 |
| by Caras Ionut |
Πεζόδρομος ανάμεσα σε
Πανεπιστήμιο και Ακαδημία, ώρα δέκα το πρωί. Στόματα δίχως πρόσωπο. Όλα ένας
μορφασμός του τίποτα. Άστεγοι, τοξικομανείς, νεόπτωχοι, σαν καλάμι στο νερό,
σπασμένη από διάθλαση η ψυχή τους. Η έκλειψη της ανθρωπιάς
έχει αρχίσει να σκοτεινιάζει τον κόσμο.
Και οι κυνικοί, οι κύριοι όλος ο κόσμος, επιχειρηματίες, λαμόγια, πολιτικοί, πανεπιστημιακοί δάσκαλοι των φαρμακευτικών εταιρειών, ποετάστροι της πλάκας και των κρατικών πρυτανείων, δημοσιογράφοι των μυστικών κονδυλίων, όλοι διαβαίνουν με το αφ’ υψηλού βλέμμα τους, δικαιώνοντας το έγκλημα... με το έγκλημα και κάνοντας το θάνατο να φαίνεται πως έχει δίκιο. Νέα χαράτσια, νέοι κεφαλικοί φόροι, νέα φτώχεια, νέοι άνεργοι, νέοι φόνοι και λύσσα, λύσσα για αίμα.
Μόνο που τώρα στον πεζόδρομο ξαπλώνουν και οι πρώην her omnes του Κάφκα, τα μεγάλα Εγώ, οι τέως κίλερς. Όμως η έξη παραμένει έξη. Έτσι, οι ημιθανείς ποδοπατούν τους σεσηπότες νεκρούς, χαμογελώντας με τα ακόμα λευκασμένα ωραία δόντια τους. Είναι το σκληρό χαμόγελο του κυνισμού, της ευήθειας, η οποία χαμογελάει με φθόνο στην ένδεια και στο θάνατο, είναι τα θύματα που χάνονται χαμογελαστά μέσα στο τεράστιο στόμα του Λεβιάθαν της αυτοκανιβαλικής υλικής και άυλης συσσώρευσης. Χρεοκοπία, χαράτσια, απολύσεις, φόροι και τοκογλυφικές επιθέσεις από τους μαυραγορίτες της γειτονιάς μέχρι αυτούς της Γουόλ Στρητ, του Σίτι και της Φρανκφούρτης.
Η Ελλάδα βιώνει μία από τις πιο μαύρες σελίδες της. Οι άνθρωποι ζουν την εποχή του μεγάλου φόβου, της αβεβαιότητας, της ανεργίας, της φτώχειας, της απουσίας ενός σταθερού πλαισίου ζωής και της βίωσης μιας περιφραγμένης, έμφοβης ατομικότητας. Παντού διπλαμπαρωμένα σπίτια και περίκλειστες ψυχές, γι’ αυτό ο τρόμος δεν έχει οδό διαφυγής, δεν έχει τρόπο ν’ ακουμπήσει στον ώμο του διπλανού και να γίνει δύναμη δημιουργική.
Ο φόβος έχει καθηλώσει τους πολίτες, που αισθάνονται όλη τους η ζωή να καταστρέφεται δια μιας. Η καθήλωση αυτή ενισχύεται με την πολιτική του χειρότερου, με ψέματα αναμεμιγμένα με τρομοκρατία από την επαπειλούμενη πλην συντελούμενη χρεοκοπία, από την ανασφάλεια και τη διαλυτική λειτουργία του κοινωνικού αυτοματισμού. Μαζί και η υποβολή της ενοχικής αντίληψης ότι όλοι είμαστε διεφθαρμένοι κι ανίκανοι να διαχειριστούμε την κρίση.
Η ενδοβολή της ενοχής είναι μία από τις βασικές λειτουργίες του ιδεολογικού μηχανισμού του νεοφιλελευθερισμού. Γιατί το «όλοι τα φάγαμε» δεν είναι εφεύρεση του Πάγκαλου, το ίδιο έλεγαν και στην Αργεντινή. Μόνο που όταν το ακούει αυτό ο άνεργος κι ο άστεγος, ο πατέρας που δεν έχει να πάει γάλα στα παιδιά του, τότε οργίζεται και ή αυτοχειριάζεται –αυτό συμβαίνει μέχρι τώρα- ή ζώνεται μ’ ένα όπλο κι όποιον πάρει ο χάρος –αυτό μένει να συμβεί. Κι εμείς να καταγράφουμε τα γεγονότα χωρίς σχολιασμό στο όνομα της ουδετερότητας!
Αλλά πώς να σταθείς ουδέτερος απέναντι στην απίστευτη απελπισία, πώς να αποτυπώσεις τον άφατο πόνο, πώς να καθηλώσεις την ψυχή που της έκοψαν τα φρένα, τη ζωή που της αφαίρεσαν το οξυγόνο, πώς να σπάσεις το φράγμα του ανέκφραστου;
Και οι κυνικοί, οι κύριοι όλος ο κόσμος, επιχειρηματίες, λαμόγια, πολιτικοί, πανεπιστημιακοί δάσκαλοι των φαρμακευτικών εταιρειών, ποετάστροι της πλάκας και των κρατικών πρυτανείων, δημοσιογράφοι των μυστικών κονδυλίων, όλοι διαβαίνουν με το αφ’ υψηλού βλέμμα τους, δικαιώνοντας το έγκλημα... με το έγκλημα και κάνοντας το θάνατο να φαίνεται πως έχει δίκιο. Νέα χαράτσια, νέοι κεφαλικοί φόροι, νέα φτώχεια, νέοι άνεργοι, νέοι φόνοι και λύσσα, λύσσα για αίμα.
Μόνο που τώρα στον πεζόδρομο ξαπλώνουν και οι πρώην her omnes του Κάφκα, τα μεγάλα Εγώ, οι τέως κίλερς. Όμως η έξη παραμένει έξη. Έτσι, οι ημιθανείς ποδοπατούν τους σεσηπότες νεκρούς, χαμογελώντας με τα ακόμα λευκασμένα ωραία δόντια τους. Είναι το σκληρό χαμόγελο του κυνισμού, της ευήθειας, η οποία χαμογελάει με φθόνο στην ένδεια και στο θάνατο, είναι τα θύματα που χάνονται χαμογελαστά μέσα στο τεράστιο στόμα του Λεβιάθαν της αυτοκανιβαλικής υλικής και άυλης συσσώρευσης. Χρεοκοπία, χαράτσια, απολύσεις, φόροι και τοκογλυφικές επιθέσεις από τους μαυραγορίτες της γειτονιάς μέχρι αυτούς της Γουόλ Στρητ, του Σίτι και της Φρανκφούρτης.
Η Ελλάδα βιώνει μία από τις πιο μαύρες σελίδες της. Οι άνθρωποι ζουν την εποχή του μεγάλου φόβου, της αβεβαιότητας, της ανεργίας, της φτώχειας, της απουσίας ενός σταθερού πλαισίου ζωής και της βίωσης μιας περιφραγμένης, έμφοβης ατομικότητας. Παντού διπλαμπαρωμένα σπίτια και περίκλειστες ψυχές, γι’ αυτό ο τρόμος δεν έχει οδό διαφυγής, δεν έχει τρόπο ν’ ακουμπήσει στον ώμο του διπλανού και να γίνει δύναμη δημιουργική.
Ο φόβος έχει καθηλώσει τους πολίτες, που αισθάνονται όλη τους η ζωή να καταστρέφεται δια μιας. Η καθήλωση αυτή ενισχύεται με την πολιτική του χειρότερου, με ψέματα αναμεμιγμένα με τρομοκρατία από την επαπειλούμενη πλην συντελούμενη χρεοκοπία, από την ανασφάλεια και τη διαλυτική λειτουργία του κοινωνικού αυτοματισμού. Μαζί και η υποβολή της ενοχικής αντίληψης ότι όλοι είμαστε διεφθαρμένοι κι ανίκανοι να διαχειριστούμε την κρίση.
Η ενδοβολή της ενοχής είναι μία από τις βασικές λειτουργίες του ιδεολογικού μηχανισμού του νεοφιλελευθερισμού. Γιατί το «όλοι τα φάγαμε» δεν είναι εφεύρεση του Πάγκαλου, το ίδιο έλεγαν και στην Αργεντινή. Μόνο που όταν το ακούει αυτό ο άνεργος κι ο άστεγος, ο πατέρας που δεν έχει να πάει γάλα στα παιδιά του, τότε οργίζεται και ή αυτοχειριάζεται –αυτό συμβαίνει μέχρι τώρα- ή ζώνεται μ’ ένα όπλο κι όποιον πάρει ο χάρος –αυτό μένει να συμβεί. Κι εμείς να καταγράφουμε τα γεγονότα χωρίς σχολιασμό στο όνομα της ουδετερότητας!
Αλλά πώς να σταθείς ουδέτερος απέναντι στην απίστευτη απελπισία, πώς να αποτυπώσεις τον άφατο πόνο, πώς να καθηλώσεις την ψυχή που της έκοψαν τα φρένα, τη ζωή που της αφαίρεσαν το οξυγόνο, πώς να σπάσεις το φράγμα του ανέκφραστου;
Αυτή δεν είναι ζωή, αυτός ο κόσμος δεν αξίζει να τον ζεις τέτοιος που τον έχουμε
κάνει. Γι’ αυτό στο δρόμο, στη δράση για να τον αλλάξουμε. Το οφείλουμε στους
εαυτούς μας, μα προπάντων στα παιδιά μας…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου