... για τη νικηφόρα μάχη της κοινωνίας ...

Νίκος Ρούσσης

Αγκαλιάστε

τους... φτωχοδιάβολους!

.

Ελλείψει βιομηχανίας στην Ελλάδα, εργατικό προλεταριάτο δεν υπάρχει.
Αν υπήρχε θα το βλέπαμε να εξεγείρεται, να θυμώνει, να μαλλώνει, να γκρεμίζει σπίτια και μνημονιακές πολυκατοικίες.

Υπάρχουν, βέβαια, αγρότες, έμποροι, μεσίτες, μεσάζοντες, πλανόδιοι πωλητές, δικηγόροι, συμβολαιογράφοι, δημόσιοι και ιδιωτικοί υπάλληλοι, ένστολοι πάσης φύσεως και αποστολής, δημοσιοκάφροι, χρηματιστές, σπεκουλαδόροι, "βαρώνοι", καλλιτέχνες και αοιδοί, τηλεπερσόνες και λοιπές άλλες κοινωνικές ομάδες, που με την ψήφο τους ανακατεύουν τα σκατά στα οποία, τις τελευταίες δεκαετίες, επιπλέει η νεοελληνική δημοκρατία.

Στις παρυφές, όμως, της κοινωνίας, υπάρχει ένα άλλου είδους ...προλεταριάτο.

Αυτό που, κάποιοι πολύ σοφότεροι από μένα, έχουν αποκαλέσει "Λούμπεν Προλεταριάτο".

Τους ανθρώπους αυτούς (διότι για ανθρώπους πρόκειται) δεν θα τους βρείς μέσα στα ποσοστά των δημοσκοπήσεων, ούτε στα ποσοστά των εκλογικών αποτελεσμάτων.

Για τον απλούστατο λόγο ότι δεν τους ρωτάει κανένας τι πιστεύουν και τι θέλουν από τη ζωή τους και διότι η γνώμη τους δεν έχει καμία σημασία και δεν μπορεί να επηρεάσει κανένα αποτέλεσμα.

Χρόνια τώρα, τους αντιμετωπίζουν σαν να μην υπάρχουν.

Κι' όμως υπάρχουν...

Μέσα στο 30% της αποχής.

Μέσα σε υπόγεια, ανήλια και μικρού, κατά κανόνα, εμβαδού διαμερίσματα.
Κοντά στους σκουπιδοντενεκέδες και στην ουρά των δημόσιων συσσιτίων.
Κινούνται με μεγάλη προσοχή στα όρια νομιμότητας και παρανομίας.
Είτε πουλώντας, πόρτα-πόρτα, λαθραία ρολόγια, κλεμμένα κινητά, αδασμολότητα ποτά και τσιγάρα...

Είτε προσφέροντας "υπηρεσίες" και χρήσιμες "πληροφορίες" στους αστούς νοικοκυραίους, στους επαναστάτες του καναπέ και τους συνοδοιπόρους τους.

Μην πάς αύριο αφεντικό στη λαϊκή, θα κάνει έφοδο η Χρυσή Αυγή.
Μην αφήνεις μόνη της τη γιαγιά να πάει να πάρει τη σύνταξη από την Τράπεζα, παραμονεύουν αυτά κι' αυτά τα κλεφτρόνια.

Για το καθημερινό χαρτζιλίκι...

Χρόνια τώρα, οι άνθρωποι αυτοί έχουν σκληροπετσιάσει.
Εχουν βιώσει στο είναι τους, το τι ακριβώς θα πεί το δώσε ημίν σήμερον.
Εχουν καταλάβει πολύ καλύτερα το νόημα της ζωής, από τους πολιτικούς, τους συνδικαλιστές, τους βουλευτές, τους "δημοκράτες" και τους "αριστερούς" που, κλεισμένοι στη "γυάλα" της Δημοκρατίας, βολεμμένοι, με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, πουλάνε φύκια για μεταξωτές κορδέλλες, στα ιντερνετικά δίκτυα κοινωνικής δικτύωσης και στην μεταξύ τους ...αλληλογραφία.

Οι άνθρωποι αυτοί, όμως, δεν χαμπαριάζουν...
Επειδή ακριβώς γνωρίζουν ότι "σήμερα είμαστε και αύριο δεν είμαστε".
Εχουν ανεπτυγμένο το αίσθημα του δικαίου και πολλοί απ' αυτούς έχουν, όπως συνηθίζουν να λένε, το σακκάκι τους κρεμασμένο στη φυλακή.
Για τα συνήθη μη εξαγοράσιμα πταίσματα.

Οποιος αγκαλιάσει αυτούς τους ανθρώπους, δώσει με το λόγο και τις πράξεις του, νόημα στην υπόσταση τους, δεν θα κερδίσει μόνο την μάχη των εκλογών αλλά τη μάχη της κοινωνίας.

Και πιστέψτε με... Είναι πολύ- μα πάρα πολύ- χρήσιμοι.

Κι' είναι πολλοί, δεν φαντάζεστε πόσο πολλοί είναι και πόσο αποφασισμένοι.
Ν' αλλάξουν τη ζωή τους, ν' αλλάξουν κι' εμάς.

* επί του πιεστηρίου: Αν δεν ξέρεις τη "γλώσσα", δεν μπορείς να επικοινωνήσεις με τους... εκπροσώπους τους !

 stavrochoros.pblogs.gr