Του Γιάννη Τριάντη
Ο βίος και η πολιτεία του Παπακωνσταντίνου -και όχι μονάχα η πιθανή «λαδιά» του- επιβεβαιώνουν πρωτίστως κάτι που αποφεύγουν να φωταγωγήσουν οι όψιμοι επικριτές του πρώην υπουργού: την ψευδωνυμία, τον κυνισμό, το ολίγιστον και την αχρειότητα του «νέου πνεύματος» στα πολιτικά πράγματα της χώρας. Δηλαδή, αυτό που κωδικοποιημένα ονομάστηκε «εκσυγχρονισμός» και υπηρετήθηκε από τον Σημίτη και τον Γ. Παπανδρέου, έχοντας πλήρη και φανατική υποστήριξη από την διαπλοκή, τα μήντια, τους τραπεζίτες και τα «τζάκια» της χώρας.
Η δύση του Ανδρέα Παπανδρέου συνοδεύτηκε από μια έκρηξη σαρωτικής απόρριψης του «παλαιού» και εντυπωσιακής υποστήριξης του «νέου» που αναδυόταν στον ορίζοντα. Η φάρα της μείζονος διαπλοκής κατασκεύασε έναν ιδεατό νέο κόσμο. Φρέσκος πολιτικός λόγος, ολοκληρωμένο Σχέδιο για την Οικονομία και το αρχαϊκό κράτος, προσήλωση στα «ευρωπαϊκά ιδεώδη», αναπροσανατολισμός της εξωτερικής πολιτικής, διαφάνεια και νέα αντίληψη στην άσκηση της εξουσίας.
Ομως το μυθολογημένο «νέον» παρουσίαζε εξ αρχής τα ίδια χαρακτηριστικά με το καταδικασμένο «παλαιό». Κλειστό κέντρο απόλυτης εξουσίας, μηδενικές επιδόσεις στον τομέα τους πραγματικού εκσυγχρονισμού, θηριώδη ψεύδη για την πορεία της οικονομίας (δημιουργική λογιστική), απουσία έστω και στοιχειώδους Σχεδίου για τη χώρα, πλήρης αδιαφάνεια και έξαρση της διαφθοράς (Siemens - χρηματοδότηση ΠΑΣΟΚ, υπόθεση Τσοχατζόπουλου, Μαντέλης κ.ά.). Επιπροσθέτως: το συγκλονιστικό σκάνδαλο του Χρηματιστηρίου, η χαμένη υπόθεση των Ολυμπιακών Αγώνων, και, βέβαια, το μέγα έγκλημα με την εισδοχή της απροετοίμαστης χώρας στην Ευρωζώνη.
Ομως τίποτε -μα, τίποτε- από όλα αυτά δεν απασχολούσε τους θερμούς υποστηρικτές του «νέου». Καμμία κριτική, καμμία αντίδραση, ακόμη και όταν, φερ' ειπείν, ο λαϊκιστικός και κυνικός «εκσυγχρονισμός» καταργούσε στην πράξη τον ριζοσπαστικό νόμο Πεπονή, καταδικάζοντας ταυτόχρονα τον προοδευτικό, ικανό και έντιμο Πεπονή σε πολιτικό θάνατο. Ηταν μια ολοκληρωτική εποχή, με ανάλογη συνέχεια: η σκανδαλώδης μεταβίβαση της εσωτερικής εξουσίας (του κυβερνώντος ΠΑΣΟΚ) από τον Σημίτη στον Γ. Παπανδρέου όχι μόνο δεν επικρίθηκε, αλλά υμνήθηκε ως θριαμβικό αποτύπωμα του «νέου» στην πολιτική ζωή.
Στον δυσώνυμο αυτόν λειμώνα γεννήθηκαν και ανδρώθηκαν πολιτικά οι «κηπουροί» του Γ. Παπανδρέου. Ενα ιλαρό σύμμεικτον από ανθρώπους του Σημίτη και «εκσυγχρονισμένους» πάσης φύσεως, επιλογές του τραγικού Γ. Παπανδρέου, ο οποίος πήρε τα ηνία του «εκσυγχρονισμού» έστω και αν για πολιτικάντικους λόγους (έβλεπε την προϊούσα απαξίωση του Σημιτισμού) ήρθε σε ρήξη με τον πατριάρχη της ψευδώνυμης εκείνης εποχής.
Ο Παπακωνσταντίνου θήλαζε στην αυλή του Μαξίμου επί Σημίτη. Και αποτελεί χαρακτηριστικό δείγμα της «εκσυγχρονιστικής» εξέλιξης, όπως την υπηρέτησε ο Γ. Παπανδρέου. Ενας θλιβερός γιέσμαν ο Παπακωνσταντίνου, ένα πολιτικό ανδράποδο που συκοφαντούσε ως υπουργός τη χώρα του, ακολουθούσε σαν σκυλάκι τις εντολές των δανειστών και των επικυρίαρχων, όπως άλλωστε και ολόκληρη η χορεία των «κηπουρών».
Το μέλλον του οδηγεί είτε στον Κορυδαλλό (αν αποδειχθεί η «λαδιά»), είτε στην διά βίου καταισχύνη.
Ομως εκείνοι που σήμερα τον χαρακτηρίζουν «ένοχο και μοιραίο», είναι οι ίδιοι που τον αποθέωναν. Και τον Παπακωνσταντίνου, και τον Γ. Παπανδρέου, και τον οπλαρχηγό του τυμπανιαίου και οδωδότος «εκσυγχρονισμού».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου