Είμαστε γνωστοί οι Έλληνες για το μεσογειακό ταμπεραμέντο μας, για τους χορούς μας, τα γλέντια μας, τα γέλια μας, τις παραλίες, τον ήλιο τη θάλασσα και πάει λέγοντας. Επίσης είμαστε περήφανοι και για τον Παρθενώνα, αλλά αυτό είναι άλλη κουβέντα, θα τα πούμε άλλη φορά για την μεγαλοπρέπεια των Ελλήνων που έφτιαξαν Παρθενώνες (και σ’ αυτούς έμειναν).
γράφει η GIO DIMΟ
Το ταμπεραμέντο μας λοιπόν, πέρα απ’ τους χορούς του Ζορμπά, εξαντλείται και στα μανταλάκια. Θέλουμε να δούμε στα μανταλάκια ό,τι μας τρομάζει, ό,τι μας φοβίζει, ό,τι μας δημιουργεί ένα επαρκές άλλοθι ότι εμείς είμαστε καλύτεροι απ’ τους άλλους. Το ίδιο γίνεται και τις τελευταίες μέρες με την υπόθεση του Κολωνού.
Εδώ και μία εβδομάδα όλος ο κόσμος ασχολείται με την υπόθεση του Κολωνού, όχι ενημερωτικά μόνο, αλλά και μέσα απ’ την κλειδαρότρυπα. Στοιχεία συλληφθέντων βγαίνουν αδιακρίτως στα μέσα, έχουμε μάθει τα πάντα για τα πάντα και για τους πάντες.
Ο νόμος, σε περιπτώσεις σεξουαλικών εγκλημάτων, επιτρέπει τη δημοσιοποίηση των στοιχείων των δραστών με σκοπό την ενημέρωση του κοινού και άλλων θυμάτων, ώστε να προβούν σε καταγγελία. Απαραίτητη προυπόθεση είναι η διάταξη εισαγγελέα για αυτό και ο συγκεκριμένος χρόνος που θα παραμείνουν στη δημοσιότητα, γιατί τα προσωπικά δεδομένα και των δραστών πρέπει να προστατευτούν. Ακόμα και αυτή η δημοσιοποίηση των στοιχείων των δραστών με εισαγγελική εντολή μπορεί να οδηγήσει σε καταχρήσεις, όπως η υπόθεση των οροθετικών γυναικών το έτος 2008, των οποίων τα στοιχεία δημοσιοποιήθηκαν, με αποτέλεσμα όχι μόνο τη διαπόμπευσή τους αλλά και την αυτοκτονία μιας εξ αυτών.
Κάθε φορά που γίνεται ένα αποτρόπαιο και ειδεχθές έγκλημα, ζητάμε μόνο το αίμα των δραστών, παραβλέποντας το γεγονός ότι στα σεξουαλικά εγκλήματα το αίμα των δραστών στην αρένα φέρνει ως αντίδραση και το αίμα των θυμάτων στην ίδια αρένα. Και στο δίλημμα «το έγκλημα είναι τόσο αποτρόπαιο που θα πρέπει να δημοσιοποιούνται τα στοιχεία του δράστη» και «ο δράστης έχει δικαιώματα ως κατηγορούμενος που σε ένα κράτος δικαίου πρέπει να προστατευτούν», ο σύγχρονος κόσμος, τα κράτη δικαίου και η νομική επιστήμη έχει καταλήξει σαφώς στην προστασία των δικαιωμάτων των κατηγορουμένων, γιατί εξ ορισμού είναι πιο περιορισμένα λόγω της ιδιότητάς τους ως κατηγορούμενοι και γιατί η τυχόν παραβίασή τους, ανοίγει την κερκοπορτα του κράτους δικαίου και αδίκου.
Την τελευταία βδομάδα είδαμε δημοσιογράφους, κανάλια, ιδιοκτήτες σάιτ, μαϊντανούς των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, χωρίς άδεια από τις αρχές, να αντιγράφουν φωτογραφίες από το διαδίκτυο της μάνας του 12χρονου κοριτσιού αλλά και των συλληφθέντων εμπλεκομένων στα σεξουαλικά αδικήματα κατά του ανηλίκου και να τις δημοσιοποιούν, μαζί με ονόματα, επαγγέλματα και άλλα προσωπικά στοιχεία αυτών, με τη δικαιολογία της ενημέρωσης του κοινού και της τιμωρίας των δραστών. Αν δεν καταδειχθεί η επικινδυνότητα αυτής της πρακτικής και αν δεν σταθμιστούν τα αγαθά που προστατεύονται, τότε θα οδηγηθούμε σε κοινωνία λύκων. Και το δίπολο δεν είναι ενημέρωση κοινού vs δικαιώματα κατηγορουμένων, αλλά κράτος δικαίου vs κοινωνία ζώων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου