Kahlil Gibran: Ο Τρελός.

Με ρωτάς πως γίνηκα τρελός. Να το πως: Μιά μέρα, καιρό, καιρό πριν γεννηθούν πολλοί θεοί, ξύπνησα από βαθύ έναν ύπνο κι ανακάλυψα πως όλες μου οι μάσκες είχαν κλεφτεί – κι οι εφτά μάσκες που είχα φτιάξει και που είχα φθείρει μες σ’ εφτά ζωές – τότες ετρεξ’ αμασκοφόρετος μεσ’ από τους ανθρωπόβριθους δρόμους κραυγάζοντας: «κλέφτες, κλέφτες τρισκατάρατοι κλέφτες».

Άντρες, γυναίκες, με περιγέλασαν και κάποιοι τρέξανε στα σπίτια τους, σκιαγμένοι από μένα.
Κι όταν έφτασα στην αγορά, ένας νιός σκαρφαλωμένος σε μια στέγη φώναξε: «Είναι τρελός». Σήκωσα τα μάτια να τον αντικρίσω· ο ήλιος φίλησε το γυμνό μου πρόσωπο για πρωτη φορά. Για πρώτη φορά ο ήλιος φίλησε το γυμνό μου πρόσωπο κι η ψυχή μου φλογίστηκε από αγάπη για τον ήλιο, και δεν ήθελα τις μάσκες μου πιά τώρα. Και σάμπως μέσα σ’ έκσταση φώναξα: «Ευλογημένοι, ευλογημένοι οι κλέφτες που ‘κλεψαν τις μάσκες μου».
Ετσι: γίνηκα τρελός.Και βρήκα και τα δυό τους: λευτεριά και σιγουριά, μέσα στην τρέλα μου· τη λευτεριά της μοναξιάς, τη σιγουριά της ακαταληψίας, γιατί όποιοι μας καταλαβαίνουν σκλαβώνουν κάτι μέσα μας.
Μα, ας μην είμαι και τόσο υπερφίαλος για τη σιγουριά μου. Ακόμα κι ένας κλέφτης, φυλακωμένος, είναι ασφαλισμένος από έναν άλλο κλέφτη.
Από το βιβλίο Χαλίλ Γκιμπράν «Ο Τρελός»
Εκδόσεις Μπουκουμάνης.
Φώτο: Matthieu Bourel.

elenahalivelaki.wordpress.com