Αλέξανδρε, Έλαβα το γράμμα σου και νιώθω την ανάγκη να σου γράψω ένα μικρό, ταπεινό ευχαριστώ. Ξέρω, δεν το έστειλες σ’ εμένα, αλλά σε έναν ολόκληρο λαό. Όμως λίγες φορές ένα γράμμα προς όλους έχει υπάρξει τόσο προσωπικό για τον καθένα μας ξεχωριστά.
*Από τον στιχουργό Νίκο Μωραΐτη
Αλέξανδρε,
Έλαβα το γράμμα σου και νιώθω την ανάγκη να σου γράψω ένα μικρό, ταπεινό ευχαριστώ.
Ξέρω, δεν το έστειλες σ’ εμένα, αλλά σε έναν ολόκληρο λαό. Όμως λίγες φορές ένα γράμμα προς όλους έχει υπάρξει τόσο προσωπικό για τον καθένα μας ξεχωριστά.
Αλέξανδρε,
Ανέτρεξα στο πρώτο μήνυμα που μου έστειλες στο τουίτερ, λίγα χρόνια πίσω, για να μου πεις ότι ένα τραγούδι μου, το «Αντικριστά», ήταν αυτό που χορέψατε με τη γυναίκα της ζωής σου τη νύχτα του γάμου σας. Ακολούθησαν μηνύματα, τηλεφωνήματα, κοινές αγωνίες και κοινές σκέψεις.
Θυμάμαι, όταν σε συνάντησα από κοντά, πώς έσφιξες το χέρι μου. Με αυτή τη δύναμη που έχει ένας αθλητής, με αυτή τη δύναμη που έχουν οι άνθρωποι οι γεμάτοι υγεία…
Αλλά δε θέλω να πάω προς την κατεύθυνση της λύπης, όσο κι αν έχω βαθιά θλίψη από την ώρα που διάβασα την είδηση. Θέλω να μείνω σε αυτό το «ευχαριστώ». Και να το εξηγήσω.
Ξέρεις, συχνά αναρωτιέμαι πότε γίνεται κάθαρμα ένας άνθρωπος. Πώς ένα χαριτωμένο μωρό, που μετά γίνεται ένα γλυκό παιδάκι με την τσάντα στον ώμο, που γελάει κουτσοδόντικο στις φωτογραφίες, που παίζει, που αγκαλιάζει, που φωνάζει, που ερωτεύεται, πώς αυτό το πλάσμα λοιπόν καταλήγει απατεώνας, ανήθικος, βιαστής, διεφθαρμένος ή σκουπίδι.
Πότε γίνεται αυτό το λάθος; Σε ποια φάση της ζωής ενός ανθρώπου εκείνο το αγνό μωρό της γέννας μπορεί να γίνει κτήνος, σαν αυτά που ασφυκτικά μάς περιβάλλουν.
Έχω καιρό αυτή τη σκέψη. Την τόσο απαισιόδοξη. Την τόσο απογοητευτική. Και την έχω όλο και πιο έντονα, όσο περισσότερο επικρατεί το άδικο, το απάνθρωπο, το εξευτελιστικό, το αδίστακτο, το αδιανόητο.
Και εδώ έρχεται το ευχαριστώ, Αλέξανδρε. Γιατί εσύ με την αναχώρησή σου με έκανες να σκεφτώ το ακριβώς αντίθετο:
Πότε εκείνο το μωράκι, το χαριτωμένο, το αφελές, το αγαπησιάτικο μετατρέπεται σε έναν σπουδαίο άνθρωπο. Πότε, πώς, σε ποια φάση και με ποιες διαδικασίες ένας καθημερινός μέσος άνθρωπος μετατρέπεται σε ένα μέγεθος που μας υπερβαίνει, πότε ένας καθημερινός άνθρωπος γίνεται εσύ.
Αλέξανδρε,
Σε 5 ή 10 χρόνια περήφανα δε θα είναι μόνο τα δικά σου παιδιά για σένα αλλά και το δικό μου. Γιατί να είσαι σίγουρος ότι όταν θα είναι σε θέση να καταλάβει το μεγαλείο της επιστολής σου, θα πάρω την κόρη μου απ’ το χέρι και θα της τη διαβάσω. Για να ξέρει τι φτερά μπορεί να βγάλει ο άνθρωπος.
Κάτι ακόμα, Αλέξανδρε, τελευταίο. Διάβαζα προχθές μία συνέντευξη της Χάρης Αλεξίου, της αγαπημένης μου, στην οποία έλεγε ότι δεν ξέρει τι είναι πια η Αριστερά, αλλά θέλει μέσα της ρομαντικά να πιστεύει ακόμα ότι είναι Αριστερή.
Ένιωσα κοντά, κατάλαβα τι εννοεί. Συγκεχυμένο πράγμα οι ιδεολογίες στις μέρες μας. «Πειραγμένο» και απαξιωμένο. Για μένα Αριστερά είσαι εσύ, Αλέξανδρε. Σ’ ευχαριστώ που μέσα από το γράμμα σου, την τελική πράξη της ζωής σου, έδωσες πρόσωπο σε όλα αυτά που θέλω -αν μπορέσω- να είμαι.
https://www.facebook.com/nikos.moraitis1
https://www.2020mag.gr/apopseis/5872-gramma-ston-aleksandro
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου