Διαπιστώσεις, πιθανότητες. Δεν μου
φθάνουν. Θέλω ν΄αντισταθώ.
Θέλω να σηκωθώ. Θέλω στον καθρέφτη να κοιταχτώ
και να μην φοβηθώ, γιατί εκεί το πολύ πολύ να δω το ποίημα που με μάθανε να λέω
και ακόμα δεν μπορώ να πάψω να λέω. Το άθροισμα των ''τυπικών'' και μετρήσιμων
προσόντων μου.
Θέλω να συναισθανθώ εμένα, εσένα, τον διπλανό και απένατι μου.
Τα συναισθήματα. Που είναι τα συναισθήματα; Όχι αυτά τα αποσυναισθητοποιημένα συναισθήματα της αδράνειας που με εναρμονίζουν και με διαμορφώνουν εύκολα με την "κοινή γνώμη", δίνοντας μου εύκολες απαντήσεις μέσα από τις εφημερίδες και τα περιοδικά...
σε όλα τα επίκαιρα θέματα, χωρίς να απαιτείται από μένα ιδιαίτερη προσπάθεια και ακυρώνουν την κάθε πιθανότητα δραστηριοποίησης μου. Αλλά ούτε τ' άλλα τα αρνητικά συναισθήματα της άγονης απογοήτευσης, που είμαι νέα και κλείνουν οι δρόμοι ή είμαι μεγάλη και πρόωρα τελειωμένη.
Τα άλλα συναισθήματα. Αυτά που για να τα έχεις, πρέπει να ξέρεις να τα νιώθεις ή ακόμα να παλέψεις για να τα νιώσεις. Αυτά τα συναισθήματα που μένουν άφθαρτα στον οδοστρωτήρα του καταναλωτισμού και της ευκολίας. Αυτά που κουβαλούν το νόημα της ζωής. Αυτά που γεννούν μέσα σου πράγματα και σε κρατούν δημιουργικό, ενώ γύρω σου πέφτουν οι σοβάδες της κατεδάφισης. Τα όμορφα συναισθήματα που μπορεί ο καθένας μας να κερδίσει δίνοντας νόημα σε μικρά και ασήμαντα πράγματα.
Πολλοί από τους σημερινά βαριά μελαγχολικούς περιμένουν να δουν ηλιοβασίλεμα ξανά του χρόνου στις διακοπές. Ε δεν είναι έτσι, κάθε μέρα έχει ηλιοβασίλεμα και ας είναι και το κεραιομάνι μπροστά του.
Θέλω να αντισταθώ. Θέλω να ενδιαφερθώ. Θέλω να μάθω να ρωτώ και όχι μονάχα ν' απαντώ. Θέλω να θυμηθώ, να πάψω να ξεχνώ αυτό που χρειάζεται ο φίλος μου, θέλω να τον συγχαρώ, θέλω να μάθω να τον συγχωρώ, θέλω να τον καταλάβω, θέλω να τον συμπεριλάβω και ας είναι ένας αυτός όπως και εγώ που το φθάσαμε μέχρι εδώ το πράγμα. Θέλω να νοιαστώ, για τον φίλο, τον γείτονα, τον συνάνθρωπο μου. Θέλω να γελάσω με την καρδιά μου, να κλάψω με την καρδιά μου , να πω μπράβο με την καρδιά μου. Να λυθώ με την καρδιά μου και ν΄αναστενάξω με την καρδιά μου. Να ελπίσω με την καρδιάμου. Έχει τούτος ο τόπος ανάγκη το νοιάξιμο μας. Διαφορετικά ξεχνιέμαι και χάνομαι πάλυ στην μετάφραση της διαπίστωσης.
Θέλω ν΄αλλάξω την αδιαφορία και τον αρνητισμό μου. Γιατί αλλάζοντας τον εαυτό μας, αλλάζουμε την κοινωνία όλη. Δεν φεύγουμε αδιαφορώντας ή καταστρέφοντας μια κοινωνία , ούτε την περιμένουμε μονάχη της ν΄αλλάξει. Παλεύουμε να συγκροτήσουμε μια καινούργια.
Θέλω οι λέξεις να έχουν νόημα. Θέλω το καλημέρα, να είναι καλημέρα. Οι ανθρώπινες σχέσεις, η τρυφερότητα, η αγάπη, ο έρωτας, η δημιουργικότητα, η ζωή, η ανταλλάγή των απόψεων, των ιδεών, της κριτικής σκέψης είναι η σημερινή μας αντίσταση. Να μιλάμε, να γράφουμε, να λέμε ότι θέλουμε. Να ξαναπεράσουμε τα χέρια στους ίδιους αγαπημένους ώμους. Να ξαναβρεθούμε σαν άνθρωποι, αυτή είναι η αντίσταση της εποχής μας. Δύσκολο, αλλά πότε ήταν εύκολη υπόθεση η αντίσταση;
Άλλα ζητά από μας η εποχή. Προβλέψιμους και κατόχους τυπικών προσόντων μας θέλει, έτσι που να καλύπτουμε την θέση του σωστού ψηφοφόρου υπαλλήλου. Να προσπαθούμε συνεχώς να καλυφθούμε απέναντι στα άπειρα απροσδόκητα της ζωής, δίνοντας στο ατομικό συμφέρον μας την απόλυτη προτεραιότητα, ανάγοντας το σε αξία χειροπιαστή. Ένα ανθρωποεξάρτημα της μηχανής, που εφαρμόζει δήθεν την αρχή της μέγιστης αποδοτικότητας που στην πραγματικότητα είναι η αρχή της μέγιστης σπατάλης, αφού αφήνεται η πραγματική μας δύναμη ανεκμετάλλευτη.
Αντίσταση στην εποχή μας είνα να μαθαίνουμε, να βλεπουμε και να εμβαθύνουμε σ' αυτό που βλέπουμε και σ' αυτό που σκεφτόμαστε, ν' αναζητούμε μονοπάτια σκέψης και όχι μόνο να διαπιστώνουμε.
Γιατί αν αποκοπείς λέγοντας ''δεν ανήκω εδώ γιατί στην πραγματικότητα δεν ανήκα ποτέ εδώ'' πράγμα που δεν αμφισβητώ για να το λες, τότε δεν έχει νόημα να προσπαθήσεις. Στην πραγματικότητα αυτό μας λες. Το πρόβλημα είναι ότι θα ταυτιστούν και άλλοι μαζί σου. Ταυτίζεται ο άνθρωπος συνήθως όπου έχει την λιγότερη προσπάθεια. Είναι όμως σαν να αποστρέφεις την ματιά σου από το πρόσωπο σου, γιατί τρομάζεις να δεις την όψη σου.
Ξέρεις όμως ποιός είναι αυτός που δεν μπορεί; H φορτισμένη μετριότητα που προτιμά να παραβλέπει τα όνειρα του (αν είχε) παρά να πάρει πρωτοβουλίες. Είναι ο αμεριμνομέριμνος της ελεγχόμενης και εύκολα προσδιορίσιμης κοινής γνώμης. Είναι αυτός που δεν μπορεί να αποδοκιμάσει τον κακό του εαυτό και να τον αλλάξει. Είναι αυτός που στην πραγματικότητα αποφεύγει τον εαυτό του σαν ο διάλος το λιβάνι και αποδίδει κάθε αναποδιά στους άλλους και στις συνθήκες. Και αν από την άλλη πάνε όλα καλά, θα προσπαθήσει να πάρει φως από τους άλλους και από τις συνθήκες. Είναι αυτός που είτε λέει ψέματα ακόμα και στον εαυτό του όταν λέει πως τούτο τον τόπο μέχρι χθες τον αγαπούσε ή λέει ψέματα όταν λέει σήμερα "δεν ανήκω εδώ''. Είναι ο αρνητικά φορτισμένος. Είναι με δυό λόγια , ο αυριανός της παλιάς νοοτροπίας.
Θέλω να συναισθανθώ εμένα, εσένα, τον διπλανό και απένατι μου.
Τα συναισθήματα. Που είναι τα συναισθήματα; Όχι αυτά τα αποσυναισθητοποιημένα συναισθήματα της αδράνειας που με εναρμονίζουν και με διαμορφώνουν εύκολα με την "κοινή γνώμη", δίνοντας μου εύκολες απαντήσεις μέσα από τις εφημερίδες και τα περιοδικά...
σε όλα τα επίκαιρα θέματα, χωρίς να απαιτείται από μένα ιδιαίτερη προσπάθεια και ακυρώνουν την κάθε πιθανότητα δραστηριοποίησης μου. Αλλά ούτε τ' άλλα τα αρνητικά συναισθήματα της άγονης απογοήτευσης, που είμαι νέα και κλείνουν οι δρόμοι ή είμαι μεγάλη και πρόωρα τελειωμένη.
Τα άλλα συναισθήματα. Αυτά που για να τα έχεις, πρέπει να ξέρεις να τα νιώθεις ή ακόμα να παλέψεις για να τα νιώσεις. Αυτά τα συναισθήματα που μένουν άφθαρτα στον οδοστρωτήρα του καταναλωτισμού και της ευκολίας. Αυτά που κουβαλούν το νόημα της ζωής. Αυτά που γεννούν μέσα σου πράγματα και σε κρατούν δημιουργικό, ενώ γύρω σου πέφτουν οι σοβάδες της κατεδάφισης. Τα όμορφα συναισθήματα που μπορεί ο καθένας μας να κερδίσει δίνοντας νόημα σε μικρά και ασήμαντα πράγματα.
Πολλοί από τους σημερινά βαριά μελαγχολικούς περιμένουν να δουν ηλιοβασίλεμα ξανά του χρόνου στις διακοπές. Ε δεν είναι έτσι, κάθε μέρα έχει ηλιοβασίλεμα και ας είναι και το κεραιομάνι μπροστά του.
Θέλω να αντισταθώ. Θέλω να ενδιαφερθώ. Θέλω να μάθω να ρωτώ και όχι μονάχα ν' απαντώ. Θέλω να θυμηθώ, να πάψω να ξεχνώ αυτό που χρειάζεται ο φίλος μου, θέλω να τον συγχαρώ, θέλω να μάθω να τον συγχωρώ, θέλω να τον καταλάβω, θέλω να τον συμπεριλάβω και ας είναι ένας αυτός όπως και εγώ που το φθάσαμε μέχρι εδώ το πράγμα. Θέλω να νοιαστώ, για τον φίλο, τον γείτονα, τον συνάνθρωπο μου. Θέλω να γελάσω με την καρδιά μου, να κλάψω με την καρδιά μου , να πω μπράβο με την καρδιά μου. Να λυθώ με την καρδιά μου και ν΄αναστενάξω με την καρδιά μου. Να ελπίσω με την καρδιάμου. Έχει τούτος ο τόπος ανάγκη το νοιάξιμο μας. Διαφορετικά ξεχνιέμαι και χάνομαι πάλυ στην μετάφραση της διαπίστωσης.
Θέλω ν΄αλλάξω την αδιαφορία και τον αρνητισμό μου. Γιατί αλλάζοντας τον εαυτό μας, αλλάζουμε την κοινωνία όλη. Δεν φεύγουμε αδιαφορώντας ή καταστρέφοντας μια κοινωνία , ούτε την περιμένουμε μονάχη της ν΄αλλάξει. Παλεύουμε να συγκροτήσουμε μια καινούργια.
Θέλω οι λέξεις να έχουν νόημα. Θέλω το καλημέρα, να είναι καλημέρα. Οι ανθρώπινες σχέσεις, η τρυφερότητα, η αγάπη, ο έρωτας, η δημιουργικότητα, η ζωή, η ανταλλάγή των απόψεων, των ιδεών, της κριτικής σκέψης είναι η σημερινή μας αντίσταση. Να μιλάμε, να γράφουμε, να λέμε ότι θέλουμε. Να ξαναπεράσουμε τα χέρια στους ίδιους αγαπημένους ώμους. Να ξαναβρεθούμε σαν άνθρωποι, αυτή είναι η αντίσταση της εποχής μας. Δύσκολο, αλλά πότε ήταν εύκολη υπόθεση η αντίσταση;
Άλλα ζητά από μας η εποχή. Προβλέψιμους και κατόχους τυπικών προσόντων μας θέλει, έτσι που να καλύπτουμε την θέση του σωστού ψηφοφόρου υπαλλήλου. Να προσπαθούμε συνεχώς να καλυφθούμε απέναντι στα άπειρα απροσδόκητα της ζωής, δίνοντας στο ατομικό συμφέρον μας την απόλυτη προτεραιότητα, ανάγοντας το σε αξία χειροπιαστή. Ένα ανθρωποεξάρτημα της μηχανής, που εφαρμόζει δήθεν την αρχή της μέγιστης αποδοτικότητας που στην πραγματικότητα είναι η αρχή της μέγιστης σπατάλης, αφού αφήνεται η πραγματική μας δύναμη ανεκμετάλλευτη.
Αντίσταση στην εποχή μας είνα να μαθαίνουμε, να βλεπουμε και να εμβαθύνουμε σ' αυτό που βλέπουμε και σ' αυτό που σκεφτόμαστε, ν' αναζητούμε μονοπάτια σκέψης και όχι μόνο να διαπιστώνουμε.
Γιατί αν αποκοπείς λέγοντας ''δεν ανήκω εδώ γιατί στην πραγματικότητα δεν ανήκα ποτέ εδώ'' πράγμα που δεν αμφισβητώ για να το λες, τότε δεν έχει νόημα να προσπαθήσεις. Στην πραγματικότητα αυτό μας λες. Το πρόβλημα είναι ότι θα ταυτιστούν και άλλοι μαζί σου. Ταυτίζεται ο άνθρωπος συνήθως όπου έχει την λιγότερη προσπάθεια. Είναι όμως σαν να αποστρέφεις την ματιά σου από το πρόσωπο σου, γιατί τρομάζεις να δεις την όψη σου.
Ξέρεις όμως ποιός είναι αυτός που δεν μπορεί; H φορτισμένη μετριότητα που προτιμά να παραβλέπει τα όνειρα του (αν είχε) παρά να πάρει πρωτοβουλίες. Είναι ο αμεριμνομέριμνος της ελεγχόμενης και εύκολα προσδιορίσιμης κοινής γνώμης. Είναι αυτός που δεν μπορεί να αποδοκιμάσει τον κακό του εαυτό και να τον αλλάξει. Είναι αυτός που στην πραγματικότητα αποφεύγει τον εαυτό του σαν ο διάλος το λιβάνι και αποδίδει κάθε αναποδιά στους άλλους και στις συνθήκες. Και αν από την άλλη πάνε όλα καλά, θα προσπαθήσει να πάρει φως από τους άλλους και από τις συνθήκες. Είναι αυτός που είτε λέει ψέματα ακόμα και στον εαυτό του όταν λέει πως τούτο τον τόπο μέχρι χθες τον αγαπούσε ή λέει ψέματα όταν λέει σήμερα "δεν ανήκω εδώ''. Είναι ο αρνητικά φορτισμένος. Είναι με δυό λόγια , ο αυριανός της παλιάς νοοτροπίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου