Θα ψηφίσουμε για την επιβίωσή μας. Του Νίκου Αραπάκη

Προσπερνάω συνοπτικά τους άχρηστους και ανούσιους προλόγους και μπαίνω κατευθείαν στο θέμα: Θα ψηφίσω αριστερά. Και για να γίνω πιο συγκεκριμένος, θα ψηφίσω είτε ΣΥΡΙΖΑ, είτε ΔΗΜΑΡ, είτε ΟΙΚΟΛΟΓΟΥΣ ΠΡΑΣΙΝΟΥΣ (η σειρά, προς αποφυγή παρεξηγήσεων, είναι εντελώς τυχαία).

Αυτές είναι οι πρώτες εκλογές που θα ήθελα να έχω τρεις ψήφους. Μια για τους οικολόγους πράσινους, το κατεξοχήν, κατά την εκτίμησή μου, ελληνικό ελευθεριακό κόμμα, μια για τον ΣΥΡΙΖΑ, το κόμμα που δείχνει να έχει τη μεγαλύτερη δυναμική από τα υπόλοιπα, και εξ αυτού του λόγου συγκεντρώνει τις μεγαλύτερες πιθανότητες να αποτελέσει το ισχυρότερο ανάχωμα εναντίον του μνημονίου, και μια για τη ΔΗΜΑΡ, η οποία εστιάζει όχι μόνο στις αρνητικές συνέπειες που μας κληροδότησε η παγκόσμια κρίση του καπιταλισμού αλλά και στις εγχώριες παθογένειες οι οποίες μας ταλανίζουν για χρόνια και κάποια στιγμή θα πρέπει να τις αντιμετωπίσουμε.

Δεν θα σας πω ποιο από τρία αυτά κόμματα θα ψηφίσω τελικά. Όχι γιατί δεν έχω κατασταλάξει ή γιατί είναι κάποιο φοβερό και τρομερό μυστικό –στο f/b έχω δηλώσει πολλάκις την κομματική μου τοποθέτηση, άρα την γνωρίζουν εκατοντάδες, για να μην πω χιλιάδες–, αλλά γιατί σ’ αυτές τις εκλογές κρίνονται πάρα πολλά και κρίσιμα ζητήματα για να ανάψω, ενδεχομένως, μια συζήτηση η οποία θα αναλωθεί στη χρόνια ενδοσυντροφική μιζέρια και θα αποφύγει να θίξει τα όσα ακανθώδη μας αγγίζουν με τον πιο βίαιο τρόπο.

Δεν θέλω με αυτόν τον τρόπο να εξαλείψω τις –πολλές και, κάποιες φορές, χαώδεις – διαφορές μεταξύ των αριστερών κομμάτων. Θα ήταν βλακώδες ακόμη και να το σκεφθώ. Όμως, ακόμη και οι χαώδεις αυτές διαφορές, αυτή την κρίσιμη για τον τόπο ώρα πρέπει να βγουν στην άκρη. Δεν έχουμε το δικαίωμα αυτή την ιστορική στιγμή να σκεφτούμε τα κόμματά μας, τα απωθημένα μας και να αφήσουμε να εξαθλιωθούν εκατομμύρια συμπολίτες μας. Αυτή την περίοδο, που οι απελπισμένοι τείνουν να γίνουν η πλειοψηφία, οφείλουμε να χρησιμοποιήσουμε τα χέρια μας για να τους στηρίξουμε και όχι για να βγάλουμε ο ένας τα μάτια του συντρόφου της άλλης όχθης.

Ακόμη κι αν κάποιος πιστεύει ότι είναι ιδιαίτερα χρήσιμο να βρούμε τον πιο αριστερό από τους αριστερούς, θα πρέπει να καταλάβει ότι αυτή δεν είναι η κατάλληλη ώρα. Η αξιοπιστία όλων θα κριθεί μετά τις εκλογές. Τώρα, αυτό που προέχει είναι να διασφαλίσουμε τα όσα έχουν κερδηθεί με κόπο και με αίμα, και τα οποία, με το πρόσχημα της χρεοκοπίας και των μεταρρυθμίσεων, παίρνονται πίσω ομαδόν. Και για να μην παρεξηγηθώ, δεν είμαι πολέμιος των μεταρρυθμίσεων, ούτε βέβαια πιστεύω πως όλα τα προβλήματά μας δύνανται να λυθούν εντελώς «αναίμακτα».

Η ελληνική οικονομία βρίθει στρεβλώσεων και προβλημάτων. Το αυτό ισχύει και για το κράτος μας. Άρα το ζήτημα δεν είναι αν χρειαζόμαστε ή όχι μεταρρυθμίσεις, αλλά, πρώτον, τι εννοούμε όταν λέμε μεταρρυθμίσεις, δεύτερον, ποιες από αυτές είναι χρήσιμες και θα βελτιώσουν τις υποδομές μας και τις ζωές των πολιτών και, τρίτον, ποιοι θα τις εφαρμόσουν.

Διότι εάν εννοούμε ως μεταρρυθμίσεις τις μειώσεις των επιδομάτων ανεργίας, των μισθών και των συντάξεων, και γενικότερα τη διάλυση του κοινωνικού κράτους, όχι μόνο δεν θα πάρω αλλά θα αντισταθώ με νύχια και με δόντια για να μην επικρατήσουν αυτού του είδους οι απορρυθμίσεις τις οποίες, οι γνωστοί και μη εξαιρετέοι επιτήδειοι, τις βαφτίζουν –υποδυόμενοι τους Ιησουίτες μοναχούς– σε μεταρρυθμίσεις και προσπαθούν να μας τις σερβίρουν αναλόγως. Όπως, επίσης, είναι αυτονόητο ότι, όταν έρθει η ώρα να υλοποιηθούν οι όποιες μεταρρυθμίσεις κριθούν αναγκαίες, δεν θα επιλέξω να τις εφαρμόσουν οι εντολοδόχοι της Siemens. Η κοροϊδία έχει και τα όριά της…   
Σε αυτές τις εκλογές θα ψηφίσουμε για την επιβίωσή μας. Θα ψηφίσουμε για να διασφαλίσουμε ότι ο γηραιός πληθυσμός της χώρας, οι γονείς μας και οι παππούδες μας, θα μπορέσουν να ζήσουν τα όσα χρόνια τους απομένουν με αξιοπρέπεια, ότι θα τους περισσεύει ένα ευρώ για να πιουν έναν καφέ στο καφενείο ή ένα χαρτονόμισμα για να το δώσουν στα εγγόνια τους τα Χριστούγεννα. Σε αυτές τις εκλογές θα ψηφίσουμε για το μέλλον των νέων παιδιών. Δεν δικαιούμαστε να τους κληροδοτήσουμε έναν τόπο ο οποίος θα είναι οικονομικά και κοινωνικά κατεστραμμένος, μια χώρα η οποία θα τους προσφέρει – κι αυτό όχι πάντοτε – μισθούς τριτοκοσμικούς, και για να βρουν μια δουλειά που θα μπορεί να τους παρέχει ένα στοιχειωδώς αξιοπρεπή βιοπορισμό θα αναγκάζονται να ξενιτεύονται, όπως έκαναν οι γονείς μας κατά το μεγαλύτερο μέρος του προηγούμενου αιώνα.

Την Κυριακή, στις 6 του Μάη, όλος ο πλανήτης θα κρέμεται από τα αποτελέσματα των δικών μας εκλογών. Είναι ευκαιρία να στείλουμε σε όλους ένα ηχηρό μήνυμα. Ένα μήνυμα που θα λέει ότι οι ανθρώπινες ζωές προηγούνται των αριθμών, ότι αρνούμαστε να δεχθούμε ως αναγκαίο κακό τους δεκάδες χιλιάδες άστεγους, ότι δεν δεχόμαστε να νομιμοποιήσουμε πολιτικές που οδηγούν συνανθρώπους μου στην αυτοχειρία.

Το αριθμολαγνικό αυτό σύστημα, το οποίο οι γνωστοί επιτήδειοι προσπαθούν να μας πείσουν ότι το κληρονομήσαμε από κάποια ανώτερη δύναμη και ως εκ τούτου δεν δικαιούμαστε να το αλλάξουμε, πνέει τα λοίσθια. Είναι πασιφανές ότι τα θεμέλια του καπιταλισμού-καζίνο είναι τόσο σάπια που, με το πρώτο ισχυρό τράνταγμα, θα σωριαστεί αυτοστιγμεί. Στο χέρι μας είναι. Στα χέρια μας. Εάν ενώσουμε τις δυνάμεις μας, υπερβούμε τις μικροψυχίες μας και το φόβο που προσπαθούν να μας εμφυσήσουν, θα τους νικήσουμε.

Αυτή δεν είναι ούτε η πρώτη και κατά πάσα πιθανότητα ούτε η τελευταία φορά που θα ψηφίσω αριστερά. Όμως αυτή είναι η πρώτη φορά που θα ψηφίσω με κριτήρια που εκπορεύονται αποκλειστικά από τη συνείδησή μου, η οποία, όσο και αν βομβαρδίζεται με ψευδοδιλλήματα περί χρεοκοπίας, περί εξόδου από το ευρώ, περί απομόνωσης της χώρας, αρνείται να υποτάξει τον ανθρωπισμό της στην ανθρωποφάγα λογική των αγορών.

Εάν αυτή η λογική σας βρίσκει σύμφωνους, σας καλώ να πράξετε το ίδιο. Να ψηφίσετε και εσείς αριστερά.

*Ο Νίκος Αραπάκης είναι συγγραφέας.

tvxs.gr