Ας ξεκαθαρίσουμε κάτι από την αρχή. Οι βουλευτές που αποχωρούν από ένα κόμμα -είτε γίνονται ανεξάρτητοι είτε εντάσσονται σε άλλο- δεν διαπράττουν “αποστασία”.
Η λέξη έχει πολύ βαρύ ιστορικό βάρος και γι’ αυτό δεν πρέπει να χρησιμοποιείται σαν ψωμοτύρι. Αποστασία διέπραξαν, στο πολύ μακρινό παρελθόν (1965), οι βουλευτές που γκρέμισαν τη λαοπρόβλητη κυβέρνηση της Ενώσεως Κέντρου του Γεωργίου Παπανδρέου...
Έκτοτε είχαμε πολλές αποχωρήσεις βουλευτών, σε διάφορες φάσεις της πολιτικής μας ζωής, αλλά η κατηγορία για “αποστασία” δεν ευδοκίμησε.
Το τελευταίο διάστημα έχουμε αποχωρήσεις βουλευτών από τον ΣΥΡΙΖΑ. Άλλοι ανεξαρτητοποιούνται και άλλοι εντάσσονται στο κόμμα Κασσελάκη. Ο ΣΥΡΙΖΑ τους κατηγορεί ότι “αποστατούν”. Δεν ισχύει. Οι βουλευτές αυτοί δεν γκρεμίζουν καμιά κυβέρνηση. Και το γεγονός ότι γκρεμίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ από τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν είναι ικανό- αφού δεν είναι ιστορικά ανάλογο- για να αποδοθεί ο χαρακτηρισμός “αποστάτες”.
Βεβαίως, η πιο έντιμη στάση για κάποιον που δεν θέλει να παραμείνει σε ένα κόμμα είναι η παραίτηση. Ώστε να διεκδικήσει καθαρά την επανεκλογή του στις επόμενες εκλογές με το (όποιο) νέο κόμμα του. Αλλά η παραίτηση είναι είδος εν ανεπαρκεία σε αυτές τις περιπτώσεις, αυτό έχει επικρατήσει. Δυστυχώς.
Ωστόσο (πρέπει να) υπάρχει μια εξαίρεση σε όλα αυτά: τους βουλευτές Επικρατείας. Αυτοί δεν εκλέγονται απευθείας από τους εκλογείς, ώστε να δικαιούνται να λένε ότι η έδρα ανήκει περισσότερο σε αυτούς και καθόλου ή λιγότερο στο κόμμα. Οι βουλευτές Επικρατείας ουσιαστικά διορίζονται από τον αρχηγό του κόμματος και γι’ αυτό η έδρα δεν τους ανήκει, αφού δεν κοπίασαν για να την πάρουν.
Γι’ αυτό, όσα λέει ο ναύαρχος Αποστολάκης για την αποχώρησή του από τον ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να παραδώσει την έδρα του, είναι αστείες δικαιολογίες. Οι λέξεις που χρησιμοποιεί στη δήλωσή του (“ευθύνη, συνείδηση, τιμή”) κάθε άλλο παρά ανταποκρίνονται στην πράξη του.
“Ευθύνη συνείδηση και τιμή” δεν σημαίνει να διορίζεσαι άκοπα βουλευτής και να παίρνεις την έδρα μαζί σου αποχωρώντας. Αυτή η στάση είναι ανεύθυνη και πολιτικά ανέντιμη.
Ο ναύαρχος Αποστολάκης έχει δικαίωμα να επικρίνει το κόμμα του για “αντιδημοκρατικές διαδικασίες”. Έχει και υποχρέωση να φύγει από αυτό, για να μη συμπράττει σε όσα καταγγέλλει. Όμως, δεν έχει δικαίωμα να συμπεριφέρεται πολιτικάντικα, κρατώντας κάτι που δεν του ανήκει. Δεν εξελέγη βουλευτής, διορίστηκε.
Εντιμότητα σημαίνει να παραιτηθεί από βουλευτής, να πάει σε όποιο κόμμα θέλει και να εκλεγεί με αυτό στις προσεχείς εκλογές. Τα άλλα που λέει είναι μεγάλα λόγια που προσβάλλουν τη νοημοσύνη όσων τα ακούνε και τα διαβάζουν. Και δείχνουν ότι κάποιοι άνθρωποι καβαλάνε το καλάμι, “ξεχνώντας” πώς βρέθηκαν εκεί που βρέθηκαν.
Σε άλλες εποχές, όταν στο στρατό υπήρχαν άλογα, κάποιος θα του εξηγούσε την έννοια της “αφίππευσης”. Σήμερα επιβάλλεται να ξεκαβαλικέψει από το καλάμι της υποκρισίας και της αλαζονείας…
Η λέξη έχει πολύ βαρύ ιστορικό βάρος και γι’ αυτό δεν πρέπει να χρησιμοποιείται σαν ψωμοτύρι. Αποστασία διέπραξαν, στο πολύ μακρινό παρελθόν (1965), οι βουλευτές που γκρέμισαν τη λαοπρόβλητη κυβέρνηση της Ενώσεως Κέντρου του Γεωργίου Παπανδρέου...
Έκτοτε είχαμε πολλές αποχωρήσεις βουλευτών, σε διάφορες φάσεις της πολιτικής μας ζωής, αλλά η κατηγορία για “αποστασία” δεν ευδοκίμησε.
Το τελευταίο διάστημα έχουμε αποχωρήσεις βουλευτών από τον ΣΥΡΙΖΑ. Άλλοι ανεξαρτητοποιούνται και άλλοι εντάσσονται στο κόμμα Κασσελάκη. Ο ΣΥΡΙΖΑ τους κατηγορεί ότι “αποστατούν”. Δεν ισχύει. Οι βουλευτές αυτοί δεν γκρεμίζουν καμιά κυβέρνηση. Και το γεγονός ότι γκρεμίζουν τον ΣΥΡΙΖΑ από τη θέση της αξιωματικής αντιπολίτευσης δεν είναι ικανό- αφού δεν είναι ιστορικά ανάλογο- για να αποδοθεί ο χαρακτηρισμός “αποστάτες”.
Βεβαίως, η πιο έντιμη στάση για κάποιον που δεν θέλει να παραμείνει σε ένα κόμμα είναι η παραίτηση. Ώστε να διεκδικήσει καθαρά την επανεκλογή του στις επόμενες εκλογές με το (όποιο) νέο κόμμα του. Αλλά η παραίτηση είναι είδος εν ανεπαρκεία σε αυτές τις περιπτώσεις, αυτό έχει επικρατήσει. Δυστυχώς.
Ωστόσο (πρέπει να) υπάρχει μια εξαίρεση σε όλα αυτά: τους βουλευτές Επικρατείας. Αυτοί δεν εκλέγονται απευθείας από τους εκλογείς, ώστε να δικαιούνται να λένε ότι η έδρα ανήκει περισσότερο σε αυτούς και καθόλου ή λιγότερο στο κόμμα. Οι βουλευτές Επικρατείας ουσιαστικά διορίζονται από τον αρχηγό του κόμματος και γι’ αυτό η έδρα δεν τους ανήκει, αφού δεν κοπίασαν για να την πάρουν.
Γι’ αυτό, όσα λέει ο ναύαρχος Αποστολάκης για την αποχώρησή του από τον ΣΥΡΙΖΑ, χωρίς να παραδώσει την έδρα του, είναι αστείες δικαιολογίες. Οι λέξεις που χρησιμοποιεί στη δήλωσή του (“ευθύνη, συνείδηση, τιμή”) κάθε άλλο παρά ανταποκρίνονται στην πράξη του.
“Ευθύνη συνείδηση και τιμή” δεν σημαίνει να διορίζεσαι άκοπα βουλευτής και να παίρνεις την έδρα μαζί σου αποχωρώντας. Αυτή η στάση είναι ανεύθυνη και πολιτικά ανέντιμη.
Ο ναύαρχος Αποστολάκης έχει δικαίωμα να επικρίνει το κόμμα του για “αντιδημοκρατικές διαδικασίες”. Έχει και υποχρέωση να φύγει από αυτό, για να μη συμπράττει σε όσα καταγγέλλει. Όμως, δεν έχει δικαίωμα να συμπεριφέρεται πολιτικάντικα, κρατώντας κάτι που δεν του ανήκει. Δεν εξελέγη βουλευτής, διορίστηκε.
Εντιμότητα σημαίνει να παραιτηθεί από βουλευτής, να πάει σε όποιο κόμμα θέλει και να εκλεγεί με αυτό στις προσεχείς εκλογές. Τα άλλα που λέει είναι μεγάλα λόγια που προσβάλλουν τη νοημοσύνη όσων τα ακούνε και τα διαβάζουν. Και δείχνουν ότι κάποιοι άνθρωποι καβαλάνε το καλάμι, “ξεχνώντας” πώς βρέθηκαν εκεί που βρέθηκαν.
Σε άλλες εποχές, όταν στο στρατό υπήρχαν άλογα, κάποιος θα του εξηγούσε την έννοια της “αφίππευσης”. Σήμερα επιβάλλεται να ξεκαβαλικέψει από το καλάμι της υποκρισίας και της αλαζονείας…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου