Τι επιδίωξε ο ΣΥΡΙΖΑ με τις εσωκομματικές εκλογές; Η προφανής απάντηση είναι να εκλέξει νέο αρχηγό. Στην ουσία, όμως, επιδιώκει να αφήσει πίσω του την εποχή της παλαβομάρας και να μπει σε τροχιά κανονικότητας...
Η περίοδος της παλαβομάρας ξεκίνησε πέρσι τον Σεπτέμβριο. Πρώτα με την υποψηφιότητα και αμέσως μετά με την εκλογή του Στέφανου Κασσελάκη. Ένα πρόσωπο μακριά από την ελληνική πραγματικότητα και εντελώς άσχετο με την Αριστερά έθεσε υποψηφιότητα για το μεγαλύτερο, διαχρονικά, κόμμα αυτού του χώρου.
Και έγινε αμέσως δεκτή, χωρίς ουδείς να αναζητήσει το πολιτικό “πόθεν” του. Ουδείς είχε την περιέργεια και την προνοητικότητα να ερευνήσει στοιχειωδώς τι είχε πει και κάνει, δηλαδή “τι είδους καπνό φούμαρε”. Έτσι, έχοντας την υποστήριξη στελεχών πρώτης γραμμής, που “έκαναν παιχνίδι” με ιδιοτελείς επιδιώξεις, ο ουρανοκατέβατος Κασσελάκης έγινε αρχηγός.
Άρχισε η δεύτερη περίοδος της παλαβομάρας, η αρχηγική. Επί 15 μήνες ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε “πολιτική” μέσω της προσωπικής ζωής του αρχηγού του. Ένα ολόκληρο κόμμα σερνόταν πίσω από τις “εμπνεύσεις” του, που άλλαζαν από μέρα σε μέρα. Ήταν υποχρεωμένο να παρακολουθεί τις επιχειρήσεις του, τα σπίτια του, τους γάμους του. Για άλλο τον εξέλεξαν (να σταματήσει την κατρακύλα) και αλλού τους οδηγούσε: στην πλήρη απαξίωση και στον κατήφορο προς το γκρεμό.
Και τότε άρχισε η τρίτη φάση της παλαβομάρας. Η επιχείρηση αποκλεισμού του Κασσελάκη από τη νέα κούρσα για τη αρχηγία. Αυτό που έπρεπε να γίνει το Σεπτέμβριο του 2013 (να μην του επιτραπεί τότε να θέσει υποψηφιότητα) έγινε τώρα με τρόπο που ευτέλισε κάθε έννοια εσωκομματικής διαδικασίας.
Βαριά τραυματισμένος ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί τώρα να αφήσει πίσω του αυτό το τραυματικό παρελθόν. Η εκλογή του νέου αρχηγού και μάλιστα από τον πρώτο γύρο είναι ένα βήμα προς την κανονικότητα. Όποιος από τους τέσσερις κι αν εκλεγόταν δεν θα είχε καμιά σχέση με τον Κασσελάκη. Η εποχή της παλαβομάρας τελείωσε.
Η εκλογή του Σωκράτη Φάμελλου είναι η “λογικότερη” επιλογή. Είναι μετριοπαθής και είναι γενικά αποδεκτός. Όλοι θα περιμένουν να κάνει μια “νέα αρχή” για το κόμμα που πριν από πέντε χρόνια ήταν στην κυβέρνηση και σήμερα απειλείται από μονοψήφια ποσοστά. Η σημερινή εικόνα του και το ευρύτερο περιβάλλον δεν το ευνοεί.
Ο νέος αρχηγός και όλοι μαζί θα κληθούν να το αλλάξουν. Ίσως χρειαστεί να κάνουν αυτό που έχει πει ο Βέλγος σουρεαλιστής ποιητής Ασίλ Σαβέ: “Δεν χρειάζεται πάντα να γυρίζεις σελίδα. Μερικές φορές καλύτερα να τη σκίζεις“…
Η περίοδος της παλαβομάρας ξεκίνησε πέρσι τον Σεπτέμβριο. Πρώτα με την υποψηφιότητα και αμέσως μετά με την εκλογή του Στέφανου Κασσελάκη. Ένα πρόσωπο μακριά από την ελληνική πραγματικότητα και εντελώς άσχετο με την Αριστερά έθεσε υποψηφιότητα για το μεγαλύτερο, διαχρονικά, κόμμα αυτού του χώρου.
Και έγινε αμέσως δεκτή, χωρίς ουδείς να αναζητήσει το πολιτικό “πόθεν” του. Ουδείς είχε την περιέργεια και την προνοητικότητα να ερευνήσει στοιχειωδώς τι είχε πει και κάνει, δηλαδή “τι είδους καπνό φούμαρε”. Έτσι, έχοντας την υποστήριξη στελεχών πρώτης γραμμής, που “έκαναν παιχνίδι” με ιδιοτελείς επιδιώξεις, ο ουρανοκατέβατος Κασσελάκης έγινε αρχηγός.
Άρχισε η δεύτερη περίοδος της παλαβομάρας, η αρχηγική. Επί 15 μήνες ο ΣΥΡΙΖΑ έκανε “πολιτική” μέσω της προσωπικής ζωής του αρχηγού του. Ένα ολόκληρο κόμμα σερνόταν πίσω από τις “εμπνεύσεις” του, που άλλαζαν από μέρα σε μέρα. Ήταν υποχρεωμένο να παρακολουθεί τις επιχειρήσεις του, τα σπίτια του, τους γάμους του. Για άλλο τον εξέλεξαν (να σταματήσει την κατρακύλα) και αλλού τους οδηγούσε: στην πλήρη απαξίωση και στον κατήφορο προς το γκρεμό.
Και τότε άρχισε η τρίτη φάση της παλαβομάρας. Η επιχείρηση αποκλεισμού του Κασσελάκη από τη νέα κούρσα για τη αρχηγία. Αυτό που έπρεπε να γίνει το Σεπτέμβριο του 2013 (να μην του επιτραπεί τότε να θέσει υποψηφιότητα) έγινε τώρα με τρόπο που ευτέλισε κάθε έννοια εσωκομματικής διαδικασίας.
Βαριά τραυματισμένος ο ΣΥΡΙΖΑ επιχειρεί τώρα να αφήσει πίσω του αυτό το τραυματικό παρελθόν. Η εκλογή του νέου αρχηγού και μάλιστα από τον πρώτο γύρο είναι ένα βήμα προς την κανονικότητα. Όποιος από τους τέσσερις κι αν εκλεγόταν δεν θα είχε καμιά σχέση με τον Κασσελάκη. Η εποχή της παλαβομάρας τελείωσε.
Η εκλογή του Σωκράτη Φάμελλου είναι η “λογικότερη” επιλογή. Είναι μετριοπαθής και είναι γενικά αποδεκτός. Όλοι θα περιμένουν να κάνει μια “νέα αρχή” για το κόμμα που πριν από πέντε χρόνια ήταν στην κυβέρνηση και σήμερα απειλείται από μονοψήφια ποσοστά. Η σημερινή εικόνα του και το ευρύτερο περιβάλλον δεν το ευνοεί.
Ο νέος αρχηγός και όλοι μαζί θα κληθούν να το αλλάξουν. Ίσως χρειαστεί να κάνουν αυτό που έχει πει ο Βέλγος σουρεαλιστής ποιητής Ασίλ Σαβέ: “Δεν χρειάζεται πάντα να γυρίζεις σελίδα. Μερικές φορές καλύτερα να τη σκίζεις“…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου