Επισημαίνει ο Δημήτρης Γιαννακόπουλος
Μετά την εφηβεία είναι παθολογικό να ακούς να σου ψιθυρίζει ο λαός στο αυτί! Και μετά τα 55 [(55+) λέγονται οι βιταμίνες που αγόρασα χθες από το Supermarket] είναι μάλλον ανισόρροπο να θεωρείς πως εκφράζεις κάποιον άλλον πέραν του Εαυτού σου – εκτός αν είσαι επαγγελματίας προπαγανδιστής (στην αγορά ή στην κοινωνία). Άρα, ενόψει αυτού του απολύτως ιδιόμορφου δημοψηφίσματος, το οποίο χαρακτηρίζεται από μάλλον υπερβολική δόση δημιουργικής ασάφειας, επίτρεψέ μου να παραμείνω σε πολύ προσωπικό επίπεδο.
Αν και μιλώ πλέον με αρκετούς φίλους και γνωστούς για το ζήτημα, θα αποφύγω να αναφερθώ στην αίσθηση που αποκομίζω για την πολιτική ατμόσφαιρα και το αποτέλεσμα. Ίσως, η κύρια αιτία αυτής της στάσης μου να είναι η πεποίθηση πως το ΟΧΙ διαμορφώνει μια πολιτική δυναμική, με την μορφή μιας σαρωτικής βίας της ερμηνείας, που υπερβαίνει την Κυβέρνηση και τον.....
Εαυτό, όπως και την Ευρωζώνη.
Το ΟΧΙ, αναγνώστη μου, συγκροτεί μια νέα συλλογικότητα (: πολιτική κοινότητα) στην Ελλάδα, που υπερβαίνει το κομματικό φαινόμενο και τις σχέσεις κυριαρχίας εντός της Ευρωζώνης. Αυτή η νέα συλλογικότητα έρχεται να παροτρύνει τον κάθε Έλληνα να υπερβεί το μικροσυμφέρον του, τον συντηρητικό του Εαυτό και σε σημαντικό βαθμό τις κοινωνικές του δεσμεύσεις και ταυτίσεις. Το ΟΧΙ δεν είναι ακριβώς επαναστατικό σύνθημα, είναι ένα …αϊ στον διάολο πια! Αϊ στον διάολο οι Θεσμοί της τρόικας, οι κομματικοί και οι κυβερνητικοί! Αϊ στον διάολο, επιτέλους, με τα Peer groups των Βρυξελλών, των Αθηνών και του Eurogroup! Αϊ στο διάολο πια, ο μαλάκας που κυβερνά την ύπαρξή μου, συνδεδεμένος με την TV – o Εαυτός μου, δηλαδή, που αναζητεί τηλεοπτικούς χαρακτήρες για να ταυτιστεί, έτσι ώστε να πάρει θέση σε μια διένεξη με πολιτικό περιεχόμενο, πολύ ευρύτερο του ερωτήματος του δημοψηφίσματος!
Ψηφίστε ΟΧΙ στην τελεσιγραφική πρόταση της τρόικας, για να επιστρέψουμε με την δική μας στην διαπραγμάτευση, «είπε» κάποια στιγμή κατά την χθεσινοβραδινή του συνέντευξη στην ΕΡΤ ο πρωθυπουργός, μειώνοντας ο ίδιος την σημασία του δημοψηφίσματος και ακυρώνοντας σε κρίσιμο βαθμό την πολιτικότητά του. Αν ήταν αυτό το κριτήριο της ψήφου του πολίτη δεν νομίζω πως το ΟΧΙ θα είχε σοβαρές πιθανότητες επικράτησης. Μάλλον θα «κέρδιζε» το λευκό, μια και κανείς δεν θα μπορούσε να υποστηρίξει πως η πρόταση της κυβέρνησης περιείχε τις πρόνοιες για εκδημοκρατισμό, παραγωγική ανασυγκρότηση και γενικότερα για μια λύση του ελληνικού ζητήματος σε μια σταθερή και μόνιμη μακροοικονομική και κοινωνική βάση!
Μην που πεις πως το ΟΧΙ το υπερασπίζεται με επάρκεια ο Αλέξης Τσίπρας και η κυβέρνησή του, μέχρι αυτήν τουλάχιστον τη στιγμή; Μόλις άρχισε να το υπερασπίζεται με την έννοια της πολιτικής του αντίθεσης με το ΝΑΙ: το ΝΑΙ είναι ψήφος υπέρ της τρόικας, ενώ το ΟΧΙ ψήφος υπέρ της ελληνικής κυβέρνησης! Τρόικα ή ελληνική κυβέρνηση, καταλήγει έτσι να είναι το ερώτημα του δημοψηφίσματος. Αν ψηφίσεις ΝΑΙ πέφτει η κυβέρνηση, ενώ αν ψηφίσεις ΟΧΙ δεν πέφτει, αλλά … εξαρτάται από το μέγεθος του ΟΧΙ, πώς θα διαπραγματευτεί στη συνέχεια, μας λένε οι κυβερνητικοί. Με άλλα λόγια το ΟΧΙ ισχυροποιεί την κυβερνητική θέση στην διαπραγμάτευση, ενώ το ΝΑΙ αποδεσμεύει την κυβέρνηση, επιτρέποντας στο Αλέξη Τσίπρα να «δραπετεύσει» από την παγίδα που με δική του ευθύνη έχει πέσει και ασφαλώς από την πρωθυπουργία σε αυτή την κρίσιμη συγκυρία!
Θα μπορούσε ποτέ αυτή η προσέγγιση να ορίζει «κρίσιμο εθνικό θέμα» που να δικαιολογεί και να νομιμοποιεί πολιτικώς αυτό το δημοψήφισμα; Όχι, ασφαλώς! Ναι, αλλά δημοψήφισμα θα γίνει και θα ήταν εθνική τραγωδία, αν μετά από την απόφαση της βουλής δεν γινόταν! Τότε θα είχε μεταβληθεί και τυπικώς σε «παιδική χαρά» ο ελληνικός κοινοβουλευτισμός…
Να γιατί ισχυρίζομαι πως μόνον αν το ΟΧΙ αποκτήσει πολιτικότητα που θα υπερβαίνει την Κυβέρνηση, τον Εαυτό μας, όπως ασφαλώς και την Ευρωζώνη, θα είχε μια αυθεντική πολιτική δυναμική, παραπέμποντας σε μια ΝΕΑ ΕΘΝΟΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ για την Ελλάδα της ΕΕ. Το ΟΧΙ δεν απορρίπτει την Ένωση, αλλά την συγκεκριμένη μεθοδολογία του αυταρχικού νεοφιλελευθερισμού της και κυρίως την απόλυτη έκφρασή του στο πλαίσιο της νομισματικής ένωσης, που αντικανονικώς και αντικαταστατικώς προφασίζεται την οικονομική ένωση.
Το ΟΧΙ «λέει» το αυτονόητο: Στο βαθμό που η Ένωση είναι νομισματική χωρίς να είναι οικονομική, τότε δεν μπορεί παρά να κυβερνά ο αυταρχικός νεοφιλελευθερισμός και να δοξάζεται η καταχρηστική εξουσία του ισχυρότερου παράγοντα της Ευρωζώνης, της γερμανικής κυβέρνησης. Αν η Ευρωζώνη ήταν ολοκληρωμένη οικονομική ένωση, τότε η Ελλάδα δεν θα πτώχευε ποτέ, ούτε θα της επιβάλλονταν Μνημόνια και κατάπτυστες πολιτικώς και νομικώς δανειακές συμβάσεις, σαν αυτές που συνομολόγησαν οι προηγούμενες ελληνικές κυβερνήσεις της κρίσης.
Η Ελλάδα πτώχευσε, ενώ αύριο κινδυνεύει να υιοθετήσει μια μορφή «διπλού νομισματικού» παράλληλα με τον «έλεγχο κεφαλαίων», ακριβώς επειδή αποτέλεσε τον πλέον ασθενή κρίκο στην Ευρωζώνη της μεγάλης αντίφασης: μία νομισματική ένωση που δεν δομείται πάνω σε μία ολοκληρωμένη οικονομική ένωση. Αυτή η αντίφαση, αναγνώστη μου, είναι που τσαλάκωσε την Ελλάδα, υποβάθμισε δραματικά την αγορά της και την παραγωγική της βάση και οδήγησε σε μία πρωτόγνωρη πολιτική κρίση στο εσωτερικό, η οποία δεν μπορεί να διασκεδαστεί με το πρόχειρο και καιροσκοπικό δημοψήφισμα στο οποίο κατέφυγε ο Αλέξης Τσίπρας.
Η σημερινή Ελλάδα και η ελληνική κοινωνία είναι με πραγματιστικούς όρους τα θύματα μίας αλλόκοτης θεσμικής δομής που βρίσκεται εδώ και μια πενταετία σε λανθάνουσα κρίση: της απολύτως παράδοξα συγκροτημένης και οργανωμένης Ευρωζώνης. Εάν δεν υπερβείς αυτήν την παλαβή δομή που εξυπηρετεί απλώς πρόσκαιρα την λειτουργία του πλέον κερδοσκοπικού καπιταλισμού και την εθνική οικονομία της Γερμανίας, όπως και τον εαυτό σου ως πολίτη εντός αυτής της δομής, θα βρεις κι εσύ όπως κι εγώ, τουλάχιστον ανούσιο αυτό το δημοψήφισμα!
Η πολιτική ουσία αυτού του δημοψηφίσματος βρίσκεται αποκλειστικά στο ΟΧΙ, το οποίο έρχεται με έναν πραγματιστικό τρόπο να διατρανώσει την πεποίθηση του ελληνικού εκλογικού σώματος πως δεν μπορεί να υπάρξουν σωστές, ρεαλιστικές και σώφρονες δημοσιονομικές και εμπορικές πολιτικές που θα υπηρετούν ένα πολιτικό τερατούργημα, το οποίο σε ο, τι αφορά στην Ελλάδα, έχει βήμα-βήμα ξεθεμελιώσει απολύτως την εθνική της οικονομία, δυναμιτίζοντας τα πολιτικοοικονομικά θεμέλια της κοινωνίας της. Το ΟΧΙ, αγαπητέ αναγνώστη, είναι ένα ΟΧΙ στην συνέχιση της μεγάλης απάτης στην Ευρωζώνη και της τραγικής αυταπάτης του σύγχρονου Έλληνα, που δομεί τον εαυτό του ως στοιχείο αυτής της καταστροφικής για την ύπαρξή του αρχιτεκτονικής. Το ΟΧΙ αποτελεί, επίσης, μία μορφή λαϊκής πρόκλησης προς την ευρωπαϊκή ελίτ και το διεθνές σύστημα για την άμεση ορθολογικοποίηση της δομής της Ευρωζώνης και την επιτέλους κανονιστική λειτουργία της.
ΟΧΙ στο «ευρωμπουρδέλο» λένε κάποιοι, με τους οποίους δεν συμφωνώ, καθώς φαντάζομαι πως ακόμη και το χειρότερο σε λειτουργία μπουρδέλο δεν μπορεί παρά να έχει καλύτερη οργάνωση και πιο ισορροπημένη θεσμική διάρθρωση της ισχύος (: power in politics) από την σημερινή Ευρωζώνη! Το ΟΧΙ, τέλος, δεν μπορεί παρά να σημαίνει ή προχωρούμε όλοι μαζί στην ΕΕ προς την οικονομική ολοκλήρωση και την πολιτική ένωση, ή αποφασίζουμε με την λογική ενός βελούδινου διαζυγίου, να διαλύσουμε την Ευρωζώνη και να αναθεωρήσουμε σοβαρά τις σχέσεις εντός της ΕΕ. Με μία προσωπική ένσταση: δεν πιστεύω πως στην περίπτωση του «ξηλώματος του πολύχρωμου ευρωπαϊκού πουλόβερ» θα μπορούσε να υπάρξει οτιδήποτε βελούδινο!...
Αν και μιλώ πλέον με αρκετούς φίλους και γνωστούς για το ζήτημα, θα αποφύγω να αναφερθώ στην αίσθηση που αποκομίζω για την πολιτική ατμόσφαιρα και το αποτέλεσμα. Ίσως, η κύρια αιτία αυτής της στάσης μου να είναι η πεποίθηση πως το ΟΧΙ διαμορφώνει μια πολιτική δυναμική, με την μορφή μιας σαρωτικής βίας της ερμηνείας, που υπερβαίνει την Κυβέρνηση και τον.....
Εαυτό, όπως και την Ευρωζώνη.
Το ΟΧΙ, αναγνώστη μου, συγκροτεί μια νέα συλλογικότητα (: πολιτική κοινότητα) στην Ελλάδα, που υπερβαίνει το κομματικό φαινόμενο και τις σχέσεις κυριαρχίας εντός της Ευρωζώνης. Αυτή η νέα συλλογικότητα έρχεται να παροτρύνει τον κάθε Έλληνα να υπερβεί το μικροσυμφέρον του, τον συντηρητικό του Εαυτό και σε σημαντικό βαθμό τις κοινωνικές του δεσμεύσεις και ταυτίσεις. Το ΟΧΙ δεν είναι ακριβώς επαναστατικό σύνθημα, είναι ένα …αϊ στον διάολο πια! Αϊ στον διάολο οι Θεσμοί της τρόικας, οι κομματικοί και οι κυβερνητικοί! Αϊ στον διάολο, επιτέλους, με τα Peer groups των Βρυξελλών, των Αθηνών και του Eurogroup! Αϊ στο διάολο πια, ο μαλάκας που κυβερνά την ύπαρξή μου, συνδεδεμένος με την TV – o Εαυτός μου, δηλαδή, που αναζητεί τηλεοπτικούς χαρακτήρες για να ταυτιστεί, έτσι ώστε να πάρει θέση σε μια διένεξη με πολιτικό περιεχόμενο, πολύ ευρύτερο του ερωτήματος του δημοψηφίσματος!
Ψηφίστε ΟΧΙ στην τελεσιγραφική πρόταση της τρόικας, για να επιστρέψουμε με την δική μας στην διαπραγμάτευση, «είπε» κάποια στιγμή κατά την χθεσινοβραδινή του συνέντευξη στην ΕΡΤ ο πρωθυπουργός, μειώνοντας ο ίδιος την σημασία του δημοψηφίσματος και ακυρώνοντας σε κρίσιμο βαθμό την πολιτικότητά του. Αν ήταν αυτό το κριτήριο της ψήφου του πολίτη δεν νομίζω πως το ΟΧΙ θα είχε σοβαρές πιθανότητες επικράτησης. Μάλλον θα «κέρδιζε» το λευκό, μια και κανείς δεν θα μπορούσε να υποστηρίξει πως η πρόταση της κυβέρνησης περιείχε τις πρόνοιες για εκδημοκρατισμό, παραγωγική ανασυγκρότηση και γενικότερα για μια λύση του ελληνικού ζητήματος σε μια σταθερή και μόνιμη μακροοικονομική και κοινωνική βάση!
Μην που πεις πως το ΟΧΙ το υπερασπίζεται με επάρκεια ο Αλέξης Τσίπρας και η κυβέρνησή του, μέχρι αυτήν τουλάχιστον τη στιγμή; Μόλις άρχισε να το υπερασπίζεται με την έννοια της πολιτικής του αντίθεσης με το ΝΑΙ: το ΝΑΙ είναι ψήφος υπέρ της τρόικας, ενώ το ΟΧΙ ψήφος υπέρ της ελληνικής κυβέρνησης! Τρόικα ή ελληνική κυβέρνηση, καταλήγει έτσι να είναι το ερώτημα του δημοψηφίσματος. Αν ψηφίσεις ΝΑΙ πέφτει η κυβέρνηση, ενώ αν ψηφίσεις ΟΧΙ δεν πέφτει, αλλά … εξαρτάται από το μέγεθος του ΟΧΙ, πώς θα διαπραγματευτεί στη συνέχεια, μας λένε οι κυβερνητικοί. Με άλλα λόγια το ΟΧΙ ισχυροποιεί την κυβερνητική θέση στην διαπραγμάτευση, ενώ το ΝΑΙ αποδεσμεύει την κυβέρνηση, επιτρέποντας στο Αλέξη Τσίπρα να «δραπετεύσει» από την παγίδα που με δική του ευθύνη έχει πέσει και ασφαλώς από την πρωθυπουργία σε αυτή την κρίσιμη συγκυρία!
Θα μπορούσε ποτέ αυτή η προσέγγιση να ορίζει «κρίσιμο εθνικό θέμα» που να δικαιολογεί και να νομιμοποιεί πολιτικώς αυτό το δημοψήφισμα; Όχι, ασφαλώς! Ναι, αλλά δημοψήφισμα θα γίνει και θα ήταν εθνική τραγωδία, αν μετά από την απόφαση της βουλής δεν γινόταν! Τότε θα είχε μεταβληθεί και τυπικώς σε «παιδική χαρά» ο ελληνικός κοινοβουλευτισμός…
Να γιατί ισχυρίζομαι πως μόνον αν το ΟΧΙ αποκτήσει πολιτικότητα που θα υπερβαίνει την Κυβέρνηση, τον Εαυτό μας, όπως ασφαλώς και την Ευρωζώνη, θα είχε μια αυθεντική πολιτική δυναμική, παραπέμποντας σε μια ΝΕΑ ΕΘΝΟΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΑΥΤΟΤΗΤΑ για την Ελλάδα της ΕΕ. Το ΟΧΙ δεν απορρίπτει την Ένωση, αλλά την συγκεκριμένη μεθοδολογία του αυταρχικού νεοφιλελευθερισμού της και κυρίως την απόλυτη έκφρασή του στο πλαίσιο της νομισματικής ένωσης, που αντικανονικώς και αντικαταστατικώς προφασίζεται την οικονομική ένωση.
Το ΟΧΙ «λέει» το αυτονόητο: Στο βαθμό που η Ένωση είναι νομισματική χωρίς να είναι οικονομική, τότε δεν μπορεί παρά να κυβερνά ο αυταρχικός νεοφιλελευθερισμός και να δοξάζεται η καταχρηστική εξουσία του ισχυρότερου παράγοντα της Ευρωζώνης, της γερμανικής κυβέρνησης. Αν η Ευρωζώνη ήταν ολοκληρωμένη οικονομική ένωση, τότε η Ελλάδα δεν θα πτώχευε ποτέ, ούτε θα της επιβάλλονταν Μνημόνια και κατάπτυστες πολιτικώς και νομικώς δανειακές συμβάσεις, σαν αυτές που συνομολόγησαν οι προηγούμενες ελληνικές κυβερνήσεις της κρίσης.
Η Ελλάδα πτώχευσε, ενώ αύριο κινδυνεύει να υιοθετήσει μια μορφή «διπλού νομισματικού» παράλληλα με τον «έλεγχο κεφαλαίων», ακριβώς επειδή αποτέλεσε τον πλέον ασθενή κρίκο στην Ευρωζώνη της μεγάλης αντίφασης: μία νομισματική ένωση που δεν δομείται πάνω σε μία ολοκληρωμένη οικονομική ένωση. Αυτή η αντίφαση, αναγνώστη μου, είναι που τσαλάκωσε την Ελλάδα, υποβάθμισε δραματικά την αγορά της και την παραγωγική της βάση και οδήγησε σε μία πρωτόγνωρη πολιτική κρίση στο εσωτερικό, η οποία δεν μπορεί να διασκεδαστεί με το πρόχειρο και καιροσκοπικό δημοψήφισμα στο οποίο κατέφυγε ο Αλέξης Τσίπρας.
Η σημερινή Ελλάδα και η ελληνική κοινωνία είναι με πραγματιστικούς όρους τα θύματα μίας αλλόκοτης θεσμικής δομής που βρίσκεται εδώ και μια πενταετία σε λανθάνουσα κρίση: της απολύτως παράδοξα συγκροτημένης και οργανωμένης Ευρωζώνης. Εάν δεν υπερβείς αυτήν την παλαβή δομή που εξυπηρετεί απλώς πρόσκαιρα την λειτουργία του πλέον κερδοσκοπικού καπιταλισμού και την εθνική οικονομία της Γερμανίας, όπως και τον εαυτό σου ως πολίτη εντός αυτής της δομής, θα βρεις κι εσύ όπως κι εγώ, τουλάχιστον ανούσιο αυτό το δημοψήφισμα!
Η πολιτική ουσία αυτού του δημοψηφίσματος βρίσκεται αποκλειστικά στο ΟΧΙ, το οποίο έρχεται με έναν πραγματιστικό τρόπο να διατρανώσει την πεποίθηση του ελληνικού εκλογικού σώματος πως δεν μπορεί να υπάρξουν σωστές, ρεαλιστικές και σώφρονες δημοσιονομικές και εμπορικές πολιτικές που θα υπηρετούν ένα πολιτικό τερατούργημα, το οποίο σε ο, τι αφορά στην Ελλάδα, έχει βήμα-βήμα ξεθεμελιώσει απολύτως την εθνική της οικονομία, δυναμιτίζοντας τα πολιτικοοικονομικά θεμέλια της κοινωνίας της. Το ΟΧΙ, αγαπητέ αναγνώστη, είναι ένα ΟΧΙ στην συνέχιση της μεγάλης απάτης στην Ευρωζώνη και της τραγικής αυταπάτης του σύγχρονου Έλληνα, που δομεί τον εαυτό του ως στοιχείο αυτής της καταστροφικής για την ύπαρξή του αρχιτεκτονικής. Το ΟΧΙ αποτελεί, επίσης, μία μορφή λαϊκής πρόκλησης προς την ευρωπαϊκή ελίτ και το διεθνές σύστημα για την άμεση ορθολογικοποίηση της δομής της Ευρωζώνης και την επιτέλους κανονιστική λειτουργία της.
ΟΧΙ στο «ευρωμπουρδέλο» λένε κάποιοι, με τους οποίους δεν συμφωνώ, καθώς φαντάζομαι πως ακόμη και το χειρότερο σε λειτουργία μπουρδέλο δεν μπορεί παρά να έχει καλύτερη οργάνωση και πιο ισορροπημένη θεσμική διάρθρωση της ισχύος (: power in politics) από την σημερινή Ευρωζώνη! Το ΟΧΙ, τέλος, δεν μπορεί παρά να σημαίνει ή προχωρούμε όλοι μαζί στην ΕΕ προς την οικονομική ολοκλήρωση και την πολιτική ένωση, ή αποφασίζουμε με την λογική ενός βελούδινου διαζυγίου, να διαλύσουμε την Ευρωζώνη και να αναθεωρήσουμε σοβαρά τις σχέσεις εντός της ΕΕ. Με μία προσωπική ένσταση: δεν πιστεύω πως στην περίπτωση του «ξηλώματος του πολύχρωμου ευρωπαϊκού πουλόβερ» θα μπορούσε να υπάρξει οτιδήποτε βελούδινο!...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου