε ρηχά επιχειρήματα περί…τουριστικοποίησης( λές και ενδεχόμενη εισροή τουριστών θα έχει επιπτώσεις στο DNA της περιοχής) ή στον διαφαινόμενο κίνδυνο για ιλιγγιώδες real estate που θα εκτινάξει τις τιμές των ακινήτων και των ενοικίων.
Συγγνώμη, αλλά η δυναμική αυτή είναι υπαρκτή εδώ και χρόνια και δεν αφορά μονάχα τα Εξάρχεια. Οφείλεται σε πολλούς λόγους που δεν είναι της παρούσης να εκτεθούν. Σίγουρα, λοιπόν, θα ακριβύνει η περιοχή. Αλλά το ίδιο θα συνέβαινε κι αν ο σταθμός του Μετρό κατασκευαζόταν στο Μουσείο ή έμενε χωρίς σταθμό η συνοικία αυτή.
Οπερ έδει δείξαι, λοιπόν: ένα υπαρκτό ζήτημα, η ιδιότυπη εικόνα των Εξαρχείων- πρόβλημα διαχρονικώς ανεπίλυτο-αντιμετωπίζεται με όρους καταστροφικής επέλασης και με όπλο τον τσαμπουκά της εξουσίας. Καθεστωτική νοοτροπία και επικίνδυνη πρακτική, που λειτουργούν μεταστατικά και σε άλλα πεδία της πολιτικής και κοινωνικής ζωής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου