Και περιμέναμε τη μεταπολίτευση και περιμέναμε την Αριστερά, αγωνιζόμενοι μέσα από τις γραμμές του αντιδικτατορικού φοιτητικού κινήματος. Στραμμένοι μονόπλευρα προς την Αριστερά δεν μετρήσαμε ποτέ το γεγονός ότι δεν κατάφερε να οργανώσει μια σοβαρή αντίσταση κατά της χούντας... Δεν κοιτάξαμε ποτέ τη δικιά μας δράση, οργάνωση και λειτουργία, οι οποίες κόμιζαν νέα πολιτικά ήθη (αυτοοργάνωση, άμεση δράση, άμεση δημοκρατία, αυθορμητισμό, συλλογικότητα, αντιαυταρχικότητα). Και ήρθε η μεταπολίτευση με το σύνολο της Αριστεράς στο περιθώριο. Τα πήρε όλα ο Κ. Καραμανλής και κατόπιν ο Α. Παπανδρέου. Δίχως η Αριστερά να κοιτάξει τη νέα πραγματικότητα και πολύ περισσότερο τον ίδιο τον εαυτό της, έμεινε στις εμφύλιες αντιπαραθέσεις της.
Η πρώτη «σημαντική» και αδιέξοδη κίνησή της ήταν η υποβοήθηση του πατέρα Μητσοτάκη να αναρριχηθεί στην εξουσία, με την ελπίδα ότι θα διαλυόταν το ΠΑΣΟΚ και θα έμενε απέναντι στη Δεξιά μια μεγάλη Αριστερά. Ανθρακας ο θησαυρός. Και ήρθαν τα μνημόνια που κατασπάραζαν τη χώρα. Το πολιτικό αισθητήριο της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ και το επικοινωνιακό ταλέντο του Τσίπρα έφεραν στην κυβέρνηση την Αριστερά. Μια αχτίδα ελπίδας έλαμψε. Πριν αλέκτoρα φωνήσαι... ακυρώνεται το δημοψήφισμα, που κανείς δεν υποχρέωσε τον Τσίπρα να το διενεργήσει, και υπογράφεται νέο μνημόνιο. Η αναστροφή αυτή δεν είχε την παραμικρή σχέση με την πολιτική ηθική που θα έπρεπε να διακατέχει την όποια Αριστερά. Και τώρα να. Οσα συμβαίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούν παρά να χαρακτηριστούν ως απόλυτη παρακμή, που δεν αφήνει κανένα περιθώριο ελπίδας για τους αδύναμους, σε όσους αγωνίζονται για μια κοινωνία ισότητας, ελευθερίας και δικαιοσύνης. Κρίμα, κρίμα.
Από την άλλη πλευρά το ΚΚΕ δεν ενδιαφέρεται παρά μόνο για τη διατήρησή του. Περιχαρακώνεται με ιδεολογία του τον σταλινισμό, διασπά το συνδικαλιστικό κίνημα και εμμέσως πλην σαφώς στηρίζει την πολιτική έκφραση του ταξικού αντιπάλου του («Η χειρότερη κυβέρνηση στη μεταπολίτευση είναι εκείνη του ΣΥΡΙΖΑ», δήλωσε και όχι μόνο). Δεσμεύει στην αδράνεια ζωντανές νεανικές δυνάμεις. Δεν είναι τυχαίο που τα συστημικά ΜΜΕ χαρακτηρίζουν το ΚΚΕ ως κόμμα σοβαρό και σταθερό στις απόψεις του. Αρα, ακίνδυνο για το σύστημα.
Η πρώτη «σημαντική» και αδιέξοδη κίνησή της ήταν η υποβοήθηση του πατέρα Μητσοτάκη να αναρριχηθεί στην εξουσία, με την ελπίδα ότι θα διαλυόταν το ΠΑΣΟΚ και θα έμενε απέναντι στη Δεξιά μια μεγάλη Αριστερά. Ανθρακας ο θησαυρός. Και ήρθαν τα μνημόνια που κατασπάραζαν τη χώρα. Το πολιτικό αισθητήριο της ηγετικής ομάδας του ΣΥΡΙΖΑ και το επικοινωνιακό ταλέντο του Τσίπρα έφεραν στην κυβέρνηση την Αριστερά. Μια αχτίδα ελπίδας έλαμψε. Πριν αλέκτoρα φωνήσαι... ακυρώνεται το δημοψήφισμα, που κανείς δεν υποχρέωσε τον Τσίπρα να το διενεργήσει, και υπογράφεται νέο μνημόνιο. Η αναστροφή αυτή δεν είχε την παραμικρή σχέση με την πολιτική ηθική που θα έπρεπε να διακατέχει την όποια Αριστερά. Και τώρα να. Οσα συμβαίνουν στον ΣΥΡΙΖΑ δεν μπορούν παρά να χαρακτηριστούν ως απόλυτη παρακμή, που δεν αφήνει κανένα περιθώριο ελπίδας για τους αδύναμους, σε όσους αγωνίζονται για μια κοινωνία ισότητας, ελευθερίας και δικαιοσύνης. Κρίμα, κρίμα.
Από την άλλη πλευρά το ΚΚΕ δεν ενδιαφέρεται παρά μόνο για τη διατήρησή του. Περιχαρακώνεται με ιδεολογία του τον σταλινισμό, διασπά το συνδικαλιστικό κίνημα και εμμέσως πλην σαφώς στηρίζει την πολιτική έκφραση του ταξικού αντιπάλου του («Η χειρότερη κυβέρνηση στη μεταπολίτευση είναι εκείνη του ΣΥΡΙΖΑ», δήλωσε και όχι μόνο). Δεσμεύει στην αδράνεια ζωντανές νεανικές δυνάμεις. Δεν είναι τυχαίο που τα συστημικά ΜΜΕ χαρακτηρίζουν το ΚΚΕ ως κόμμα σοβαρό και σταθερό στις απόψεις του. Αρα, ακίνδυνο για το σύστημα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου