Η δικαίωση της Νέας Αριστεράς, οι νέες business Κασσελάκη και μια παγίδα για τον ΣΥΡΙΖΑ
Χωρίς δική της ευθύνη, η Νέα Αριστερά είδε το ιδρυτικό της συνέδριο να συμπίπτει με το επεισοδιακό συνέδριο του μητρικού της κόμματος, του ΣΥΡΙΖΑ, μετά τη μετάθεση της αρχικής του ημερομηνίας. Ωστόσο αυτή η σύμπτωση τελικά βγήκε σε όφελος της Νέας Αριστεράς. Πρώτα-πρώτα επειδή, αν συγκρίνει κανείς τις δύο παράλληλες συνεδριακές διαδικασίες, βλέπει από τη μια μεριά ένα αριστερό πολιτικό κόμμα που συζητά και αποφασίζει για τα μεγάλα πολιτικά ζητήματα αυτής της σκοτεινής πολιτικής περιόδου και από την άλλη μεριά συναντά μια σύγκρουση δυο αδιευκρίνιστων αλλά αλληλοαποκλειόμενων ομάδων που διεκδικούν με κάθε άλλο παρά πολιτικό τρόπο την επικράτηση στο κόμμα. Αλλά κυρίως το όφελος της Νέας Αριστεράς από όσα είδαμε να συμβαίνουν στα δύο συνέδρια ήταν ότι ακόμα και ο πιο δύσπιστος παρατηρητής διαπίστωσε πλέον οριστικά ότι η έγκαιρη αποχώρηση από το μεταλλαγμένο κόμμα Κασσελάκη ήταν υποχρεωτική επιλογή για τα μέλη και τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ που επέμεναν στην πολιτική εκπροσώπηση της Αριστεράς.
Αντίθετα, είναι απολύτως εκτεθειμένοι εκείνοι που επέλεξαν πέρυσι να υποστηρίξουν τη «λύση» Κασσελάκη, καταγγέλλοντας ως «διασπαστές» και «αποστάτες» όσους τόλμησαν να του αντιταχθούν και τώρα οι ίδιοι του καταλογίζουν όλες τις ευθύνες για τις δραματικές εξελίξεις στο εσωτερικό του κόμματός τους.
Υαλοπωλείον εν Ταύρω
Έχω αναλυτικά και εγκαίρως τεκμηριώσει τους λόγους που ήταν απολύτως διαβλέψιμη η πορεία του ΣΥΡΙΖΑ υπό την ηγεσία Κασσελάκη, χωρίς να καταφύγω σε «απόρρητα» μυστικά. Αποκάλυψα απλώς τα δικά του κείμενα, τις δικές του κατατεθειμένες απόψεις. Όποιος αμφιβάλλει ακόμα μπορεί να το διαπιστώσει σε ένα κείμενο όπου έχω συγκεντρώσει τα σχετικά ντοκουμέντα («Στέφανος Κασσελάκης: ένας ειλικρινής επιχειρηματίας»).
Αλλά ακόμα και όσοι εξακολουθούσαν να δίνουν πίστωση χρόνου στον «αρχηγό», αποδίδοντας στην απειρία του όλες τις απόπειρες μετασχηματισμού του ΣΥΡΙΖΑ σε ένα οργανωτικό σχήμα «αρχηγός-βάση», ξένο προς κάθε Αριστερά, θα έπρεπε να το αντιληφθούν λίγες μέρες πριν, όταν ο «αρχηγός» δημοσίευσε ένα πλήρες κομματικό πρόγραμμα, παντελώς ασύμβατο με μια αριστερή προοπτική («Ο κ. Κασσελάκης «ομολογεί» το πρόγραμμά του»).
Τώρα, βέβαια, απελευθερωμένος από τα δεσμά του ΣΥΡΙΖΑ, ο κ. Κασσελάκης κατά την εξαγγελία του νέου του κόμματος στην αυλή των γραφείων που είχε φροντίσει εγκαίρως να νοικιάσει στον Ταύρο, τα είπε έξω από τα δόντια, καλώντας τη «θεσμική Δεξιά» να ενταχθεί στο κόμμα του. Τι είναι πάλι αυτή η «θεσμική Δεξιά»; Μάλλον εννοεί τον κ. Άρη Σπηλιωτόπουλο και τους ομοϊδεάτες του που συγκεντρώνονται γύρω του και τον χειροκροτούν. Και βέβαια όλοι θυμούνται ότι η βασική έννοια του κ. Σπηλιωτόπουλου όταν χρημάτισε υπουργός Παιδείας ήταν να επιτραπεί η ίδρυση ιδιωτικών Πανεπιστημίων.
Ακούστε τον κ. Κασσελάκη να απευθύνεται στη «θεσμική Δεξιά»:
Το χειρότερο για τον κ. Κασσελάκη είναι ότι σ’ αυτή την πρώτη του ομιλία μετά την αποχώρησή του από τον ΣΥΡΙΖΑ εκτέθηκε για μια ακόμα φορά. Υποχρεωμένος όπως ήταν να μιλήσει για λίγα λεπτά, τα έκανε θάλασσα. Πουμαρό! Και το χειρότερο είναι ότι αυτό συνέβη τη στιγμή που μιλούσε από γραπτό κείμενο. Με μεγάλη δυσκολία, σχεδόν συλλαβίζοντας, ο κ. Κασσελάκης ανακοίνωσε ότι θα διαβάσει κάτι που έγραψε ο «στιχουργός Ιάκωβος Καμπανέλλος», αλλάζοντας και την αρχή των δυο στίχων που απάγγειλε (αντί «όπου φοβάται», το έκανε «όποιος φοβάται»). Ακολούθησε η διόρθωση από τη «βάση», η αυτοκριτική του «αρχηγού» («τι είπα ο ηλίθιος;»), η ενθάρρυνση από τη «βάση» («δεν πειράζει Στέφανε», «ας είναι αυτό το μόνο λάθος σου»…) και η τελική του δικαιολογία: «Δεν έχω να κρύψω τίποτα». Ακούστε:
Δεν έγινε γνωστό ποιος/ποια έδωσε στον κ. Κασσελάκη αυτό το χαρτάκι για να διαβάσει τους δυο στίχους. Μπορεί ίσως κανείς να φανταστεί το όνομα του/της υποβολέα, αν σκεφτεί ότι οι στίχοι είναι από το πολύ γνωστό τραγούδι «Φίλοι κι αδέρφια» του μουσικού θεατρικού έργου «Το Μεγάλο μας Τσίρκο» των Καμπανέλλη-Ξαρχάκου που συνδέθηκε με την εξέγερση του Πολυτεχνείου. Το κακό για τον κ. Κασσελάκη δεν είναι ότι έκανε ένα φραστικό λάθος, που υποχρέωσε ακόμα και τον κ. Μωραΐτη να διαμαρτυρηθεί για την παραποίηση του ονόματος του… συναδέλφου του. Το κακό είναι ότι ακόμα και τώρα επιχειρεί άτεχνα να εμφανιστεί ως κάτι που ουδέποτε υπήρξε: αριστερός. Άδικος κόπος.
Το αστείο είναι ότι την ώρα της παράστασης Κασσελάκη στον Ταύρο, κυκλοφόρησε το φύλλο του «Πρώτου Θέματος» με κεντρικό τίτλο «Το Μεγάλο μας Τσίρκο». Φυσικά ούτε η κυριακάτικη δεξιά εφημερίδα που εξαρχής υποστήριξε τον Κασσελάκη έχει ιδέα για το περιεχόμενο και την ιστορία του «Μεγάλου μας Τσίρκου».
Ο ΣΥΡΙΖΑ χωρίς «Τσίρκο»
Το πραγματικό πολιτικό ερώτημα παραμένει στην Κουμουνδούρου. Υπάρχει άραγε περιθώριο ανάταξης του ΣΥΡΙΖΑ, τώρα που αποτάχθηκε ο κοινός «εσωτερικός εχθρός»; Είναι γεγονός ότι ο συνασπισμός όλων των τάσεων στα ηγετικά κλιμάκια του κόμματος που επιτεύχθηκε την τελευταία στιγμή αφήνει κάποιο περιθώριο αισιοδοξίας. Μόνο που δεν είναι δυνατόν τόσο εύκολα να σβηστούν όσα συνέβησαν τον τελευταίο χρόνο, ούτε να ξεχαστεί το γεγονός ότι πολλά από τα ηγετικά στελέχη του κόμματος που σήμερα έχουν συμμαχήσει χωρίς όρους απέναντι στο σχέδιο διάλυσης του κόμματός τους είχαν συνταχθεί δίπλα στον κ. Κασσελάκη και τον είχαν στηρίξει σε όσα εκείνος διακήρυσσε και –κυρίως- όσα διέπραττε.
Δεν θα περίμενε βέβαια κανείς να παραδεχτεί η σημερινή ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ ότι η Νέα Αριστερά είχε εξαρχής δίκιο. Αλλά θα ήταν οπωσδήποτε χρήσιμο για τα ηγετικά στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ να συνεννοηθούν μεταξύ τους για το τι έφταιξε και δεν κατάλαβαν το τι συνέβαινε στο κόμμα τους τόσο καιρό. Δεν αναφέρομαι σε κανενός είδους «αυτοκριτική». Στις σημερινές συνθήκες του πολιτικού κανιβαλισμού κάτι τέτοιο φαντάζει παλιομοδίτικο και ουτοπικό. Το ελάχιστο που θα περίμενε κανείς είναι όμως η συνειδητοποίηση ότι αυτή η εκλογή αρχηγού από τη βάση είναι μια διαδικασία που δεν έχει σχέση με καμιά Αριστερά. Η λογική της «αδιαμεσολάβητης σχέσης αρχηγού-μελών», η διάλυση του κόμματος και των οργάνων του ταιριάζει μόνο στη Δεξιά και οδηγεί νομοτελειακά σε φαινόμενα τύπου Κασσελάκη. Θυμίζω τα πιο πρόσφατα σχετικά κείμενα στο «Χωρίς Εφημερίδα»: «Η Δεξιά, η Αριστερά και η επιλογή των 'ηγετών'», 24.10.2024 και «Ένας «ελέφαντας» πίσω απ’ το παραβάν», 13.10.2024
Διαβάστε και το σχετικό αφιέρωμα της σημερινής Εφημερίδας των Συντακτών: Κώστας Ζαφειρόπουλος: «Εκλογές από τη βάση, 'κεφαλές' χωρίς σώματα», 10.11.2024
Ο ΣΥΡΙΖΑ έχει παγιδευτεί σ’ αυτή την ξένη προς την Αριστερά διαδικασία «εκλογής αρχηγού από τη βάση». Κι αντί να συζητηθούν οι πολιτικές κατευθύνσεις και να παρθούν σαφείς αποφάσεις από τα κομματικά όργανα (συνέδριο, κεντρική επιτροπή) ανατίθεται πάλι στον νέο «αρχηγό» να αποφασίσει για όλα. Κι αυτός ο νέος «αρχηγός» θα βρεθεί ξαφνικά με υπερεξουσίες που του έχουν αποδοθεί από τα ιδιότυπα αυτά κομματικά καλλιστεία, ενώ οι εσωκομματικές διαδικασίες και η δραστηριότητα των κομματικών οργάνων θα συρρικνώνονται διαρκώς.
Η περιπέτεια Κασσελάκη θα έπρεπε να έχει θορυβήσει και πείσει τα ηγετικά στελέχη του σημερινού ΣΥΡΙΖΑ ότι η «εκλογή αρχηγού από τη βάση» οδηγεί στην πλήρη μετάλλαξη ενός κόμματος που προέρχεται από την Αριστερά. Όχι επειδή έτυχε να επικρατήσει σ’ αυτές τις εκλογές ο κ. Κασσελάκης, αλλά επειδή συντάχθηκαν εξαρχής μαζί του οι περισσότεροι από όσους αναγκάστηκαν τώρα να οργανώσουν την αποπομπή του. Θυμίζω ενδεικτικά:
- Ο Παύλος Πολάκης δεν έχει πάψει να κάνει την αυτοκριτική του που τον έφερε, τον υποστήριξε και συνεργάστηκε στενά μαζί του.
- Ο Νίκος Παππάς συντάχθηκε μαζί του για να νικηθεί η Έφη Αχτσιόγλου.
- Ο Γιάννης Μαντζουράνης που ανέλαβε τη θέση του προέδρου στο συνέδριο αποπομπής των «kasselistas» υπήρξε στην αρχή υποστηρικτής του.
- Στο συνέδριο του Φεβρουαρίου η λύση υπέρ Κασσελάκη που άδειζε την Όλγα Γεροβασίλη προτάθηκε από την τριανδρία Ν. Παππά, Σ. Φάμελλου και Γ. Τσίπρα. Κι αυτό, παρά το γεγονός ότι το θέμα επανεκλογής προέδρου είχε τεθεί πριν την έναρξη του συνεδρίου από τον Αλέξη Τσίπρα, ο οποίος υπήρξε ο μόνος που έγκαιρα είχε διαγνώσει το αδιέξοδο στο οποίο οδηγούσε η δική του αρχική στάση «ουδετερότητας».
Μετά την αποπομπή Κασσελάκη, η επόμενη πράξη του πολιτικού δράματος που τιτλοφορείται «Εκλογή αρχηγού από τη βάση» θέτει τον ΣΥΡΙΖΑ σε νέα δοκιμασία. Οι 4 απομείναντες διεκδικητές δεν αναμένεται να προκαλέσουν ιδιαίτερη προσέλευση στην εσωκομματική κάλπη. Όχι μόνο επειδή δεν έχουν τα χαρακτηριστικά ενός «σταρ» (του «ανιψιού απ’ το Σικάγο»), αλλά επειδή αυτού του είδους η εκλογή –επαναλαμβάνω- δεν μπορεί να ευδοκιμήσει στον χώρο της Αριστεράς. Κινδυνεύει δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ να υποστεί μια «εκλογική ήττα» χωρίς εκλογές, όχι μόνο επειδή οι followers του Γκλέτσου είναι λιγότεροι απ’ του Κασσελάκη, αλλά επειδή στη διαδικασία θα προσέλθουν αισθητά λιγότεροι από όσους μετρήθηκαν το 2023. Θα επιβεβαιωθούν δηλαδή οι δημοσκοπήσεις που θέλουν τον ΣΥΡΙΖΑ να συρρικνώνεται διαρκώς. Κι αυτό θα συμβεί πολύ προτού δοκιμαστεί η σημερινή του κατάσταση σε πραγματικές εκλογές. Η αρνητική εικόνα θα έχει ήδη επισφραγιστεί και από την αποχώρηση όλης της ομάδας βουλευτών που υποστηρίζουν Κασσελάκη.
Υπάρχει λύση για τον ΣΥΡΙΖΑ; Αν ισχύουν ακόμα τα επιχειρήματα υπέρ της αριστερής του φυσιογνωμίας που ακούστηκαν κατά την αποπομπή Κασσελάκη, τότε ναι, υπάρχει. Αρκεί να καταργηθεί η εκλογή αρχηγού από τη βάση. Και πώς μπορεί να αποφασιστεί κάτι τέτοιο τώρα, τελευταία στιγμή; Μα αρκεί να συμφωνήσουν οι 4 υποψήφιοι ότι πρέπει αυτό ν’ αλλάξει. Με κοινή τους πρόταση, μαζί με την Ρ. Σβίγκου και τον Ν. Παππά να απευθυνθούν στην Κεντρική Επιτροπή και να εισηγηθούν την κατάργηση αυτής της ξένης προς την Αριστερά διαδικασίας. Και φυσικά να αποφασιστεί ένα νέο συνέδριο με πλήρεις δικαιοδοσίες και να προγραμματιστεί η εκλογή οργάνων σε όλο ο κόμμα, από τις Ο.Μ, μέχρι την Κεντρική Επιτροπή.
Γνωρίζω, βέβαια, ότι ακόμα και όσοι κατανοούν το πρόβλημα δεν θα τολμούσαν να αντιταχθούν σ’ αυτήν τη διαδικασία εκλογής «αρχηγού από τη βάση», αφού όλοι την έχουν μέχρι σήμερα δεχθεί ως εξαιρετικά δημοκρατική. Ο αντίλογος λέει ότι την ίδια σιγουριά είχαν και πέρσι τέτοιον καιρό που κάποιοι λίγοι τους έδειχναν τον business friendly αρχηγό κι αυτοί δεν έβλεπαν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου