Αναδημοσίευση του κειμένου που έγραψε ο Νεκτάριος Σάκκας (cinemanews.gr) για το μουσικό ντοκυμαντέρ Uprising: Hip Hop And The LA Riots που προβλήθηκε στο πλαίσιο του Φεστιβάλ “Νύχτες Πρεμιέρας”.
Στις 3 Μαρτίου του 1991, ένας αφροαμερικανός κάτοικος του Los Angeles, ο Rodney King, ξυλοκοπείται άγρια από τέσσερεις λευκούς αστυνομικούς. Το συμβάν βιντεοσκοπεί ο George Holliday και πολύ σύντομα το υλικό αναμεταδίδεται από τα ΜΜΕ. Ένα χρόνο μετά, η απόφαση του δικαστηρίου αθωώνει τους αστυνομικούς και η πόλη του Los Angeles μετατρέπεται σε πεδίο μάχης, καθώς οργισμένοι αφροαμερικανοί βγαίνουν στο δρόμο. Ακολουθούν βανδαλισμοί, εμπρησμοί, πλιάτσικο και επιθέσεις σε λευκούς. Η εξέγερση του ’92 είχε το δικό της soundtrack και ήταν φυσικά hip hop με πρωταγωνιστές τους Dr. Dre, Ice Cube, Ice-T και Snoop Dogg, οι οποίοι εξιστορούν μαζί με άλλα πρόσωπα των ημερών (μεταξύ αυτών και ο ίδιος ο King) τα γεγονότα.
Μέσα από ένα συνδυασμό talking-heads και αρχειακού υλικού, το ντοκιμαντέρ του Mark Ford επιχειρεί μία επαναπροσέγγιση των αιματηρών ταραχών στο Los Angeles του ’92 και όσων τις προκάλεσαν μέσα από τη hip hop κουλτούρα, ένα από τα λίγα “όπλα” αντίστασης των αφροαμερικανών απέναντι στις φυλετικές διακρίσεις, την κοινωνική περιθωριοποίηση και την αστυνομική αυθαιρεσία. Η έκρηξη οργής που άφησε πίσω της δεκάδες νεκρούς και τραυματίες, περιλαμβάνει μία σειρά από αξιοπρόσεκτες παραμέτρους και υποϊστορίες, όπως οι εχθροπραξίες μεταξύ της αφροαμερικανικής και της κορεατικής κοινότητας ή το γενικευμένο πλιάτσικο.
Πολλά θα μπορούσε να πει κανείς ζώντας εντός της ελληνικής πραγματικότητας κι έχοντας δει το «Uprising: Hip Hop And The LA Riots». Ωστόσο, ίσως θα μπορούσαμε να συμφωνήσουμε στη διαπίστωση ότι δεν υπάρχουν “ευγενείς” εξεγέρσεις, εκπεφρασμένες με το “γάντι”, που να μην “ενοχλούν” με τις βίαιες εκφάνσεις τους την καθεστηκυία τάξη και όλους εκείνους που μέχρι πρότινος ανέχονταν με τον ένα ή με τον άλλο τρόπο την παρατεταμένη βία που ασκούν σε μόνιμη βάση οι ταξικές και κοινωνικές διακρίσεις, ο ρατσισμός και η μισαλλοδοξία. Όπως φάνηκε και από τα γεγονότα του Los Angeles, μία κοινωνία που κλείνει τα μάτια απέναντι στη βία που φύεται στα χωραφάκια της κρατικής ατιμωρησίας και ασυδοσίας, του ρατσισμού και του κοινωνικού αποκλεισμού, μετατρέπεται σε καζάνι που βράζει με το καπάκι κλειστό. Ας το έχουμε αυτό κατά νου στην Ελλάδα του 2012, με τη νεοναζιστική συμμορία της Χρυσής Αυγής να στρογγυλοκάθεται στα κοινοβουλευτικά έδρανα και τα πογκρόμ κατά μεταναστών να αποτελούν καθημερινό φαινόμενο.
Είδε την ταινία, προβληματίστηκε πολύ και βρήκε πολύ υλικό για σκέψη η Narrator
Αναδημοσιεύει με αφορμή τα σημερινά χαΐρια της ΕΛ.ΑΣ.
Πληροφορίες για τις ταινίες που προβάλλονται στο φεστιβάλ εδώ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου