Όταν τα νούμερα δεν λένε όλη την αλήθεια…
Είναι το πιο παλιό κόλπο στο πιο παλιό βιβλίο: Το παιχνίδι με τα ποσοστά! Βλέπε, ας πούμε, την εποχή του χρηματιστηριακού πυρετού, όταν είχε, λέμε τώρα, μια μετοχή εκατό δραχμές κι έτρωγε
σούπα ξεγυρισμένη κι έπεφτε στις πενήντα. Πτώση ποσοστιαία πενήντα τοις εκατό, ξηγηθήκαμε; Ξηγηθήκαμε.
Μίλαγα εγώ λοιπόν μ’ έναν γνωστό μου και μου έλεγε ότι δεν πειράζει που έπεσε πενήντα τοις εκατό η μετοχάρα της εταιριάρας, γιατί αύριο μεθαύριο θα έκανε ράλι και σε δυο-τρεις συνεδριάσεις θα ανέβαινε άλλα πενήντα τοις εκατό και θα ξανάπιανε το κατοστάρικο δραχμούλες.
Για να γυρίσω εγώ και να του επισημάνω ότι πτώση από το εκατό στο πενήντα ίσον πενήντα τοις εκατό, αλλά άνοδος από το πενήντα στο εκατό ίσον εκατό τοις εκατό.
Και να με κοιτάει σαν το δόλιο το χάνο, πριν χάψει το δόλωμα...
Αυτόν τον τύπο (από τότε φοράει τα ίδια κοστούμια!) είχα υπ' όψη μου, τώρα που διάβαζα τους ύμνους των Financial Times για τα «επτά οικονομικά θαύματα του πλανήτη», το Βιετνάμ δηλαδή, την Ινδονησία, την Ινδία, την Πορτογαλία, τη Σαουδική Αραβία, την Ιαπωνία και την Ελλαδάρα, τις χώρες που σημείωσαν αξιοσημείωτες οικονομικές επιδόσεις για το 2022. Και για τα λοιπά καϊνάρια δεν ξέρω, αλλά το δικό μας μαγαζί πώς θα μπορούσε να μη σημειώσει «αξιοσημείωτες οικονομικές επιδόσεις» όταν πέρυσι έψαχνε τους τουρίστες με το τουφέκι και φέτος ήρθαν μπόλικοι; Συμβαίνουν αυτά στη μονοκαλλιέργεια, όταν εξαρτάται η οικονομία σου από ένα και μοναδικό προϊόν:
Τον ένα χρόνο πάνε όλα σκατά, αλλά εντάξει φταίει ο κορωνοϊός και η διεθνής συγκυρία, τον άλλο χρόνο φτιάχνει κάπως το σενάριο και σε βαφτίζουν οικονομικό θαύμα. Μόνο οι καριόληδες της Moody’s αρνούνται να δώσουν χείρα βοηθείας και να απογειώσουν το επενδυτικό μας προφίλ…
Αλλά ας πούμε ότι έχουν δίκιο οι FT και ότι στη χώρα της φαιδράς πορτοκαλέας όχι απλώς αναστήθηκε αλλά απογειώθηκε η οικονομία. Σε ποιους και σε ποιες αφορά αυτό το βζιιιιιιιιν, έρχομαι εγώ να ρωτήσω με το φτωχό μου μυαλό. Διότι άνοιξα χτες το έγκυρο «Βήμα», όχι καμιά φυλλάδα των εαμοβούλγαρων, και διάβασα ότι «1.922 διευθυντές Νηπιαγωγείων, Γυμνασίων και Λυκείων, στα οποία φοιτούν περίπου 175.000 μαθητές, έχουν κάνει εφέτος αίτηση για να ενταχθούν στο πρόγραμμα ΔΙΑΤΡΟΦΗ, που υλοποιεί το Ινστιτούτο Prolepsis. Η πρωτοφανής αύξηση (πέρυσι εντάχθηκαν 708 σχολεία) κρούει τον κώδωνα του κινδύνου για την παιδική φτώχεια στην Ελλάδα».
Και συμπληρώνεται το ρεπορτάζ με δήλωση της καθηγήτριας Επιδημιολογίας και προέδρου του Ινστιτούτου Prolepsis, Αθηνάς Λινού, η οποία επισημαίνει τα εξής:
«Μέσα στο 2021, αυξήθηκε ο αριθμός των παιδιών που είναι στο όριο της φτώχεια. Είναι στο ίδιο ποσοστό που ήταν το 2011. Ο αριθμός είχε σημειώσει μείωση από το 2015 μέχρι το 2019-2020, αλλά μέσα σε έναν χρόνο αυξήθηκε δραματικά. Νιώθουμε αγωνία για τα περισσότερα από 500.000 παιδιά στην Ελλάδα που βρίσκονται αντιμέτωπα με τον κίνδυνο της φτώχειας και του κοινωνικού αποκλεισμού. Δεν μπορούμε να συμβιβαστούμε με την παιδική πείνα».
Και μην αρχίσουμε τώρα με την έκρηξη του ιδιωτικού χρέους που έφτασε στο διπλάσιο του ΑΕΠ, μην αρχίσουμε με τους 1.000.000 συμπολίτες μας που δεν έχουν να πληρώσουν το ρεύμα, μην αρχίσουμε ότι (από την «Αυγή» το αλίευσα αυτό) το μερίδιο της μέσης ισοδύναμης δαπάνης (αγορές, τρέχουσες τιμές) του πλουσιότερου 20% του πληθυσμού, ήταν πέρυσι 5,2 φορές μεγαλύτερο από το μερίδιο της μέσης ισοδύναμης δαπάνης του φτωχότερου 20% του πληθυσμού. Πρόπερσι ήταν 4,8 φορές, πέρυσι ήταν 5,2 φορές, ντου δι μαθ που λένε και στο Στάνφορντ…
Εν κατακλείδι; Εν κατακλείδι, δεν έχει μόνο σημασία να βρέχει χρήμα (αν βρέχει, αλλά τέλος πάντων), έχει σημασία και σε ποιανού την τσέπη καταλήγει. Άμα είναι να κονομάνε μόνο οι ευκατάστατοι και οι μη προνομιούχοι (αθάνατε Αντρέα!) να τσαλαβουτάνε στον κουβά, συγγνώμη αλλά δεν χειροκροτώ. Δεν χειροκροτώ διόλου και στραβώνω πάρα πολύ…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου