Τα όνειρά μας δε χωράνε πίσω από τις αλυσίδες

Νίκος Γεωργαντώνης

Χαιρετίζοντας την αυριανή μεγάλη απεργία

 

Τα όνειρά μας δε χωράνε πίσω από τις αλυσίδες

“Στα γεροντάματα ήρθε να μας διδάξει

φρόνηση το παιδαρέλι;”...

Σοφοκλής, “Αντιγόνη”, στιχ. 720-721.

α’

Τα όνειρά μας δε χωράνε, σύντροφε, πίσω από τις αλυσίδες·

τα όνειρά μας δεν αντέχουν ενός λεπτού σιγή·

πλαντάζουν τα όνειρά μας, σύντροφε, στου κόσμου το...
καρφί.

Όλοι παλέψαν, κάτω στους ξένους δρόμους, με τα σκυλιά

να αλυχτούν και τη φωτιά πάνω απ’ το κεφάλι.

Κανείς δεν έκανε πίσω. Όλοι βρίσκονταν μπροστά.

Όλοι ήσαν μπροστά. Μόνο μπροστά.

Αλλιώς δε μπορούσαν...

Αλλιώς δε θα ζούσαν...

Τρέμουν οι μάνες στα στενά κρατώντας στα χεράκια

τους η κάθε μια το μίτο...

Καμιά τους δε μιλάει. Όλες έχουν τα μάτια τους κλειστά.

Όλες ελπίζουν το ωσαννά

ωσαννά... ωσαννά...

να τραγουδήσουν...

β’

- Κάποιος σου είπε πως πέρασαν για πάντα οι γενιές

που ξέρουνε να μέλπουν.

Ψέμματα, σύντροφε! Όλοι μέλπουν!

Όλες οι γενιές μαθαίνουνε να μέλπουν,

κι όλες οι γενιές μαθαίνουν να κοιτούν

μέσα, σύντροφε, σ’ ολόμαυρό σκοτάδι.

- Κάποιος σου είπε πως σωπάσαμε, πως χάσαμε

πως πόντικες γίναμε κάτω απ’ τις σεκόγιες.

Σύντροφε, μην τον ακούς! Δεν ξέρει τι σου λέει...

Η σκόνη, ακόμη, είναι παντού απάνω στα κορμιά μας

και μόνονε τα μάτια μας λάμπουνε, σαν τις πυγολαμπίδες.

Το στήθος μας, σκουτάρι στις καρδιές μας· στις καρδιές μας

που έμελλαν να πάλλονται σαν άγρια περιστέρια.

Και τα χέρια μας, στις πέτρινες τις θάλασσές τους·

πάντα στεγνά και πάντα σίγουρα – με τόνα δίπλ’ απ’ τ’ άλλο!

...

Όλες οι γενιές μαθαίνουνε να μέλπουν.

Όλες οι γενιές τα όνειρά τους θα γεννούν

μέσα, σύντροφε, στις κακοκαταιγίδες...

Σαν εμάς....

Σαν τα δικά μας...
τα όνειρά μας...

πάντα!... πάντα!...

Η π ρ ώ τ η η φ ω τ ι ά μ α ς !...

Μέσω "aristeroblog"