Με αφορμή την παρουσία του Κυριάκου Μητσοτάκη στις ΗΠΑ και τις ατυχείς στιγμές του, έγραφα πριν από μερικές μέρες: «Αν το πρόβλημα είναι οι σύμβουλοι, το κακό είναι μικρό. Η ζημιά διορθώνεται. Τους διώχνεις, παίρνεις άλλους και θεραπεύεις τις πληγές. Εύχομαι να μην έχει συμβεί το χειρότερο. Οι σύμβουλοι να είπαν στον κ. Μητσοτάκη τι πρέπει να προσέξει και αυτός να έκανε του κεφαλιού του. Τότε, το πρόβλημα είναι ο ίδιος».
Αξιολογώντας τα γεγονότα που, ως γνωστόν, είναι πεισματάρικα και κάποια στιγμή εκδικούνται όσους επιχειρούν να τα κρύψουν ή να τα φτιασιδώσουν για να ταιριάζουν στις επιδιώξεις τους, νομίζω ότι συνέβη αυτό που απευχόμουν. Για τις αστοχίες Μητσοτάκη εντός και εκτός Λευκού Οίκου δεν ευθύνονται οι σύμβουλοί του, αλλά ο ίδιος.
Κορυφαίο παράδειγμα, η δολοφονία του Ιρανού υποστράτηγου Σουλεϊμανί. Μιλώντας στη δεξαμενή σκέψης Atlantic Council στην Ουάσινγκτον ο πρωθυπουργός δήλωσε τα εξής: «Πρώτον είμαστε σύμμαχοι με τις ΗΠΑ. Στεκόμαστε στο πλευρό των συμμάχων μας σε δύσκολες περιόδους. Καταλαβαίνω πως η συγκεκριμένη απόφαση ελήφθη λαμβάνουσα υπόψη το εθνικό συμφέρον των ΗΠΑ και στηρίζουμε αυτή την απόφαση... Είχαμε και ακόμα έχουμε πολύ στενούς δεσμούς με τον αραβικό κόσμο και θεωρούμε τους εαυτούς μας τίμιους παίχτες στην περιοχή, αλλά δεν ξεχνούμε ποιοι είναι οι σύμμαχοί μας και πού ανήκουμε γεωπολιτικά».
Καλύτερη δήλωση συμπαράστασης δεν θα μπορούσε να περιμένει ο Ντόναλντ Τραμπ. Ο Αμερικανός πρόεδρος με την εντολή που έδωσε για να δολοφονηθεί ο Σουλεϊμανί στη Βαγδάτη έγραψε στα παλαιότερα των υποδημάτων του το διεθνές δίκαιο –εκτέλεση αξιωματούχου σε τρίτη χώρα χωρίς να υπάρχει κατάσταση πολέμου–και έλαβε θερμή υποστήριξη από τον ηγέτη μιας χώρας η οποία συστηματικά επικαλείται το διεθνές δίκαιο προκειμένου να πείσει τη διεθνή κοινότητα ότι η Τουρκία το παραβιάζει κατ’ εξακολούθηση και στην Κύπρο και στις σχέσεις της με την Ελλάδα.
Ο πρωθυπουργός παρουσιάζει την Τουρκία σαν τον ταραξία της περιοχής, που με τη στάση της δημιουργεί κινδύνους, ζητάει από την Ευρωπαϊκή Ενωση να προχωρήσει σε οικονομικές κυρώσεις, εκλιπαρεί τις ΗΠΑ να μεσολαβήσουν για να συμμορφωθεί, αλλά υιοθετεί χωρίς δισταγμό μια δολοφονική ενέργεια που ξεφτιλίζει το διεθνές δίκαιο.
Την ώρα που ο κ. Μητσοτάκης υποδυόταν ανεπιτυχώς τον Ταλεϋράνδο, το υπουργείο Εξωτερικών εξέδιδε μια εξαιρετικά προσεκτική ανακοίνωση: «Η Ελλάδα παρακολουθεί με ιδιαίτερη ανησυχία τις εξελίξεις στο Ιράκ. Προτεραιότητα συνεχίζει να είναι η σταθερότητα της χώρας και της ευρύτερης περιοχής και η αποφυγή περαιτέρω κλιμάκωσης. Μόνο έτσι ο λαός του Ιράκ θα μπορέσει να επανέλθει σε μια ομαλή καθημερινότητα, απαλλαγμένος από τη βία και την τρομοκρατία. Απαιτείται ψυχραιμία και νηφαλιότητα».
Υποδειγματική διπλωματική γλώσσα. Εχει σχέση η υπερφίαλη παρέμβαση Μητσοτάκη με τη συνετή τοποθέτηση του υπουργείου Εξωτερικών; Καμία. Γιατί, λοιπόν, αναρωτιέται κάποιος, ο Ελληνας πρωθυπουργός έκανε αυτήν την επιλογή; Είναι αθεράπευτος γκαφατζής, όπως ισχυρίζονται πολλοί; Νομίζω πως πρόκειται για αναιμική διάγνωση. Πιθανολογώ πως έχουμε να κάνουμε με κάτι άλλο, πιο σοβαρό. Ο γκαφατζής μπορεί να ελεγχθεί. Θα τον υποχρεώσουν οι αρμόδιοι με τις κατάλληλες συστάσεις να μιλάει λιγότερο και ποτέ εκτός της... διδακτέας ύλης. Φοβάμαι όμως πως πρόκειται για αλαζονεία.
Κάθε τρεις και λίγο μας λέει ότι αυτός κέρδισε τις εκλογές, ότι οι πολίτες αυτόν εμπιστεύθηκαν, ότι έχει να κυβερνήσει μια χώρα, χρησιμοποιεί καταχρηστικά τη λέξη «εγώ» και πιστεύει ότι είναι ο πολιτικός τού «όλα τα σφάζω, όλα τα μαχαιρώνω», ότι εκτός από το να ντύνεται ωραία και να μιλάει άψογα αγγλικά, έχει τις ικανότητες να παίζει στα δάχτυλα του ενός χεριού τα πάντα: από την οικονομία μέχρι την εξωτερική πολιτική.
Οι υπουργοί που αυτός διόρισε είναι υπάλληλοί του και απλώς παρίστανται και χαιρετίζουν τον μεγάλο ηγέτη. Ποιος έχει το ανάστημα να του πει τι πρέπει να κάνει και τι οφείλει να προσέχει; Πέντε η αλεπού, δέκα τα αλεπουδάκια; Δεν γίνεται. Ή, για να το πούμε στο ίδιο ύφος, μασάει η κατσίκα ταραμά;
Ανάγωγα
Για το θέμα της εκλογής Προέδρου της Δημοκρατίας, ο κ. Πέτσας μιλώντας στον «Σκάι» ζήτησε να πέσουν οι τόνοι στην ονοματολογία και παρατήρησε ότι «η κυβέρνηση είναι η μόνη που δεν επιδόθηκε σε αυτήν όλο αυτόν τον καιρό». Ο Ν. Κακλαμάνης και η Ολ. Κεφαλογιάννη που προτείνουν Παυλόπουλο, η Ντ. Μπακογιάννη που χαρακτηρίζει θετική την παρουσία Παυλόπουλου και θεωρεί τη Μαρία Δαμανάκη και την Αννα Διαμαντοπούλου άξιες για τη θέση δεν ανήκουν στη συμπολίτευση; Ο κ. Γεραπετρίτης, που περιγράφει τα προσόντα που πρέπει να έχει ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας, μέλος ποιας κυβέρνησης είναι;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου