"Αναφορά στον ΝΤΥΛΑΝ" Κώστας Τηλαβερίδης

Σαν Σήμερα

Το Highway 61 Revisited είναι το έκτο άλμπουμ του Αμερικανού μουσικού Μπομπ Ντίλαν. Κυκλοφόρησε στις 30 Αυγούστου 1965 από την Columbia Records.

Ένα τραγούδι φόρος τιμής στον μεγάλο τραγουδοποιό Bob Dylan.
Πρωτοτυπία του τραγουδιού ...οι στίχοι του που είναι χτισμένοι από φράσεις και λέξεις των τραγουδιών του Ντύλαν. Εκτός από ένα τετράστιχο...
… ένα τραγούδι μια βραχνή φωνή / ένας αρχάγγελος που πάτησε στην γη / πήρε τις λέξεις κι έχτισε βουνά / να σκαρφαλώνω να κοιτάζω μακριά…

Το ΔΝΤ έδωσε το ελληνικό φάρμακο στην Αργεντινή... και τη σκότωσε

Άρης Χατζηστεφάνου

 

Ο Αϊνστάιν μπορεί να μην είπε τελικά την περίφημη φράση «παράνοια είναι να πραγματοποιείς συνεχώς το ίδιο πείραμα και να περιμένεις διαφορετικά αποτελέσματα», το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο όμως κατάφερε να τεκμηριώσει, πέραν πάσης αμφιβολίας, την ορθότητά της.
Η τραγική κατάσταση στην οποία βρίσκεται σήμερα η οικονομία της Αργεντινής είναι το αποτέλεσμα ενός πειράματος που δοκιμάζει ξανά και ξανά το ΔΝΤ από τις δεκαετίες του ‘80 και του ’90.
Συγκεκριμένα, οι όροι που επιβλήθηκαν από το Ταμείο για να εγκριθεί δάνειο 57 δισεκατομμυρίων δολαρίων (ιδιωτικοποιήσεις, διατήρηση πλεονασμάτων και περικοπές δημοσίων δαπανών) οδήγησαν άμεσα σε τρομακτική συρρίκνωση της οικονομίας. Ακολουθώντας τις συμβουλές του Ταμείου, ο πρόεδρος Μαουρίτσιο Μάκρι παραδίδει την οικονομία με πληθωρισμό στο 55%, τη φτώχεια να καλύπτει το 30% του πληθυσμού, το εθνικό νόμισμα σε ελεύθερη πτώση, και τους διεθνείς οίκους αξιολόγησης να υποβαθμίζουν την πιστοληπτική ικανότητα από B σε CCC (στο επίπεδο δηλαδή που βρίσκεται η Ζάμπια και το Κονγκό).
H πραγματική τραγωδία όμως, ακόμη και για τα δεδομένα του ΔΝΤ, είναι ότι αυτή η καταστροφή, που πλήττει πρωτίστως τα μεσαία και κατώτερα στρώματα, συνδυάζεται με αδυναμία αποπληρωμής του δημόσιου χρέους, το οποίο γιγαντώθηκε τα τελευταία χρόνια και μάλιστα σε δολάρια, καθιστώντας ακόμη πιο δύσκολη την διαχείρισή του. Ο όρος «στάση πληρωμών», είτε την αντιμετωπίζει κανείς σαν λύση ή σαν κατάρα, ακούγεται και πάλι στους δρόμους του Μπουένος Αϊρες.

Όταν πλέον ο Μάκρι, μετά το ταπεινωτικό αποτέλεσμα των εκλογών στις αρχές Αυγούστου, αποφάσισε να ανακρούσει πρύμναν, προσφέροντας αύξηση μισθών και κρατικών επιδοτήσεων, σε μια ύστατη προσπάθεια να αποτρέψει το ναυάγιο, το πλοίο της εθνικής οικονομίας βρισκόταν ήδη κάτω από το νερό και δεν έδειχνε να αντιδρά στις εντολές από το πηδάλιο.
Το νέο πάθημα της Αργεντινής θα έπρεπε να γίνει μάθημα και για την Ελλάδα. Ένα μάθημα, μάλιστα, στο οποίο ίσως χρειαστεί να ανατρέξει άμεσα καθώς η παγκόσμια χρηματοπιστωτική κρίση, την οποία προβλέπουν οι περισσότεροι αναλυτές, θα φέρει σίγουρα στην επιφάνεια τις δομικές αδυναμίες που προκάλεσε η πολιτική λιτότητας. Η Ελλάδα κινδυνεύει να μάθει ότι τα φάρμακα του ΔΝΤ προσφέρουν μια ψευδαίσθηση σταθεροποίησης της κατάστασης του ασθενή αλλά την ίδια στιγμή διαλύουν το ανοσοποιητικό σύστημα της εθνικής οικονομίας, αφήνοντάς την εκτεθειμένη στο πρώτο τυχαίο σοκ.
Η περίπτωση της παρέμβασης του ΔΝΤ στην Αργεντινή έχει όμως και μια ακόμη πολιτική προέκταση για την οποία ελάχιστοι συζητούν. Όπως άφηνε να εννοηθεί η γνωστή Ινδή οικονομολόγος, Τζαγιάτι Γκος, ο πρόεδρος Μάκρι συνεργαζόταν επιχειρηματικά με τον Τραμπ πριν οι δυο κτηματομεσίτες ασχοληθούν με την πολιτική και αναλάβουν τα ανώτερα αξιώματα των χωρών τους. Ο Μάκρι φάνηκε να έχει προνομιακή πρόσβαση στο Λευκό Οίκο, γεγονός που ίσως συνέβαλε στην παραχώρηση από το ΔΝΤ του μεγαλύτερου δανείου που έχει δοθεί στην ιστορία του ταμείου.

Σε κάθε περίπτωση, η έγκριση του δανείου από την Κριστίν Λαγκάρντ φάνηκε να έχει περισσότερο πολιτικά παρά οικονομικά και τεχνοκρατικά χαρακτηριστικά. Η Ουάσιγκτον ήθελε να διασπάσει τον «άξονα» των προοδευτικών κυβερνήσεων της Νότιας Αμερικής και να αποδείξει ότι η απόλυτη υποταγή στις πολιτικές βουλήσεις της υπερδύναμης και στα οικονομικά γιατροσόφια του ΔΝΤ ανταμείβεται πλουσιοπάροχα.
Η υπόθεση θυμίζει την Τουρκία, πριν από την ανάληψη της εξουσίας από τον Ερντογάν, όταν το ΔΝΤ χορηγούσε αφειδώς δάνεια, πέρα από κάθε οικονομική λογική, προκειμένου να αποφευχθεί η οικονομική κατάρρευση. Στόχος ήταν να διασωθεί με κάθε κόστος ένας από τους βασικούς πυλώνες της αμερικανικής εξωτερικής πολιτικής σε ολόκληρη τη Μέση Ανατολή.  
Στην περίπτωση της Αργεντινής, πριν από το «καρότο» του δανείου είχε έρθει το μαστίγιο των αμερικανικών δικαστηρίων, τα οποία έκριναν συνεχώς σε βάρος της χώρας και υπέρ των κερδοσκοπικών ταμείων που εκβιάζουν την Αργεντινή καθώς διατηρούν τμήμα του ομολογιακού χρέους της. Το μαστίγιο ήρθε στα χρόνια της διακυβέρνησης της Κριστίνα Κίρχνερ και το καρότο επί προεδρίας Μάκρι. Κανένα από τα δυο, όμως, δεν λειτούργησε, καθώς η Κίρχνερ φαίνεται να επανακάμπτει στο πολιτικό σκηνικό, ενώ ο Μάκρι βλέπει την πόρτα της εξόδου.
Το συμπέρασμα φαίνεται να προκύπτει αβίαστα: φοβού την παρέμβαση του ΔΝΤ, όχι μόνο όταν φέρνει δώρα, αλλά ακόμη και αν είσαι βέβαιος ότι έχει κάθε καλή διάθεση να σε βοηθήσει.

                                                                                                                  Πηγή: sputniknews.gr

Πολιτικός αναστοχασμός...

 

70 χρόνια από το τέλος του Εμφυλίου...

Θεόδωρος Γεωργίου 
 

Η συμπλήρωση 70 (εβδομήντα) χρόνων από το τέλος του εμφυλίου πολέμου (Αύγουστος 1949) προσφέρεται ως ιστορική στιγμή πολιτικού αναστοχασμού. Μπορούμε όλοι μας, πολίτες και πολιτικοί, να σκεφτούμε «πράγματα» που... έχουν να κάνουν με τη συγκρότηση και τη λειτουργία της Ελλάδας ως σύγχρονης πολιτικής κοινωνίας και να αναστοχαστούμε για τα λάθη μας και τα επιτεύγματά μας.
Αρχικώς θα διατυπώσω μια σειρά ερωτημάτων τα οποία περιλαμβάνονται στον κατάλογο του πολιτικού αναστοχασμού και αναφέρονται στα ζητήματα της δημοκρατίας, της ελευθερίας, της δικαιοσύνης, του κοινοβουλευτισμού, του κράτους δικαίου, του συστήματος των δικαιωμάτων κ.ά. Διευκρινίζεται επίσης εξ αρχής ότι η περιδιάβαση στα 70 χρόνια της ελληνικής πολιτικής κοινωνίας μπορεί να γίνει από πολλές οπτικές γωνίες.
Αναφέρω μόνο δύο χαρακτηριστικές και ως παράδειγμα: με ποιον τρόπο διεξάγεται η ιδεολογική - κομματική αντιπαράθεση στη δημόσια σφαίρα, η μία οπτική γωνία. Η άλλη οπτική γωνία αναφέρεται στους παράγοντες οι οποίοι επί εβδομήντα χρόνια φαλκιδεύουν, υπονομεύουν ή ακόμα και καταργούν το δημοκρατικό πολίτευμα. Εννοώ ότι η πρόσφατη εβδομηντάχρονη πολιτική ιστορία του τόπου μας μπορεί να γραφεί με πληθώρα κριτηρίων και οπτικών γωνιών. Στη σύντομη αυτή παρέμβασή μου θα επιχειρήσω μια καθολική γενική αποτίμηση του πρόσφατου πολιτικού βίου μας.
Πρώτα λοιπόν τα ερωτήματα: η συγκρότηση της Ελλάδας ως πολιτικής κοινωνίας μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου ακολούθησε μια ιστορική πορεία με κύριο χαρακτηριστικό τη συνέχεια των δημοκρατικών διαδικασιών, του κράτους των θεσμών ή είχαμε να κάνουμε με θεσμικές ασυνέχειες;
Ποιοι παράγοντες έπαιξαν και εξακολουθούν να παίζουν καθοριστικό ρόλο στη μετατροπή της αντιπροσωπευτικής διαδικασίας σε πελατειακή σχέση; Για ποιους λόγους την 21η Απριλίου 1967 δεν καταλύθηκε μόνο η κοινοβουλευτική δημοκρατία, όπως συνηθίζουμε να λέμε, αλλά η ίδια η Ελλάδα αυτοκαταργήθηκε ως πολιτική κοινωνία; Πώς διεξάγεται η ιδεολογική συζήτηση ανάμεσα στα κόμματα και υπό ποιες προϋποθέσεις συντελείται η τυπική πολιτική αλλαγή στην άσκηση της πολιτικής εξουσίας; Τι σημαίνει «μεταπολίτευση» και ποια είναι η συμβολή της στον εξορθολογισμό του πολιτικού συστήματος;
Σταματάω εδώ την απαρίθμηση των ερωτημάτων, τα οποία μας εισάγουν στον πολιτικό αναστοχασμό που τόσο χρειαζόμαστε για να δούμε «πού βρισκόμαστε» σήμερα ως πολιτική κοινωνία.
Και προτού αναπτύξω την προσωπική θεωρητικο-πολιτική θέση μου για την εβδομηντάχρονη πολιτική ιστορία του τόπου μας, επιβάλλεται να αναλυθούν δύο ακόμα πράγματα: πρώτον, ποια είναι η επικρατούσα στην κοινή συνείδηση θέση για την πολιτική ιστορία μας και, δεύτερον, ποιες είναι οι ιστορικές φάσεις από το 1949 μέχρι σήμερα (2019), από τις οποίες πέρασε το πολιτικό σύστημά μας; Οσον αφορά το πρώτο «πράγμα», η κοινή κοινωνική συνείδηση σκιαγραφεί την εξής εικόνα: η δημοκρατία, ο κοινοβουλευτισμός, οι κρατικοί θεσμοί, το μοντέλο οικονομικής ανάπτυξης κ.λπ. ακολούθησαν μια πορεία ιστορικής συνέχειας με εξαίρεση την περίοδο της δικτατορίας (1967-1974). Η πολιτική αυτή στάση έχει καταστεί «κοινός τόπος».
Οσον αφορά την περιώνυμη περιοδολόγηση των ιστορικών φάσεων, η κοινή αντίληψη έχει αποδεχτεί τα εξής: η πολιτική ιστορία του τόπου μας μετά το τέλος του εμφυλίου πολέμου διαιρείται σε τρεις φάσεις: η πρώτη (1949-1967) είναι η περίοδος του μετεμφυλιακού κράτους, η δεύτερη (1967-1974) είναι η περίοδος της χούντας και η τρίτη (1974-;) είναι η περίοδος της «μεταπολίτευσης». Και αυτή η περιοδολόγηση έχει καταστεί «κοινός τόπος».
Στο σημείο αυτό θα πρέπει να διευκρινιστεί ότι πολλοί κοινωνικοί και πολιτικοί επιστήμονες, όλων των επιμέρους ειδικοτήτων, επί χρόνια τώρα διεξάγουν έρευνες οι οποίες μπορεί να μην κωδικοποιούνται σε δεσμευτικά ερμηνευτικά σχήματα με αντικείμενο την πολιτική κοινωνία μας, αλλά ωστόσο λειτουργούν ως επιστημολογικός αναστοχασμός για την κοινωνικο-πολιτικο-οικονομική πορεία του τόπου μας. Οι δύο «κοινοί τόποι» για τους οποίους μιλάμε είναι εξάλλου αποτέλεσμα αυτών των κοινωνικο-πολιτικών ερευνών.
Σήμερα (Αύγουστος του 2019) η εικόνα της ελληνικής πολιτικής κοινωνίας σε σχέση μ' αυτήν του Αυγούστου 1949 είναι εντελώς και ριζικά διαφορετική. Διατυπώνω μια θεωρητικο-πολιτική θέση η οποία λέει τα εξής: εάν η μήτρα που γέννησε την πολιτική μορφή ζωής μεταπολεμικά στην Ελλάδα ήταν το τέλος του εμφυλίου πολέμου, ο γενέθλιος τόπος για τη σημερινή πολιτική κοινωνία στον τόπο μας μπορεί να αναζητηθεί στην ίδρυση της Ελλάδας ως «κράτους χρέους» εντός της ευρωζώνης με πράξη του ίδιου του ελληνικού κοινοβουλίου. Η ιστορία του κοινοβουλευτισμού στο ελληνικό πολιτικό σύστημα είναι μια ιστορία πολιτικής παθογένειας.
Στο δικό μου ερμηνευτικό σχήμα για τα πολιτικά πράγματα στον τόπο μας σήμερα πρωτεύουσα θέση δεν κατέχει το τέλος του εμφυλίου πολέμου, αλλά η ιδρυτική πράξη του ελληνικού κοινοβουλίου η οποία ονομάζει την Ελλάδα «κράτος χρέους». Θα ακολουθήσουν τα «τεχνοκρατικά μνημόνια», τα οποία θα αποδεχτεί και θα εφαρμόσει ο ΣΥΡΙΖΑ και τελικά, μετά τις εκλογές της 7ης Ιουλίου 2019, θα φτάσουμε στο νέο μοντέλο διακυβέρνησης, το οποίο δεν είναι άλλο από τον τεχνοκρατικό νεοφιλελευθερισμό. Προτείνω στους αναγνώστες μας να αναστοχαστούν!...

www.efsyn.gr

«Η Ελλάδα αργεί να πεθάνει»

Χρήστος Γιανναράς

 

Σαράντα πέντε χρόνια τώρα (από το 1974) δεν μοιάζει να ακούστηκε, ίσως ούτε μία φορά, η άλλοτε συχνότατη απειλή ή προειδοποίηση ότι «η Ελλάδα κινδυνεύει». Πιθανό να θεωρούμε όλοι πια αυτονόητο ότι «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει». Κάποτε το τραγουδούσαμε, αν και ξέραμε ότι είναι υποβολιμαίο. Τώρα, βυθισμένοι στον έσχατο ευτελισμό της πολλαπλής επιτρόπευσης, μοιάζει και να το πιστεύουμε.

Οι απειλές ιστορικού αφανισμού μας αιτιολογούσαν πάντοτε κάποια εκτροπή από την ομαλότητα, συνήθως δικτατορία. Για κάθε αυθαίρετη αναστολή λειτουργίας του Συντάγματος υπήρχε επίκληση κινδύνου για την κρατική μας επιβίωση. Η συχνή επανάληψη της έσχατης αυτής απειλής την κατέστησε αναξιόπιστη. Σήμερα δεν τολμάει κανείς να μιλήσει για κίνδυνο ιστορικής εξαφάνισης του Ελληνισμού.

Αποτέλεσμα: προκλητικές, εξόφθαλμες πράξεις προδοσίας, ανενδοίαστα κοινωνικά κακουργήματα, είναι αδιανόητο να τιμωρηθούν. Ο εξωφρενικός υπερδανεισμός της χώρας, η αποδοχή της «επιτρόπευσης» όταν οι γαλλο-γερμανικές

Τράπεζες κατείχαν την πλειονότητα των απαξιωμένων ελληνικών «ομολόγων», η συναίνεση να περιέλθουν οι εντόπιες Τράπεζες στην ιδιοκτησία των δανειστών της χώρας, είναι πολιτική μισθαρνίας που μένει περιέργως ατιμώρητη από τους ψηφοφόρους.

Μέσα σε αυτό το κλίμα ο για πρώτη φορά πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης δεσμεύτηκε προγραμματικά στη Βουλή ότι θα τολμήσει πρωτοβουλίες με ιστορικές προοπτικές. Τι σημαίνει «ιστορικές προοπτικές»; Σημαίνει κάποια πίστη, έστω και όχι ορθολογικά θωρακισμένη, ότι το υπερχρεωμένο και οργανωτικά κωμικό ελλαδικό κρατίδιο θα επιβιώσει χρονικά. Σημαίνει, δεύτερον, ότι μια κυβέρνηση στην Ελλάδα μπορεί ακόμα να οραματίζεται: να δείχνει πως πιστεύει ότι «η Ελλάδα ποτέ δεν πεθαίνει».

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης θα επεκτείνει το Αρχαιολογικό Μουσείο στο παρακείμενο αρχιτεκτόνημα, θαυμαστό και ατιμασμένο, του Παλαιού Μετσόβιου Πολυτεχνείου. Στην αναμόρφωση του σύνολου χώρου θα συμπεριλάβει ολόκληρη τον πολύπαθη συνοικία των δύσφημων σήμερα Εξαρχείων. Θα ισοπεδώσει το αρχιτεκτονικό τερατούργημα των φυλακών Κορυδαλλού, για να δημιουργήσει πάρκο. Και κάποια ακόμα φιλοαθηναϊκά ανάλογα.

 

Σοβαρό και ουσιώδη αντιπολιτευτικό διάλογο θα μπορούσε, ίσως, να προκαλέσει η ακόλουθη ένσταση: Οταν σε ένα κράτος με εννέα, περίπου, εκατομμύρια πληθυσμό, τα τεσσεράμισι εκατομμύρια κατοικούν στην πρωτεύουσα και ένα εκατομμύριο στην (παρηγορητικώς) «συμπρωτεύουσα» Θεσσαλονίκη, αυτό το κράτος, ορθολογικά και εκ των πραγμάτων, είναι αδύνατο να συνεχίσει να υπάρχει ιστορικά. Εχει προδιαγεγραμμένη την ιστορική του εξαφάνιση.

Ποιο πολιτικό στρατήγημα μπορεί να αντιπαρατεθεί σε αυτή την καταδίκη; Για να αναστηθεί η προ πολλού πεθαμένη κοινότητα του χωριού, δεν χρειάζονται επιδόματα, έκτακτες παροχές και πατριωτική κενολογία. Χρειάζονται μέτρα που θα κάνουν ζηλευτή τη ζωή στο χωριό, έμμεσα μέτρα, για να αποδώσουν μακροπρόθεσμα: «Αποκέντρωση» σημαίνει, πολιτικά, ότι «φυτεύεις» αλλαγές στο σχολείο, στην Υγεία, στην οργάνωση και προώθηση της παραγωγής, στη λειτουργία των Τραπεζών, στα δίκτυα συγκοινωνιών. Το χωριό, η κοινότητα, θα «βλαστήσει» ζωή, αν η πολιτική προσφέρει τις δυνατότητες απεξάρτησης από τον ζυγό της τυχαρπαγής και του φτηνιάρικου παρασιτισμού στις απάνθρωπες μεγαλουπόλεις.

 

Δεύτερη άγρια απειλή ιστορικού αφανισμού των Ελλήνων είναι η άθλια κακομεταχείριση και η εφιαλτικά διογκούμενη άγνοια της ελληνικής γλώσσας. Σολοικισμοί, βαρβαρισμοί, στρεβλά επινοήματα γλωσσοπλασίας κατακλύζουν τις αγορεύσεις στη Βουλή, τα κείμενα της έντυπης δημοσιογραφίας και γίνονται κατακλυσμικός εφιάλτης στον ραδιοτηλεοπτικό οχετό του κρετινισμού. Οσο το επίπεδο της γλωσσικής εκφραστικής των Ελληνωνύμων ευτελίζεται, τόσο πιο άχρηστα και περιττά μοιάζουν τα μεγαλεπήβολα οράματα να μεταμορφωθούν τα Εξάρχεια και να γεννηθούν πάρκα στις τερατώδεις τριτοκοσμικές μεγαλουπόλεις μας.

 

Τρίτη εφιαλτική απειλή ιστορικής εξαφάνισης του Ελληνισμού, γνωστή, πολυσυζητημένη και προκλητικά απολέμητη: το δημογραφικό. Ισως δεν έχει ακόμα εμφανιστεί το πολιτικό ανάστημα, το ικανό να αναμετρηθεί με ένα τέτοιο πρόβλημα. Το δημογραφικό δεν χρειάζεται ούτε διαφημιστές, ούτε ανθηρή οικονομία – είναι πρόβλημα πολιτικό. Ο Πομπιντού, στη Γαλλία, είχε υποσχεθεί ότι θα προσφέρει τη δυνατότητα στη Γαλλίδα να κάνει τρίτο παιδί, χωρίς να είναι υποχρεωμένη να εργάζεται. Και το πέτυχε. Οχι με επιδόματα και ελεημοσύνες. Με κοινωνικές παροχές - διευκολύνσεις, τιμητικά προτερήματα. Ο,τι χρωστάει η κοινωνία στη μητέρα.

 

Τέταρτη ρεαλιστική απειλή αφανισμού, είναι ο τουριστικός αφελληνισμός της χώρας. Οι τουριστικές μας υποδομές είναι ίδιες και απαράλλαχτες με αυτές της Αιγύπτου, της Τουρκίας, Ισπανίας – ή μέτριες απομιμήσεις: Ιδια διεθνοποιημένη τουριστική «αισθητική», πανομοιότυπα οικοδομήματα, τυποποιημένες συμπεριφορές στην παροχή υπηρεσιών, αλλοδαπό προσωπικό. Ιδια εξομοίωση εικόνων, γούστου, σχεδιασμού των χωρών – μέχρι και μουσακά, προκατεψυγμένον, εισάγουμε από την Κίνα! Μακάρι να αντιληφθεί ο κ. Μητσοτάκης ότι ολόκληρη η βόρεια ακτή της Κρήτης, η Μύκονος, η Σαντορίνη, η Ρόδος, η Κέρκυρα, η Πάρος και πάμπολλα ακόμα καυχήματα (άλλοτε) ελληνικής ομορφιάς, δεν είναι πια Ελλάδα. Είναι Γκρεκοτουριστάν.

 

Πέμπτη, ίσως η δραστικότερη λοιμική συλλογικού αφανισμού, να είναι η τερατωδία της ραδιοτηλεοπτικής ασυδοσίας. Σε ένα μικρό νησιώτικο χωριό του ελλαδικού νότου, μια απλή και πάμφθηνη συσκευή τηλεόρασης αναμεταδίδει αδιάλειπτα, μέρα και νύχτα, τη σιχαμερή διαφημιστική διάρροια ασήμαντων μικρομάγαζων της επαρχιώτικης ξεφτίλας, από είκοσι (ναι, 20) κανάλια!

Η πιο βαρβαρικά εγκληματική πολιτική που γνωρίζει ο ελλαδικός χώρος, είναι σίγουρα το ραδιοτηλεοπτικό μονοπώλιο της ντροπής.

 

ΥΓ του blog: ….αγαπητέ κ. καθηγητά...ποιο πολιτικό προσκοπικό και ποιος πολιτικός άνδρας θα πράξει τις στοχεύσεις και τους στοχασμούς σας; ποιος θα μας επαναφέρει στο ελληνικό τρόπο και δράση σαν κοινωνία, ποιος θα μας ανασύρει από την διαφωτιστική λογική και την εμμονική προσήλωση στη Δύση; ποιος αριστερός ή δεξιός θα δει τον στόχο και την διαδρομή που πρέπει να βαδίσουμε για να ξαναβρεθούμε ξανά; Ποιος λαός θα διακινδυνεύσει τα έχοντα για να ξαναβρεί την ταυτότητα και την ιδιοπροσωπία του; Ποιος ταγός από άμβωνα ή από βήμα θα σημάνει τον ξεσηκωμό; Ποιος;

Ο Φόβος, η Τάξη και ο Ζορμπάς

Αναστασία Βούλγαρη

 

Με αφορμή το άρθρο του κ. Ηλία Κανέλλη στα ΝΕΑ (22.8.2019) με το οποίο προτείνει «Όχι άλλους Ζορμπάδες» και ταυτίζει τους παραβάτες συμπατριώτες μας με τον ήρωα του Καζαντζάκη και ειδικά με τον ρόλο του Άντονι Κουίν στην ομώνυμη ταινία, ωσάν ο καζαντζακικός ήρωας να είναι ένας χαμερπής τύπος που καμαρώνει για την ανομία του, ενώ την ίδια στιγμή σε όλες τις «κανονικές χώρες» οι πολίτες υπακούουν στους νόμους, μια και στα «κανονικά κράτη» η «νομιμότητα είναι υποχρέωση», ήρθαν στο μυαλό μου όλοι οι αιώνες της αποικιοκρατίας που επέβαλαν τα «κανονικά κράτη» της Ευρώπης στην Αφρική, στις Ινδίες, στην αμερικανική ήπειρο, στην Αυστραλία και τις ασιατικές χώρες.
Όταν οι μισθοφόροι (δηλαδή οι αλλοτινοί δουλοπάροικοι χωρίς ανθρώπινα δικαιώματα) που ήταν στην υπηρεσία των βασιλιάδων και των φεουδαρχών της Δύσης συμμετείχαν στην υποδούλωση, τον βασανισμό και τον εξευτελισμό εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων κι ανάμεσά τους μερικών εκατομμυρίων που τους απήγαγαν από τις εστίες τους, για να τους πουλήσουν στα σκλαβοπάζαρα και να μεταβάλουν σε υποζύγια και ομιλούντα εργαλεία άντρες, γυναίκες και παιδιά που προηγουμένως ζούσαν ελεύθεροι στον τόπο τους.
Ώσπου η ωμότητα αυτής της κτηνώδους εξουσίας έφτασε στο αποκορύφωμά της κατά τον Α΄και Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, και οι Ευρωπαίοι βίωσαν οι ίδιοι την αποθέωση του κτήνους, ειδικά όταν κυριάρχησε ο ναζισμός και τα στρατόπεδα συγκεντρώσεως. Και τότε κατάλαβαν… 
Αυτή είναι όμως η μεγάλη μας διαφορά με τις «κανονικές χώρες», ότι εκείνες αναπτύχθηκαν εκμεταλλευόμενες λαούς και πολιτισμούς, ενώ εμείς την ίδια ιστορική περίοδο ό,τι κατορθώναμε το κατορθώναμε μόνοι μας και μάλιστα σε συνθήκες οθωμανικής κατοχής και μετά την Επανάσταση του 1821 σε συνθήκες εξάρτησης και καταπίεσης από τις Μεγάλες Δυνάμεις και συχνά ωμής επέμβασής τους (ακόμη και ένοπλης) στα εσωτερικά μας. Και ήταν οι Βαυαροί που μαζί με τους εγχώριους συνεργάτες τους επέβαλαν το δικό τους μοντέλο διακυβέρνησης και οργάνωσης του κράτους. Ένα μοντέλο ξένο και τελικά εχθρικό ως προς την ιδιοσυγκρασία μας, τα ήθη μας και τον τρόπο ζωής μας, που τα θεμέλια της ήταν η δημοκρατία, από την Εκκλησία του Δήμου έως τα Κοινά, κατά την περίοδο της οθωμανοκρατίας, που με τη δημοκρατική τους λειτουργία κατορθώσαμε να μη χάσουμε το πρόσωπό μας και να γίνουμε δουλοπάροικοι, αλλά ελεύθεροι πολιορκημένοι.
Αν αναζητήσουμε λοιπόν την αιτία της άρνησης πολλών συμπατριωτών μας να πειθαρχήσουν στους νόμους του κράτους, ας ψάξουμε σ’ εκείνη την περίοδο. Εκεί είναι η ρίζα της άρνησης. Όλα τ’ άλλα είναι η αλληλουχία των γεγονότων και η αλληλουχία των ανθρώπινων αντιδράσεων. Όπως π.χ. η σημερινή πνιγμένη κραυγή μας που μετουσιώνεται σε αυτοκαταστροφή…
Για να επανέλθω όμως στον Ζορμπά, ας αναρωτηθούμε γιατί οι λαοί της ανθρωπότητας αγαπούν τόσο πολύ τη μουσική του Ζορμπά, που συνέθεσε ο Μίκης Θεοδωράκης; Γιατί, από τον Καναδά και τη Ρωσία έως την Αργεντινή, τη Γαλλία και το Ισραήλ, χορεύουν σε δρόμους, πλατείες και στάδια τον χορό του Ζορμπά; Μήπως για το ανυπότακτο του κινηματογραφικού ήρωα αλλά και της μουσικής; Ανυπότακτο που όμως εκφράζεται συλλογικά με τους χορευτές σε κυκλικό σχηματισμό να στηρίζονται ο ένας στον ώμο του διπλανού του.
Μήπως οι λαοί χορεύοντας το συρτάκι του θρυλικού Άντονι Κουίν αναζητούν τον δικό τους Ζορμπά; Εκείνον που όταν χορεύει χτυπάει με δύναμη τα πόδια του στη γη κι ύστερα μ’ ένα τίναγμα βρίσκεται για μια στιγμή στον αέρα, σαν να θέλει να φτάσει τον ουρανό ή σαν άλλος αναβάτης του ιερού ταύρου των ταυροκαθαψίων, για να προσγειωθεί αποδεχόμενος εν τέλει το πεπερασμένο της ύπαρξής του, μα κοιτάζοντας πάντα τον ουρανό σαν ένας Διόνυσος- Απόλλωνας θνητός.
Τι σχέση μπορεί να έχει ο Ζορμπάς με την… κανονικότητα των εξουσιών της Δύσης; Καμία. Γιατί ο Ζορμπάς, όπως και η μουσική που έχει εκπηγάσει από μέσα του και τον περιβάλλει, δεν είναι στερεότυπο ή ευτελής ελευθεριότητα, αλλά είναι σύμβολο ελευθερίας και πρόταγμα, κυρίως, ψυχής. Όχι όμως σύμβολο ελευθερίας ατομικής, όχι ελευθερίας ατομικισμού όπως είναι στη Δύση, αλλά συλλογικής ελευθερίας καθολικού χαρακτήρα. Εκεί βρίσκεται και η μεγάλη μας διαφορά με τη Δύση. Και τα σημερινά δεινά μας οφείλονται σε μεγάλο βαθμό στο γεγονός ότι μας επιβλήθηκε αντί να ζούμε στον δικό μας ιστορικό χρόνο να ζούμε στον ιστορικό χρόνο της Δύσης, δηλαδή στο δικό μας μακρινό παρελθόν– αλλά καλύτερα να παραμείνω στο θέμα μας.     
Ο αρθογράφος μάς προτείνει «αστυνόμευση και πρόστιμα» όταν δεν εφαρμόζονται οι νόμοι. Φόβος και τάξη λοιπόν. Αφού προηγουμένως καταργήσουμε (ή μήπως πνίξουμε με τα ίδια μας τα χέρια;) τον Έλληνα Ζορμπά, και τον Οικουμενικό Ζορμπά, και μαζί τους τη μουσική που τους ενώνει. Για να μεταβληθούμε όλοι οι λαοί σε πολτό κι έτσι εύκολα να επικρατήσει στον πλανήτη η νέα τάξη πραγμάτων των εξουσιών των «κανονικών κρατών».
Η λύση του προβλήματος της απειθαρχίας στους νόμους κάποιων συμπατριωτών μας, που συχνά έχει καταστροφικές συνέπειες, δεν είναι να καταργήσουμε την ιδιοσυστασία μας, γιατί τότε θα πρέπει να καταργήσουμε όλες τις σελίδες της ανυπότακτης ιστορικής μας διαδρομής από τους Μηδικούς Πολέμους έως τον Αντιδικτατορικό Αγώνα– μήπως Ζορμπάδες δεν ήταν όλοι εκείνοι οι Έλληνες;– αλλά να κατακτήσουμε εκ νέου αυτό που εμείς οι Έλληνες γνωρίζουμε καλά: την πραγματική δημοκρατία.
Ναι στον Ζορμπά! 
Πηγή: «ΤΑ ΝΕΑ» φ. 593, Τετάρτη 28. 08.2019 (Ο Φόβος, η Τάξη και ο Ζορμπάς)

Ακολουθεί το άρθρο του Ηλία Κανέλλη 

---

Ζορμπάδες

Ηλίας Κανέλλης

Ένα από τα παγκόσμια στερεότυπα για τον Έλληνα βρίσκεται στην κινηματογραφική μεταφορά του «Ζορμπά». Το θυμικό του Άντονι Κουίν που χόρευε το συρτάκι δάνεισε την εικόνα του ατίθασου γλεντζέ Έλληνα που ο τράχηλός του ζυγόν δεν υπομένει.
Φολκλορισμός; Πολλοί Έλληνες θεωρούν ότι αυτή η εικόνα τούς καθρεφτίζει. Ανυπότακτους. Εξαιρετική περίπτωση ανθρώπων–τουλάχιστον στις καθημερινές νοοτροπίες και στη σχέση μας με τον νόμο.
Δεν μας αρέσει ο νόμος. Γι αυτό και τον παραβιάζουμε όσο μπορούμε. Υπερασπιζόμενοι το λεγόμενο πανεπιστημιακό άσυλο, οι συριζαίοι έλεγαν ότι δεν χρειάζεται να καταργηθεί– και τι προστατεύει, μόνο τα πλημμελήματα. Σιγά τώρα. 
Τρώμε πρόστιμα από την Ευρώπη για τις ανεξέλεγκτες χωματερές– απ’ όπου, επιπλέον, συχνά ξεκινάνε πυρκαγιές. Δεν τρέχει τίποτα. Τρώμε πρόστιμα για τον Γενικό Κανονισμό Προστασίας Προσωπικών δεδομένων GDPR. Ε, και;
Έχει ψηφιστεί νόμος για το κάπνισμα στους κοινόχρηστους κλειστούς χώρους. Έλα μωρέ. Νόμος για την υποχρεωτική ζώνη στο αυτοκίνητο. Σιγά. Υπάρχει Κώδικας Οδικής Κυκλοφορίας. Δηλαδή τι, θα οδηγούμε όπως οι ξένοι, θα σταματάμε στο κόκκινο και δεν θα μιλάμε στο κινητό; Τι είμαστε, μηχανές;
Γιατί δεν φοράμε κράνος στις μοτοσικλέτες; Πώς να ανασάνεις εκεί μέσα; Γιατί οδηγούμε μεθυσμένοι; Επειδή το ελέγχουμε.
Κάπως έτσι, ο απολογισμός είναι τρομερός. Είμαστε πρώτοι στην Ευρώπη σε θανάτους μοτοσικλετιστών– μόλις χθες σκοτώθηκε στα καλά καθούμενα ένας στη Βούλα. Είμαστε πολύ ψηλά σε θανατηφόρα δυστυχήματα στους δρόμους. Ευημερούμε και σε τραυματισμούς με ακρωτηριασμούς και άλλες μεγάλες συνέπειες. Ναι, αλλά έτσι αποκτούν εμπειρία οι ορθοπεδικοί μας.
Αν για κάθε ορθολογική ένσταση σε κάθε παράβαση του νόμου υπάρχει ένας ανορθολογισμός που υπερασπίζεται τον ελληνικό εξαιρετισμό, το κράτος δεν μπορεί να έχει άλλη λύση: αστυνόμευση και πρόστιμα.
Δεν μπορώ να κατανοήσω γιατί πρέπει να γίνει κυβερνητικό πρόγραμμα η πρόθεση του κράτους να είναι αυστηρό με τους πειρατές της ασφάλτου. Τι νόημα έχει π.χ. η συνάντηση του Μητσοτάκη με τον Οικονόμου για να αντιμετωπιστεί η αύξηση των τροχαίων στην Κρήτη.
Στις κανονικές χώρες, οι οδηγοί ξέρουν ότι θα έχουν σοβαρές συνέπειες αν παραβούν τον Κώδικα Οδικής Κυκλοφορίας. Πρόστιμα και πόντους στο point system, σε επανάληψη αφαίρεση διπλώματος.
Στην Ελλάδα οι νόμοι υπάρχουν, το κράτος λειτουργεί και οι μηχανισμοί του λειτουργούν. Γιατί παρ’ όλ’ αυτά δεν κάνουν τη δουλειά τους;
Δεν μπορεί να είναι αντικείμενο κυβερνητικών εξαγγελιών η πρόθεση της πολιτείας να επιβάλει τον νόμο– όταν μάλιστα ο νόμος σημαίνει λιγότερα τροχαία, λιγότερους θανάτους και λιγότερους τραυματισμούς.
Η νομιμότητα είναι υποχρέωση, στα κανονικά κράτη δεν μπορεί να είναι κομματική γραμμή. Όχι άλλον εξαιρετισμό. Όχι άλλους Ζορμπάδες.

Πηγή: «ΤΑ ΝΕΑ» φ. 588, Πέμπτη 22.8.2019

*Φωτό: Άντονι Κουίν και Άλαν Μπέιτς. Από την ταινία Αλέξης Ζορμπάς σε σκηνοθεσία Μιχάλη Κακογιάννη και μουσική Μίκη Θεοδωράκη. Είναι βασισμένη στο βιβλίο του Νίκου Καζαντζάκη Βίος και πολιτεία του Αλέξη Ζορμπά.

Η Λεγεώνα των Φλώρων

 

Στις δυσκολίες της ζωής, καθώς δεν έχουν σκληραγωγηθεί, βιώνουν ένα «μαλακισθῆναι», δηλαδή μια λιποψυχία όπως θα μας πει ο Θουκυδίδης στις Ιστορίες του, αλλά και ένα «μαλακιζόμενον», δηλαδή μια τεμπελιά σύμφωνα με τον Ξενοφώντα

 

Ευάγγελος Κωνσταντέλος

 

Την περασμένη εβδομάδα ο Νίκος Υποφάντης αποκάλεσε τον Κώστα Ταχτσίδη… φλώρο. Αυτή ήταν πολύ βαριά κουβέντα. Φυσικό επακόλουθο ήταν, πιστεύω, όχι μόνο να πληγωθεί βάναυσα ο Ταχτσίδης, αλλά και ολόκληρο το twitter να γελάει μέχρι δακρύων μπροστά σε μια τέτοια προσβολή. Πιστεύω, να έχει ηρεμήσει μετά από μια εβδομάδα ο Ταχτσίδης. Πιστεύω, να έχει συγχωρέσει τον Υποφάντη. Να είναι σε θέση να πει… πως ήταν μια κακή στιγμή και ότι, βρε αδερφέ, του ξέφυγε πάνω στον ενθουσιασμό του ή τον υπερβάλλοντα ζήλο του, στην προσπάθειά του να αποδείξει πόσο καλός «υπάλληλος» είναι… καθώς σήμερα θα μιλήσουμε για… φλώρους.  

Όποιος έχει παρακολουθήσει τα άρθρα μου, θα έχει παρατηρήσει, ότι διαθέτω μια… «αναπηρία». Αυτή η «αναπηρία» με εξωθεί, να μην μπορώ να ανεχτώ τους ακροδεξιούς, τους φασίστες, τους ρατσιστές, τους παλαιο-χουντικούς και τους νέο-χουντικούς, τους νεοφιλελεύθερους, τους υποκριτές, τους κόλακες, τους αντικοινωνικούς, τους ψευτοεπαναστάτες, τον Ευάγγελο Βενιζέλο και τους κακούς ανθρώπους, τις «νυφίτσες» του εκσυγχρονισμού, τους εμπόρους ναρκωτικών, τους παιδεραστές, τους κλέφτες, τους εθελόδουλους και τους δουλοπρεπείς, τον Αρκά, τους ψεύτες, τους ακαλλιέργητους και απολίτιστους, τους παράσιτους, καθώς επίσης τους δειλούς και τους θρασύδειλους, τους ψευτόμαγκες, τους οκνηρούς, τους ράθυμους και φυσικά τους μαλθακούς, ανεύθυνους μπούφους, δηλαδή όλους τους… φλώρους.  

Ο φλώρος άνθρωπος είναι υπεύθυνος για τη φλωριά του. Είναι υπεύθυνος καθώς δεν μπορεί… πρώτον να την αναγνωρίσει ως τέτοια και δεύτερον να την αμφισβητήσει, ώστε να προχωρήσει στη ζωή του χωρίς συμπλέγματα ή ενοχές. Μια δεσποτική, αυταρχική και απαιτητική οικογένεια ή μια φαλλοκρατική, συντηρητική, οπισθοδρομική κοινωνία σίγουρα δημιουργούν ανθρώπους με τρομερά και επικίνδυνα συμπλέγματα. Ο άνθρωπος, που σταδιακά αμφισβητεί αυτές τις εξωγενείς και κοινωνικά επίκτητες επιρροές, είναι πιο ελεύθερος, αυτόνομος, μάγκας ωραίος, ευθύς, δυνατός, υπεύθυνος, φιλαλήθης, συμπονετικός, σοφός, ντόμπρος, με μπέσα και «ψυχή», ή όπως θα έλεγε ένας από τους πιο ωραίους Έλληνες, ο Μίμης Φωτόπουλος… ένας τέτοιος άνθρωπος είναι «χάρακας». Γι’ αυτό και η φλωριά αλλά και το αντίθετό της, λειτουργούν ανεξαρτήτως φύλου, σεξουαλικού προσανατολισμού, κοινωνικής και οικονομικής κατάστασης, μορφωτικού επιπέδου, ηλικίας, είτε διαμένει σε αγροτική είτε σε αστική περιοχή, κλπ.   

Αυτό όμως, που διαφοροποιεί τα πράγματα, εμπεριέχεται μέσα στους αντιθετικούς όρους ως επιμέρους ιδιότητες, που λειτουργούν σαν συμβεβηκότα. Λειτουργούν ως τυχαίες και απρόβλεπτες ιδιότητες των αντιθετικών όρων, τις οποίες μπορεί να παρερμηνεύσει κάποιος ή ακόμα και να παρασυρθεί από αυτές. Αυτές οι ιδιότητες άλλοτε είναι ακίνδυνες και δεν επηρεάζουν ούτε το άτομο ούτε την κοινωνία και άλλοτε είναι εξαιρετικά επικίνδυνες. Για παράδειγμα, ένας φλώρος μπορεί να είναι απλά ένας γλυκύτατος άνθρωπος, που όμως είναι κοινωνικός και αξιαγάπητος φίλος χωρίς συμπλέγματα, ο οποίος όχι μόνο δεν ενοχλείται από τα πειράγματα των φίλων του, αλλά πολλές φορές τα επιδιώκει συμμετέχοντας έτσι σε μια κοινωνία (μικρή ή μεγάλη), όπου ο καθένας μας έχει τα προτερήματα και τα ελαττώματά του. Σε μια αντιστρόφως ανάλογη υπόθεση το «αλάνι» μπορεί να γίνει ένας βάρβαρος νταής (πραγματικός bully) ή κάγκουρας, ο οποίος για δικούς του ψυχολογικούς λόγους, φθόνου και κενότητας, συμπεριφέρεται με βίαιο και αντικοινωνικό τρόπο. 

Και στις δύο περιπτώσεις, είτε του φλώρου είτε του αλανιού, η αδυναμία ή η ανεπάρκεια του ατόμου να αμφισβητήσει την όποια αντικοινωνική ιδιότητα, ίσως δημιουργεί τα περισσότερα προβλήματα. Είναι ένα «μαλακίζεσθαι» όπως πολύ σωστά μας λέει ο Θουκυδίδης στις Ιστορίες του (ΘΟΥΚ. ΙΣΤΟΡΙΑΙ. 3.37.2). Με άλλα λόγια, η αδυναμία του φλώρου και του αλανιού να αναγνωρίσει τα θετικά στοιχεία και να αποβάλει τα αρνητικά και αντικοινωνικά, είναι επικίνδυνη και για τους ίδιους, καθώς δεν δημιουργεί ευεργετήματα για την κοινωνία παρά μόνο ψυχικά ατομικά οφέλη, τα οποία όμως είναι εφήμερα και πρόσκαιρα. Μακροπρόθεσμα φυσικά δεν ωφελούν κανένα, αφού είναι η εύκολη λύση ή, όπως μας λέει ο Αριστοτέλης στα Ηθικά Νικομάχεια, είναι μια καθαρή «μαλακία», δηλαδή μαλθακότητα και αδυναμία (μαλακία γάρ τό φεύγειν τά ἐπίπονα… ΑΡΙΣΤ Ηθ.Νικ 1116a). 

Τα εφήμερα κέρδη επομένως χωρίς προσπάθεια και συλλογισμό χαρακτηρίζουν ένα φλώρο ανώριμο, ο οποίος βιάζεται και είναι ασυγκράτητος. Δεν έχει ούτε εμπιστοσύνη στον εαυτό του ούτε διαθέτει χαρίσματα, όπως αυτά της αυτογνωσίας και της περισυλλογής. Καλύτερα όπως μας διδάσκει ο Αριστοτέλης «Όλος λοιπόν ο κόσμος θεωρεί, ότι η εγκράτεια και η καρτερία ανήκουν στις καλές και αξιέπαινες ιδιότητες, ενώ η ακρασία και η μαλακία στις ευτελείς και αξιοκατάκριτες· ότι ο εγκρατής είναι αυτός που έχει την τάση να μένει σταθερός στους λογισμούς και στους σχεδιασμούς του, ενώ ακρατής είναι αυτός που έχει την τάση να τους εγκαταλείπει» (ΑΡΙΣΤ Ηθ.Νικ, 1145b). Η φλωριά ή η μαλακία κατά τον Αριστοτέλη, χαρακτηρίζει έναν ελλιπή άνθρωπο, μια μη ολοκληρωμένη προσωπικότητα σε πράγματα και καταστάσεις, τις οποίες αντέχουν και μπορούν να αντέχουν οι περισσότεροι άνθρωποι. Αυτός ο άνθρωπος είναι μαλθακός και τρυφηλός. Η τρυφηλότητα είναι ένα είδος μαλακίας (ΑΡΙΣΤ Ηθ.Νικ, 1150b). Ο τρυφηλός και ηδυπαθής βίος όμως ορισμένων ανθρώπων είναι τόσο έντονος, που γίνεται συνήθεια η έλλειψη ενεργητικότητας και η μαλθακότητα πρώτη φύση. Δεν ξέρουν ούτε να ζουν αυτόνομα ούτε να δημιουργούν. Αντιθέτως, φθονούν και όλους όσοι βιώνουν βίο ελεύθερο και δημιουργικό. Στις δυσκολίες της ζωής, καθώς δεν έχουν σκληραγωγηθεί, βιώνουν ένα «μαλακισθῆναι», δηλαδή μια λιποψυχία όπως θα μας ξαναπεί ο Θουκυδίδης στις Ιστορίες του (ΘΟΥΚ. ΙΣΤΟΡΙΑΙ. 7.68.3), αλλά και ένα «μαλακιζόμενον», δηλαδή μια τεμπελιά σύμφωνα με τον Ξενοφώντα (ΞΕΝ Κ. Αναβ. 5.8.14). 

Όταν όμως αποκτάται πλούτος ή υπάρχει ελπίδα απόκτησης πλούτου χωρίς κόπο και συλλογισμό, τα πράγματα αποκτούν εξαιρετικό ενδιαφέρον. Γίνονται ορατά όλα τα «φρούτα», που η μαλθακότητα και η φλωριά μπορούν να δώσουν. Ο Πλούτος λοιπόν μιλά στον Ερμή και λέει: «Όταν κάποιος με πρωτοσυναντήσει και μου ανοίξει τις πόρτες του διάπλατες και με δεχτεί στο σπίτι του, γλιστρά μαζί μου η ξιπασιά (τῦφος), η ανοησία (ἄνοια), η καυχησιά (μεγαλαυχία), η βλακεία (μαλακία), η αυθάδεια (ὕβρις), η απάτη και χίλια δυο. Λοιπόν με την ψυχή κυριευμένη απ’ αυτά, θαυμάζει όσα δεν είναι για θαυμασμό και επιθυμεί όσα πρέπει να αποφεύγει, κι εμένα, τον πατέρα όλων αυτών των συμφορών που έχουν τρυπώσει μέσα, με έχει σε μεγάλη υπόληψη, γιατί με περικυκλώνουν αυτά όλα. Και θα προτιμούσε να πάθει το καθετί, παρά να με χάσει» (ΛΟΥΚ. Τιμ. 28). Είναι τόσο λοιπόν φλώροι, οι φλώροι, που λόγω της αριστοτελικής μαλακίας και σύμφωνα με τον Λουκιανό, θα παραμένουν νωθροί, δειλοί και θρασύδειλοι, τους οποίους η οικονομική ευρωστία και η τρυφηλή ζωή καθιστά ανίκανους να διαχειριστούν τόσο τις ιδιωτικές όσο και δημόσιες υποθέσεις τους. 

Πάμε να δούμε λίγα παραδείγματα, για να γίνουν ο Αριστοτέλης και ο Θουκυδίδης ακόμη πιο κατανοητοί. Η Ελλάδα, λένε, χρεωκόπησε εξαιτίας της διακυβέρνησης Κώστα Σημίτη και Κώστα Καραμανλή. Κανένας δεν έχει λησμονήσει και δεν πρέπει να λησμονεί τη σκηνή που ο Σημίτης ζητάει τα γλυπτά του Παρθενώνα από τον Tony Blair. Είναι μια στιγμή στην παγκόσμια πολιτική και διπλωματική ιστορία, που έχεις απέναντί σου και προσπαθείς να αναλύσεις κάποιον τόσο μαλθακό, που αναρωτιέσαι αν υπάρχουν κατάλληλες λέξεις, ώστε να μπορούν να αποδώσουν ουσιαστικά και καθολικά όλες τις ιδιότητες της λέξης «φλώρος». Ο Κώστας Καραμανλής ήταν ανίκανος και αυτός, αλλά όχι κακός και μοχθηρός. Ήθελε, πιστεύω, να κάνει το κομμάτι του, αλλά με τόσους ανιψιούς και άλλους τόσο διεφθαρμένους, δεν μπορούσε να το παίξει μάγκας. Ο Γιώργος Παπανδρέου είναι τόσο φλώρος όσο χρειάζεται, ώστε να μην τον χαρακτηρίσεις φλώρο. Είναι μια μετριότητα, που φαινόταν ακίνδυνη, αλλά τελικά αποδείχτηκε μια μοιραία προσωπικότητα. 

Το κομβικό σημείο της τελικής και ολικής επαναφοράς της Λεγεώνας των Φλώρων θα έρθει με την Κυβέρνηση Σαμαρά-Βενιζέλου. Από εκείνη τη στιγμή εμφανίζονται όλα τα άνθη του κακού, της μαλθακότητας, της ψευτομαγκιάς και της θρασυδειλίας. Ο Σαμαράς, ο οποίος έκανε καριέρα ως μακεδονομάχος και είναι υπερήφανο μέλος τσ’ αντρικής σχολής, θα οδηγήσει τη χώρα σε επαναλαμβανόμενα και κατά ριπάς οικονομικά success stories και μια καθηγήτρια, που έπιασε τον γιό του να αντιγράφει, στην απόλυση. Ο Σαμαράς θα συστήσει στην κεντρική πολιτική σκηνή και την τριανδρία της θρασυδειλίας. Ο Άδωνις Γεωργιάδης και ο Μαυρουδής (Μάκης) Βορίδης, αφού ίσως γλίτωσαν την περιτομή, έχουν υποσχεθεί, ότι θα αλλάξουν τους θεσμούς, ώστε να μην έρθει ξανά η αριστερά στην εξουσία. Ο Βενιαμίν της τριανδρίας, ο Θανάσης Πλεύρης, είναι των ειδικών δυνάμεων. Ο Πλεύρης είναι τόσο αιμοδιψής και ανηλεής, που είναι ικανός να βατέψει το άβατο των Εξαρχείων ψιθυρίζοντας ιαχές πολέμου. Για τον Κυριάκο Μητσοτάκη και τον ανιψιό του, δεν υπάρχει κάτι άλλο να πούμε. Είναι και οι δύο ίδιοι.  

Αφού έφυγε ο Βαγγέλης ο Μεϊμαράκης από την πολιτική σκηνή της χώρας και πήγε στην Ευρώπη, η ΝΔ έμεινε με κανονικούς και συνεπείς φλώρους. Ο Βαγγέλης ο Μεϊμαράκης διέσωζε λίγο την εικόνα της νεοφιλελεύθερης και διεφθαρμένης παράταξης, η οποία έχει μείνει με την ελίτ των μαλθακών της λεγόμενης αστικής τάξης αλλά και με επίδοξους υπηρέτες των αφεντικών της. Ο Κυριάκος Μητσοτάκης έχει ένα αδιαμφισβήτητο χάρισμα. Μπορεί να εντοπίζει τον μεγαλύτερο και τον πιο συμπλεγματικό φλώρο που μπορεί να γεννήσει μια εποχή και μάλιστα να τον τοποθετήσει στην κατάλληλη θέση, ώστε να προκαλέσει την μεγαλύτερη δυνατή καταστροφή. 

Δείγμα αυτού του ταλέντου είδαμε στην περίπτωση του Χρυσοχοΐδη και των αστυνομικών, οι οποίοι ειρήσθω εν παρόδω στην πλειοψηφία τους ψήφιζαν Χρυσή Αυγή και τώρα ΝΔ. Ο Χρυσοχοΐδης και η αστυνομία του Μπαλάσκα είναι τόσο «μάγκες» και τόσο «λεβέντες», που έκαναν ειδική επιχείρηση για να τερματίσουν την παραβατικότητα και την ανομία των Εξαρχείων συλλαμβάνοντας γυναίκες με μωρά στην αγκαλιά. Δεν έχω ξαναδεί μεγαλύτερους φλώρους, άνανδρους, δειλούς και λιπόψυχους, να συλλαμβάνουν ανυπεράσπιστους και εξαθλιωμένους μετανάστες, με τρομαγμένα μωρά στα χέρια. 

Αυτοί είναι οι βουλευτές και οι υπουργοί της ΝΔ και όλοι οι φανατικοί υποτακτικοί της συγκλίνουν στις Αριστοτελικές περιγραφές στα Ηθικά Νικομάχεια, περί μαλθακότητας. Είναι η λεγεώνα των «πορφυρογέννητων» και των φλώρων, που γεννήθηκαν και μεγάλωσαν μέσα στην πούδρα και εχθρεύονται την κοινωνία των ανθρώπων.   

 

ΥΓ 1. Φλώροι υπάρχουν όμως και στο ΚΚΕ και στο Σύριζα. Παρατηρούν και προσπαθούν να καταλάβουν τόσο καιρό, γιατί το κέντρο είναι αμήχανο και αναποφάσιστο, η αριστερά διασπασμένη και η κοινωνία στέκεται με κομμένη την ανάσα εδώ και ενάμιση μήνα. Πνίγονται σε μια κουταλιά νερό, λες και η πολιτική και η κοινωνική ζωή ανακαλύφθηκαν μόλις χθες. 

ΥΓ 2. Για την περίπτωση Σαμαρά και τον κουτσαβακισμό του έχει μιλήσει ο ίδιος ο Αριστοτέλης παρακαλώ: «γιατί και η τρυφηλότητα είναι ένα είδος μαλθακότητας (μαλακίας). Ένας τέτοιας λογής άνθρωπος αφήνει το ιμάτιό του να σέρνεται στο έδαφος, για να μην κάνει τον κόπο να το σηκώσει και να νιώσει έτσι τη λύπη που προκαλεί αυτός ο κόπος», (ΑΡΙΣΤ Ηθ.Νικ, 1150b).

www.koutipandoras.gr

'Raoud' Daraa Tribes, Marocco

Το ποτήρι της αριστείας... ξεχείλισε

Διαλεκτή Αγγελή

 

«Πρόθεση της κυβέρνησης είναι να θεσμοθετήσει μια ελάχιστη βάση εισαγωγής. Αυτό που έχουμε προτείνει και θα θέσουμε σε διαβούλευση είναι κάθε ίδρυμα να έχει τη... δυνατότητα να ορίσει παραπάνω τη δική του βάση» δήλωσε η υπουργός Παιδείας μετά την ανακοίνωση των βάσεων εισαγωγής στην τριτοβάθμια, ψέγοντας την εισαγωγή σε πανεπιστημιακά τμήματα παιδιών που συγκέντρωσαν μόρια λιγότερα των 10.000.

Φιλοκυβερνητικές ιστοσελίδες και έντυπα έπιασαν το μήνυμα και χωρίς να χάσουν καιρό ξεκίνησαν με ζήλο τις οιμωγές και τα αναθέματα για τη... χαμένη τιμή της ανώτατης εκπαίδευσης.
«Σε ΑΕΙ με λευκή κόλλα», «Οι βάσεις της ντροπής», «Πανεπιστήμια κάτω από τη βάση», «Οι πρώτοι των πρώτων και οι επιτυχόντες με βαθμό… 0,8!!» είναι ορισμένοι από τους τίτλους εφημερίδων που κυκλοφόρησαν χθες.
Η δήθεν αριστεία ξεχείλιζε χθες από τα πρωτοσέλιδα των φιλοκυβερνητικών εντύπων, τα οποία προκειμένου να εξυπηρετήσουν την πολιτική γραμμή που επιβάλλει το υπουργείο Παιδείας δεν δίστασαν να διασύρουν επιτυχόντες –ναι, κύριοι και κυρίες συνάδελφοι–, επιτυχόντες που είχαν το σθένος να διαγωνιστούν με το σύστημα των Πανελλαδικών και να διεκδικήσουν το μέλλον τους.
Γιατί το δικαίωμα στην Παιδεία είναι και πρέπει να παραμείνει καθολικό. Από εκεί και πέρα, η επαναφορά της ελάχιστης βάσης του 10 και η «ελευθερία» που επιχειρείται να δοθεί στα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα να ορίζουν τα ίδια τη βάση εισαγωγής κατά περίπτωση έχει ως μοναδική στόχευση την κατηγοριοποίηση των σχολών σε «ελίτ» και «πλέμπα» και τη μείωση του αριθμού των εισακτέων.
Όσοι λοιπόν δεν καταφέρουν να συγκεντρώσουν τα απαιτούμενα και απαιτητικά -θα προσθέταμε- μόρια καθίστανται αυτόματα η πελατεία της… ιδιωτικής πρωτοβουλίας, στην οποία βέβαια η εισαγωγή δεν γίνεται με εξετάσεις αλλά με μοναδική προϋπόθεση την πληρωμή διδάκτρων.
Όμως, πόσοι και ποιοι είναι εκείνοι που μπορούν να αντεπεξέλθουν οικονομικά; Οι έχοντες και κατέχοντες. Εξ ου και πρόκειται για μια βαθύτατα ταξική πολιτική, που διαλύει την κοινωνική συνοχή, απαξιώνοντας τη δημόσια Παιδεία, αποκλείοντας παράλληλα μεγάλο αριθμό νέων ανθρώπων από την τριτοβάθμια δωρεάν παιδεία και προωθώντας όλους όσοι έχουν την οικονομική δυνατότητα να φοιτήσουν στα ιδιωτικά Πανεπιστήμια και κολέγια για τα οποία φροντίζει άλλωστε η κυβέρνηση να ορίσει τόσο το θεσμικό πλαίσιο λειτουργίας τους (αναθεώρηση του άρθρου 16) όσο και να δημιουργήσει χώρο στην αγορά για να αναπτυχθούν.
Σε συνδυασμό μάλιστα με τις τρανταχτές παρεμβάσεις στο αυτοδιοίκητο (αναστολή λειτουργίας διετών προγραμμάτων σπουδών), την κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου και τις νεοφιλελεύθερες πολιτικές, που αντιμετωπίζουν την Παιδεία σαν εμπόριο και όχι ως δημόσιο αγαθό που πρέπει να προασπίζεται, υπονομεύονται η δημοκρατία και η πρόοδος και αυτό θα πρέπει να μας απασχολήσει όλους...

www.efsyn.gr

Σκούπες αθόρυβου ρατσισμού

Παντελής Μπουκάλας

 

Και ΜΑΤ και ΟΠΚΕ και ΔΙ.ΑΣ. (όχι ο Ξένιος, αυτός προσφύγεψε πια στη Μόρια) και Αμεση Δράση και Ασφάλεια. Και η ΚΥΠ βέβαια, κάπου εκεί θα βρισκόταν κι αυτή, με τον νέο διοικητή της σε διαρκή τηλεφωνική επικοινωνία με τον νέο πολιτικό της προϊστάμενο. Αποκλεισμένοι όλοι οι δρόμοι προς τα Εξάρχεια, για να μην ξεφύγει κανένα σκουπίδι. Κι από πάνω το ελικόπτερο, να κόβει κίνηση, αφού το ζέπελιν βρίσκεται μακριά· ο προορισμός του είναι να παρακολουθεί τους πρόσφυγες που θαλασσοπνίγονται ανάμεσα στα νησιά του Αιγαίου και στη μικρασιατική ακτή.

Και τα ΜΜΕ ήταν εκεί. Εγκαίρως ενημερωμένα. Για να δουν και να δείξουν πως υπάρχουν επιτελικοί χάρτες και στρατηγικοί σχεδιασμοί, όχι ελαφρότητα και ανεμελιά. Υπάρχει νόμος αλλά και σπεσιαλίστας υπουργός Δημοσίας Τάξεως. Και ήρθε ο καιρός να αφοπλιστούν τα Εξάρχεια – ποια Εξάρχεια, πες Εξάθλια καλύτερα. Να καθαριστούν τα σκουπίδια.

Κατά κράτος επικράτησε το κράτος στο πρώην άβατο. Ο θρίαμβός του έλαμψε σαν χρυσός – ή σαν Χρυσοχοΐδης. Θα γραφτεί στις γνωστές δέλτους, κι ας απέφυγαν τελικά τα ΜΜΕ να προβάλουν πολλά στιγμιότυπα από την πολιορκία των κατειλημμένων σπιτιών, την εκπόρθησή τους, το μπουζούριασμα των αχρείων μουσουλμάνων που βρίσκονταν μέσα, μακρινών συγγενών του Δράμαλη, ή τέλος πάντων εν Αλλάχ αδελφών του. Και τι να ’δειχναν. Τρομοκρατημένα νήπια; Μανάδες μάλλον έκπληκτες παρά φοβισμένες, σαν να ντρέπονταν για λογαριασμό των εκπορθητών; Κι ούτε μία μολότοφ, δυο τσιγαριλίκια, ένας ελβετικός σουγιάς έστω; Τίποτε. Πρόσφυγες που έχουν ήδη ζητήσει άσυλο. Κυρίως γυναικόπαιδα.

Πάλι καλά, βγήκε ο αντιπρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Αστυνομικών Σταύρος Μπαλάσκας κι έβαλε τους αισθηματίες στη θέση τους. «Ενα δάχτυλο εκκίνησε» –είπε στην ταχακαθαρεύουσα της υπηρεσίας και της πάσης γρα φειοκρατίας– «μια αθόρυβη νέας τεχνολογίας ηλεκτρική σκούπα η οποία είναι η αστυνομία, που σιγά σιγά θα ρουφήξει όλα τα σκουπίδια από τα Εξάρχεια. Δεν εννοούμε αυτούς τους κακομοίρηδες [τους πρόσφυγες], που αποτελούν μια σκόνη, η οποία μπορεί να έχει ενοχλητικό χαρακτήρα, αλλά δεν έχει καίριο χαρακτήρα για τα Εξάρχεια. Εννοούμε τα πραγματικά σκουπίδια στις άλλες δέκα καταλήψεις, που τις έχουν σκληροί ποινικοί, τις έχουν ακροαριστεροί, ακροαναρχικοί, άνθρωποι ιδιαίτεροι».

Σκόνη, λοιπόν, οι πρόσφυγες. Τέφρα. Πριν καν πεθάνουν. Και σκουπίδια, τσουβαληδόν, όσοι δεν περνούν το τεστ πολιτικής ή κοινωνικής καθαριότητας του κ. Μπαλάσκα.

www.kathimerini.gr

Μια ωδή για τον Στέφανο Τσιτσιπά

Κάποιοι θα σαρκάσουν

του Γιάννη Τριάντη

Αίφνης, η ιλιγγιώδης πορεία του ταλαντούχου τενίστα ανακόπηκε. Αλλεπάλληλες ήττες, πρόωρος αποκλεισμός στο US Open, υποχώρηση στην παγκόσμια κατάταξη, αναπόφευκτα τα σχόλια των μήντια και τα ερωτήματα: «Τι τρέχει με τον Στέφανο Τσιτσιπά;»…
Θα μπορούσε-ή μπορεί- να μην συμβαίνει τίποτε παράξενο, αλλόκοτο ή περίεργο. Ολοι οι αθλητές περνούν περιόδους κάμψης. Εκτός κι αν μιλάμε για περιπτώσεις καλοπληρωμένων άσσων που επαναπαύονται στα κλέη τους και αρκούνται στην ήσσονα προσπάθεια, με αποτέλεσμα την κατωφερική πορεία.
Όμως ο Τσιτσιπάς δεν ανήκει στην κατηγορία αυτή. Αιφνιδιάζοντας τους πάντες, έδωσε μια πειστική εξήγηση υπαρξιακών διαστάσεων  που εκφεύγει του συνήθους ορίου και αποκαλύπτει έναν βαθύτερο εαυτό:
«Νιώθω να κάνω το ίδιο πράγμα συνέχεια και το μυαλό μου δεν αντέχει άλλο. Κάνω την ίδια ρουτίνα στο γήπεδο, την ίδια στρατηγική. Δεν αισθάνομαι να έχω άλλη έμπνευση»… Και λίγο αργότερα: «Αυτό που πρέπει να κάνω για να ξαναβρώ την έμπνευσή μου είναι ν΄αρχίσω από το μηδέν».
Κάποιοι θα σαρκάσουν. Και άλλοι ενδεχομένως να μιλήσουν για «προβλήματα πολυτελείας» του πλούσιου-απο χρήμα και δημοσιότητα- νεαρού, που ξεκίνησε άφραγκος και κατόρθωσε με σκληρή δουλειά να κατακτήσει περίοπτη θέση στον απαιτητικό και άκρως ανταγωνιστικό κόσμο του τένις.
Όχι. Δεν προσφέρεται για σαρκασμούς και ειρωνείες η δήλωση του Τσιτσιπά. Γιατί ο εξαιρετικός τενίστας έθεσε με λίγες λέξεις κορυφαία ζητήματα για την ζωή του καθενός: το φθοροποιόν της γραμμικής, τυποποιημένης ζωής (ρουτίνα) και το ανατατικόν του καυσίμου που κινεί δημιουργικά τον άνθρωπο (έμπνευση).
Εκεί το κρίσιμον. Στην έμπνευση! Σ΄ αυτό το «κάτι» που μετακινεί βουνά. Που σε ενθουσιάζει και σε απογειώνει. Που σε κάνει να αντιμετωπίζεις  λυρικά και στωϊκά ακόμη και τις δυσκολίες. Αυτό που επενεργεί ώστε να βλέπεις με «άλλο μάτι» τον κόσμο, αλλά και τον δικό σου μικρόκοσμο.
Ο Τσιτσιπάς δεν μίλησε για κορεσμό. Βυθίστηκε στα βάθη της εξοντωτικής ρουτίνας και προσπαθεί να βρεί τα αίτια της προσωρινής του ψυχικής κόπωσης. Θυμίζει Δήλιο κολυμβητή που χάρις στις ικανότητες του καταφέρνει να μην πνιγεί.
Έτσι, βλέποντας σαν σε βίντεο τη ζωή και την πορεία του, έχει το σθένος να πει ότι θα αρχίσει από το μηδέν για να ξαναβρεί την έμπνευση. Παναπεί, ενδεχομένως θα αξιολογήσει εκ νέου «κέρδη και ζημίες»  από τον συγκεκριμένο τρόπο ζωής. Δηλαδή, το κόστος που συνεπάγεται το διαρκές της σκληρής προπόνησης  και των απαιτήσεων πού έχουν εγγραφεί από τους άλλους, αλλά και από τον εαυτό του.
Δεν ξέρω αν θα τα καταφέρει ο ταλαντούχος Τσιτσιπάς να παραμείνει στον Όλυμπο του τένις. Εκείνο που φαντάζει πιθανό  είναι ότι ο νεαρός αυτός ,με την πολύπτυχη δραστηριότητα και την  ευαισθησία που τον διακρίνει, δεν θα καταγραφεί ως ακόμη μία περίπτωση αθλητή που έζησε και ζεί μονάχα για το τένις, τα χρήματα και τη δόξα.
Τουλάχιστον αυτό δηλοί η δήλωσή του για τη ρουτίνα και την έμπνευση…

newpost.gr

Yes, mister Λάτση

Δήμητρα Μυρίλλα

Λίγες ημέρες πριν τις τελευταίες εθνικές εκλογές και μέχρι σήμερα μια λέξη άρεσε πολύ στους τότε υποψήφιους και σήμερα υπουργούς της ΝΔ καθώς και στον πρωθυπουργό. Η λέξη «εργαλειοποίηση». Η μετατροπή του ουσιαστικού σε ρήμα και η σύνδεσή του με την πολιτική πράξη νόμιζαν προς προσέδιδε στο λόγο τους στοχαστικό και διανοουμενίστικο κύρος ικανό να κρύψει τον κυνισμό των σκέψεων και των πράξεων που υπονοούσε.
Η «εργαλειοποίηση» αναφερόταν στα μνημεία, τα οποία υποτίθεται γίνονται «εργαλεία» στα χέρια ιδεοληπτικών χειριστών με σκοπούς «αλλότριους», όπου αλλότριοι σκοποί είναι να εμποδίζονται οι επενδυτές να επενδύουν. Βέβαια, αν πρέπει σοβαρά να μιλήσουμε για «εργαλεία» – που δεν είναι κατ’ αρχήν ο σκοπός αυτού του σημειώματος – ίσως χρειάζεται να γίνει μία μικρή επισήμανση. Στον πραγματικό και δη καπιταλιστικό κόσμο οι κάτοχοι των εργαλείων, οικονομικών, πολιτικών, ιδεολογικών και άλλων, είναι οι κάτοχοι της οικονομικής δύναμης. Επίσης, κατέχουν και ένα άλλο εργαλείο εξαιρετικά κρίσιμο. Τις κυβερνήσεις. Οι χρήστες, λοιπόν, της λέξης «εργαλειοποίηση» προφανώς και υποδύονται ότι δεν γνωρίζουν ότι «εργαλεία» είναι αυτοί οι ίδιοι.
Ωστόσο, έρχεται η ζωή και οι πράξεις τους και προσκομίζουν τα καθημερινά τεκμήρια και πειστήρια αυτού του γεγονότος. Ας γίνουμε όμως πιο συγκεκριμένοι…
Στην τελευταία του συνεδρίαση το νέο (μετά την αλλαγή των μελών του από την κυβέρνηση της ΝΔ) Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο επανεξέτασε και άλλαξε τους όρους της Κοινής Υπουργικής Απόφασης (επί κυβερνήσεως ΣΥΡΙΖΑ) για την επένδυση στο Ελληνικό. Αυτή η εξέλιξη ήταν το αποτέλεσμα ενός παραπλανητικού δικομματικού καβγά που ξεκίνησε προεκλογικά (βλ. Υπηρέτες ενός αφέντη) και κυρίως της ενόχλησης του επενδυτή για τους όρους τους οποίους υποχρεωνόταν να τηρήσει αναφορικά με τα μνημεία και το περιβάλλον τους. Όροι οι οποίοι συμπεριλήφθηκαν μετά από δυναμική διεκδίκηση των αρχαιολόγων να τηρηθεί η αρχαιολογική νομοθεσία εν μέσω σωρείας υβριστικών κρίσεων και δημοσιευμάτων με χαρακτηρισμούς από «οπισθοδρομικούς» και «ιδεολοπτητικούς» ως «εχθρούς της πατρίδας».
Η ΝΔ που πριν τις εκλογές υποσχόταν στον επενδυτή ότι θα αλλάξει την Υπουργική Απόφαση ώστε να μην κωλύεται από περιττούς ελεγκτικούς μηχανισμούς, αμέσως μετά τις εκλογές υλοποιεί τη δέσμευσή της, απαλλάσσει τον επενδυτή από μία περιοριστική νομιμότητα και την ανταλλάσσει με μία άλλη η οποία του αφήνει πολλά παράθυρα … ευελιξίας. Βέβαια , η ευελιξία στον κόσμο των ολιγαρχών είναι η άλλη όψη της ασυδοσίας, αλλά αυτό είναι μια κουβέντα που θα ανοίξει όταν οι πρώτες μπουλντόζες χτυπήσουν στο Ελληνικό.
Φυσικά, το Κεντρικό Αρχαιολογικό Συμβούλιο στη νέα του σύνθεση συντονίστηκε με τη περιρρέουσα συζήτηση και απαίτηση, αλλά – επιστημονικό γαρ – αποφασίζει ελεύθερα και είναι υπεράνω κάθε πολιτικής υποψίας… Επομένως, κατά μία βολική εκδοχή είναι μία «επιστημονική» και όχι μια πολιτική απόφαση αυτή που αφήνει αδόμητο χώρο πέριξ του ταφικού περιβόλου του Ελληνικού μόλις 20μ. και που λέει ότι στις υπηρεσίες του Υπουργείου Πολιτισμού θα έρχονται μόνο οι μελέτες που αφορούν κτίρια και εγκαταστάσεις εντός των κηρυγμένων αρχαιολογικών χώρων, ενώ θα ελέγχονται οι όψεις των κτιρίων της πρώτης γραμμής στα οικοδομικά τετράγωνα που εφάπτονται στους εν λόγω χώρους, σε ζώνη πέριξ αυτών πλάτους 20 μ. Διότι, αν είναι κάτι που χρειάζεται χώρο και ανάσα δεν είναι τα αρχαία, αλλά η καζινοπολιτεία και τα πολυτελή μπαλκόνια των παρασιτικώς διαβιούντων ολιγαρχών (βλ. Υπόμνημα Συλλόγου Ελλήνων Αρχαιολόγων).
Εννοείται, πως η εξυπηρέτηση της «εμβληματικής» επένδυσης είναι ο νέος, αλλά και τόσο παλιός «πατριωτισμός» του κεφαλαίου. Και ναι, είναι πράγματι εμβληματική σε όλα τα επίπεδα άμεσης εξυπηρέτησης του επενδυτή. Τόσο ώστε να αποτελεί πιλότο και για όσες άλλες πραγματοποιηθούν σε αυτόν τον τόπο. Τόσο ώστε ο υπουργός Ανάπτυξης, Αδωνις Γεωργιάδης να φωνασκεί από το Αφάντου της Ρόδου (περιοχή ολόκληρη κηρυγμένη αρχαιολογικός χώρος) ότι η επένδυση που σχεδιάζεται εκεί «Θα γίνει»! Δήλωση πρόσκληση και σε όσους άλλους επιθυμούν να «ψωνίσουν» από την Ελλάδα κατά το προσφιλές του «Λιγουρεύεστε;»…

Πηγή: imerodromos.gr

Η «σκόνη» της μετεμφυλιακής Χωροφυλακής του κ. Μπαλάσκα

 

Ο ειδικός αυτός «Εξαρχειολόγος» και συχνότατος καλεσμένος του ΣΚΑΪ, χθες, με αφορμή τις εκκενώσεις των καταλήψεων, χάρισε ρίγη συγκίνησης σε κάθε επιβιώσαντα χωροφύλακα του Εμφυλίου

 

Έλλη Ζώτου

 

«Ποιητική άδεια», με έμπνευση από το γερμανικό NSDAP, ή «υπερβάλλων ζήλος» να δώσει τα διαπιστευτήριά του στην κυβέρνηση της Ν.Δ., που και σαν αντιπολίτευση δεν είχε διστάσει να κλείσει το μάτι σε ξενοφοβικές κορώνες ή σε μετεμφυλιακού τύπου δηλώσεις, λέτε να υποστηρίξει στην ΕΔΕ του ότι ήταν οι χθεσινές του δηλώσεις στον ΣΚΑΪ ο αντιπρόεδρος της Πανελλήνιας Ομοσπονδίας Αστυνομικών Υπαλλήλων (ΠΟΑΣΥ) Σταύρος Μπαλάσκας;

Ο ειδικός αυτός «Εξαρχειολόγος» και συχνότατος καλεσμένος του ΣΚΑΪ, χθες, με αφορμή τις εκκενώσεις των καταλήψεων, χάρισε ρίγη συγκίνησης σε κάθε επιβιώσαντα χωροφύλακα του Εμφυλίου παρομοιάζοντας τους κατά τα άλλα «κακομοίρηδες» μετανάστες με «σκόνη» και «πραγματικά σκουπίδια» τους «σκληρούς ποινικούς, τους ακροαριστερούς, τους ιδιαίτερους».

«Ένα δάκτυλο εκκίνησε μια αθόρυβη νέας τεχνολογίας ηλεκτρική σκούπα, η οποία είναι η αστυνομία, η οποία σιγά - σιγά θα ρουφήξει όλα τα σκουπίδια από τα Εξάρχεια, προοδευτικά, δημοκρατικά, με σχέδιο από τα επιτελεία της Αστυνομίας» είπε και στην προσπάθεια της δημοσιογράφου να τον γλιτώσει από το ατόπημα, ο συνδικαλιστής αστυνομικός διευκρίνισε: "Βεβαίως, δεν εννοούμε τους ανθρώπους που αποτελούν μια σκόνη που μπορεί να έχει ενοχλητικό χαρακτήρα αλλά δεν έχει καίριο χαρακτήρα για τα Εξάρχεια, εννοούμε τα πραγματικά σκουπίδια στις άλλες δέκα καταλήψεις, τις οποίες τις έχουν σκληροί ποινικοί, ακροαριστεροί, ακροαναρχικοί, άνθρωποι ιδιαίτεροι. Όταν θα αρχίσουμε να μπαίνουμε και εκεί, τότε θα έχει δημοσιογραφικό ψωμί που θα μπορέσουμε να το συζητήσουμε και εδώ».

Η ανατριχιαστική δήλωση -η οποία ευθέως παραπέμπει στη ναζιστική προπαγάνδα που υποβίβαζε τους «μη Άριους» σε υπανθρώπους-, του αντιπροέδρου Θεμάτων Μελετών - Επιμόρφωσης Αστυνομικών και Ειδικού Γραμματέα της ΠΟΑΣΥ Στ. Μπαλάσκα ξεσήκωσε θύελλα αντιδράσεων, σε σημείο που χθες το απόγευμα διατάχθηκε Ένορκη Διοικητική Εξέταση (ΕΔΕ) από τον αρχηγό της ΕΛ.ΑΣ. Μ. Καραμαλάκη, ενώ διαβιβάστηκαν οι δηλώσεις στην Εισαγγελία Αθηνών για να εξεταστεί αν προκύπτει και κάποιο αδίκημα.

Και το πρόβλημα ξέρετε ποιο είναι; Ότι ανάλογες δηλώσεις είναι κανόνας τα τελευταία χρόνια για τους συνδικαλιστές της ΠΟΑΣΥ, οι οποίο φαίνεται πια να μην διστάζουν να αποκαλύψουν δημόσια τη χωροφυλακίστικη κατάταξη και αξιολόγηση που κάνουν κατά την άσκηση των καθηκόντων τους. Οι «κακόμοιροι», τα «σκουπίδια», οι «ιδιαίτεροι» που με ένα ok μπορούμε να τους εξαφανίσουμε, ενώ πια τα Εξάρχεια αποτελούν ένα σύμβολο στο φαντασιακό των υπερασπιστών του «Νόμου και της Τάξης».

Ο ίδιος δε, λίγες ημέρες πριν τις εκλογές, απειλούσε από το «Πρώτο Θέμα» ότι «Αν πάρουμε πολιτική εντολή για τα Εξάρχεια, θα πάθετε την πλάκα σας», ενώ τον περασμένο Απρίλιο, από τον ΣΚΑΪ πάλι, αναφερόταν στα Εξάρχεια ως «κατακτημένα ελληνικά εδάφη εντός της ελληνικής επικράτειας».

Οι δηλώσεις αυτές πάντως μόνο δημοκρατικό ιδεώδες δεν αποπνέουν και ούτε φαίνεται εντέλει να έχουν κάποια σχέση και με την πραγματική αποστολή της αστυνομίας να καταστέλλει το έγκλημα.

 

ΥΓ.: Αλήθεια, πού κατέταξαν οι αστυνομικοί, πριν ένα χρόνο, τον Ζακ Κωστόπουλο;

Πηγή: Η Αυγή

'Ebla' Novalia

Σαν σήμερα ο Μάρτιν Λούθερ Κινγκ «είχε ένα όνειρο»...

 

Στις 28 Αυγούστου 1963 στην Ουάσιγκτον, σε μία πορεία και συγκέντρωση του αντιρατσιστικού κινήματος στην οποία πήραν μέρος πάνω από 200.000 άτομα, ο... πάστορας και πρωτοστάτης του κινήματος, Μάρτιν Λούθερ Κινγκ, εκφώνησε την ομιλία του που έμεινε στην ιστορία με τον τίτλο «Έχω ένα όνειρο…». Ο διάρκειας 17 λεπτών λόγος του θεωρείται από τους ειδικούς ένας από τους καλύτερους στην ιστορία της ρητορικής στις ΗΠΑ.

Στα σκαλιά του Μνημείου του Λίνκολν, απέναντι από το Καπιτώλιο, o Μάρτιν Λούθερ Κινγκ είπε εκτός των άλλων «Έχω ένα όνειρο. Ότι μία μέρα τα 4 μικρά παιδιά μου θα ζήσουν σε μια χώρα όπου δεν θα κρίνονται από το χρώμα του δέρματός τους αλλά από το χαρακτήρα τους». Σχεδόν ένα χρόνο μετά, στις 14 Οκτωβρίου του 1964, του απονεμήθηκε το Βραβείο Νόμπελ για τους αγώνες του υπέρ των πολιτικών δικαιωμάτων των έγχρωμων μέσω ειρηνικών διαμαρτυριών.

Ο Κινγκ παραβρέθηκε στην τελετή που έγινε στο Όσλο στις 10 Δεκεμβρίου του 1964 και παρέλαβε το βραβείο του, στο όνομα των χιλιάδων αγωνιστών του κινήματος των πολιτικών δικαιωμάτων. Το χρηματικό ποσό που παρέλαβε μαζί με το βραβείο το μοίρασε σε διάφορα κινήματα για τα πολιτικά δικαιώματα..



nonews-news.blogspot.com

 

ΥΓ του blog: …..σήμερα ο ρατσισμός, η ξενοφοβία, η ομοφοβία κι η εκμετάλλευση της γυναίκας,  παρά τα κροκοδείλια δάκρυα είναι η επίσημη ιδεολογία του συστήματος

Κάτω από το όριο του 10...

 

Ακατάλληλος για Δημόσιο Πανεπιστήμιο, ιδανικός για Ιδιωτικό...

Η ανακοίνωση των βάσεων εισαγωγής των υποψηφίων στην τριτοβάθμια εκπαίδευση συνοδεύτηκε από μια ενορχηστρωμένη επιχείρηση κυβέρνησης και μιντικού συστήματος υπονόμευσης των δημόσιων πανεπιστημίων με... αιχμή τις επιδόσεις των μαθητών.
Μετά τις ανακοινώσεις, το πανομοιότυπο επιχείρημα που αναπαρήχθη από τα περισσότερα μίντια και την υπ. Παιδείας είναι πως σε κάποιες σχολές η βάση εισαγωγής διαμορφώνεται κάτω από τη βαθμολογική βάση του 10 και άρα δεν είναι δυνατόν ένας μαθητής με γενικό βαθμό 7,5 να εισαχθεί, για παράδειγμα στο Μαθηματικό. Ο στόχος είναι ξακάθρος και σε αυτόν κατέληγαν όλες οι αναφορές: Να στρωθεί το χαλί για την επαναφορά του ορίου του 10 για την πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Το παράδοξο και υποκριτικό είναι πως ένας μαθητής με βαθμό κάτω από 10 κρίνεται από τους «ειδήμονες» ακατάλληλος για το Δημόσιο Πανεπιστήμιο, αλλά ασφαλώς μπορεί να αποκτήσει για παράδειγμα πτυχίο Ιατρικής ή Νομικής σε ιδιωτικό Πανεπιστήμιο αρκεί να πληρώσει αδρά. Αυτή είναι η επιδίωξη εξάλλου τις επαναφοράς του ορίου του 10 και της μείωσης των εισακτέων: Να οδηγηθούν τα παιδιά στην ιδιωτική εκπαίδευση. 

Παράλληλα αποσιωπούν φυσικά και το γεγονός ότι οι επιδόσεις των μαθητών είναι συνάρτηση της ύλης και της δυσκολίας των θεμάτων ανά έτος αλλά και της μείωσης των εξεταζόμενων μαθημάτων. Παραγνωρίζουν δηλαδή ότι η ύλη του Πανεπιστημίου έχει "κατέβει" πλέον στο Λύκειο, ότι ο ανταγωνισμός έχει αυξηθεί τεχνητά, ότι αφαιρέθηκαν εύκολα μαθήματα γενικής κατεύθυνσης και ότι μια χρονιά με υπερβολικά δύσκολα θέματα στις εξετάσεις - όπως φέτος- μπορεί να ρίξει κάτω από τη βάση, μαθητές με υψηλό βαθμό προετοιμασίας.

Άρα με την εφαρμογή της βάσης του 10 και τον καθορισμό του αριθμού εισακτέων από τα Πανεπιστήμια, θα έχουν τη δυνατότητα να ελέγχουν τη ροή των εισακτέων και να αποκλείουν από την τριτοβάθμια εκπαίδευση ολόκληρες γενιές μαθητών. Την τετραετία 2006-2010 που εφαρμόστηκε ο βαθμολογικός περιορισμός, εμπόδισε την πρόσβαση χιλιάδων υποψηφίων κατ' έτος. Σήμερα, και σε συνδυασμό με τον καθορισμό εισακτέων από τα ίδια τα Πανεπιστημία, θα έπληττε πολύ περισσότερους υποψήφιους.
Φυσικά και υπάρχουν στρεβλώσεις στο εξεταστικό σύστημα και στα πολλαπλά επίπεδα μοριοδοτήσεων και κινήτρων και είναι θεμιτός ο προβληματισμός για την εισαγωγή σε κάποιες υποβαθμισμένες σχολές, υποψηφίων με βαθμό που μαρτυρά μηδενική προετοιμασία. Όμως αυτό συμβαίνει γιατί οι ίδιες πολιτικές δυνάμεις που σήμερα διαμαρτύρονται, έχουν φροντίσει όλα τα προηγούμενα χρόνια να ιδρύσουν σχολές σε κάθε πόλη και χωριό (κυριολεκτικά) προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα πελατειακά τους δίκτυα και μια ακαδημαϊκή κάστα. Χωρίς επαρκές επίπεδο σπουδών, με ανύπαρκτα επαγγελματικά δικαιώματα, συχνά και με απίθανο αντικείμενο σπουδών.
Η συντονισμένη επίθεση στους υποψήφιους των Πανελληνίων είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την πρόθεση της ΝΔ, όχι φυσικά να προασπίσει το επίπεδο της εκπαίδευσης και των Πανεπιστημίων, αλλά να μειώσει δραστικά τον αριθμό των εισακτέων, να καταργήσει δημόσιες σχολές για να πριμοδοτήσει ιδιωτικές Σχολές, περιορίζοντας τη μετάδοση της γνώσης σε προνόμιο λίγων και εκλεκτών. Ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης είχε παρουσιάσει προεκλογικά τη θεώρησή του για τους μαθητές των φτωχών συνοικιών και οικογενειών, οι οποίοι προορίζονται για φτηνό εργατικό δυναμικό και πελατεία υποβαθμισμένων ιδιωτικών ΙΕΚ. Πίσω από τα ψευδεπίγραφα κλισέ περί "αριστείας", ο στόχος είναι η μόρφωση να ξαναγίνει προνόμιο της μιας συγκεκριμένης κοινωνικής τάξης. 

Η ανακοίνωση των βάσεων εισαγωγής των υποψηφίων στην τριτοβάθμια εκπαίδευση συνοδεύτηκε από μια ενορχηστρωμένη επιχείρηση κυβέρνησης και μιντικού συστήματος υπονόμευσης των δημόσιων πανεπιστημίων με αιχμή τις επιδόσεις των μαθητών.
Μετά τις ανακοινώσεις, το πανομοιότυπο επιχείρημα που αναπαρήχθη από τα περισσότερα μίντια και την υπ. Παιδείας είναι πως σε κάποιες σχολές η βάση εισαγωγής διαμορφώνεται κάτω από τη βαθμολογική βάση του 10 και άρα δεν είναι δυνατόν ένας μαθητής με γενικό βαθμό 7,5 να εισαχθεί, για παράδειγμα στο Μαθηματικό. Ο στόχος είναι ξακάθρος και σε αυτόν κατέληγαν όλες οι αναφορές: Να στρωθεί το χαλί για την επαναφορά του ορίου του 10 για την πρόσβαση στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Το παράδοξο και υποκριτικό είναι πως ένας μαθητής με βαθμό κάτω από 10 κρίνεται από τους «ειδήμονες» ακατάλληλος για το Δημόσιο Πανεπιστήμιο, αλλά ασφαλώς μπορεί να αποκτήσει για παράδειγμα πτυχίο Ιατρικής ή Νομικής σε ιδιωτικό Πανεπιστήμιο αρκεί να πληρώσει αδρά. Αυτή είναι η επιδίωξη εξάλλου τις επαναφοράς του ορίου του 10 και της μείωσης των εισακτέων: Να οδηγηθούν τα παιδιά στην ιδιωτική εκπαίδευση.
Παράλληλα αποσιωπούν φυσικά και το γεγονός ότι οι επιδόσεις των μαθητών είναι συνάρτηση της ύλης και της δυσκολίας των θεμάτων ανά έτος αλλά και της μείωσης των εξεταζόμενων μαθημάτων. Παραγνωρίζουν δηλαδή ότι η ύλη του Πανεπιστημίου έχει "κατέβει" πλέον στο Λύκειο, ότι ο ανταγωνισμός έχει αυξηθεί τεχνητά, ότι αφαιρέθηκαν εύκολα μαθήματα γενικής κατεύθυνσης και ότι μια χρονιά με υπερβολικά δύσκολα θέματα στις εξετάσεις - όπως φέτος- μπορεί να ρίξει κάτω από τη βάση, μαθητές με υψηλό βαθμό προετοιμασίας.
'Αρα με την εφαρμογή της βάσης του 10 και τον καθορισμό του αριθμού εισακτέων από τα Πανεπιστήμια, θα έχουν τη δυνατότητα να ελέγχουν τη ροή των εισακτέων και να αποκλείουν από την τριτοβάθμια εκπαίδευση ολόκληρες γενιές μαθητών. Την τετραετία 2006-2010 που εφαρμόστηκε ο βαθμολογικός περιορισμός, εμπόδισε την πρόσβαση χιλιάδων υποψηφίων κατ' έτος. Σήμερα, και σε συνδυασμό με τον καθορισμό εισακτέων από τα ίδια τα Πανεπιστημία, θα έπληττε πολύ περισσότερους υποψήφιους. 
Φυσικά και υπάρχουν στρεβλώσεις στο εξεταστικό σύστημα και στα πολλαπλά επίπεδα μοριοδοτήσεων και κινήτρων και είναι θεμιτός ο προβληματισμός για την εισαγωγή σε κάποιες υποβαθμισμένες σχολές, υποψηφίων με βαθμό που μαρτυρά μηδενική προετοιμασία. Όμως αυτό συμβαίνει γιατί οι ίδιες πολιτικές δυνάμεις που σήμερα διαμαρτύρονται, έχουν φροντίσει όλα τα προηγούμενα χρόνια να ιδρύσουν σχολές σε κάθε πόλη και χωριό (κυριολεκτικά) προκειμένου να εξυπηρετήσουν τα πελατειακά τους δίκτυα και μια ακαδημαϊκή κάστα. Χωρίς επαρκές επίπεδο σπουδών, με ανύπαρκτα επαγγελματικά δικαιώματα, συχνά και με απίθανο αντικείμενο σπουδών.
Η συντονισμένη επίθεση στους υποψήφιους των Πανελληνίων είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με την πρόθεση της ΝΔ, όχι φυσικά να προασπίσει το επίπεδο της εκπαίδευσης και των Πανεπιστημίων, αλλά να μειώσει δραστικά τον αριθμό των εισακτέων, να καταργήσει δημόσιες σχολές για να πριμοδοτήσει ιδιωτικές Σχολές, περιορίζοντας τη μετάδοση της γνώσης σε προνόμιο λίγων και εκλεκτών. Ο ίδιος ο Κυριάκος Μητσοτάκης είχε παρουσιάσει προεκλογικά τη θεώρησή του για τους μαθητές των φτωχών συνοικιών και οικογενειών, οι οποίοι προορίζονται για φτηνό εργατικό δυναμικό και πελατεία υποβαθμισμένων ιδιωτικών ΙΕΚ. Πίσω από τα ψευδεπίγραφα κλισέ περί "αριστείας", ο στόχος είναι η μόρφωση να ξαναγίνει προνόμιο της μιας συγκεκριμένης κοινωνικής τάξης...

tvxs.gr

Η ΕΕ αγνοεί την έκθεση για την εξαφάνιση των μελισσών

 

ARTI news

Ο Οργανισμός Τροφίμων και Γεωργίας των Ηνωμένων Εθνών (FAO) εκτιμά ότι από τα 100 είδη καλλιεργειών που παρέχουν το 90% των τροφίμων παγκοσμίως, τα 71 γονιμοποιούνται από μέλισσες. Η πλειονότητα των καλλιεργειών που καλλιεργούνται στην Ευρωπαϊκή Ένωση εξαρτάται από την επικονίαση των εντόμων.

Η Ευρωπαϊκή Ένωση αποφάσισε, λοιπόν, να αγνοήσει τη συμβουλή των δικών της εμπειρογνωμόνων και της ευρύτερης επιστημονικής κοινότητας για την προστασία των εντόμων αυτών. Μετά από έξι χρόνια αναβολής, μια από τις τεχνικές επιτροπές της ενέκρινε στην καρδιά του καλοκαιριού (17 Ιουλίου), ένα κείμενο για τις βαρύτατες συνέπειες που θα έχει η εξαφάνιση των μελισσών για το μέλλον της βιοποικιλότητας στην γηραιά ήπειρο.

Το κείμενο αυτό επικαιροποιεί την εκτίμηση των επιπτώσεων των φυτοφαρμάκων πάνω στις μέλισσες, αλλά η συντριπτική πλειοψηφία των μέτρων που προτείνονται θα εφαρμοστούν στην καλύτερη περίπτωση μετά το καλοκαίρι του 2021.

 

Περιβάλλον, έρευνα

Πολλοί πληθυσμοί επικονιαστών εντόμων βρίσκονται σε παρακμή. Αυτό μπορεί να οφείλεται σε μεταβαλλόμενες περιβαλλοντικές συνθήκες, όπως η απώλεια ενδιαιτημάτων, η κλιματική αλλαγή, τα χωροκατακτητικά είδη και η χρήση φυτοφαρμάκων. Για να αποκτήσει καλύτερη εικόνα της κατάστασης, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή ξεκίνησε μια διαδικασία αξιολόγησης της κατάστασης των μελισσών, το αποτέλεσμα της οποίας δημοσιεύθηκε την άνοιξη του 2015 ως τον Ευρωπαϊκό Κόκκινο Κατάλογο των μελισσών. Οι κόκκινοι κατάλογοι των ειδών που απειλούνται με εξαφάνιση εντοπίζουν τα είδη που απειλούνται με εξαφάνιση σε ευρωπαϊκό επίπεδο – ώστε να μπορούν να ληφθούν τα κατάλληλα μέτρα διατήρησης. Επιπλέον, το The Life (Χρηματοδοτικό Μέσο για το Περιβάλλον) μπορεί να χρησιμοποιηθεί για τα οφέλη των άγριων μελισσών. Τα υπάρχοντα δεδομένα δεν αρκούν για να κατανοήσουν με σαφήνεια τους λόγους της μείωσης των πληθυσμών επικονιαστών. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο η ΕΕ έχει υποστηρίξει διάφορα ερευνητικά έργα για την υγεία των μελισσών, συμπεριλαμβανομένου του ερευνητικού προγράμματος για τους επικονιαστές

Αυτή η νέα αναβολή τουλάχιστον δύο ετών έρχεται σε μια εποχή που οι μελέτες υπογραμμίζουν την κατάρρευση των πληθυσμών επικονιαστικών εντόμων. Η πιο εντυπωσιακή από αυτές τις μελέτες, που δημοσιεύθηκε τον Οκτώβριο του 2017 στο περιοδικό PLoS One, δείχνει ότι η βιομάζα των ιπτάμενων εντόμων μειώθηκε κατά περισσότερο από 75% μεταξύ 1989 και 2016 σε περίπου 60 προστατευόμενες περιοχές στη Γερμανία. Με μέγιστη πτώση πάνω από 80% όταν μετράται στην καρδιά του καλοκαιριού.

Τα φυτοπροστατευτικά προϊόντα, ιδιαίτερα τα εντομοκτόνα, μπορούν να είναι τοξικά για τις μέλισσες. Η ισχύουσα νομοθεσία για τα φυτοπροστατευτικά προϊόντα αναφέρει σαφώς ότι οι δραστικές ουσίες που χρησιμοποιούνται σε αυτά τα προϊόντα μπορούν να εγκριθούν μόνο εάν είναι ασφαλείς για τις μέλισσες. Μετά από πρόσφατες μελέτες που δείχνουν ότι οι μελισσοκομικοί κίνδυνοι ορισμένων εντομοκτόνων (3 νεονικοτινοειδή και fipronil), η Ευρωπαϊκή Επιτροπή περιορίζει σημαντικά τη χρήση τους. Η Επιτροπή έλαβε επίσης μέτρα για τη βελτίωση της διαδικασίας έγκρισης φυτοπροστατευτικών προϊόντων: ζήτησε από την Ευρωπαϊκή Αρχή για την Ασφάλεια των Τροφίμων (ΕΑΑΤ) να επανεξετάσει πλήρως το σχέδιο αξιολόγησης κινδύνου και τη μεθοδολογία για τις επιπτώσεις των φυτοπροστατευτικών προϊόντων στις μέλισσες · καθόρισε νέες απαιτήσεις δεδομένων για την εκτίμηση των πιθανών επιπτώσεων στις μέλισσες.

Αλλά όλα αυτά παραπέμπονται στις καλλένδες.

 

Μελισσοκομία και γεωργία

Ο τομέας της μελισσοκομίας αποτελεί σημαντικό τμήμα της γεωργίας της Ε.Ε. Υπάρχουν περίπου 630.000 μελισσοκόμοι και 16 εκατομμύρια κυψέλες στην Ε.Ε., που παράγουν 234.000 τόνους μελιού ετησίως. Επί σειρά ετών, η Ε.Ε. παρέχει στήριξη στον τομέα της μελισσοκομίας μέσω εθνικών προγραμμάτων μελισσοκομίας και μέτρων αγροτικής ανάπτυξης. Αυτά τα μελισσοκομικά μέτρα αξιολογήθηκαν το 2013. Η βιώσιμη γεωργία, λαμβάνοντας υπόψη το περιβάλλον, μπορεί επίσης να επηρεάσει την υγεία των μελισσών και να βελτιώσει τη βιοποικιλότητα.

artinews.gr

Άρης Βελουχιώτης, ο αρχηγός των ατάκτων που όλοι αποκήρυξαν...

 

Ο Αγγελιοφόρος του Άρη Βελουχιώτη στην Ήπειρο Μιλάει για τις Μέρες του Δίπλα στον Καπετάνιο

«Καμιά φορά με ρώταγε: “Φοβάσαι, ρε;”. “Όχι”, του απαντούσα. “Έτσι μπράβο, να μην φοβάσαι. Όταν διώχνεις τον φόβο, δεν χάνεσαι”

Συνέντευξη
Κείμενο Μαρία Λούκα;

φωτογραφίες Αλέξανδρος Κατσής

 

Δεν γνωρίζω αν ήταν τόσο δημοφιλές το όνομα «Άρης» στις οικογένειες των Αριστερών, πριν από τον πόλεμο και κυρίως την Αντίσταση. Μετά, πάντως, όπου έβρισκες Άρη, δεν χρειαζόταν να ρωτήσεις από πού. Ήταν από τον ηγέτη του ΕΛΑΣ, για να τιμήσουν τη μνήμη του, για να δηλώσουν τον σεβασμό τους, για να ξορκίσουν την απώλειά του. Δύσκολα μπορεί να σκεφτεί κανείς άλλη προσωπικότητα της σύγχρονης Ιστορίας που να παραγκωνίστηκε και να απαξιώθηκε τόσο από επίσημους φορείς, θεσμούς, κόμματα και ταυτόχρονα να σαγήνευσε τόσους ανθρώπους, πέρα από τον Άρη Βελουχιώτη. Λογικό ενδεχομένως: Δεν είχε τίποτα γυαλιστερό επάνω του, για να μπορεί να χωρέσει σε ξεψυχισμένους λόγους ημερολογιακής ρουτίνας ή στα ιστορικά εγχειρίδια της εξεταστέας ύλης. Είχε σπίθα και οξύτητα μαζί, έναν σπάνιο συνδυασμό πολιτικής διαύγειας, επιχειρησιακής ικανότητας και γνήσιας λαϊκότητας που έπειθε όχι μόνο όσους ζούσαν στην περίμετρό του, αλλά και αυτούς που άκουγαν τον αντίλαλο του θρύλου του.

«Του ζήτησε έναν έμπιστο άνθρωπο για αγγελιοφόρο και ο Γιώργος πρότεινε εμένα. Έτσι, είχα την τιμή πριν από τη μάχη της Καλεντίνης να είμαι ο αγγελιοφόρος του Άρη»

Ο Χρήστος Νταβαντζής ανήκει στην πρώτη κατηγορία. Είναι ένας από τους ελάχιστους εν ζωή ανθρώπους που γνώρισαν τον Άρη. Ως έφηβος, υπήρξε αγγελιοφόρος του στην Ήπειρο και σήμερα, στα 90 του, ανακαλεί με ανατριχίλα τις μέρες που έζησε δίπλα στον Καπετάνιο.

Ο ίδιος δεν είναι ιδιαίτερα γνωστός. Είναι ένας από τους χιλιάδες απλούς ανθρώπους της πάμφτωχης τότε ελληνικής υπαίθρου που κατά τη διάρκεια της Κατοχής, βοήθησαν με όλη τους την ψυχή τις δυνάμεις του αντάρτικου στον αγώνα ενάντια στους Ναζί. Ζωντανό κομμάτι και αυτός της συλλογικής μνήμης της Αντίστασης. Με υποδέχτηκε με όρεξη στο διαμέρισμα που ζει με τη σύζυγό του και αναβίωσε μπροστά μου τα τρεμάμενα καρέ μιας εποχής τόσο μακρινής και άγριας, που ακούγεται στ’ αφτιά μας σαν παραμύθι. «Γεννήθηκα το 1926 στη Χώσεψη –Κυψέλη τη λένε τώρα– του νομού Άρτας. Ήταν Δεκέμβρης με πολλά χιόνια και το σπίτι μας βρισκόταν σε μια πλαγιά έξω από το χωριό. Για να πάει η μάνα μου στο χωριό να με δηλώσει, έπρεπε να περπατήσει ένα χιλιόμετρο στο χιόνι. Περίμενε να μαλακώσει λίγο ο καιρός και μετά πήγε να με γράψει. Έτσι, στην ταυτότητά μου λέει ότι γεννήθηκα το 1927. Εγώ ήμουν ο πρώτος. Η μάνα μου γέννησε άλλα επτά παιδιά, όλα στο σπίτι, ολομόναχη. Επειδή ήμουν ο μεγαλύτερος, κάθε φορά που γεννούσε, μου ζητούσε το ψαλίδι, για να κόψει τον ομφάλιο λώρο και μετά τύλιγε το βρέφος σε μια μάλλινη κουβέρτα. Δυο δωμάτια είχαμε όλα κι όλα και ένα τζάκι της κακιάς ώρας. Στρώματα δεν υπήρχαν. Σε άχυρο κοιμόμασταν, με μια κουβέρτα. Τα σκέφτομαι καμιά φορά και αναρωτιέμαι πώς μεγαλώσαμε. Έτσι, πάντως, ήταν τότε η ζωή. Πήγα κανονικά στο σχολείο, ξυπόλητος βέβαια, παπούτσια δεν είχα, αλλά δανειζόμουν από έναν συμμαθητή μου που είχε δυο ζευγάρια, για να πάω στην εκκλησία. Τελείωσα το 1939 το Δημοτικό. Από το Γυμνάσιο, μόνο απ’ έξω πέρασα. Ήμουν καλός μαθητής και ο δάσκαλος προσπάθησε να πείσει τον πατέρα μου να με στείλει Γυμνάσιο στην Άρτα. Ούτε που να το ακούσει ο μπάρμπα –Γιάννης. “Δεν έχω λεφτά”, έλεγε, “να κάτσει εδώ να φυλάξει γίδια”».

Η κήρυξη του πολέμου βρήκε τον Χρήστο στην Άρτα, όπου δούλευε σ’ ένα γαλατοπωλείο, για να βοηθήσει την οικογένειά του. Βρισκόταν πολύ κοντά χωροταξικά στο μέρος που εκτυλίχθηκε η πρώτη πράξη του Πολέμου, στα βουνά της Αλβανίας και θυμάται τις σκιές που βάραιναν σιγά-σιγά τα βλέμματα των ανθρώπων και την ανησυχία που αναποδογύρισε την καθημερινότητά τους. Τότε, οι καμπάνες βαρούσαν για κακό, σηματοδοτούσαν την έναρξη των βομβαρδισμών, ο κόσμος παρατούσε ό,τι έκανε και έτρεχε στα καταφύγια, για να προστατευτεί. Σ’ έναν τέτοιο βομβαρδισμό καταστράφηκε το μαγαζί που εργαζόταν ο Χρήστος Νταβαντζής και πήρε τον δρόμο της επιστροφής για το χωριό του. Το μέτωπο κατέρρευσε και η ελληνική κοινωνία μπήκε σ’ ένα ζοφερό σύμπαν γεμάτο κακουχίες, στερήσεις και θάνατο.

«Πότε πρόλαβες, ρε; Χελιδόνι είσαι;»: Έτσι τον υποδέχονταν, κάθε φορά που γύριζε. Έτρεχε πέρα–δώθε στα χωριά και στο τηλεφωνείο, για να μεταφέρει έγκαιρα και με ασφάλεια κρυπτογραφημένα μηνύματα στον Άρη.

«Δεν υπήρχαν τα μέσα να υποστηρίξεις έναν άρρωστο άνθρωπο. Οι ασθένειες θέριζαν τον κόσμο. Ένας γιατρός υπήρχε σ’ όλη την περιοχή και αυτός χιλιόμετρα μακριά. Είχα χάσει ήδη τον αδερφό μου τον Βασίλη από πνευμονία και μετά αρρώστησα και εγώ από ελονοσία, το καλοκαίρι του 1941. Τρανταζόμουν ολόκληρος από το ρίγος και έπεφτε ο πατέρας μου πάνω να με κρατήσει», μου λέει.

Μετά το πρώτο μούδιασμα, ξεκίνησε να συγκροτείται η Αντίσταση, με βασικό μοχλό της το Εθνικό Απελευθερωτικό Μέτωπο (ΕΑΜ) και το στρατιωτικό του σκέλος, τον Εθνικό Λαϊκό Απελευθερωτικό Στρατό (ΕΛΑΣ), με αρχηγό τον Άρη Βελουχιώτη που περιδιάβαινε την επαρχία, για να βρει εθελοντές και να εμφυσήσει ξανά έναν αέρα ελπίδας στους χωρικούς. Στα χωριά της Ηπείρου δρούσαν και οι δυνάμεις του Εθνικού Δημοκρατικού Ελληνικού Συνδέσμου (ΕΔΕΣ), αλλά γρήγορα ο ΕΛΑΣ κέρδισε την εμπιστοσύνη του κόσμου και εξελίχθηκε στη μαζικότερη αντάρτικη οργάνωση. Η πρώτη μνήμη του Χρήστου από τον Άρη πηγαίνει πίσω στον Ιούνιο του 1942: «Ήρθαν στο χωριό μας Ζέρβας και Βελουχιώτης. Συναντήθηκαν έξω από το σχολείο, μαζεύτηκε κόσμος και βγάλανε λόγο καλώντας τον κόσμο να καταταγεί στις αντάρτικες οργανώσεις. Αγκαλιάστηκαν και φιλήθηκαν οι δυο καπετάνιοι. Είχαν οπλοπολυβόλα. Τα έστησαν στην άκρη της πλατείας, βάλανε σημάδι και στόχευαν τις πέτρες που ήταν απέναντι. Όταν αποχώρησαν, στο χωριό επικράτησε αναβρασμός για το πού θα πάει ο καθένας. Ο Ζέρβας είχε το αρχηγείο του στο Βουργαρέλι. Διαδόθηκε ότι όποιος πάει μαζί του θα έχει και μια λίρα τον μήνα. Λίγοι πήγαν. Οι περισσότεροι συντάχθηκαν με τον Άρη».

«Καμιά φορά με ρώταγε: “Φοβάσαι, ρε;”. “Όχι”, του απαντούσα. “Έτσι μπράβο, να μη φοβάσαι. Όταν διώχνεις τον φόβο, δεν χάνεσαι, βρίσκεις πάντα τον προορισμό σου”, έλεγε»

Η νηνεμία στις σχέσεις του ΕΛΑΣ με τον ΕΔΕΣ διήρκεσε πολύ λίγο. Τον Οκτώβρη του 1943, ξέσπασαν συγκρούσεις μεταξύ των δυο οργανώσεων. Εκείνο το κρίσιμο φθινόπωρο του 1943, ο Άρης ως αρχικαπετάνιος πλέον του ΕΛΑΣ, διοικούσε στην Ήπειρο τα τμήματα που έκαναν διμέτωπο αγώνα κατά του Ζέρβα και των Γερμανών. Αυτή ήταν μάλλον και η στιγμή που ολόκληρη η χώρα υποκλίθηκε στις επιχειρησιακές ικανότητες του Βελουχιώτη, αφού κέρδισε την κομβική μάχη στα Τζουμέρκα εναντίον των κατακτητών και ταυτόχρονα οδήγησε σε άτακτη υποχώρηση τις δυνάμεις του ΕΔΕΣ. Σ’ αυτό μετερίζι τον συνάντησε ο συνομιλητής μας: «Ο μεγάλος μου αδερφός, από τον πρώτο γάμο του πατέρα μου, ο Γιώργος, ήταν κομμουνιστής. Βρισκόταν στην εξορία επί Μεταξά, αλλά δραπέτευσε και γύρισε στη Χώσεψη. Ζήτησε από τον πατέρα μου να του φυλάξει ένα όπλο. Εκείνος αρνήθηκε και ο Γιώργος έφυγε θυμωμένος. Πήγα πίσω του και του είπα ότι αναλαμβάνω να κρύψω εγώ το όπλο. Έτσι ξεκίνησε η τριβή μου με τα πράγματα. Τον Σεπτέμβρη του 1943, έγινα μέλος του κόμματος και μετά του εφεδρικού ΕΛΑΣ. Τον Νοέμβρη, ήρθε στο χωριό μας ο Άρης και έφτιαξε εκεί το αρχηγείο του. Έμενε, μάλιστα, στο σπίτι του Τόσκα, του παππού του σημερινού υπουργού. Ο Νίκος Τόσκας, ο παππούς, ήταν ταχυδρόμος και είχε δύο γιους, τον Βασίλη που ήταν μαζί μας στο αντάρτικο και τον Στέφανο, τον πατέρα του υπουργού, που είχε πάει με τον ΕΔΕΣ. Ο Τόσκας, λοιπόν, όπως και οι άλλοι ζερβικοί, είχε φύγει από το χωριό, μετά την κυριαρχία του ΕΛΑΣ και η ομάδα του Άρη στρατοπέδευσε στο σπίτι του. Τον αδερφό μου τον Γιώργο, τον ήξερε από την εξορία. Του ζήτησε έναν έμπιστο άνθρωπο για αγγελιοφόρο και ο Γιώργος πρότεινε εμένα. Έτσι, είχα την τιμή πριν από τη μάχη της Καλεντίνης να είμαι ο αγγελιοφόρος του Άρη».

Ο Χρήστος Νταβαντζής εξιστορεί πάντα με καμάρι αυτήν του την ιδιότητα, σαν να ’ναι μεγαλύτερο παράσημο και από αυτό που κρέμεται στον τοίχο του. Θυμάται την προσπάθεια που κατέβαλε στην πρώτη του αποστολή να πάει ένα σημείωμα του Άρη στην Μπούγα, εννέα χιλιόμετρα μακριά και να γυρίσει γρήγορα, ώστε να τον εντυπωσιάσει. «Πότε πρόλαβες, ρε; Χελιδόνι είσαι;»: Μ’ αυτήν την προσφώνηση τον υποδέχονταν, κάθε φορά που γύριζε. Έτρεχε πέρα–δώθε στα χωριά και στο τηλεφωνείο, για να μεταφέρει έγκαιρα και με ασφάλεια κρυπτογραφημένα μηνύματα στον Άρη. Εκείνος τα επεξεργαζόταν και χάραζε την τακτική του απέναντι στους Γερμανούς. Μέσα από αυτήν τη διαδικασία, βρέθηκε κοντά του και γνώρισε ορισμένες όψεις του χαρακτήρα και της καθημερινότητας του: «Καμιά φορά με ρώταγε: “Φοβάσαι, ρε;”. “Όχι”, του απαντούσα. “Έτσι μπράβο, να μην φοβάσαι. Όταν διώχνεις τον φόβο, δεν χάνεσαι, βρίσκεις πάντα τον προορισμό σου”, έλεγε. Ήταν μεγάλο μάθημα για μένα η γνωριμία μαζί του. Όσες φορές κινδύνεψε η ζωή μου, θυμόμουν πάντα τον Άρη, προσπαθούσα να κρατήσω την ψυχραιμία μου και να ξεπεράσω τους κινδύνους. Είχε μια τρομερή ικανότητα να πείθει. Σου μίλαγε και σου διέλυε κάθε αμφιβολία. Τον θαύμαζα για τη σκέψη του, για το θάρρος του, για την απλότητά του. Συμπεριφέρονταν σε όλους μας σαν να ήμασταν φίλοι. Δεν είχε ίχνος υπεροψίας. Κάπνιζε πολύ, έπινε πολύ. Ήταν δυνατό ποτήρι, αλλά αυτό δεν θόλωνε ποτέ τη διαύγειά του. Πιο ζεστός γινόταν, όταν έπινε πολύ ο Άρης. Μόνο αυτό. Θυμάμαι, μια φορά του πρόσφεραν διαφορετικό φαγητό από τους άλλους και έκανε φασαρία. Του έφεραν κρέας και οι υπόλοιποι θα έτρωγαν φασολάδα. Με το που το πήρε χαμπάρι ο Άρης, σηκώθηκε πάνω. “Κερατάδες”, φώναξε, “σας έχω πει θα τρώω ό,τι τρώνε όλοι. Να πάτε το κρέας σε κανέναν άρρωστο στο νοσοκομείο”».

«Αδικήθηκε ο Άρης;», τον ρώτησα. «Αδικήθηκε, ναι. Πολλοί αδικήθηκαν. Ήταν δύσκολοι καιροί. Το παρελθόν μας, όμως, είναι η δύναμή μας και ο Άρης έχει εκεί μια ξεχωριστή θέση», απάντησε.

Ο Άρης δεν ήταν καπετάνιος από μακριά, ούτε αφ’ υψηλού. Όλες οι ιστορικές μαρτυρίες πιστοποιούν ότι βρίσκονταν δίπλα στους αντάρτες και αξίωνε την ίδια μεταχείριση με εκείνους στον ζόρικο τρόπο ζωής του βουνού, χωρίς να κρατάει το παραμικρό προνόμιο για τον εαυτό του. Οι νικητές του Εμφυλίου, επιδιώκοντας να εξουδετερώσουν τη μαγνητική επίδραση που ασκούσε στο πλήθος, ακόμη και μετά το θάνατο του, σκιαγράφησαν την προσωπογραφία ενός διαβολικού και βάρβαρου ανθρώπου. Αυτό που ισχύει είναι ότι ο Άρης είχε μια άτεγκτη αντίληψη ηθικής. Ήθελε οι αντάρτες να παρουσιάζουν μια άσπιλη συμπεριφορά, για να κερδίσουν και όχι να εκβιάσουν την εύνοια του κόσμου. Αυτό τον οδήγησε ορισμένες φορές σε δύσκολες και αυστηρές αποφάσεις. Ο Χρήστος Νταβαντζής ανακαλεί μια τέτοια περίπτωση: «Στην περιοχή μας συνέβη ένα περιστατικό μ’ έναν μαυροσκούφη του Άρη, τον Οκτωβριανό. Υπήρχαν πληροφορίες ότι μια γυναίκα στις Μελάτες έδινε πληροφορίες στους ζερβικούς για τις κινήσεις του ΕΛΑΣ. Ο Άρης έστειλε τον Οκτωβριανό, για να διαπιστώσει αν όντως συνέβαινε αυτό. Αυτός κοιμήθηκε στο σπίτι της και στη συνέχεια η γυναίκα κατήγγειλε ότι τη βίασε. Ο Άρης έδωσε εντολή να τον αφοπλίσουν και να τον βάλουν στο κρατητήριο. Οι άλλοι καπετάνιοι του 3/40 ζήτησαν να απονεμηθεί χάρη στον μαυροσκούφη, υποστηρίζοντας ότι η γυναίκα ήταν “ελευθέρων ηθών”. Ο Άρης έσκασε από τη στεναχώρια του. Μια βδομάδα πάλευε με τον εαυτό του. Ούτε το φαγητό του δεν ακουμπούσε. Τελικά, τον Οκτωβριανό τον πέρασαν από ανταρτοδικείο και τον εκτέλεσαν. Θεωρούσε αναγκαία την πειθαρχία ο Άρης, πρώτα και κύρια όμως την εφάρμοζε στον ίδιο του τον εαυτό. Ήθελε οι αντάρτες να είναι υποδείγματα ήθους, να φέρνουν μια νέα ιδεολογία στα χωριά και να πείθουν τους αγρότες για τον σκοπό του αγώνα».

Στους τοίχους του σπιτιού του, δεσπόζει το παράσημο συμμετοχής στην Εθνικη Αντίσταση

Μια νύχτα, ο Χρήστος Νταβαντζής, μεταφέροντας πάλι ένα μήνυμα στο άτυπο στρατηγείο του ΕΛΑΣ, παρατήρησε ότι το πυροβολικό της οργάνωσης που ήταν εγκατεστημένο σ’ έναν λόφο, έλειπε. Ρώτησε αγχωμένος τον Άρη τι συμβαίνει. «Μην ανησυχείς, θα δεις αύριο το πρωί», του απάντησε. Την επόμενη μέρα, ξεκίνησε η μάχη με τους Γερμανούς στη θέση Καλεντίνη. Το πυροβολικό, σε μια ακόμη έμπνευση στρατηγικής του Βελουχιώτη, βρέθηκε στα νώτα των αντιπάλων, οι οποίοι υπέστησαν μια συντριπτική ήττα. Η επίθεση των Ναζί στα Τζουμέρκα αποκρούστηκε με επιτυχία. Κάποιους μήνες αργότερα, ολόκληρη η χώρα πάλλονταν στον ρυθμό της απελευθέρωσης. Ωστόσο, η Ιστορία δεν έληξε εκεί, στα απωθημένα επιφωνήματα της συλλογικής ανάτασης. Είχε και άλλες σκοτεινές στροφές μπροστά της. Ακολούθησαν τα Δεκεμβριανά και η Συμφωνία της Βάρκιζας, με όρο τον αφοπλισμό του ΕΛΑΣ.

Η παράδοση των όπλων στη Βάρκιζα

«Το 1945 έρχεται η εντολή να παραδώσουμε τα όπλα. Εμείς τα χάσαμε. Δεν το περιμέναμε. Δίπλα μου κάθονταν ο ανθυπολοχαγός Ρίζος, έτριζε τα δόντια του και μονολογούσε ο καημένος. “Να δεις τώρα τι μας περιμένει”, έλεγε. Το χωριό μου είχε 90 αντάρτες. Πήγαμε στη Φιλιππιάδα και παραδώσαμε τα τουφέκια μας. Χολωμένοι όλοι. Κλαίγαμε. Μετά, ξεκίνησε η Λευκή Τρομοκρατία. Τραμπούκοι παρακρατικοί τριγύριζαν στα χωριά και έκαναν βιαιότητες, έκαιγαν σπίτια, κούρευαν τις αντάρτισσες. Ο κόσμος που έδιωξε τους κατακτητές, βρέθηκε τώρα διωκόμενος», μου λέει. Ο Άρης δεν συμφωνούσε με τη Συμφωνία της Βάρκιζας. Παρόλα αυτά, λόγω αφοσίωσης ίσως στο Κόμμα ή επειδή δεν πίστευε ότι διέθετε το απαραίτητο πολιτικό κύρος, για να την αρνηθεί, υπέγραψε την αποστράτευση του ΕΛΑΣ. Δε συμβιβάστηκε, όμως, ήρθε σε ρήξη με την ηγεσία του ΚΚΕ και βγήκε ξανά στο βουνό, με μια ομάδα πιστών μαυροσκούφηδων.

«Ο Άρης βρέθηκε ξανά στα μέρη μας τον Ιούνη του 1945. Εγώ δεν τον είδα. Τον είδε, όμως, ο αδερφός μου ο Γιώργος. Στη θέση Μοτσέρα συνάντησε 50-60 παλιούς ΕΛΑΣίτες. Ο Γιώργος μου εξομολογήθηκε, αυτόν τον τελευταίο διάλογο που είχαν με τον Καπετάνιο:

- Πού πάτε συναγωνιστές;
- Πού να πάμε, είμαστε διωκόμενοι.
- Τότε πρέπει να με ακολουθήσετε.
- Το Κόμμα μάς λέει να κάνουμε πολιτικό αγώνα.
- Ξέρεις τι θα πει πολιτικός αγώνας; Να πας στο χωριό σου, στη Χώσεψη, να πάρεις ένα τραπέζι και μια καρέκλα, να ανέβεις επάνω και να βγάλεις λόγο στους συγχωριανούς σου.
- Μα, δεν θα μας αφήσουν. Αν βγούμε στην πλατεία, θα μας σκοτώσουν.
- Ε, τότε δεν υπάρχει πολιτικός αγώνας. Πρέπει να συνεχίσουμε τον ένοπλο αγώνα.

Μόνο δύο πήγαν μαζί του. Οι υπόλοιποι σκορπίστηκαν από ’δω κι από ’κει», διηγείται ο Χρήστος Νταβαντζής.

Λίγες μέρες αργότερα, γράφτηκε ο επίλογος του Άρη, στη χαράδρα του Φάγγου στη Μεσούντα Άρτας. Περικυκλωμένος από τους άνδρες του Εθνικού Στρατού, ο ηγέτης του ΕΛΑΣ αυτοκτόνησε με το περίστροφό του. Οι διώκτες του άφησαν ένα αποκρουστικό οπτικό ντοκουμέντο της βέβηλης μικροψυχίας τους, με τα κομμένα κεφάλια του Άρη και του Τζαβέλλα να κρέμονται στον φανοστάτη της ντροπής στα Τρίκαλα. Στη συλλογική αναπαράσταση των χωριών που λυτρώθηκαν από τα ναζιστικά στρατεύματα, η μόνη εικόνα που άντεξε στην αιωνιότητα είναι αυτή του αρχηγού να καλπάζει πάνω στο άλογο του. «Έφτασε στο χωριό η είδηση του θανάτου του. Ήταν όλα πολύ συγκεχυμένα. Κάποιοι δεν ήθελαν να πιστέψουν ότι πέθανε ο Άρης. Όλοι τον κλάψανε σαν να ’ταν δικός του άνθρωπος. Όλοι. Και οι ζερβικοί ακόμη. Μόνο οι πολύ πωρωμένοι χάρηκαν. Ήταν παλικάρι ο Άρης», λέει ο παλιός του αγγελιοφόρος.

Ο Χρήστος Νταβαντζής ήπιε όλο το πικρό ποτήρι των παλιών ανταρτών. Διώχθηκε, τον πέταξαν από έναν γκρεμό, γλίτωσε παρά τρίχα, κρύφτηκε πρώτα σ’ ένα δάσος στο χωριό του, μετά στην Αθήνα, έχασε τα δύο του αδέρφια, έχασε για κάποια χρόνια την όρασή του από το ένα του μάτι, αρνήθηκε πολλές φορές τις προτάσεις της Ασφάλειας να υπογράψει δήλωση αποκήρυξης του Κόμματος και έβαλε τις εμπειρίες της ζωής του σ’ ένα βιβλίο με τίτλο «Όσα Επέζησαν στη Μνήμη… Οδοιπορικό μιας Ζωής». Παραμένει πάντα μέλος του Κομμουνιστικού Κόμματος. Ο Άρης έγινε αντικείμενο μελέτης, θεατρικός ήρωας, οργισμένο τραγούδι, ρυθμικό σύνθημα σε φοιτητικά αμφιθέατρα και ασπρόμαυρη αφίσα σε κιτρινισμένους τοίχους, το σύμβολο ενός τμήματος της ελληνικής κοινωνίας που πλήρωσε ένα αντίτιμο σιωπής και βίας για τους αγώνες της. Τον Ιούλιο του 2011, το ΚΚΕ προχώρησε στην πολιτική αποκατάσταση του Βελουχιώτη. «Αδικήθηκε ο Άρης;», ρώτησα τον συνομιλητή μου, προτού πατήσω «stop» στην ηχογράφηση. «Αδικήθηκε, ναι. Πολλοί αδικήθηκαν. Ήταν δύσκολοι καιροί. Το παρελθόν μας, όμως, είναι η δύναμη μας και ο Άρης έχει εκεί μια ξεχωριστή θέση», απάντησε.

www.vice.com

Social Waste 'Του Άρη'