Γ. Λακόπουλος
Θα μπορούσε να πει κανείς ότι δεν γνωρίζει πώς λειτουργεί η Ευρωπαϊκή Ένωση. Αλλά όχι, ο Κυριάκος Μητσοτάκης είναι καταρτισμένος πολιτικός, αδύνατον να του ξεφεύγουν τα...
βασικά.
Άρα οι λόγοι για τους οποίους κάνει διαρκώς φάουλ στο διεθνή χώρο είναι άλλοι. Η αλαζονεία, οι κακοί σύμβουλοι, η εσφαλμένη πολιτική και η -παιδικού τύπου- εμμονή να γίνει τα δικό του, εκεί που δεν τον παίρνει.
Σε ό,τι αφορά την Ευρωπαϊκή Ένωση, το είδαμε σε πολλές περιπτώσεις. Όπως π.χ. στην υπόσχεση ότι θα επιβάλλει μείωση των πρωτογενών πλεονασμάτων. Αλλά κυρίως το είδαμε στην περίπτωση της Συμφωνίας των Πρεσπών .
Όταν απειλούσε ότι θα εμποδίσει με βέτο την ένταξη της Β. Μακεδονίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Όχι γιατί δεν θα πληρούσε τις κοινοτικές προϋποθέσεις. Αλλά γιατί δεν συμφωνούσε ο ίδιος με τη Συμφωνία των Πρεσπών. Φυσικά αυτά τα κατάπιε στη συνέχεια.
Τώρα το ίδιο σύνδρομο αβασάνιστης επιθετικότητας απέναντι στην Ένωση εμφανίζεται με το θέμα της Λιβύης- όπου τα συμφέροντα των ευρωπαϊκών χωρών, περιπλέκονται και συγκρούονται.
Η πολιτική του έμπλεξε -χωρίς κανείς να αντιληφθεί για ποιο λόγο- τη χώρα στον λυβικό εμφύλιο, ταυτιζόμενος με τον Χαφτάρ. Κόντρα στην κυβέρνηση που αναγνωρίζει ο ΟΗΕ.
Αυτή η κυβέρνηση υπέγραψε την παράνομη συμφωνία με τη Τουρκία. Αλλά η ελληνική ανάμειξη στα εσωτερικά της Λιβύης νομιμοποιεί και την ανάμειξη της Τουρκίας.
Το αποτέλεσμα είναι να βρεθεί μπροστά στο ερώτημα: αν στείλει στρατεύματα η Άγκυρα θα στείλει και η Αθήνα. Με απερισκεψία ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Δένδιας δήλωσε ότι θα το κάνει.
Θα είναι η απόλυτη ανατίναξη της εξωτερικής πολιτικής δεκαετιών.
Εν τω μεταξύ η Γερμανία απέκλεισε την Ελλάδα από τη διάσκεψη στο Βερολίνο. Ουσιαστικά απείλησε την πολιτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη, που δεν δείχνει να καταλαβαίνει τι συμβαίνει στην περιοχή.
Δίκην πείσματος για τον αποκλεισμό η κυβέρνηση κάλεσε τον «στρατάρχη» Χαφτάρ στην Αθήνα. Που εμφανίζεται στα ΜΜΕ σαν τον εκπρόσωπος της Ελλάδας στη διάσκεψη. Έλεος.
Το χειρότερο προέκυψε από τη συνέντευξη του Πρωθυπουργού στον Α. Σρόιτερ. Είπε ότι «θα έπρεπε να είμαστε στο Βερολίνο», αλλά δεν εξηγεί γιατί δεν είναι, ενώ κλήθηκε η Τουρκία που κατ’ αυτόν βρίσκεται σε… απομόνωση.
Θέλει να πάρει μέρος «συζήτηση για το μέλλον μίας χώρας, η σταθερότητα της οποίας ενδιαφέρει την Ευρώπη, ενδιαφέρει και ιδιαίτερα την Ελλάδα», αλλά δεν λέει γιατί τον αποκλείουν και προσπαθεί να τα ρίξει στον…Τσίπρα.
Και μετά το κάνει κεραμιδαριό: «Η Ελλάδα σε επίπεδο Συμβουλίου Κορυφής δεν πρόκειται ποτέ να δεχθεί καμία πολιτική λύση για τη Λιβύη η οποία να μην έχει ως προϋπόθεση την ακύρωση αυτών των “Μνημονίων”. Θα βάλουμε βέτο και πριν φτάσει η υπόθεση στο Συμβούλιο Κορυφής. Θα βάλουμε βέτο στο επίπεδο των Υπουργών Εξωτερικών».
Για όποιον δεν κατάλαβε. Για μια υπόθεση που εξελίσσεται εκτός των οργάνων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως είναι η συμφωνία Τουρκίας -Λιβύης και η διάσκεψη του Βερολίνου, ένας Πρωθυπουργός χώρας -μέλους, απειλεί ότι θα βάλει βέτο στα όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ούτε η Μέρκελ με τον Μακρόν δεν θα διανοούνταν να το πουν. Ακριβώς την στιγμή που η Ελλάδα έχει ανάγκη από τη στήριξη της κοινοτική Ευρώπης, η κυβέρνησή της την απειλεί με… παρεμπόδιση της λειτουργίας της.
Ο Πρωθυπουργός ζητάει από την Ένωση – « πολιτική λύση στη Λιβύη, η οποία να έχει ως προϋπόθεση την ακύρωση του “μνημονίου” διευθέτησης των δήθεν θαλασσίων ζωνών μεταξύ της Λιβύης και της Τουρκίας». Από ποιον το ζητάει; Από τη Γερμανία;
Τότε να τα βάλει με τη Γερμανία, γιατί μπλέκει την Ένωση; Τι δεν καταλαβαίνει; Η Ένωση δεν έχει καμία τέτοια αρμοδιότητα γιατί απλούστατα δεν της έχει εκχωρηθεί από καμία Συνθήκη και καμία χώρα.
Οι ευρωπαϊκές χώρες που κινούνται στη Λιβύη το κάνουν στα πλαίσια τα εθνικής πολιτικής τους. Γι’ αυτό και αλλιως κινούνται οι Γερμανοί αλλιως οι Γάλλοι. Άλλο η κοινοτική πολιτική , άλλο οι διμερείς σχέσεις. Άλλο η Λοζάνη, άλλο η Κοζάνη.
Όλοι διαπιστώνουν ότι σήμερα η Ελλάδα απέναντι στο κεντρικό πρόβλημα -την ένταση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, γύρω από το οποίο περιπλέκονται όλα τα υπόλοιπα- δεν έχει σαφή πολιτική. Αλλά η κυβέρνησή της νομίζει ότι έχει.
βασικά.
Άρα οι λόγοι για τους οποίους κάνει διαρκώς φάουλ στο διεθνή χώρο είναι άλλοι. Η αλαζονεία, οι κακοί σύμβουλοι, η εσφαλμένη πολιτική και η -παιδικού τύπου- εμμονή να γίνει τα δικό του, εκεί που δεν τον παίρνει.
Σε ό,τι αφορά την Ευρωπαϊκή Ένωση, το είδαμε σε πολλές περιπτώσεις. Όπως π.χ. στην υπόσχεση ότι θα επιβάλλει μείωση των πρωτογενών πλεονασμάτων. Αλλά κυρίως το είδαμε στην περίπτωση της Συμφωνίας των Πρεσπών .
Όταν απειλούσε ότι θα εμποδίσει με βέτο την ένταξη της Β. Μακεδονίας στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Όχι γιατί δεν θα πληρούσε τις κοινοτικές προϋποθέσεις. Αλλά γιατί δεν συμφωνούσε ο ίδιος με τη Συμφωνία των Πρεσπών. Φυσικά αυτά τα κατάπιε στη συνέχεια.
Τώρα το ίδιο σύνδρομο αβασάνιστης επιθετικότητας απέναντι στην Ένωση εμφανίζεται με το θέμα της Λιβύης- όπου τα συμφέροντα των ευρωπαϊκών χωρών, περιπλέκονται και συγκρούονται.
Η πολιτική του έμπλεξε -χωρίς κανείς να αντιληφθεί για ποιο λόγο- τη χώρα στον λυβικό εμφύλιο, ταυτιζόμενος με τον Χαφτάρ. Κόντρα στην κυβέρνηση που αναγνωρίζει ο ΟΗΕ.
Αυτή η κυβέρνηση υπέγραψε την παράνομη συμφωνία με τη Τουρκία. Αλλά η ελληνική ανάμειξη στα εσωτερικά της Λιβύης νομιμοποιεί και την ανάμειξη της Τουρκίας.
Το αποτέλεσμα είναι να βρεθεί μπροστά στο ερώτημα: αν στείλει στρατεύματα η Άγκυρα θα στείλει και η Αθήνα. Με απερισκεψία ο υπουργός Εξωτερικών Νίκος Δένδιας δήλωσε ότι θα το κάνει.
Θα είναι η απόλυτη ανατίναξη της εξωτερικής πολιτικής δεκαετιών.
Εν τω μεταξύ η Γερμανία απέκλεισε την Ελλάδα από τη διάσκεψη στο Βερολίνο. Ουσιαστικά απείλησε την πολιτική της κυβέρνησης Μητσοτάκη, που δεν δείχνει να καταλαβαίνει τι συμβαίνει στην περιοχή.
Δίκην πείσματος για τον αποκλεισμό η κυβέρνηση κάλεσε τον «στρατάρχη» Χαφτάρ στην Αθήνα. Που εμφανίζεται στα ΜΜΕ σαν τον εκπρόσωπος της Ελλάδας στη διάσκεψη. Έλεος.
Το χειρότερο προέκυψε από τη συνέντευξη του Πρωθυπουργού στον Α. Σρόιτερ. Είπε ότι «θα έπρεπε να είμαστε στο Βερολίνο», αλλά δεν εξηγεί γιατί δεν είναι, ενώ κλήθηκε η Τουρκία που κατ’ αυτόν βρίσκεται σε… απομόνωση.
Θέλει να πάρει μέρος «συζήτηση για το μέλλον μίας χώρας, η σταθερότητα της οποίας ενδιαφέρει την Ευρώπη, ενδιαφέρει και ιδιαίτερα την Ελλάδα», αλλά δεν λέει γιατί τον αποκλείουν και προσπαθεί να τα ρίξει στον…Τσίπρα.
Και μετά το κάνει κεραμιδαριό: «Η Ελλάδα σε επίπεδο Συμβουλίου Κορυφής δεν πρόκειται ποτέ να δεχθεί καμία πολιτική λύση για τη Λιβύη η οποία να μην έχει ως προϋπόθεση την ακύρωση αυτών των “Μνημονίων”. Θα βάλουμε βέτο και πριν φτάσει η υπόθεση στο Συμβούλιο Κορυφής. Θα βάλουμε βέτο στο επίπεδο των Υπουργών Εξωτερικών».
Για όποιον δεν κατάλαβε. Για μια υπόθεση που εξελίσσεται εκτός των οργάνων της Ευρωπαϊκής Ένωσης, όπως είναι η συμφωνία Τουρκίας -Λιβύης και η διάσκεψη του Βερολίνου, ένας Πρωθυπουργός χώρας -μέλους, απειλεί ότι θα βάλει βέτο στα όργανα της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Ούτε η Μέρκελ με τον Μακρόν δεν θα διανοούνταν να το πουν. Ακριβώς την στιγμή που η Ελλάδα έχει ανάγκη από τη στήριξη της κοινοτική Ευρώπης, η κυβέρνησή της την απειλεί με… παρεμπόδιση της λειτουργίας της.
Ο Πρωθυπουργός ζητάει από την Ένωση – « πολιτική λύση στη Λιβύη, η οποία να έχει ως προϋπόθεση την ακύρωση του “μνημονίου” διευθέτησης των δήθεν θαλασσίων ζωνών μεταξύ της Λιβύης και της Τουρκίας». Από ποιον το ζητάει; Από τη Γερμανία;
Τότε να τα βάλει με τη Γερμανία, γιατί μπλέκει την Ένωση; Τι δεν καταλαβαίνει; Η Ένωση δεν έχει καμία τέτοια αρμοδιότητα γιατί απλούστατα δεν της έχει εκχωρηθεί από καμία Συνθήκη και καμία χώρα.
Οι ευρωπαϊκές χώρες που κινούνται στη Λιβύη το κάνουν στα πλαίσια τα εθνικής πολιτικής τους. Γι’ αυτό και αλλιως κινούνται οι Γερμανοί αλλιως οι Γάλλοι. Άλλο η κοινοτική πολιτική , άλλο οι διμερείς σχέσεις. Άλλο η Λοζάνη, άλλο η Κοζάνη.
Όλοι διαπιστώνουν ότι σήμερα η Ελλάδα απέναντι στο κεντρικό πρόβλημα -την ένταση στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, γύρω από το οποίο περιπλέκονται όλα τα υπόλοιπα- δεν έχει σαφή πολιτική. Αλλά η κυβέρνησή της νομίζει ότι έχει.
Ο Ερντογάν είναι όλη μέρα στα τηλέφωνα με τον Τραμπ, τον Πούτιν και τη Μέρκελ και ο Έλληνας Πρωθυπουργός τον βρίσκει …απομονωμένο.
Την ίδια στιγμή θεωρεί ότι χωρίς συγκρότηση εσωτερικού εθνικού μετώπου μπορεί να ανοίγει θέματα για τα οποία όλοι οι προκάτοχοί του ήταν προσεκτικοί. Χωρίς συνεννόηση με την αξιωματική αντιπολίτευση μπορεί να πάει τη συζήτηση με τους άλλους παραπέρα από εκεί που πρέπει.
Σ’ αυτά τα θέματα η χώρα δεν μπορεί να στηρίζεται παρά μόνο στον εαυτό της, όπως του επισημαίνει διαρκώς η Ντόρα Μπακογιάννη.
Δεν πρόκειται να ωφελήσει την Ελλάδα το …οικογενειακό προσκύνημα στους Τραμπ και η επιθετικότητα έναντι της Ευρώπης. Κυρίως δεν πρόκειται να την ωφελήσει, αν ανοίξει νέα… Κορέα.
Άκου ελληνικά στρατεύματα τη Λιβύη…
Την ίδια στιγμή θεωρεί ότι χωρίς συγκρότηση εσωτερικού εθνικού μετώπου μπορεί να ανοίγει θέματα για τα οποία όλοι οι προκάτοχοί του ήταν προσεκτικοί. Χωρίς συνεννόηση με την αξιωματική αντιπολίτευση μπορεί να πάει τη συζήτηση με τους άλλους παραπέρα από εκεί που πρέπει.
Σ’ αυτά τα θέματα η χώρα δεν μπορεί να στηρίζεται παρά μόνο στον εαυτό της, όπως του επισημαίνει διαρκώς η Ντόρα Μπακογιάννη.
Δεν πρόκειται να ωφελήσει την Ελλάδα το …οικογενειακό προσκύνημα στους Τραμπ και η επιθετικότητα έναντι της Ευρώπης. Κυρίως δεν πρόκειται να την ωφελήσει, αν ανοίξει νέα… Κορέα.
Άκου ελληνικά στρατεύματα τη Λιβύη…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου