Έχει πρόσωπο ο βιασμός;

Ο βιασμός ΕΧΕΙ πρόσωπο. Κι αυτό είναι το πρόσωπο του θύματος, είτε ενήλικου είτε ανήλικου, το οποίο σπανίως φαίνεται, είτε γιατί δεν τολμάει το θύμα του βιασμού να καταγγείλει την πράξη απ’ το φόβο της διαπόμπευσής του είτε γιατί ο βιαστής του το καθιστά συνυπεύθυνο στον βιασμό. Τις τελευταίες ημέρες ζούμε σε μια πραγματικότητα άρρωστη, δυστοπική και δυσοίωνη.

γράφει η Gio Dimo

Με αφορμή την υπόθεση του 12χρονου κοριτσιού στον Κολωνό βρεθήκαμε αντιμέτωποι με ένα ευρύ δίκτυο μαστροπείας και εκμετάλλευσης της ανήλικης, στο οποίο συμμετέχουν «ευυπόληπτοι» πολίτες, άνθρωποι της διπλανής πόρτας, με τους οποίους ενώ δεν θα κάναμε ποτέ παρέα, ίσως έχουμε συναναστραφεί πολλές φορές και δεν το γνωρίζουμε. Κυκλοφορούν δικογραφίες, λίστες υπόπτων που συμμετείχαν στο κύκλωμα, ονόματα, διασυνδέσεις τους, φωτογραφίες, και το μόνο που λείπει είναι μια πρόταση για το πώς θα αντιμετωπιστεί το φαινόμενο του εύκολου σεξ μέσω του διαδικτύου, ο έλεγχος όλων των σελίδων του φανερού ή σκοτεινού ίντερνετ που χρησιμοποιούν ανήλικα παιδιά, και μια σοβαρή κοινωνική πολιτική για όσους ανθρώπους έχουν υπάρξει θύματα βιασμού.
Έχουμε επιδοθεί σε ένα κυνήγι ανθρώπων που εν μια νυκτί, από άνθρωποι σαν εμάς έγιναν τέρατα. Και υπάρχει πολύ αίμα στη ζωή μας, αίμα το οποίο αντί να χύνεται για να βοηθήσει να αντιμετωπίσουν τα θύματα την βιαιότητα και την προσβολή, χύνεται για να ικανοποιήσει τα δικά μας ένστικτα και άλλοθι ότι εμείς είμαστε καλύτεροι. Διψάμε για αίμα, για διαλόγους, για καταθέσεις από τη δικογραφία και για ονόματα, διευθύνσεις και κομματικές ταυτότητες. Η αναζήτηση της κομματικής ταυτότητας των παιδοβιαστών είναι και πιο σημαντική απ’ την ίδια την πράξη τους.
Στον καμβά της ψυχής 12χρονου παιδιού που υπέστη συνεχείς βιασμούς, ανώμαλες σεξουαλικές διαστροφές «πελατών», καταπίεση, προσβολή, βία, εμείς γράφουμε για Νέα Δημοκρατία και ΣΥΡΙΖΑ. Ικανοποιούμε την επιλογή μας να είμαστε φίλοι/μέλη/οπαδοί ενός κόμματος με το να αγαλλιάζουμε όταν προκύπτει ότι ένας εμπλεκόμενος στην υπόθεση του Κολωνού ανήκει στο άλλο κόμμα, στον άλλο πόλο του διπόλου. Όταν ο βασικός κατηγορούμενος της υπόθεσης προέκυψε ότι είναι μέλος της ΝΔ, βγήκαμε όλοι στα κάγκελα, δημιουργήσαμε στην διαδικτυακή μας ζωή το διακύβευμα ΝΔ ΠΑΙΔΟΒΙΑΣΤΕΣ και ολημερίς και ολονυχτίς χτυπούσαμε αλύπητα. Τις τελευταίες ημέρες ένας φερομενος ως εμπλεκόμενος στην υπόθεση -που για ευνόητους λόγους δεν μπορώ να δημοσιοποιήσω το όνομά του- προέκυψε ότι ανήκε στο κόμμα του ΣΥΡΙΖΑ και ο ΣΥΡΙΖΑ, έχοντας γρήγορα αντανακλαστικά, τον διέγραψε επιτόπου, γνωρίζοντας ότι είναι μια καυτή πατάτα αν δεν το κάνει και έχοντας ζήσει την διαπόμπευση της ΝΔ που άργησε να κάνει το ίδιο με τον Μίχο.
Όλα αυτά στον καμβά περισσότερων του ενός παιδοβιασμών. Σε έναν καμβά που αντί να είναι μια tabula rasa, γίνεται ένας προεκλογικός καμβάς. Πουθενά δεν βρίσκεται το κοριτσάκι, παρά μόνο το αν οι εμπλεκόμενοι ανήκουν στο τάδε ή στο δείνα κόμμα. Για να μην είμαι ισαποστάκιας, που δεν θέλω, να πω εδώ, ότι δυστυχώς το πρόσφατο παρελθόν, με την υπόθεση του Νίκου Γεωργιάδη και του Δημήτρη Λιγνάδη (και αυτού όχι σε επίπεδο αμετακλήτου κρίσεως, αλλά μόνο οριστικής και ισχύοντος του τεκμηρίου αθωότητας) μας έδειξε ότι τα δυο αυτά πρόσωπα είχαν στενούς κομματικούς δεσμούς ο μεν πρώτος, στενούς φιλικούς δεσμούς ο δεύτερος, με το κόμμα της Νέας Δημοκρατίας, μάλιστα αμφότεροι βρέθηκαν σε διοικητικές θέσεις ευθύνης με μόνη την απόφαση του κόμματος στο οποίο ανήκαν ή ήταν φίλα προσκείμενοι. Αυτό, προφανώς, δεν κάνει όλη τη Νέα Δημοκρατία κόμμα βιαστών, πολλώ δε μάλλον τους ψηφοφόρους της. Δείχνει όμως ότι επί του παρόντος, και επειδή η ΝΔ κυβερνάει, η στάση της ΝΔ στο θέμα των (παιδο)βιαστών είναι σχετικά χαλαρή ή τα αντανακλαστικά της συγκριτικά αργά και με χρονοκαθυστέρηση. Έπεσα κι εγώ στο λάθος να ερμηνεύσω την σύνδεση των δυο περιπτώσεων (πλην του Μίχου όπου ακόμα ισχύει το τεκμήριο της αθωότητας και δεν θέλω να επεκταθώ) με το κόμμα και την ιδεολογία της πατριαρχίας που πρεσβεύει το κυβερνών κόμμα, έπεσα κι εγώ στο ίδιο λαθος να αναζητάω πολιτικό αίμα. Λάθος μου. Λάθος σας, Λάθος μας. Ο βιασμός δεν έχει πρόσωπο, παρά μόνο αυτό του θύματος.
Ο βιασμός δεν έχει κομματικό πρόσημο, αλλά κοινωνικό, αξιακό, ψυχιατρικό, σεξουαλικό και οτιδήποτε άλλο θέλετε. Είναι άδικο απέναντι στα θύματα να διακρίνουμε την πράξη ανάλογα με την πολιτική ιδεολογία και κομματική τοποθέτηση του δράστη, γιατί σχετικοποιούμε έτσι τον βιασμό καθαυτόν. Ο οπαδός της ΝΔ θα πει «ναι, αλλά κι εσεις οι συριζαίοι έχετε εμπλεκόμενο στέλεχος στις λίστες», ο οπαδός του ΣΥΡΙΖΑ θα πει «ναι, αλλά εσεις έχετε περισσότερους και μάλιστα καταδικασμένους». Και οι δυο απόψεις βιάζουν ξανά το θύμα, αγνοούν το θύμα και το αφήνουν απροστάτευτο να μην μπορεί να πει την ιστορία του χωρίς να κριθεί με κομματικά κριτήρια. Ο βιασμός δεν έχει πρόσωπο, παρά μόνο αυτό του θύματος.
Πρέπει να καταλήξουμε κάπου μόνο με βάση τη λογική, ότι ο βιαστής δεν έχει κομματική ταυτότητα, δεν υπάρχει ο καλός βιαστής που είναι αριστερός και ο κακός βιαστής που είναι δεξιός και το αντίστροφο. Και τέλος, μετά τη λογική, πρέπει να συμφωνήσουμε με βάση το συναίσθημα ότι το θύμα του βιασμού, είτε ο βιαστής είναι αριστερός είτε είναι δεξιός, πολύ δύσκολα ξεπερνάει την τοσο άμεση προσβολή του σε ένα τόσο προσωπικό έννομο αγαθό του, ότι μια ζωή θα φέρει ατόφιες τις πληγές στην ψυχή του και ότι αν είμαστε κοινωνία ανθρώπων και όχι μονομάχων σε αρένα, πρέπει να φροντίσουμε να απαλυνθούν αυτές οι πληγές και το θύμα του βιασμού να μη γίνει το ίδιο βιαστής και να ζήσει μια ζωή όπως όλοι μας. Μια ζωή που κοιμόμαστε χωρίς να ντρεπόμαστε, που περπατάμε χωρίς να φοβόμαστε, που κάνουμε έρωτα χωρίς να πονάμε, που βλέπουμε το σώμα μας χωρίς να βρωμάμε, που μιλάμε στο διπλανό μας και εμπιστευόμαστε. Μια ζωή, που είναι ζωή, όχι αιώνιο κάτεργο.

2020mag.gr