Γεια σου Πιτσιρίκο, σου γράφω από το Βέλγιο και συγκεκριμένα από τις Βρυξέλλες .Φοιτητής είμαι εδώ άλλα προτιμώ να μη προσδιορίζομαι έτσι. Τη Δεύτερα 25/9 είχαμε μαζευτεί στα γραφεία της ελληνικής κοινότητας στις Βρυξέλλες. Εδώ στις Βρυξέλλες βρίσκεται μία τεράστια περιοχή όπου ζούμε πάρα πολλοί ξένοι. Δε θα ακούσεις πότε ένα ντόπιο να το λέει γκέτο. Εδώ που λες, έχουμε άλλους νόμους από το υπόλοιπο Βέλγιο. Στο κέντρο της περιοχής είναι το αστυνομικό τμήμα. Κάθε δουλειά που έχουμε να κάνουμε τη διεκπεραιώνουμε δια μέσου αυτού του τμήματος. Για να σου δώσω να καταλάβεις, αν η περιοχή εδώ ήταν φυλακή, το τμήμα θα ήταν το διοικητήριο. Κάπου διάβασα ότι το βελγικό κεφάλαιο θέλει να υπάρχει αυτή η κατάσταση για να βρίσκεται σε μόνιμη βάση ένα (ανακυκλώμενο)10% του εργατικού δυναμικού της χώρας σε καθεστώς στρατιωτικοποιημένης εργασίας.
Η κοινότητα για μας είναι μία ανάσα μέσα στη πραγματικότητα που ζούμε. Έχουμε μια δανειστική βιβλιοθήκη με βιβλία που έχουμε φέρει ένα- ένα από την Ελλάδα και λειτουργούν κάποιες ομάδες όπως παραδοσιακών χορών.
Όπως κουβεντιάζαμε ακούστηκε ένας συνεχόμενος θόρυβος. Ήταν γύρω στους 30 πανύψηλους Βέλγους, με ξυρισμένα κεφάλια και μαύρα μπλουζάκια. Σηκωθήκαμε για να είμαστε σε επιφυλακή. Δυο από τους Βέλγους ήρθαν μέσα και μας ζήτησαν τα χαρτιά μας ,στα Βελγικά πάντα. Εγώ βρισκόμουν πίσω γιατί δε ξέρω να λέω πάρα κάποιες μεμονωμένες λέξεις στα Βελγικά. Για αυτό όταν θα αναγκαστώ να τις πω αυτές τις ρημάδες τις λέξεις σε κάποιον αστυνομικό (που ενώ ξέρω περίφημα αγγλικά)απαιτεί ο τσόγλανος να του μιλήσω στη γλώσσα του το κάνω λέγοντας τις μέσα από τα δόντια μου, χαμηλόφωνα όπως μιλάν τα ελληνικά οι πακιστανοί στη χώρα μας Πιτσιρίκο.
Δύο άλλοι από αυτούς εξερράγησαν και άρχισαν να ουρλιάζουν για να κλείσει ο χώρος. Φεύγοντας και ενώ εμείς ήμασταν μέσα έσπασαν τα τζάμια μας. Είχαμε κολλήσει στον απέναντι τοίχο μη μιλώντας. Νομίζω ότι για κάποιες στιγμές είχα κλείσει και τα μάτια μου.
Το επόμενο βράδυ είχαμε πει να μαζευτούμε πάλι στα γραφεία με το φόβο ότι θα ξαναρχόντουσαν. Δυστυχώς ήμασταν μόνο δέκα. Και αν εμείς δεν ήμασταν εκεί για να μείνει ανοιχτή η κοινότητα δε θα ήτανε κανένας. Ήρθαν καμιά 80 skins. Προλάβαμε και καλέσαμε τους μπάτσους οι οποίοι περιέργως ήρθαν ,ώσπου εμείς παρουσία τους καταφέραμε και βγήκαμε έξω .
Κατά τις 2 το βράδυ οι φασίστες ξαναγύρισαν και ισοπέδωσαν τα γραφεία μας, δεν άφησαν τίποτα που να μη το σπάσουν κανένα βιβλίο που να μην το ξεσκίσουν. Συνέχισαν σπάζοντας 2 ελληνικά σουβλατζίδικα που βρισκόταν λίγα μέτρα πιο κάτω στον ίδιο δρόμο. Την επομένη μέρα ήταν έξω από το λύκειο τη περιοχής και κυνήγησαν κάτι έλληνακια ,15 χρόνων, ευτυχώς κατάφεραν και τη γλίτωσαν. Ήμασταν τυχεροί πάντως που δε χτύπησε κανένας μας αυτή τη φόρα.
Το βράδυ της Τέταρτης κάποιοι δικοί μας έκαναν μήνυση σε κάποιους από τους φασίστες. Για να καταλάβεις Πιτσιρίκο τι σημαίνει αυτό εδώ που ζούμε είναι άπαξ και καταφέρει και πάρει η μήνυση το δρόμο της, ότι θα περπατάς περιμένοντας αντίποινα.
Έξω από το τμήμα είχαν συγκεντρωθεί πάλι φασίστες και γιούχαραν τη δικηγόρο μας. Μικροκαμωμένη αυτή για Βελγίδα άλλα με φοβερό τσαγανό που είχε τη δύναμη να πηγαίνει συνέχεια εκεί μέσα περνώντας ανάμεσα σε αυτά τα μοσχάρια. Φεύγοντας της πέταξαν αυγά και τη έβριζαν χυδαία από ότι μου παν οι δικοί μου που καταλάβαιναν, με τους μπάτσους να ναι απλά θεατές.
Πιτσιρίκο αυτή είναι η καθημερινότητα μας. Και φαντάζομαι θα ‘χεις καταλάβει ήδη ότι τα περιστατικά αυτά είναι μυθοπλασία, είναι «διασκευή» των γεγονότων που έγιναν στην Αθήνα αυτή τη Δευτέρα ,αυτή τη Τρίτη αυτή τη Τέταρτη.
Με αρρωσταίνει όμως που η πλειοψηφία των κάτοικων της χώρας δε άκουσε πότε για αυτά τα γεγονότα, τα όποια βέβαια φαντάζουν μικρά μπροστά στα δεκάδες μαχαιρώματα και στις δεκάδες δολοφονίες που έχουν γίνει μόνο από το 2000 και μετά.
Δε θα ξεχάσω ένα βράδυ πέρσι το Φλεβάρη που είχα βγει για μία μπίρα. Γύρισα και άνοιξα το pc για να δω καμιά είδηση όπου έπεσα πάνω στο έξης «Φτιάχνονται τάγματα πολιτοφυλακής» ,νομίζω στο Έθνος. Έτριψα τα μάτια μου και λέω δε γίνεται αυτό μήπως κοιμάμαι; Ήταν αργά και είχα ψιλοπιεί. Άνοιξα και άλλα άρθρα για αυτό ,το γκούγκλαρα και αδυνατούσα να το πιστέψω. Το άλλο πρωί που ξύπνησα, άνοιξα πάλι το pc και ήταν εκεί τα γαμημένα τα άρθρα. Δεν τα χε γεννήσει η φαντασία μου ήταν πέρα για πέρα αληθινά.
Και λίγους μήνες μετά έγιναν οι εκλογές, άνοιξαν τα στρατόπεδα συγκέντρωσης κτλ…
ΥΓ. Για να τελειώσω την ιστορία που άρχισα πριν, τη Τετάρτη το βράδυ οι φασίστες είχαν και άλλη συγκέντρωση. Κατάφεραν όμως και μαζεύτηκαν εκατοντάδες ντόπιοι και ξένοι αντιφασίστες όπου έκαναν πορεία μέσα στο γκέτο και φυσικά οι φασίστες δεν εμφανίστηκαν. Κάθε πορεία αυτών των ανθρώπων είναι άλλη μια σελίδα ιστορίας. Όχι της ιστορίας των εξουσιαστών, άλλα των καταπιεζομένων. Κάθε πορεία αυτών των ανθρώπων, κάθε κατάληψη σε σχολειό, κάθε απεργία, κάθε συγκέντρωση στο μουσείο και άλλου είναι ελπίδα ότι δε χάθηκε τίποτα ακόμα. Ο πόλεμος έχει ξεκινήσει ανοιχτά πλέον. Ακήρυχτος μεν ακόμα, όπως τα τελευταία 40 χρόνια άλλα πόλεμος. Ας διαλέξουμε στρατόπεδο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου