Τὸμ Χόκινς (Tom Hawkins) 'Ἡ νύχτα τοῦ γάμου' (Wedding Night)

 

Έχω δουλέψει στὸν πάγκο μὲ τὰ περιοδικὰ σὲ αὐτὸ τὸν σταθμὸ λεωφορείων ἀπὸ τὸ 1953, ἀναμένοντας τὸ κατάλληλο κορίτσι νὰ ἐμφανιστεῖ. Ὅταν πῆρα αὐτὴ τὴν δουλειά, ἡ μπογιὰ ἐκείνου ἐκεῖ τοῦ τοίχου ἦταν φρέσκια, εἶχε ἕνα ἁπαλὸ πράσινο χρῶμα τότε. Οἱ στρατιῶτες ἀπὸ τὸν πόλεμο τῆς Κορέας θὰ σταματοῦσαν νὰ ἀγοράσουν τσιγάρα καὶ ἔμαθα τὰ ἐμβλήματα τοῦ στρατοῦ, τῆς ἀκτοφυλακῆς, τοῦ ναυτικοῦ καὶ τῆς ναυτιλίας.
Μιὰ φορὰ μὲ εἶχε ληστέψει ἕνας στιβαρὸς λευκὸς ἄντρας μὲ καφὲ σακάκι. Μοῦ εἶχε δείξει τὰ δύο δόντια ποὺ τοῦ εἶ-χαν μείνει στὸ στόμα καὶ ἡ σκανδάλη ἐνὸς μικροῦ αὐτόματου τυλιγμένου μὲ ταινία στόχευε τὴν καρδιά μου. Τοῦ ἔδω-σα ὅλα τὰ χρήματα, ἀλλὰ δὲν φοβήθηκα καθόλου. Καταλάβαινα κοιτάζοντας τον πὼς ἦταν ἀκριβῶς σὰν ἐμένα. Θὰ μποροῦσα νὰ πεθάνω πίσω ἀπὸ αὐτὸ τὸν πάγκο καὶ αὐτὸς ἁπλὰ θὰ ἔφευγε κρυμμένος μέσα στὸ ἴδιο του τὸ δέρμα, μὲ μερικὰ δολλάρια γιὰ ξόδεμα. Εἴμασταν ὅλοι ἕνα πράγμα. Ἔτσι τοῦ ἔδωσα τὰ λεφτά, νιώθοντας πλουσιότερος ἀμέσως -τριακόσια εἴκοσι τρία δολλάρια- καὶ τὸν ἄφησα νὰ ξεφύγει πρὶν καλέσω τοὺς μπάτσους.
Ἄκουσα πὼς δὲν τὸν ἔπιασαν ποτέ, ἀργότερα ἄκουσα πὼς τὸν ἔπιασαν σὲ μιὰ ἄλλη πολιτεία -στὴν Γιούτα νομί-ζω- καὶ πιὸ μετὰ ἄκουσα πὼς τὸν βρῆκαν νεκρὸ σὲ ἕνα ὑπαίθριο πάρκινκ ἀεροδρομίου στὸ Κάνσας. Δὲν ξέρω. Μπορεῖ νὰ βρίσκεται ἐκεῖ ἔξω ἀκόμα. Μπορεῖ νὰ γυρίσει. Μπορεῖ νὰ μὲ ληστέψει ἀπόψε ἢ ἁπλὰ νὰ μὲ σκοτώσει πυροβολώντας με, ἢ καὶ τὰ δύο.
Ὅλα μποροῦν νὰ συμβοῦν σὲ ἕνα σταθμὸ λεωφορείου. Τὴ δεκαετία τοῦ ‘60 εἴχαμε τοὺς ἀποκαλούμενους χίπηδες, νεαρὰ ἄτομα μὲ κουρελιασμένη ἀμφίεση. Συνήθιζαν νὰ κοιμοῦνται πάνω σὲ ὅλα τὰ καθίσματα μέσα σὲ ὑπνόσακους μὲ σακίδια καὶ σκηνές.
Τότε ἦταν ποὺ ἄρχισα νὰ σκέφτομαι πὼς τὸ κατάλληλο κορίτσι μπορεῖ νὰ ἐμφανιζόταν τελικά, κάποιο κορίτσι ποὺ βαρέθηκε τὰ μακρυμάλλικα ἀγόρια, καὶ κουράστηκε ἀπὸ τὸν δρόμο, καὶ θὰ περπατοῦσε ὣς τὸ σπίτι μαζί μου κρατών-τας μου τὸ χέρι, καὶ θὰ κουλουριαζόταν μαζί μου στὸ κρεβάτι μου μὲ τοὺς σομιέδες ποὺ ἔτριζαν. Εἶχα τὰ μάτια μου ἀ-νοιχτά. Μιὰ μέρα εἶδα μιὰ νεαρὴ κυρία: φαινόταν τόσο κουρασμένη καὶ ἔμοιαζε νὰ χρειάζεται ἕνα φίλο. Τῆς ἀγόρασα ἕνα σάντουιτς καὶ καφὲ καὶ ἕνα βαζάκι φυστικοβούτυρο. Τῆς ἀγόρασα μερικὲς ἀσπιρίνες καὶ μισὸ λίτρο γάλα, ψαλι-δάκι νυχιῶν καὶ ἕνα ἀναμνηστικὸ πουκάμισο.
Τῆς εἶπα πὼς εἶχα ἕνα μέρος ὅπου μποροῦσε νὰ μείνει καὶ νὰ ξεκουραστεῖ, ὅσο ἤθελε. Τῆς εἶπα πὼς δὲν ἦταν κάτι τὸ πολυτελές, παρὰ μόνο ἕνα δωμάτιο, ἀλλὰ ὅ,τι ἦταν δικό μου ἦταν καὶ δικό της. Ἤξερα πὼς ἦταν καθαρό. Τὸ εἶχα καθαρίσει τὴν προηγούμενη μέρα ὅταν εἶδα τὸ κορίτσι νὰ συχνάζει ἐδῶ.
Μοῦ χάιδεψε τὰ μαλλιὰ καὶ εἶπε πὼς ἡ καρδιά μου ἦταν γεμάτη ἀγάπη. Εἶπε πὼς ἔπρεπε νὰ κοιμηθεῖ δώδεκα ὧρες περίπου καὶ μετὰ θὰ ἔφευγε. Τὴν πῆγα σπίτι. Βυθίστηκε στὸ κρεβάτι καὶ ἔκλαιγε – μοῦ εἶπε πὼς εἴμουν «τόσο πολὺ εὐγενικός». Καὶ μετὰ κοιμήθηκε σὰν πεθαμένη. Ξάπλωσα στὸ πάτωμα δίπλα της, ὅπου εἶπα πὼς θὰ κοιμόμουν. Στὴν μέ-ση τῆς νύχτας ξύπνησα ξαναμμένος καὶ ἔνιωσα τὸ δωμάτιο νὰ στριφογυρίζει. Δὲν μποροῦσα νὰ σκεφτῶ. Ὁ ἀέρας ἔγινε ἀποπνικτικός. Τότε σύρθηκα πάνω καὶ γλίστρησα μέσα στὸ κρεβάτι δίπλα της. Τὸ κορίτσι ἦταν ἐντελῶς ντυμένο. Ἡ ἀ-ναπνοή της μοῦ θύμιζε τὸν ἦχο τῆς θάλασσας. Ἄγγιξα τὸ δέρμα της, ἁπλῶς τὸ δέρμα κάτω ἀπὸ τὰ ροῦχα της. Πραγμα-τικά, δὲν ξύπνησε καθόλου, ἁπλὰ ἀναστέναξε καὶ γύρισε. Τὸ πρωὶ ὅταν ξύπνησα στὸ κρεβάτι, εἶχε φύγει.Ἔχω δουλέψει ἐδῶ ἀπὸ τὸ 1953, ἀναμένοντας τὸ κατάλληλο κορίτσι νὰ ἐμφανιστεῖ. Ὑποθέτω πὼς ἦρθε. Κάποιοι κα-λοὶ γάμοι δὲν κρατοῦν γιὰ πολύ.

 

Πηγή: Ἀπὸ τὴ συλλογὴ διηγημάτων Thomas, James, Denise Thomas and Tom Hazuka, eds., Flash Fiction - 72 very short stories, New York, Lon­don: W.W. Nor­ton & Company, 1992.
bonsaistoriesflashfiction.wordpress.com